Titremeyi kabullen

Phil Hansen, sanat okulundayken, çok sevdiği noktacılık (puantilizm) çizimlerinden uzaklaşmasına sebep olan, acımasız bir el titremesi rahatsızlığına tutulur. Hansen yıkılmıştır, amaçsızca savrulmaktadır. Ta ki, bir nörolog basit bir öneri yapana dek: engeli kabullen... ve onu aş.

Ben sanat okulundayken,

Ellerimde bir titreme ortaya çıktı

ve çizebildiğim en düz çizgi böyleydi.

Sonradan anladım ki, bu aslında bazı şeyler için iyiydi:

bir kutu boyayı karıştırmak ya da bir Polaroid'i sallamak gibi,

ama aynı zamanda gerçek bir kıyametti.

Ressam olma hayalimin yıkılışıydı bu.

Titreme daha da ilerledi, gerçekten,

odaklanmış noktalama uğraşı,

yıllar boyunca küçük küçük noktalar yapmak

ve sonunda bu noktalar mükemmel yuvarlaklardan

iribaşlara dönüşmeye başladılar, titreme yüzünden.

Telafi edebilmek için kalemi daha sıkı tutmaya başladım

ve bu titremeyi daha da kötüleştirdi,

bu sebeple kalemi daha da sıkı tutmaya başladım.

Bu hain döngü sancı ve eklem sorunlarına

sebep olarak son buldu.

Hiçbir şey tutamaz hale geldim.

Yıllarımı sanat için harcadıktan sonra,

sanat okulunu bıraktım ve ardından da sanatı.

Ama birkaç yıl geçtikten sonra sanattan uzak kalamadığımı fark ettim

ve titreme için bir nöroloğa gitmeye karar verdim

ve öğrendim ki kalıcı sinir hasarına sahipmişim.

Doktor yamuk yumuk çizgime baktı

ve dedi ki; "Neden titremeyi kabullenmiyorsun?"

Ben de öyle yaptım. Eve gittim, bir kalem aldım

ve elimin titremesine izin vermeye başladım.

Tüm bu karalama resimleri yapıyordum.

Bu hayranı olduğum nihai sanata benzemese de

gerçekten harika hissettim.

Daha da önemlisi, titremeyi kabul ettikten sonra,

hala sanat yapabildiğimi fark ettim.

İstediğim sanatı yapabilmek için

sadece farklı bir yaklaşıma ihtiyacım vardı.

Hala noktalamanın parçalı doğasından hoşlanıyorum,

o küçük noktaların bir bütünlük oluşturmak için

bir araya gelişlerini görmek...

Bu sebeple resimleri parçalamanın başka yollarını denemeye başladım,

titremenin işimi etkilemeyeceği yolları.

Örneğin, ayağımı boyaya daldırıp tuval üzerinde yürümek

ya da dörde ikiliklerden oluşmuş 3 boyutlu bir yapıyı

kaynak tabancası ile yakarak 2 boyutlu bir resim oluşturmak gibi.

Keşfettim ki; eğer daha büyük boyutlarda ve büyük malzemelerle çalışırsam

elim çok ağrımayacak.

Ve sanata tek bir yaklaşımdan bakarken,

sanatsal ufkumu tamamen değiştiren

bir yaratıcılık yaklaşımına ulaştım.

Bu, bir engeli kabullenmenin yaratıcılığı ilerleteceği

fikriyle ilk karşılaşmam oldu.

O zamanlar okulu bitirmek üzereydim,

gerçek bir iş bulup yeni sanat malzemeleri almak için heyecanlıydım.

Şu korkunç küçük araç gereç setine sahiptim. Hissettim ki;

bir sanatçının sahip olması gereken aletlerle

çok daha fazlasını yapabilirim.

Aslında standart bir makasım bile yoktu.

Çalıştığım ofisten çalana kadar sadece şu

metal makasa sahiptim.

Okuldan mezun oldum, iş buldum, maaşım oldu,

sanat mağazasına gittim

ve malzeme almak için çıldırdım.

Ardından eve döndüğümde, oturdum

ve kendimi tamamen yeni bir şey yaratmak için

hazırladım.

Fakat saatlerce oturmama rağmen aklıma hiç bir şey gelmedi.

Sonraki ve daha sonraki gün de aynıydı,

çabucak yaratıcı durgunluğa düştüm.

Uzun bir zamandır karanlık bir yerdeydim, yaratamadığım bir yer

ve bu hiç mantıklı değildi, çünkü sonunda sanatımı destekleyebilecek durumdaydım

ama yine de aklım tamamen boştu.

Ancak karanlıkta aranırken fark ettim ki,

daha önce sahip olmadığım seçenekler yüzünden

felç olmuştum.

İşte tam o an yeniden gergin ellerimi düşünmeye başladım.

"Titremeyi kabullen."

Ve anladım ki; eğer yaratıcılığımı geri istiyorsam,

farklı şeyler yapmak için kendimi zorlamaktan vazgeçip

eskiye geri dönmeliyim.

Merak ettim, sınırlamalara bakarak daha yaratıcı

olmak mümkün mü?

Sadece bir dolarlık malzemeler ile bir şeyler yaratabilir miyim?

Bu noktada, akşamlarımın çoğunu --

sanırım hala akşamlarımın çoğunu Starbucks'ta geçiriyorum --

ama biliyorum ki istiyorsanız fazladan bir bardak alabilirsiniz,

ben de 50 tane istemeye karar verdim.

Şaşırtıcı biçimde, hepsini hemen verdiler,

ve yanımdaki birkaç kalemle,

sadece 80 cent'e bu projeyi yaptım.

Bu benim için tam bir aydınlanma anı oldu:

eğer limitsiz olmak istiyorsanız

önce limitli olmalısınız.

Bu limitli düşünme yaklaşımını benimsedim ve

tuvalime taşıdım ve düşündüm ki, tuvale resim yapmak yerine

sadece göğsüme resim yapsam ne olur?

30 resim boyadım, tek seferde bir tabaka şeklinde,

her biri diğerinin üstüne,

her resim hayatımdaki bir etkiyi temsil edecek biçimde.

Ya da bir fırça ile resim yapmak yerine

sadece karate vuruşları ile resim yapmak? (Kahkaha)

Ellerimi boyaya batırdım

ve tuvale saldırdım,

o kadar sert vurmuşum ki küçük parmağımı yaraladım

bu yüzden birkaç hafta dümdüz durdu.

(Kahkaha)(Alkış)

Ya da, sanat içeriği yaratmak için

kendime bel bağlamak yerine

diğer insanlara dayansam?

Bunun için, 6 gün boyunca bir web kamerasının önünde yaşadım.

Yerde uyudum ve hazır yemek yedim

ve insanlardan beni aramalarını ve bana hayat değiştiren bir anın

hikayesini anlatmalarını istedim.

Hikayeleri ben onları tuvale

yazarken sanata dönüştü.

(Alkış)

Ya da sergilemek için sanat yapmak yerine

onu yok etmem gerekseydi?

Bu en son sınırlama gibi göründü,

sanatsız bir sanatçı olmak.

Bu yok etme fikri bir yıl süren "Güle güle Sanat" adını verdiğim

bir projeye dönüştü,

her bir sanat öğesinin yapıldıktan sonra yok edildiği bir proje.

"Goodbye Art"ın (Güle Güle Sanat) başlangıcında

zorla yok etmeye odaklandım, örneğin bunun gibi:

Jimi Hendrix'in 7000 kibrit çöpü ile yapılmış resmi.

(Kahkaha)

Sonra projeyi doğal olarak yok edilmiş sanat yapımına açtım.

Geçici malzemeler aradım,

yiyecek püskürtmek gibi --

(Kahkaha)

kaldırım tebeşiri

ve hatta donmuş şarap.

Son yok etme iterasyonu

gerçekte var olmayan bir şeyi üretmeye çalışmak üzerineydi.

Bir masa üzerine mumlar hazırladım, yaktım ve üfleyerek söndürdüm,

bu süreci aynı mumlar ile defalarca tekrar ettim,

ardından videoları büyük resme montajladım.

Son resim fiziksel bir bütün olarak görülebilir değildi.

Var olmadan önce yok edilmişti.

"Goodbye Art" serisi süresince

23 farklı parça yarattım,

fiziksel olarak sergileyecek hiçbir şey bırakmadan.

En büyük sınırlama olarak düşündüğüm şey

aslında en büyük özgürlük oldu,

her yeni bir şey yarattığımda,

yok ediş beni yenilenmiş ve yeni bir projeye başlamaya

hazır hissettiğim tarafsız bölgeye geri getirdi.

Bu bir gecede olmadı.

Projelerimin bir türlü gelişemediği zamanlar oldu,

hatta daha da kötüsü çok uzun zaman harcadıktan sonra

utandırıcı resimlerin ortaya çıktığı zamanlar oldu.

Ancak projeye kararlılıkla bağlandığım için devam ettim,

ve bu projeden gerçekten şaşırtıcı bir şey ortaya çıktı.

Her bir projeyi yok ederken,

umursamamayı öğrendim.

Çıktıları, başarısızlıkları

ve kusurları umursamamayı.

Bu sayede, sanat yapmanın bir yolunu buldum,

kendiliğinden gerçekleşen ve sonuçlardan bağımsız.

Kendimi sabit yaratma durumunda buldum,

sadece bir sonraki adımı düşünen

ve her zamankinden daha fazla fikir üreten bir durumda.

Sanattan uzak geçen üç yılımı düşündüğümde,

hayallerimden uzakta, hayatı akışına bırakmış halim,

hayallerime devam etmek için farklı bir yol bulmaya çalışmak yerine

sadece bıraktım, vazgeçtim.

Eğer titremeyi kabullenmeseydim ne olurdu?

Çünkü titremeyi kabullenmek benim için

sadece sanatla ve sanat yetenekleriyle ilgili değildi.

Bu benim için hayatla ve yaşam becerileriyle ilgili olup çıktı.

Çünkü en nihayetinde, yaptığımız çoğu şey

burada, kutunun içinde, sınırlı kaynaklarla oluyor.

Engellerimizin sınırları dahilinde yaratıcı olmayı öğrenmek

kendimizi değiştirmek için en güzel umudumuz

ve, sonuç olarak, dünyamızı değiştirmek için.

Engellere bir yaratıcılık kaynağı olarak bakmak

benim hayatımın akışını değiştirdi.

Şimdi, ne zaman bir engelle karşılaşsam

ya da kendimi yaratıcı olarak ezik hissetsem

bazen hala zorlanıyorum,

ama süreçle yüzleşmeye devam ediyorum

ve kendime olasılıkları hatırlatmaya çalışıyorum,

mesela yüzlerce gerçek, canlı solucan ile bir resim oluşturmak,

raptiye ile bir muza dövme yapmak

ya da hamburger yağı ile bir resim yapmak.

(Kahkaha)

En son isteklerimden biri

öğrendiğim yaratıcılık huylarını başkalarının tekrar edebileceği

şeylere tercüme etmek.

Engeller belki de yaratıcılık bulmak için çok garip

yerler; ama muhtemelen

kendimizi tekerlek izlerinden çıkarmak,

kategorileri yeniden düşünmek ve meydan okumaları kabul etmek için harika yollar.

Ve birbirimize günü yaşamayı söylemek yerine,

belki kendimize her gün

engelleri yaşamayı hatırlatabiliriz.

Teşekkür ederim.

(Alkış)