0:00:00.516,0:00:04.623
ฉันจะบอกคุณเกี่ยวกับความทุกข์ที่ฉันเผชิญอยู่

0:00:04.623,0:00:07.127
และฉันเดาว่าพวกคุณจำนวนไม่น้อย

0:00:07.127,0:00:09.047
ก็ทุกข์จากมันเช่นกัน

0:00:09.047,0:00:11.144
เมื่อฉันเดินรอบห้องแสดงภาพ

0:00:11.144,0:00:13.247
ห้องแล้วห้องเล่าที่เต็มไปด้วยภาพเขียน

0:00:13.247,0:00:17.764
หลังจากประมาณ 15 หรือ 20 นาที

0:00:17.764,0:00:19.655
ฉันก็ตระหนักว่าฉันไม่ได้คิดถึงภาพเขียนเหล่านั้น

0:00:19.655,0:00:21.263
ฉันไม่เชื่อมโยงกับพวกมัน

0:00:21.263,0:00:23.767
แต่ฉันกลับคิดถึง กาแฟสักถ้วย

0:00:23.767,0:00:26.767
ฉันต้องการมันเพื่อปลุกตัวเองให้ตื่น

0:00:26.767,0:00:29.951
ฉันกำลังทรมานกับอาการล้าจากห้องแสดงภาพ

0:00:29.951,0:00:32.327
มีกี่คนที่เป็นแบบนี้บ้าง

0:00:32.327,0:00:34.332
ค่ะ ฮ่าๆ

0:00:34.332,0:00:36.482
ในบางครั้งคุณอาจทนได้นาน

0:00:36.482,0:00:38.576
กว่า 20 นาที หรืออาจจะสั้นกว่านั้น

0:00:38.576,0:00:40.790
แต่ฉันคิดเราทุกคนก็เคยเผชิญกันมาแล้ว

0:00:40.790,0:00:42.871
แล้วคุณรู้สึกผิดตามมาบ้างหรือเปล่า?

0:00:42.871,0:00:45.858
สำหรับฉัน ฉันมองไปที่ภาพเขียนบนผนัง

0:00:45.858,0:00:48.873
และคิดว่า มีบางคนตัดสินใจติดภาพไว้ตรงนั้น

0:00:48.873,0:00:51.401
โดยคิดว่าพวกมันดีพอที่จะอยู่บนผนัง

0:00:51.401,0:00:52.759
แต่ฉันก็ไม่ได้เห็นแบบนั้นเสมอไป

0:00:52.759,0:00:55.423
ในความเป็นจริง ส่วนใหญ่ฉันก็ไม่เห็นแบบนั้น

0:00:55.423,0:00:59.197
แล้วฉันก็จากไป ด้วยความรู้สึกไม่เป็นสุข

0:00:59.197,0:01:02.664
ฉันรู้สึกผิด และไม่มีความสุขกับตัวเอง

0:01:02.664,0:01:04.727
แทนที่จะคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับภาพเขียน

0:01:04.727,0:01:06.184
ฉันกลับคิดว่า มีบางอย่างผิดปกติกับตัวฉันเอง

0:01:06.184,0:01:09.092
และมันก็ไม่ได้เป็นประสบการณ์ที่ดี [br]ที่จากห้องแสดงภาพมา[br]ด้วยความรู้สึกแบบนั้น

0:01:09.092,0:01:10.363
(เสียงหัวเราะ)

0:01:10.363,0:01:12.672
ฉันคิดว่าเราควรหยุดพัก

0:01:12.672,0:01:15.132
ถ้าคุณคิดจะเข้าร้านอาหาร

0:01:15.132,0:01:18.819
เมื่อคุณดูเมนู

0:01:18.819,0:01:21.002
คุณคิดจะสั่งทุกอย่างในเมนูหรือเปล่า

0:01:21.002,0:01:22.884
ไม่! คุณเลือก

0:01:22.884,0:01:26.059
ถ้าคุณไปห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อเสื้อสักตัว

0:01:26.059,0:01:29.036
คุณจะลองเสื้อทุกๆ ตัว

0:01:29.036,0:01:30.364
และต้องการเสื้อทุกๆ ตัวไหม?

0:01:30.364,0:01:34.491
ไม่อย่างแน่นอน คุณสามารถเลือกได้ [br]มันควรต้องเป็นแบบนั้น

0:01:34.491,0:01:37.112
แล้วทำไม เราถึงไม่ควร

0:01:37.112,0:01:39.685
เลือกเวลาที่เราไปชมห้องแสดงงานศิลปะ?

0:01:39.685,0:01:42.980
ทำไมเราต้องเชื่อมโยงได้กับทุกภาพ?

0:01:42.980,0:01:45.684
ทีนี้ ฉันพยายามที่จะใช้วิธีใหม่

0:01:45.684,0:01:47.302
โดยมีสองสิ่งที่ฉันทำ

0:01:47.302,0:01:51.796
คือ เมื่อฉันไปห้องแสดงภาพตอนแรก [br]ฉันจะเดินเร็วมาก

0:01:51.796,0:01:56.031
มองดูทุกสิ่งทุกอย่าง และฉันจะเจาะจง

0:01:56.031,0:01:59.085
เฉพาะภาพที่ทำให้ฉันเดินช้าลงด้วยเหตุผลใดก็ตาม

0:01:59.085,0:02:01.886
แม้ฉันไม่รู้ว่าทำไมมันทำให้ฉันช้าลง

0:02:01.886,0:02:03.943
แต่มันมีบางสิ่งที่ดึงฉันเหมือนกับแม่เหล็ก

0:02:03.943,0:02:07.061
แล้วฉันจะไม่สนใจภาพอื่นๆ ที่เหลือ และจะตรงไปที่ภาพนั้น

0:02:07.061,0:02:09.525
นี่เป็นสิ่งแรกที่ฉันทำ นั่นคือ [br]ดำเนินการคัดสรรภาพเขียนด้วยตัวเอง

0:02:09.525,0:02:12.821
ฉันเลือกภาพเขียน มันอาจเป็นเพียงแค่หนึ่งใน 50 ภาพ

0:02:12.821,0:02:16.511
แล้ว สิ่งที่สองที่ฉันทำคือ ฉันจะยืนอยู่หน้าภาพวาดนั้น

0:02:16.511,0:02:19.588
และฉันเล่าเรื่องราวของภาพนั้นให้กับตัวเอง

0:02:19.588,0:02:23.186
ทำไมต้องเป็นเรื่องราวน่ะเหรอ? [br]ฉันคิดว่าพวกเราถูกโยงเข้าด้วยกัน

0:02:23.186,0:02:27.077
ดีเอ็นเอของเราสั่งให้เราเล่าเรื่องต่างๆ

0:02:27.077,0:02:29.446
เราเล่าเรื่องตลอดเวลา เกี่ยวกับทุกอย่าง

0:02:29.446,0:02:34.557
และฉันว่า เราทำแบบนั้น [br]เพราะโลกนี้มันดู วุ่นวาย อลหม่าน

0:02:34.557,0:02:38.508
และบางที เรื่องราวที่เราพยายามเล่า [br]เพื่อจะเข้าใจโลกให้มากขึ้นอีกนิด

0:02:38.508,0:02:40.677
อาจจัดระเบียบให้กับมันได้บ้าง

0:02:40.677,0:02:44.668
แล้วทำไมไม่ใช้แนวคิดนี้กับตอนที่เราดูภาพเขียนบ้างล่ะ?

0:02:44.668,0:02:48.383
ดังนั้น ทีนี้ฉันมีวิธีคล้ายๆ กับการดูเมนูในร้านอาหาร

0:02:48.383,0:02:51.606
เมื่อเข้าชมห้องแสดงภาพศิลปะ

0:02:51.606,0:02:54.814
มีภาพอยู่สามภาพที่ฉันจะให้คุณดู

0:02:54.814,0:02:57.878
ภาพเหล่านี้ทำให้ฉันหยุดเดินต่อ

0:02:57.878,0:03:00.424
และอยากจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับมัน

0:03:00.424,0:03:03.975
ภาพแรกแทบจะไม่ต้องแนะนำอะไรมาก --

0:03:03.975,0:03:07.006
"เด็กสาวกับต่างหูมุก" โดยโยฮันเนส เวอร์เมียร์

0:03:07.006,0:03:09.162
จิตรกรดัตช์ มีชีวิตอยู่ในคริสต์ศตวรรษที่ 17

0:03:09.162,0:03:11.662
นี่คือจิตรกรรมที่มีชื่อเสียงที่สุด

0:03:11.662,0:03:13.806
ฉันเห็นมันครั้งแรกเมื่ออายุ 19 ปี

0:03:13.806,0:03:16.086
และฉันออกไปหาซื้อโปสเตอร์มาเก็บไว้แทบจะในทันที

0:03:16.086,0:03:20.243
และที่จริงแล้วฉันยังเก็บโปสเตอร์นั้นไว้ 30 ปีให้หลัง [br]และมันยังแขวนอยู่ในบ้านฉัน

0:03:20.243,0:03:23.393
มันไปกับฉันในทุกๆ ที่ ที่ฉันไป

0:03:23.393,0:03:25.737
ฉันไม่เคยเบื่อที่จะมองดูเธอ

0:03:25.737,0:03:29.516
เริ่มจากสิ่งที่ทำให้ฉันต้องหยุดชะงักเกี่ยวกับเธอ ในตอนแรก

0:03:29.516,0:03:32.073
เป็นเพียงสีอันสวยสดที่เขาใช้

0:03:32.073,0:03:34.017
และแสงที่ตกกระทบบนใบหน้าของเธอ

0:03:34.017,0:03:36.801
แต่สิ่งที่ทำให้ฉันต้องกลับมาคิดถึงมัน

0:03:36.801,0:03:39.857
ปีแล้วปีเล่า กลับเป็นอีกสิ่งหนึ่ง

0:03:39.857,0:03:43.551
นั่นก็คือสีหน้าของเธอ สีหน้าที่แสดงความขัดแย้ง

0:03:43.551,0:03:45.969
ฉันไม่สามารถบอกว่า เธอมีความสุข หรือ เศร้า

0:03:45.969,0:03:48.936
และฉันเปลี่ยนใจตลอดเวลา

0:03:48.936,0:03:52.535
นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันต้องคอยกลับมาดูมัน

0:03:52.535,0:03:56.544
วันหนึ่ง 16 ปีหลังจากฉันมีโปสเตอร์แผ่นนี้ติดอยู่บนผนัง

0:03:56.544,0:03:59.226
ฉันนอนบนเตียงและจ้องมองดูเธอ

0:03:59.226,0:04:01.805
และฉันก็พลันคิด ฉันสงสัย

0:04:01.805,0:04:05.723
ว่าจิตรกรได้ทำอะไรกับเธอ ทำให้เธอมีสีหน้าเป็นเช่นนั้น

0:04:05.723,0:04:08.667
และมันเป็นครั้งแรกที่ฉันคิดว่า

0:04:08.667,0:04:11.467
การแสดงออกบนใบหน้าของเธอ อันที่จริงแล้วสะท้อนให้เห็น

0:04:11.467,0:04:13.606
ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขา

0:04:13.606,0:04:16.762
แต่ก่อนนั้น ฉันได้แต่คิดว่ามันเป็นแค่ภาพวาดของเด็กผู้หญิง

0:04:16.762,0:04:21.531
ตอนนี้ ฉันเริ่มคิดว่า มันภาพวาดของความสัมพันธ์

0:04:21.531,0:04:24.363
และฉันคิดว่า แล้วมันเป็นความสัมพันธ์อะไรเล่า?

0:04:24.363,0:04:27.571
ดังนั้น ฉันจึงเริ่มหาข้อมูล และค้นพบ

0:04:27.571,0:04:29.896
ว่าเราไม่รู้เลยว่าเธอเป็นใคร

0:04:29.896,0:04:32.243
ที่จริงแล้ว เราไม่รู้เลยว่าเหล่านางแบบ

0:04:32.243,0:04:34.603
ในภาพเขียนของเวอร์เมียร์นั้นเป็นใคร

0:04:34.603,0:04:36.730
และเรารู้น้อยมากเกี่ยวกับตัวของ เวอร์เมียร์

0:04:36.730,0:04:39.504
ซึ่งทำให้ฉันร้อง ยิ้ปปี้!

0:04:39.504,0:04:44.163
ฉันสามารถทำอะไรก็ได้ตามต้องการ [br]ฉันสามารถสร้างเรื่องอย่างไรก็ได้อย่างที่ฉันต้องการ

0:04:44.163,0:04:46.759
ดังนั้น นี่คือเรื่องที่ฉันแต่งขึ้นเอง

0:04:46.759,0:04:48.636
ในตอนแรก ฉันคิดว่า

0:04:48.636,0:04:50.728
ฉันต้องเอาเธอมาไว้ในบ้านให้ได้ก่อน

0:04:50.728,0:04:53.216
เวอร์เมียร์รู้จักเธอได้อย่างไร?

0:04:53.216,0:04:54.760
คือ มันมีข้อมูลที่บ่งชี้ว่า

0:04:54.760,0:04:59.183
เธอเป็นลูกสาววัย 12 ปีของเขา

0:04:59.183,0:05:01.408
ลูกสาวซึ่งในเวลานั้นอายุ 12 เมื่เขาวาดภาพภาพนั้น

0:05:01.408,0:05:04.104
แล้วฉันก็คิดต่อว่า ไม่ สายตาที่เธอมองนั้นดูใกล้ชิดกันมาก

0:05:04.104,0:05:06.288
แต่ไม่ใช่ในลักษณะที่ลูกสาวจะมองพ่อของเธอ

0:05:06.288,0:05:08.128
มีอยู่สิ่งหนึ่ง ในจิตรกรรมดัตช์ในช่วงเวลานั้น

0:05:08.128,0:05:11.720
นั่นคือถ้าปากของหญิงสาวเผยอ [br]มันจะบ่งชี้ความพร้อมทางเพศของเธอ

0:05:11.720,0:05:13.608
มันก็คงไม่เหมาะสมสำหรับเวอร์เมียร์

0:05:13.608,0:05:15.504
ที่จะวาดภาพลูกสาวของเขาแบบนั้น

0:05:15.504,0:05:17.384
ดังนั้นหล่อนไม่ใช่ลูกสาวของเขา แต่เป็นใครบางคน

0:05:17.384,0:05:19.634
ที่ใกล้ชิดกับเขา ใกล้ชิดในทางกายภาพ

0:05:19.634,0:05:21.898
แล้วใครอีก ที่จะอยู่ในบ้านได้?

0:05:21.898,0:05:25.281
คนรับใช้ คนรับใช้ที่น่ารัก

0:05:25.281,0:05:26.842
เอาล่ะ เธออยู่ในบ้านแล้ว

0:05:26.842,0:05:29.503
แล้วเราจะเอาเธอไปอยู่ในสตูดิโอได้อย่างไร

0:05:29.503,0:05:31.637
เราไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับเวอร์เมียร์

0:05:31.637,0:05:33.776
แต่สิ่งเล็กๆที่เรารู้แน่ๆ สิ่งหนึ่งที่เรารู้

0:05:33.776,0:05:36.767
คือ เขาแต่งงานหญิงคาทอลิก พวกเขาอาศัยกับมารดาของเธอ

0:05:36.767,0:05:39.040
ในบ้านที่เขามีห้องของเขาเอง

0:05:39.040,0:05:43.323
ที่ซึ่งเขามีสตูดิโอของตัวเอง นอกจากนี้เขายังมีลูกอีก 11 คน

0:05:43.323,0:05:46.400
มันคงจะเป็นบ้านที่วุ่ยวายและเสียงดัง

0:05:46.400,0:05:49.344
แต่ถ้าคุณได้เห็นภาพของเวอร์เมียร์มาก่อน

0:05:49.344,0:05:53.208
คุณจะรู้ว่า มันกลับดูเงียบสงบอย่างไม่น่าเชื่อ

0:05:53.208,0:05:57.104
จิตรกรจะระบายสีภาพเขียนที่ดูเงียบสงบแบบนั้น [br]ในขณะที่มีเด็ก 11 คนอยู่ในบ้านได้อย่างไร?

0:05:57.104,0:05:59.400
เขาคงต้องแบ่งชีวิต

0:05:59.400,0:06:03.080
เขาเข้าไปในสตูดิโอแล้วบอกทุกคนว่า [br]"ห้ามใครเข้ามาเป็นอันขาด

0:06:03.080,0:06:07.808
ห้ามภรรยา ห้ามเด็กๆ แต่เอาล่ะ [br]ให้แม่บ้านสามารถเข้ามาทำความสะอาดได้"

0:06:07.808,0:06:14.859
เธออยู่สตูดิโอ เขาพาเธอเข้ามในสตูดิโอ [br]พวกเขาอยู่ด้วยกัน

0:06:14.859,0:06:16.939
และเขาตัดสินใจจะวาดภาพของเธอ

0:06:16.939,0:06:19.207
เขาให้เธอสวมเสื้อผ้าธรรมดา

0:06:19.207,0:06:22.578
ผู้หญิงทั้งหมด หรือผู้หญิงส่วนใหญ่[br]ในภาพอื่นๆ ของเวอร์เมียร์

0:06:22.578,0:06:28.544
สวมผ้ากำมะหยี ผ้าไหม ผ้าขนสัตว์ ซึ่งเป็นวัสดุที่หรูหรามาก

0:06:28.544,0:06:31.064
แต่นี่เป็นเสื้อผ้าธรรมดามาก สิ่งเดียวที่ไม่ธรรมดา

0:06:31.064,0:06:33.104
คือต่างหูมุกของเธอ

0:06:33.104,0:06:36.551
ทีนี้ ถ้าเธอเป็นคนใช้ มันไม่มีทางที่เธอจะซื้อ

0:06:36.551,0:06:38.758
ต่างหูมุกแม้แต่เพียงคู่เดียว

0:06:38.758,0:06:42.020
ดังนั้น มันต้องไม่ใช่ต่างหูมุกของหล่อน [br]แล้วมันเป็นของใครเล่า?

0:06:42.020,0:06:47.061
เราบังเอิญรู้ว่า มันมีรายการเสื้อผ้า[br]ของแคธารินาผู้เป็นภรรยา

0:06:47.061,0:06:50.677
ในรายการนั้น มีเสื้อโค้ทสีเหลืองประดับด้วยขนสัตว์สีขาว

0:06:50.677,0:06:52.424
เสื้อรัดอกสีเหลืองและดำ

0:06:52.424,0:06:56.118
และคุณเห็นเสื้อผ้าเหล่านั้นในภาพเขียนอื่น ๆ มากมาย

0:06:56.118,0:06:59.232
หญิงหลายคนในภาพเขียนของเวอร์เมียร์

0:06:59.232,0:07:03.710
ดังนั้น มันชัดเจนว่า เสื้อผ้าของภรรยา[br]ถูกยืมไปให้ผู้หญิงหลายคนใส่

0:07:03.710,0:07:06.229
มันก็คงไม่ใช่ยากเย็นที่จะเดา

0:07:06.229,0:07:09.813
ว่าต่างหูมุก แท้จริงแล้วเป็นของภรรยาของเขา

0:07:09.813,0:07:12.990
ดังนั้น เราได้องค์ประกอบทั้งหมดสำหรับเรื่องราวของเราแล้ว

0:07:12.990,0:07:15.420
เธออยู่ในสตูดิโอกับเขาเป็นเวลานาน

0:07:15.420,0:07:17.463
ภาพวาดเหล่านี้ใช้เวลานานกว่าจะวาดขึ้นมาได้

0:07:17.463,0:07:20.334
พวกเขาคงต้องใช้เวลาอยู่ด้วยกันลำพัง ตลอดเวลา

0:07:20.334,0:07:22.334
เธอสวมใส่ต่างหูมุกของภรรยาของเขา

0:07:22.334,0:07:25.149
เธอสวย เธอรักเขาอย่างเห็นได้ชัด [br]เธอเกิดความขัดแย้งขึ้นในใจ

0:07:25.149,0:07:27.941
แล้วภรรยาเขารู้หรือเปล่า? บางทีอาจจะไม่

0:07:27.941,0:07:31.319
และถ้าเธอไม่รู้ ก็--

0:07:31.319,0:07:33.174
นั่นคือ เรื่องราว

0:07:33.174,0:07:35.351
(เสียงหัวเราะ)

0:07:35.351,0:07:37.941
ภาพวาดถัดไปที่ฉันจะพูดถึง

0:07:37.941,0:07:41.188
มีชื่อว่า "เด็กชายผู้สร้างบ้านจากไพ่" โดย ชาร์แด็ง

0:07:41.188,0:07:45.564
เขาเป็นจิตรกรฝรั่งเศสในสมัยคริสต์ศตวรรษที่ 18 [br]มีชื่อเสียงในด้านภาพหุ่นนิ่ง

0:07:45.564,0:07:48.157
แต่บางครั้งเขาก็วาดภาพคน

0:07:48.157,0:07:52.124
อันที่จริงแล้ว เขาวาดภาพนี้ไว้ 4 เวอร์ชัน

0:07:52.124,0:07:56.084
เด็กชายคนละคน กำลังสร้างบ้านจากไพ่ ทุกคนกำลังตั้งใจ

0:07:56.084,0:07:59.548
ฉันชอบเวอร์ชันนี้มากที่สุด เพราะเด็กบางคน

0:07:59.548,0:08:02.941
แก่เกินไป และบางคนก็เด็กไป สำหรับฉัน[br]แล้วเด็กคนนี้

0:08:02.941,0:08:05.893
เปรียบดังข้าวต้มในนิทานหนูน้อยโกลดี้ล็อกคส์ [br]คือ กำลังพอดี

0:08:05.893,0:08:09.884
เขาไม่ดูเป็นเด็ก และยังไม่เป็นหนุ่มนัก

0:08:09.884,0:08:14.677
เขาคือสมดุลที่แท้จริงระหว่างความไร้เดียงสา[br]และประสบการณ์

0:08:14.677,0:08:19.160
และนั่น ทำให้ฉันหยุดเดิน ต่อหน้าภาพๆนี้

0:08:19.160,0:08:22.877
และฉันดูที่ใบหน้าเขา [br]มันเหมือนกับภาพของเวอร์เมียร์อยู่เล็กน้อย

0:08:22.877,0:08:25.500
แสงมาในจากด้านซ้าย ใบหน้าของเขาถูกอาบ

0:08:25.500,0:08:27.724
ไปด้วยแสงที่เรืองรองนี้ มันอยู่ตรงกลางภาพวาดพอดี

0:08:27.724,0:08:30.736
และเมื่อคนมองดูมัน ฉันพบว่าเมื่อฉันกำลังมองดูมัน

0:08:30.736,0:08:31.943
ฉันยืนอยู่และคิดในใจว่า

0:08:31.943,0:08:34.896
"มองฉันสิ ได้โปรดมองดูฉัน"

0:08:34.896,0:08:37.632
แต่เขาก็ไม่ได้มองมาที่ฉัน เขายังคงดูที่ไพ่ของเขา

0:08:37.632,0:08:40.384
และมีสิ่งหนึ่งที่น่าดึงดูดเกี่ยวกับภาพนี้

0:08:40.384,0:08:44.874
เขาจดจ่อกับสิ่งที่เขาทำอยู่มาก จนไม่มองมาที่เรา

0:08:44.874,0:08:48.767
และสำหรับฉันแล้ว นั่นคือสัญลักษณ์ของงานชิ้นเอก

0:08:48.767,0:08:52.744
ของภาพวาดตรงที่คำอธิษฐานจะไม่เป็นจริง

0:08:52.744,0:08:54.265
เขาจะไม่มีทางมองมาที่ฉัน

0:08:54.265,0:08:55.944
ดังนั้น ฉันจึงคิดขึ้นมาเรื่องหนึ่งว่า

0:08:55.944,0:08:59.160
หากฉันยืนอยู่ตำแหน่งนี้ จะมีใครบ้างที่กำลังมองเขาอยู่

0:08:59.160,0:09:01.362
ไม่ใช่จิตรกรแน่ ฉันไม่อยากคิดว่าเป็นคนวาด

0:09:01.362,0:09:03.888
ฉันคิดถึงตัวเขาเองในตอนแก่

0:09:03.888,0:09:09.833
เขาเป็นชายหนุ่ม เป็นคนรับใช้ [br]มีคนรับใช้ที่แก่กว่า ที่กำลังมองดูคนรับใช้หนุ่ม

0:09:09.833,0:09:12.304
แล้วพูดว่า "มองฉันสิ ฉันจะเตือนแกให้รู้ว่า

0:09:12.304,0:09:14.754
แกกำลังจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ได้โปรดมองที่ฉัน"

0:09:14.754,0:09:16.280
แต่เขาไม่เคยทำตาม

0:09:16.280,0:09:20.083
และเมื่อขาดความแน่ชัด ลึกซึ้งในเรื่องราว [br]ดั่งภาพ "หญิงสาวกับต่างหูมุก"

0:09:20.083,0:09:22.127
เราจึงไม่รู้ว่า เธอมีสุข หรือเศร้า

0:09:22.127,0:09:23.776
ฉันเขียนเรื่องของเธอหนาเท่าหนังสือนิยาย

0:09:23.776,0:09:25.776
แต่ก็ยังไม่รู้ว่าเธอสุข หรือเศร้า

0:09:25.776,0:09:27.880
ครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันกลับมาพิจาณาภาพนั้น

0:09:27.880,0:09:32.561
มองหาคำตอบ ค้นหาเรื่องราวเพื่อเติมเต็มช่องว่าง

0:09:32.561,0:09:36.008
และเราอาจสร้างเรื่องราว [br]และมันช่วยทำให้เราพอใจได้ครู่หนึ่ง

0:09:36.008,0:09:41.823
แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่ และเราต้องกลับมาพิจารณามัน[br]ครั้งแล้วครั้งเล่า

0:09:41.823,0:09:44.361
ภาพวาดสุดท้ายที่ฉันจะพูดถึง

0:09:44.361,0:09:49.225
ชื่อว่า "นิรนาม" โดยจิตรกรนิรนาม (เสียงหัวเราะ)

0:09:49.225,0:09:52.276
นี่เป็นภาพวาดแนวทิวดอร์ที่ซื้อ [br]โดยห้องแสดงภาพภาพเหมือนแห่งชาติ

0:09:52.276,0:09:54.889
พวกเขาคิดว่ามันเป็นภาพของชายชื่อ เซอร์ โทมัส โอเวอร์บิวรี่

0:09:54.889,0:09:57.553
แต่แล้วพวกเขาพบว่านั่นไม่ใช่ภาพเขา

0:09:57.553,0:09:59.153
และพวกเขาไม่รู้ว่าเป็นภาพใคร

0:09:59.153,0:10:01.296
ที่ห้องแสดงภาพภาพเหมือนแห่งชาติ

0:10:01.296,0:10:03.065
ถ้าคุณไม่ทราบชีวประวัติของจิตรกรรม

0:10:03.065,0:10:04.689
ภาพนั้นก็ไร้ประโยชน์กับคุณ

0:10:04.689,0:10:07.113
พวกเขาไม่สามารถแขวนมันบนผนัง [br]เพราะไม่รู้ว่า ชายคนดังกล่าวคือใคร

0:10:07.113,0:10:12.017
กรรมของภาพเหล่านี้ เมื่อหาที่มาไม่ได้ [br]ก็ต้องลงเอยในห้องเก็บของ

0:10:12.017,0:10:14.161
เหมือนๆกับภาพไร้ที่มา อีกมากมาย

0:10:14.161,0:10:16.672
หลายภาพถือเป็นจิตรกรรมที่งดงาม

0:10:16.672,0:10:21.675
จิตรกรรมเหล่านี้ ทำให้ฉันหยุดเดินต่อ [br]ด้วยเหตุผลสามประการ:

0:10:21.675,0:10:24.552
หนึ่งคือ การไม่ต่อเนื่องระหว่างปากของเขา

0:10:24.552,0:10:27.257
ซึ่งกำลังยิ้ม และดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

0:10:27.257,0:10:30.264
เขาไม่มีความสุข แล้วทำไมเขาถึงไม่มีความสุขล่ะ?

0:10:30.264,0:10:33.981
สิ่งที่สอง ที่ดึงดูดฉัน

0:10:33.981,0:10:35.697
คือแก้มที่แดงสดใสของเขา

0:10:35.697,0:10:39.304
เขากำลังสะท้าน เขินอาย ที่เห็นการวาดภาพเหมือนของตน

0:10:39.304,0:10:42.338
เขาต้องเป็นคนที่ขวยเขินตลาดเวลา

0:10:42.338,0:10:44.480
เขาคิดอะไรอยู่นะ จนทำให้เขาหน้าแดง

0:10:44.480,0:10:48.256
สิ่งที่สาม ที่ทำให้ฉันหยุดเดินต่อ

0:10:48.256,0:10:51.056
คือ เสื้อตัวนอกอันงดงามของเขา

0:10:51.056,0:10:54.624
ผ้าไหมสีเทา และกระดุมสวยงามเหล่านั้น

0:10:54.624,0:10:56.256
และคุณรู้มั๊ย มันทำให้ฉันนึกถึงว่า

0:10:56.256,0:11:01.048
ใส่แล้วมันต้องพอดีตัว และ ดูพอง เหมือนผ้านวมคลุมเตียง

0:11:01.048,0:11:03.704
ฉันหมกมุ่นคิดถึงเตียง และ แก้มอันแดงเรื่อ

0:11:03.704,0:11:06.464
แน่นอน มันทำให้ฉันอดคิดถึงเรื่องเพศไม่ได้ ตอนที่มองเขา

0:11:06.464,0:11:09.072
ฉันฉุกคิดว่า แล้วเขากำลังคิดแบบนี้ด้วยหรือเปล่านะ

0:11:09.072,0:11:11.344
และฉันคิดต่อว่า ถ้าฉันจะแต่งซักเรื่อง

0:11:11.344,0:11:13.328
อะไรคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันเขียนลงไป

0:11:13.328,0:11:16.958
อืม สุภาพบุรุษทิวดอร์นายนี้หมกมุ่นกับเรื่องอะไรอยู่นะ

0:11:16.958,0:11:18.888
ฉันระลึกถึง พระเจ้าเฮนรี่ที่ 8 ใช่เลย

0:11:18.888,0:11:23.032
เขาคงจะสาละวนกับการสืบทอดทายาทของเขา

0:11:23.032,0:11:26.681
ใครจะสืบทอดชื่อของเขาและมรดกของเขา

0:11:26.681,0:11:30.561
คุณจับเรืองเหล่านี้ทั้งหมดเข้าด้วยกัน [br]นั่นจะเป็นพล็อตเรื่องของตุณ

0:11:30.561,0:11:33.915
เพื่อตอบคุณทุกคำถาม ที่เคยทำให้คุณ [br]ต้องแวะกลับมาเรื่อยๆ

0:11:33.915,0:11:38.636
ทีนี้ ลองฟังเรื่องนี้

0:11:38.636,0:11:41.566
มันชื่อสั้นๆ ว่า

0:11:41.566,0:11:44.297
"โรซี่"

0:11:44.297,0:11:48.347
ผมยังคงสวมเสื้อปักสีขาวที่แคโรไลน์เคยให้ผมไว้

0:11:48.347,0:11:52.658
มันเป็นแบบคอสูงธรรมดา ถอดแขนได้

0:11:52.658,0:11:55.834
และกระดุมอันประณีตของทำจากไหมบิดเป็นปม

0:11:55.834,0:11:58.760
กระดุมวางถี่เพื่อให้รัดตัวพอดีเวลาสวม

0:11:58.760,0:12:02.323
เสื้อตัวนี้ทำให้ผมคิดถึงผ้าคลุมเตียงหลังใหญ่

0:12:02.323,0:12:06.073
บางทีนั่นอาจจะเป็นความตั้งใจ

0:12:06.073,0:12:10.991
ผมสวมมันครั้งแรกเพื่อร่วมมื้อเย็นอันบรรจง [br]ซึ่งพ่อแม่ของเธอจัดให้เพื่อเป็นเกียรติแก่เรา

0:12:10.991,0:12:12.817
ผมรู้ว่า ก่อนที่ผมจะลุกขึ้นพูด

0:12:12.817,0:12:15.386
แก้มทั้งสองข้างของผม ก็แดงเรื่อแล้ว

0:12:15.386,0:12:19.087
ผมแก้มแดงง่าย จากสิ่งเร้าภายนอก

0:12:19.087,0:12:21.442
จากไวน์ จากอารมณ์ระทึก

0:12:21.442,0:12:25.907
ตอนเด็กๆ ผมถูกพี่สาว น้องสาว และ เพื่อนที่โรงเรียนล้อ

0:12:25.907,0:12:28.354
แต่ จอร์จ ไม่เคยล้อผม

0:12:28.354,0:12:31.428
ผมยอมให้จอร์จเท่านั้น เรียกผมว่า โรซี่ ได้

0:12:31.428,0:12:33.587
แต่คนอื่น ผมไม่ยอม

0:12:33.587,0:12:37.811
เขามีวิธีพูดอันนุ่มนวล

0:12:37.811,0:12:40.610
เมื่อผมประกาศออกไป หน้าของจอร์จ

0:12:40.610,0:12:43.674
ไม่แดงระเรื่อ แต่กลับซีดเหมือนสีเสื้อของผม

0:12:43.674,0:12:45.578
เขาไม่น่ารู้สึกประหลาดใจนะ

0:12:45.578,0:12:47.250
มันเป็นเรื่องที่รู้กันอยู่แล้ว

0:12:47.250,0:12:51.098
ว่า วันหนึ่งผมต้องแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องของเขา

0:12:51.098,0:12:53.682
แต่มันคงยากที่จะได้ยิน เรื่องนี้ถูกพูดออกมาดังๆ

0:12:53.682,0:12:56.983
ผมรู้ ผมเองก็แทบจะเปล่งเสียงออกมาไม่ได้

0:12:56.983,0:13:01.385
หลังจากนั้น ผมพบจอร์จที่ระเบียง เขากำลังเลบไปที่สวนหลังครัว

0:13:01.385,0:13:06.642
แม้ว่าเขาจะดื่มตลอดทั้งบ่าย เขายังคงดูซีด

0:13:06.642,0:13:10.867
เรายืนอยู่ด้วยกัน และมองเหล่าสาวใช้ตัดผักกาดหอม

0:13:10.867,0:13:13.129
"เสื้อผมสวยมั๊ย" ผมถาม

0:13:13.129,0:13:18.573
เขาเหลือบมาที่ผม "คอเสื้อนั่นดูจะรัดคอคุณแน่นไปนะ"

0:13:18.573,0:13:20.577
"เราจะยังเจอกันอีก นะ" ผมเสนอ

0:13:20.577,0:13:23.865
"เรายังจะไปล่าสัตว์ เล่นไพ่ และ ขึ้นศาล ด้วยกันได้

0:13:23.865,0:13:25.601
ไม่เห็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไรเลย"

0:13:25.601,0:13:29.318
จอร์จไม่ได้พูดอะไร

0:13:29.318,0:13:32.712
"ผมอายุ 23 ปีแล้ว ถึงเวลาต้องแต่งงาน

0:13:32.712,0:13:36.817
และผลิตทายาท ผมถูกคาดหวังไว้แบบนี้"

0:13:36.817,0:13:40.398
จอร์จกระดกแก้วไวน์จนหมด แล้วหันมาทางผม

0:13:40.398,0:13:44.481
"ขอแสดงความยินดี กับงานแต่งที่กำลังจะมาถึงของคุณ เจมส์

0:13:44.481,0:13:49.317
ผมแน่ใจว่า คุณและเธอจะมีความสุขร่วมกัน"

0:13:49.317,0:13:52.634
เขาไม่เคยเรียกชื่อเล่นของผมอีกเลย

0:13:52.634,0:13:54.393
ขอบคุณค่ะ

0:13:54.393,0:13:57.775
(เสียงปรบมือ)

0:13:57.775,0:13:58.957
ขอบคุณ

0:13:58.957,0:14:00.504
(เสียงปรบมือ)