1
00:00:00,516 --> 00:00:04,623
ฉันจะบอกคุณเกี่ยวกับความทุกข์ที่ฉันเผชิญอยู่

2
00:00:04,623 --> 00:00:07,127
และฉันเดาว่าพวกคุณจำนวนไม่น้อย

3
00:00:07,127 --> 00:00:09,047
ก็ทุกข์จากมันเช่นกัน

4
00:00:09,047 --> 00:00:11,144
เมื่อฉันเดินรอบห้องแสดงภาพ

5
00:00:11,144 --> 00:00:13,247
ห้องแล้วห้องเล่าที่เต็มไปด้วยภาพเขียน

6
00:00:13,247 --> 00:00:17,764
หลังจากประมาณ 15 หรือ 20 นาที

7
00:00:17,764 --> 00:00:19,655
ฉันก็ตระหนักว่าฉันไม่ได้คิดถึงภาพเขียนเหล่านั้น

8
00:00:19,655 --> 00:00:21,263
ฉันไม่เชื่อมโยงกับพวกมัน

9
00:00:21,263 --> 00:00:23,767
แต่ฉันกลับคิดถึง กาแฟสักถ้วย

10
00:00:23,767 --> 00:00:26,767
ฉันต้องการมันเพื่อปลุกตัวเองให้ตื่น

11
00:00:26,767 --> 00:00:29,951
ฉันกำลังทรมานกับอาการล้าจากห้องแสดงภาพ

12
00:00:29,951 --> 00:00:32,327
มีกี่คนที่เป็นแบบนี้บ้าง

13
00:00:32,327 --> 00:00:34,332
ค่ะ ฮ่าๆ

14
00:00:34,332 --> 00:00:36,482
ในบางครั้งคุณอาจทนได้นาน

15
00:00:36,482 --> 00:00:38,576
กว่า 20 นาที หรืออาจจะสั้นกว่านั้น

16
00:00:38,576 --> 00:00:40,790
แต่ฉันคิดเราทุกคนก็เคยเผชิญกันมาแล้ว

17
00:00:40,790 --> 00:00:42,871
แล้วคุณรู้สึกผิดตามมาบ้างหรือเปล่า?

18
00:00:42,871 --> 00:00:45,858
สำหรับฉัน ฉันมองไปที่ภาพเขียนบนผนัง

19
00:00:45,858 --> 00:00:48,873
และคิดว่า มีบางคนตัดสินใจติดภาพไว้ตรงนั้น

20
00:00:48,873 --> 00:00:51,401
โดยคิดว่าพวกมันดีพอที่จะอยู่บนผนัง

21
00:00:51,401 --> 00:00:52,759
แต่ฉันก็ไม่ได้เห็นแบบนั้นเสมอไป

22
00:00:52,759 --> 00:00:55,423
ในความเป็นจริง ส่วนใหญ่ฉันก็ไม่เห็นแบบนั้น

23
00:00:55,423 --> 00:00:59,197
แล้วฉันก็จากไป ด้วยความรู้สึกไม่เป็นสุข

24
00:00:59,197 --> 00:01:02,664
ฉันรู้สึกผิด และไม่มีความสุขกับตัวเอง

25
00:01:02,664 --> 00:01:04,727
แทนที่จะคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับภาพเขียน

26
00:01:04,727 --> 00:01:06,184
ฉันกลับคิดว่า มีบางอย่างผิดปกติกับตัวฉันเอง

27
00:01:06,184 --> 00:01:09,092
และมันก็ไม่ได้เป็นประสบการณ์ที่ดี 
ที่จากห้องแสดงภาพมา
ด้วยความรู้สึกแบบนั้น

28
00:01:09,092 --> 00:01:10,363
(เสียงหัวเราะ)

29
00:01:10,363 --> 00:01:12,672
ฉันคิดว่าเราควรหยุดพัก

30
00:01:12,672 --> 00:01:15,132
ถ้าคุณคิดจะเข้าร้านอาหาร

31
00:01:15,132 --> 00:01:18,819
เมื่อคุณดูเมนู

32
00:01:18,819 --> 00:01:21,002
คุณคิดจะสั่งทุกอย่างในเมนูหรือเปล่า

33
00:01:21,002 --> 00:01:22,884
ไม่! คุณเลือก

34
00:01:22,884 --> 00:01:26,059
ถ้าคุณไปห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อเสื้อสักตัว

35
00:01:26,059 --> 00:01:29,036
คุณจะลองเสื้อทุกๆ ตัว

36
00:01:29,036 --> 00:01:30,364
และต้องการเสื้อทุกๆ ตัวไหม?

37
00:01:30,364 --> 00:01:34,491
ไม่อย่างแน่นอน คุณสามารถเลือกได้ 
มันควรต้องเป็นแบบนั้น

38
00:01:34,491 --> 00:01:37,112
แล้วทำไม เราถึงไม่ควร

39
00:01:37,112 --> 00:01:39,685
เลือกเวลาที่เราไปชมห้องแสดงงานศิลปะ?

40
00:01:39,685 --> 00:01:42,980
ทำไมเราต้องเชื่อมโยงได้กับทุกภาพ?

41
00:01:42,980 --> 00:01:45,684
ทีนี้ ฉันพยายามที่จะใช้วิธีใหม่

42
00:01:45,684 --> 00:01:47,302
โดยมีสองสิ่งที่ฉันทำ

43
00:01:47,302 --> 00:01:51,796
คือ เมื่อฉันไปห้องแสดงภาพตอนแรก 
ฉันจะเดินเร็วมาก

44
00:01:51,796 --> 00:01:56,031
มองดูทุกสิ่งทุกอย่าง และฉันจะเจาะจง

45
00:01:56,031 --> 00:01:59,085
เฉพาะภาพที่ทำให้ฉันเดินช้าลงด้วยเหตุผลใดก็ตาม

46
00:01:59,085 --> 00:02:01,886
แม้ฉันไม่รู้ว่าทำไมมันทำให้ฉันช้าลง

47
00:02:01,886 --> 00:02:03,943
แต่มันมีบางสิ่งที่ดึงฉันเหมือนกับแม่เหล็ก

48
00:02:03,943 --> 00:02:07,061
แล้วฉันจะไม่สนใจภาพอื่นๆ ที่เหลือ และจะตรงไปที่ภาพนั้น

49
00:02:07,061 --> 00:02:09,525
นี่เป็นสิ่งแรกที่ฉันทำ นั่นคือ 
ดำเนินการคัดสรรภาพเขียนด้วยตัวเอง

50
00:02:09,525 --> 00:02:12,821
ฉันเลือกภาพเขียน มันอาจเป็นเพียงแค่หนึ่งใน 50 ภาพ

51
00:02:12,821 --> 00:02:16,511
แล้ว สิ่งที่สองที่ฉันทำคือ ฉันจะยืนอยู่หน้าภาพวาดนั้น

52
00:02:16,511 --> 00:02:19,588
และฉันเล่าเรื่องราวของภาพนั้นให้กับตัวเอง

53
00:02:19,588 --> 00:02:23,186
ทำไมต้องเป็นเรื่องราวน่ะเหรอ? 
ฉันคิดว่าพวกเราถูกโยงเข้าด้วยกัน

54
00:02:23,186 --> 00:02:27,077
ดีเอ็นเอของเราสั่งให้เราเล่าเรื่องต่างๆ

55
00:02:27,077 --> 00:02:29,446
เราเล่าเรื่องตลอดเวลา เกี่ยวกับทุกอย่าง

56
00:02:29,446 --> 00:02:34,557
และฉันว่า เราทำแบบนั้น 
เพราะโลกนี้มันดู วุ่นวาย อลหม่าน

57
00:02:34,557 --> 00:02:38,508
และบางที เรื่องราวที่เราพยายามเล่า 
เพื่อจะเข้าใจโลกให้มากขึ้นอีกนิด

58
00:02:38,508 --> 00:02:40,677
อาจจัดระเบียบให้กับมันได้บ้าง

59
00:02:40,677 --> 00:02:44,668
แล้วทำไมไม่ใช้แนวคิดนี้กับตอนที่เราดูภาพเขียนบ้างล่ะ?

60
00:02:44,668 --> 00:02:48,383
ดังนั้น ทีนี้ฉันมีวิธีคล้ายๆ กับการดูเมนูในร้านอาหาร

61
00:02:48,383 --> 00:02:51,606
เมื่อเข้าชมห้องแสดงภาพศิลปะ

62
00:02:51,606 --> 00:02:54,814
มีภาพอยู่สามภาพที่ฉันจะให้คุณดู

63
00:02:54,814 --> 00:02:57,878
ภาพเหล่านี้ทำให้ฉันหยุดเดินต่อ

64
00:02:57,878 --> 00:03:00,424
และอยากจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับมัน

65
00:03:00,424 --> 00:03:03,975
ภาพแรกแทบจะไม่ต้องแนะนำอะไรมาก --

66
00:03:03,975 --> 00:03:07,006
"เด็กสาวกับต่างหูมุก" โดยโยฮันเนส เวอร์เมียร์

67
00:03:07,006 --> 00:03:09,162
จิตรกรดัตช์ มีชีวิตอยู่ในคริสต์ศตวรรษที่ 17

68
00:03:09,162 --> 00:03:11,662
นี่คือจิตรกรรมที่มีชื่อเสียงที่สุด

69
00:03:11,662 --> 00:03:13,806
ฉันเห็นมันครั้งแรกเมื่ออายุ 19 ปี

70
00:03:13,806 --> 00:03:16,086
และฉันออกไปหาซื้อโปสเตอร์มาเก็บไว้แทบจะในทันที

71
00:03:16,086 --> 00:03:20,243
และที่จริงแล้วฉันยังเก็บโปสเตอร์นั้นไว้ 30 ปีให้หลัง 
และมันยังแขวนอยู่ในบ้านฉัน

72
00:03:20,243 --> 00:03:23,393
มันไปกับฉันในทุกๆ ที่ ที่ฉันไป

73
00:03:23,393 --> 00:03:25,737
ฉันไม่เคยเบื่อที่จะมองดูเธอ

74
00:03:25,737 --> 00:03:29,516
เริ่มจากสิ่งที่ทำให้ฉันต้องหยุดชะงักเกี่ยวกับเธอ ในตอนแรก

75
00:03:29,516 --> 00:03:32,073
เป็นเพียงสีอันสวยสดที่เขาใช้

76
00:03:32,073 --> 00:03:34,017
และแสงที่ตกกระทบบนใบหน้าของเธอ

77
00:03:34,017 --> 00:03:36,801
แต่สิ่งที่ทำให้ฉันต้องกลับมาคิดถึงมัน

78
00:03:36,801 --> 00:03:39,857
ปีแล้วปีเล่า กลับเป็นอีกสิ่งหนึ่ง

79
00:03:39,857 --> 00:03:43,551
นั่นก็คือสีหน้าของเธอ สีหน้าที่แสดงความขัดแย้ง

80
00:03:43,551 --> 00:03:45,969
ฉันไม่สามารถบอกว่า เธอมีความสุข หรือ เศร้า

81
00:03:45,969 --> 00:03:48,936
และฉันเปลี่ยนใจตลอดเวลา

82
00:03:48,936 --> 00:03:52,535
นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันต้องคอยกลับมาดูมัน

83
00:03:52,535 --> 00:03:56,544
วันหนึ่ง 16 ปีหลังจากฉันมีโปสเตอร์แผ่นนี้ติดอยู่บนผนัง

84
00:03:56,544 --> 00:03:59,226
ฉันนอนบนเตียงและจ้องมองดูเธอ

85
00:03:59,226 --> 00:04:01,805
และฉันก็พลันคิด ฉันสงสัย

86
00:04:01,805 --> 00:04:05,723
ว่าจิตรกรได้ทำอะไรกับเธอ ทำให้เธอมีสีหน้าเป็นเช่นนั้น

87
00:04:05,723 --> 00:04:08,667
และมันเป็นครั้งแรกที่ฉันคิดว่า

88
00:04:08,667 --> 00:04:11,467
การแสดงออกบนใบหน้าของเธอ อันที่จริงแล้วสะท้อนให้เห็น

89
00:04:11,467 --> 00:04:13,606
ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขา

90
00:04:13,606 --> 00:04:16,762
แต่ก่อนนั้น ฉันได้แต่คิดว่ามันเป็นแค่ภาพวาดของเด็กผู้หญิง

91
00:04:16,762 --> 00:04:21,531
ตอนนี้ ฉันเริ่มคิดว่า มันภาพวาดของความสัมพันธ์

92
00:04:21,531 --> 00:04:24,363
และฉันคิดว่า แล้วมันเป็นความสัมพันธ์อะไรเล่า?

93
00:04:24,363 --> 00:04:27,571
ดังนั้น ฉันจึงเริ่มหาข้อมูล และค้นพบ

94
00:04:27,571 --> 00:04:29,896
ว่าเราไม่รู้เลยว่าเธอเป็นใคร

95
00:04:29,896 --> 00:04:32,243
ที่จริงแล้ว เราไม่รู้เลยว่าเหล่านางแบบ

96
00:04:32,243 --> 00:04:34,603
ในภาพเขียนของเวอร์เมียร์นั้นเป็นใคร

97
00:04:34,603 --> 00:04:36,730
และเรารู้น้อยมากเกี่ยวกับตัวของ เวอร์เมียร์

98
00:04:36,730 --> 00:04:39,504
ซึ่งทำให้ฉันร้อง ยิ้ปปี้!

99
00:04:39,504 --> 00:04:44,163
ฉันสามารถทำอะไรก็ได้ตามต้องการ 
ฉันสามารถสร้างเรื่องอย่างไรก็ได้อย่างที่ฉันต้องการ

100
00:04:44,163 --> 00:04:46,759
ดังนั้น นี่คือเรื่องที่ฉันแต่งขึ้นเอง

101
00:04:46,759 --> 00:04:48,636
ในตอนแรก ฉันคิดว่า

102
00:04:48,636 --> 00:04:50,728
ฉันต้องเอาเธอมาไว้ในบ้านให้ได้ก่อน

103
00:04:50,728 --> 00:04:53,216
เวอร์เมียร์รู้จักเธอได้อย่างไร?

104
00:04:53,216 --> 00:04:54,760
คือ มันมีข้อมูลที่บ่งชี้ว่า

105
00:04:54,760 --> 00:04:59,183
เธอเป็นลูกสาววัย 12 ปีของเขา

106
00:04:59,183 --> 00:05:01,408
ลูกสาวซึ่งในเวลานั้นอายุ 12 เมื่เขาวาดภาพภาพนั้น

107
00:05:01,408 --> 00:05:04,104
แล้วฉันก็คิดต่อว่า ไม่ สายตาที่เธอมองนั้นดูใกล้ชิดกันมาก

108
00:05:04,104 --> 00:05:06,288
แต่ไม่ใช่ในลักษณะที่ลูกสาวจะมองพ่อของเธอ

109
00:05:06,288 --> 00:05:08,128
มีอยู่สิ่งหนึ่ง ในจิตรกรรมดัตช์ในช่วงเวลานั้น

110
00:05:08,128 --> 00:05:11,720
นั่นคือถ้าปากของหญิงสาวเผยอ 
มันจะบ่งชี้ความพร้อมทางเพศของเธอ

111
00:05:11,720 --> 00:05:13,608
มันก็คงไม่เหมาะสมสำหรับเวอร์เมียร์

112
00:05:13,608 --> 00:05:15,504
ที่จะวาดภาพลูกสาวของเขาแบบนั้น

113
00:05:15,504 --> 00:05:17,384
ดังนั้นหล่อนไม่ใช่ลูกสาวของเขา แต่เป็นใครบางคน

114
00:05:17,384 --> 00:05:19,634
ที่ใกล้ชิดกับเขา ใกล้ชิดในทางกายภาพ

115
00:05:19,634 --> 00:05:21,898
แล้วใครอีก ที่จะอยู่ในบ้านได้?

116
00:05:21,898 --> 00:05:25,281
คนรับใช้ คนรับใช้ที่น่ารัก

117
00:05:25,281 --> 00:05:26,842
เอาล่ะ เธออยู่ในบ้านแล้ว

118
00:05:26,842 --> 00:05:29,503
แล้วเราจะเอาเธอไปอยู่ในสตูดิโอได้อย่างไร

119
00:05:29,503 --> 00:05:31,637
เราไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับเวอร์เมียร์

120
00:05:31,637 --> 00:05:33,776
แต่สิ่งเล็กๆที่เรารู้แน่ๆ สิ่งหนึ่งที่เรารู้

121
00:05:33,776 --> 00:05:36,767
คือ เขาแต่งงานหญิงคาทอลิก พวกเขาอาศัยกับมารดาของเธอ

122
00:05:36,767 --> 00:05:39,040
ในบ้านที่เขามีห้องของเขาเอง

123
00:05:39,040 --> 00:05:43,323
ที่ซึ่งเขามีสตูดิโอของตัวเอง นอกจากนี้เขายังมีลูกอีก 11 คน

124
00:05:43,323 --> 00:05:46,400
มันคงจะเป็นบ้านที่วุ่ยวายและเสียงดัง

125
00:05:46,400 --> 00:05:49,344
แต่ถ้าคุณได้เห็นภาพของเวอร์เมียร์มาก่อน

126
00:05:49,344 --> 00:05:53,208
คุณจะรู้ว่า มันกลับดูเงียบสงบอย่างไม่น่าเชื่อ

127
00:05:53,208 --> 00:05:57,104
จิตรกรจะระบายสีภาพเขียนที่ดูเงียบสงบแบบนั้น 
ในขณะที่มีเด็ก 11 คนอยู่ในบ้านได้อย่างไร?

128
00:05:57,104 --> 00:05:59,400
เขาคงต้องแบ่งชีวิต

129
00:05:59,400 --> 00:06:03,080
เขาเข้าไปในสตูดิโอแล้วบอกทุกคนว่า 
"ห้ามใครเข้ามาเป็นอันขาด

130
00:06:03,080 --> 00:06:07,808
ห้ามภรรยา ห้ามเด็กๆ แต่เอาล่ะ 
ให้แม่บ้านสามารถเข้ามาทำความสะอาดได้"

131
00:06:07,808 --> 00:06:14,859
เธออยู่สตูดิโอ เขาพาเธอเข้ามในสตูดิโอ 
พวกเขาอยู่ด้วยกัน

132
00:06:14,859 --> 00:06:16,939
และเขาตัดสินใจจะวาดภาพของเธอ

133
00:06:16,939 --> 00:06:19,207
เขาให้เธอสวมเสื้อผ้าธรรมดา

134
00:06:19,207 --> 00:06:22,578
ผู้หญิงทั้งหมด หรือผู้หญิงส่วนใหญ่
ในภาพอื่นๆ ของเวอร์เมียร์

135
00:06:22,578 --> 00:06:28,544
สวมผ้ากำมะหยี ผ้าไหม ผ้าขนสัตว์ ซึ่งเป็นวัสดุที่หรูหรามาก

136
00:06:28,544 --> 00:06:31,064
แต่นี่เป็นเสื้อผ้าธรรมดามาก สิ่งเดียวที่ไม่ธรรมดา

137
00:06:31,064 --> 00:06:33,104
คือต่างหูมุกของเธอ

138
00:06:33,104 --> 00:06:36,551
ทีนี้ ถ้าเธอเป็นคนใช้ มันไม่มีทางที่เธอจะซื้อ

139
00:06:36,551 --> 00:06:38,758
ต่างหูมุกแม้แต่เพียงคู่เดียว

140
00:06:38,758 --> 00:06:42,020
ดังนั้น มันต้องไม่ใช่ต่างหูมุกของหล่อน 
แล้วมันเป็นของใครเล่า?

141
00:06:42,020 --> 00:06:47,061
เราบังเอิญรู้ว่า มันมีรายการเสื้อผ้า
ของแคธารินาผู้เป็นภรรยา

142
00:06:47,061 --> 00:06:50,677
ในรายการนั้น มีเสื้อโค้ทสีเหลืองประดับด้วยขนสัตว์สีขาว

143
00:06:50,677 --> 00:06:52,424
เสื้อรัดอกสีเหลืองและดำ

144
00:06:52,424 --> 00:06:56,118
และคุณเห็นเสื้อผ้าเหล่านั้นในภาพเขียนอื่น ๆ มากมาย

145
00:06:56,118 --> 00:06:59,232
หญิงหลายคนในภาพเขียนของเวอร์เมียร์

146
00:06:59,232 --> 00:07:03,710
ดังนั้น มันชัดเจนว่า เสื้อผ้าของภรรยา
ถูกยืมไปให้ผู้หญิงหลายคนใส่

147
00:07:03,710 --> 00:07:06,229
มันก็คงไม่ใช่ยากเย็นที่จะเดา

148
00:07:06,229 --> 00:07:09,813
ว่าต่างหูมุก แท้จริงแล้วเป็นของภรรยาของเขา

149
00:07:09,813 --> 00:07:12,990
ดังนั้น เราได้องค์ประกอบทั้งหมดสำหรับเรื่องราวของเราแล้ว

150
00:07:12,990 --> 00:07:15,420
เธออยู่ในสตูดิโอกับเขาเป็นเวลานาน

151
00:07:15,420 --> 00:07:17,463
ภาพวาดเหล่านี้ใช้เวลานานกว่าจะวาดขึ้นมาได้

152
00:07:17,463 --> 00:07:20,334
พวกเขาคงต้องใช้เวลาอยู่ด้วยกันลำพัง ตลอดเวลา

153
00:07:20,334 --> 00:07:22,334
เธอสวมใส่ต่างหูมุกของภรรยาของเขา

154
00:07:22,334 --> 00:07:25,149
เธอสวย เธอรักเขาอย่างเห็นได้ชัด 
เธอเกิดความขัดแย้งขึ้นในใจ

155
00:07:25,149 --> 00:07:27,941
แล้วภรรยาเขารู้หรือเปล่า? บางทีอาจจะไม่

156
00:07:27,941 --> 00:07:31,319
และถ้าเธอไม่รู้ ก็--

157
00:07:31,319 --> 00:07:33,174
นั่นคือ เรื่องราว

158
00:07:33,174 --> 00:07:35,351
(เสียงหัวเราะ)

159
00:07:35,351 --> 00:07:37,941
ภาพวาดถัดไปที่ฉันจะพูดถึง

160
00:07:37,941 --> 00:07:41,188
มีชื่อว่า "เด็กชายผู้สร้างบ้านจากไพ่" โดย ชาร์แด็ง

161
00:07:41,188 --> 00:07:45,564
เขาเป็นจิตรกรฝรั่งเศสในสมัยคริสต์ศตวรรษที่ 18 
มีชื่อเสียงในด้านภาพหุ่นนิ่ง

162
00:07:45,564 --> 00:07:48,157
แต่บางครั้งเขาก็วาดภาพคน

163
00:07:48,157 --> 00:07:52,124
อันที่จริงแล้ว เขาวาดภาพนี้ไว้ 4 เวอร์ชัน

164
00:07:52,124 --> 00:07:56,084
เด็กชายคนละคน กำลังสร้างบ้านจากไพ่ ทุกคนกำลังตั้งใจ

165
00:07:56,084 --> 00:07:59,548
ฉันชอบเวอร์ชันนี้มากที่สุด เพราะเด็กบางคน

166
00:07:59,548 --> 00:08:02,941
แก่เกินไป และบางคนก็เด็กไป สำหรับฉัน
แล้วเด็กคนนี้

167
00:08:02,941 --> 00:08:05,893
เปรียบดังข้าวต้มในนิทานหนูน้อยโกลดี้ล็อกคส์ 
คือ กำลังพอดี

168
00:08:05,893 --> 00:08:09,884
เขาไม่ดูเป็นเด็ก และยังไม่เป็นหนุ่มนัก

169
00:08:09,884 --> 00:08:14,677
เขาคือสมดุลที่แท้จริงระหว่างความไร้เดียงสา
และประสบการณ์

170
00:08:14,677 --> 00:08:19,160
และนั่น ทำให้ฉันหยุดเดิน ต่อหน้าภาพๆนี้

171
00:08:19,160 --> 00:08:22,877
และฉันดูที่ใบหน้าเขา 
มันเหมือนกับภาพของเวอร์เมียร์อยู่เล็กน้อย

172
00:08:22,877 --> 00:08:25,500
แสงมาในจากด้านซ้าย ใบหน้าของเขาถูกอาบ

173
00:08:25,500 --> 00:08:27,724
ไปด้วยแสงที่เรืองรองนี้ มันอยู่ตรงกลางภาพวาดพอดี

174
00:08:27,724 --> 00:08:30,736
และเมื่อคนมองดูมัน ฉันพบว่าเมื่อฉันกำลังมองดูมัน

175
00:08:30,736 --> 00:08:31,943
ฉันยืนอยู่และคิดในใจว่า

176
00:08:31,943 --> 00:08:34,896
"มองฉันสิ ได้โปรดมองดูฉัน"

177
00:08:34,896 --> 00:08:37,632
แต่เขาก็ไม่ได้มองมาที่ฉัน เขายังคงดูที่ไพ่ของเขา

178
00:08:37,632 --> 00:08:40,384
และมีสิ่งหนึ่งที่น่าดึงดูดเกี่ยวกับภาพนี้

179
00:08:40,384 --> 00:08:44,874
เขาจดจ่อกับสิ่งที่เขาทำอยู่มาก จนไม่มองมาที่เรา

180
00:08:44,874 --> 00:08:48,767
และสำหรับฉันแล้ว นั่นคือสัญลักษณ์ของงานชิ้นเอก

181
00:08:48,767 --> 00:08:52,744
ของภาพวาดตรงที่คำอธิษฐานจะไม่เป็นจริง

182
00:08:52,744 --> 00:08:54,265
เขาจะไม่มีทางมองมาที่ฉัน

183
00:08:54,265 --> 00:08:55,944
ดังนั้น ฉันจึงคิดขึ้นมาเรื่องหนึ่งว่า

184
00:08:55,944 --> 00:08:59,160
หากฉันยืนอยู่ตำแหน่งนี้ จะมีใครบ้างที่กำลังมองเขาอยู่

185
00:08:59,160 --> 00:09:01,362
ไม่ใช่จิตรกรแน่ ฉันไม่อยากคิดว่าเป็นคนวาด

186
00:09:01,362 --> 00:09:03,888
ฉันคิดถึงตัวเขาเองในตอนแก่

187
00:09:03,888 --> 00:09:09,833
เขาเป็นชายหนุ่ม เป็นคนรับใช้ 
มีคนรับใช้ที่แก่กว่า ที่กำลังมองดูคนรับใช้หนุ่ม

188
00:09:09,833 --> 00:09:12,304
แล้วพูดว่า "มองฉันสิ ฉันจะเตือนแกให้รู้ว่า

189
00:09:12,304 --> 00:09:14,754
แกกำลังจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ได้โปรดมองที่ฉัน"

190
00:09:14,754 --> 00:09:16,280
แต่เขาไม่เคยทำตาม

191
00:09:16,280 --> 00:09:20,083
และเมื่อขาดความแน่ชัด ลึกซึ้งในเรื่องราว 
ดั่งภาพ "หญิงสาวกับต่างหูมุก"

192
00:09:20,083 --> 00:09:22,127
เราจึงไม่รู้ว่า เธอมีสุข หรือเศร้า

193
00:09:22,127 --> 00:09:23,776
ฉันเขียนเรื่องของเธอหนาเท่าหนังสือนิยาย

194
00:09:23,776 --> 00:09:25,776
แต่ก็ยังไม่รู้ว่าเธอสุข หรือเศร้า

195
00:09:25,776 --> 00:09:27,880
ครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันกลับมาพิจาณาภาพนั้น

196
00:09:27,880 --> 00:09:32,561
มองหาคำตอบ ค้นหาเรื่องราวเพื่อเติมเต็มช่องว่าง

197
00:09:32,561 --> 00:09:36,008
และเราอาจสร้างเรื่องราว 
และมันช่วยทำให้เราพอใจได้ครู่หนึ่ง

198
00:09:36,008 --> 00:09:41,823
แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่ และเราต้องกลับมาพิจารณามัน
ครั้งแล้วครั้งเล่า

199
00:09:41,823 --> 00:09:44,361
ภาพวาดสุดท้ายที่ฉันจะพูดถึง

200
00:09:44,361 --> 00:09:49,225
ชื่อว่า "นิรนาม" โดยจิตรกรนิรนาม (เสียงหัวเราะ)

201
00:09:49,225 --> 00:09:52,276
นี่เป็นภาพวาดแนวทิวดอร์ที่ซื้อ 
โดยห้องแสดงภาพภาพเหมือนแห่งชาติ

202
00:09:52,276 --> 00:09:54,889
พวกเขาคิดว่ามันเป็นภาพของชายชื่อ เซอร์ โทมัส โอเวอร์บิวรี่

203
00:09:54,889 --> 00:09:57,553
แต่แล้วพวกเขาพบว่านั่นไม่ใช่ภาพเขา

204
00:09:57,553 --> 00:09:59,153
และพวกเขาไม่รู้ว่าเป็นภาพใคร

205
00:09:59,153 --> 00:10:01,296
ที่ห้องแสดงภาพภาพเหมือนแห่งชาติ

206
00:10:01,296 --> 00:10:03,065
ถ้าคุณไม่ทราบชีวประวัติของจิตรกรรม

207
00:10:03,065 --> 00:10:04,689
ภาพนั้นก็ไร้ประโยชน์กับคุณ

208
00:10:04,689 --> 00:10:07,113
พวกเขาไม่สามารถแขวนมันบนผนัง 
เพราะไม่รู้ว่า ชายคนดังกล่าวคือใคร

209
00:10:07,113 --> 00:10:12,017
กรรมของภาพเหล่านี้ เมื่อหาที่มาไม่ได้ 
ก็ต้องลงเอยในห้องเก็บของ

210
00:10:12,017 --> 00:10:14,161
เหมือนๆกับภาพไร้ที่มา อีกมากมาย

211
00:10:14,161 --> 00:10:16,672
หลายภาพถือเป็นจิตรกรรมที่งดงาม

212
00:10:16,672 --> 00:10:21,675
จิตรกรรมเหล่านี้ ทำให้ฉันหยุดเดินต่อ 
ด้วยเหตุผลสามประการ:

213
00:10:21,675 --> 00:10:24,552
หนึ่งคือ การไม่ต่อเนื่องระหว่างปากของเขา

214
00:10:24,552 --> 00:10:27,257
ซึ่งกำลังยิ้ม และดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

215
00:10:27,257 --> 00:10:30,264
เขาไม่มีความสุข แล้วทำไมเขาถึงไม่มีความสุขล่ะ?

216
00:10:30,264 --> 00:10:33,981
สิ่งที่สอง ที่ดึงดูดฉัน

217
00:10:33,981 --> 00:10:35,697
คือแก้มที่แดงสดใสของเขา

218
00:10:35,697 --> 00:10:39,304
เขากำลังสะท้าน เขินอาย ที่เห็นการวาดภาพเหมือนของตน

219
00:10:39,304 --> 00:10:42,338
เขาต้องเป็นคนที่ขวยเขินตลาดเวลา

220
00:10:42,338 --> 00:10:44,480
เขาคิดอะไรอยู่นะ จนทำให้เขาหน้าแดง

221
00:10:44,480 --> 00:10:48,256
สิ่งที่สาม ที่ทำให้ฉันหยุดเดินต่อ

222
00:10:48,256 --> 00:10:51,056
คือ เสื้อตัวนอกอันงดงามของเขา

223
00:10:51,056 --> 00:10:54,624
ผ้าไหมสีเทา และกระดุมสวยงามเหล่านั้น

224
00:10:54,624 --> 00:10:56,256
และคุณรู้มั๊ย มันทำให้ฉันนึกถึงว่า

225
00:10:56,256 --> 00:11:01,048
ใส่แล้วมันต้องพอดีตัว และ ดูพอง เหมือนผ้านวมคลุมเตียง

226
00:11:01,048 --> 00:11:03,704
ฉันหมกมุ่นคิดถึงเตียง และ แก้มอันแดงเรื่อ

227
00:11:03,704 --> 00:11:06,464
แน่นอน มันทำให้ฉันอดคิดถึงเรื่องเพศไม่ได้ ตอนที่มองเขา

228
00:11:06,464 --> 00:11:09,072
ฉันฉุกคิดว่า แล้วเขากำลังคิดแบบนี้ด้วยหรือเปล่านะ

229
00:11:09,072 --> 00:11:11,344
และฉันคิดต่อว่า ถ้าฉันจะแต่งซักเรื่อง

230
00:11:11,344 --> 00:11:13,328
อะไรคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันเขียนลงไป

231
00:11:13,328 --> 00:11:16,958
อืม สุภาพบุรุษทิวดอร์นายนี้หมกมุ่นกับเรื่องอะไรอยู่นะ

232
00:11:16,958 --> 00:11:18,888
ฉันระลึกถึง พระเจ้าเฮนรี่ที่ 8 ใช่เลย

233
00:11:18,888 --> 00:11:23,032
เขาคงจะสาละวนกับการสืบทอดทายาทของเขา

234
00:11:23,032 --> 00:11:26,681
ใครจะสืบทอดชื่อของเขาและมรดกของเขา

235
00:11:26,681 --> 00:11:30,561
คุณจับเรืองเหล่านี้ทั้งหมดเข้าด้วยกัน 
นั่นจะเป็นพล็อตเรื่องของตุณ

236
00:11:30,561 --> 00:11:33,915
เพื่อตอบคุณทุกคำถาม ที่เคยทำให้คุณ 
ต้องแวะกลับมาเรื่อยๆ

237
00:11:33,915 --> 00:11:38,636
ทีนี้ ลองฟังเรื่องนี้

238
00:11:38,636 --> 00:11:41,566
มันชื่อสั้นๆ ว่า

239
00:11:41,566 --> 00:11:44,297
"โรซี่"

240
00:11:44,297 --> 00:11:48,347
ผมยังคงสวมเสื้อปักสีขาวที่แคโรไลน์เคยให้ผมไว้

241
00:11:48,347 --> 00:11:52,658
มันเป็นแบบคอสูงธรรมดา ถอดแขนได้

242
00:11:52,658 --> 00:11:55,834
และกระดุมอันประณีตของทำจากไหมบิดเป็นปม

243
00:11:55,834 --> 00:11:58,760
กระดุมวางถี่เพื่อให้รัดตัวพอดีเวลาสวม

244
00:11:58,760 --> 00:12:02,323
เสื้อตัวนี้ทำให้ผมคิดถึงผ้าคลุมเตียงหลังใหญ่

245
00:12:02,323 --> 00:12:06,073
บางทีนั่นอาจจะเป็นความตั้งใจ

246
00:12:06,073 --> 00:12:10,991
ผมสวมมันครั้งแรกเพื่อร่วมมื้อเย็นอันบรรจง 
ซึ่งพ่อแม่ของเธอจัดให้เพื่อเป็นเกียรติแก่เรา

247
00:12:10,991 --> 00:12:12,817
ผมรู้ว่า ก่อนที่ผมจะลุกขึ้นพูด

248
00:12:12,817 --> 00:12:15,386
แก้มทั้งสองข้างของผม ก็แดงเรื่อแล้ว

249
00:12:15,386 --> 00:12:19,087
ผมแก้มแดงง่าย จากสิ่งเร้าภายนอก

250
00:12:19,087 --> 00:12:21,442
จากไวน์ จากอารมณ์ระทึก

251
00:12:21,442 --> 00:12:25,907
ตอนเด็กๆ ผมถูกพี่สาว น้องสาว และ เพื่อนที่โรงเรียนล้อ

252
00:12:25,907 --> 00:12:28,354
แต่ จอร์จ ไม่เคยล้อผม

253
00:12:28,354 --> 00:12:31,428
ผมยอมให้จอร์จเท่านั้น เรียกผมว่า โรซี่ ได้

254
00:12:31,428 --> 00:12:33,587
แต่คนอื่น ผมไม่ยอม

255
00:12:33,587 --> 00:12:37,811
เขามีวิธีพูดอันนุ่มนวล

256
00:12:37,811 --> 00:12:40,610
เมื่อผมประกาศออกไป หน้าของจอร์จ

257
00:12:40,610 --> 00:12:43,674
ไม่แดงระเรื่อ แต่กลับซีดเหมือนสีเสื้อของผม

258
00:12:43,674 --> 00:12:45,578
เขาไม่น่ารู้สึกประหลาดใจนะ

259
00:12:45,578 --> 00:12:47,250
มันเป็นเรื่องที่รู้กันอยู่แล้ว

260
00:12:47,250 --> 00:12:51,098
ว่า วันหนึ่งผมต้องแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องของเขา

261
00:12:51,098 --> 00:12:53,682
แต่มันคงยากที่จะได้ยิน เรื่องนี้ถูกพูดออกมาดังๆ

262
00:12:53,682 --> 00:12:56,983
ผมรู้ ผมเองก็แทบจะเปล่งเสียงออกมาไม่ได้

263
00:12:56,983 --> 00:13:01,385
หลังจากนั้น ผมพบจอร์จที่ระเบียง เขากำลังเลบไปที่สวนหลังครัว

264
00:13:01,385 --> 00:13:06,642
แม้ว่าเขาจะดื่มตลอดทั้งบ่าย เขายังคงดูซีด

265
00:13:06,642 --> 00:13:10,867
เรายืนอยู่ด้วยกัน และมองเหล่าสาวใช้ตัดผักกาดหอม

266
00:13:10,867 --> 00:13:13,129
"เสื้อผมสวยมั๊ย" ผมถาม

267
00:13:13,129 --> 00:13:18,573
เขาเหลือบมาที่ผม "คอเสื้อนั่นดูจะรัดคอคุณแน่นไปนะ"

268
00:13:18,573 --> 00:13:20,577
"เราจะยังเจอกันอีก นะ" ผมเสนอ

269
00:13:20,577 --> 00:13:23,865
"เรายังจะไปล่าสัตว์ เล่นไพ่ และ ขึ้นศาล ด้วยกันได้

270
00:13:23,865 --> 00:13:25,601
ไม่เห็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไรเลย"

271
00:13:25,601 --> 00:13:29,318
จอร์จไม่ได้พูดอะไร

272
00:13:29,318 --> 00:13:32,712
"ผมอายุ 23 ปีแล้ว ถึงเวลาต้องแต่งงาน

273
00:13:32,712 --> 00:13:36,817
และผลิตทายาท ผมถูกคาดหวังไว้แบบนี้"

274
00:13:36,817 --> 00:13:40,398
จอร์จกระดกแก้วไวน์จนหมด แล้วหันมาทางผม

275
00:13:40,398 --> 00:13:44,481
"ขอแสดงความยินดี กับงานแต่งที่กำลังจะมาถึงของคุณ เจมส์

276
00:13:44,481 --> 00:13:49,317
ผมแน่ใจว่า คุณและเธอจะมีความสุขร่วมกัน"

277
00:13:49,317 --> 00:13:52,634
เขาไม่เคยเรียกชื่อเล่นของผมอีกเลย

278
00:13:52,634 --> 00:13:54,393
ขอบคุณค่ะ

279
00:13:54,393 --> 00:13:57,775
(เสียงปรบมือ)

280
00:13:57,775 --> 00:13:58,957
ขอบคุณ

281
00:13:58,957 --> 00:14:00,504
(เสียงปรบมือ)