-
(เสียงระฆัง)
-
ทำไมบางครั้งหนูถึงรู้สึกเหมือนมี
ลูกบอลหนักๆ อยู่ในอกคะ
-
(ภาษาฝรั่งเศส)
-
ทำไมบางครั้งหนูถึงรู้สึกเหมือนมี
ลูกบอลใหญ่ๆ หนักๆ
-
ถ่วงอยู่ในอกคะ
-
การฝึกสติระลึกรู้อาจจะตอบได้
-
ช่วยให้เราหาสาเหตุว่ามันมาจากอะไร
...เช่นเดิม
-
บางครั้งอะไรบางอย่างก็ตกทอดมาสู่เรา
-
จากแม่ จากพ่อ จากบรรพบุรุษ
-
ความเสียใจอะไรบางอย่าง
-
ความกลัวอะไรบางอย่าง
-
ความกังวลอะไรบางอย่าง
-
ดีนะที่หนูได้มีโอกาส
-
มาเรียนรู้วิธีฝึกสติ
-
เพราะการฝึกเจริญสตินี่เอง
-
จะช่วยให้เราสามารถเปลี่ยนสภาพ
ความทุกข์โศกของคุณแม่
-
คุณพ่อ
-
ของปู่ย่าตายาย
-
เพราะพวกเราคือความสืบต่อของ
-
พ่อ แม่ บรรพบุรษทั้งหลาย
-
พวกกท่านยังคงอยู่ในตัวเรา
-
ทั้งความสุข ความทุกข์ของพวกเขา
-
ทั้งจุดเด่น และปมด้อย
-
ฉะนั้นสิ่งที่หนูรู้สึก
อาจจะเป็นความตกค้างของ...
-
อารมณ์เช่นความกังวล ความกลัว ความคับข้อง
ในอะไรบางอย่าง
-
ของชนรุ่นก่อนๆ
-
หนูต้องยอมรับมันก่อน
-
เราต้องยอมรับมัน
-
เราจึงมาฝึกหายใจด้วยสติ
-
แล้วก็ยอมรับมัน
-
นี่เป็นความรู้สึกหนักๆ ข้างในอก
-
และมันก็สามารถถูกแปรสภาพไปได้
-
ด้วยการฝึกสติ
-
ด้วยความรัก และความเข้าใจ
-
ระลึกรู้ว่าเรานั้นกำลังหายใจเข้าออก
-
เพื่อคุณแม่ เพื่อคุณพ่อ
-
เพื่อบรรพบุรุษ
-
รู้มั้ย บทเรียนในการฝึกยิ้มผ่อนคลาย
-
ยิ้มด้วยความเข้าใจ
-
สามารถแปรเปลี่ยนความเสียใจ
-
ความกังวล และความกลัวได้
-
ทั้งหมดนี้ทำได้เพราะความรักทั้งนั้น
-
เราทำเพื่อแม่เรา เพื่อพ่อเรา
-
เพื่อปู่ย่าตายาย และคนอื่นๆ
-
พวกเราหลายคนรู้สึกถึงความเค้นลักษณะนี้
-
และเราก็ไม่เข้าใจ
-
ไม่เข้าใจว่าทำไมเราทุกข์แบบนี้
-
เราไม่ได้ทำมันมาสักหน่อย
ทำไมมันจึงมีอยู่
-
เหตุผลเดียวที่เป็นไปได้ก็คือ
มันถูกส่งผ่านมา ตกทอดมาสู่เรา
-
จากสังคม จากดีเอ็นเอ
-
นี่เป็นสิ่งที่เราต้องยอมรับมันเลยก่อนอื่น
-
การยอมรับจะทำให้อะไรๆ ง่ายขึ้น
-
ขั้นต่อไป
-
ก็มาหายใจเข้าและออกอย่างมีสติ
-
ยิ้มรับมัน
-
และรับรู้ว่าบทเรียน
-
ของการฝึกสติ ความตั้งมั่น และปัญญา
-
จะช่วยแปรสภาพ
-
เพราะความเข้าใจ และความเห็นใจ
-
เป็นกำลังที่สามารถเปลี่ยนอะไรก็ได้
-
มันเหมือนกับแสงอาทิตย์
-
ที่สามารถละลายกองหิมะ
-
และช่วย...
-
ทำให้น้ำตาเหือดแห้ง
-
ดังนั้นการมาฝึกทำความเข้าใจในความทุกข์
และเห็นอกเห็นใจ
-
จะช่วยแปรเปลี่ยน
-
ความทุกข์ของพ่อแม่ ในตัวเรา
-
รวมทั้งของเราเองด้วย
-
บางทีมันก็เร็วมากเลยนะ
-
มันทำให้เราไม่ต้องกังวล
-
เพราะเรารู้ว่ามันเปลี่ยนแปลงได้
-
พอมาหายใจ มาเดินสัก 5 นาที
-
แล้วหยุดพัก บางทีมันอาจหายไปแล้วก็ได้
-
คราวหน้าพอมันมาอีก เราก็ทำเหมือนเดิม
-
เมื่อเราทำต่อไป
-
สักวันจะพบว่ามันหายไป
-
ไม่กลับมาอีก
-
แต่เราต้องฝึกอย่างต่อเนื่องนะ
-
เราต้องการคนมาช่วยเตือนให้เราฝึก
-
ดังนั้นมันจะดีมากเลย
-
ถ้ามีผู้ร่วมฝึกไปด้วยกัน
-
ที่อยู่ใกล้ๆ หรืออยู่ในครอบครัว
-
ทุกครั้งที่รู้สึกอย่างนั้น
เราจะนึกถึงการฝึกได้
-
แต่เมื่อเราลืม
-
ก็จะมีคนคอยเตือน
-
ให้กลับมาอยู่กับลมหายใจเข้าออก
ด้วยสติ
-
ขอบคุณมากเลย
ที่ถามคำถามนี้ขึ้นมา
-
เป็นประโยชน์ต่อหลายคนเลย
-
สานสัมพันธ์ บันดาลใจ เติมเต็ม
-
(เสียงระฆัง)