Çizim yapmak sizi nasıl özgür bırakır

Sen kimsin? Bu soruyu cevaplamak için,sanatçı Shantell Martin kalemini takip etti. Bu zekice görsel konuşmada imzası olan serbest stil çizgi çalışmasında- Times Meydanı'daki ekranlardan New York Şehir Balesi dansçılarına kadar çizilmiş - Martin özgürlüğü ve yeni bir perspektifi sanat sayesinde nasıl bulduğunu paylaşıyor. Çizim yapmanın elinizi kalbinizle nasıl birleştirdiğini ve dünyayla olan bağlantınızı nasıl derinleştirdiğini görün.

İşte buradayız.

Evdeyim, bir çoğunuzun da
öyle olduğuna eminim.

Ve şunları anlamaya başladık,

kendimizle olan ilişkimizi,

başkalarıyla ilişkimizi

ve bulunduğumuz ortamların

kişiliğimizi, amacımızı
derinden etkileyebildiğini.

Bir çok şey büyük ölçüde değişti.

Artık, daha önce hiç var olmamış
bir mesafe anlayışı var.

Peki size yüreğinizden elinize

yeniden bağlanabilmenin

bir yolunu bulabilirsiniz desem

ve bu çalışma ile, bu
sebebi kabullenme ile

size zihninizi yeniden
kalibre etmeniz için

bu yeni gerçekliği neşe,
heyecan ve umut ile

keşfetmeniz için size
yardım edebilirim desem?

Ve bunun için sadece
basit bir kalem yeterli.

Sizi oraya götürebilmem için

gelin başa dönelim.

Çocukken Güney Londra'da
sosyal konutlarda büyüdüm,

bir yabancıydım.

Altı çocuğun en büyüğüydüm

ve tüm kardeşlerim İngiliz gibiydiler

sarı saçlı, mavi gözlü, çok tatlı.

Bir de ben vardım:

yarı Nijeryalı, siyahi, Afrolu.

Peki farklı göründüğünüzde,

farklı hissettiğinizde,

etrafındaki herkesten ve her şeyden

farklı düşünmeye başladığınızda ne oluyor?

Karanlıktan, ırkçılıktan,
homofobiden ve yalnız bir yerden

çıkış yolunu nasıl bulursunuz?

İşte burada kalem devreye girdi.

Çizim yapmaya başladım.

Gördüğünüz gibi kalemim var

ve o nereye gideceğini biliyor.

Onu nasıl takip edeceğimi
çok iyi öğrendim.

İlk yaptığım şey,
bu çizgiyi takip etmekti

ve kendimi bana neyi
yapamayacağımı söyleyen

bir kültürün dışında çizmekti.

Kalemime güvendim

ve o beni Londra'daki sanat okuluna

Central Saint Martins'e yönlendirdi,

oradan okul birincisi olarak mezun oldum.

Ancak daha sonra Londra'da benim için
bir yer olmadığını fark ettim

çünkü ister inanın ister inanmayın,

İngiltere hala köklü ve sınıf sistemi ile

yönetilen bir ülke.

Ve genç, siyahi, gay, işçi sınıfı çocuğu,
kadın sanatçı olarak

şansım yoktu.

Yani Londra'yı terk ettim
ve Japonya'ya taşındım,

orada insanlar bana gerçekten
nereli olduğumu sormadı.

Orada herhangi bir gaijindim,

bu ironik olarak ''yabancı''
anlamına geliyor.

Oluşturmayı ve sanatı onurlandıran
bir kültürün içindeydim,

burada sanatlarını jenerasyonlar boyu
mükemmel hale getirmişlerdi.

Zaman ve mekanda ustalaşmış bir kültürdü,

bu sayede sanatçılar
özgürce çalışabiliyordu.

Ve keşfettiğim şey kızgın
olmadığım bir mekandı.

Tokyo beni hiçbir şekilde yanıltmadı.

Artık kızgınlıkla ya da acıyla

üretmeye devam edemezdim.

Kendimi cesurca başka bir yerde
çalışmaya yönlendirmeye mecburdum.

Ve bu mükemmel aleti buldum

kağıt üzerindeki baskın bir çizgi.

Bu şeyi buldum

ve bu zihnimle kalbimi,

elimle her şeyi birleştirdi.

Dünyayı yeni yollarla görebiliyordum.

Köşelerdeki birleşmeleri

ve varlığını bile bilmediğim
problemlerin cevaplarını buldum.

Sanki dünya tüm pozitifliği
ve negatifliği ile

görülür hale gelmişti.

Ve sadece görerek bile

hiçbir korku kalmamıştı.

Kalemim sanki bir el feneriydi,

bilinmeyen hala oradaydı

ancak korkutucu değildi.

Japonya'da beş yıl yaşamanın ve
çalışmalarıma odaklanmanın sonunda

yeni bir mücadeleye ihtiyacım
olduğunu hissettim.

New York'a taşındım

çünkü sanatçılar bunu yapar, değil mi?

Dünyanın en harika şehrine taşınırsınız,

sizi bütün ve görünmez
hissettirebilme kabiliyeti olan şehire.

İşte o zaman kendime
gerçekten sormaya başladım,

''Sen kimsin?''

Sabahları kalkardım
ve güne başlamadan önce

bunun üzerine düşünürdüm.

Ve aklımda bu soruyla,

çizmeye devam ettim.

Çizgiyi takip ettim.

Yol göstermesine izin verdim.

Kalem seçme metodu,

herkesin erişebildiği bir şey,

koyvermek için kendime verdiğim izin

tüm düşünceleri,
tüm korkuları, güvensizlikleri

yoluma çıkabilecek her şeyi,

beni tamamıyla ben yapan

benim özgürlüğü yaşama biçimimdi.

New York'a vardığımda

oyunu sanat dünyasının kurallarıyla
oynamak istemedim.

Bir yabancı olarak
pratik yapmaya devam ettim.

Çizmeye devam ettim.

Merak kalemim için mürekkebe dönüştü

ve daha da derine dalmaya devam ettim.

Zamanla kendim için güçlü,
emin bir yer yarattım,

sadece bana ait bir yer.

Başlangıçta sadece yatak odamdı.

Ama o yatak odası
The New York Times'ta yayımlandı

ve birden bu yarattığım dünya sayesinde

görülmeye, tanınmaya başladım.

O zamandan beri,

yarattım ve bazı eşsiz
sanatçılarla birlikte çalıştım,

enstitüler ve mekanlarda,

Times Meydanı ekranlarında,

New York Şehir Balesi'nin inanılmaz
sanatçı serisinde,

orada birçok dansçı ile röportaj yaptım.

Onların hikayeleri ve sözleri
kuruluş haline geldi

ve 30'dan fazla çizim ve sanat eseri

duvarlarda,

camlarda ve zeminlerde yer aldı.

Uzun bir süredir,

düşünce ve şiir için bir yer
oluşturmak istiyordum.

Ve 2019'da

sadece bunu yapma fırsatını

Trust of Governor's Island bana verdi.

Bana mükemmel kanvası sağladılar,

eski askeri şapel şeklindeydi.

''The May Room'' ile tanışın.

Dışında adanın tarihinden
esinlenmiş çizimleri görüyorsunuz,

içeri yürüyorsunuz,
ayakkabılarınızı çıkarıyorsunuz

ve zeminde labirent formunda
bir çizim görüyorsunuz,

sizi tekrar size döndürüyor.

Bu sakin olabilmek için bir davetiye.

Duvardaki cümleleri görmenize
olanak sağlıyor.

''Bilge ol''

''Gece deliksiz uyu''

''Ağaçları koruyalım''

''Yapabil,'' ''yapabil,'' ''yapabilelim.''

Ve bu cümleler sizden
yükseliyor gibi görünüyor

veya size doğru düşüyor.

Çizgilerimin bir dil gibi
olmasına izin veriyorum,

hayat gibi gelişen bir dil.

Sessizlik olduğunda

sohbet yolu ile bağlantıyı aradım,

rahatsız olabilecekleri sorular sordum.

Çizim yapmak bana kendi kurallarımı
nasıl oluşturacağımı öğretti.

Gözlerimi açıp neyin ne olduğunu değil,

ne olabileceğini öğretti.

Bozuk sistemlerin olduğu yerlerde

bir kaçını seçmek yerine
işlevsel ve herkesin yararına

olacak yenilikleri yaratabileceğimizi de.

Çizim yapmak bana dünyayla
ilgilenebilmeyi öğretti.

Bu çizgilerin dili sayesinde

görülmenin önemli oluşunu değil de

başkalarına verdiğimiz hediyeleri

ve gerçek özgürlüğün
görebilmek olduğunu fark ettim.

Gerçek anlamından bahsetmiyorum

çünkü görebilmek birinin gerçekten
bakabilmesinin tek yolu.

Ancak bahsettiğim şey dünyayı
bütünüyle deneyimlemek,

belki de zorlu anlarda daha da fazla

tıpkı bizim bugün yaşadığımız gibi.

Ben Shantell Martin.

Çizim yaparım.

Ve sizi bir kalem seçmeye davet ediyorum

ve onun sizi nereye götüreceğini görün.

(Müzik)