WEBVTT

00:00:00.516 --> 00:00:04.623
ฉันจะบอกคุณเกี่ยวกับความทุกข์ที่ฉันเผชิญอยู่

00:00:04.623 --> 00:00:07.127
และฉันเดาว่าพวกคุณจำนวนไม่น้อย

00:00:07.127 --> 00:00:09.047
ก็ทุกข์จากมันเช่นกัน

00:00:09.047 --> 00:00:11.144
เมื่อฉันเดินรอบห้องแสดงภาพ

00:00:11.144 --> 00:00:13.247
ห้องแล้วห้องเล่าที่เต็มไปด้วยภาพเขียน

00:00:13.247 --> 00:00:17.764
หลังจากประมาณ 15 หรือ 20 นาที

00:00:17.764 --> 00:00:19.655
ฉันก็ตระหนักว่าฉันไม่ได้คิดถึงภาพเขียนเหล่านั้น

00:00:19.655 --> 00:00:21.263
ฉันไม่เชื่อมโยงกับพวกมัน

00:00:21.263 --> 00:00:23.767
แต่ฉันกลับคิดถึง กาแฟสักถ้วย

00:00:23.767 --> 00:00:26.767
ฉันต้องการมันเพื่อปลุกตัวเองให้ตื่น

00:00:26.767 --> 00:00:29.951
ฉันกำลังทรมานกับอาการล้าจากห้องแสดงภาพ

NOTE Paragraph

00:00:29.951 --> 00:00:32.327
มีกี่คนที่เป็นแบบนี้บ้าง

00:00:32.327 --> 00:00:34.332
ค่ะ ฮ่าๆ

00:00:34.332 --> 00:00:36.482
ในบางครั้งคุณอาจทนได้นาน

00:00:36.482 --> 00:00:38.576
กว่า 20 นาที หรืออาจจะสั้นกว่านั้น

00:00:38.576 --> 00:00:40.790
แต่ฉันคิดเราทุกคนก็เคยเผชิญกันมาแล้ว

00:00:40.790 --> 00:00:42.871
แล้วคุณรู้สึกผิดตามมาบ้างหรือเปล่า?

00:00:42.871 --> 00:00:45.858
สำหรับฉัน ฉันมองไปที่ภาพเขียนบนผนัง

00:00:45.858 --> 00:00:48.873
และคิดว่า มีบางคนตัดสินใจติดภาพไว้ตรงนั้น

00:00:48.873 --> 00:00:51.401
โดยคิดว่าพวกมันดีพอที่จะอยู่บนผนัง

00:00:51.401 --> 00:00:52.759
แต่ฉันก็ไม่ได้เห็นแบบนั้นเสมอไป

00:00:52.759 --> 00:00:55.423
ในความเป็นจริง ส่วนใหญ่ฉันก็ไม่เห็นแบบนั้น

NOTE Paragraph

00:00:55.423 --> 00:00:59.197
แล้วฉันก็จากไป ด้วยความรู้สึกไม่เป็นสุข

00:00:59.197 --> 00:01:02.664
ฉันรู้สึกผิด และไม่มีความสุขกับตัวเอง

00:01:02.664 --> 00:01:04.727
แทนที่จะคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับภาพเขียน

00:01:04.727 --> 00:01:06.184
ฉันกลับคิดว่า มีบางอย่างผิดปกติกับตัวฉันเอง

00:01:06.184 --> 00:01:09.092
และมันก็ไม่ได้เป็นประสบการณ์ที่ดี 
ที่จากห้องแสดงภาพมา
ด้วยความรู้สึกแบบนั้น

NOTE Paragraph

00:01:09.092 --> 00:01:10.363
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:01:10.363 --> 00:01:12.672
ฉันคิดว่าเราควรหยุดพัก

00:01:12.672 --> 00:01:15.132
ถ้าคุณคิดจะเข้าร้านอาหาร

00:01:15.132 --> 00:01:18.819
เมื่อคุณดูเมนู

00:01:18.819 --> 00:01:21.002
คุณคิดจะสั่งทุกอย่างในเมนูหรือเปล่า

00:01:21.002 --> 00:01:22.884
ไม่! คุณเลือก

00:01:22.884 --> 00:01:26.059
ถ้าคุณไปห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อเสื้อสักตัว

00:01:26.059 --> 00:01:29.036
คุณจะลองเสื้อทุกๆ ตัว

00:01:29.036 --> 00:01:30.364
และต้องการเสื้อทุกๆ ตัวไหม?

00:01:30.364 --> 00:01:34.491
ไม่อย่างแน่นอน คุณสามารถเลือกได้ 
มันควรต้องเป็นแบบนั้น

00:01:34.491 --> 00:01:37.112
แล้วทำไม เราถึงไม่ควร

00:01:37.112 --> 00:01:39.685
เลือกเวลาที่เราไปชมห้องแสดงงานศิลปะ?

00:01:39.685 --> 00:01:42.980
ทำไมเราต้องเชื่อมโยงได้กับทุกภาพ?

NOTE Paragraph

00:01:42.980 --> 00:01:45.684
ทีนี้ ฉันพยายามที่จะใช้วิธีใหม่

00:01:45.684 --> 00:01:47.302
โดยมีสองสิ่งที่ฉันทำ

00:01:47.302 --> 00:01:51.796
คือ เมื่อฉันไปห้องแสดงภาพตอนแรก 
ฉันจะเดินเร็วมาก

00:01:51.796 --> 00:01:56.031
มองดูทุกสิ่งทุกอย่าง และฉันจะเจาะจง

00:01:56.031 --> 00:01:59.085
เฉพาะภาพที่ทำให้ฉันเดินช้าลงด้วยเหตุผลใดก็ตาม

00:01:59.085 --> 00:02:01.886
แม้ฉันไม่รู้ว่าทำไมมันทำให้ฉันช้าลง

00:02:01.886 --> 00:02:03.943
แต่มันมีบางสิ่งที่ดึงฉันเหมือนกับแม่เหล็ก

00:02:03.943 --> 00:02:07.061
แล้วฉันจะไม่สนใจภาพอื่นๆ ที่เหลือ และจะตรงไปที่ภาพนั้น

00:02:07.061 --> 00:02:09.525
นี่เป็นสิ่งแรกที่ฉันทำ นั่นคือ 
ดำเนินการคัดสรรภาพเขียนด้วยตัวเอง

00:02:09.525 --> 00:02:12.821
ฉันเลือกภาพเขียน มันอาจเป็นเพียงแค่หนึ่งใน 50 ภาพ

00:02:12.821 --> 00:02:16.511
แล้ว สิ่งที่สองที่ฉันทำคือ ฉันจะยืนอยู่หน้าภาพวาดนั้น

00:02:16.511 --> 00:02:19.588
และฉันเล่าเรื่องราวของภาพนั้นให้กับตัวเอง

NOTE Paragraph

00:02:19.588 --> 00:02:23.186
ทำไมต้องเป็นเรื่องราวน่ะเหรอ? 
ฉันคิดว่าพวกเราถูกโยงเข้าด้วยกัน

00:02:23.186 --> 00:02:27.077
ดีเอ็นเอของเราสั่งให้เราเล่าเรื่องต่างๆ

00:02:27.077 --> 00:02:29.446
เราเล่าเรื่องตลอดเวลา เกี่ยวกับทุกอย่าง

00:02:29.446 --> 00:02:34.557
และฉันว่า เราทำแบบนั้น 
เพราะโลกนี้มันดู วุ่นวาย อลหม่าน

00:02:34.557 --> 00:02:38.508
และบางที เรื่องราวที่เราพยายามเล่า 
เพื่อจะเข้าใจโลกให้มากขึ้นอีกนิด

00:02:38.508 --> 00:02:40.677
อาจจัดระเบียบให้กับมันได้บ้าง

00:02:40.677 --> 00:02:44.668
แล้วทำไมไม่ใช้แนวคิดนี้กับตอนที่เราดูภาพเขียนบ้างล่ะ?

00:02:44.668 --> 00:02:48.383
ดังนั้น ทีนี้ฉันมีวิธีคล้ายๆ กับการดูเมนูในร้านอาหาร

00:02:48.383 --> 00:02:51.606
เมื่อเข้าชมห้องแสดงภาพศิลปะ

NOTE Paragraph

00:02:51.606 --> 00:02:54.814
มีภาพอยู่สามภาพที่ฉันจะให้คุณดู

00:02:54.814 --> 00:02:57.878
ภาพเหล่านี้ทำให้ฉันหยุดเดินต่อ

00:02:57.878 --> 00:03:00.424
และอยากจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับมัน

00:03:00.424 --> 00:03:03.975
ภาพแรกแทบจะไม่ต้องแนะนำอะไรมาก --

00:03:03.975 --> 00:03:07.006
"เด็กสาวกับต่างหูมุก" โดยโยฮันเนส เวอร์เมียร์

00:03:07.006 --> 00:03:09.162
จิตรกรดัตช์ มีชีวิตอยู่ในคริสต์ศตวรรษที่ 17

00:03:09.162 --> 00:03:11.662
นี่คือจิตรกรรมที่มีชื่อเสียงที่สุด

00:03:11.662 --> 00:03:13.806
ฉันเห็นมันครั้งแรกเมื่ออายุ 19 ปี

00:03:13.806 --> 00:03:16.086
และฉันออกไปหาซื้อโปสเตอร์มาเก็บไว้แทบจะในทันที

00:03:16.086 --> 00:03:20.243
และที่จริงแล้วฉันยังเก็บโปสเตอร์นั้นไว้ 30 ปีให้หลัง 
และมันยังแขวนอยู่ในบ้านฉัน

00:03:20.243 --> 00:03:23.393
มันไปกับฉันในทุกๆ ที่ ที่ฉันไป

00:03:23.393 --> 00:03:25.737
ฉันไม่เคยเบื่อที่จะมองดูเธอ

NOTE Paragraph

00:03:25.737 --> 00:03:29.516
เริ่มจากสิ่งที่ทำให้ฉันต้องหยุดชะงักเกี่ยวกับเธอ ในตอนแรก

00:03:29.516 --> 00:03:32.073
เป็นเพียงสีอันสวยสดที่เขาใช้

00:03:32.073 --> 00:03:34.017
และแสงที่ตกกระทบบนใบหน้าของเธอ

00:03:34.017 --> 00:03:36.801
แต่สิ่งที่ทำให้ฉันต้องกลับมาคิดถึงมัน

00:03:36.801 --> 00:03:39.857
ปีแล้วปีเล่า กลับเป็นอีกสิ่งหนึ่ง

00:03:39.857 --> 00:03:43.551
นั่นก็คือสีหน้าของเธอ สีหน้าที่แสดงความขัดแย้ง

00:03:43.551 --> 00:03:45.969
ฉันไม่สามารถบอกว่า เธอมีความสุข หรือ เศร้า

00:03:45.969 --> 00:03:48.936
และฉันเปลี่ยนใจตลอดเวลา

00:03:48.936 --> 00:03:52.535
นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันต้องคอยกลับมาดูมัน

NOTE Paragraph

00:03:52.535 --> 00:03:56.544
วันหนึ่ง 16 ปีหลังจากฉันมีโปสเตอร์แผ่นนี้ติดอยู่บนผนัง

00:03:56.544 --> 00:03:59.226
ฉันนอนบนเตียงและจ้องมองดูเธอ

00:03:59.226 --> 00:04:01.805
และฉันก็พลันคิด ฉันสงสัย

00:04:01.805 --> 00:04:05.723
ว่าจิตรกรได้ทำอะไรกับเธอ ทำให้เธอมีสีหน้าเป็นเช่นนั้น

00:04:05.723 --> 00:04:08.667
และมันเป็นครั้งแรกที่ฉันคิดว่า

00:04:08.667 --> 00:04:11.467
การแสดงออกบนใบหน้าของเธอ อันที่จริงแล้วสะท้อนให้เห็น

00:04:11.467 --> 00:04:13.606
ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขา

00:04:13.606 --> 00:04:16.762
แต่ก่อนนั้น ฉันได้แต่คิดว่ามันเป็นแค่ภาพวาดของเด็กผู้หญิง

00:04:16.762 --> 00:04:21.531
ตอนนี้ ฉันเริ่มคิดว่า มันภาพวาดของความสัมพันธ์

00:04:21.531 --> 00:04:24.363
และฉันคิดว่า แล้วมันเป็นความสัมพันธ์อะไรเล่า?

NOTE Paragraph

00:04:24.363 --> 00:04:27.571
ดังนั้น ฉันจึงเริ่มหาข้อมูล และค้นพบ

00:04:27.571 --> 00:04:29.896
ว่าเราไม่รู้เลยว่าเธอเป็นใคร

00:04:29.896 --> 00:04:32.243
ที่จริงแล้ว เราไม่รู้เลยว่าเหล่านางแบบ

00:04:32.243 --> 00:04:34.603
ในภาพเขียนของเวอร์เมียร์นั้นเป็นใคร

00:04:34.603 --> 00:04:36.730
และเรารู้น้อยมากเกี่ยวกับตัวของ เวอร์เมียร์

00:04:36.730 --> 00:04:39.504
ซึ่งทำให้ฉันร้อง ยิ้ปปี้!

00:04:39.504 --> 00:04:44.163
ฉันสามารถทำอะไรก็ได้ตามต้องการ 
ฉันสามารถสร้างเรื่องอย่างไรก็ได้อย่างที่ฉันต้องการ

NOTE Paragraph

00:04:44.163 --> 00:04:46.759
ดังนั้น นี่คือเรื่องที่ฉันแต่งขึ้นเอง

00:04:46.759 --> 00:04:48.636
ในตอนแรก ฉันคิดว่า

00:04:48.636 --> 00:04:50.728
ฉันต้องเอาเธอมาไว้ในบ้านให้ได้ก่อน

00:04:50.728 --> 00:04:53.216
เวอร์เมียร์รู้จักเธอได้อย่างไร?

00:04:53.216 --> 00:04:54.760
คือ มันมีข้อมูลที่บ่งชี้ว่า

00:04:54.760 --> 00:04:59.183
เธอเป็นลูกสาววัย 12 ปีของเขา

00:04:59.183 --> 00:05:01.408
ลูกสาวซึ่งในเวลานั้นอายุ 12 เมื่เขาวาดภาพภาพนั้น

00:05:01.408 --> 00:05:04.104
แล้วฉันก็คิดต่อว่า ไม่ สายตาที่เธอมองนั้นดูใกล้ชิดกันมาก

00:05:04.104 --> 00:05:06.288
แต่ไม่ใช่ในลักษณะที่ลูกสาวจะมองพ่อของเธอ

00:05:06.288 --> 00:05:08.128
มีอยู่สิ่งหนึ่ง ในจิตรกรรมดัตช์ในช่วงเวลานั้น

00:05:08.128 --> 00:05:11.720
นั่นคือถ้าปากของหญิงสาวเผยอ 
มันจะบ่งชี้ความพร้อมทางเพศของเธอ

00:05:11.720 --> 00:05:13.608
มันก็คงไม่เหมาะสมสำหรับเวอร์เมียร์

00:05:13.608 --> 00:05:15.504
ที่จะวาดภาพลูกสาวของเขาแบบนั้น

NOTE Paragraph

00:05:15.504 --> 00:05:17.384
ดังนั้นหล่อนไม่ใช่ลูกสาวของเขา แต่เป็นใครบางคน

00:05:17.384 --> 00:05:19.634
ที่ใกล้ชิดกับเขา ใกล้ชิดในทางกายภาพ

00:05:19.634 --> 00:05:21.898
แล้วใครอีก ที่จะอยู่ในบ้านได้?

00:05:21.898 --> 00:05:25.281
คนรับใช้ คนรับใช้ที่น่ารัก

00:05:25.281 --> 00:05:26.842
เอาล่ะ เธออยู่ในบ้านแล้ว

00:05:26.842 --> 00:05:29.503
แล้วเราจะเอาเธอไปอยู่ในสตูดิโอได้อย่างไร

00:05:29.503 --> 00:05:31.637
เราไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับเวอร์เมียร์

00:05:31.637 --> 00:05:33.776
แต่สิ่งเล็กๆที่เรารู้แน่ๆ สิ่งหนึ่งที่เรารู้

00:05:33.776 --> 00:05:36.767
คือ เขาแต่งงานหญิงคาทอลิก พวกเขาอาศัยกับมารดาของเธอ

00:05:36.767 --> 00:05:39.040
ในบ้านที่เขามีห้องของเขาเอง

00:05:39.040 --> 00:05:43.323
ที่ซึ่งเขามีสตูดิโอของตัวเอง นอกจากนี้เขายังมีลูกอีก 11 คน

00:05:43.323 --> 00:05:46.400
มันคงจะเป็นบ้านที่วุ่ยวายและเสียงดัง

00:05:46.400 --> 00:05:49.344
แต่ถ้าคุณได้เห็นภาพของเวอร์เมียร์มาก่อน

00:05:49.344 --> 00:05:53.208
คุณจะรู้ว่า มันกลับดูเงียบสงบอย่างไม่น่าเชื่อ

NOTE Paragraph

00:05:53.208 --> 00:05:57.104
จิตรกรจะระบายสีภาพเขียนที่ดูเงียบสงบแบบนั้น 
ในขณะที่มีเด็ก 11 คนอยู่ในบ้านได้อย่างไร?

00:05:57.104 --> 00:05:59.400
เขาคงต้องแบ่งชีวิต

00:05:59.400 --> 00:06:03.080
เขาเข้าไปในสตูดิโอแล้วบอกทุกคนว่า 
"ห้ามใครเข้ามาเป็นอันขาด

00:06:03.080 --> 00:06:07.808
ห้ามภรรยา ห้ามเด็กๆ แต่เอาล่ะ 
ให้แม่บ้านสามารถเข้ามาทำความสะอาดได้"

00:06:07.808 --> 00:06:14.859
เธออยู่สตูดิโอ เขาพาเธอเข้ามในสตูดิโอ 
พวกเขาอยู่ด้วยกัน

00:06:14.859 --> 00:06:16.939
และเขาตัดสินใจจะวาดภาพของเธอ

NOTE Paragraph

00:06:16.939 --> 00:06:19.207
เขาให้เธอสวมเสื้อผ้าธรรมดา

00:06:19.207 --> 00:06:22.578
ผู้หญิงทั้งหมด หรือผู้หญิงส่วนใหญ่
ในภาพอื่นๆ ของเวอร์เมียร์

00:06:22.578 --> 00:06:28.544
สวมผ้ากำมะหยี ผ้าไหม ผ้าขนสัตว์ ซึ่งเป็นวัสดุที่หรูหรามาก

00:06:28.544 --> 00:06:31.064
แต่นี่เป็นเสื้อผ้าธรรมดามาก สิ่งเดียวที่ไม่ธรรมดา

00:06:31.064 --> 00:06:33.104
คือต่างหูมุกของเธอ

00:06:33.104 --> 00:06:36.551
ทีนี้ ถ้าเธอเป็นคนใช้ มันไม่มีทางที่เธอจะซื้อ

00:06:36.551 --> 00:06:38.758
ต่างหูมุกแม้แต่เพียงคู่เดียว

00:06:38.758 --> 00:06:42.020
ดังนั้น มันต้องไม่ใช่ต่างหูมุกของหล่อน 
แล้วมันเป็นของใครเล่า?

00:06:42.020 --> 00:06:47.061
เราบังเอิญรู้ว่า มันมีรายการเสื้อผ้า
ของแคธารินาผู้เป็นภรรยา

00:06:47.061 --> 00:06:50.677
ในรายการนั้น มีเสื้อโค้ทสีเหลืองประดับด้วยขนสัตว์สีขาว

00:06:50.677 --> 00:06:52.424
เสื้อรัดอกสีเหลืองและดำ

00:06:52.424 --> 00:06:56.118
และคุณเห็นเสื้อผ้าเหล่านั้นในภาพเขียนอื่น ๆ มากมาย

00:06:56.118 --> 00:06:59.232
หญิงหลายคนในภาพเขียนของเวอร์เมียร์

00:06:59.232 --> 00:07:03.710
ดังนั้น มันชัดเจนว่า เสื้อผ้าของภรรยา
ถูกยืมไปให้ผู้หญิงหลายคนใส่

00:07:03.710 --> 00:07:06.229
มันก็คงไม่ใช่ยากเย็นที่จะเดา

00:07:06.229 --> 00:07:09.813
ว่าต่างหูมุก แท้จริงแล้วเป็นของภรรยาของเขา

NOTE Paragraph

00:07:09.813 --> 00:07:12.990
ดังนั้น เราได้องค์ประกอบทั้งหมดสำหรับเรื่องราวของเราแล้ว

00:07:12.990 --> 00:07:15.420
เธออยู่ในสตูดิโอกับเขาเป็นเวลานาน

00:07:15.420 --> 00:07:17.463
ภาพวาดเหล่านี้ใช้เวลานานกว่าจะวาดขึ้นมาได้

00:07:17.463 --> 00:07:20.334
พวกเขาคงต้องใช้เวลาอยู่ด้วยกันลำพัง ตลอดเวลา

00:07:20.334 --> 00:07:22.334
เธอสวมใส่ต่างหูมุกของภรรยาของเขา

00:07:22.334 --> 00:07:25.149
เธอสวย เธอรักเขาอย่างเห็นได้ชัด 
เธอเกิดความขัดแย้งขึ้นในใจ

00:07:25.149 --> 00:07:27.941
แล้วภรรยาเขารู้หรือเปล่า? บางทีอาจจะไม่

00:07:27.941 --> 00:07:31.319
และถ้าเธอไม่รู้ ก็--

00:07:31.319 --> 00:07:33.174
นั่นคือ เรื่องราว

NOTE Paragraph

00:07:33.174 --> 00:07:35.351
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:07:35.351 --> 00:07:37.941
ภาพวาดถัดไปที่ฉันจะพูดถึง

00:07:37.941 --> 00:07:41.188
มีชื่อว่า "เด็กชายผู้สร้างบ้านจากไพ่" โดย ชาร์แด็ง

00:07:41.188 --> 00:07:45.564
เขาเป็นจิตรกรฝรั่งเศสในสมัยคริสต์ศตวรรษที่ 18 
มีชื่อเสียงในด้านภาพหุ่นนิ่ง

00:07:45.564 --> 00:07:48.157
แต่บางครั้งเขาก็วาดภาพคน

00:07:48.157 --> 00:07:52.124
อันที่จริงแล้ว เขาวาดภาพนี้ไว้ 4 เวอร์ชัน

00:07:52.124 --> 00:07:56.084
เด็กชายคนละคน กำลังสร้างบ้านจากไพ่ ทุกคนกำลังตั้งใจ

00:07:56.084 --> 00:07:59.548
ฉันชอบเวอร์ชันนี้มากที่สุด เพราะเด็กบางคน

00:07:59.548 --> 00:08:02.941
แก่เกินไป และบางคนก็เด็กไป สำหรับฉัน
แล้วเด็กคนนี้

00:08:02.941 --> 00:08:05.893
เปรียบดังข้าวต้มในนิทานหนูน้อยโกลดี้ล็อกคส์ 
คือ กำลังพอดี

NOTE Paragraph

00:08:05.893 --> 00:08:09.884
เขาไม่ดูเป็นเด็ก และยังไม่เป็นหนุ่มนัก

00:08:09.884 --> 00:08:14.677
เขาคือสมดุลที่แท้จริงระหว่างความไร้เดียงสา
และประสบการณ์

00:08:14.677 --> 00:08:19.160
และนั่น ทำให้ฉันหยุดเดิน ต่อหน้าภาพๆนี้

00:08:19.160 --> 00:08:22.877
และฉันดูที่ใบหน้าเขา 
มันเหมือนกับภาพของเวอร์เมียร์อยู่เล็กน้อย

00:08:22.877 --> 00:08:25.500
แสงมาในจากด้านซ้าย ใบหน้าของเขาถูกอาบ

00:08:25.500 --> 00:08:27.724
ไปด้วยแสงที่เรืองรองนี้ มันอยู่ตรงกลางภาพวาดพอดี

00:08:27.724 --> 00:08:30.736
และเมื่อคนมองดูมัน ฉันพบว่าเมื่อฉันกำลังมองดูมัน

00:08:30.736 --> 00:08:31.943
ฉันยืนอยู่และคิดในใจว่า

00:08:31.943 --> 00:08:34.896
"มองฉันสิ ได้โปรดมองดูฉัน"

00:08:34.896 --> 00:08:37.632
แต่เขาก็ไม่ได้มองมาที่ฉัน เขายังคงดูที่ไพ่ของเขา

00:08:37.632 --> 00:08:40.384
และมีสิ่งหนึ่งที่น่าดึงดูดเกี่ยวกับภาพนี้

00:08:40.384 --> 00:08:44.874
เขาจดจ่อกับสิ่งที่เขาทำอยู่มาก จนไม่มองมาที่เรา

00:08:44.874 --> 00:08:48.767
และสำหรับฉันแล้ว นั่นคือสัญลักษณ์ของงานชิ้นเอก

00:08:48.767 --> 00:08:52.744
ของภาพวาดตรงที่คำอธิษฐานจะไม่เป็นจริง

00:08:52.744 --> 00:08:54.265
เขาจะไม่มีทางมองมาที่ฉัน

NOTE Paragraph

00:08:54.265 --> 00:08:55.944
ดังนั้น ฉันจึงคิดขึ้นมาเรื่องหนึ่งว่า

00:08:55.944 --> 00:08:59.160
หากฉันยืนอยู่ตำแหน่งนี้ จะมีใครบ้างที่กำลังมองเขาอยู่

00:08:59.160 --> 00:09:01.362
ไม่ใช่จิตรกรแน่ ฉันไม่อยากคิดว่าเป็นคนวาด

00:09:01.362 --> 00:09:03.888
ฉันคิดถึงตัวเขาเองในตอนแก่

00:09:03.888 --> 00:09:09.833
เขาเป็นชายหนุ่ม เป็นคนรับใช้ 
มีคนรับใช้ที่แก่กว่า ที่กำลังมองดูคนรับใช้หนุ่ม

00:09:09.833 --> 00:09:12.304
แล้วพูดว่า "มองฉันสิ ฉันจะเตือนแกให้รู้ว่า

00:09:12.304 --> 00:09:14.754
แกกำลังจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ได้โปรดมองที่ฉัน"

00:09:14.754 --> 00:09:16.280
แต่เขาไม่เคยทำตาม

NOTE Paragraph

00:09:16.280 --> 00:09:20.083
และเมื่อขาดความแน่ชัด ลึกซึ้งในเรื่องราว 
ดั่งภาพ "หญิงสาวกับต่างหูมุก"

00:09:20.083 --> 00:09:22.127
เราจึงไม่รู้ว่า เธอมีสุข หรือเศร้า

00:09:22.127 --> 00:09:23.776
ฉันเขียนเรื่องของเธอหนาเท่าหนังสือนิยาย

00:09:23.776 --> 00:09:25.776
แต่ก็ยังไม่รู้ว่าเธอสุข หรือเศร้า

00:09:25.776 --> 00:09:27.880
ครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันกลับมาพิจาณาภาพนั้น

00:09:27.880 --> 00:09:32.561
มองหาคำตอบ ค้นหาเรื่องราวเพื่อเติมเต็มช่องว่าง

00:09:32.561 --> 00:09:36.008
และเราอาจสร้างเรื่องราว 
และมันช่วยทำให้เราพอใจได้ครู่หนึ่ง

00:09:36.008 --> 00:09:41.823
แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่ และเราต้องกลับมาพิจารณามัน
ครั้งแล้วครั้งเล่า

NOTE Paragraph

00:09:41.823 --> 00:09:44.361
ภาพวาดสุดท้ายที่ฉันจะพูดถึง

00:09:44.361 --> 00:09:49.225
ชื่อว่า "นิรนาม" โดยจิตรกรนิรนาม (เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:09:49.225 --> 00:09:52.276
นี่เป็นภาพวาดแนวทิวดอร์ที่ซื้อ 
โดยห้องแสดงภาพภาพเหมือนแห่งชาติ

00:09:52.276 --> 00:09:54.889
พวกเขาคิดว่ามันเป็นภาพของชายชื่อ เซอร์ โทมัส โอเวอร์บิวรี่

00:09:54.889 --> 00:09:57.553
แต่แล้วพวกเขาพบว่านั่นไม่ใช่ภาพเขา

00:09:57.553 --> 00:09:59.153
และพวกเขาไม่รู้ว่าเป็นภาพใคร

NOTE Paragraph

00:09:59.153 --> 00:10:01.296
ที่ห้องแสดงภาพภาพเหมือนแห่งชาติ

00:10:01.296 --> 00:10:03.065
ถ้าคุณไม่ทราบชีวประวัติของจิตรกรรม

00:10:03.065 --> 00:10:04.689
ภาพนั้นก็ไร้ประโยชน์กับคุณ

00:10:04.689 --> 00:10:07.113
พวกเขาไม่สามารถแขวนมันบนผนัง 
เพราะไม่รู้ว่า ชายคนดังกล่าวคือใคร

00:10:07.113 --> 00:10:12.017
กรรมของภาพเหล่านี้ เมื่อหาที่มาไม่ได้ 
ก็ต้องลงเอยในห้องเก็บของ

00:10:12.017 --> 00:10:14.161
เหมือนๆกับภาพไร้ที่มา อีกมากมาย

00:10:14.161 --> 00:10:16.672
หลายภาพถือเป็นจิตรกรรมที่งดงาม

NOTE Paragraph

00:10:16.672 --> 00:10:21.675
จิตรกรรมเหล่านี้ ทำให้ฉันหยุดเดินต่อ 
ด้วยเหตุผลสามประการ:

00:10:21.675 --> 00:10:24.552
หนึ่งคือ การไม่ต่อเนื่องระหว่างปากของเขา

00:10:24.552 --> 00:10:27.257
ซึ่งกำลังยิ้ม และดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

00:10:27.257 --> 00:10:30.264
เขาไม่มีความสุข แล้วทำไมเขาถึงไม่มีความสุขล่ะ?

00:10:30.264 --> 00:10:33.981
สิ่งที่สอง ที่ดึงดูดฉัน

00:10:33.981 --> 00:10:35.697
คือแก้มที่แดงสดใสของเขา

00:10:35.697 --> 00:10:39.304
เขากำลังสะท้าน เขินอาย ที่เห็นการวาดภาพเหมือนของตน

00:10:39.304 --> 00:10:42.338
เขาต้องเป็นคนที่ขวยเขินตลาดเวลา

00:10:42.338 --> 00:10:44.480
เขาคิดอะไรอยู่นะ จนทำให้เขาหน้าแดง

00:10:44.480 --> 00:10:48.256
สิ่งที่สาม ที่ทำให้ฉันหยุดเดินต่อ

00:10:48.256 --> 00:10:51.056
คือ เสื้อตัวนอกอันงดงามของเขา

00:10:51.056 --> 00:10:54.624
ผ้าไหมสีเทา และกระดุมสวยงามเหล่านั้น

00:10:54.624 --> 00:10:56.256
และคุณรู้มั๊ย มันทำให้ฉันนึกถึงว่า

00:10:56.256 --> 00:11:01.048
ใส่แล้วมันต้องพอดีตัว และ ดูพอง เหมือนผ้านวมคลุมเตียง

NOTE Paragraph

00:11:01.048 --> 00:11:03.704
ฉันหมกมุ่นคิดถึงเตียง และ แก้มอันแดงเรื่อ

00:11:03.704 --> 00:11:06.464
แน่นอน มันทำให้ฉันอดคิดถึงเรื่องเพศไม่ได้ ตอนที่มองเขา

00:11:06.464 --> 00:11:09.072
ฉันฉุกคิดว่า แล้วเขากำลังคิดแบบนี้ด้วยหรือเปล่านะ

00:11:09.072 --> 00:11:11.344
และฉันคิดต่อว่า ถ้าฉันจะแต่งซักเรื่อง

00:11:11.344 --> 00:11:13.328
อะไรคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันเขียนลงไป

00:11:13.328 --> 00:11:16.958
อืม สุภาพบุรุษทิวดอร์นายนี้หมกมุ่นกับเรื่องอะไรอยู่นะ

00:11:16.958 --> 00:11:18.888
ฉันระลึกถึง พระเจ้าเฮนรี่ที่ 8 ใช่เลย

00:11:18.888 --> 00:11:23.032
เขาคงจะสาละวนกับการสืบทอดทายาทของเขา

00:11:23.032 --> 00:11:26.681
ใครจะสืบทอดชื่อของเขาและมรดกของเขา

00:11:26.681 --> 00:11:30.561
คุณจับเรืองเหล่านี้ทั้งหมดเข้าด้วยกัน 
นั่นจะเป็นพล็อตเรื่องของตุณ

00:11:30.561 --> 00:11:33.915
เพื่อตอบคุณทุกคำถาม ที่เคยทำให้คุณ 
ต้องแวะกลับมาเรื่อยๆ

00:11:33.915 --> 00:11:38.636
ทีนี้ ลองฟังเรื่องนี้

00:11:38.636 --> 00:11:41.566
มันชื่อสั้นๆ ว่า

NOTE Paragraph

00:11:41.566 --> 00:11:44.297
"โรซี่"

NOTE Paragraph

00:11:44.297 --> 00:11:48.347
ผมยังคงสวมเสื้อปักสีขาวที่แคโรไลน์เคยให้ผมไว้

00:11:48.347 --> 00:11:52.658
มันเป็นแบบคอสูงธรรมดา ถอดแขนได้

00:11:52.658 --> 00:11:55.834
และกระดุมอันประณีตของทำจากไหมบิดเป็นปม

00:11:55.834 --> 00:11:58.760
กระดุมวางถี่เพื่อให้รัดตัวพอดีเวลาสวม

00:11:58.760 --> 00:12:02.323
เสื้อตัวนี้ทำให้ผมคิดถึงผ้าคลุมเตียงหลังใหญ่

00:12:02.323 --> 00:12:06.073
บางทีนั่นอาจจะเป็นความตั้งใจ

00:12:06.073 --> 00:12:10.991
ผมสวมมันครั้งแรกเพื่อร่วมมื้อเย็นอันบรรจง 
ซึ่งพ่อแม่ของเธอจัดให้เพื่อเป็นเกียรติแก่เรา

00:12:10.991 --> 00:12:12.817
ผมรู้ว่า ก่อนที่ผมจะลุกขึ้นพูด

00:12:12.817 --> 00:12:15.386
แก้มทั้งสองข้างของผม ก็แดงเรื่อแล้ว

00:12:15.386 --> 00:12:19.087
ผมแก้มแดงง่าย จากสิ่งเร้าภายนอก

00:12:19.087 --> 00:12:21.442
จากไวน์ จากอารมณ์ระทึก

NOTE Paragraph

00:12:21.442 --> 00:12:25.907
ตอนเด็กๆ ผมถูกพี่สาว น้องสาว และ เพื่อนที่โรงเรียนล้อ

00:12:25.907 --> 00:12:28.354
แต่ จอร์จ ไม่เคยล้อผม

00:12:28.354 --> 00:12:31.428
ผมยอมให้จอร์จเท่านั้น เรียกผมว่า โรซี่ ได้

00:12:31.428 --> 00:12:33.587
แต่คนอื่น ผมไม่ยอม

00:12:33.587 --> 00:12:37.811
เขามีวิธีพูดอันนุ่มนวล

00:12:37.811 --> 00:12:40.610
เมื่อผมประกาศออกไป หน้าของจอร์จ

00:12:40.610 --> 00:12:43.674
ไม่แดงระเรื่อ แต่กลับซีดเหมือนสีเสื้อของผม

00:12:43.674 --> 00:12:45.578
เขาไม่น่ารู้สึกประหลาดใจนะ

00:12:45.578 --> 00:12:47.250
มันเป็นเรื่องที่รู้กันอยู่แล้ว

00:12:47.250 --> 00:12:51.098
ว่า วันหนึ่งผมต้องแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องของเขา

00:12:51.098 --> 00:12:53.682
แต่มันคงยากที่จะได้ยิน เรื่องนี้ถูกพูดออกมาดังๆ

00:12:53.682 --> 00:12:56.983
ผมรู้ ผมเองก็แทบจะเปล่งเสียงออกมาไม่ได้

NOTE Paragraph

00:12:56.983 --> 00:13:01.385
หลังจากนั้น ผมพบจอร์จที่ระเบียง เขากำลังเลบไปที่สวนหลังครัว

00:13:01.385 --> 00:13:06.642
แม้ว่าเขาจะดื่มตลอดทั้งบ่าย เขายังคงดูซีด

00:13:06.642 --> 00:13:10.867
เรายืนอยู่ด้วยกัน และมองเหล่าสาวใช้ตัดผักกาดหอม

00:13:10.867 --> 00:13:13.129
"เสื้อผมสวยมั๊ย" ผมถาม

NOTE Paragraph

00:13:13.129 --> 00:13:18.573
เขาเหลือบมาที่ผม "คอเสื้อนั่นดูจะรัดคอคุณแน่นไปนะ"

NOTE Paragraph

00:13:18.573 --> 00:13:20.577
"เราจะยังเจอกันอีก นะ" ผมเสนอ

00:13:20.577 --> 00:13:23.865
"เรายังจะไปล่าสัตว์ เล่นไพ่ และ ขึ้นศาล ด้วยกันได้

00:13:23.865 --> 00:13:25.601
ไม่เห็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไรเลย"

00:13:25.601 --> 00:13:29.318
จอร์จไม่ได้พูดอะไร

00:13:29.318 --> 00:13:32.712
"ผมอายุ 23 ปีแล้ว ถึงเวลาต้องแต่งงาน

00:13:32.712 --> 00:13:36.817
และผลิตทายาท ผมถูกคาดหวังไว้แบบนี้"

NOTE Paragraph

00:13:36.817 --> 00:13:40.398
จอร์จกระดกแก้วไวน์จนหมด แล้วหันมาทางผม

00:13:40.398 --> 00:13:44.481
"ขอแสดงความยินดี กับงานแต่งที่กำลังจะมาถึงของคุณ เจมส์

00:13:44.481 --> 00:13:49.317
ผมแน่ใจว่า คุณและเธอจะมีความสุขร่วมกัน"

00:13:49.317 --> 00:13:52.634
เขาไม่เคยเรียกชื่อเล่นของผมอีกเลย

NOTE Paragraph

00:13:52.634 --> 00:13:54.393
ขอบคุณค่ะ

NOTE Paragraph

00:13:54.393 --> 00:13:57.775
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:13:57.775 --> 00:13:58.957
ขอบคุณ

NOTE Paragraph

00:13:58.957 --> 00:14:00.504
(เสียงปรบมือ)