Како американските и кинеските вредности ги дефинираа реакциите кон корона вирусот

Во борбата против Ковид-19 земјите во светот воведоа карантини, препораки за останување дома и задолжително носење на маски. Но реакциите (и почитувањето) на овие препораки значително се разликуваат на Истокот и Западот. Во разговорот кој го води Хелен Волтерс од ТЕД, писателката Хуанг Хунг го изнесува своето мислење за тоа како американските и кинеските вредности ги дефинираа реакциите кон корона вирусот. Притоа, таа ја нагласува важноста од заедничкото здружување за запирање на пандемијата. (16 април, 2020)

Хелен Волтерс:
Хуанг, мило ми е што се гледаме.

Благодарам што дојдовте.
Како е 2020-те за вас?

Хуанг Хунг: За мене 2020 започна
многу нормално.

Во јануари отидов во Париз,

имав интервју за неделата на модата,

се вратив во Пекинг на 22 јануари

и наидов на прилично тензични работи

бидејќи имаше многу гласини.

Бев сведок на САРС

и не бев многу загрижена.

На 23 јануари во мојот дом
ме посети пријател од Њујорк

кој имаше грип

и вечеравме заедно

и уште еден пријател кој дојде

и замина за Австралија на одмор
со авион следниот ден .

Не го сметавме сето тоа за сериозно

додека не се случи карантинот.

ХВ:Го видовме одекот одекот низ цел свет.

Мислам на некои луѓе им беше тешко
да ја сфатат големината

на чекорите кои ги превзеде Кина.

Што е тоа што не го гледаме во начинот
на кој Кина се справи со состојбата?

ХХ: Знаете, од историски аспект

ние сме две различни земји,

во смисла на култура и историја.

Ова е целосно различно
човечко искуство за двете земји.

За Кина,

кога се случува карантин,

луѓето се ОК.

Луѓето немаат проблем со тоа

зашто сметаат дека тоа
го прави еден добар родител.

Ако детето се разболи,

го ставате во друга соба,

го изолирате и се грижите
другите деца да не се разболат.

Тие го очекуваат тоа и од нивната влада.

Но, надвор од Кина,
за Америка тоа претставува проблем

да се донесе правилната
политичка одлука

и да не се засегне личната
слобода на поединецот.

проблемите со кои мора да се соочувате
во демократските општества

се проблеми со кои луѓето
не се справуваат во Кина.

Постои еден збор во кинескиот јазик

кој го нема во ниеден друг јазик,

тој збор е „гуаи“.

Така нарекувате дете

кое ги слуша своите родители.

Мислам дека како луѓе
ние сме многу „гуаи“.

Кај нас ја има оваа авторитарна фигура

на која Кинезите се огледуваат

и тие очекуваат владата
да превземе дејствија

со кои тие ќе се справат.

Без разлика колку страдање има,

го чувствуваат тоа, но кога големиот
брат вели дека треба да се направи

тогаш мора да се направи.

Тоа ја дефинира Кина
како посебен менталитет.

Кина има посебен менталитет

за разлика од менталитетот
на Европа и Америка.

ХВ: Чувството на колективната одговорност

понекогаш недостасува во оваа култура.

Истовремено, неспорно е дека
постои загриженост

во врска со следењето
и заштитата на личните податоци.

Која е рамнотежата овде

и која е вистинската усогласеност
меѓу следењето и слободата?

XX:Мислам дека во ерата на интернетот,

тоа е некаде меѓу Кина и САД.

Кога ја гледате индивидуалната слобода

наспроти колективната безбедност,

мора да има некаде баланс.

За следењето, главниот на Баиду, Робин Ли,
еднаш изјави

кинескиот народ е подготвен да
се откаже од некои индивидуални права

во замена за удобност.

Тој беше критикуван
на кинеските социјални мрежи

но мислам дека беше во право.

Кинескиот народ е подготвен
да се откаже од одредени права.

На пример,

Кинезите се мошне горди
на платежниот систем кој го имаме,

што зачи дека можете секаде
да одите само со вашиот Ајфон

и да плаќате секаде.

Сè што прават е скенирање на лицето.

Мислам дека тоа
ги разбеснува Американците.

Во Кина уште сме во полу-карантин,

ако одите некаде има
апликација која скенира

и го внесувате вашиот мобилен број

и апликацијата му кажува
на чуварот во молот, на пример

каде сте биле последните 14 дена.

Кога ѝ го кажав ова на една Американка

таа беше шокирана

сметајќи дека тоа е напад на приватноста.

Од друга страна,

јас како Кинескиња

која живее во Кина последните 20 години,

иако го разбирам
американскиот менталитет,

сепак сум доволно Кинескиња
за речам дека не ми пречи тоа

и се чувствувам подобро
и побезбедно во молот

бидејќи сите се скенирани.

Сметам дека индивидуалната слобода
како апстрактен концепт

во пандемија како оваа

е навистина безначајна.

Мислам дека Западот треба
да направи чекор кон Истокот

и да размисли за колективното како целина

наместо за себе и за индивидуалното.

ХВ: Појавата на антагонизмот
во реториката меѓу Кина и САД

е очигледно вознемирувачка.

Всушност, земјите се сплотени

во тоа дали ги разбираат ланците
на глобалното снабдување или не.

Што мислите, каде одиме сега?

ХХ: Знаете, ова е најужасното нешто
што се појави од ова,

еден вид на националистички чувства
кај двете страни во оваа пандемија.

Бидејќи, јас сум оптимист,

мислам дека она што ќе се изроди од ова

е тоа деке двете страни
ќе сфатат дека ова е борба

која човештвото мора да ја помине
заеднички, не раздвоено.

И покрај реториката,

глобалната економија има
пораснато до таква интеграција

што разединувањето ќе чини
многу скапо и ќе биде болно

и за САД и за Кина.

ХВ:Ме интересираат

прилично острите критики упатени до Кина.

На пример, ја критикуваат Кина дека
го занемарила бројот на починатите,

веројатно,

исто и за обидот да се
деморализира д-р Ли,

лекарот од Вухан кој прв предупреди
за корона вирусот.

Видов еден напис во Њујорк Тајмс кој вели

дека Веибо корисниците сѐ уште ја
коментираат последната објава на д-р Ли

и ја користат како жив споменик за него,

преку зборови.

Има околу 870.000 коментари
кои продолжуваат

на последниот пост.

Дали гледате промена во медиумите?

Дали гледате промена во пристапот
на раководството на Кина

што може да доведе Кина да
се насочи повеќе кон центарот

како што можеби и САД треба да се
свртат повеќе кон кинескиот модел?

ХХ:За жал, не многу,

бидејќи мислам дека има начин

за комуникација меѓу авторитарните
влади и нивните народи.

Ноќта кога д-р Ли почина,

кога се објави неговата смрт

кинеските социјални медиуми експплодираа.

Иако неправедно го сметаа
за поткажувач

тој продолжи да оди на работа
во болницата

и се обидуваше да спаси животи
како лекар

и потоа почина

видејќи се зарази со вирусот.

Имаше бес, гнев

и сето тоа се отелотвори

во еден вид на комеморативна фигура

со која власта неправедно
постапи според нив,

Пресудата

и официјалното мислење од типот:

„Кој е д-р Ли? Добар е или лош?“

целосно се смени за 180 степени.

Од непримерен лекар

стана херој кој ги предупреди луѓето.

Авторитарните влади

се свесни за јавното мислење,

но од друга страна

кога луѓето се жалат или
кога го паметат д-р Ли,

дали навистина сакаат
да го променат системот?

Мојот одговор е не,

бидејќи не им се допаѓа некоја одлука,

но тие не сакаат да го променат системот.

Една од причините е бидејќи

тие никогаш не знаеле за друг систем.

Овој е системот кој знаат
како функционира.

ХВ: Хуанг,што е „фрлање на вок -тава“

ХХ: Фрлање на вок е кога
обвинувате некој друг.

Некој кој има одговорност
на жаргон на кинески

е некој кој носи црн вок.

Стануваш жртвено јагне за нешто
лошо што се случува.

Трамп почна да го нарекува
„Кинески вирус“,

Вухански вирус“,

и се обидуваше да ја обвини
Кина за пандемијата

со корона вирусот.

Потоа кинезите ја фрлија „вок тавата“
назад кон американците.

Беше многу смешно на кинеските
социјални мрежи

тоа фрлање на вок-тавата.

Има и вок-фрлање аеробик
вежба која ја ма на интернет.

ХВ: Кажете ни Хуанг,

се занимавате и со танцување
на ТикТок, нели?

ХХ: Секако.

Правам многу вок фрлање аеробик на ТикТок.

ХВ:Можната добра страна на сето ова е
што излегоа на виделина

некои неправилности и неправди на ситемот,

некои распаднати структури кои ги имаме

и кои можеме да ги обновиме ако сме мудри.

ХХ:Да, мислам дека една добра
работа од пандемијата

е дека сфаќаме

дека човештвото мора
нешто да направи заедничи

а не да се дели по раси, боја на кожа

или националност;

овој вирус не дискриминира
по ниеден основ,

ниту богати ниту сиромашни,

важни или неважни

боја кожа или националност.

Значи време е да бидеме заедно

а не да го разединуваме светот

и да се скриваме во нашите
националистички засолништа.

ХВ: Тоа е прекрасно чувство.

Хуанг Хунг, ви благодарам
што дојдовте од Пекинг.

Останете со добро.

ХХ: Благодарам и вие останете со добро.