3 manieren om voor (erg) lange termijn te plannen

We maken steeds meer beslissingen gebaseerd op korte-termijndoelen en -winsten -- een benadering die de toekomst onzekerder en onveiliger maakt. Hoe kunnen we leren te plannen voor een betere toekomst op lange termijn, zoals ... de toekomst van onze kleinkinderen? Ari Wallach deelt drie tactieken om voorbij het onmiddellijke te denken.

Ik 'toekomst' al wel een tijdje,
een term die ik zelf bedacht --

(Gelach)

drie seconden geleden.

Ik 'toekomst' al zo'n 20 jaar,

en toen ik hiermee begon,
werkte ik met mensen

en zei dan: "Hey, laten we eens
10, 20 jaar vooruit denken."

Dan zeiden ze: "Prima."

Ik heb gemerkt dat die tijdspanne

steeds maar korter

en korter werd,

zo kort dat toen ik twee maanden geleden
met een CEO samen zat

en we ons eerste gesprek begonnen,

hij zei: "Ik ben gek op wat je doet.
Laten we de komende 6 maanden bespreken."

(Gelach)

We worden geconfronteerd
met vele problemen.

Die zijn op de schaal van onze beschaving.

Het punt is echter

dat we ze niet kunnen oplossen

met de mentale modellen
die we nu gebruiken

bij het proberen oplossen.

Ja, er wordt fantastisch
technisch werk verricht,

maar er is een probleem dat we
eerst moeten aanpakken,

voor we echt iets kunnen doen
aan die grote problemen.

Korte-termijndenken.

We houden geen marsen
en verkopen geen armbanden,

je kan geen petitie tekenen
tegen korte-termijndenken.

Ik probeerde er een te starten,
maar niemand wilde tekenen.

Dat was raar.

(Gelach)

Maar het houdt ons zo vaak tegen.

Om diverse redenen is korte-termijndenken

doorgedrongen tot in alle hoeken
van onze realiteit.

Sta even een seconde lang stil

bij een kwestie waar je mee zit,
waar je aan werkt.

Iets persoonlijks, of iets op het werk,

misschien een wereld-probleem,

en sta eens stil
bij hoe ver vooruit je denkt

rond een oplossing daarvoor.

Want korte-termijndenken
is wat de CEO ervan weerhoudt

om echt dure veiligheidsapparaten
aan te schaffen.

Dat zou zijn winst verlagen.

Zo krijg je Deepwater Horizon-rampen.

Korte-termijndenken is
wat leraars tegenhoudt

om kwalitatieve tijd door te brengen
met elke leerling.

Dus in Amerika verlaat momenteel

elke 26 seconden een student
vroegtijdig de middelbare school.

Korte-termijndenken is
wat het congres tegenhoudt

-- het spijt me als hier iemand in
het congres zetelt --

(Gelach)

-- of het spijt me eigenlijk niet echt --

(Gelach)

geld te investeren in een echt
plan rond infrastructuur.

Door zo'n zaken stortte de I-35W-brug in

over de Mississippi enkele jaren terug:
dertien doden.

Maar het was niet altijd zo.
We maakten het Panama Kanaal.

We hebben polio zo goed als uitgeroeid.

Transcontinentale spoorlijnen,
het Marshall Plan.

En het gaat niet enkel om grote,
infrastructurele problemen en kwesties.

Kiesrecht voor vrouwen, stemrecht.

Maar met het huidige korte-termijndenken,

waarin alles op dit moment
lijkt te gebeuren,

waarin we niet verder denken
dan de volgende tweet of tijdlijn-post,

worden we hyper-reactionair.

En wat doen we dan?

We nemen mensen die gevlucht zijn
uit een oorlogsgebied,

en we pakken ze aan.

We nemen kleinschalige drugsmisdadigers,
en we sluiten ze levenslang op.

We bouwen massaal goedkope praalhuizen

zonder stil te staan
bij de toekomstige inwoners.

Zo is geld snel verdiend.

De realiteit is dat
voor veel van deze problemen

er technische oplossingen zijn,

veel zelfs.

Ik noem die oplossingen
'zandzak-strategieën'.

Stel: er is een storm op komst,

de rivierdijk is gebroken
want niemand investeerde erin,

dus je omringt je huis met zandzakken.

En raad eens? Het werkt.

De storm verdwijnt,
het waterpeil zakt,

je verwijdert de zandzakken,

en dat doe je storm,
na storm, na storm.

Maar hier is het verraderlijke.

Een zandzak-strategie kan ervoor zorgen

dat je herkozen wordt.

Een zandzak-strategie helpt je

bij het behalen van je kwartaalcijfers.

Maar als we vooruit willen

naar een andere toekomst dan onze huidige,

want ik denk niet dat 2016

het hoogtepunt van onze beschaving is.

(Gelach)

We kunnen beter dan dit.

Mijn punt is dat tenzij we
onze mentale modellen en ideeën,

gericht op de korte termijn, veranderen,

dit niet zal gebeuren.

Dus ik ontwikkelde iets
genaamd 'het lange pad',

een denkoefening.

Maar die oefening is niet af
in één, twee, drie.

Ik ben zeker dat iedereen hier
al wel eens wat uitwerkte,

met massa's post-its en grote schema's,

en je plant wel degelijk --

niets tegen de consultants hier
die dat dus doen --

je plant voor langere termijn

en twee weken later
is iedereen het weer vergeten.

Toch? Of zelfs al een week later.
Als je geluk hebt, drie maanden.

Het vergt oefening, want
het is niet een pure actie.

Het is een proces waarbij je
verschillende denkwijzes hanteert,

voor elke grote beslissing
waar je mee zit.

Ik overloop graag
die drie manieren van denken.

Ten eerste: over generaties heen denken.

Ik ben gek op de grote filosofen:

Plato, Socrates, Habermas, Heidegger.

Ik ben ermee opgevoed.

Maar ze deden allemaal iets specifieks,

dat niet zo bijzonder leek,

tot ik me hierin begon te verdiepen.

Ze namen elk

als meeteenheid voor hun hele realiteit,

om deugdzaamheid te beoordelen,

de spanne van één leven,

van geboorte tot dood.

Maar hier is het probleem:

het stapelt zich op,

want de enige manier waarvan we weten
hoe iets goeds te doen,

is door het te doen
tussen geboorte en dood.

We zijn zo geprogrammeerd.

Als je zelfhulpboeken bekijkt,

draaien die rond jou.

Dat is prima,

tenzij het gaat
om kwesties op grotere schaal.

Met trans-generationeel denken,

wat eigenlijk een soort ethiek is,

breid je uit hoe je
over die problemen nadenkt,

over wat jouw rol is
in de oplossing ervan.

Dit is niet alleen iets
voor de Verenigde Naties.

Het kan zelfs
op een erg persoonlijke manier.

Nu en dan, als ik geluk heb,
gaan mijn vrouw en ik uit eten.

We hebben drie kinderen
jonger dan zeven jaar.

Dus je kan je voorstellen
hoe rustig zo'n diner is.

(Gelach)

Ik wil letterlijk
gewoon eten en ontspannen,

maar mijn kinderen hebben hier

een totaal ander idee van.

Dus mijn eerste idee

is de zandzak-strategie, juist?

Ik kan mijn iPhone uit mijn zak halen,

en hen 'Frozen' geven,

of een ander populair spel-achtig iets.

Maar dan stop ik even

en zet ik een soort van
trans-generatie-pet op.

Het zou bizar zijn dat letterlijk te doen
in het restaurant,

maar ik moet --

ik deed het ooit letterlijk, en ja,
dat was bizar --

(Gelach)

Je moet tegen jezelf zeggen:
"Oké, ik zou dat kunnen doen."

Maar wat leert dat hen, eigenlijk?

Wat betekent het als ik
wat papier voor hen meeneem

of een conversatie met hen houd?

Het is moeilijk. Niet makkelijk.
En nu wordt het persoonlijk.

Het is eigenlijk traumatischer

dan sommige grotere kwesties
waar ik aan werk:

m'n kinderen bezig houden op restaurant.

Maar het verbindt hen met mij in het nu,

maar het bepaalt ook -

en daar zit het moeilijke
in denken over generaties heen -

hoe zij later met
hun eigen kinderen zullen omgaan,

en die kinderen dan weer met hun kinderen.

Ten tweede: verschillende toekomsten.

Als we aan de toekomst denken,

10, 15 jaar vooruit,

hoe is die 'toekomst' dan in jouw visie?

Hou dat beeld even in je hoofd.

Wat je waarschijnlijk ziet,

is de dominante culturele lens,

die ons denken rond de toekomst beheerst:

technologie.

Dus als we over problemen nadenken,

kijken we door een technologische bril,

tech-centrisch, tech-utopisch,
en daar is niets mis mee,

maar we moeten hier goed bij stilstaan

als we verder willen met grote kwesties,

want het was niet altijd zo. Toch?

In de Oudheid hadden ze zo hun eigen idee

van wat de toekomst inhield.

De Kerk had absoluut haar eigen idee
van hoe de toekomst kon uitdraaien,

en je kon die toekomst zelfs kopen. Toch?

Gelukkig voor onze mensheid,

kwam er de wetenschappelijke revolutie.

Daaruit ontstond technologie,

maar wat er gebeurde --

dit is trouwens geen kritiek.

Ik ben gek op technologie.

Alles in mijn huis biedt me weerwoord,

van mijn kinderen tot mijn luidsprekers.

(Gelach)

Maar we namen de toekomst uit handen
van de hogepriesters in Rome,

en gaven haar aan de hogepriesters
van Silicon Valley.

En als we dan nadenken over
hoe we met klimaatverandering

of armoede of dakloosheid omgaan,

is onze reflex om door
een technologische lens te kijken.

En ik zeg niet dat we
zoals deze kerel moeten doen.

Ik ben gek op Joel, hoor.

Maar het hoeft niet op zijn manier.

Ik bedoel dat we moeten heroverwegen

wat onze basisaanname is over de toekomst,

waar we enkel naar kijken
door die dominante lens.

Want onze problemen zijn zo enorm

dat we ons open moeten opstellen.

Daarom doe ik mijn uiterste best
om niet te praten over 'de' toekomst.

Ik praat over meerdere toekomsten.

Het brengt de conversatie weer op gang.

Dus als je zit na te denken

over hoe je verder moet
met die ene grote kwestie --

of dit nu thuis is,

of op het werk,

of op wereldniveau --

beperk jezelf dan niet
tot alleen technologische oplossingen,

want we lijken tegenwoordig
meer bezig met technologische evolutie

dan met morele evolutie.

En tenzij we dat herstellen,

geraken we niet af
van het korte-termijndenken

om te komen waar we willen zijn.

Ten laatste: telos-denken.
Dit heeft Griekse roots.

Ultieme doelen en bedoelingen.

Dit gaat echt om één vraag:

waarom, uiteindelijk?

Wanneer was de laatste keer
dat je jezelf afvroeg: waarom?

En hoever dacht je toen vooruit?

Want lang is niet meer lang genoeg.

Drie, vijf jaar is niet voldoende.

Het gaat om 30, 40, 50, 100 jaar.

In Homerus' epos, 'De Odyssee',

moest Odysseus zijn 'waarom' beantwoorden.

Het was Ithaca.

Het was een sterke visie
van wat hij wou --

naar Penelope wederkeren.

En ik kan je vertellen,
vanwege het werk dat ik doe,

maar je weet het heus zelf wel:
we zijn ons Ithaca kwijt.

We zijn ons 'waarom' kwijt,
dus we blijven maar rondjes draaien.

Ja, we pogen onze problemen op te lossen,

maar wat komt er daarna?

Tenzij je dat definieert, gaan
mensen niet in actie schieten.

De bedrijven --
en dit draait niet alleen daar om --

maar de bedrijven die consistent
het korte-termijn denken doorbreken,

zijn natuurlijk familiebedrijven.

Ze zijn trans-generationeel, 'telos',
en overwegen verschillende toekomsten.

Dit is reclame voor Patek Philippe.
Dat merk is 175 jaar oud.

Het is ongelooflijk hoe ze letterlijk

dit lange pad in hun merk verwerken,

want, trouwens, je bezit
nooit écht een Patek Philippe --

ik alleszins al zeker niet --

(Gelach)

tenzij iemand even 25.000 dollar
op het podium wil gooien.

Je houdt het enkel in bewaring
voor de volgende generatie.

Dus, belangrijk om te onthouden:

we zien de toekomst
als een zelfstandig naamwoord.

Maar dat is het niet.
Het is een werkwoord.

Het vereist actie.

Onze schouders eronder.

Het is niet iets dat ons maar overkomt.

We hebben er werkelijk controle over.

Maar in de korte-termijnsamenleving
hebben we dat gevoel niet.

We voelen ons gevangen.

Dat kunnen we doorbreken.

Ik begin nu in het reine te komen

met het feit dat ik op een bepaald punt

in de toekomst,

zal sterven.

Dankzij die nieuwe manieren
van denken en doen,

buitenshuis maar ook thuis,
bij mijn familie,

door wat ik mijn kinderen nalaat,
kom ik daarmee in het reine.

Het is nochtans iets waar
velen niet mee om kunnen,

maar ik zeg jullie:

denk erover na.

Door op deze manier te denken,
ga je voorbij datgene

waar je zo moeilijk mee om kan.

Eigenlijk begint het
met jezelf af te vragen:

Waar ga je uiteindelijk heen?

Maar wanneer je jezelf dat afvraagt,

nu of straks achter het stuur,

of in een vergadering of het Witte Huis:

denk eens verder vooruit,

want waar ga je heen,
gedurende de komende 3 of 5 jaar?

Probeer verder dan je eigen leven
te kijken, als dat lukt,

want zo pak je de dingen
net wat grootser aan

dan je voor mogelijk hield.

Ja, er heersen momenteel
gigantische problemen.

Met dit proces,
met deze denkwijze,

kunnen we volgens mij een verschil maken.

Ik denk dat jij een verschil kan maken

en ik geloof in jullie.

Bedankt.

(Applaus)