ศิลป์แห่งการนิ่งเฉย

ผมเป็นนักเดินทางมาทั้งชีวิต

แม้แต่ตอนเป็นเด็ก

อันที่จริง ผมพบว่า

การเข้าโรงเรียนประจำในอังกฤษ

มันถูกกว่าไปเข้าโรงเรียนที่ดีที่สุด
ที่อยู่ใกล้บ้านพ่อแม่ผมในแคลิฟอร์เนียซะอีก

ดังนั้น ตั้งแต่ตอนผมเก้าขวบ

ผมก็บินเดี่ยวปีละสองสามครั้ง

ข้ามขั้วโลกเหนือ เพื่อไปโรงเรียน

และแน่นอน ยิ่งผมบินมากเท่าไร
ผมก็ยิ่งชอบการบินมากเท่านั้น

สัปดาห์หนึ่งหลังจากที่ผมเรียนจบมัธยม

ผมสมัครและได้งานเช็ดโต๊ะ

เพื่อที่ผมจะได้ใช้เวลาทุกฤดู
ในวัย 18 ปีของผม

ในทวีปต่างๆ

จากนั้น ผมก็กลายมาเป็นนักเขียน
เรื่องท่องเที่ยวอย่างแทบจะหลีกเลี่ยงไม่ได้

งานกับความสุขของผมจึงกลายเป็นสิ่งเดียวกัน

และผมก็เริ่มรู้สึกว่า
ถ้าคุณโชคดีพอ

ที่ได้เดินไปรอบๆ วัดที่เต็มไปด้วยแสงเทียน
ในทิเบต

หรือเดินทอดน่องเลียบชายทะเลในฮาวานา

โดยมีเสียงดนตรีคลอไปรอบๆ คุณ

คุณสามารถนำเสียงเหล่านั้น
และท้องนภาสีฟ้าเข้ม

และความสดของทะเลสีคราม

กลับมาฝากเพื่อนฝูงที่บ้าน

และนำความอัศจรรย์

และความกระจ่างมายังชีวิตคุณได้จริงๆ

เว้นแต่ว่า อย่างที่คุณทุกคนรู้

หนึ่งในสิ่งแรกๆ ที่คุณเรียนรู้เมื่อเดินทาง

คือ ไม่มีที่ใดจะอัศจรรย์
เว้นเสียแต่ว่าคุณจะมองมันด้วยตาที่คู่ควร

คุณเอาคนขี้โมโหไปหิมาลัย

เขาก็จะเริ่มบ่นเรื่องอาหาร

และผมพบว่า วิธีที่ดีที่สุด

ที่ผมสามารถพัฒนาทัศนะ
ที่ใส่ใจและซาบซึ้งกับสิ่งต่างๆ มากขึ้น

แปลกแต่จริง ก็คือ

ไม่ต้องไปไหน แค่นั่งนิ่งๆ

และแน่ล่ะ การนั่งนิ่งๆ
คือวิธีที่ทำให้เราหลายๆ คน

ได้ "พักผ่อน" ซึ่งเป็นสิ่งที่เรากระหาย
และอยากได้มากทึ่สุดในชีวิตเร่งด่วนของเรา

แต่มันก็ยังเป็นเพียงหนทางเดียว

ที่ผ่านการกรองด้วยฉากประสบการณ์ของผม

และเป็นเหตุเป็นผลทั้งสำหรับอนาคตและอดีต

และที่เป็นสุดยอดความประหลาดใจของผม

ผมพบว่าการไม่ไปไหน

อย่างน้อยก็น่าตื่นเต้นพอๆ กับการไปทิเบต
หรือคิวบา

และที่เรียกว่าการไม่ไปไหนนี่
ผมหมายถึงอะไรที่แตกต่างไป

ไม่ใช่การพักไม่กี่นาทีในทุกๆ วัน

หรือพักสองสามวันในทุกฤดู

หรือแม้กระทั่ง พักสองสามปี

อย่างที่หลายคนทำ

เพื่อที่จะนั่งนิ่งๆ ได้นานพอ

ที่จะค้นหาว่าอะไรให้แรงผลักดันคุณมากที่สุด

เพื่อที่จะระลึกว่า
ความสุขอันจริงแท้ของคุณนั้นอยู่ที่ใด

และเพื่อจะจดจำว่าบางครั้ง

การหาเลี้ยงชีพ และการสร้างชีวิต

มีทิศทางที่แตกต่างกัน

และแน่นอน
นั่นเป็นสิ่งที่ปราชญ์จากทุกศตวรรษ

จากทุกวัฒนธรรมบอกกับเรา

มันเป็นแนวคิดเก่า

มากกว่า 2,000 ปีก่อน
สโตอิกได้ย้ำเตือนเรา

ว่าสิ่งที่สร้างชีวิตของเรา
ไม่ใช่ประสบการณ์ของเรา

แต่เป็นสิ่งที่เราทำลงไปกับชีวิต

ลองจินตนาการถึงพายุเฮอริเคน
ที่อยู่ดีๆ ก็พัดผ่านเมืองของคุณ

และบดย่อยทุกอย่างเป็นจนเป็นเศษเล็กๆ

ชายคนหนึ่งช้ำใจไปตลอดชีวิต

แต่อีกคนหนึ่ง อาจเป็นพี่น้องเขาด้วยซ้ำ
กลับรู้สึกเหมือนถูกปลอดปล่อย

และตัดสินใจว่านี่เป็นโอกาสดี
ที่จะได้เริ่มชีวิตใหม่

มันเป็นเหตุการณ์เดียวกัน

แต่การตอบสนองต่างกัน

มันไม่มีอะไรดีหรือไม่ดี
อย่างที่เชคสเปียร์บอกเราไว้ใน "แฮมเล็ต"

แต่การคิดทำให้มันเป็นแบบนั้น

และนี่คือสิ่งที่ประสบการณ์สอนผมมาตลอด
ในฐานะนักเดินทาง

ยี่สิบสี่ปีก่อน ผมได้ออกเดินทาง
ในการเดินทางที่น่าทึ่ง

ผ่านเกาหลีเหนือ

แต่การเดินทางนั้นกินเวลาแค่ไม่กี่วัน

สิ่งที่ผมได้ทำกับมัน คือการนั่งนิ่งๆ
มันได้กลับมาในหัวของผม

พยายามที่จะเข้าใจมัน
กลับมาทบทวนมันในความคิด

มันเป็นเวลา 24 ปีมาแล้ว

และอาจจะยาวนานไปชั่วชีวิต

การเดินทางนั้น ในอีกนิยามหนึ่ง
ได้ให้ทัศนะที่น่าทึ่งกับผม

แต่เพียงการนั่งนิ่งๆ เท่านั้น

ที่อนุญาตให้ผมเปลี่ยนสิ่งเหล่านั้น
เป็นความรู้จักตนเองที่ยั่งยืน

และบางทีผมคิดว่า
มีอะไรมากมายเหลือเกินในชีวิต

ที่เกิดขึ้นในหัวของเรา

ในความทรงจำ หรือในจินตนาการ
หรือในการตีความ หรือการใคร่ครวญ

และถ้าผมต้องการเปลี่ยนแปลงชีวิต

ผมน่าจะเริ่มต้นได้ดีที่สุดโดยเปลี่ยนความคิด

อีกครั้ง นี่ไม่ใช่สิ่งใหม่เลย

นั่นคือเหตุผลที่เชคสเปียร์และสโตอิก
บอกสิ่งนี้กับเรามาหลายศตวรรษแล้ว

แต่เชคสเปียร์ไม่เคยที่จะต้องเผชิญ
กับอีเมล์ 200 ฉบับในวันเดียว

(เสียงหัวเราะ)

เท่าที่ผมรู้ สโตอิก
ไม่ได้อยู่บนเฟสบุ๊ค

เราทุกคนรู้ว่า ในชีวิตสั่งได้ของเรา

หนึ่งในสิ่งที่ถูกสั่งมากที่สุด

คือตัวเราเอง

ไม่ว่าเราอยู่ที่ใด เวลาไหน วันหรือคืน

เจ้านายของเรา เมล์ขยะ พ่อแม่ของเรา
สามารถติดต่อเราได้

นักสังคมวิทยาได้พบว่าในไม่กี่ปีนี้

ชาวอเมริกันใช้เวลาทำงาน
น้อยกว่าเมื่อ 50 ปีก่อน

แต่เรารู้สึกราวกับว่าเราทำงานมากขึ้น

เรามีอุปกรณ์ช่วยประหยัดเวลามากขึ้น

แต่บางที มันเหมือนเวลามีน้อยลง

เราติดต่อกับคนอื่นๆ
ที่อยู่ห่างออกไปอีกมุมโลก

ได้ง่ายขึ้นมาก

แต่บางทีกระบวนการนั้น

ทำให้เราสูญเสียการเชื่อมต่อกับตัวเอง

และหนึ่งในเรื่องน่าประหลาดใจที่สุดของผม
ในฐานะนักเดินทาง

คือการพบว่า

คนที่ทำให้เราสามารถไปที่ไหนก็ได้นั่นแหละ

คือคนที่ตั้งใจไม่ไปไหนเลย

หรือพูดอีกอย่าง ชัดๆ เลยคือ

คนที่ได้สร้างเทคโนโลยี

ที่ลบล้างข้อจำกัดของสิ่งเก่าๆ

คือคนที่ฉลาดที่สุด
เกี่ยวกับความต้องการในข้อจำกัด

แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องของเทคโนโลยี

ครั้งหนึ่งผมไปที่กูเกิลสาขาใหญ่

และเห็นทุกสิ่งที่คุณหลายคนเคยได้ยิน

บ้านต้นไม้ในร่ม เตียงผ้าใบ

แรงงานที่ตอนนั้นกำลังมีความสุขกับเวลาว่าง
20 เปอร์เซ็นต์ของเวลาจ้าง

พวกเขาสามารถปล่อยให้จินตนาการล่องลอย

แต่ที่ทำให้ผมประทับใจยิ่งกว่านั้น

คือ ตอนที่ผมกำลังรอบัตรประจำตัวดิจิตัล

ชาวกูเกิลคนหนึ่งบอกผม
เกี่ยวกับโครงการ

ที่เขากำลังจะริเริ่ม
เพื่อที่จะสอนชาวกูเกิลคนอื่น

ที่ฝึกโยคะ ให้มาเป็นผู้สอนที่นั่น

และชาวกูเกิลอีกคนก็เล่าให้ผมฟัง
เกี่ยวกับหนังสือที่เขากำลังจะเขียน

เกี่ยวกับอุปกรณ์ค้นหาตัวตนภายใน

ซึ่งหนทางที่วิทยาศาสตร์แสดงให้เห็นประจักษ์

ก็คือการนั่งนิ่งๆ การทำสมาธิ

ไม่ใช่แค่นำไปสู่สุขภาพที่ดีกว่า
หรือการคิดที่ชัดเจนกว่า

แต่ยังมีผลต่อความฉลาดทางอารมณ์ด้วย

ผมมีเพื่อนอีกคนในซิลิคอน แวลีย์

ผู้ซึ่งเป็นนักพูดเปี่ยมวาทะศิลป์
มากที่สุดคนหนึ่ง

เกี่ยวกับเทคโนโลยีใหม่

และอันที่จริง เขาเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้ง
นิตยสารไวด์ (Wired) เควิน แคลลี

และเควินเขียนหนังสือเล่มสุดท้ายของเขา
เกี่ยวกับเทคโนโลยีใหม่

โดยไม่มีสมาร์ทโฟน แล็บท็อป
หรือทีวีอยู่ในบ้านของเขาเลย

และเหมือนกับอีกหลายคนในซิลิคอน แวลีย์

เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะสำรวจ

สิ่งที่พวกเขาเรียกว่า
การพักผ่อนจากอินเทอร์เน็ต

ซึ่ง เป็นการตัดขาดจากอินเทอร์เน็ต
อย่างสิ้นเชิง

เป็นเวลา 24 หรือ 48 ชั่วโมงทุกสัปดาห์

เพื่อที่จะรวบรวมสัมผัสถึงทิศทาง

และอัตราส่วนที่พวกเขาต้องการ
เมื่อกลับไปต่ออินเทอร์เน็ตอีกครั้ง

สิ่งหนึ่งที่บางทีเทคโนโลยี
ไม่ได้ให้กับเราเสมอไป

คือความรู้สึกว่า
เราจะใช้เทคโนโลยีอย่างชาญฉลาดได้อย่างไร

และเมื่อคุณพูดถึงการพักผ่อน

ลองดูบัญญัติสิบประการ

มีอยู่คำเดียวที่ถูกขยายด้วย
คำคุณศัพท์ "ศักดิ์สิทธิ์"

และคำนั้นคือ "วันพักผ่อน"

ผมหยิบเอาหนังสืออันศักดิ์สิทธิ์แห่งโทราห์
ของชาวยิว --

มันเป็นบทที่ยาวที่สุด มันเกี่ยวกับวันพักผ่อน

และเราทุกคนรู้ว่า
มันเป็นสุดยอดแห่งความหรูหรา

พื้นที่ว่างเปล่า

ในหลายๆ บทเพลง
มันมีช่วงหยุด ช่วงพัก

ที่จะให้ความงามและโครงสร้าง
กับงานดนตรีนั้น

และผมรู้ ในฐานะที่เป็นนักเขียน

ผมมักจะพยายามรวบรวมที่ว่างมากมาย
ไว้บนหน้าหนังสือ

เพื่อที่ผู้อ่านจะได้ทำให้ความคิดและประโยคของผม
เสร็จสมบูรณ์

และจินตนาการจะได้มีที่ว่างให้หายใจ

ทีนี้ ในขอบเขตความเป็นจริง
แน่ล่ะ ใครหลายๆ คน

ถ้าพวกเขามีทรัพย์สิน

ก็จะพยายามซื้อที่ในต่างจังหวัด
มีบ้านหลังที่สอง

ผมไม่เคยที่จะเริ่มมีทรัพย์สินพวกนั้น

แต่บางที ผมก็นึงถึงมันได้ไม่ว่าตอนไหน

ผมสามารถมีบ้านที่สองได้ในเชิงเวลา
แต่ไม่ใช่เชิงสถานที่

แค่พักสักวัน

และมันก็ไม่ง่ายเลย เพราะว่า
แน่นอน ไม่ว่าเมื่อใดที่ผมใช้เวลาไปมาก

กังวลกับสิ่งอื่นๆ ทั้งหลาย

นั่นกำลังจะถล่มใส่ผมในวันถัดไป

บางครั้งผมคิดว่าผมควรเลิกเนื้อ
หรือเซ็กส์ หรือไวน์

มากกว่าโอกาสที่จะเช็คอีเมล

(เสียงหัวเราะ)

และทุกฤดูผมพยายาม
ที่จะหยุดพักผ่อนสามวัน

แต่ส่วนหนึ่งของผมยังรู้สึกผิด
ที่จะทอดทิ้งภรรยาผู้น่าสงสารของผม

และที่จะไม่สนใจ
อีเมลที่เหมือนจะเร่งด่วนเหล่านั้น

จากเจ้านายของผม

และบางที ที่จะพลาดงานวันเกิดของเพื่อน

แต่เมื่อใดที่ผมไปยังที่สงบเงียบจริงๆ

ผมตระหนักว่า แค่เพียงผมไปที่นั่น

ผมจะมีอะไรก็ตามที่สดใหม่ หรือสร้างสรรค์
หรือน่าอภิรมณ์ ที่จะแบ่งปัน

กับภรรยาของผม หรือเจ้านาย หรือเพื่อนๆ

มิฉะนั้น จริงๆ นะ

ผมก็จะยัดเยียดความเหน็ดเหนื่อยของผม
หรือความสับสนของผม ให้กับพวกเขา

ซึ่งมันไม่น่าปลื้มเลยสักนิด

และเมื่อผมอายุได้ 29

ผมตัดสินใจที่จะสร้างชีวิตขึ้นใหม่

โดยการไม่ไปไหน

บ่ายวันหนึ่ง ผมกำลังกลับออกมาจากที่ทำงาน

มันเลยเที่ยงคืนไปแล้ว ผมอยู่ในแท๊กซี่
ที่ขับผ่านไทม์ สแควร์

และทันใดนั้นผมก็ตระหนักว่า
ผมวิ่งไปวิ่งมามากเกินไป

ผมไม่อาจตามชีวิตของผมทัน

และดังที่มันเป็นมา ชีวิตของผมจากนั้น

ค่อนข้างเป็นชีวิต
ที่ผมอาจใฝ่ฝันไว้เมื่อเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ

ผมมีเพื่อนๆ และผู้ร่วมงานที่น่าสนใจ

ผมมีอพาทเม้นสวยๆ
บนถนนพาร์ค อเวนิว และ ถนนเลขที่ 20

สำหรับผมแล้ว ผมมีงานที่น่าสนใจ
ที่เขียนเกี่ยวกับกิจกรรมต่างๆ บนโลก

แต่ผมไม่อาจแยกตัวเองห่างจากมันได้มากพอ

เพื่อที่จะได้ยินตัวเองคิด

หรือจริงๆ แล้ว เพื่อที่จะเข้าใจ
ว่าผมมีความสุขจริงๆ หรือเปล่า

และผมได้ละทิ้งชีวิตในฝัน

เพื่อห้องเดี่ยวบนถนนสายรอง
ในเกียวโต ประเทศญี่ปุ่น

ซึ่งเป็นสถานที่ ที่มีแรงดึงดูดลึกลับ

ที่ดึงผมเอาไว้อย่างแรงมาเป็นเวลานาน

แม้ตอนเป็นเด็ก

ผมจะมองไปยังภาพวาดของเกียวโต
และรู้สึกว่าผมจำมันได้

ผมรู้จักมันก่อนที่ผมจะได้มองมันเสียอีก

อย่างที่คุณทุกคนรู้ แต่มันก็ยังคง

เป็นเมืองที่สวยงาม
ที่ถูกล้อมรอบไปด้วยภูเขา

เต็มไปด้วยวัดและบูชาสถานกว่า 2,000 แห่ง

ที่ซึ่งคนนั่งนิ่งๆ มา 800 ปีหรือมากกว่านั้น

และเกือบจะทันทีหลังจากที่ผมย้ายไปที่นั่น
ผมจบที่เป็นอย่างที่ผมเป็นตอนนี้

อยู่กับภรรยาของผม เด็กๆ ของเรา

ในอพาทเม้นสองห้องไกลปืนเที่ยง

ที่ซึ่งผมไม่มีจักรยาน ไม่มีรถยนต์

ไม่มีรายการทีวีที่ผมจะเข้าใจ

และผมยังต้องเลี้ยงดูคนที่ผมรัก

ในฐานะนักเขียนเชิงท่องเที่ยวและนักข่าว

มันชัดเจนว่านี่ไม่ดีเลย
ต่อความก้าวหน้าทาการงาน

หรือสำหรับความตื่นตัวทางวัฒนธรรม

หรือสำหรับความบันเทิงทางสังคม

แต่ผมตระหนักว่ามันได้ให้
สิ่งที่ผมให้คุณค่ากับมันมากที่สุด

ซึ่งก็คือวัน

และชั่วโมง

ผมไม่เคยจะต้องใช้โทรศัพท์มือถือสักครั้ง

ผมแทบจะไม่ได้ดูเวลา

และแม้แต่ในตอนเช้าที่ผมตื่น

เช้าวันใหม่ก็คลี่ออกต่อหน้าผม

เหมือนกับทุ่งหญ้าเปิด

และเมื่อชีวิต
พ่นความประหลาดใจอันน่ารังเกียจออกมา

อย่างที่มันจะทำ หลายครั้งหลายหน

เมื่อหมอของผมมาที่ห้อง

ด้วยอารมณ์เคร่งเครียดไม่สดใส

หรืออยู่ดีๆ รถก็เกิดอุบัติเหตุต่อหน้าต่อ
บนทางหลวง

ในส่วนลึกของผม ผมรู้

ว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ผมไม่ได้ไปไหนนั่นเอง

ที่จะค้ำจุนผมได้มากมาย

มากกว่าเวลามากมายที่ผมวิ่งไปมา
ระหว่างภูฎานหรือเกาะอีสเตอร์

ผมเป็นนักเดินทางมาทั้งชีวิต -

ชีวิตวัยเด็กของผมขึ้นอยู่กับมัน --

แต่หนึ่งในความงามของการเดินทาง

คือมันให้โอกาสคุณนำความนิ่งสงบ

ไปสู่การเคลื่อนไหวและความวุ่นวายของโลก

เมื่อผมขึ้นไปบนเครื่องบิน
ในแฟรงค์เฟิร์ต ประเทศเยอรมัน

และสาวเยอรมันเดินมานั่งข้างๆ ผม

และเปิดประเด็นสนทนาอย่างเป็นมิตร

เป็นเวลา 30 นาที

และจากนั้นเธอก็หันหน้าไปทางอื่น

และยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น 12 ชั่วโมง

เธอไม่ได้เปิดจอวีดีโอ

เธอไม่ได้เอาหนังสือออกมาอ่าน
เธอไม่ได้แม้กระทั่งนอน

เธอเพียงแต่นั่งเฉยๆ

และบางอย่างในความแจ่มชัดและสงบนิ่งของเธอ
มันได้สื่อสารกับผม

ผมสังเกตคนมากขึ้นมากขึ้น
ที่การวัดอย่างมีหลักการ

เพื่อที่จะพยายามหาช่องว่างให้ชีวิต

บางคนไปยังที่พักตากอากาศหลุมดำ

ที่ซึ่งพวกเขาจ่ายเงินคืนละหลายร้อยดอลลาร์

เพื่อที่จะให้โทรศัพท์มือถือกับแล๊ปท๊อป

ไว้กับโต๊ะประชาสัมพันธ์เมื่อไปถึง

คนบางคนที่ผมรู้จัก
ก่อนที่พวกเขาจะนอน

แทนที่จะอ่านข้อความผ่านจอ

หรือดูวีดีโอจากยูทิวบ์

พวกเขาปิดไฟ และฟังเพลง

และสังเกตได้ว่าพวกเขาหลับได้ดีกว่า

และตื่นขึ้นมาสดชื่นมากกว่า

ผมเคยโชคดีพอ

ที่จะขับรถเข้าไปในภูเขาที่สูงและมืด
ซึ่งอยู่หลังลอส แองเจลิส

ที่ซึ่งกวีและนักร้องผู้ยิ่งใหญ่

และลีโอนาร์ด โคเฮน
ผู้เป็นที่รักใคร่ของทุกคน

อยู่และเป็นพระเต็มเวลาอยู่หลายปี

ใน เมาท์ บาลดี เซ็น เซนเตอร์
(Mount Baldy Zen Center)

และผมก็ไม่ตื่นเต้นสักเท่าไร

เมื่อเพลงที่เขาปล่อยออกมาตอนอายุ 77 ปี

ที่เขาตั้งชื่อที่ไม่น่าดึงดูดเอาเสียเลยว่า
"โอด์ ไอเดีย" (Old ideas)

ขึ้นสู่อันดับหนึ่งในชาร์ต
ใน 17 ประเทศทั่วโลก

ติดห้าอันดับแรกในอีกเก้าประเทศ

ผมว่า บางอย่างในตัวเรากำลังร่ำร้อง

หาความใกล้ชิดและความลึกซึ้ง
ที่เราได้จากคนแบบนั้น

ที่ใช้เวลาและความทุกข์ในการนั่งเฉยๆ

และผมคิดว่าหลายคนมีความรู้สึกต่อสัมผัส
ผมเชื่อย่างนั้นจริงๆ

ว่าเรายืนห่างจากจอใหญ่ไปประมาณ สองนิ้ว

และมันก็หนวกหู จอแจ

และเปลี่ยนไปมาตลอดเวลา

จอนั้นคือชีวิตของเรา

และมีเพียงการก้าวถอยออกมา
และออกมา

และหยุดนิ่งเท่านั้น

ที่จะจะได้มามองเห็นความหมายของผืนผ้านั่น

และเห็นภาพใหญ่

และน้อยคนนักที่ทำอย่างนั้นสำหรับเรา
โดยไม่ไปไหนเลย

ฉะนั้น ในยุคแห่งความเร่งด่วน

ไม่มีสิ่งใดที่จะน่าสุขใจ
มากไปกว่าการดำเนินไปช้าๆ

และในยุคแห่งความไขว้เขว

ไม่มีอะไรที่จะหรูหราไปกว่า
การให้ความสนใจ

และในยุคของการเคลื่อนไหวไม่หยุดนิ่ง

ไม่มีอะไรที่จะเร่งด่วนไปกว่าการนั่งนิ่งๆ

ฉะนั้น ในการพักผ่อนครั้งต่อไปของคุณ

ในปารีส หรือฮาวายด์ หรือนิว ออลีนส์

ผมพนันได้เลยว่าคุณจะมีเวลาแห่งความสุข

แต่ถ้าคุณอยากที่จะกลับบ้านอย่างมีชีวิตชีวา
และเต็มไปด้วยความหวังสดใหม่

หลงรักโลกใบนี้

ผมคิดว่าคุณอาจจะลองไม่ไปไหน

ของคุณครับ

(เสียงปรบมือ)