Markham Nolan: Hoe je online feit van fictie kunt onderscheiden

Aan het einde van dit praatje staat er 864 meer uur aan video op YouTube en 2,5 miljoen meer foto's op Facebook en Instagram. Hoe sorteren we die stortvloed? Op het TEDSalon in Londen deelt Markham Nolan de onderzoekstechnieken die hij en zijn team gebruiken om real-time informatie te verifiëren, zodat jij te weten komt of dat plaatje van het vrijheidsbeeld vervalst is en of die video uit Syrië wel echt is.

Ik ben sinds mijn 17e journalist.

Het is op het moment een interessante sector
om in te werken,

want zoals jullie allemaal weten,
zijn er nogal wat veranderingen

gaande in de media.

Het business model

ligt op zijn gat,
zoals mijn grootvader zou zeggen.

De winst wordt allemaal opgeschrokt door Google.

Het is dus een hele interessante tijd om journalist te zijn,

maar de interessante veranderingen
zitten niet aan de kant van de output.

Ze zitten aan de kant van de input.
Het heeft te maken met

hoe we informatie verkrijgen
en hoe we nieuws verzamelen.

Dat is veranderd door de grote verschuiving

in de balans van de macht

van de nieuwsorganisaties naar het publiek.

Lange tijd was het publiek in een positie

waarin ze nieuws niet konden beïnvloeden

Ze konden er niet echt mee in contact komen.

Dat is onherroepelijk veranderd.

De eerste keer dat ik met nieuwsmedia in aanraking kwam,

was in 1984.
De BBC hield een eendaagse staking.

Ik was niet blij. Ik was boos.
Ik kon mijn tekenfilmpjes niet bekijken.

En dus schreef ik een brief.

Dit is een erg effectieve manier om je haatmail af te sluiten:

"Liefs Markham, 4 jaar oud."
Werkt nog steeds.

Ik weet niet zeker of ik impact had
op de eendaagse staking,

maar wat ik wel weet is
dat ze pas na drie weken reageerden.

En zo was de cirkel rond.
Het duurde zo lang voordat iemand

enige impact kon hebben en feedback kreeg.

Dat is nu veranderd, want als journalisten,

interageren we real-time.
We zitten niet in een positie waarin

het publiek reageert op het nieuws.

Wij reageren op het publiek
en we zijn van hen afhankelijk.

Ze helpen ons het nieuws te vinden.
Ze helpen ons

uit te vogelen wat de beste insteek is
en wat ze willen horen.

Het is real-time. Het is veel sneller.
Het houdt niet op

en de journalist loopt altijd achter de feiten aan.

Een voorbeeld van hoe we
afhankelijk zijn van het publiek:

op 5 september was een aardbeving in Costa Rica.

7.6 op de schaal van Richter. Ze was vrij heftig.

Het duurde 60 seconden voor de aardbeving

250 kilometer verder in Managua aankwam.

De grond in Managua beefde 60 seconden
nadat het epicenter geraakt was.

Dertig seconden later stond het eerste bericht op Twitter,

iemand zei "temblor", wat aardbeving betekent.

Dus het duurde 60 seconden

voor de fysieke aardbeving om aan te komen.

Dertig seconden later ging het nieuws over die aardbeving

de hele wereld rond, ogenblikkelijk.
Iedereen op de wereld had,

hypothetisch, kunnen weten dat er een aardbeving

bezig was in Managua.

Dat gebeurde omdat deze ene persoon

een documentair instinct had,
om een statusupdate te posten,

wat we tegenwoordig allemaal doen.
Dus als er iets gebeurt,

updaten we onze status,
of plaatsen we een foto,

of een video.
Het gaat in een niet ophoudende stroom de cloud in.

Dat betekent dat er constant

enorme massa's data geüpload worden.

Het is onthutsend.
Kijk naar de cijfers:

iedere minuut is er 72 uur

extra video op YouTube.

Dus iedere seconde wordt er meer dan een uur
aan video geüpload

Voor foto's, Instagram:
iedere seconde worden er 58 foto's geüpload.

Meer dan 3.500 foto's verschijnen op Facebook.

Dus tegen de tijd dat ik hier klaar ben met mijn praatje,
staan er 864

uur extra video op YouTube dan toen ik begon,

en tweeënhalf miljoen meer foto's op Facebook.

Het is een interessante positie
om je als journalist in te bevinden,

want wij zouden toegang moeten hebben tot alles.

Ik zou alles wat er waar dan ook ter wereld gebeurt,

bijna onmiddellijk moeten weten,
zodra het gebeurt, gratis.

En dat geldt voor iedere persoon in de zaal.

Het enige probleem is:
als je zoveel informatie hebt,

moet je de goede dingen vinden, en dat kan

ongelooflijk moeilijk zijn
bij zulke hoeveelheden.

Dit werd nergens duidelijker dan gedurende

de orkaan Sandy. Dat was een zogeheten superstorm,

die we lang niet meer meegemaakt hadden.

Hij raakte de iPhonehoofdstad van het universum -- (Gelach) --

en je kreeg hoeveelheden media
die we nog nooit eerder gezien hadden.

Dus kregen journalisten met nepfoto's te maken,

oude foto's die opnieuw gepubliceerd werden.

Er waren samengestelde afbeeldingen

die foto's samenvoegden van eerdere stormen.

Er waren afbeeldingen uit films als
"The Day After Tomorrow." (Gelach)

En afbeeldingen die zo realistisch waren

dat het moeilijk was om te onderscheiden
of ze wel echt waren.

(Gelach)

Maar alle gekheid op een stokje, er waren afbeeldingen bij, zoals deze op Instagram

die grondig onderzocht werden door journalisten.

Ze wisten het niet zeker.
Er zat een filter op in Instagram.

Er was twijfel over het licht.
Er was twijfel over alles aan de foto.

En het bleek echt te zijn.
Het was afkomstig van Avenue C

in downtown Manhattan,
dat onder water stond.

Ze konden bevestigen dat het echt was

omdat ze de bron konden bereiken, in dit geval

New Yorkse bloggers over voedsel.

Ze hadden een goede reputatie.
Ze waren bekend.

Dus dit was geen ontkrachting,
het was iets dat ze konden bewijzen.

Dat was de taak van de journalist:
deze dingen filteren.

In plaatst van erop uit te gaan
om zelf de informatie te vinden

en terug naar de lezer te brengen,
hield je de dingen tegen

die potentieel schadelijk zouden kunnen zijn.

Het vinden van de bron
begint steeds belangrijker te worden --

het vinden van de goede bron.
Vele journalisten raadplegen Twitter.

Het is als een de facto persbureau,

als je weet hoe je het moet gebruiken,
want er is zo veel op Twitter.

Een goed voorbeeld van hoe handig,

maar ook hoe ingewikkeld het kan zijn:
de Egyptische revolutie in 2011.

Voor iemand die geen Arabisch spreekt, die het vanaf

een afstand observeerde, vanuit Dublin,

waren Twitterlijsten, en lijsten met goede bronnen,

mensen die we als betrouwbaar konden bestempelen,
erg belangrijk.

Maar hoe bouw je zo'n lijst vanaf de grond op?

Dat kan best moeilijk zijn,
maar je moet weten waar je naar op zoek bent.

Deze visuele weergave werd gemaakt
door een Italiaanse academicus.

Hij heet André Pannison.

Hij nam de Twitterconversaties op het Tahrir-plein

op de dag dat Hosni Mubarak uiteindelijk af zou treden.

De stipjes die je ziet zijn retweets,
dus als iemand

een bericht retweet,
wordt er een verbinding gemaakt tussen twee stipjes.

Hoe vaker die boodschap wordt geretweet,

hoe vaker je deze verbindingspunten te zien krijgt.

Het is een geweldige manier
om de conversatie te visualiseren,

maar je krijgt ook tips over wie er interessanter is

en wie de moeite van het onderzoeken waard is.

Terwijl de conversatie almaar groter werd, werd het

steeds levendiger, en uiteindelijk had je

deze enorme, grote, ritmische afbeelding van dit gesprek.

Je kon de verbindingspunten nog steeds vinden,

en dan zeg je: "Oké, ik moet deze mensen onderzoeken.

Dit zijn degenen die weten
waar ze het over hebben.

Laten we eens kijken wie zij zijn."

In de stortvloed aan informatie is dit

waar het realtime web interessant wordt
voor een journalist zoals ik,

want we hebben meer manieren dan ooit

om zoiets te onderzoeken.

Zodra je de bronnen begint te onderzoeken,

kun je verder gaan dan ooit tevoren.

Soms kom je een stukje content tegen

dat zo onstuitbaar is
dat je het heel graag wilt gebruiken,

maar je bent er niet 100% zeker van of dat kan

want je weet niet of de bron betrouwbaar is.

Je weet niet of het gestolen is van een andere website,
of opnieuw geüpload.

Dat onderzoek moet je doen.

Deze video, die ik op de achtergrond mee laat lopen,

vonden we een paar weken geleden.

Video: Het gaat zo heel hard waaien.

(Geluid van regen en wind)

(Explosie) Oh, shit!

Markham Nolan: Een nieuwsproducer

zendt zoiets graag uit,
want dit is natuurlijk goud.

Dit is een fantastische reactie van iemand,

een erg oprechte video
die ze in hun achtertuin opgenomen hebben.

Maar hoe kom je erachter of het echt of nep is

of oud en opnieuw gepost?

We gingen aan het werk met deze video.

We kenden alleen
de gebruikersnaam van de YouTube-account.

Die account had maar een video,

en de gebruikersnaam was Rita Krill.

We wisten niet of Rita echt was
of dat het een valse naam was.

We begonnen te zoeken
met gratis internetprogramma's.

Het eerste heette Spokeo,
waardoor we Rita Krills konden zoeken.

We doorzochten de hele VS.
We vonden ze in New York,

en in Pennsylvania, Nevada en Florida.

Met een tweede gratis internetprogramma,

Wolfram Alpha, controleerden we de weerberichten

voor de dag dat deze video geüpload was.

We doorzochten al die steden,

en kwamen erachter dat er die dag in Florida
onweer en regen was.

We keken in het telefoongids/

We doorzochten alle Rita Krills in de telefoongids,

en we bekeken een paar verschillende adressen.

Via Google Maps vonden we toen een huis.

We vonden een huis met een zwembad
dat opvallend veel

leek op dat van Rita.
Dus bekeken we de video nog eens,

en zochten naar aanwijzingen
die we konden controleren.

Als je naar de video kijkt, zie je de grote parasol.

Er ligt een wit luchtbed in het zwembad,

het zwembad heeft opvallend ronde hoeken,

en er staan twee bomen op de achtergrond.

We gingen terug naar Google Maps
en keken wat beter,

en ja hoor, daar is het witte luchtbed,

daar zijn de twee bomen,

daar staat de parasol. Die is op de foto ingeklapt.

Een beetje truckage.
En daar zijn de ronde hoeken van het zwembad.

Dus konden we Rita bellen,
de echtheid van de video bevestigen,

zeker weten dat het echt gefilmd was,
en toen waren

onze klanten heel blij
want ze konden het uitzenden zonder zorgen.

Soms is de zoektocht naar de waarheid

wat minder lichtzinnig
en heeft het veel grotere consequenties.

Syrië is heel interessant voor ons, want uiteraard

probeer je vaak dingen te verifiëren
die potentieel bewijs van een

oorlogsmisdaad kan zijn
Dan wordt YouTube

de meest belangrijke opslag

voor informatie over wat er in de wereld aan de hand is.

Deze video, ik ga hem niet helemaal laten zien,

want hij is nogal verschrikkelijk,
maar je hoort enkele geluiden.

Dit komt uit Hama.

Video: (Geschreeuw)

Deze video laat, als je hem helemaal bekijkt,

bloederige lichamen zien
die uit een pick-up truck worden gehaald

en van een brug worden gegooid.

De aantijgingen waren dat deze jongens
van de Moslimbroederschap waren

en dat ze de lichamen van generaals van het Syrische leger

van de brug gooiden.
Ze vloekten en bezigden godslasterend taalgebruik,

en er waren veel tegenstrijdige beweringen
over wie ze waren,

en of ze waren wie de video zei dat ze waren.

We praatten met wat bronnen in Hama met wie we contact

hadden gehad op Twitter, en we vroegen hen ernaar.

De brug vonden we interessant
want die konden we identificeren.

Drie verschillende bronnen
zeiden drie verschillende dingen over de brug.

Eentje zei dat de brug niet bestond.

Een ander zei dat de brug wel bestaat,
maar niet in Hama, ergens anders.

Een derde zei: "Ik denk dat de brug wel bestaat,

maar de dam stroomopwaarts was gesloten,

dus de rivier had droog moeten zijn,
dus dit is niet logisch."

Dat was de enige die ons een aanwijzing gaf.

We doorzochten de video op andere aanwijzingen.

We zagen opvallende reling aan de brug,
wat we konden gebruiken.

We keken naar de stoepranden.
Die gaven zuidelijke schaduwen,

dus we wisten dat de brug
oost-west over de rivier moest lopen.

Hij had zwart-met-witte stoepranden.

Toen we naar de rivier zelf keken,
kon je zien dat er

een betonnen steen aan de westkant staat.
Er is een wolk bloed.

Dat is bloed in de rivier.
Dus de rivier stroomt

van zuid naar noord.
Dat haal ik daar uit.

Ook zie je, als je wegkijkt van de brug,

een graszode aan de linkeroever,

en de rivier wordt smaller.

Dus we gaan naar Google Maps,
en we beginnen

naar letterlijk iedere brug te kijken.

We gaan naar de dam van daarnet,
we bekijken

letterlijk elke keer dat de weg de rivier over gaat,

en strepen de bruggen die niet overeenkomen af.

We zoeken er een
die van oost naar west oversteekt.

En we komen bij Hama aan.
We gaan helemaal van de dam

naar Hama en er is geen brug.

Dus gaan we een stukje verder.
We schakelen over naar satellietbeeld.

We vinden een andere brug
en alles valt op zijn plaats.

De brug ziet eruit
alsof hij de rivier van oost naar west oversteekt.

Dit zou onze brug kunnen zijn.
We zoomen helemaal in.

We zien dat er een middenberm is,
dus het is een brug met tweerichtingsverkeer.

Hij heeft de zwart-witte stoepranden
die we in de video zagen,

en als we doorklikken,
kun je de foto's zien

die iemand bij de kaart geüpload heeft,
wat erg handig is,

dus we klikken op de foto's.
Die geven ons meer

details die we kunnen verifiëren met de video.

Het eerste dat we zien
is een zwart-witte stoeprand.

Dat komt mooi uit
want die hebben we eerder gezien.

We zien de opvallende reling,
waar we de jongens

de lichamen overheen zagen gooien.

We gaan door tot we zeker weten
dat dit onze brug is.

Wat leer ik hiervan?
Als ik terugga naar mijn drie bronnen

en kijk naar wat zij me vertelden:

een zei dat de brug niet bestond,

een zei dat de brug niet in Hama stond,

en een jongen zei: "Ja, de brug bestaat,
maar ik ben niet zeker van het waterpeil."

Nummer drie lijkt opeens het meest betrouwbaar.

Daar zijn we achter gekomen
met gratis internetprogramma's

vanuit een kantoor in Dublin

in een tijdspanne van 20 minuten.

Dat is deels het leuke hieraan.
Ook al stroomt het web over,

er is zoveel informatie te vinden,

dat het elke dag moeilijker is om te schiften.

Maar als je ze verstandig gebruikt,
kun je ongelooflijke informatie achterhalen.

Met een paar aanwijzingen
kan ik waarschijnlijk veel dingen

achterhalen over jullie in het publiek,
wat jullie wellicht niet leuk vinden.

Dat toont dat in een tijd waarin er méér is

-- er is een grotere overvloed aan informatie
dan er ooit geweest is,

het moeilijker is te filteren,
maar we hebben betere programma's.

We hebben gratis internet programma's

die ons helpen dit soort onderzoek te doen.

We hebben algoritmes
die slimmer zijn dan ooit tevoren,

en computers die sneller zijn dan ooit tevoren.

Maar nu komt het.
Algoritmes zijn regels. Ze zijn binair.

Ze zijn ja of nee, ze zijn zwart of wit.

De waarheid is nooit binair. Waarheid is een waarde.

Waarheid is emotioneel, het is vloeibaar,
en bovenal: het is menselijk.

Hoe snel we ook worden met computers, hoe veel

informatie we hebben,
je zal nooit in staat zijn

de mens uit de waarheidsvinding te halen,

want uiteindelijk is het een unieke menselijke eigenschap.

Hartelijk bedankt. (Applaus)