Ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τη φιλανθρωπία είναι απόλυτα λανθασμένος

Ο ακτιβιστής και φιλάνθρωπος Νταν Παλλόττα προκαλεί τα διπλά επίπεδα που οδηγούν την προβληματική μας σχέση μας με τις φιλανθρωπικές οργανώσεις. Όπως λέει, υπερβολικά πολλοί μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί ανταμοίβονται για το πόσο λίγα ξοδεύουν -- όχι για το τι καταφέρνουν. Αντί να εξισώνουμε τη λιτότητα με την ηθική, μας ζητά να ξεκινήσουμε να επιβραβεύουμε τις φιλανθρωπικές για τους μεγάλους στόχους τους και τα μεγάλα κατορθώματά τους (ακόμα κι αν έρχονται με μεγάλο κόστος). Σε αυτή την τολμηρή ομιλία λέει: Ας αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε να αλλάξουμε τον κόσμο.

Θα ήθελα να σας μιλήσω
για την κοινωνική καινοτομία

και κοινωνική επιχειρηματικότητα.

Τυχαίνει να έχω τρίδυμα.

Είναι μικρά. Είναι πέντε χρονών.

Καμιά φορά λέω στον κόσμο πως έχω τρίδυμα.
Λένε, «Αλήθεια; Πόσα;»

(Γέλια)

Ορίστε μια φωτογραφία των παιδιών.

Είναι η Σέιτζ και η Ανναλίζα
και ο Ράιντερ.

Τυχαίνει επίσης να είμαι γκέι.

Το να είμαι γκέι
και να έχω τρίδυμα είναι μακράν

το πιο κοινωνικά καινοτόμο,
κοινωνικά επιχειρηματικό πράγμα

που έχω κάνει ποτέ.

(Γέλια) (Χειροκρότημα)

Η πραγματική κοινωνική καινοτομία
για την οποία θέλω να μιλήσω

έχει να κάνει με τη φιλανθρωπία.

Θέλω να μιλήσω για το πώς τα πράγματα
που έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε

για το να δίνεις και για τη φιλανθρωπία

και για το μη κερδοσκοπικό τομέα

υποθάλπουν τους σκοπούς που αγαπάμε

και τη βαθιά θέλησή μας
να αλλάξουμε τον κόσμο.

Αλλά πριν το κάνω αυτό,
θέλω να ρωτήσω αν πιστεύουμε καν

πως ο μη κερδοσκοπικός τομέας
έχει να παίξει ένα σοβαρό ρόλο

στο να αλλάξουμε τον κόσμο.

Πολλοί λένε τώρα πως οι επιχειρήσεις
θα ανεβάσουν τις αναπτυσσόμενες οικονομίες,

και οι κοινωνικές επιχειρήσεις
θα κανονίσουν τα υπόλοιπα.

Και όντως πιστεύω πως
οι επιχειρήσεις θα προχωρήσουν

την ανθρωπότητα μπροστά.

Αλλά πάντα αφήνει πίσω
αυτό το 10% ή και παραπάνω

που είναι σε μειονεκτική θέση ή άτυχοι.

Και οι κοινωνικές επιχειρήσεις
χρειάζονται αγορές,

και υπάρχουν κάποια θέματα
για τα οποία δεν μπορείς να αναπτύξεις

τα οικονομικά μέτρα
που χρειάζεσαι για μια αγορά.

Είμαι στο συμβούλιο ενός κέντρου
για ανθρώπους με αναπτυξιακές διαταραχές,

και αυτοί οι άνθρωποι θέλουν γέλιο

και συμπόνια και αγάπη.

Πώς νομισματοποιείς κάτι τέτοιο;

Και εδώ μπαίνει ο μη κερδοσκοπικός τομέας

και η φιλανθρωπία.

Η φιλανθρωπία είναι η αγορά για την αγάπη.

Είναι η αγορά για όλους
αυτούς τους ανθρώπους

για τους οποίους δεν έρχεται άλλη αγορά.

Κι έτσι αν πραγματικά θέλουμε,
όπως ο Μπακμίνστερ Φούλερ είπε,

έναν κόσμο που λειτουργεί για όλους,

με κανέναν και τίποτα να μη μένει πίσω,

τότε ο μη κερδοσκοπικός
τομέας πρέπει να είναι

ένα σημαντικό κομμάτι της συζήτησης.

Αλλά δεν φαίνεται να λειτουργεί.

Γιατί οι φιλανθρωπικές οργανώσεις
κατά του καρκίνου του μαστού

δεν έχουν πλησιάσει να βρουν μια θεραπεία

ή οι φιλανθρωπικές οργανώσεις
για τους αστέγους δεν έχουν

φέρει ένα τέλος στο πρόβλημα
σε οποιαδήποτε μεγάλη πόλη;

Γιατί η φτώχια έχει παραμείνει στο 12%

του πληθυσμού των ΗΠΑ για 40 χρόνια;

Και η απάντηση είναι,
αυτά τα κοινωνικά προβλήματα

είναι τεράστια σε κλίμακα,

οι οργανισμοί μας είναι
μικροσκοπικοί απέναντί τους,

και έχουμε ένα σύστημα ιδεών
που τους κρατάει μικρούς.

Έχουμε δύο βιβλία κανόνων.

Ένα για το μη κερδοσκοπικό τομέα

και ένα για τον υπόλοιπο οικονομικό κόσμο.

Είναι ένα απαρτχάιντ, και κάνει διακρίσεις

ενάντια στο μη κερδοσκοπικό τομέα
σε πέντε διαφορετικές περιοχές,

και η πρώτη είναι η αποζημίωση.

Στον κερδοσκοπικό τομέα,
όσο περισσότερη αξία παράγεις

τόσο περισσότερα χρήματα βγάζεις.

Αλλά δεν μας αρέσει όταν
οι μη κερδοσκοπικοί χρησιμοποιούν χρήματα

για να δίνουν κίνητρο στους ανθρώπους να
παράγουν περισσότερα στην κοινωνική προσφορά.

Έχουμε μια εσωτερική αντίδραση
στην ιδέα ότι κάποιος

θα βγάλει πολλά χρήματα βοηθώντας άλλους.

Ενδιαφέρον πάντως που
δεν έχουμε τέτοια αντίδραση

στην ιδέα πως κάποιοι βγάζουν
πολλά χρήματα που δεν βοηθάνε άλλους.

Ξέρετε, αν θέλετε να βγάλετε
50 εκατομμύρια δολάρια

πουλώντας βίαια βιντεοπαιχνίδια
σε παιδιά, κυνηγήστε το.

Θα σε βάλουμε στο εξώφυλλο
του περιοδικού Wired.

Αλλά αν θέλεις να βγάλεις
μισό εκατομμύριο δολάρια

προσπαθώντας να θεραπεύσεις
παιδιά από ελονοσία,

τότε θεωρείσαι και ο ίδιος παράσιτο.
(Χειροκρότημα)

Και το βλέπουμε αυτό
σαν το σύστημα ηθικής μας,

αλλά αυτό που δεν συνειδητοποιούμε
είναι πως αυτό το σύστημα

έχει ένα μεγάλο αντίκτυπο, που είναι

ότι δίνει αλληλοαναιρούμενες επιλογές

μεταξύ του να κάνεις πολύ καλά
για τον εαυτό σου και την οικογένειά σου

ή το να κάνεις καλό για τον κόσμο

στα μεγαλύτερα μυαλά που βγαίνουν
από τα καλύτερα πανεπιστήμιά μας,

και στέλνει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους,

που θα μπορούσαν να κάνουν μια μεγάλη
διαφορά στο μη κερδοσκοπικό τομέα

στέλνοντας τους κάθε χρόνο
κατευθείαν στον κερδοσκοπικό τομέα

επειδή δεν είναι πρόθυμοι να κάνουν
μια τέτοια μακροπρόθεσμη οικονομική θυσία.

Το περιοδικό Businessweek έκανε
μια έρευνα, κοίταξε τα πακέτα αποζημίωσης

για αποφοίτους μεταπτυχιακών στη
Διαχείριση Επιχειρήσεων μετά από 10 χρόνια,

και ο μέσος όρος αποζημίωσης
για αυτούς του Στανφορντ,

με μπόνους, σε ηλικία 38 ετών,
ήταν 400.000 δολάρια.

Εν τω μεταξύ, για την ίδια χρονιά, ο μέσος μισθός

για έναν γενικό διευθυντή μιας ιατρικής φιλανθρωπικής οργάνωσης αξίας άνω των $5 εκατ. στις ΗΠΑ

ήταν 232.000 δολάρια, και για μια φιλανθρωπική οργάνωση κατά της πείνας ήταν 84.000 δολάρια.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μπορείτε να πείσετε πολλούς ανθρώπους

με ταλέντο αξίας $400.000 να κάνουν μια θυσία αξίας $316.000

κάθε χρόνο για να γίνουν γενικοί διευθυντές μια φιλανθρωπικής οργάνωσης κατά της πείνας.

Κάποιοι λένε πως "Αυτό γίνεται επειδή όλοι αυτοί που μπαίνουν στις επιχειρήσεις είναι άπληστοι."

Όχι απαραίτητα. Ίσως είναι απλά έξυπνοι.

Είναι πιο φτηνό για κάποιον να κάνει μια δωρεά

100.000 δολλάρια κάθε χρόνο σε μια φιλανθρωπική κατά της πείνας,

να γλιτώσει 50.000 δολλάρια από φόρους,

οπότε ακόμα να κερδίζει 270.000 δολλάρια παραπάνω το χρόνο,

και τώρα να αποκαλείται φιλάνθρωπος επειδή έκανε δωρεά

100.000 δολάρια στην οργάνωση,

μάλλον κάθετε στο συμβούλειο της φιλανθρωπικής,

πιθανότατα επιβλέποντας τον κακομοίρη

που αποφάσισε να γίνει γενικός διευθυντής της φιλανθρωπικής

και να έχει μια ζωή με αυτού του είδους τη δύναμη και επιρροή

και δημόσιους επαίνους μπροστά του.

Η δεύτερη περιοχή διάκρισης είναι η διαφήμιση και το μάρκετινγκ.

Λέμε στον κερδοσκοπικό τομέα "Ξοδέψτε, ξοδέψτε, ξοδέψτε στη διαφήμιση

μέχρι που το τελευταίο δολάριο να μην παράγει ούτε ένα σεντ αξία."

Αλλά δεν μας αρέσει να βλέπουμε τις δωρεές μας να ξοδεύονται στη διαφήμιση μιας φιλανθρωπικής.

Η στάση μας είναι "Αν μπορέσετε να μαζέψετε τα χρήματα για διαφήμιση,

ξέρετε, στις 4 το πρωί, είμαι εντάξει με αυτό.

Αλλά δεν θέλω η δωρεά μου να πάει στη διαφήμιση.

Θέλω να πάει σε αυτούς που τη χρειάζονται."

Λες και τα χρήματα που επενδύονται στη διαφήμιση

δεν θα μπορούσαν να φέρουν δραματικά μεγαλύτερα έσοδα

για να εξυπηρετήσουν αυτούς που έχουν ανάγκη.

Τη δεκαετία του '90, η εταιρεία μου δημιούργησε

τα ταξίδια ποδηλασίας AIDSRide

και την τριήμερη πορεία 60-μιλίων κατά του καρκίνου του μαστού,

και σε 9 χρόνια,

είχαμε 182.000 καθημερινούς ήρωες να παίρνουν μέρος,

και μάζεψαν συνολικά $581 εκατ.

Μάζεψαν περισσότερα χρήματα και γρηγορότερα για αυτούς τους σκοπούς

από οποιοδήποτε άλλο γεγονός στην ιστορία,

όλο βασιζόμενο στην ιδέα πως οι άνθρωποι κουράστηκαν

να ζητούνται να κάνουν το λιγότερο δυνατόν.

Οι άνθρωποι επιζητούν να μετρήσουν

το εύρος των δυνατοτήτων τους

εκ μέρους των σκοπών για τους οποίους και νοιάζονται βαθειά.

Αλλά πρέπει να ερωτηθούν.

Καταφέραμε να κάνουμε τόσο κόσμο να συμμετέχει

με το να αγοράζουμε ολοσέλιδες διαφημίσεις στην εφημερίδα The New York Times,

στην The Boston Globe, στο ραδιόφωνο σε ώρες αιχμής και διαφημίσεις στην τηλεόραση.

Ξέρετε πόσους ανθρώπους θα είχαμε

αν είχαμε βάλει φυλλάδια σε καθαριστήρια;

Η φιλανθρωπία έχει παραμείνει κολλημένη στις ΗΠΑ,

στο 2% του ΑΕΠ από τότε που αρχίσαμε να τη μετράμε τη δεκατία του '70.

Είναι ένα σημαντικό γεγονός, επειδή μας λέει

ότι στα 40 χρόνια, ο μη κερδοσκοπικός τομέας

δεν κατάφερε να πάρει κανένα μερίδιο της αγοράς

από τον κερδοσκοπικό τομέα.

Και αν το σκεφτείς, πώς θα μπορούσε ένας τομέας

να πάρει μερίδιο άλλου

αν δεν του επιτρέπεται να μπει στην αγορά;

Και αν λέμε στις καταναλωτικές μάρκες

"Μπορείτε να διαφημίζετε όλα τα πλεονεκτήματα του προϊόντος σας"

αλλά λέμε στις φιλανθρωπικές "Δεν μπορείτε να διαφημίζετε το καλό που κάνετε."

πού πιστεύουμε πως θα πάνε τα δολάρια των καταναλωτών;

Ο τρίτος τομέας διάκρισης είναι η ανάληψη ρίσκου

στην αναζήτηση καινούριων ιδεών για τη δημιουργία κέρδους.

Οπότε η Ντίσνεϊ μπορεί να κάνει μια καινούρια ταινία $200 εκατ. δολαρίων που πατώνει,

και κανένας δεν καλεί των εισαγγελέα.

Αλλά κάνεις έναν κοινοτικό έρανο $1 εκατ.

για τους φτωχούς, και δεν βγάζει 75% κέρδος

προς τον σκοπό τους πρώτους 12 μήνες,

και δημιουργούνται αμφιβολίες για το χαρακτήρα σου.

Οπότε οι μη κερδοσκοπικές διστάζουν να δοκιμάσουν κάποιο γενναίο,

τολμηρό, μεγάλης κλίμακας και καινούριο τρόπο να βγάλουν χρήματα

από φόβο πως εάν αποτύχουν, η φήμη τους

θα συρθεί στη λάσπη.

Εσείς κι εγώ ξέρουμε όμως πως όταν απαγορεύεις την αποτυχία,

σκοτώνεις την καινοτομία.

Και αν σκοτώνεις την καινοτομία στους εράνους, δεν μπορείς να αυξήσεις τα έσοδα.

Και αν δεν αυξήσεις τα έσοδα δεν μπορείς να αναπτυχθείς.

Και αν δεν μπορείς να αναπτυχθείς δεν μπορείς να λύσεις τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα.

Η τέταρτη περιοχή είναι ο χρόνος.

Το Amazon πέρασε 6 χρόνια χωρίς να επιστρέφει κέρδη στους επενδυτές,

και οι άνθρωποι είχαν υπομονή

Ήξεραν πως υπήρχε ο μακροπρόθεσμος στόχος

να χτίζουν την κυριαρχία τους στην αγορά.

Αλλά αν ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός είχε ένα όνειρο

να χτίσει ένα μεγάλο όνομα και χρειαζόταν για 6 χρόνια

να μην πάνε χρήματα σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη,

αλλά θα πήγαιναν στο να χτιστεί ο οργανισμός,

θα περιμέναμε τη σταύρωσή του.

Και η τελευταία περιοχή είναι το ίδιο το κέρδος.

Οπότε ο κερδοσκοπικός τομέας μπορεί να πληρώνει τον κόσμο από τα κέρδη

ώστε να τραβάει το κεφάλαιό τους για νέες ιδέες,

αλλά δεν μπορείς να πληρώνεις με τα κέρδη στον μη κερδοσκοπικό τομέα,

οπότε ο κερδοσκοπικός τομέας έχει κλειδώσει αγορές τρισεκατομμυρίων,

και ο μη κερδοσκοπικός τομέας πεινάει για ανάπτυξη

και ρίσκο και κεφάλαιο ιδεών.

Βάζεις αυτά τα πέντε μαζί -- δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις χρήματα

για να δελεάσεις ταλέντα μακριά από τον κερδοσκοπικό τομέα,

δεν μπορείς να διαφημιστείς ούτε κοντά στην κλίμακα

του κερδοσκοπικού τομέα για νέους πελάτες,

δεν μπορείς να πάρεις τα ίδια ρίσκα κυνηγώντας αυτούς τους πελάτες

που ο κερδοσκοπικός τομέας τελικά παίρνει,

δεν έχεις τον ίδιο χρόνο να τους βρεις

όπως ο κερδοσκοπικός τομέας,

και δεν έχεις τη χρηματιστηριακή αγορά για να χρηματοδοτήσεις τίποτα από αυτά,

και ακόμα και αν μπορούσες να το κάνεις,

έχεις βάλει το μη κερδοσκοπικό τομέα

σε μεγάλο μειονέκτημα σε σχέση με τον κερδοσκοπικό

σε κάθε επίπεδο.

Αν έχουμε κάποιες αμφιβολίες για τις επιπτώσεις αυτών των διαφορετικών κανόνων,

αυτή η στατιστική είναι επαγρυπνητική:

Από το 1970 μέχρι το 2009,

ο αριθμός των μη κερδοσκοπικών που αναπτύχθηκαν πραγματικά,

που πέρασαν το εμπόδιο των $50 εκατ. ετήσιου εισοδήματος

είναι 144.

Την ίδια περίοδο, ο αριθμός κερδοσκοπικών που το πέρασαν

είναι 46.136.

Οπότε, αντιμετωπίζουμε κοινωνικά προβλήματα τεράστιας κλίμακας,

και οι οργανισμοί μας δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν.

Αυτή η δυνατότητα πάει στην Κόκα Κόλα και στα Μπέργκερ Κινγκ.

Οπότε γιατί σκεφτόμαστε με αυτό τον τρόπο;

Όπως με κάθε άλλο φανατικό δόγμα στην Αμερική,

αυτές οι ιδέες προέρχονται από παλιά Πουριτανικά πιστεύω.

Οι Πουριτανοί ήρθαν εδώ για θρησκευτικούς λόγους, ή έτσι είπαν,

αλλά ήρθαν κιόλας γιατί ήθελαν να βγάλουν πολλά χρήματα.

Ήταν θεοσεβείς άνθρωποι αλλά ήταν επίσης

πολύ επιθετικοί καπιταλιστές,

και έχουν κατηγορηθεί για ακραίες τάσεις κερδοσκοπίας

σε σχέση με άλλους αποικιοκράτες.

Αλλά ταυτόχρονα, οι Πουριτανοί ήταν και Καλβινιστές,

οπότε είχαν μάθει κυριολεκτικά να μισούν τους εαυτούς τους.

Διδάσκονταν πως η ιδιοτέλεια ήταν μια μαινόμενη θάλασσα

που σίγουρα θα τους οδηγούσε σε αιώνια κατάρα.

Ε, αυτό δημιούργησε ένα μεγάλο πρόβλημα για αυτούς τους ανθρώπους, έτσι;

Ήρθαν ως εδώ διασχίζοντας τον Ατλαντικό για να βγάλουν χρήματα.

Το να βγάλουν τόσα χρήματα σε στέλνει κατευθείαν στην Κόλαση.

Τι να έκαναν για αυτό;

Λοιπόν, η φιλανθρωπία έγινε η απάντηση τους.

Έγινε αυτό το οικονομικό καταφύγιο

όπου μπορούσαν να μετανοήσουν για τις κερδοσκοπικές τους τάσεις

για πέντε σεντς στο δολάριο.

Οπότε, πώς να βγάλεις χρήματα με τη φιλανθρωπία

εάν η φιλανθρωπία είναι η μετάνοια για το να βγάζεις λεφτά;

Τα οικονομικά κίνητρα εξορίστηκαν από τον κόσμο όπου βοηθάς τους άλλους

ώστε να ευδοκιμήσουν στον τομέα όπου βγάζεις χρήματα για τον εαυτό σου,

και σε 400 χρόνια, τίποτα δεν έχει επέμβει

να πει, "Αυτό είναι αντιπαραγωγικό και άδικο."

Αυτή η ιδεολογία ελέγχεται από μια πολύ επικίνδυνη ερώτηση,

που είναι, "Τι ποσοστό της δωρεάς μου πάει στο σκοπό αντί σε λειτουργικά έξοδα;"

Υπάρχουν πολλά προβλήματα με αυτή την ερώτηση.

Θα εστιάσω μόνο σε δύο.

Πρώτον, μας κάνει να πιστεύουμε πως τα λειτουργικά έξοδα είναι κάτι αρνητικό,

πως με κάποιο τρόπο δεν είναι μέρος του σκοπού.

Αλλά είναι απόλυτα, ειδικά αν χρησιμοποιείται για ανάπτυξη.

Αυτή η ιδέα πως τα λειτουργικά έξοδα είναι με κάποιο τρόπο

εχθρός του σκοπού

δημιουργεί αυτό το δεύτερο, πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα, το οποίο

αναγκάζει τους οργανισμούς να λειτουργούν χωρίς αυτά τα λειτουργικά εργαλεία

τα οποία χρειάζονται για να αναπτυχθούν

κι αυτό για να κρατήσουν τα λειτουργικά έξοδα χαμηλά.

Έχουμε μάθει πως οι φιλανθρωπίες πρέπει να ξοδεύουν

όσο το δυνατόν λιγότερο σε λειτουργικά έξοδα όπως εξεύρεση κεφαλαίων

με τη θεωρία ότι, όσο λιγότερα χρήματα ξοδεύονται σε εξεύρεση κεφαλαίων,

τόσο περισσότερα είναι διαθέσιμα για το σκοπό.

Λοιπόν, αυτό είναι αλήθεια εάν ζούμε σε έναν καταθλιπτικό κόσμο

στον οποίο αυτή η πίτα δεν μπορεί να μεγαλώσει καθόλου.

Αλλά εάν είναι ένας λογικός κόσμος, όπου η επένδυση σε εξεύρεση κεφαλαίων

στην πραγματικότητα επιφέρει περισσότερα χρήματα και μεγαλώνει την πίτα

τότε έχουμε καταλάβει τα πράγματα ανάποδα,

και θα έπρεπε να επενδύουμε περισσότερα χρήματα, όχι λιγότερα,

σε εξεύρεση κεφαλαίων, επειδή είναι το μόνο πράγμα

που έχει τη δυνατότητα να πολλαπλασιάσει
το ποσό των χρημάτων

που θα είναι διαθέσιμο για το σκοπό
που τόσο ενδιαφερόμαστε.

Θα σας δώσω 2 παραδείγματα. Ξεκινήσμαμε τα AIDSRides

με αρχική επένδυση $50.000 δολάρια σε κεφάλαια επιχειρηματικού κινδύνου.

Μέσα σε 9 χρόνια, το είχαμε πολλαπλασιάσει 1.982 φορές

σε 108 εκατ. δολάρια αφαιρουμένων όλων των εξόδων,
για υπηρεσίες σχετικές με το AIDS.

Ξεκίνησαμε το τριήμερο για τον καρκίνο του μαστού

με αρχική επένδυση 350.000 δολάρια
σε κεφάλαια επιχειρηματικού κινδύνου.

Μέσα σε 5 χρόνια, το είχαμε πολλαπλασιάσει 554 φορές

σε 194 εκατ. δολάρια μετά από όλα τα έξοδα,

για έρευνα για τον καρκίνο του μαστού.

Αν ήσασταν φιλάνθρωπος που πραγματικά ενδιαφέρεται για τον καρκίνο του μαστού,

τι θα σας φαινόταν πιο λογικό:

να πάτε να βρείτε την πιο καινοτόμο ερευνητή στον κόσμο

και να της δώσετε 350.000 δολάρια για έρευνα,

ή να δώσετε στο τμήμα εξεύρεσης κεφαλαίων της τα 350.000 δολάρια

για να τα πολλαπλασιάσουν σε 194 εκατ. δολάρια
για έρευνα για τον καρκίνο του μαστού;

Το 2002 ήταν η πιο επιτυχημένη μας χρονιά.

Βγάλαμε μόνο για τον καρκίνο του μαστού, εκείνη μόνο τη χρονιά,

71 εκατ. δολάρια μετά από όλα τα έξοδα.

Και μετά κλείσαμε,

απότομα και τραυματικά.

Γιατί; Η σύντομη έκδοση είναι πως ο σπόνσοράς μας μας άφησε.

Ήθελαν να αποστασιοποιηθούν από εμάς

γιατί μας είχαν σταυρώσει τα μέσα ενημέρωσης

επειδή επενδύσαμε 40% των εσόδων σε στρατολόγηση

και στην εξυπηρέτηση πελατών και στη μαγεία της εμπειρίας

και δεν υπάρχει λογιστικός όρος να περιγράψει

αυτού του είδους την επένδυση σε ανάπτυξη και στο μέλλον,

εκτός από αυτή τη σατανική ταμπέλα των εξόδων λειτουργίας.

Οπότε σε μια μέρα και οι 350 από τους καταπληκτικούς μας υπαλλήλους

έχασαν τις δουλειές τους

επειδή ονομάστηκαν λειτουργικά έξοδα.

Ο σπόνσοράς μας προσπάθησε να κάνει τις εκδηλώσεις μόνος του.

Τα λειτουργικά ανέβηκαν.

Το συνολικό εισόδημα για έρευνα για τον καρκίνο του μαστού έπεσε

κατά 84%, ή 60 εκατ. δολάρια το χρόνο.

Αυτό συμβαίνει όταν μπερεδεύουμε

την ηθική με τη λιτότητα.

Έχουμε διδαχθεί όλοι πως το να πουλάμε κέικ
με 5 δολάρια λειτουργικά έξοδα

είναι ηθικά ανώτερο από έναν επαγγελματικό έρανο με 40% λειτουργικά έξοδα,

αλλά μας λείπει η πιο σημαντική πληροφορία,

που είναι, ποιο είναι το πραγματικό μέγεθος της πίτας;

Ποιος νοιάζεται αν το να πουλάει κανείς κέικ έχει μόνο 5% λειτουργικά αν είναι μικροσκοπική η πίτα;

Τι γίνεται αν η πώληση κέικ έβγαλε συνολικά μόνο 71 δολάρια για φιλανθρωπία

επειδή δεν επένδυσε καθόλου στην κλίμακά του

και ο επαγγελματικός έρανος έβγαλε συνολκά

71 εκατ. δολάρια επειδή έκανε αυτή την επένδυση;

Ποια πίτα θα προτιμούσατε, και ποια πίτα

πιστεύετε πως οι άνθρωποι που πεινάνε θα προτιμούσαν;

Ορίστε πως όλο αυτό επιδρά πάνω στη μεγάλη εικόνα.

Είπα πως η φιλανθρωπία είναι 2% του ΑΕΠ στις ΗΠΑ.

Αυτό είναι περίπου $300 δις το χρόνο.

Αλλά μόνο 20% αυτού, ή $60 δις,

πάνε στην υγεία και σε κοινωνική μέριμνα.

Τα υπόλοιπα πάνε σε θρησκεία και ανώτερη εκπαίδευση και νοσοκομεία

και αυτά τα $60 δις δεν επαρκούν ούτε στο ελάχιστο

για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων.

Αλλά αν θα μπορούσαμε να μεταφέρουμε τη φιλανθρωπία

από το 2% του ΑΕΠ ένα μόνο σκαλί πιο πάνω

στο 3% του ΑΕΠ, με το να επενδύουμε σε αυτή την ανάπτυξη,

αυτό θα ήταν $150 δις παραπάνω το χρόνο σε συνεισφορές,

και αν αυτά τα χρήματα μπορούσαν να πάνε δυσανάλογα

σε υγεία και κοινωνική μέριμνα,

γιατί για αυτά ενθαρρύναμε την επένδυση στην ανάπτυξη του κλάδου,

αυτό θα αντιπροσώπευε έναν τριπλασιασμό στις συνεισφορές σε αυτό τον τομέα.

Αυτή είναι πραγματική κλίμακα.

Τώρα μιλάμε για δυνατότητα για πραγματική αλλαγή.

Αλλά ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί με το να αναγκάζουμε

αυτούς τους οργανισμούς να χαμηλώνουν τους ορίζοντές τους

στον αποθαρρυντικό σκοπό του να κρατάνε τα λειτουργικά χαμηλά.

Η γενιά μας δεν θέλει να αναγράφεται στον επιτάφιό της,

"Κρατήσαμε τα λειτουργικά έξοδα των φιλανθρωπικών χαμηλά."

(Γέλια) (Χειροκτότημα)

Θέλουμε να γράφει πως αλλάξαμε τον κόσμο,

και μέρους του τρόπου με τον οποίο το καταφέραμε

ήταν αλλάζοντας το πως σκεφτόμαστε για αυτά τα πράγματα.

Οπότε την επόμενη φορά που κοιτάτε μια φιλανθρωπική,

μη ρωτήσετε για το ποσοστό των λειτουργικών της.

Ρωτήστε για το μέγεθος των ονείρων τους,

όνειρα στο μέγεθος της Apple, του Google, του Amazon,

πώς μετράνε την πρόοδό τους προς αυτά τα όνειρα,

και τι πηγές χρειάζονται για να τα πραγματοποιήσουν

ανεξάρτητα από το μέγεθος των λειτουργικών τους.

Ποιος νοιάζεται ποιο είναι το μέγεθος των λειτουργικών αν τα προβλήματα αυτά όντως λύνονται;

Αν μπορούμε να δείξουμε τέτοια γενναιοδωρία,

γενναιοδωρία πνεύματος, τότε ο μη κερδοσκοπικός τομέας μπορεί να παίξει

ένα τεράστιο ρόλο στο να αλλάξει τον κόσμο για όλους αυτούς τους πολίτες

που το έχουν περισσότερο ανάγκη.

Και αν αυτή μπορεί να είναι η κληρονομιά που αφήνει η γενιά μας,

το ότι αναλάβαμε την ευθύνη

για τον τρόπο σκέψης που μας είχε περαστεί από τους προηγούμενους,

το ότι τον επανεξετάσαμε, τον αναθεωρήσαμε,

και επανεφηύραμε τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται η ανθρωπότητα πώς να αλλάξει τα πράγματα,

για πάντα και για όλους,

λοιπόν σκέφτηκα να αφήσω τα παιδιά να σας που τι θα ήταν αυτό.

Ανναλίζα Σμιθ-Παλλόττα: Αυτό θα ήταν --

Σέιτζ Σμιθ-Παλλόττα: -- μια πραγματική κοινωνική --

Ράιντερ Σμιθ-Παλλόττα: -- καινοτομία.

Νταν Παλλόττα: Ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)