Trope Talk: Fridging

Deze video werd gesponsord door World Anvil!

100% gegarandeerd dat ze geen vreselijke dingen doen met nevenpersonages

Ik heb het hier al eerder over gehad, maar de dood van personages is een groot probleem

Het zijn gedenkwaardige gebeurtenissen, zowel in het verhaal als daarbuiten,

want niet alleen is het personage dood, wat op zich natuurlijk al een domper is,

maar het betekent ook het totale verlies van alle toekomstige mogelijkheden voor een bepaald personage

Al hun ontwikkelingen, dynamieken, relaties, alles - alles verloren in ruil voor een eenmalige klap

De meeste auteurs erkennen dat dit een groot verlies is voor hun verhaal,

dus zorgen ze ervoor dat de impact de prijs waard is

Echte niet-fake-out sterfgevallen van hoofdpersonages zijn vaak heroïsche opofferingen,

langdurige tragedies, of zorgvuldig geweven oplossingen voor hun narratieve boog

nadat alle losse eindjes aan elkaar zijn geknoopt

Ze krijgen meestal tijd en narratief gewicht om deze kosten te weerspiegelen

De overlevende personages verwerken hun verdriet, denken na over wat het verlies voor hen betekent,

en zijn vaak fundamenteel veranderd door de ervaring - misschien zetten ze hun erfenis voort,

gaan ze op een lange zoektocht naar wraak of zien ze hun gelaagde en complexe leven

als een persoonlijke inspiratie om hun weg voorwaarts te leiden

Dit is niet die trope

"Fridging" is de schattige verkorte vorm van de volledige naam van deze trope,

"in een koelkast gestopt", genoemd naar een nu beroemde aflevering van een Green Lantern strip

waarin de vriendin van Green Lantern Kyle Rayner wordt vermoord door de schurk Major Force

en in de koelkast wordt gestopt zodat hij ze er in kan vinden wanneer hij thuiskomt

"Fridging" is de zeer specifieke subset van karaktersterfgevallen waarin

een karakter specifiek en uitsluitend voor het narratieve doel om een ander,

belangrijker karakter te kwetsen, op oneerbiedige en brute wijze wordt gedood

Deze motivatie kan watsoniaans of doylistisch zijn -

in de vorm van een in-universe schurkmotivatie of een buiten-universe auteursintentie

In watsoniaanse gevallen is de moordenaar specifiek gemotiveerd om diegene in de koelkast te doden

omdat dat het personage kwetst dat om hem of haar geeft

In doylistische gevallen kan de moordenaar allerlei persoonlijke redenen hebben

om dit personage bruut te willen vermoorden,

maar de motivatie van de auteur om dit personage te vermoorden is alleen

om het belangrijkere personage van streek te maken

De enige narratieve rol die deze dood in het verhaal speelt is het kwetsen van een ander personage,

en het is nog steeds omkaderd als oneerbiedig en bruut

Fridging verwijst bijna altijd naar de dood van een personage,

maar soms wordt het personage in plaats daarvan onderworpen aan een soort gruwelijke marteling

of een lot dat erger is dan de dood, met dezelfde algemene impact -

het personage dat er echt toe doet is niet degene die het doelwit is van de gruwel, maar de held die erop reageert,

en de persoonlijke reactie van de persoon in de koelkast op hun afschuwelijke situatie

wordt meestal verdoezeld ten gunste van hoeveel dat hoofdpersonage lijdt bij volmacht

Vanwege bepaalde redenen treft fridging onevenredig veel vrouwelijke personages,

vaak nauwelijks ontwikkelde moeders of love interests wier enige opvallende karaktereigenschappen zijn

"de held vindt ze leuk", dus wanneer ze worden mishandeld of vermoord, vaak buiten beeld,

kunnen hun meer genuanceerde mannelijke helden-familie slash love interests daar diep ongelukkig van worden

In feite is er een heel gemakkelijke lakmoesproef om te bepalen

of de dood van een personage al dan niet "fridging" is:

als het volledig buiten beeld zou kunnen gebeuren en evenveel impact op het verhaal zou hebben -

vooral als het buiten beeld gebeurt - is het waarschijnlijk fridging

De enige narratieve impact is hoe het de belangrijkere personages uit hun evenwicht brengt,

zonder dat onderzocht wordt wat het effect is op het personage dat vermoord wordt

Buiten beeld vermoord worden is zo'n minachtende f*ck-you voor een personage

Er is geen afscheid, geen erkenning van tragedie -

het personage wordt niets meer dan een vehikel voor iemand anders' angst

Nevenpersonage of niet, niemand verdient dat

Nu is de "offscreen" test niet helemaal genoeg om te zeggen of een dood een fridging is of niet

Kijk, terwijl fridging enkel bedoeld is om een ander personage van streek te maken,

maken goed geschreven sterfgevallen van personages bijna altijd ook de andere personages van streek -

en aangezien het personage zelf meestal te dood is om er iets om te geven,

hebben de meeste aanslepende gevolgen van hun dood enkel een invloed op de andere personages,

meestal door hen van streek te maken

Dus de onderscheid tussen een fridging dood en een non-fridging dood blijkt niet onmiddellijk uit deze definitie

Het belangrijkste verschil is dat de andere personages meestal kort en oppervlakkig van streek raken

bij een dood van een gefridged personage, terwijl de andere personages rouwen bij een dood van een solide personage

Vaak wordt er nooit meer over een gefridged personage gesproken nadat het verhaal waarin hij stierf is opgelost,

of zelfs voordat het is opgelost

(Probeer mij maar eens te overtuigen dat Luke Skywalker tien minuten later

nog steeds baalde van oom Owen en tante Beru's moord)

Als tweede lakmoesproef stel ik een uitvloeisel voor van de iconische Sexy Lamp Test,

die nagaat of een verhaal zinvol zou veranderen als een personage vervangen werd door een sexy lamp

Dit is de materiële schade test

Als een dood personage vervangen kan worden door iemands gewaardeerde pokemon kaartenverzameling

en hun verlies zou dezelfde of meer emotionele impact hebben op het plot,

dan is dat personage waarschijnlijk gefridged

Dit is een zeldzaamheid in deze serie, maar Fridging is een slechte trope

Het is geen vaak misbruikte trope of een moeilijk te hanteren trope, het is slecht geschreven

Karaktersterfte is geen slechte troop, maar fidging wijst specifiek

op een gebrek aan respect voor het gefridged karakter en hun narratieve potentieel

Fridging weegt de potentiële waarde van een personage voor het verhaal

en concludeert dat al hun toekomstige potentieel en groei en dynamiek in het verhaal minder waard zijn

dan een ander personage dat zich voor een tijdje een beetje slecht voelt

Dit komt zowel buiten het verhaal als in het verhaal tot uiting, omdat de moordenaar van dit personage -

of het nu het personage is dat hem doodt of de auteur die de beslissing neemt -

aantoonbaar geen moer om hem of haar geeft, maar ervoor kiest zich volledig te concentreren

op hoe het beëindigen van het leven van dit personage

een ander personage voor een narratieve boog of twee van streek zal maken

Hun eigen leven en dood is niet zo belangrijk of verdient het om even veel aandacht te krijgen

als het kwetsen van de held bij nabijheid

Dit geeft met succes aan dat de moordenaar een verschrikkelijk persoon is,

maar het weerspiegelt ook een niveau van afwijzende houding van de auteur

Een geliefde/geliefd personage kan gedood worden (of diep, diep gekwetst)

op een manier die vooral de plot beïnvloedt door een ander personage te kwetsen -

zonder dat het aanvoelt als fridging

Dit is grotendeels een kwestie van de executie, woordspeling bedoeld

Als de dood oneerbiedig en snel is (en buiten beeld), is dat een slecht teken,

omdat het personage niet echt tot zijn recht komt -

het benadrukt niet de tragedie van hun leven en hun potentieel dat verloren is gegaan,

het concentreert zich alleen op waarom en hoe dit het hoofdpersonage verdrietig maakt

Elk personage is de held van zijn eigen verhaal, en als hij sterft om dat van een ander te bevorderen,

ontneemt hij dat personage de fundamentele waardigheid van een eigen persoon te zijn,

die meer is dan een rekwisiet in het leven van een ander

Het neemt hun dood en het verlies van hun hele toekomstige leven en minimaliseert het tot een korte,

bondige emotionele impact op een ander personage. Het is afwijzend

Nu staan we op het punt om de Spicy Take Zone in te gaan, want je weet dat de MCU mijn oude favoriete boksbal is,

maar persoonlijk is dit hoe ik me voelde over de meeste van de grote personage permanente sterfgevallen

in Infinity War en Endgame, vooral Gamora en Black Widow

Loki en Vision sterven vrij snel en oneerbiedig,

in de eerste plaats om de personages die in hen investeren te kwetsen,

maar ze krijgen narratief gewicht en enige waardigheid in het proces -

het voelt oneerlijk en tragisch in-universum dat ze niet konden worden gered,

in plaats van te voelen als slecht geschreven

Maar Gamora... nou, dat is eigenlijk wel fascinerend

In de twee films waarin ze meespeelde, draaide haar hele verhaal

om het ontsnappen aan Thanos en zijn diep gestoorde misbruikende opvoedingssituatie,

het genezen en groeien als persoon en het leren vertrouwen en zelfs houden van haar nieuwe vrienden

Haar dynamiek met Nebula volgde datzelfde spoor - beseffend dat ze geen vijanden waren,

maar slachtoffers van dezelfde vreselijke situatie en dezelfde manipulatieve, dwingende narcist

Thanos' schaduw doemt groot op in Gamora's ontwikkeling als de hoofdoorzaak van alle pijn en lijden in haar leven

en hetgeen dat haar het meest beangstigt en waarvoor ze constant vecht om aan te ontsnappen

In Infinity War krijgt Thanos van Red Skull te horen dat hij iets waar hij van houdt

moet opofferen om de soul stone te bemachtigen

Dus doodt hij Gamora

Permanent

Ze is dood

Dat is al erg genoeg

Het is nog erger dat het werkt

Gamora gelooft dat Thanos niet in staat is tot liefde

En eerlijk gezegd wijst alles erop dat ze gelijk heeft

Hij is een narcist die niet verder kan kijken dan z'n eigen kinnen

en dit had de karaktertest moeten zijn die hem de das omdeed

(En, ook, zoals... "je moet je geliefde doden om deze krachtige macguffin te krijgen en sterk te worden" is

baby's eerste voor de hand liggende geheime test van moreel karakter,

en het is ronduit misdadig dat het doden van je geliefden eigenlijk de enige manier was om de steen te krijgen

Dat is gewoon lui geschreven!

Je had de grimmige optie en je had de echt interessante optie

en je koos grimmig omdat je dacht dat grimmig AUTOMATISCH interessanter was

Dat is gewoon teleurstellend)

Hoe dan ook - maar het zou al erg genoeg zijn als ze Gamora's hele persoonlijke verhaal zouden ondermijnen

door te zeggen dat de kwaadaardige overkoepelende supervillain die haar volk afslachtte

en haar en Nebula tientallen jaren martelde al die tijd eigenlijk wel van haar hield

Het gaat twee keer over de streep door hem te laten bewijzen dat hij van haar hield door haar te vermoorden

Gamora's hele narratieve boog en plaats in het verhaal wordt ondermijnd en opgeofferd

om Thanos een karaktertrek te geven die nergens op slaat

en om Starlord verdrietig te maken zodat hij dom doet in de finale -

oh, en om Thanos verdrietig te maken, wat meer focus en gewicht krijgt dan Starlord die verdrietig is

Omdat het duidelijk de moeite waard was om een van Marvel's meest interessante heldinnen verdrietig te maken

Ik snap waar ze voor gingen, maar het...het werkte niet goed, het was een slecht idee,

en het ondermijnde volledig alles wat Gamora had in de vorige films, wat erg teleurstellend is

Ondertussen is de dood van Black Widow vergelijkbaar met die van Gamora, maar het is slecht om andere redenen -

want in tegenstelling tot Gamora, die te veel karaktergewicht en potentieel had

om haar oneervolle dood te rechtvaardigen, werd Black Widow volledig onderbenut

door elke andere film waarin ze speelde, met de betwistbare uitzondering van Winter Soldier

We hadden deze franchise een decennium lang en we kregen nooit een verhaal voor Widow

dat dieper ging dan "ze is lekker" of "ze naait de Hulk"

Dit maakte haar narratief wegwerpbaar,

maar je kunt zien dat de schrijvers zich realiseerden dat ze te wegwerpbaar was om impact te hebben,

want voor de eerste helft van Endgame versnelden ze het hele karakteriseringsproces

door haar plots wat karakterfocus te geven, een dynamiek met de andere helden en een vermeende

persoonlijke narratieve boog over het koesteren van de Avengers als een gevonden familie al die tijd

Het was een poging om de verloren tijd in te halen zodat we verkocht zouden zijn aan haar heldhaftige opoffering,

maar het was duidelijk symbolisch

Het feit dat de film ophield haar dood te erkennen vijf minuten nadat ze terugkwamen,

geeft aan hoe weinig ze er eigenlijk toe deed

Tony's heldhaftige opoffering zorgde ervoor dat elke held in de MCU zijn respect betuigde,

een lange begrafenisscène en een hele film over hoe moeilijk het is voor de MCU om verder te gaan zonder hem -

Tasha kreeg een bankje aan een meer en een solo-film anderhalf jaar na haar dood

Als we moesten geloven dat ze er echt toe deed, had het verhaal daarnaar moeten handelen

En het had langer moeten duren dan alleen het uur tot haar dood

Om verder te gaan op het plot

Om stomme, achterhaalde redenen

Was ze gewoon te duur aan het worden?

Was dat het probleem?

Ik bedoel, kom op, jongens

En het is veelzeggend dat de MCU alle vier die sterfgevallen op een of andere manier heeft teruggedraaid of ondermijnd

Loki en Gamora hebben tijdverplaatste versies met nul karakterontwikkeling rondlopen

om hun interessantere dode versies te vervangen,

Vision kreeg een echt goed afscheid in Wandavision en Wanda kreeg de kans om echt te rouwen,

plus hij heeft nu zijn eigen niet helemaal dezelfde kopie rondlopen voor toekomstige verschijningen,

en natuurlijk krijgt Black Widow eindelijk die solo film die ons beloofd was,

wat op dit moment verdomd moeilijk te verkopen is nu ze al dood is en dus, eerlijk gezegd, irrelevant is

Als de sterfgevallen de juiste impact hadden gehad en narratief gezien de moeite waard waren geweest,

was deze terugdraaiing niet nodig geweest

Eerlijkheidshalve is het zo dat personages geen... echte mensen zijn

Personages zijn onderdelen van een verhaal en ze bestaan om een verhaal te bevorderen,

en sommigen van hen zijn echt alleen maar rekwisieten in het leven van andere personages

En op moreel vlak is dat niet slecht

Maar het verhaal moet je dat waarschijnlijk niet laten denken!

Zeker, wij, het publiek, kunnen misschien raden dat het kleine vredige stadje

en de strenge maar rechtvaardige vaderfiguur van de held er gewoon zijn om in brand gestoken te worden

door de Dark Lord in aflevering één om het opwekkende incident op te zetten

en hen op de Hero's Journey te zetten, maar de held weet dat niet, en dat is wat hier belangrijk aan zou moeten zijn!

Voor de held is dat zijn hele wereld!

Door het in brand te steken van die stad en het doden van die vaderfiguur buiten beeld te houden,

vertel je het publiek dat de held er theoretisch misschien om geeft,

maar dat hoeft niet, en het verhaal zal je er niet echt van overtuigen dat de held erom geeft

Het maakt ons los van iemand waar we ons mee moeten identificeren,

en het ondermijnt de emotionele impact van de dood,

terwijl de emotionele impact van de dood het enige is wat deze trope heeft!

Als de vaderfiguur bij ons was geweest gedurende, laten we zeggen,

twee seizoenen of de eerste akte of twee van een film - bijvoorbeeld als mentor -

zouden we verwachten dat hij zou sterven met enige fanfare,

en we zouden het vreemd en boos vinden als dat niet het geval was

Een heroïsch offer, een sterfmonoloog,

een bekentenis dat de held hem een beter mens en dus erg trots heeft gemaakt,

verschillende verwijzingen naar hem na zijn dood zodat we ons herinneren hoe hij de Hero's Journey heeft beïnvloed -

als we dat soort dingen niet zouden krijgen, zouden we ons bedrogen voelen

Maar alleen omdat wij, het publiek, de dode vader van hoofdstuk 1 nog niet zo lang hebben gezien,

voelt de auteur zich op zijn gemak als hij de boel buiten beeld in de fik steekt na een enkele verklarende dialoogzin,

en dan verwacht hij van ons dat we met de held meeleven als het verhaal die dood niet betekenisvol heeft gemaakt!

In deze structuur is het gewicht dat aan de dood van een personage wordt gegeven

niet evenredig met hoe belangrijk het personage is,

het is evenredig met hoeveel screentime het personage heeft gekregen,

wat niets te maken heeft met hoe de personages op dit verlies zouden moeten reageren

Fridging is een zeer verafschuwde trope om verschillende redenen

Ten eerste zal het moeilijk zijn om een heldendood trope te vinden die mensen leuk vinden

Heldenoffers zijn eigenlijk de enige die ook maar half gewaardeerd worden,

want meestal gaat het doden van een personage gewoon slecht voelen

Maar wat belangrijker is, is dat het bij fridging ontbreekt

aan het tegenwicht dat de dood van een personage bevredigend of verdiend kan laten aanvoelen

Een held kan dapper sterven terwijl hij zijn geliefden verdedigt, wat hartverwarmend heroïsch is,

met een element van vrije wil en keuze - of hij kan volledig vrede hebben met zijn lot,

waardoor zijn dood een natuurlijke afsluiting is van zijn ontwikkeling - of met een ander voorbehoud

dat het publiek doet geloven dat zijn dood werkt om zijn persoonlijke ontwikkeling te beëindigen

En als hun dood tragisch en oneerlijk is, wordt hij vaak lang uitgesteld om het publiek duidelijk te maken dat,

ja, sorry, het geen toevalstreffer of nep is, dit personage deze keer niet doorkomt

Een klassiek voorbeeld uit Fullmetal Alchemist - spoiler alert - is Maes Hughes, beroepsgrappenmaker en -liefje,

die al vrij vroeg in de serie onverwacht wordt vermoord omdat hij het overkoepelende plot veel te vroeg doorhad

en de schurken hem dus uit de weg moesten ruimen

Zijn dood dient als een belangrijke motivatie voor de meeste helden, met name Roy Mustang -

maar het is niet alleen een symbolische heldhaftige motivator om de protagonisten in de versnelling te krijgen

Het voelt verschrikkelijk

Het is tragisch, het is oneerlijk, hij vecht heel hard om het te voorkomen,

zijn vrouw en dochter zijn er kapot van, en de gevolgen zijn voelbaar tot aan de finale

Deze dood zou niet hetzelfde werken als hij buiten beeld zou gebeuren

en het kan niet vervangen worden door een map pokémonkaarten

Het betekent te veel voor het verhaal, dus het is geen fridging

Personages met een Fridged karakter krijgen dit soort behandeling niet -

en eerlijk gezegd mogen ze blij zijn als ze al een persoonlijk verhaal krijgen

Ze sterven alleen om een ander, belangrijker personage verdrietig of boos te maken

Het is geen heldhaftig offer, ze hebben er niets mee te maken, ze hebben er geen vrede mee

en hun persoonlijke ontwikkeling (als ze die al krijgen) is er niet netjes op tijd voor opgelost

Hun dood of brutalisatie is wreed en oneerlijk omdat het zo ontworpen is dat het wreed en oneerlijk aanvoelt

voor het personage dat ze zouden moeten kwetsen of motiveren,

maar als resultaat ondermijnt het de enige semi-goede delen van personagedood

en maakt het de ervaring meedogenloos onaangenaam en catharsis-vrij voor het publiek

Dit is geen fout - dit is een opzettelijk onderdeel van de trope, omdat het in wezen een onstabiele narratieve situatie creëert

die de protagonist nu moet proberen te stabiliseren en op te lossen -

meestal door de moordenaar op te sporen en te stoppen

Dit is een motivatie die het begin is van een narratieve boog,

dus het is niet de bedoeling dat het aanvoelt als een oplossing van die boog,

wat vaak het enige deel van een personagedood is dat het publiek half waardeert

Maar het verraadt een fundamentele afwijzing van het gefridged personage,

wat de emotionele impact die ze proberen op te roepen juist ondermijnt

Een voorbeeld: toen Alan Moore de Killing Joke schreef, werd Barbara Gordon, alias Batgirl, neergeschoten,

verlamd en gebrutaliseerd door The Joker - geheel om Jim Gordon en Batman van streek te maken

en het startschot te geven voor een laatste verschrikkelijke grap

Ze wordt niet eens gedood, maar hoe deze traumatische gebeurtenis haar beïnvloedt wordt...

volledig verdoezeld in het verhaal. Het enige wat ze daarna tegen Batman zegt,

vanuit haar ziekenhuisbed, is hoe bezorgd ze is over wat de Joker met haar vader gaat doen

Het is heldhaftig van haar om bezorgd te zijn, maar dat is niet waarom haar reactie op die manier geschreven is

Barbara deed er niet toe in dit verhaal

Alan Moore heeft zelfs gezegd dat hij er een beetje spijt van heeft haar zo te behandelen -

hij denkt dat zijn redacteur hem waarschijnlijk had moeten beteugelen in plaats van te reageren met,

en ik citeer blijkbaar, "ja, oké, maak het kreng kreupel"

Die fundamentele afwijzende houding van de kant
van de maker maakt echt duidelijk

dat fridging een fundamenteel gebroken trope is

Als de auteur niet genoeg om het personage geeft om hun pijn narratief gewicht te geven,

dan zal hij het moeilijk hebben om het publiek te overtuigen om erom te geven wanneer ze lijden

De enige manier waarop de auteur het publiek er in deze situatie om kan laten geven

is door deze onbelangrijke dood een ander, belangrijker personage te laten kwetsen -

maar omdat de auteur niet geeft om het fridged personage, zal het moeilijk voor hem zijn

om de reactie van het belangrijkere personage op zijn fridged karakter te schrijven!

Het belangrijkere personage geeft meer om het gefridged personage dan de auteur,

dus hoe moet de auteur hun verdriet schrijven als ze het zich duidelijk niet eens kunnen voorstellen?

Het komt oppervlakkig en hol over, omdat het dat op een heel reëel niveau ook is

In een rouwverhaal ontbreekt niet alleen de oplossing - het ontbreekt meestal ook aan een echt emotioneel gewicht

We hebben geluk als we het personage dat sterft echt kennen, en als we dat niet doen,

dan raakt de dood van het personage ons alleen door het effect op de personages die om hem geven,

en alleen als wij op onze beurt om die personages geven

Het doden van een personage waarin we niet zijn geïnvesteerd, vertelt ons dat dat personage op

zichzelf nooit belangrijk zou zijn, wat het publiek kan afhouden van het verhaal in zijn geheel

Dus een verhaal openen door iemand te fridgen

geeft het publiek de duidelijke boodschap dat de meeste personages er niet toe doen,

wat het probleem van het "ontkoppelde publiek" al bij voorbaat bovenhaalt

Leuk feitje, dit is hoe Supernatural begint

Ik heb het ooit geprobeerd te kijken en verloor mijn interesse na ongeveer het eerste seizoen,

maar ik herinner me de pilot omdat het in mijn geheugen gegrift staat

Zelfs toen kon ik al zien dat het niet goed geschreven was

Eerste scène: we ontmoeten onze protagonisten als jonge kinderen in een idyllisch huis met hun vader en moeder

De vader wordt wakker en ziet zijn vrouw met een afschuwelijke blik aan het plafond gekleefd

Dan ontploft ze en het huis brandt af

Smash cut naar de belangrijkste plot:

het is een paar decennia later, broer #1 is op de universiteit en heeft een vriendin,

broer #2 duikt op en probeert hem mee te slepen in het avontuur om het eigenlijke plot te laten beginnen

Broer #1 weigert omdat hij al zoveel te doen heeft in zijn persoonlijke leven

Dan komt broer #1's vriendin vast te zitten aan het plafond en ontploft, dus is het tijd voor een road trip!

De eerste keer dat het gebeurde was het een beetje griezelig

De tweede keer dat het gebeurde moest ik echt lachen

Ik heb dit opgezocht om er zeker van te zijn dat ik me de details goed herinner,

en blijkbaar zijn in het plot beide vrouwen specifiek vermoord omdat de slechterik plannen had met de protagonist -

en in het geval van de vriendin is hij degene die hen in de eerste plaats introduceerde,

specifiek zodat hij de protagonist kon manipuleren door haar te vermoorden

Dat is gewoon... ik bedoel, God

Dat is zo grappig

Dat is de Pilot

Geen wonder dat de dood geen betekenis heeft in deze show

Dus fridging probeert het van twee kanten te bekijken

Het geeft ons een personage dat er op zichzelf duidelijk niet toe doet

en doodt hen dan op een manier die benadrukt dat ze er op zichzelf niet toe deden in het verhaal,

maar probeert ons dan te vertellen dat hun dood er wel degelijk toe deed

voor het personage waarmee we geacht worden te sympathiseren

Het is als de ergste soort van jonkvrouw in nood - een personage in moeilijkheden

waarvan de enige eigenschap die ons wordt gegeven om ons om hen te laten geven is dat ze in de problemen zitten

Het is bijna het toppunt van "geen woorden, maar daden"

Als we niet om het personage geven en het sterft snel en oneerbiedig,

zullen we nooit een reden vinden om erom te geven

Als we om het personage geven en het sterft snel en oneerbiedig

en het enige waar we ons op concentreren is hoe slecht iemand anders zich daardoor voelt,

dan voelt dat als een slecht gebruik van hun potentieel en maakt het ons bewust van de hand van de auteur,

wat nooit goed is

Sommige auteurs erkennen dit zonder echt het probleem te erkennen,

en zullen het op één van twee manieren proberen te spelen

In de ene stroming krijgt het personage dat op het punt staat te gefridged te worden

plotseling een ongekende hoeveelheid aandacht op het scherm en een handvol opzettelijk hartverwarmende

of schattige karaktereigenschappen om het publiek snel te laten investeren in dit tot dan toe niet-karakter,

zodat het half gedenkwaardig voelt als ze sterven

Ik noem dit de Whedon School van Fridging, of het Coulson Effect

Dit is de poging van de auteur om het proces om het publiek zich te laten investeren te versnellen

zonder dat het personage echt op zichzelf te laten staan, of, van belang te zijn

En aan de andere kant, soms zal een gefrustreerd personage een soort van symbolische rechtvaardiging geven

voor waarom hun dood Eigenlijk Oké is, meestal in de trend van

"Ik heb er nu vrede mee" of "Ik heb al alles wat ik wou" of "de echte schat was onze vriendschap" of zoiets

Dit is een poging om een "bevredigende personage-oplossing" in elkaar te flansen

zodat het niet helemaal oneerbiedig aanvoelt,

maar het lijdt onder het feit dat het fridged personage zeker geen narratieve boog had die tot die dood leidde

Het biedt geen volledig tegenwicht voor de ontgoochelende klap van een oneerbiedige dood

omdat het symbolisch en losgekoppeld aanvoelt

Als het verhaal van het personage echt opgelost was,

zouden we het hen waarschijnlijk niet luidop moeten horen zeggen enkele seconden voor ze sterven -

net zoals we de personages niet "Ik hou van jou" moeten horen zeggen om te weten dat ze verliefd zijn, weet je?

"Ik hou van je" zou geen verrassing moeten zijn voor het publiek, net als "Ik vind de dood nu prima" -

beiden voelen aan als een manier om voor gebrekkig schrijven op het laatste moment te compenseren

Je herinnert je misschien dat de dood van Black Widow in Endgame beide dingen deed,

en het was slecht, omdat geen van deze schrijftrucs een verspilling van karakterpotentieel goedmaakt

Fridging vermijden is een kwestie van het personage de verhaallijn geven die het verdient

Het gaat erom hen te behandelen alsof ze echt de held van hun eigen verhaal zijn

en hun dood of verminking te schrijven alsof het verhaal daarmee eindigt

Hoeveel meer impact zou een fridging hebben als het verhaal echt deed alsof een belangrijk verhaal

zou eindigen met hun dood?

En hoeveel rellen zouden er zijn als een echt belangrijk hoofdpersonage

net zo oneerbiedig werd vermoord als deze fridging slachtoffers?

Als Captain America over die klif was gegaan met een symbolische glimlach en een "Ik heb nu vrede"

zouden er rellen in de straten zijn geweest en dat weet je

Ik denk dat dit weer zo'n trope is die neerkomt op "het is beter om echte personages te schrijven

met een eigen inbreng en persoonlijke doelen in plaats van mensen-vormige plot apparaten"

Het is grappig hoe vaak dat gebeurt

Dus...yeah?

En nogmaals dank aan World Anvil voor het sponsoren van deze video!

Zoals je misschien weet, is World Anvil ontworpen om je te helpen bij het organiseren van je worldbuilding,

om het hele proces makkelijker te maken voor schrijvers, gamers en creatievelingen van alle soorten en maten!

Het is een browser-gebaseerde software voor worldbuilding en het schrijven van romans met interactieve wereldkaarten,

stambomen, een volledig aanpasbare kalender, aangepaste wiki's die je kunt gebruiken voor je personages

en gebeurtenissen, een ingebouwde tekstverwerker met een Scrivener-achtige lay-out, en plot- en verhaal-tijdlijnen

Ze hebben onlangs ook een nieuwe tool toegevoegd genaamd "Chronos"

waarmee je meerdere visuele tijdlijnen kan maken, die ook verbonden zijn met een kaartweergave -

of meer dan één kaartweergave - om te tonen hoe dingen veranderen in je verhaal doorheen de tijd

Je kan het gebruiken om gebeurtenissen, oorlogen, levens van personages, de verspreiding

van een religie te navigeren - zowat alles wat in ruimte-tijd gebeurt

Je kunt ze ook openbaar maken zodat andere mensen ze kunnen gebruiken om je verhaal en wereld te volgen!

Dus als dat allemaal interessant klinkt, kijk dan naar de link in de beschrijving voor meer details,

en als je voor een jaarabonnement wilt gaan,

dan kun je nu 30% korting krijgen met de promo code OVERLYSARCASTIC!