Afra Raymond: Drie mythes over corruptie

Trinidad en Tobago vergaarde dankzij olie grote welvaart in de jaren '70. Maar in 1982 werd een schokkend feit onthuld -- 2 van elke 3 dollar bestemd voor ontwikkeling was verspild of gestolen. Dit heeft Afra Raymond 30 jaar dwarsgezeten. Hij zet de voortdurende geschiedenis van overheidscorruptie in de schijnwerpers en geeft ons een nieuw kader voor financiële misdaad. (Gefilmd op TEDxPortofSpain.)

Deze morgen heb ik het over

het corruptievraagstuk.

De definitie van corruptie is

het misbruiken van een vertrouwenspositie

voor eigen gewin -- of, in onze context,

voor je vrienden, familie of financiers.

Vrienden, familie en financiers!

We moeten begrijpen wat we begrijpen
onder corruptie.

We moeten beseffen dat

we verkeerd zijn ingelicht
en het toegeven.

We moeten de moed hebben om dat toe te geven

om te veranderen hoe we ermee omgaan.

Om te beginnen de grote mythe:
het is geen echte misdaad.

Als we onder vrienden en familie

praten over misdaad in ons land,

in Belmont, Diego of Marabella,

heeft niemand het over corruptie.

Dat is de eerlijke waarheid.

Wanneer de politiecommissaris
het op tv heeft over misdaad,

heeft hij het niet over corruptie.

We weten zeker dat wanneer
de minister van Nationale Veiligheid

spreekt over misdaad,
hij het ook niet over corruptie heeft.

Ik wil stellen dat het wél een misdaad is,

een economische misdaad,
omdat het belastinggeld geplunderd wordt.

Publieke en private corruptie is een realiteit.

Ik kom uit de private sector

en kan jullie vertellen
dat er veel corruptie is

in de private sector
die niks te maken heeft met de overheid.

Steekpenningen en dingen die onder tafel gebeuren,

het gebeurt allemaal in de private sector.

Vandaag richt ik mij op corruptie in de publieke sector,

waar de private sector ook aan meedoet.

De tweede belangrijke mythe
die we moeten begrijpen --

omdat we deze mythes moeten vernietigen,

ontmantelen, en belachelijk maken --

is de mythe die stelt

is de mythe die stelt

dat corruptie slechts een klein probleem is --

als het al een probleem is,
is het een klein probleem,

slechts 10 of 15 procent.

Het is er altijd geweest
en zal ook altijd blijven bestaan.

Het is zinloos om wetten te maken,
we kunnen er toch niets aan doen.

Ik wil aantonen dat dit
een erg gevaarlijke mythe is.

Ik wil aantonen dat dit
een erg gevaarlijke mythe is.

Het is publiek bedrog.

Ik wil iets vertellen

van 30 jaar geleden.

We zijn hier vandaag
vanuit Trinidad en Tobago,

een grondstofrijk, klein Caribisch land.

In de vroege jaren 70
steeg de welvaart enorm

door de stijging van de wereldolieprijzen.

We noemen ze petrodollars.
De staatskas bulkte van het geld.

Het is ironisch:

we staan hier vandaag in de Centrale Bank.

De geschiedenis is rijk aan ironie.

We staan hier vandaag in de Centrale Bank

die verantwoordelijk is voor veel van de dingen
waar ik het vandaag over wil hebben.

We spreken over onverantwoordelijkheid
in publieke functies.

Tegenover het terras,

is de toren van
het ministerie van Financiën.

Er is veel verbinding met ons vandaag:

we spreken vandaag in jullie tempel.

(Applaus)

Een eerste punt:

toen al dit geld ongeveer 40 jaar geleden
ons land instroomde,

begon de toenmalige overheid aan

een reeks overheid-tot-overheid-akkoorden

om het land snel te ontwikkelen.

Zo werden een aantal
van de grootste projecten in het land gebouwd,

Zo werden een aantal
van de grootste projecten in het land gebouwd,

met enkele van de leidende landen in de wereld:

de Verenigde Staten, Groot-Brittannië,
Frankrijk enzovoort.

Zelfs dit gebouw waar we nu in staan
-- dat is één van de ironieën --

was deel van die serie gebouwencomplexen,

die ze de Twin Towers noemden.

De hele situatie liep zo uit de hand,

dat een enquêtecommissie werd opgericht.

Zij rapporteerde in 1982, 30 jaar geleden --

het Ballah Rapport -- 30 jaar geleden!

De overheid-tot-overheid-akkoorden
werden direct gestopt.

De toenmalige minister-president
ging naar het parlement

om een budgettoespraak te geven
en hij zei een aantal onvergetelijke dingen.

Ze gingen hierin. Ik was toen een jonge man.

Ze gingen direct naar mijn hart.

Hij zei -- even kijken of dit ding werkt.

Krijgen we een, ja? --

Hij vertelde ons,

Hij vertelde ons,

dat twee van elke drie van onze petrodollars

die we hadden uitgegeven, belastinggeld,

verspild of gestolen werd.

Die 10 of 15 procent is puur bedrog,

een fabeltje, zoals wij het noemen.
Vergeet het.

Dat is voor kleine kinderen.
Wij zijn grote mensen,

wij proberen wat er gebeurt
in onze maatschappij aan te pakken.

Dit is de grootte van het probleem.

Twee derde van het geld,
gestolen of verspild.

Dat was Ballah, 30 jaar geleden in 1982.

Wat is er veranderd?

Ik houd er niet van om beschamende geheimen
te onthullen

voor een internationaal publiek,
maar ik moet wel.

Vier maanden geleden ondergingen wij
een constitutionele wandaad in dit land.

We noemen het het 'Sectie 34 fiasco’,

een verdacht stukje regelgeving,
ik zeg het zoals het is:

een verdacht stukje regelgeving

werd doorgevoerd op een verdacht tijdstip

om enkele verdachten te bevrijden. (Gelach)

Die mensen werden

de Piarco-vliegveld-beklaagden genoemd.

Ik zal vandaag mijn eigen lexicon hanteren.

Zij zijn de Piarco-vliegveld-beklaagden.

Het was een constitutioneel schandaal
van de eerste orde.

Mijn naam ervoor:
'het Plot om het Parlement te Perverteren'.

Het hoogste instituut in ons land was pervers.

We hebben hier te maken met
economische en financiële perverselingen

We hebben hier te maken met
economische en financiële perverselingen

Snappen jullie hoe serieus dit probleem is?

Er was massaal protest.
Velen van ons hier

hebben onder verschillende vormen
deelgenomen aan het protest.

Het belangrijkste: de Amerikaanse ambassade klaagde,

dus werd het parlement snel opnieuw bijeengeroepen,

en de wet werd teruggedraaid, herroepen.

Dat is de term die advocaten gebruiken:
herroepen.

Maar het punt is

dat het parlement om de tuin werd geleid
door een reeks van gebeurtenissen

bij het verdachte doorvoeren van de wet....

bij het verdachte doorvoeren van de wet....

de wet werd doorgevoerd

in het weekend toen we onze 50ste Onafhankelijkheidsdag vierden:

ons jubileum van onafhankelijkheid.

Zo een wandaad was het.

Het was een lelijke manier om ontwikkeling te krijgen,
maar we kregen het,

omdat we het allemaal begrepen

en voor de eerste keer sinds ik me kan herinneren,

waren er massale protesten tegen deze corruptie.

Dat gaf me veel hoop.

Voor diegenen van ons die dit doen,
voelt het soms alsof

je er alleen voorstaat in dit werk.

Het doorvoeren en de herroeping van de wet

versterkten de zaak tegen de Piarco-vliegveld-beklaagden.

Het mes sneed in dit geval aan twee kanten.

Waarvan werden ze beschuldigd?

Waarvan werden ze beschuldigd?

Ik doe een beetje mysterieus.
Waarvan werden ze beschuldigd?

We probeerden een vliegveld te bouwen,
of grotendeels te reconstrueren,

omdat het verouderd was.

Het hele project kostte ongeveer 1,6 miljard dollar,

Trinidad en Tobago-dollars.

Veel offertes werden vervalst

en er vonden
verdachte en corrupte activiteiten plaats.

Ik wil jullie hiervan een idee geven

en het plaatsen in de context

van de tweede mythe dat het geen groot probleem is.

Kijk naar deze tweede slide.

Wat we hier hebben -- dit zijn niet mijn woorden,

maar die van de Officier van Justitie
in een geschreven verklaring.

Hij vertelt ons dat van de 1.6 miljard dollar
aan kosten voor het project,

één miljard dollar is gevonden

op offshore-bankrekeningen.

Eén miljard dollar van ons belastinggeld

is gevonden op offshore-bankrekeningen.

Als de argwanende persoon die ik ben,

maakt mij dit woedend,
en ik pauzeer hier.

Ik ga af en toe pauzeren en over andere dingen beginnen.

Afgelopen november zag ik iets

op Wall Street in het Zuccotti Park.

Het was herfst, fris en vochtig.
Het werd donker.

Ik liep rond met demonstranten,

kijkend naar de ‘One Wall Street, Occupy Wall Street’-beweging
die daar demonstreerde.

Er was een vrouw met een erg simpel bord,

een beetje een gehavende blonde vrouw.

Het bord was gemaakt van Bristolplanken,
zoals wij hier zeggen,

en met een marker beschreven.

Wat op het bord stond,
raakte mij recht in mijn hart.

Er stond:
"Als je niet woedend bent, heb je niet opgelet."

Als dit je niet woedend maakt,
heb je niet opgelet.

Luister goed,
want we gaan in nog dieper water.

Ik begon te denken.

Wat als --

want ik ben zo argwanend,
ik lees veel spionnenromans.

Wat als -- (Gelach)

Om deze onrechtmatigheden te doorzien,

moet je veel spionnenromans lezen

en dat soort dingen volgen, toch?
(Gelach)

Wat als dit niet de eerste keer was?

Wat als dit pas de eerste keer is

dat de zus en zo's gepakt zijn?

Wat als het eerder is gebeurd?
Hoe vis ik dat uit?

De vorige twee voorbeelden die ik gaf,

gingen over corruptie in de constructiesector.

Ik heb nu het privilege

om de "Joint Consultative Council" te leiden,
een non-profit.

We zitten op jcc.org.tt.
We zijn de leiders

in de strijd voor het instellen
van een nieuw overheidsaankoopsysteem

over hoe er met publiek geld wordt omgegaan.

Wie geïnteresseerd is hier meer over te leren,

lid te worden of één van onze petities te ondertekenen,
raak alstublieft betrokken.

Ik ga door naar iets anders
dat hiermee te maken heeft.

Ik leidde gedurende meer dan
driëenhalf jaar private campagnes

Ik leidde gedurende meer dan
drieënhalf jaar private campagnes

voor transparantie en verantwoordelijkheid

in de financiële redding van CL Financial.

CL Financial is het grootste Caribische conglomeraat ooit.

Zonder in details te treden,

er wordt geclaimd dat het in elkaar stortte
-- ik kies mijn woorden erg zorgvuldig --

in januari 2009,

nu bijna vier jaar geleden.

In een ongekende vlaag van vrijgevigheid --

je moet erg argwanend zijn met deze mensen --

in een ongekende -- ik gebruik dat woord zorgvuldig --

vlaag van vrijgevigheid,
tekende de toenmalige overheid

een geschreven toezegging
om alle crediteuren terug te betalen.

Ik kan jullie vertellen,
zonder angst voor tegenstrijdigheid.

dat zoiets nergens anders ter wereld gebeurde.

We moeten dit begrijpen,
want we missen context.

Mensen zeggen dat het gelijk is aan Wall Street.
Dat is het niet.

Trinidad en Tobago is een plaats met andere wetten,
fysica of biologie of zoiets.

Het is als nergens anders. (Applaus)

Het is als nergens anders.
Het is als nergens anders.

Hier is hier en daar is daar.

Ik ben serieus nu.

Luister.
Er zijn financiële reddingen geweest op Wall Street.

Er zijn financiële reddingen geweest in Londen.

Er zijn financiële reddingen geweest in Europa.

In Afrika zijn financiële reddingen geweest.
In Nigeria zijn zes van de grote

commerciële banken in elkaar gestort
op hetzelfde moment als die van ons.

Het is interessant om te vergelijken
hoe het in Nigeria

is afgehandeld.
Ze hebben het

erg goed afgehandeld,
vergeleken met ons.

Nergens op de planeet

hebben alle crediteuren een financiële redding gehad

die hoger was dan hun wettelijke aanspraken.

Alleen hier.
Wat was de reden voor deze vrijgevigheid?

Is onze overheid vrijgevig? Misschien wel.

Laten we ernaar kijken.

Ik begon met onderzoeken,
schrijven enzovoort.

Mijn persoonlijke werk kan gevonden worden

op AfraRaymond.com, wat mijn naam is.

Het is een non-profit-blog dat ik beheer.

Niet zo populair als sommige anderen, maar goed.

(Gelach)

Het punt is dat de bittere ervaring van Sectie 34,

het plot om het parlement te corrumperen,
die bittere ervaring

die plaatsvond in augustus,

toen we eigenlijk onze onafhankelijkheid hoorden te vieren,

mij dwong mijzelf in september af te remmen,

mijn situatie te heroverwegen

en terug te gaan naar eerder werk,
dingen die ik had geschreven

en enkele uitwisselingen die ik had met ambtenaren

om te zien wat er nu echt aan de hand was.

Zoals we zeggen in Trinidad en Tobago:
wie is wie en wat is wat?

We willen proberen te heroverwegen.

Ik deed een Vrijheid-van-Informatie-aanvraag

voor het ministerie van Financiën in mei van dit jaar.

Het ministerie van Financiën is de volgende toren.

Dit is de andere context.

Het ministerie van Financiën,
werd ons verteld,

is onderworpen aan
de Vrijheid-van-Informatie-wet.

Ik geef jullie een uitgewerkt voorbeeld of dat wel zo is.

De Centrale Bank waar wij deze ochtend in staan

is niet onderworpen
aan de Vrijheid-van-Informatie-wet.

Eigenlijk kan je hen niets vragen

en ze hoeven niets te beantwoorden.

Dat is de wet sinds 1999.

Toen ik me in deze strijd stortte,
stelde ik vier vragen.

Ik presenteer de vragen aan jullie
in de korte vorm en met het antwoord,

zodat jullie kunnen begrijpen waar we staan.

Het is hier als nergens anders.

Vraag nummer één.

Ik vroeg om de boekhouding van CL Financial in te zien

en als dat niet kon --

de minister van Financiën doet uitspraken,

voert nieuwe wetten door, geeft toespraken enzovoort,

op welke cijfers baseert hij zich?

Het is zoals die grap: ik wil wat hij drinkt.

Ze schreven terug en vroegen me:

wat bedoel je nou echt?

Ze beantwoordden mijn vraag met een vraag.

Tweede punt: ik wil zien

wie de crediteuren of de groepen zijn
die zijn terugbetaald.

Ik pauzeer hier om jullie erop te wijzen

dat 24 miljard dollar van ons geld
hieraan uitgegeven is.

Dat is ongeveer drieënhalf miljard Amerikaanse dollars,

komend uit een klein -- we waren grondstofrijk --

Caribisch land.

Ik stelde de vraag:

wie kreeg die drieënhalf miljard dollar?

Ik wil hier weer pauzeren om de context te schetsen,

want die schept helderheid om dit te begrijpen.

Er is een zeker individu dat nu in de overheid zit.

De naam van de persoon doet er niet toe.

Deze persoon heeft zijn carrière gebouwd

op het gebruik van de Vrijheid-van-Informatie-wet

om zijn politieke doel te bevorderen.

Zijn naam is niet belangrijk.

Ik gun hem de eer niet.
Ik maak een punt.

Deze persoon bouwde een carrière op het gebruiken

van de Vrijheid-van-Informatie-wet om zijn doel te bevorderen.

De meest bekende zaak

was het Geheime-Studiebeurs-Schandaal,

waarbij ongeveer 60 miljoen dollar aan overheidsgeld

werd verspreid in een reeks studiebeurzen,

zonder dat daarvoor reclame was gemaakt.

Hij was in staat om de rechtbank zover te krijgen,

via de Vrijheid-van-Informatie-wet,

de informatie openbaar te maken

en ik vond dat uitstekend.

Fantastisch.

Maar dit is de vraag:

als het rechtvaardig is voor ons
om de Vrijheid-van-Informatie-wet

en de rechtbank te gebruiken

om een publicatie over 60 miljoen dollar publiek geld
af te dwingen,

moet het ook rechtvaardig zijn

voor ons om een publicatie over 24 miljard dollar af te dwingen.

Maar het ministerie van Financiën,

de staatssecretaris,

schreef mij dat die informatie ook is vrijgesteld.

Begrijpen jullie waar we mee te maken hebben?

Het derde punt

dat ik vroeg:

of de directeurs van CL Financial

declareerden onder onze Integriteit in Publieke Functies wet.

We hebben een Integriteit in Publieke Functies wet

als onderdeel van ons raamwerk
dat de belangen van onze natie moet beschermen.

Publieke ambtenaren moeten declareren

wat zij bezitten aan eigendommen en schulden.

Ik heb intussen ontdekt dat zij niets declareren,

sterker nog, de Minister van Financiën heeft hen
niet eens gevraagd dit te doen.

We hebben een situatie waar

de basisbeveiligingen van integriteit,
verantwoordelijkheid

en transparantie allemaal opzij zijn gezet.

Ik heb de vraag gesteld op de legale en vereiste manier.

Het werd genegeerd.

Wat ons motiveerde rond Sectie 34,

daar moeten we aan blijven werken.
We mogen het niet vergeten.

Ik definieerde dit als de grootste uitgave
in de geschiedenis van het land.

Het is ook het grootste voorbeeld

van publieke corruptie volgens deze vergelijking.

Dit is mijn reality check.

Een uitgave van publiek geld

zonder verantwoordelijkheid,

en zonder transparantie,

zal altijd gelijk staan aan corruptie,

of je nu in Rusland, Nigeria of Alaska bent.

Het zal altijd gelijk staan aan corruptie
en daar draait het om.

Ik blijf doorgaan met het werk,

ik blijf druk zetten,
om iets van een oplossing te krijgen

voor de zaken bij het ministerie van Financiën,

ook al betekent het dat ik persoonlijk
naar de rechtbank moet.

We zullen doorgaan met druk zetten.

We zullen doorgaan met werken binnen JCC.

Maar ik wil een stap terug doen
van de Trinidad en Tobago-context

en iets nieuws naar voren brengen

in termen van een internationaal voorbeeld.

Journalist Heather Brooke sprak hier

over haar strijd tegen overheidscorruptie

en zij leerde mij deze website kennen:
Alaveteli.com.

Alaveteli.com heeft een open database

voor Vrijheid-van-Informatie-aanvragen

en om met elkaar te spreken.

Ik kan zien waarvoor jij een aanvraag doet.

Jij ziet mijn aanvragen
en welke antwoorden ik kreeg.

We kunnen er samen aan werken.
We moeten een collectieve database bouwen

en een collectief begrip
van hoe we naar het volgende punt komen.

We moeten het besef vergroten.

Het laatste wat ik wil zeggen,
staat hiermee in verband:

een leuke website uit India,

IPaidABribe.com.

Ze hebben internationale takken

en het is belangrijk voor ons om hier op af te stemmen.

IPaidABribe.com is erg belangrijk,

een goede site om te bezoeken.

Ik pauzeer hier.
Ik ga jullie vragen om jullie moed.

Verwerp de eerste mythe,
het is wel degelijk een misdaad.

Verwerp de tweede mythe,
het is een groot probleem.

Het is een enorm probleem.
Het is een economische misdaad.

Laten we samen blijven werken

voor het verbeteren van deze situatie,

stabiliteit en duurzaamheid in onze maatschappij.
Dank jullie wel.