-
Прывіт. Мяне зваць Тоні
-
і гэта «Кожны кадр малюнак»
-
Аляксандр Макендрык неяк сказаў:
-
чым насамрэч займаецца рэжысёр,
так гэта кіруе ўвагай гледача
-
...Рэжысура - гэта пытанне акцэнту...
-
...Вы падкрэсліваеце тое, што важна...
-
... і менш звяртаеце ўвагі на тое, што не.
-
У наш час рэжысёры часта робяць акцэнт,
пераходзячы с буйнога плана ...
-
... на буйны план ...
-
... на буйны план.
-
Але занадта шмат увагі знясільвае,
асабліва актораў
-
Яны кажуць:
ты павінен быць механічным
-
таму ты павінен быць:
бліжэй, бліжэй, бліжэй, зноў і зноў і зноў
-
Я рашуча адказваю і кажу:
«Пагадзіце, я не збіраюся гэта рабіць."
-
бо ў вас ужо ёсць усё,
што патрэбна, каб расказаць глядачам
-
тое, што ім трэба ведаць,
пра тое, што адбываецца тут.
-
Таму сёння паглядзім на іншы варыянт.
Замест стандартнага пляна,
-
давайце размясцім усіх актораў
у адной сцэне,
-
і пакінем іх узаемадзейнічаць.
-
Іншымі словамі, пагаварым пра
'ансамблевую пастаноўку'.
-
Ансамблевая пастаноўка - гэта стварэнне акцэнтнасці
без выкарыстання мантажу.
-
Першае, на што трэба звярнуць увагу - гэта тое,
што мы натуральным чынам глядзім на таго, хто размаўляе...
-
і да каго звяртаюцца.
-
Гэта часта камбінуецца з
другой тэхнікай:
-
калі хтосьці важнейшы,
ставьце яго бліжэй да святла,
-
або бліжэй да аб'ектыва.
-
Калі вы хочаце, каб хтосьці быў менш прыкменты,
перамясціце яго далей,
-
можа быць па-за фокус.
-
Вядома, увага паняццё адноснае.
Часам вы можаце змусіць глядачоў
-
глядзець на нешта,
нават калі гэта па-за фокусам.
-
Зрабіўшы гэта рухомым.
-
Мы асабліва заўважаем,
калі хтосьці рухае рукамі ...
-
або вачыма.
-
Можна кіраваць увагай, размяшчаючы
нешта бліжэй да цэнтра кадра.
-
Гэта адзін з працяглых
жартаў у фільме.
-
Персанажы ў цэнтры кадра ...
-
... ўвесь часу нападаюць на падозраных
-
Што прыводзіць нас да пункта №5:
пазіцыі целаў актораў.
-
Як звернуты персанажы
адносна аб'ектыва?
-
Ці бачым мы іх твар цалкам ...
Або толькі 3/4?
-
Ці гэта профіль ... альбо іншы кут,
дзе мы ўвогуле не бачым твар?
-
Калі ў кадры ёсць некалькі актораў,
важна ўнесці разнастайнасць.
-
Глядачам не патрэбна бачыць
персанажа зараз: абярніце яго.
-
Заўважце, як, робячы гэта,
вы ствараеце кантраст.
-
Тры паліцэйскіх справа абліччам адзін да аднога,
пакуль дэтэктыў Сео глядзіць у іншы бок.
-
На самай справе, першуя паўгадзіны
яго пастаянна размяшчаюць асобна ад асноўнай групы,
-
і ён глядзіць у дакументы,
якія іншыя ігнаруюць
-
Гэта прыводзіць нас да пункта №7:
-
павольны рух камеры.
-
Тут уважліва паглядзіце, як кадр
скарачае нашу ўвагу з 4 персанажаў ...
-
... да 2.
Тут жа наша ўвага перамяшчаецца
-
з аднаго боку спрэчкі на іншы,
Зупыняясь на тым, хто будзе пераможцам.
-
І нарэшце, не забывайце, што
людзі - гэта сацыяльныя істоты:
-
Мы глядзім туды, куды глядзяць іншыя.
-
Давайце разгледзім, чаму Бон Джун-хо
можа паставіць сцэну як ансамблевую пастаноўку.
-
Гэта мая ўлюбёная сцэна ва ўсім фільме
-
Спачатку мы думаем, што гэта адна гісторыя,
спрэчка паміж двума паліцэйскімі.
-
І Бон, здаецца, робіць мінімум
Ён проста дазваляе нашай увазе перамяшчацца
-
ад дэтэктыва Парк...
да дэтэктыва Сео.
-
Але ў цэнтры кадра,
нешта прыцягвае наш погляд,
-
і мы ўсведамляем, што іншы персанаж,
дэтэктыў Чо, кахаецца
-
з пакаёўкай ззаду.
-
Такім чынам, у нас ёсць 2 гісторыі:
на пераднім і заднім плянах.
-
І Бон грае іх адна супраць другой,
каб супаставіць сер'ёзнае ...
-
... са смешным. Калі сцэна набывае моц,
ён павольна прыбліжае камеру,
-
што хавае двух жанчын,
і скарачае нашу ўвагу на асноўную пару.
-
І ён дазваляе акторам выкарыстоўваць свае рукі
для расказу гісторыі,
-
асабліва калі спрэчка
даходзіць да крытычнага моманту.
-
Але раптам, начальнік уваходзіць у сцэну.
-
Гэта момант, калі
ансамблевая пастанаўка прыносіць вынік.
-
У нас ёсць нечаканая трэцяя гісторыя, і
яна перарывае абодзве іншыя.
-
З дапамогай жарта.
-
З гэтага моманту, рэшта сцэны
Аддана трэцяй гісторыі,
-
калі начальнік выкладае свой плян
па затрыманні серыйнага забойцы.
-
Але для чаго рабіць гэта адзіным кадрам?
Я думаю, гэта падкрэслівае тэму.
-
Першая гісторыя - дробная спрэчка.
Другая гісторыя - пажадлівасць.
-
Ні адзін з гэтых паліцэйскіх не працуе,
усе яны думаюць толькі пра сябе.
-
Ліш толькі ў трэцяй гісторыі
яны думаюць пра жэртвы і пра справу.
-
Начальнік літаральна становіцца
маральным цэнтрам кадра.
-
І калі б Бон зняў гэтую сцэну
з дадатковым мантажом,
-
мы б не пабачылі звязку
паміж першай гісторыяй ...
-
... і другой.
І ад абодвух гісторый ...
-
... да трэцяй.
-
Гэты тып рэжысуры, з’яўляецца
Сёння неверагодна рэдкім,
-
і гэта паказвае каштоўнасць
гры сцэны як ансамбля,
-
а не выразання
ад аднаго аблічча да іншага.
-
- Таму што часам я проста хачу заставацца
ў тым канкрэтным месцы,
з акторамі,
-
і дазволіць акторам вырашыць самім,
і не дазваляць вам дапамагчы мне расказваць гісторыю
-
збліжаючыся да майго аблічча.
Проста дайце мне рабіць сваю працу.
