Bir kuruş kendimi nasıl milyonermişim gibi hissettirdi

Tania Luna Çernobil kazası sonrası Ukrayna'dan henüz küçük bir çocukken Amerika'ya sığınmak için ayrıldı. Ve bir gün, ailesiyle beraber yaşadığı New York'taki kimsesizler barınağında bir kuruş buldu. Bir daha kendini hiç o kadar zengin hissetmedi. Çocukluğun acı-tatlı anılarını nasıl hatırladığımıza dair bir meditasyon.

5 yaşındaydım ve çok gururluydum.

Babam Ukrayna'daki küçük köyümüzdeki

en güzel ek binayı henüz inşa etmişti.

İçerisi, kötü kokuyordu, zemininde koca bir delik vardı,

ancak dışı, inci gibi beyaz formika kaplı

ve gerçekten de güneşte parıldıyordu.

Bu beni çok gururlandırmıştı, çok önemli olduğumu hissediyordum,

kendimi küçük arkadaş grubumun lideri olarak görevlendirmiştim

ve bizim için yeni görevler buluyordum.

Evden eve gezinmeye başladık,

örümcek ağlarına takılmış sinekleri bulup

onları kurtarıyorduk.

4 yıl önce, ben 1 yaşındayken,

Çernobil kazasından sonra,

yağmur siyah renkte yağdı,

ve kız kardeşimin saçları tutam tutam dökülmüştü,

ben de 9 ay boyunca hastanede kalmıştım.

Misafirlere giriş izni yoktu,

bu yüzden annem bir hastane çalışanına rüşvet vermişti.

Bir hemşire üniforması edinip,

her gece yanımda oturmak için gizlice odama gelirdi.

5 yıl sonra, beklenmeyen bir umut ışığı doğdu.

Çernobil sayesinde, Amerika'da sığınma hakkı kazandık.

6 yaşındaydım ve Amerika'ya geldik.

Evden ayrılırken ağlamadım çünkü Amerika'nın

az bulunan müthiş şeylerle dolu

bir yer olduğunu umuyordum. Mesela muz,

çikolata, Bazooka sakızı gibi şeylerle.

içinde küçük çizgi film çıkartmaları olan Bazooka sakızı

Bazooka'yı Ukrayna'da yılda bir kere alabilirdik

ve bir parça sakızı tüm hafta çiğnememiz gerekirdi.

New York'a ilk geldiğimiz gün,

ailemin kaldığı kimsesizler barınağında,

anneannemle beraber yerde bir kuruş bulduk.

Sadece, orasının bir kimsesizler barınağı olduğunu bilmiyorduk.

Oranın farelerle dolu bir otel olduğunu düşünüyorduk.

O, adeta fosilleşmiş olan kuruşu yerde bulduk,

ve çok zengin bir adamın düşürmüş olabileceğini düşündük

çünkü sıradan bir insan parasını öylece kaybetmezdi.

Ve o kuruşu avucumun içinde tuttum,

yapışkan ve paslıydı,

ama beni sanki bir servet tutuyormuşum gibi hissettirmişti.

Kendime ait gerçek bir Bazooka sakızı

almaya karar verdim.

Ve işte o an, tam bir milyoner gibi hissettim.

Yaklaşık 1 yıl sonra, çöpte bir çanta dolusu

peluş hayvan bulduğumda ve hayatımda ilk defa

aniden bu kadar çok oyuncağa sahip olduğumda da

yine bu şekilde hissettim.

Ve yine, Brooklyn'deki evimizin kapısı çalınıp

sipariş etmediğimiz pizzanın

geldiğini görünce de

böyle hissettim.

O pizzayı aldık, ilk pizzamızı,

pizzayı getiren adam kapı eşiğinde bize bakarken

dilim dilim tüm pizzayı silip süpürdük.

Adam bize parasını ödememizi söyledi, ancak İngilizce bilmiyorduk.

Annem gelince, adam annemden para istedi

ancak onda da yeteri kadar yoktu.

Her gün otobüs parası vermemek için

işten eve 50 blok yürüyordu.

O sırada komşumuz kafasını uzattı

ve sipariş ettiği pizzasını alt kattaki

göçmenlerin elinde olduğunu fark edince

sinirden kıpkırmızı oldu.

Herkes üzülmüştü.

Ama pizza çok lezzetliydi.

Çok uzun yıllar ne kadar az şeye sahip olduğumuzu anlayamamıştım.

Amerika'ya gelişimizin 10. yılında

bunu kaldığımız ilk otelde oda kiralayarak

kutlamaya karar verdik.

Resepsiyondaki adam güldü ve "Burada oda

kiralayamazsınız. Burası kimsesizler barınağı." dedi.

Şok olmuştuk.

Eşim Brian da evsiz bir çocuktu.

O daha 11 yaşındayken ailesi her şeyini kaybetmiş,

ve o da babasıyla bir motelde yaşamak zorunda kalmış.

Motel, onlar paralarını ödeyene kadar tüm

yiyeceklerini rehin alıyormuş.

Bir keresinde, nihayet Froasted Flakes kutusunu

geri aldığında kutu hamamböceği kaynıyormuş.

Ama onun sahip olduğu bir şey varmış.

Her yere, içinde 9 tane çizgi roman olan bir ayakkabı kutusu taşıyormuş

Örümcek Adam'a benzemesi için boyanmış 2 G.I. Joes

ve 5 tane Gobots.

İşte bu onun hazinesiymiş.

Bu onu uyuşturucudan ve çetelerden uzak tutan

hayallerinden vazgeçmemesini sağlayan

kahramanlarının buluşmasıymış.

Size ailemizin eskiden evsiz olan bir üyesini

daha anlatacağım.

Bu Scarlett.

Bir zamanlar, Scarlet köpek dövüşlerinde yem olarak kullanılıyordu.

Bağlanıp ringin ortasına atılıyordu, böylece

diğer köpekler ona saldırıp dövüşten önce daha çok sinirleniyorlardı.

Ve şu an organik gıdalar yiyip,

üstünde ismi yazılı olan ortopedik bir yatakta uyuyor

ama biz kasesine su koyduğumuzda

bize bakıp minnetle kuyruğunu sallıyor.

Bazen Brain'la Scarlett'i de alıp, parka yürüyüşe gidiyoruz,

çimlerde yuvarlanıyor,

ve durup ona bakıyoruz,

birbirimize bakıyoruz

ve biz de minnet duyuyoruz.

Tüm yeni orta-sınıf hayal kırıklıklarımızı

ve hüsranlarımızı bir kenara bırakıp

milyonermişiz gibi hissediyoruz.

Teşekkürler.

(Alkışlar)