Ocal oceany, nakarm świat!

Dlaczego biolog morski porusza temat głodu na świecie? Jackie Savitz mówi, że naprawa oceanów może pomóc nakarmić miliard najgłodniejszych osób na świecie. W otwierającej oczy prelekcji Savitz mówi nam, co się naprawdę teraz dzieje ze światowymi połowami - a nie jest to dobre - i oferuje inteligentne sposoby uzdrowienia, przy jednoczesnym wzroście produkcji żywności dla wszystkich.

Zastanawiacie się może,

dlaczego morska biolog z Oceanii

przyjechała tutaj dzisiaj,

aby mówić o głodzie na świecie.

Jestem tutaj dzisiaj,

bo ratowanie oceanów
to więcej niż ekologiczna zachcianka.

To więcej, niż działania

na rzecz stworzenia lub zachowania
miejsca pracy dla rybaków,

To więcej niż cel gospodarczy.

Ratowanie oceanów może nakarmić świat.

Pokażę wam jak.

Jak wiecie,

jest już ponad miliard
głodnych ludzi na tej planecie.

Szacujemy, że ten problem narośnie

wraz ze wzrostem populacji świata
do 9-10 miliardów w połowie wieku.

Możemy spodziewać się większej presji

na nasze zasoby żywności.

Jest to duży problem,

szczególnie zważywszy
na obecny stan rzeczy.

Wiemy, że proporcje gruntów ornych
na jednego mieszkańca

już się zmniejszają,

zarówno w krajach rozwiniętych,
jak i rozwijających się.

Wiemy, że zmienia się klimat,

co zmienia rozkład opadów,

przez co niektóre obszary wysychają,

kolor pomarańczowy,

a inne wilgotnieją, kolor niebieski,

skutkując suszami w żyznych rejonach

jak Środkowy Zachód USA
czy centralna Europa,

a powodziami w innych.

To utrudnia rolę gruntu

w rozwiązaniu problemu głodu.

Zasoby oceaniczne muszą wzrosnąć,

żeby dostarczać

tyle jedzenia, ile się da.

Oceany robiły to dla nas

przez długi czas.

Odkąd sięgamy pamięcią,

ilość jedzenia z oceanów rosła.

Zdawało się, że nadal będzie rosnąć,

aż do około 1980 roku,

kiedy to zauważyliśmy spadek.

Znacie szczyt wydobycia ropy,

może to jest szczyt połowu ryb.

Oby nie, wrócę do tego.

Widać około 18-procentowy spadek

w ilości złowionych ryb

od 1980 roku.

To duży problem.

Czerwona linia wciąż spada.

Ale wiemy, jak temu zapobiec,

i o tym opowiem dzisiaj.

Wiemy, jak odwrócić tę krzywą w górę.

To nie musi być szczyt połowu ryb.

Jeśli zrobimy parę prostych rzeczy
we właściwych miejscach,

możemy przywrócić rybołówstwo i użyć go,

by nakarmić ludzi.

Najpierw chcemy wiedzieć, gdzie są ryby,

tak więc spójrzmy, gdzie ryby są.

Okazuje się, wygodnie,

że większość ryb znajduje się

w wodach terytorialnych,

w strefach przybrzeżnych

i nad tymi obszarami

rządy krajowe mają kontrolę

i mogą zarządzać rybołówstwem

w tych obszarach przybrzeżnych.

Państwa nadbrzeżne kontrolują wody

na mniej więcej 200 mil morskich,

w tak zwanych strefach
wyłączności ekonomicznej.

To dobrze, że mogą kontrolować

połowy w tych rejonach,

bo na obszarach pełnomorskich,

ciemniejsze rejony na mapie,

trudniej jest sprawować kontrolę,

gdyż musi być to robione międzynarodowo.

Wchodzi temat umów międzynarodowych.

Jeśli śledzicie temat
umów okołoklimatycznych,

to wiecie, że może to być bardzo powolny,

frustrujący, żmudny proces.

Możliwość kontrolowania rzeczy samemu

bardzo pomaga.

Ile rzeczywiście jest ryb
w strefach przybrzeżnych,

w porównaniu z pełnym morzem?

Widać tutaj,

że w obszarach przybrzeżnych
jest siedem razy więcej ryb,

niż na pełnym morzu,

dlatego trzeba się na tym skupić,

bo można wiele zdziałać.

Można odbudować wiele łowisk,

jeśli skupimy się
na obszarach przybrzeżnych.

Ale w ilu krajach musimy zadziałać?

Jest około 80 krajów nadmorskich.

Czy trzeba naprawić
zarządzanie rybołówstwem

we wszystkich tych krajach?

Zadaliśmy sobie pytanie,

na ilu państwach trzeba się skupić,

mając na uwadze to, że Unia Europejska

sprawnie zarządza swoimi łowiskami

za pośrednictwem
wspólnej polityki rybołówstwa?

Jeśli istnieje dobre zarządzanie połowami

w Unii Europejskiej i, powiedzmy,
w dziewięciu innych krajach,

jaką ilość łowisk to obejmuje?

Okazuje się, że Unia Europejska,
plus dziewięć krajów

odpowiada za około
dwie trzecie światowych połowów.

Rozszerzając listę do 24 krajów,
plus Unia Europejska,

zwiększyłoby się to do 90 procent

prawie wszystkich połowów ryb na świecie.

Uważamy, że wystarczy pracować
w ograniczonej liczbie miejsc,

aby odbudować łowiska.

Ale co trzeba tam zrobić?

Na podstawie naszej pracy w USA

i gdzie indziej wiemy,

że są trzy kluczowe rzeczy do zrobienia,

by przywrócić łowiska.

Są to:

wprowadzenie limitów
lub ograniczeń połowów;

ograniczenie przyłowu,

przypadkowego połowu i zabijania ryb,
których nie chcemy łowić,

co jest marnotrawstwem;

i trzy: ochrona środowiska,

siedlisk narybku,

tarlisk

niezbędnych rybom do rozwoju
i skutecznego rozmnażania się,

by mogły odtworzyć swoją populację.

Jeśli zrobimy te trzy rzeczy,
wiadomo, że ryby powrócą.

Skąd to wiemy?

Z obserwacji

w wielu różnych miejscach.

Ten slajd pokazuje

populację śledzia w Norwegii,

zmniejszającą się od lat 50.

Zanikała, a gdy Norwegia ustaliła limity

na łowiskach, co się wydarzyło?

Ryby powróciły.

Tu jest kolejny przykład,
także z Norwegii,

dotyczący norweskiego dorsza
z Morza Arktycznego.

Ten sam układ.

Łowiska zanikają.

Ustalono limity dotyczące odrzutów.

Odrzuty to ryby nie będące celem połowu,

które są wyrzucane
za burtę i marnotrawione.

Kiedy ustalono limity odrzutów,

ryby powróciły.

Nie tylko w Norwegii.

Widzieliśmy, jak dzieje się to w krajach

na całym świecie, raz po raz.

Gdy kraje wkraczają

i wprowadzają politykę
zrównoważonego zarządzania rybołówstwem,

pozornie zanikające łowiska

powracają.

Wygląda to obiecująco.

Co oznacza to dla światowego połowu ryb?

Jeśli zajmiemy się zanikającymi łowiskami

i odwrócimy trend, można by go zwiększyć

do 100 milionów ton metrycznych rocznie.

Nie osiągnęliśmy jeszcze szczytu odłowu.

Mamy jeszcze szansę,

by nie tylko przywrócić ryby,

ale by mieć ich więcej,

żeby wykarmić więcej ludzi,

niż możemy obecnie.

O ile więcej?

Obecnie możemy zapewnić posiłek z rybą

około 450 milionom ludzi dziennie,

w oparciu o obecny poziom połowów,

który, jak wiecie, spada.

Liczba ta również spadnie z biegiem czasu,

jeśli tego nie naprawimy,

ale jeśli wprowadzimy
praktyki zarządzania połowami,

jak te opisane wcześniej,

w 10 do 25 krajów

można zwiększyć tę liczbę

i nakarmić do 700 milionów osób rocznie

zdrowym rybnym posiłkiem.

Powinniśmy to zrobić,

ponieważ dobrze jest
zająć się problemem głodu,

ale jest to też opłacalne.

Okazuje się,

że ryba jest najbardziej opłacalnym

źródłem białka na tej planecie.

Jeśli spojrzeć,

ile rybiego białka dostanie się za dolara,

porównując z innymi białkami zwierzęcymi,

ryby są dobrą decyzją biznesową.

Potrzebują też niewiele cennej ziemi,

w porównaniu z innymi źródłami białka.

(Śmiech)

Nie potrzebują także dużo świeżej wody.

Zużywają o wiele mniej świeżej wody

niż na przykład bydło,

gdzie trzeba nawadniać łąki,

żeby wykarmić bydło.

Mają też niską emisję dwutlenku węgla.

Wydzieli się trochę dwutlenku węgla,

bo trzeba wypłynąć i je złowić.

To zużywa trochę paliwa,

ale podczas gdy rolnictwo
emituje dwutlenek węgla,

a ryby emitują go o wiele mniej,

więc jest to mniej szkodliwe.

Ryby już stanowią dużą część naszej diety,

ale mogą stać się jeszcze większą,

co jest dobre, ponieważ wiemy,

że jest to dla nas zdrowe.

Może to obniżyć ryzyko zachorowań na raka,

chorób serca czy otyłości.

Nasz dyrektor Andy Sharpless,

który jest pomysłodawcą tego konceptu,

często mawia, że ryba
jest białkiem idealnym.

Andy mówi również o tym,

że nasz ruch ochrony oceanu

powstał z ruchu ochrony lądu,

a w ochronie lądu

mamy ten problem, że bioróżnorodność

prowadzi wojnę z produkcją żywności.

Trzeba wyciąć bioróżnorodny las,

jeśli chcemy mieć pole

do obsiania kukurydzą,
którą wykarmimy ludzi

i to powoduje ciągłe problemy.

Jest to trudna decyzja,

bo trzeba wybrać między dwiema

bardzo ważnymi rzeczami:

zachowaniem różnorodności biologicznej,

a wykarmieniem ludzi.

Ale w oceanach nie ma tej wojny.

W oceanach bioróżnorodność
nie wojuje z obfitością.

W rzeczywistości idą w parze.

Kiedy wspomagamy różnorodność biologiczną,

w rzeczywistości zwiększamy zasobność,

co jest ważne dla wykarmienia ludzi.

Ale jest tu haczyk.

Nikt nie zrozumiał?
(Śmiech)

Nielegalne połowy.

Nielegalne połowy

osłabiają odnawialne zarządzanie połowami,

o którym mówię.

Są to na przykład połowy sprzętem,

który został zakazany,

połowy w miejscach,
gdzie nie powinno się łowić,

czy łowienie ryb
o niewłaściwym rozmiarze lub gatunku.

Nielegalne połowy oszukują konsumenta,

jak i uczciwych rybaków.

Musimy z tym skończyć.

Nielegalnie odłowione ryby
trafiają na rynek na drodze oszustwa.

Mogliście o tym słyszeć.

Ryby są oznaczone jako coś, czym nie są.

Pomyślcie o ostatniej rybie.

Co jedliście?

Jesteście pewni, co to było?

Przebadaliśmy 1300 różnych próbek ryb

i około jedna trzecia z nich

nie była tym, co na opakowaniu.

9 na 10 lucjanów wcale nimi nie było.

59% przetestowanego tuńczyka

było źle oznaczonych.

Zbadaliśmy 120 próbek lucjana czerwonego

i tylko siedem faktycznie było lucjanem.

Powodzenia ze znalezieniem
lucjana czerwonego.

Łańcuch dostaw owoców morza
jest bardzo złożony

i na każdym jego etapie

jest możliwość oszustwa.

Chyba, że możemy go śledzić.

Wykrywalność pozwala przemysłowi rybnemu

śledzić owoce morza od łodzi po talerz,

aby zapewnić konsumentom informację

o pochodzeniu owoców morza.

To jest naprawdę ważne.

Niektóre przemysły to robią,

ale to za mało,

przepychamy więc przez Kongres prawo,

SAFE Seafood Act.

Z radością mogę ogłosić wysłanie

petycji szefów kuchni,

gdzie 450 kucharzy

podpisało petycję wzywającą Kongres

do wsparcia tej ustawy.

Wspiera ją wielu znanych szefów kuchni,

Anthony Bourdain, Mario Batali,

Barton Seaver i inni.

Podpisali ją, ponieważ wierzą,

że ludzie mają prawo wiedzieć,

co jedzą.

(Brawa)

Rybakom też się podoba,
więc jest duża szansa,

że uzyskamy niezbędne wsparcie,

by uchwalić tę ustawę.

To krytyczny moment,

żeby zatrzymać
nieuczciwy handel owocami morza,

ograniczyć nielegalne połowy,

i zapewnić, że limity odłowów,

ochrona siedlisk

i zmniejszenie przyłowów

spełnią swoją rolę.

Wiemy, że można zarządzać
łowiskami w sposób zrównoważony.

Wiemy, że można produkować

zdrowe posiłki dla setek milionów ludzi,

nie wykorzystując ziemi,
nie zużywając wiele wody,

z małym śladem węglowym,

a przy tym opłacalnie.

Wiemy, że ratując oceany,

możemy wykarmić świat

i musimy zacząć teraz.

(Brawa)

Dziękuję. (Brawa)