Ivan Oransky: Zijn we overgemedicaliseerd?

Reuters gezondheids-editor Ivan Oransky waarschuwt dat we lijden aan een epidemie van absurde pre-ziekten - pre-diabetes, pre-kanker, en nog veel meer. In dit boeiende gesprek met TEDMED laat hij zien hoe de gezondheidszorg een oplossing kan vinden... door belangrijke lessen te trekken uit het honkbal.

Wie de film 'Moneyball' heeft gezien

of het boek van Michael Lewis heeft gelezen,

kent het verhaal van Billy Beane.

Billy moest een geweldige honkballer worden; alle scouts vertelden hem dat.

Ze vertelden zijn ouders

dat hij een ster zou worden.

Maar wat er eigenlijk gebeurde toen hij het contract tekende --overigens wilde hij dat contract niet

ondertekenen, hij wilde naar de universiteit --

dat is wat mijn moeder, die eigenlijk wel van me houdt,

ook zei dat ik zou moeten doen, en ik deed het --

maar het ging hem niet goed af. Al deed hij geweldig zijn best.

Hij werd een paar keer doorverkocht, hij kwam voor het grootste deel van zijn carrière bij de Minors terecht

en belandde uiteindelijk bij het management.

Hij eindigde als General Manager van de Oakland A's.

Velen van jullie zien terechtkomen in het management, wat ik ook heb gedaan,

als een succes.

Ik kan jullie verzekeren: voor een jongen die het probeert te maken in de Bigs

is manager worden geen succesverhaal. Het is een mislukking.

Daarover wil ik het vandaag hebben en aantonen

dat ons systeem voor gezondheidszorg, ons medisch systeem, net zo slecht is bij het voorspellen van

wat er gebeurt met mensen die erin terechtkomen -- patiënten, anderen --

als deze scouts waren in hun voorspelling wat er zou gebeuren met Billy Beane.

Toch worden elke dag

duizenden mensen in dit land

gediagnosticeerd met pre-ziekten.

We horen over pre-hypertensie, over pre-dementie,

over pre-angst. Ik ben er vrij zeker van dat ik

van dat laatste in de green room ook last had.

We verwijzen ook naar subklinische toestanden.

Er is subklinische atherosclerose, subklinische verharding van de slagaders,

uiteraard potentieel gekoppeld aan hartaanvallen.

Een van mijn favorieten is subklinische acne.

Als je subklinische acne opzoekt, wat ik deed,
kan je een website vinden

die zegt dat dit het eenvoudigste type van acne is om te behandelen.

Geen last van puistjes, roodheid en ontsteking.

Misschien is dat zo omdat je niet echt acne hebt.

Ik heb een naam voor al deze ziekten, nog een pre-ziekte.

Ik noem ze absurd.

In honkbal komt het spel na het pre-spel.

Het seizoen volgt op het pre-seizoen.

Maar met veel van deze toestanden is dat eigenlijk niet het geval, of op zijn minst

niet altijd. Het is alsof er altijd weer regenonderbrekingen zijn.

We hebben pre-kanker laesies,

die vaak geen kanker worden.

En toch,

als je bijvoorbeeld subklinische osteoporose neemt, een botafbrekende ziekte,

dan moet je voor de pre-ziekte,

ook wel bekend als osteopenie,

270 vrouwen drie jaar lang behandelen

om één gebroken been te voorkomen.

Dat is een heleboel vrouwen als je dat

uitbreidt tot het aantal vrouwen die werden gediagnosticeerd

met osteopenie.

Is het dan te verwonderen,

gezien alle kosten en bijwerkingen

van de geneesmiddelen die we gebruiken voor de behandeling van deze pre-ziekten, dat we jaarlijks

meer dan twee biljoen dollar uitgeven voor gezondheidszorg en er nog

100.000 mensen per jaar -- en dat is een conservatieve schatting --

sterven, niet vanwege de ziekten,

maar vanwege de behandelingen die we hen geven en de complicaties van deze behandelingen?

We hebben alles gemedicaliseerd

in dit land.

Dames in het publiek, ik heb

vrij slecht nieuws dat jullie al kennen,

en dat is dat elk aspect van jullie leven

werd gemedicaliseerd.

Nummer één is je puberteit.

Nu heb je iets dat je één keer per maand overkomt en dat werd gemedicaliseerd.

Het is een ziekte;

ze moet worden behandeld. Nummer twee:

als je zwanger wordt.

Dat wordt ook gemedicaliseerd.

Zwangerschap moet een high-tech ervaring worden

anders kan er iets misgaan.

Nummer drie is de menopauze.

We weten allemaal wat er gebeurde toen miljoenen vrouwen hormoonvervangende therapie kregen

voor symptomen van de menopauze.

Het duurde decennia voordat er een grote studie
kwam,

gefinancierd door het Nationaal Gezondheidsinstituut.

Die zei

dat al die hormoonvervangende therapie meer kwaad dan goed deed

voor veel van die vrouwen.

Ook over de mannen

wil ik het hebben -

ik ben er tenslotte zelf een.

Ik heb echt slecht nieuws voor jullie allen in deze kamer,

en voor iedereen

die elders zit te luisteren en te kijken:

jullie hebben allemaal

een universeel fatale aandoening.

Hou dat even vast.

Ze heet pre-dood.

Elk van jullie heeft er de risicofactor voor,

namelijk in leven te zijn.

Maar ik heb goed nieuws voor jullie, omdat

ik journalist ben, wil ik dat de zaken een happy end krijgen.

Het goede nieuws is dat als je tot het einde van mijn talk in leven kan blijven,

- we wachten af of dat voor iedereen het geval is -

jullie pre-overlevers zullen zijn.

Pre-dood heb ik uit mijn duim gezogen.

Ik verontschuldig me als ik iemand anders idee van 'pre-dood' heb gebruikt,

maar ik denk dat ik het zelf heb bedacht.

Maar pre-overlever heb ik niet bedacht.

Pre-overlever is wat een bepaalde kankerlobby vindt dat iedereen die

alleen maar een risicofactor heeft,

maar eigenlijk noch geen kanker heeft gehad,

zichzelf zou moeten noemen.

Jullie zijn pre-overlevers.

We hadden hier vanmorgen de HBO-televisie. Ik ben benieuwd of Mark Burnett ergens in

het publiek zit. Ik zou een reality TV-show

'Pre-overlever' genaamd willen voorstellen.

Wie ziek wordt, vliegt van het eiland.

Maar het probleem is dat we met een systeem zitten

dat dit

in principe helemaal onderschrijft.

Wij hebben op elk punt in dit systeem ervoor gekozen

om te doen wat we doen en iedereen een pre-ziekte aan te wrijven

en dan uiteindelijk in sommige gevallen een ziekte te geven.

Begin met de arts-patiëntrelatie. De meeste artsen zitten

in een systeem van vergoeding-voor-geleverde-dienst. Ze worden in feite gemotiveerd om steeds meer te doen --

procedures, tests,

medicatie voorschrijven.

Patiënten komen bij hen,

ze willen iets doen. Wij zijn Amerikanen, we kunnen gewoon

niet bij de pakken blijven zitten. Dus willen ze een geneesmiddel.

Ze willen een behandeling. Ze willen horen: "Dit is wat je hebt en dit is hoe

je het behandelt." Als de ene arts het je niet geeft,

ga je ergens anders.

Dat is niet goed voor het artsenbedrijf.

Of erger nog,

als je uiteindelijk met iets bent gediagnosticeerd en de arts die test niet heeft aangevraagd,

sleep je hem toch voor de rechter.

We hebben farmaceutische bedrijven die constant proberen om

meer indicaties op te nemen, het aantal mensen die in aanmerking komen voor een bepaalde behandeling uit te breiden,

omdat dat natuurlijk goed is voor hun zakencijfer.
We hebben drukkingsgroepen,

zoals die met pre-overlever kwamen aandragen,

die willen dat meer en meer mensen zich bedreigd voelen of wellicht een ziekte hebben

zodat ze meer geld kunnen rapen,

meer zichtbaarheid krijgen, enzovoort.

Het gaat er niet om,

zoals journalisten nogal eens plegen te doen,

een zondebok te vinden.

We zijn allemaal verantwoordelijk.

Ik ben verantwoordelijk.

Ik supporter voor de Yankees, ik bedoel

voor de slechtst mogelijke

overtreder als het erom gaat om alles te doen wat je kunt doen.

Bedankt.

Maar iedereen is verantwoordelijk.

Ik studeerde geneeskunde,

en ik kreeg daar geen les in 'Skeptisch Denken'

of niet over 'Hoe Geen Tests te Bestellen'.

We zitten met dit systeem

waar het dit is wat je doet.

Eerst moest ik journalist worden

om al deze drijfveren door te krijgen. Economen zeggen graag dat

er geen slechte mensen zijn,

alleen maar slechte drijfveren.

Dat is eigenlijk waar.

We hebben van de medische technologie een soort van Droomlandschap gemaakt.

Je gaat overal MRI's neerpoten,

je plaatst in ieder ziekenhuis een robot en zegt dan dat iedereen robotchirurgie moet krijgen.

We hebben een systeem gemaakt waar, als het er maar staat, er altijd wel iemand op afkomt.

Maar je kunt eigenlijk op perverse wijze

de mensen overtuigen te komen,

ze doen komen.

Pas toen ik een journalist werd, besefte ik dat ik deel uitmaakte van dit probleem

en hoe we allemaal deel uitmaken van dit probleem.

Ik medicaliseerde elke risicofactor, ik schreef elke dag verhalen,

verhalen in opdracht,

niet noodzakelijkerwijs om mensen bezorgd te maken, hoewel dat vaak het resultaat was.

Maar, weet je, we kunnen eruit geraken.

Ik zag vorige week mijn internist

en hij vertelde me iets

dat iedereen hier

mij wel gratis had kunnen vertellen,

maar ik betaalde hem voor het voorrecht, namelijk dat

ik moet wat gewicht moest zien kwijt te raken.

Hij heeft gelijk. Ik heb al een aantal jaren

serieus hoge bloeddruk,

net zoals mijn vader op dezelfde leeftijd

en het is een echte ziekte. Het is geen pre-hypertensie,

het is echte hypertensie, hoge bloeddruk.

Hij heeft gelijk,

maar hij zei niet:

"Je hebt pre-obesitas of

pre-diabetes", of iets dergelijks. Hij zei niet

dat ik statine moest nemen om mijn cholesterol te verlagen.

Nee, hij zei: "Ga wat wandelen om wat gewicht kwijt te raken. Kom binnenkort eens terug

of bel me op en laat weten hoe je het doet."

Dat is voor mij

vooruitgang.

Billy Beane kwam eigenlijk tot dezelfde conclusie

Hij realiseerde zich

door het kijken naar deze jongen en uiteindelijk te stoppen en zo succes te hebben

dat je geen overhaaste beslissingen moet nemen.

Niet elke bal is bij honkbal een homerun, hoe graag teams zoals de Yankees dat ook zouden willen

en proberen dergelijke types aan boord te krijgen.

Deze jongen zei tegen hem: “Je moet de kerels bekijken en dan

diegene vinden die graag wandelt,

want je kunt ook wandelen naar de volgende honk,

en dat is ook goed. In ons systeem van gezondheidszorg

moeten we uitmaken

of de bal goed werd gegooid

of dat we hem maar moeten laten gaan zonder er met ons slaghout naar te slaan.

Dank je.