Unha mellor maneira de falar do amor

No amor, "caemos". Estamos golpeados, esvaecidos (Metáforas do amor en inglés). Ardemos con paixón. O amor fainos tolear e ponnos enfermos. Doénos o corazón e rómpese. Falar do amor desta maneira dá forma ao xeito en que o experimentamos, di a escritora Mandy Len Catron. Nesta exposición fala para calquera que algunha vez estivese namorado. Catron destaca unha metáfora diferente que pode axudarnos a atopar máis alegría e menos sufrimento no amor.

Hoxe quero falar sobre
como falamos do amor

e especificamente

quero falar do que está mal
na nosa maneira de falar do amor.

A maioría de nós namorarémonos
unhas pocas veces

no transcurso das nosas vidas,

e en Inglés existe esta metáfora
"falling (caer)"

é realmente a maneira como
se fala sobre esta experiencia

Non sei vós,

pero cando eu imaxino esta metáfora,

o que vexo é como sacado
dos debuxos animados

temos un home,

camiñando pola rúa

sen decatarse, pasa sobre
un sumidoiro aberto

e cae en picado por el.

E imaxínoo deste xeito
porque caer non é saltar.

Caer é accidental.

É incontrolábel

É algo que nos pasa sen o noso consentimento

E isto

é a maneira principal como falamos
de empezar unha nova relación.

Son unha escritora e tamén
unha profesora de inglés,

o que significa que o meu traballo
é pensar nas palabras.

Poderíase dicir que me pagan por dicir
que a linguaxe que usamos importa,

e gustaríame dicir que
moitas das metáforas que usamos

falan do amor

poida que a maioría delas

sexan un problema.

Cando namoramos, "caemos"

Coma se nos golpeasen.

Coma se nos esmagasen.

Coma se nos fósemos a desmaiar

Ardemos con paixón.

O amor toléanos

e enférmanos.

Doénos os corazóns

e despois rompen.

As nosas metáfotas igualan
a experiencia de amar a alguén

ata a extrema violencia
ou enfermidade.

(risas)

É verdade.

E sinálanos coma as víctimas

de circunstancias inevitábeis.

A miña favorita é "azoutado"

que é o participio pasado
da palabra "azoute".

Se ti buscas esta palabra no
dicionario

(risas)

poderédes ver que pode ser definida
coma "aflicción dolorosa"

e " estar moi moi namorado".

Eu relaciono a palabra "azoute"
cun contexto moi particular,

que é o Vello Testamento.

Só no libro do Éxodo hai
16 referencias ó azoute,

que é a palabra que a Biblia usa
para a vinganza dun Deus cabreado.

(risa)

Aquí empregamos a mesma palabra
para falar do amor

que para falar da praga de lagostas.

(risa)

verdade?

como é que pasou isto?

Como acabamos asociando o amor
cunha gran dor e sufrimento?

E por que falamos desta maneira
sobre unha boa experiencia

como se fósemos vítimas?

Estas son preguntas difíciles,

pero teño algunhas teorías.

E pensándoo detalladamente,

quero centrarme
nunha metáfora en particular

que é a idea do amor como loucura.

Cando primeiramente empecei a buscar
sobre o amor romántico,

encontrei estas metáforas sobre a loucura en todas partes.

A historia da cultura occidental

está chea de linguaxe que iguala
o amor coas enfermidades mentais.

Estos son alguns exemplos.

William Shakespeare:

" O amor e meramente loucura"

de "Como gostedes".

Friedrich Nietzsche:

"Sempre hai algo de loucura no amor"

"E tenme, tenme parecendo
tan loucamente namorada"

(risa)

da gran filósofa,
Beyoncé Knowles.

(risas)

Namoreime por primeira vez
cando tiña 20 anos

e foi unha relación bastante turbulenta
dende o principio.

E foi unha relación a distancia
os primeiros dous anos,

o que significaba grandes
subidas e baixadas.

Podo recordar un momento en particular.

Estaba sentada nunha cama
nun hostal en Sudamérica,

e vin a persoa que amaba
saíndo da habitación.

E era tarde.

Era case medianoite

tivemos unha pelexa na cea,

e cando volvimos á nosa habitación,

tirou as cousas na maleta e estourou.

Ainda que non podo recordar
polo qué discutimos

podo recordar perfectamente
como me sentín cando se foi.

Tiña 22 anos e era a miña primeira vez
nun país en vías de desenvolvemento,

e estaba completamente soa.

Tiña unha semana máis
ata o meu voo a casa,

e sabía o nome da cidade
na que estaba

e o nome da cidade da que
precisaba voar ata casa,

pero non tiña nin idea de
coma volver.

Non tiña unha guía e tiña
moi poucos cartos

e non falaba nada de español.

Alguén máis aventureiro ca min

podería ver isto coma
unha oportunidade

pero eu paraliceime.

Seguía alí sentada

e comecei a chorar.

Pero a pesar do meu pánico

unha voceciña na miña cabeza pensou,

"Guau, iso foi dramático.

Debo estar facendo
esta cousa do amor moi ben"

(risas)

Porque parte de min quería
sentirse miserable no amor.

E soame raro agora pero aos 22

desexaba ter experiencias dramáticas,

e nese momento era irracional,
furiosa e estaba desfeita,

e estrañamente,

pensei que isto xustificaba
os meus sentimentos

polo rapaz que acababa de deixarme.

Creo que en certa medida
quería sentirme un pouco tola

porque pensei que así era
como o amor funciona.

Isto non debería sorprendernos,

se consideramos que
segundo a Wikipedia,

hai 8 películas,

14 cancións,

dous albums e unha novela
co título "Amor tolo".

Unha hora e media máis tarde,
volveu á habitación.

Arranxamos as cousas.

Pasamos outra semana xuntos
maiormente felices,

e despois, cando volvín á casa,

pensei " isto foi tan terrible e xenial

isto debe ser amor real"

Esperaba que o meu primeiro amor
fose coma unha loucura

e por suposto,
cumprín coas miñas expectativas.

Pero amar a alguén así

coma se o meu benestar dependese
de que el me amase coma eu o amaba

non foi bo para min

ou para el.

Pero sospeito que esta experiencia
do amor non é tan pouco frecuente.

A maioría de nós está un pouco tolo
nas primeiras fases do amor romántico.

De feito, hai un estudo que confirma
que isto en certa maneira é normal

porque, falando en términos
neuroquímicos

o amor romántico e as enfermidades mentais non son tan fáciles de distinguir.

É verdade.

Este estudo de 1999 usou análises de sangue

para confirmar que os niveles de serotonina
de alguén que acaba de namorarse

son moi parecidos
aos niveles de serotonina

da xente diagnosticada con
desorde obsesivo-compulsivo.

(risa)

Si, e baixos niveis de serotonina

tamén están asociados con
épocas de desorden afectivos

e depresión.

Polo que hai evidencia

de que o amor está asociado a cambios
no noso humor e comportamento

E hai outros estudos que confirman

que a maioría das relacións
comezan desta maneira.

Os investigadores pensan que
os baixos niveles de serotonina

están relacionados co pensamento
obsesivo do obxecto do amor,

que é este sentimento de que alguén
camiña polo noso cerebro constantemente.

E a maioría de nós séntese así
cando nos enamoramos.

Pero as boas noticias son
que non dura tanto tempo

normalmente duns poucos meses
a un par de anos.

Cando volvín da miña viaxe
por Sudamérica

pasei moito tempo soa na
miña habitación

mirando o meu mail,

desesperada por escoitar do
rapaz que eu amaba.

Decidín que se os meus amigos non podían
comprender os meus sentimentos de dor,

entón non necesitaba a súa amizade.

Así que parei de saír coa maioría deles.

E foi probablemente o ano máis
infeliz da miña vida.

Pero penso que era o meu traballo
sentirme miserable

porque se eu podía ser miserable,

podería demostrar o moito que o amaba.

E se podía demostralo,

entón acabariamos xuntos máis
tarde ou máis cedo.

Isto é pura loucura,

porque non hai unha lei cósmica

que diga que un gran sufrimento equivale
a unha gran recompensa,

pero falamos do amor coma se fose verdade.

As nosas experiencias no amor
son tanto biolóxicas coma culturais.

A nosa bioloxía dítanos que o amor é bo

activando estes circuitos de recompensa
nos nosos cerebros,

e dinos que o amor é dor cando,
despois dunha pelexa ou ruptura,

a recompensa neuroquímica é
a rehabilitación.

E de feito - e poida que xa
o escoitásedes-

falando en términos neuroquímicos,

pasar unha ruptura e coma
rehabilitarse dunha adicción á cocaína

o que eu encontro tranquilizante.

(risas)

A nosa cultura usa a linguaxe

para dar forma e reforzar
estas ideas sobre o amor.

Neste caso estamos a falar
das metáforas sobre a dor,

a adicción e a loucura.

É un interesante bucle.

O amor é poderoso e ás veces doloroso,

e expresámolo a través das
nosas palabras e historias,

pero as nosas palabras e historias
prepárannos

para esperar que o amor sexa
poderoso e doloroso.

O que é interesante para min
é que todo isto pasa

nunha cultura que valora
a monogamía para toda a vida.

Parece que o queremos todo:

queremos o amor que se
sente coma loucura

e queremos que dure toda a vida.

É terrible.

(risa)

Para arranxar isto,

temos ou que cambiar a cultura
ou cambiar as nosas expectativas.

Imaxino que se todos fósemos
menos pasivos no amor

e fósemos máis seguros,
máis abertos de mente, máis xenerosos

e en vez de "caer" no amor,

camiñásemos no amor.

Sei que isto é pedir demasiado,

pero non son a primeira persoa
que suxire isto.

No libro "As metáforas polas
que vivimos"

os lingüistas Mark Johnson e George Lakoff
suxiren una solución moi interesante

para este dilema,

que é cambiar o uso das nosas metáforas.

Comentan que as metáforas dan forma
a maneira na que percibimos o mundo,

e poden actuar coma unha guía
para accións futuras

coma se fosen unha profecía.

Johson e Lakoff suxiren
unha nova metáfora para o amor:

amor coma una obra de arte en conxunto.

Encántame esta maneira
de pensar no amor.

Os lingüistas falan sobre as metáforas
coma se tivesen vinculacións,

que é esencialmente a manera de considerar todas as implicacións

das ideas contidas nunha metáfora.

Johnson e Lakoff falan sobre todo

o que implica traballar conxuntamente
nunha obra de arte:

esforzo, compromiso, paciencia,
os mesmos obxetivos na vida.

Estas ideas encaixan na nosa cultura

no compromiso das largas
relacións románticas,

pero tamén encaixan para
outros tipos de relacións,

curta duración, casual, poliamorosas,
non monógamas, asexuais...

porque esta metáfora engloba
ideas moito máis complexas

á experiencia de amar a alguén.

Se o amor é a creación dunha
obra de arte en conxunto

entón o amor é unha
experiencia artística.

O amor é impredicible,

o amor é creativo,

o amor require comunicación
e disciplina,

é frustrante e emocionalmente
esixente.

O amor envolve tanto alegría
coma dor.

Ultimamente cada experiencia
no amor é diferente.

Cando era cativa,

nunca me ocurreu que se me permitise
pedir máis do amor,

que eu non tiña que aceptar
calquera cousa que o amor me ofrecese.

Cando unha Xulieta de 14 anos coñece

ou cando unha Xulieta de 14 anos
non pode estar con Romeo

o que coñeceu catro días antes,

ela non se sente decepcionada
ou con ansiedade

En que punto está ela?

Ela quere morir.

Verdade?

E só coma recordatorio
neste punto da obra,

acto tres de cinco,

Romeo non está morto.

El está vivo,

está san,

tan só desapareceu da cidade.

Eu entendo que a Verona do século XVI
non é coma a Norte América contemporánea,

e porén cando lin
por primeira vez esta novela

tamén ós 14,

o sufrimento de Xulieta tiña
sentido para min.

Remplanteando o amor coma algo
que se pode crear con alguén que admiro,

e non coma algo que simplemente
me sucede

sen o meu control ou consentimento

é motivador.

É aínda difícil.

O amor fainos sentir coma
unha loucura ás veces

e cando me sinto moi frustrada

teño que recordar:

o meu traballo nesta relación
é falar coa miña parella

sobre o que queremos facer xuntos.

Isto tampouco é doado.

Pero é moito mellor ca a alternativa,

que é o sentimento de loucura,

Esta versión do amor non vai de gañar
ou perder o afecto de alguén.

No seu lugar require que
confíes na túa parella

e fales das cousas cando
a confianza é difícil

o cal soa moi simple,

pero é en realidade revolucionario
en certo sentido, un acto radical.

Iso é porque tes que pararte a
pensar sobre tí mesmo,

o que estás a gañar e a perder
na túa relación de parella

e comezas a pensar
sobre o que tes que ofrecer.

Esta versión do amor
permítenos dicir cousas como,

"Non somos bos colaboradores.
Ó mellor isto non é para nós"

ou " esta relación foi máis curta
do que tiña planeado

pero aínda así foi bonita"

O bonito dunha obra de arte
en conxunto

é que non se vai pintar ou debuxar
ou esculpir a si mesma.

Esta versión do amor permítenos
decidir coma se vai ver.

Grazas.

(Aplauso)