Michelangelo, Pietà

Znajdujemy się w Bazylice Świętego Piotra,

stoimy naprzeciwko Piety Michała Anioła.

Czuję się bardzo szczęśliwy ponieważ w ten deszczowy, poranny poniedziałek,

jesteśmy tutaj jedynymi obecnymi

i rzeźba tak naprawdę na dosyć niewielką

w stosunku do kapliczki, która podtrzymuje to

lecz także, zwłaszcza w stosunku do

Bazyliki, która jest tak opustoszona.

Oczywiście, ta rzeźba została wykonana dla kardynała

lecz później została zamieszczona w starej Bazylice

która była znacznie mniejsza

od tej

więc miałoby to w tamtym przypadku inny stosunek

do architektury

Co wydaje mi się ciekawe, pomijając fakt,że

jest ona relatywnie mała

i chyba 20 stóp od nas

to wciąż jest to bliski obraz,

tutaj naprawdę jest ten nadzwyczajny

związek, który Michał Anioł

zbudował pomiędzy ciałami

zmarłego Chrystusa i jego matki,

Dziewicy Maryi, która trzyma go na jej łonie.

Maryja wygląda bardzo młodo i pięknie

tak jak jej ciało jest

oraz jej łono czymś powiększonym,

aby podtrzymywać ciało jej nieżywego syna

realizm tego nieżywego ciała

jego ciężaru

sądzę,że jednym z najpiękniejszych przejść

rzeźby jest sposób w jaki ona podtrzymuje

jego prawe ramię i trochę podtrzymuje to światło

i naprawdę czujesz przez sekundę

po pierwsze, że marmur jest przetworzony

przez Michała Anioła, ze światłem

i że ciężar tego ciała

przez ten ciężar przechodzi utrata życia

jest to tak ewidentne dla Maryi

ten kompletny brak spoczynku

który zapewnia jego ciała

oraz wysiłek, który ona musi rozszerzyć

ażeby przytrzymać je

i ten kontrast

działa na oglądających

w bardzo fizycznym doświadczeniu spoglądając na tę rzeźbę,

jego ciało bardzo przypomina ciało

prawdziwego, młodego człowieka

żebra, mięśnie brzuszne

i jeszcze jest to też wyidealizowane, w taki sposób

w którym, tu jest ten piękny skręt jego ciała

wzdłuż jej łona

i również dla Maryj

jest tutaj ta interesująca sprzeczność,

w jej słodkości i pięknie

lecz także w sile i w skali,

która jest niezbędna dla niej, aby z łatwością go trzymać

zobacz jak głęboko wyrzeźbiony jest ten marmur,

udrapowanie,

ta prawdziwa miłość przemienienia kamienia

tworząc ten bardzo jasny sens

świateł i cieni

złożoność powierzchni

kontrastująca z szerokimi, klarownymi powierzchniami

nóg Chrystusa

jego torsu, jego ramion.

Maryja nachyla jej głowę naprzód i patrzy w dół

na niego, jego głowa jest przerzucona do tyłu

więc jest tutaj coś pomiędzy tymi dwoma szyjami

jak dla mnie

I jego kark jest wystawiony

do nas, nadzwyczaj bezbronnie

stopa Chrystusa wisi w powietrzu,

Maryja, jej lewa ręka jest otwarta,

i wskazuje delikatnie naprzód

jak gdyby ona wciąż próbowała zrozumieć jego śmierć

ale sądzę, że jest tutaj też sposób prezentowania

ciała Chrystusa do widzów

mówiąc, jest to ścieżka do zbawienia,

jest to poświęcenie Boga dla ludzkości,

MOJE poświęcenie, mojego syna,

które czyni możliwym spełnienie twej obietnicy,

jest tu jakby rytm, który wskazuje do tej ręki,

drapowanie oraz kolano wskazują w kierunku

kolan Chrystusa, które z kolei

tworzą jakby rytmiczny most do jej ręki

i do tego sensu zdziwienia

jest to bardzo klarowny obraz

który został pomyślany dla kontemplacji

i dla bólu i dla cierpienia

które Chrystus znosił

Wytrwanie Maryi jest kontemplowane

jako ścieżka

Pastują podłogę!

Okej, ruszajmy się stąd!