Ερνέστο Σιρόλι: Θέλεις να βοηθήσεις κάποιον; Σκάσε και άκου!

Οι περισσότεροι καλοπροαίρετοι άνθρωποι που βοηθάνε κόσμο, όταν ακούσουν ότι κάπου υπάρχει ένα πρόβλημα που νομίζουν οτι μπορούν να το λύσουν, πηγαίνουν να βοηθήσουν. Ο Ερνέστο Σιρόλι θεωρεί ότι αυτό είναι αφελές. Σε αυτή την αστεία και παθιασμένη ομιλία, προτείνει ότι το πρώτο βήμα είναι να ακούσεις αυτούς που θέλεις να βοηθήσεις και να αξιοποιήσεις το δικό τους επιχειρηματικό δαιμόνιο. Η συμβουλή του για το τί έχει αποτέλεσμα, θα βοηθήσει οποιονδήποτε επιχειρηματία.

Ό,τι κάνω, και ό,τι κάνω επαγγελματικά -

η ζωή μου -- έχει διαμορφωθεί

απο τα επτά χρόνια που δούλεψα στην Αφρική όταν ήμουν νέος.

Από το 1971 ως το 1977 --

Δείχνω νέος, αλλά δεν είμαι - (Γέλια) --

Δούλεψα στη Ζάμπια, στην Κένυα, στην Ακτή Ελεφαντοστού, στην Αλγερία, στη Σομαλία...

σε έργα τεχνικής συνεργασίας με χώρες της Αφρικής.

Δούλεψα για μια ιταλική ΜΚΟ,

και κάθε έργο που ξεκινήσαμε στην Αφρική

ήταν μια αποτυχία.

Ημουν συντετριμμένος.

Πίστευα, όταν ήμουν 21, ότι εμείς οι Ιταλοί ήμασταν καλοί άνθρωποι

και ότι κάναμε καλή δουλειά στην Αφρική.

Αντιθέτως, ότι αγγίζαμε το σκοτώναμε.

Το πρώτο μας πρόγραμμα, αυτό που ενέπνευσε το πρώτο μου βιβλίο,

«Κυματισμοί από τον Ζαμβέζη»

ήταν ένα πρόγραμμα όπου εμείς οι Ιταλοί

αποφασίσαμε να διδάξουμε στους κατοίκους της Ζάμπιας πώς να καλλιεργούν φαγητό.

Φτάσαμε λοιπόν με ιταλικούς σπόρους στην νότια Ζάμπια

σε μια πραγματικά φανταστική κοιλάδα

που έφτανε μέχρι τον ποταμό Ζαμβέζη,

και διδάξαμε στους ντόπιους πώς να καλλιεργούν ιταλικές ντομάτες

και κολοκυθάκια και ...

Και φυσικά οι ντόπιοι δεν ενδιαφέρθηκαν καθόλου

πώς να το κάνουν αυτό, κι έτσι τους πληρώναμε για να έρχονται και να δουλεύουν,

και μερικές φορές πράγματι ερχόντουσαν. (Γέλια)

Μας έκανε κατάπληξη που οι ντόπιοι

δεν καλλιεργούσαν καθόλου σε μια τόσο εύφορη κοιλάδα.

Αντί, όμως, να τους ρωτήσουμε γιατί συνέβαινε αυτό

απλά είπαμε «Ευτυχώς που είμαστε εδώ». (Γέλια)

«Στο τσακ για να σώσουμε τους κατοίκους της Ζάμπια από τον λιμό».

Φυσικά όλα στην Αφρική μεγάλωναν όμορφα.

Είχαμε υπέροχες ντομάτες. Στην Ιταλία, μια ντομάτα

γίνεται τόσο μεγάλη. Στην Ζάμπια, τόσο.

Εμείς δεν το πιστεύαμε και λέγαμε στους ανθρώπους στην Ζάμπια

«Κοιτάξτε πόσο εύκολη είναι η γεωργία».

Όταν οι ντομάτες ήταν ωραίες και ώριμες και κόκκινες,

μέσα σε μια νύχτα, κάπου 200 ιπποπόταμοι ήρθαν από το ποτάμι

και τις έφαγαν όλες. (Γέλια)

Και είπαμε στους ντόπιους «Θεέ μου, οι ιπποπόταμοι!»

Και οι ντόπιοι είπαν «Ναι, γι' αυτό δεν έχουμε γεωργία εδώ». (Γέλια)

«Μα γιατί δεν μας το είπατε;» «Αφού δεν μας ρωτήσατε».

Νόμιζα ότι μόνο εμείς, οι Ιταλοί κάναμε γκάφες στην Αφρική

αλλά μετά διαπίστωσα ότι και οι Αμερικανοί έκαναν,

και οι Αγγλοι και οι Γάλλοι

και αφου είδα τι έκαναν όλοι οι άλλοι

ήμουν περήφανος για το πρόγραμμα μας στην Ζάμπια

Γιατί εμείς τουλάχιστον ταίσαμε τους ιπποπόταμους.

Επρεπε να δείτε τα σκουπίδια - (χειροκροτήματα)

Επρεπε να δείτε τα σκουπίδια με τα οποία φορτώσαμε

τους ανυποψίαστους Αφρικανούς.

Αν θέλετε διαβάστε το βιβλίο

με τον τίτλο "Νεκρή βοήθεια" της Νταμπίζα Μόγιο

μιας οικονομολόγου απο την Ζάμπια.

Το βιβλίο δημοσιεύτηκε το 2009.

Εμείς, οι δυτικές χώρες έχουμε δώσει στην αφρικάνικη ήπειρο

δύο τρισεκατομμύρια δολλάρια τα τελευταία 50 χρόνια.

Δεν θα σας πω την ζημιά που έκαναν αυτά τα λεφτά.

Πηγαίντε και διαβάστε το βιβλίο της.

Διαβάστε απο μια Αφρικανή, την ζημιά που τους έχουμε κάνει.

Εμείς οι Δυτικοί, είμαστε ιμπεριαλιστές, αποικιοκρατικοί ιεραπόστολοι

και έχουμε μόνο δύο τρόπους με τους οποίους χειριζόμαστε ανθρώπους.

Η τους πατρονάρουμε η είμαστε πατριαρχικοί.

Και οι δύο λέξεις προέρχονται απο την λατινική ρίζα "πάτερ"

που σημαίνει πατέρας.

Αλλά έχουν δύο διαφορετικές έννοιες.

Πατριαρχικός σημαίνει ότι συμπεριφέρομαι σε οποιονδήποτε απο ένα διαφορετικό πολιτισμό

σαν να ήταν παιδί μου. "Σ'αγαπάω τόσο πολύ".

Πατρονάρω σημαίνει συμπεριφέρομαι σε οποιονδήποτε απο άλλο πολιτισμό

σαν να ήταν υπηρέτης μου.

Γι'αυτό στην Αφρική τους λευκούς τους ονομάζουν "μπουάνα", αφεντικό.

Διαβάζοντας ένα βιβλίο ένοιωσα σαν να μου έδωσαν ένα χαστούκι

το "Το μικρό είναι και ωραίο", γραμμένο απο τον Σουμάχερ, που λέει

ότι το πιο σημαντικό στην οικονομική ανάπτυξη είναι

να αφήνουμε ήσυχους αυτούς που δεν θέλουν βοήθεια.

Αυτό θα έπρεπε να είναι η πρώτη αρχή της βοήθειας.

Η πρώτη αρχή της βοήθειας είναι ο σεβασμός.

Σήμερα το πρωι, ο κύριος που ξεκίνησε την διάσκεψη

έβαλε ένα ραβδί στο πάτωμα και ρώτησε

"Μπορούμε, μπορείτε να φανταστείτε μια πόλη

που δεν είναι νεοαποικιακή;

Οταν ήμουν 27 χρονών αποφάσισα

μόνο και μόνο να ανταποκρίνομαι στους ανθρώπους

και επινόησα ένα σύστημα με το όνομα "Διευκόλυνση Επιχειρήσεων"

όπου δεν ξεκινάς τίποτα

δεν ενθαρρύνεις κανένα απλά γίνεσαι ένας υπηρέτης

του τοπικού πάθους, ο υπηρέτης ντόπιων

που ονειρεύονται να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.

Ετσι, αυτό που κάνεις, είναι να βγάζεις τον σκασμό.

Δεν πας σε μια κοινότητα με ιδέες

και κάθεσαι με τους ντόπιους.

Δεν δουλεύουμε απο γραφεία.

Συναντιόμαστε στη καφετέρια. Στην παμπ.

Δεν έχουμε καθόλου υποδομές.

Αυτό που κάνουμε είναι να γινόμαστε φίλοι

και να βρίσκουμε τι θέλει ο άλλος να κάνει.

Το πιο σημαντικό πράγμα είναι το πάθος.

Μπορείς να δώσεις σε κάποιον μια ιδέα.

Αν κάποιος δεν θέλει να την εφαρμόσει

τι κάνεις τότε;

Το πάθος που έχει αυτός ο άνθρωπος για την δική του ανάπτυξη

είναι το πιο σημαντικό.

Το πάθος που έχει ο κάθε άνθρωπος για την προσωπική του ανάπτυξη

είναι το πιο σημαντικό.

Και τους βοηθάμε να βρουν την γνώση, τον τρόπο

γιατί κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να πετύχει κάτι μόνος του.

Αυτός που έχει την ιδέα μπορεί να μην έχει την γνώση,

αλλά η γνώση είναι διαθέσιμη.

Ετσι, πριν απο χρόνια, είχα την ακόλουθη ιδέα:

Γιατί, αντι να πηγαίνουμε στην κοινότητα

και να λέμε στον κόσμο τι να κάνει, γιατί για μια φορά

δεν πάμε να τους ακούσουμε; Αλλά όχι σε κοινοτικές συναντήσεις.

Θα σας πω ένα μυστικό.

Υπάρχει ένα πρόβλημα με τις κοινοτικές συναντήσεις.

Οι επιχειρηματίες ποτέ δεν έρχονται

και ποτέ δεν θα σου πούνε, σε μια δημόσια συνάντηση

τι θέλουν να κάνουν με τα λεφτά τους,

ποια ευκαιρία έχουν εντοπίσει.

Ετσι ο προγραμματισμός έχει αυτό το τυφλό σημείο.

Δεν θα γνωρίσεις ποτέ τους εξυπνότερους στην κοινότητα σου

γιατί δεν θα έρθουν στις δημόσιες συναντήσεις σας.

Αυτό που κάνουμε είναι ότι δουλεύουμε ατομικά

και δουλεύοντας μεμονωμένα, προσωπικά, πρέπει να δημιουργήσεις

μια κοινωνική υποδομή που δεν υπάρχει.

Πρέπει να δημιουργήσεις ένα καινούργιο επάγγελμα.

Το επάγγελμα είναι ο οικογενειακός γιατρός της επιχείρησης,

ο οικογενειακός γιατρός της επιχείρησης που κάθεται μαζί σου

στο σπίτι σου, στο τραπέζι της κουζίνας σου, στη καφετέρια

και σε βοηθάει να βρεις τους πόρους για να μετατρέψεις το πάθος σου

σε ένα τρόπο να κερδίζεις το ψωμί σου.

Αυτο το ξεκίνησα πειραματικά στην Εσπεράνς, στην Δυτική Αυστραλία.

Εκανα ένα διδακτορικό εκείνη την εποχή

προσπαθώντας να ξεφύγω απο το ηλίθιο πατρονάρισμα που λέει

ότι πάμε κάπου και λέμε στους άλλους τι να κάνουν.

Αυτό λοιπόν που έκανα στην Εσπεράνς εκείνη την πρώτη χρονιά

ήταν απλά να περπατήσω στους δρόμους και σε τρείς μέρες

είχα τον πρώτο μου πελάτη και τον βοήθησα

Ηταν ένας άντρας Μαορί και έφτιαχνε καπνιστό σολωμό σε ένα γκαράζ.

Και τον βοήθησα να το πουλάει σε εστιατόρια στο Πέρθ,

τον βοήθησα να οργανωθεί. Και τότε ήρθαν οι ψαράδες και με ρώτησαν:

"Εσύ είσαι αυτός που βοήθησε τον Μαορί? Μπορείς να μας βοηθήσεις;"

Και τους βοήθησα αυτούς τους πέντε ψαράδες να δουλέψουν μαζί

και να μην στείλουν εκείνο τον ωραίο τόννο σε ένα κονσερβοποιείο στην Αλβανία

για 60 σεντς το κιλό, αλλά βρήκαμε ένα τρόπο

να στείλουμε το ψάρι για σούσι στην Ιαπωνία για 15 δολλάρια το κιλό

και τότε ήρθαν οι αγρότες και μου είπαν:

"Ε, τους βοήθησες. Μπορείς να μας βοηθήσεις και εμάς;"

Σε ένα χρόνο μέσα, είχα 27 προγράμματα που "έτρεχαν"

και ήρθε η κυβέρνηση και με ρώτησε

"Πως μπορείς και το κάνεις αυτό;"

Πως μπορείς; Και τους απάντησα "Κάνω κάτι πάρα, μα πάρα πολυ δύσκολο.

Βγάζω τον σκασμό και τους ακούω (Γέλια)

Ετσι - (χειροκρότημα)

Λέει η κυβέρνηση "Κάντο ξανά" (Γέλια)

Το έχουμε κάνει σε 300 κοινότητες σε όλο τον κόσμο.

Εχουμε βοηθήσει 40.000 επιχειρήσεις να ξεκινήσουν.

Υπάρχει μια καινούργια γενιά επιχειρηματιών

που πεθαίνουν λόγω μοναξιάς.

Ο Πήτερ Ντράκερ, ένας απο τους σπουδαιότερους συμβούλους μάνατζμεντ που υπήρξε ποτέ

πέθανε στα 96, πριν απο λίγα χρόνια.

Ο Πήτερ Ντράκερ ήταν καθηγητής φιλοσοφίας

πριν ανακατευτεί με τις επιχειρήσεις

και έλεγε το εξής:

Ο σχεδιασμός είναι ουσιαστικά ασύμβατος με μια

κοινωνία και με μια οικονομία επιχειρήσεων.

Ο σχεδιασμός είναι το φιλί του θανάτου της επιχειρηματικότητας.

Τώρα ξαναχτίζετε την Christchurch

χωρίς να ξέρετε τι θέλουν να κάνουν οι εξυπνότεροι άνθρωποι που είναι εκεί,

με τα λεφτά τους και με την ενέργειά τους.

Πρέπει να μάθετε πως να κάνετε αυτούς τους άνθρωπους

να έρχονται σε σας και να σας μιλάνε.

Πρέπει να τους προσφέρετε εχεμύθεια, διακριτικότητα

πρέπει να είστε πολύ καλοί στο να τους βοηθάτε

και θα έρθουν σε σας, θα έρχονται σωρηδόν.

Σε μια κοινότητα 10.000 ανθρώπων, έχουμε 200 πελάτες.

Μπορείτε να φανταστείτε την εξυπνάδα και το πάθος

μιας κοινότητας με 400.000 ανθρώπους;

Ποια παρουσίαση χειροκροτήσατε πιο πολύ σήμερα το πρωι;

Αυτούς που μίλησαν με πάθος, τους ντόπιους. Αυτούς χειροκροτήσατε.

Γι'αυτό λέω ότι

η επιχειρηματικότητα εκεί βρίσκεται.

Είμαστε στο τέλος της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης-

μη ανανεώσιμες πηγές ορυκτών καυσίμων, κατασκευές-

και ξαφνικά, έχουμε συστήματα που δεν είναι βιώσιμα.

Ο κινητήρας εσωτερικής καύσης δεν είναι βιώσιμος.

Το φρέον που διατηρούσε τα πράγματα δεν είναι βιώσιμο.

Αυτό που πρέπει να κοιτάξουμε είναι πώς να

ταίσουμε, να γιατρέψουμε, να εκπαιδεύσουμε, να μεταφέρουμε, να επικοινωνήσουμε,

με επτά δισεκατομμύρια ανθρώπους με βιώσιμο τρόπο.

Οι τεχνολογίες δεν υπάρχουν για να το κάνουμε αυτό.

Ποιός θα εφεύρει την τεχνολογία

για την πράσινη επανάσταση; τα πανεπιστήμια; Ξεχάστε το!

Η κυβέρνηση; Ξεχάστε το!

Θα είναι επιχειρηματίες και ουσιαστικά το κάνουν τώρα.

Είχα διαβάσει μια υπέροχη ιστορία σε ένα φουτουριστικό περιοδικό

πολλά χρόνια πριν.

Ηταν μια ομάδα ειδικών που είχαν προσκληθεί

για να συζητήσουν το μέλλον της Νέας Υόρκης το 1860.

Και το 1860, αυτή η ομάδα είχε συναντηθεί

και όλοι έκαναν υποθέσεις για το τι θα συνέβαινε

στην Νέα Υόρκη μετά απο 100 χρόνια.

και το συμπέρασμα ήταν ομόφωνο:

Η Νέα Υόρκη δεν θα υπήρχε μετά απο 100 χρόνια.

Γιατί; Γιατί κοίταξαν την καμπύλη και είπαν ότι

αν ο πληθυσμός συνέχιζε να μεγαλώνει με εκείνο τον ρυθμό

για να μετακινείται ο πληθυσμός γύρω απο την Νέα Υόρκη

θα χρειαζόντουσαν έξι εκατομμύρια άλογα

και η κοπριά των έξι εκατομμυρίων αλόγων

θα ήταν κάτι που δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν.

Ηδη πνιγόντουσαν απο την κοπριά (γέλια)

Ετσι λοιπόν, το 1860 έβλεπαν μια βρώμικη τεχνολογία

που θα έπνιγε την ζωή στην Νέα Υόρκη.

Τι συνέβη λοιπόν; Μετά απο 40 χρόνια, το 1900,

στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, υπήρχαν 1.001

αυτοκινητοβιομηχανίες, 1001.

Η ιδέα να βρεθεί μια διαφορετική τεχνολογία

είχε επικρατήσει

και υπήρχαν μικρά, πολύ μικρά εργοστάσια παντού.

Ντίαρμπορν, Μίσιγκαν, Χένρυ Φόρντ.

Υπάρχει ωστόσο ένα μυστικό για να μπορέσεις να δουλέψεις με αυτούς τους επιχειρηματίες.

Πρώτα απ'ολα πρέπει να τους προσφέρεις εχεμύθεια.

Ειδάλλως δεν θα έρθουν να σου μιλήσουν.

Μετά, έπρεπε να τους προσφέρεις απόλυτη, αφοσιωμένη,

παθιασμένη υπηρεσία.

Και πρέπει να τους πεις την αλήθεια για την επιχειρηματικότητα.

Η μικρότερη εταιρεία, η μεγαλύτερη εταιρεία

πρέπει να μπορεί να κάνει τρία πράγματα με ωραίο τρόπο.

Το προιόν που θέλεις να πουλήσεις πρέπει να είναι εξαιρετικό,

πρέπει να έχεις φανταστικό μάρκετιγνκ

και καταπληκτικό οικονομικό μάνατζμεντ.

Για μαντέψτε...

Ποτέ δεν συναντήσαμε κάποιον άνθρωπο στον κόσμο

που να μπορεί να το φτιάξει, να το πουλήσει και να φροντίσει και την οικονομική πλευρά.

Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.

Αυτό το άτομο δεν γεννήθηκε ακόμα.

Εχουμε κάνει την έρευνα και έχουμε κοιτάξει 100

εικονικές εταιρείες στον κόσμο.

Την Κάρνεγκι, την Γουεστινγκχάουζ, την Έντισον, την Φόρντ

όλες τις καινούργιες εταιρίες, την Γκούγκλ, το Γιαχού.

Ολες αυτές οι επιτυχημένες εταιρείες

στον κόσμο, έχουν μονάχα ένα κοινό χαρακτηριστικό:

Καμμιά δεν ξεκίνησε απο μονάχα ένα άνθρωπο.

Τώρα διδάσκουμε επιχειρηματικότητα σε 16χρονους

στο Νορθουμπερλάντ και ξεκινάμε το μάθημα

δινοντάς τους τις πρώτες δύο σελίδες της αυτοβιογραφίας του Ρίτσαρντ Μπράνσον.

Η εργασία που πρέπει να κάνουν οι 16χρονοι είναι να υπογραμμίσουν

στις δύο πρώτες σελίδες της αυτοβιογραφίας του Ρίτσαρντ Μπράνσον

πόσες φορές ο Ρίτσαρντ χρησιμοποιεί την λέξη "Εγώ".

Και πόσες φορές την λέξη "εμείς".

Καμμιά την λέξη "εγώ" και 32 φορές την λέξη "εμείς".

Δεν ήταν μόνος του όταν ξεκίνησε.

Κανείς δεν ξεκίνησε μόνος του μια εταιρεία. Κανείς.

Μπορούμε λοιπόν να δημιουργήσουμε την κοινότητα

όπου θα έχουμε ανθρώπους που θα έχουν ένα μικρό επιχειρηματικό φόντο

θα κάθονται σε καφετέριες, σε μπαρ και οι αφοσιωμένοι φίλοι σου

θα κάνουν αυτό που έκανε κάποιος σε αυτόν τον άνθρωπο

που μιλάει γι'αυτό το έπος

Κάποιον που θα σου πεί "Τι χρειάζεσαι;"

Τι μπορείς να κάνεις; Μπορείς να τα καταφέρεις;

Μπορείς να το πουλήσεις; Μπορείς να φροντίσεις το οικονομικό;

"Οχι, δεν μπορώ να το κάνω." "Θα ήθελες να σου βρώ κάποιον;"

Δημιουργούμε κοινότητες.

Εχουμε ομάδες εθελοντών που στηρίζουν την "Διευκόλυνση Επιχειρηματικότητας"

που σε βοηθάνε να βρεις πόρους και ανθρώπους

και έχουμε ανακαλύψει ότι το θαύμα

της ευφυίας των ντόπιων είναι τόσο μεγάλο

που μπορείς να αλλάξεις τον πολιτισμό και την οικονομία

αυτής της κοινότητας απλά με το να αιχμαλωτίζεις το πάθος,

την ενέργεια και την φαντασία των δικών σου ανθρώπων.

Σας ευχαριστώ (χειροκρότημα).