Andrew Blum: İnternet gerçekte nedir?

Bir sincap gelip kablolarını çiğneyerek bağlantısını kestiğinde, gazeteci Andrew Blum internetin gerçekte neyden yapıldığını merak etmeye başladı. Böylece, sualtı kablolarını, gizli bağlantı noktalarını ve diğer fiziksel parçaları görmek için yola koyuldu.

Daha önceleri binalar ve mimari hakkında

yazıyordum ve mimariyle ilgili yazmak

belirli varsayımlara dayanır.

Bir mimar binayı tasarlar ve onu bir mekan haline gelir,

ya da bir çok mimar bir çok bina tasarlayarak

bir şehir yaratırlar, bu yerleri şekillendiren siyasetin,

kültürün ve ekonominin karmaşıklığına rağmen

günün sonunda gider ve buraları

ziyaret edersiniz. Çevresinde gezersiniz.

Kokularını duyarsınız. Bir şekilde hissedebilirsiniz.

Size, birer mekan oluşlarının hissini yaşatırlar.

Ancak son birkaç yılda beni sarsan şey şu oldu,

dışarıdaki dünyaya daha az karıştıkça

bilgisayar ekranımın karşısında daha çok oturuyordum.

Ve özellikle iPhone'umu aldığım 2007'den beri,

ekran karşısında sadece oturmakla kalmadım

günün sonunda kalkıp, tüm gün cebimde

taşıdığım küçük ekrana da bakmaya başladım.

Ve fiziksel dünyayla olan bağlantımın

ne kadar da çabuk değiştiği beni çok şaşırttı.

Bu kısacık zamanda, isterseniz siz buna çevirimiçi

geçen 15 yıl, ya da devamlı çevirimiçi olduğunuz

dört - beş yıl deyin, bu zaman içinde

çevremizdekilerle ilişkimiz öylesine değişti ki

dikkatimiz her daim bölünmüş durumda. Biliyorsunuz,

hem ekranın içindekilere hem de dışarıda

çevremizde olan dünyaya bakıyoruz.

Ve beni daha da çok şaşırtan ve takıldığım bir konu da

ekranın içindeki dünyanın kendi içinde hiçbir

gerçekliğinin olmamasıydı.

Gidip de internetteki bir resmim ararsanız,

bulduğunuz şey bu olur, Opte'nin bu meşhur İnternet fotoğrafı

Samanyolu gibi, sonsuz genişlikte

ve üzerinde yokmuşuz gibi görünüyor.

Onu asla tamamıyla yakalayamayacağız.

Bana her zaman Apollo'nun çektiği yeryüzü fotoğrafını

hatırlatıyor, mavi bir bilye gibi, ve bu benzerliği

sanki onu bir bütün gibi anlayamayacağımızı ifade ediyor.

Genişlemesinin yüzeyinde küçük bir parçaymışız gibi.

Yani bu dünya, bu ekran ve etrafımdaki

fiziksel dünya ayrı olsaydı, tüm bunları asla

bir araya getiremezdim.

Ve sonra olan oldu.

Bir gün internet bağlantım gitti, zaten arada sırada olur,

ve tamirci düzeltmeye geldi, kanepenin arkasındaki

tozlu kablo yığınıyla işe başladı ve sırasıyla bunları

evimin önüne, giriş katıma ve arka bahçeme kadar takip etti

ve duvara dayalı karmaşık kablolar duruyordu.

Ve kablo boyunca koşturan bir sincap gördü,

"İşte," dedi "probleminiz bu."

"İnternetinizi bir sincap çiğniyor." (Kahkahalar)

Ve bu gayet şaşırtıcıydı. İnternet devasa bir

düşünce. Alışverişten sevgili bulmaya, devrimlere kadar

her şeyi değiştiren birtakım protokoller bütünü.

Yani bir sincabın onu çiğneyemeyeceği

su götürmez bir gerçekti. (Kahkahalar)

Ama, o anki durum bundan ibaretti.

Bir sincap gerçekten de İnternet'imi çiğneyivermişti. (Kahkahalar)

Ve sonra kafamda, bir kabloyu duvardan çekip

takip edersem nereye gideceğimi canlandırdım.

Acaba nereye varırdım?

İnternet gerçekten de ziyaret edebileceğiniz bir yer mi?

Gidebilir miyim oraya? Kimle karşılaşırım?

Yani orada bir yerlerde gerçekten bir şey var mı?

Cevap her halükarda hayırdı.

İnternet buydu, üstünde kırmızı ışık yanan siyah bir kutu,

tıpkı "The IT Crowd" dizisinde gösterildiği gibi.

Diziye göre, İnternet normalde Big Ben'in tepesinde durur

çünkü en iyi orada çekiyordur,

ama iş arkadaşlarının öğleden sonraki sunumunda kullanması için

onu ödünç alabileceğine karar verirler.

Eski internetçiler kısa süre için ondan ayrılmayı

kabul eder ve arkadaşları onu gördüğünde şaşırır

"İnternet bu mu? Bütün İnternet? Peki ağır mı?"

Onlar da "Tabi ki değil, İnternetin hiçbir ağırlığı olmaz." derler.

Ben de utanmıştım. Sadece ahmakların aramayı düşünecekleri

bir şeyi merak ediyordum.

İnternet şekilsiz bir bölge ya da üstünde

kırmızı ışığı yanıp sönen aptal bir kara kutuydu.

Orada gerçek bir dünya yoktu.

Ama aslında var. Oralarda bir yerde gerçek bir İnternet dünyası var

ve iki yıl boyunca oraları ziyaret ettim,

İnternetin bu yerlerini. Büyük veri merkezlerine gittim,

buralar bulundukları şehirler kadar enerji tüketiyor

ve böyle yerlere gittim, New York'ta 60 Hudson caddesinde,

dünyadaki binalardan biri,

bir düzine binanın yer aldığı kısa listedeki binalardan biri,

burada herhangi bir yerdekinden daha çok İnternet ağı

birbirine bağlanıyor.

Ve bu bağlantı kesinlikle fiziksel bir işlem.

Ağın yönlendiricisiyle alakalı, Facebook,

Google, B.T., Comcast ya da Time Warner, ya da herhangi biri,

çoğunlukla tavana çıkan sarı fiberoptik kablo ve

diğer ağın yönlendiricisiyle bağlanıyor.

Bu kesinlikle fiziksel ve şaşırtıcı bir şekilde homojen.

60 Hudson'dakine benzer bir bina ve bunlar gibi bir düzinesi,

yanlarındaki bina dizilerindekinden 10 kat daha fazla

ağ bağlantısı yapıyor.

Bu binaların listesi gayet kısa.

Ve 60 Hudson özellikle ilginç çünkü

yaklaşık bir düzine önemli ağlara ev sahipliği yapıyor

ve bunlar denizaltı kablolarıyla okyanustan geçerek

Avrupa ve Amerika'yı birbirine bağlıyor,

yani hepimiz arasındaki bağlantıyı kuruyor.

Ve işte bu kabloların üstünde özellikle duracağım.

İnternet evrensel bir fenomen ise ve evrensel bir şehirde

yaşıyorsak, bu sadece okyanus altından geçen

bunun gibi kablolar sayesindedir.

Ve bir bakıma, inanılmaz derecede küçükler.

Elinizin içinde tutabilirsiniz. Bahçe hortumu kadarlar.

Öteki taraftan, inanılmaz derecede büyükler,

hayal edebileceğiniz kadar genişler.

Okyanus boyunca ilerliyorlar. Üç, beş ya da sekiz

mil uzunluğundalar ve

materyal bilimi, bilgisayar teknolojisi ne kadar

karmaşıksa, fiziksel süreç bir o kadar şaşırtıcı derecede

basit. Işık okyanusun bir ucundan giriyor ve

öteki ucundan çıkıyor ve çoğunlukla

bağlantı istasyonu denilen ve deniz kenarında

küçük bir yerleşim yerinde bulunan binalarda gizleniyor

ve okyanus yüzeyinde orkinosa benzeyen

yükselticiler duruyor ve her 50 milde

sinyali yüksetiyor. Ve aktarmanın hızı inanılmaz derecede

yüksek olduğu için -- saniyede 10 gigabit dalgaboyu ışık --

belki de sizin bağlantınızın bin katı,

ya da 10.000 video yayımını taşıyabilir,

sadece bu kadar değil, fiberlere yalnızca

bir dalgaboyu ışık koymuyorsunuz, belki

50, 60 ya da 70 farklı dalgaboylarında renk veya ışığı

tek bir fiberden geçiriyorsunuz ve tek kabloda

iki yöne giden dörder taneden toplam sekiz fiber var.

Ve incecikler. Bir saç teli kadar.

Ve koskoca kıtayı bir yerlere bağlıyorlar.

Bağlantıyı şunun gibi bir rögarda sağlıyorlar.

Gerçekten de 5000 millik kabloların girişleri burada.

Bu Halifax'ta, Halifax'tan İrlanda'ya uzuyor.

Ve yer şekilleri değişime uğruyor. Üç yıl önce,

bunu düşünmeye ilk başladığımda, Afrika'nın batı kıyısında

bir kablo vardı, bu haritada Steve Song tarafından

bu ince siyah çizgiyle gösterilmiş.

Şimdi ise altı kablo var ve dahası da geliyor, her kıyıya üçer tane.

Çünkü bir ülke bir kabloyla bağlandığında bunun yeterli

olmadığını farkediyor. Etrafında bir sanayi kuracaklarsa

bağlantılarının kopmayacağını bilmeleri gerekiyor,

çünkü bir kablo koparsa, denize bir gemi yollamanız,

bir kanca yardımıyla kablonun bir ucunu çekip

diğer ucunu bulmanız gerekir ve sonra

bu iki ucu bağlamalı ve yeniden suya bırakmalısınız.

Çok, çok yoğun fiziksel bir süreç.

Bu, arkadaşım Simon Cooper, şimdiye kadar

Tata İletişim'de çalışıyordu, büyük bir

Hindistan endüstriyel holding şirketi.

Ve onunla hiç yüzyüze görüşmedik. Sadece

İnternet üzerinden görüşmeler yaptık, bu yüzden de

onu hep İnternet'teki adam olarak görüyorum. (Gülüşmeler)

Kendisi bir İngiliz. Deniz-altı kablo sanayisi

İngilizler tarafından yönetiliyor ve hepsi 42 yaşlarında gibiler.

(Gülüşmeler) Çünkü hepsi aynı zamanda başladılar

ve o zamanlar 20'lerindediler.

Ve Tata, iletişim işine iki kabloları varken başladı,

biri Atlas'ı öteki Pasifik'i geçen iki kablo,

ve dünyayı saran bir kemer oluşturana kadar

buna yenilerini eklediler, bu da sizin gönderileriniz

Doğu'ya ya da Batı'ya gönderebilecekleri anlamına geliyor.

Gerçekten de dünyanın çevresinde dolanan bir ışık dalgasına sahipler,

Pasifik'te bir kablo kopsa, bağlantıyı diğer taraftan

yapıverirler. Ve bu ağı tamamladıktan sonra

bağlanacak başka yerler aramaya başladılar.

Kablonun ulaşmadığı yerler aradılar ve bu da Kuzey ve

Güney oluyordu, öncelikle Afrika'daki bu kablolar.

Ancak beni şaşırtan Simon'ın inanılmaz coğrafik hayal gücüydü.

Dünyayı inanılmaz bir genişlikte düşünüyordu.

Ve bununla özellikle ilgileniyordum çünkü bu kabloların

nasıl kurulduğunu görmek istiyordum.

Çevirimiçi olarak yaşadığımız o kısacık bağlantı anlarını,

basit bir dolaşımı, bir tweet ya da Facebook iletisini

ya da bir e-postayı görmek; bunun fiziksel bir sonucu varmış gibi.

Kıtanın fişinin takıldığı bir an varmış gibiydi ve

ben bunu görmek istiyordum.

Ve Simon yeni bir kablo üzerinde çalışıyordu,

BAKS, Batı Afrika Kablo Sistemi,

Lizbon'dan Afrika'nın batı kıyısında

Cote d'lvoire'a, Gana'ya, Nijerya'ya ve Kamerun'a uzanıyor.

Ve hava durumuna bağlı olarak yakın zamanda

bir çalışmanın olacağını ve bana haber vereceğini söyledi.

Böylece dört gün içinde Lizbon'un güney sahiline

gitmemi söyledi ve 9'dan az sonra şu adam

denizden yürüyerek çıktı. (Kahkahalar)

Ve yeşil naylon bir hat taşıyordu, çok hafif bir hat,

taşıyıcı kablo hattı deniyor ve deniz ile kara arasındaki

ilk bağlantı noktası buydu ve sonradan

9.000 millik ışık yolu olarak kullanılacaktı.

Sonra, bir buldozer şu özel kablo döşeme gemisinden

kablo çekmeye başladı ve doğru yere gelene kadar

bu balonlara bağlı kaldı.

Burada inceleme yapan İngiliz mühendisleri görüyorsunuz.

Ve sonra, doğru yere gelince, elinde bir bıçakla

suya geri giderek balonları birer birer kesti

ve balonlar uçup giderken, kablo da

deniz tabanına düştü, gemiye kadar hepsini tek tek kesti

ve oraya ulaştığında,

kendisine bir bardak meyve suyu ve kurabiye verdiler,

sonra suya geri atladı ve yüzerek sahile geldi

ve sigarasını yaktı. (Gülüşmeler)

Ve kablo sahile geldiğinde

bağlantı istasyonundan getirilmiş olan kabloyla

diğer tarafa bağlamak için hazırlamaya başlıyorlar.

İlk önce bir testereyle başlıyorlar ve sonra

plastik iç kısmı inceltmeye başlıyorlar. Bu işi

bir şefin çalışması gibi yapıyorlar, sonra da

bir kuyumcu gibi saç teli inceliğindeki fiber kabloları

birbirlerine bağlıyorlar

ve şu delme makinesiyle birbirlerine kaynatıyorlar.

Bu adamları kablonun başında testereyle gördüğünüzde

İnternet'i sadece bir bulut olarak görmeyi bırakıyorsunuz.

Artık tamamen fiziksel bir şey olmaya başlıyor.

Bunun kadar beni şaşırtan bir diğer şey

en karmaşık teknolojiye dayanmasına ve inanılmaz

derecede yeni birşey olmasına rağmen bu fiziksel süreç

uzun süredir var ve kültür hala değişmedi.

Yerel işçileri görüyorsunuz. İngiliz mühendisi

arka tarafta işi anlatırken görüyorsunuz. Ve daha da önemlisi,

aynı yerdeler. Bu kablolar hala klasik liman şehirlerini

bağlıyorlar: Lizbon, Mombasa,

Bombay, Singapur, New York gibi.

Sonrasında kıyıdaki işlemler üç ya da dört gün sürüyor,

bittiğinde kapağını kapatıp

üzerini kumla örtüyorlar

ve herkes bunu unutuyor.

Bana öyle geliyor ki, bu buluttan çok bahsediyoruz,

ancak her seferinde buluta birşeyler ekliyoruz,

üstüne sorumluluklar yüklüyoruz.

Daha az ilgileniyoruz. Uğraşmayı başkalarına bırakıyoruz.

Ve bu hiç doğru değil.

Neal Stephenson şöyle birşey yazmış:

bağlanan insanlar bağlantıyla ilgili bilgi sahibi olmalılar.

Ve şunu bilmeliyiz, bence, internetimizin geldiği yeri

bilmeliyiz ve bizi fiziksel olarak bağlayan şeyin

fiziksel olarak ne olduğunu anlamalıyız.

Teşekkürler. (Alkışlar)

(Alkışlar)

Teşekkürler. (Alkışlar)