Բեմական վախ (ինչպես հաղթահարել այն) – Մայքլ Չո

Սիրտն արա՞գ է զարկում, ձեռքերը քրտնու՞մ են, դժվարանու՞մ եք շնչել: Ո՛չ, ձեզ մոտ սրտի կաթված չէ. դա բեմական վախն է: Եթե ձեզ համար հանդիսատեսի առջև ելույթ ունենալն ավելի շատ նման է հանուն կյանքի պայքարելուն, դուք միայնակ չեք: Սակայն որքան լավ հասկանաք ձեր մարմնի արձագանքը, այնքան ավելի մեծ կլինի այն հաղթահարելու հավանականությունը: Մայքլ Չոն ուղեղին խաբելու և հանդիսատեսի համակրանքը նվաճելու միջոցներ է առաջարկում:

Ձեռքերը քրտնում են,

սիրտն արագ է զարկում,

ստամոքսը կծկվում է:

Չեք կարող օգնություն կանչել:

Ոչ միայն այն պատճառով, որ կոկորդը չափազանց սեղմված է շնչելու համար,

այլև ամոթալի է:

Ո´չ, դուք չեք հետապնդվում հրեշի կողմից,

դուք ելույթ եք ունենում հանդիսատեսի առջև

ճակատագիր, որ մահից էլ սարսափելի է:

Օրինակ մահացած ժամանակ ոչինչ չեք զգում,

իսկ բեմի վրա վախ եք զգում:

Սակայն, վաղ թե ուշ,
բոլորս էլ ստիպված ենք լինում

մարդկանց առջև ելույթ ունենալ,

ուրեմն անհրաժեշտ է փորձել ու հաղթահարել այն:

Սկզբում եկեք հասկանանք, թե ինչ է բեմական վախը:

Մարդիկ՝ սոցիալական կենդանիները,

ի բնե անհանգստանում են իրենց համբավի մասին:

Հանդիսատեսի առջև ելույթ ունենալը կարող է սպառնալ դրան:

Խոսելուց առաջ անհանգստանում եք.

«Իսկ եթե մարդիկ կարծեն, որ ես անտանելի եմ և ապուշ»:

Ապուշի տպավորություն թողնելու վախը

վտանգի արձագանք է,

որ գալիս է ուղեղի պարզագույն հատվածի կողմից,

որը շատ դժվար է կառավարել:

Դա «պայքար կամ փախուստ» բնազդն է,

ինքնապաշտպանական գործընթաց, որ նկատվում է մի շարք կենդանիների մոտ,

որոնք, սակայն, բեմից ելույթ չեն ունենում:

Բայց մենք փորձառու գործընկեր ունենք

հուզմունքի ուսումնասիրման գործում:

Չարլզ Դարվինը փորձարկել է «պայքար կամ փախուստ» բնազդը

Լոնդոնի կենդանաբանական այգում օձերի ցուցահանդեսի ժամանակ:

Նա իր օրագրում գրել է.

«Իմ կամքն ու դատողությունն անզոր էին երևակայելու

երբևէ չզգացած վախս»:

Նա եզրակացրեց, որ իր վարքը

հնուց եկած արձագանք է, որի վրա չեն ազդել

ժամանակակից քաղաքակրթության նրբությունները:

Այսինքն՝ սառը դատող
ժամանակակից ձեր ուղեղի համար,

դա ելույթ ունենալն է:

Ուղեղի մնացած հատվածի համար՝

կառուցված ջունգլիների օրենքին համապատասխան,

երբ ընդունում եք

ելույթը տապալելու հավանականությունը,

ժամանակն է փախչել փրկվելու համար

կամ պայքարել մինչև մահ:

Ուղեղի ենթատեսաթումբը,
որ առկա է բոլոր
ողնաշարավորների մոտ,

հիպոֆիզից արտազատում է

ԱԿՏ (ադրենոկորտիկոտրոպ)հորմոնը՝

մակերիկամային արտազատուկ արձակելով

արյան մեջ:

Վիզը ջղաձգվում է, մեջքը՝ կորանում:

Ոտքերն ու ձեռքերը դողում են,

մինչդեռ մկանները հարձակման են պատրաստվում:

Քրտնում եք:

Արյան ճնշումը բարձրանում է:

Մարսողական համակարգը խափանվում է՝

առավելագույնս դարձնելու սնուցող նյութերի

ու թթվածնի մատակարարումը դեպի մկաններ ու կենսական օրգաններ,

այսպիսով՝ բերանում չորություն է առաջանում ու հուզմունք է նկատվում:

Բիբերը լայնանում են,

դժվարանում է մոտիկից որևէ բան կարդալը,

ինչպես օրինակ ձեր գրառումները,

սակայն, հեշտանում է մեծ հեռավորության դեպքում:

Հենց այսպես է դրսևորվում բեմական վախը:

Ինչպե՞ս ենք պայքարում դրա դեմ:

Նախ և առաջ, հեռանկար:

Պատճառը մեր գլխում չէ:

Դա ողջ օրգանիզմի բնական, հորմոնալ արձագանքն է

ինքնուրույն աշխատող անկախ նյարդային համակարգի կողմից:

Եվ ժառանգականությունը
մեծ դեր է խաղում
սոցիալական վախի հարցում:

Ջոն Լենոնը հազարավոր կենդանի կատարումներ է ունեցել:

Ամեն անգամ ելույթից առաջ նա սրտխառնոց էր ունենում:

Որոշ մարդիկ ի բնե

մեծ վախ են զգում հրապարակավ ելույթ ունենալիս:

Քանի որ բեմական վախը
բնական և անխուսափելի է,

կենտրոնացեք նրա վրա, ինչը կարող եք կառավարել:

Կատարելագործվե՛ք ՝

նախօրոք պարապելով

իրական ելույթի համար նախատեսված նման միջավայրում:

Ցանկացած առաջադրանքում վարժվելը ավելացնում է փորձառությունն

ու կրճատում տագնապը,

այսպիսով, երբ գալիս է հրապարակավ խոսելու ժամանակը,

դուք վստահ եք ձեր ուժերի և
առաջադրված խնդրի լուծման վրա:

Սթիվ Ջոբսը կրկնում էր իր հայտնի ելույթները

հարյուրավոր ժամեր շարունակ՝

սկսելով մի քանի շաբաթ առաջ:

Եթե լավ գիտեք ձեր ասելիքը,

ապա հանդիսատեսի էներգիան ձեզ կփոխանցվի,

հակառակ դեպքում թույլ կտաք ենթատեսաթմբին ձեր մարմնին համոզել,

որ այն գիշատիչների ոհմակի համար նախաճաշ է դառնալու:

Բայց չէ՞ որ ողնաշարավոր ենթատեսաթումբը

միլիոնավոր տարիների ընթացքում ավելի շատ «փորձ» է ձեռք բերել քան դուք:

Անմիջապես բեմ բարձրանալուց առաջ,

անարդար խաղալու

և ուղեղին խաբելու ժամանակն է:

Ձեռքերը վեր ձգեք ու խորը շունչ քաշեք:

Սա կհանգստացնի

ձեր ենթաթումբը:

Սովորաբար բեմական վախը սաստկանում է հենց ելույթից առաջ,

այսպիսով, օգտագործեք այդ վերջին րոպեն ձգվելու և շունչ քաշելու համար:

Մոտենում եք բարձրախոսին, ձայնը պարզ է,

մարմինը՝ հանգիստ:

Լավ պատրաստված ելույթը համոզում է վայրի ամբոխին,

որ դուք հմայագերող հանճար եք:

Ինչպե՞ս:

Դուք չեք հաղթահարել բեմական վախը,

դուք յուրացրել եք այն:

Եվ անկախ նրանից,

թե որքան քաղաքակիրթ եք երևում,

ուղեղի մի մութ անկյունում,

դուք դեռ վայրի կենդանի եք,

հեռատես, ճարտարախոս վայրի կենդանի: