Gelukkig leren | Jon Jandai | TEDxChiangMai

In zijn tweede talk op het TEDx-podium in Chiang Mai, heeft Jon Jandai het over het onderwijzen van onze kinderen. Hij stelt dat het Thaise onderwijssysteem de kinderen feitelijk belet echt iets te leren, hun verbeelding te gebruiken en creatief te zijn. Thaise kinderen worden tot robots gemaakt die doelloos het economische systeem in kunnen. Jon stelt voor om de kinderen groot te brengen met thuis leren en zelfstudie. Hij wijst erop hoe belangrijk het is onze kinderen in staat te stellen praktisch en op natuurlijke wijze te leren en om dat te doen vanuit een hechte en directe band met de ouders.

Deze talk werd gehouden op een TEDx-evenement, in de stijl van de TED-conferenties, maar onafhankelijk georganiseerd door een lokaal team. Meer informatie hierover op http://ted.com/tedx

Ik wil graag mijn ervaring met je delen

inzake onderwijs.

Het is misschien anders
dan wat jullie verwachten.

Vroeger dacht ik net als iedereen

dat een opleiding
ons een beter leven geeft,

dat onderwijs ervoor zorgt

dat we slagen in het leven.

Dat idee had ik ooit en ik deed mijn best

om vooruit te komen

door zo veel te leren als ik kon.

Maar wat ik ontdekte,
was precies het omgekeerde.

Kijk naar mijn klasgenoten,

de 60 waarmee ik samen op school zat.

De slimste van de klas

is nu een ambtenaar
met een torenhoge schuld.

De ouders van velen van hen
moesten een hele kudde buffels verkopen

om de opleiding te kunnen betalen,

of ze beleenden hun land
en zitten nu in de schuld.

Na hun studie konden hun kinderen
niet eens een baan vinden

dus hun ouders raakten dat land
kwijt aan de bank.

Het zijn ongeschoolde arbeiders

die nu moeten blijven werken
tot hun botten pijn doen.

Ik ging erdoor beseffen
dat een opleiding voor armen

een riskante gok is, en zeker nu.

Ik zie hoe hard ze werken,

meer dan 10 jaar van hun leven,

om de school voor hun kind
te kunnen betalen.

Maar hun afgestudeerde kinderen
kunnen geen werk vinden,

of hooguit iets tijdelijks.

Vanuit de positie van de armen gezien

is het onderwijs echt een kwelling.

We studeren een hoop,

maar wat we echt nodig hebben,
wordt ons op school niet geleerd.

Waarom moeten we zoveel tijd verdoen,

tot wel 20 jaar van ons leven,
en zo'n hoop geld,

om iets te studeren
wat we niet gaan gebruiken.

Ik weet nog dat ik
zo'n hekel had aan wiskunde,

maar ik probeerde me te verdiepen
in sinus, cosinus en tangens,

pi kwadraat, enzovoort.

Maar ik ken niemand die echt de wortel
uit zijn alledaagse leven kan trekken.

(Applaus)

Velen van mijn klasgenoten
hebben Engels geleerd

van de eerste klas lagere school
tot en met de middelbare school.

Van die 60 is er niet een
die Engels kan spreken.

Dat van mij lijkt er dan nog
een klein beetje op.

Hoe kon het anders?
Onze leraar kon het amper!

Waarom zouden we dan studeren?

Waarom onze kostbare tijd verdoen,
zoveel tijd van ons dierbare leven.

Iedere minuut telt,

maar we hebben het schaamteloos verspild.

Toen ik zelf een kind kreeg

begon ik pas serieus
over onderwijs na te denken.

Wat is je opleiding eigenlijk?

Ik heb geleerd dat onze opleiding

twee dingen van ons afneemt.

Ten eerste: liefde.

Liefde bloeit wanneer we
nauw verbonden zijn

en alles met elkaar delen.

Maar als we naar school gaan,

is de liefde vertrokken.

De band is gebroken.

Herinner je je
de treurigste dag in je leven?

De dag dat je ouders je
voor het eerst naar school brachten.

Ja, inderdaad.

Waarom moet een kinderleven
beginnen met dat soort treurigheid?

Er is zoveel te genieten in deze wereld.

We kunnen het leuk maken.

Maar we dringen ons kind
vanaf het prille begin die ellende op.

Waarom zetten wij ze onder druk

om dingen te leren
die ze niet interesseren?

Toen ik nog jong was,

waren Cambodja, Laos
en Vietnam net communistisch.

Het gerucht ging dat als wij
communistisch zouden worden,

de kinderen zouden worden gehersenspoeld,

volwassenen gedwongen
te werk zouden worden gesteld

en onze ouders maar één kom rijst
per dag zouden kunnen eten.

Ik was doodsbang;
ik zat vaak stilletjes te huilen.

Iedere keer als ik er aan dacht
moest ik huilen. Waarom?

Omdat ik zo van mijn ouders hield.
Ik wilde niet van ze gescheiden worden.

Maar waar ik dus zo bang voor was,

is tegenwoordig de normale gang van zaken.

Daar begrijp ik niets van.

Waarom wordt mijn grootste angst
nu ineens de norm?

Waarom halen we kind en ouders uit elkaar?

Liefde is niet gewoon een instinct.

Het is een nalatenschap die is ontwikkeld

en doorgegeven door vele generaties.

Maar we geven het niet meer door

aan onze kinderen.

We maken hen los van ons

om binding te voorkomen,

om ze onafhankelijk te maken,

en we blijven alleen over.

Dat is volgens mij het eerste
wat het onderwijs ons afneemt.

Ten tweede: creativiteit.

Creativiteit is iets
wat deel uitmaakt van ons leven,

met name als we jonger dan 10 jaar zijn.

In die jaren is je brein nog vrij.

Kinderen beginnen
hun creativiteit te ontwikkelen

door met grond, zand,
bladeren en stokjes te spelen,

waarmee ze allerlei dingen creëren.

Zo ontwikkelt de creativiteit zich goed.

Als we oud worden zijn we minder creatief,

want ons brein zit vol met informatie.

Er is geen plaats voor creativiteit.

We imiteren dus meer

of volgen de ideeën van anderen.

Neem Thailand, bijvoorbeeld.

Als we iets willen ontwikkelen

-- verkiezingen, democratie,
een regering, politici, noem maar op --

moeten we dat afkijken van andere landen.

Waarom?

(Applaus)

We volgen maar, we doen ze na,

want we kunnen niet voor onszelf denken.

We hebben onze creativiteit
niet ontwikkeld.

Kinderen kunnen dat wel
zolang ze nog geen 10 jaar zijn.

Tot op die leeftijd
moeten ze dus niet studeren.

Ze moeten spelen, plezier hebben,
leren wat gelukkig zijn is,

de vrijheid voelen,

de creativiteit voelen,
voelen dat ze alles kunnen.

Dat is het belangrijkste.

Maar we sturen een kind van drie
naar de peuteropvang.

We verplichten ze bijles te nemen,
allerlei cursussen te volgen,

een schooltas te dragen
die zwaarder is dan de onze.

We zetten ze onder grote druk

vanaf hele jonge leeftijd.

Ze verwelken voor ze kunnen bloeien.

Waar komt onze wreedheid toch vandaan?

Worden ze slimmer als ze meer studeren?

Er zijn zoveel universiteiten in ons land.

Er zijn zoveel afgestudeerden.

Maar tegenwoordig worden overstromingen
een groot probleem in Bangkok.

Overstromingen waren altijd normaal,

maar nu worden ze een probleem.

Er is te weinig drinkwater
en mensen moeten flessen water kopen.

Dit is een mentale crisis,
een educatieve crisis

die we niet op kunnen lossen.

We studeren om van iets normaals

een probleem te maken.

(Applaus)

Als we de creativiteit
van een kind onderdrukken

ontwikkelt zich stress.

Vervolgens raken ze daaraan gewend

en ze groeien op
als gestreste volwassenen.

Zo is het leven.

Geboren worden om te werken
en betaald te worden. Punt.

Ze denken er niet over na,

want de school dient
de volgende doelen tegenwoordig:

ze leren gehoorzaam te zijn,
zich te conformeren,

en binnen de lijnen te blijven.

Dat is alles.

(Applaus)

Hoe?

Iedereen draagt dezelfde kleren,

draagt zijn haar hetzelfde en heeft
hetzelfde antwoord voor dezelfde vraag.

Niet denken!

Er zijn maar 4 keuzes: A, B, C en D.

Je mag niet denken!

(Applaus)

Na school weten we niet
wat we moeten denken.

We kunnen dus alleen gehoorzamen
en ons conformeren.

Dit wordt een sociaal probleem.

Afgestudeerden
hebben kennis maar geen baan.

Hoe is dat mogelijk?

Is dat wat we studeren
dus nonsens en onbruikbaar?

Kijk naar wat we hebben bestudeerd.
Alles is zo ver weg.

De aarde, de maan,

de president van dat land,

graniet, bruinkool
en andere soorten steen.

Maar we hebben niets geleerd over onszelf.

We weten niet hoe we moeten koken
of hoe we vuur moeten maken.

We hebben geen idee
welke planten we kunnen eten.

Als we ziek zijn kunnen we
alleen maar naar de dokter,

die het trouwens altijd heel druk heeft.

We worden ziek, dat is normaal.

Waarom hebben we niet geleerd
hoe we voor onszelf moeten zorgen?

Als het om onszelf gaat,
hebben we niets geleerd.

We hebben geleerd
over radioactiviteit en uranium,

maar weten niets over MSG,

en dat krijgen we dagelijks binnen.

(Applaus)

Daarom denk ik

dat het onderwijssysteem veel schade doet

aan het leven van een hoop mensen.

Veel mensen hebben zich daar
met tegenzin in geschikt.

Ik moet heel erg
aan mijn eigen kind denken.

Toen mijn kind ter wereld kwam,
wilde ik dat anders gaan doen.

Als ik kinderen naar school zie gaan --

Als ik ze de school in zie lopen

is het net of ze de fabriek binnengaan

waar ze tot industriële producten
worden gemaakt

met allemaal dezelfde kwaliteiten,

allemaal dezelfde specificaties.

(Applaus)

Voor mijn eigen kind

vind ik het belangrijkste
dat het op zijn minst leert

hoe je voor jezelf zorgt.

Dat je moet zorgen
voor de vier cruciale dingen:

voedsel, onderdak, kleding en medicijnen.

Dat is de kern van wat we moeten leren.

Als we een goede fundering hebben,
hebben we vertrouwen en zijn we niet bang.

We kunnen dan fier leven.

Maar het onderwijssysteem
heeft dit eruit gesneden.

Niemand leert die vier kernzaken nog.

Dus zijn we bang als we zijn afgestudeerd.

Het voelt alsof we niets hebben geleerd.

Alsof we niets weten, toch?

Dus zijn we doelloos.

Als je je zo onzeker voelt, zo bang,

ga je wanhopig op zoek naar zekerheid.

Je zoekt dat in geld.

Dus ga je hard werken,

je hele leven lang.

Voor mijn eigen kind dacht ik dus
aan alternatieve scholing.

In Thailand mag je ook thuis leren
en dat gingen we dus doen.

Het is vrij eenvoudig.

Je neemt contact op
met je lokale onderwijsautoriteit,

je overlegt een leerprogramma

en als dat goedgekeurd is,
kun je beginnen.

Om het Ministerie van Onderwijs
te plezieren,

steek je dat leerprogramma
een beetje leuk in elkaar.

(Applaus)

Maar als we onderwijzen
doen we gewoon wat nodig is.

(Gelach)

We kunnen anders onderwijzen,
dat ga ik doen met mijn kind.

Ik ga hem leren groenten te kweken.

Van een tuin aanleggen leert hij wiskunde,

natuurkunde, maar ook technologie.

Ik geef nog geen twee uur per dag les,

met name Thais, Engels en rekenen.

De rest komt vanzelf aan bod,

ik hoef hem niets te leren.

Dat regelt hij zelf.

Mijn zoon is 9 jaar oud.
Hij heeft zijn eigen huis.

Dat heeft hij zelf gebouwd.

(Applaus)

Sinds hij geboren is,

heb ik hem nooit veel speelgoed gegeven,
misschien 10 dingen.

Hij taalt er ook niet naar,

want hij heeft genoeg
om mee te spelen in de tuin.

Als hij iets wil,
kan hij zelf wel geld verdienen.

Hij verkocht altijd gebakjes
om geld te verzamelen voor LEGO.

Hij maakte zaklampen
van oude telefoonbatterijen

en verkocht ze voor 150 Baht per stuk.

Zo doen wij dat.

Ik hoef hem bijna geen geld te geven.

Dat is heel gemakkelijk.

En mijn kind van 11

organiseert het leren nu zelf.

Hij ontwierp zijn eigen huis.

Dat vind ik zo interessant.

We leerden hem alleen de vier kernzaken.

Laat hem voor zichzelf zorgen,
want als hij dat kan

kan zijn vader
met een gerust hart sterven.

Hij redt het wel.

(Applaus)

We hebben veel vrienden.

Dit is onze vriend, Tonkla.

Tonkla is 13.

Hij is ook thuis onderwezen.

Vanaf het begin wilde hij
leren eenden hoeden.

Zijn vader is boer. Hij hoedt eenden.

Eenden hoeden leert hem alle vakken.

Twee jaar geleden
ging hij naar de VS met mijn zoon.

Ze vroegen me geen geld.

Hij verdiende alles, 60.000 Baht,
ticket en andere kosten

van de eierverkoop.

(Applaus)

De opleiding hoeft dus
niet moeilijk te zijn.

Zo'n last is het niet.

Het hoort makkelijk en leuk te zijn
in plaats van stressvol en frustrerend.

Het moet geen last zijn voor de ouders
en voor de leerlingen zelf.

Het mag een last zijn voor de overheid.

Kinderen moeten bestuderen
wat ze in hun leven ook gebruiken.

Dat soort opleiding
leidt tot duurzaamheid

en een fier en gelukkig leven.

Zo anders dan het moderne onderwijssysteem

wat van zoveel dingen afhangt.

Nu kunnen we zelf de lessen vormgeven.

Ik denk dat het magische ideeën creëert,

diversiteit,

en duurzaamheid.

Het onderwijssysteem,

wat strak wordt gecontroleerd
door het Ministerie van Onderwijs,

probeert iedereen
hetzelfde te laten denken.

Allemaal dezelfde ideeën,
dezelfde activiteiten, dat wordt niets.

Diversiteit echter
is veiligheid en duurzaamheid.

Diversiteit is schoonheid.

Onderwijs zou vrij moeten zijn van het juk

van het Ministerie van Onderwijs.

Het hoort tot de mensenrechten.

(Applaus)

Gemeenschappen moeten
hun eigen lessen ontwerpen

die aansluiten bij hun behoeftes,

niet om slaaf te worden van een systeem,

zoals dat op dit moment is.

Ik zou wensen dat we
er eens over nadachten:

moeten we onze kinderen
hiermee blijven lastig vallen

of kunnen we ze een alternatief bieden?

Dank je wel.