Σώζοντας τους ωκεανούς ταΐζουμε τον κόσμο!

Τι σχέση έχει μια θαλάσσια βιολόγος με την παγκόσμια πείνα; Η Τζάκι Σάβιτζ λέει ότι η σωτηρία των ωκεανών μας μπορεί να βοηθήσει στη σίτιση των δισεκατομμυρίων ανθρώπων που λιμοκτονούν σε όλο τον κόσμο. Σε αυτή τη αφυπνιστική της ομιλία, η Σάβιτζ μας περιγράφει την πραγματική κατάσταση της παγκόσμιας αλιείας αυτή τη στιγμή — που δεν είναι καθόλου καλή — και προτείνει έξυπνες λύσεις για το πώς μπορούμε να τη βοηθήσουμε να ανακάμψει, παρέχοντας έτσι περισσότερη τροφή για όλους.

Μπορεί να απορείτε
γιατί μια θαλάσσια βιολόγος από την Οσιάνα

ήρθε σήμερα εδώ να σας μιλήσει

για την παγκόσμια πείνα.

Είμαι εδώ σήμερα,
επειδή η διάσωση των ωκεανών

είναι κάτι περισσότερο
από μια οικολογική επιθυμία.

Είναι κάτι περισσότερο
από κάτι που κάνουμε

για να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας
για τους ψαράδες

ή να διατηρήσουμε τις δουλειές τους.

Είναι κάτι περισσότερο από μια επιδίωξη
οικονομικού χαρακτήρα.

Η διάσωση των ωκεανών μπορεί
να ταΐσει όλο τον κόσμο.

Επιτρέψτε μου να σας δείξω πώς.

Όπως γνωρίζετε, υπάρχουν ήδη

παραπάνω από ένα δις
πεινασμένοι άνθρωποι στον πλανήτη.

Υπολογίζουμε ότι αυτό
το πρόβλημα θα χειροτερέψει,

καθώς ο παγκόσμιος πληθυσμός
οδεύει προς τα εννέα

ή δέκα δισεκατομμύρια
μέχρι τα μέσα του αιώνα

και αναμένουμε
ότι θα ασκηθεί πολύ μεγαλύτερη πίεση

στα αποθέματα τροφής.

Είναι μια σοβαρή ανησυχία
κυρίως αν σκεφτούμε πού είμαστε τώρα.

Τώρα ξέρουμε ότι
η καλλιεργήσιμη γη ανά κεφαλή

βρίσκεται ήδη σε ύφεση

όχι μόνο στις ανεπτυγμένες
αλλά και στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Ξέρουμε ότι κατευθυνόμαστε
προς την κλιματική αλλαγή,

που θα προκαλέσει μεταβολή
στα μοτίβα των βροχοπτώσεων,

κάνοντας κάποιες περιοχές πιο άνυδρες,
όπως βλέπετε με πορτοκαλί,

και άλλες πιο βροχερές, με μπλε,

προκαλώντας ξηρασίες στα σπαρτά μας,

σε περιοχές όπως η δυτικοκεντρική Αμερική
και η κεντρική Ευρώπη,

και πλημμύρες σε άλλες.

Το έδαφος θα δυσκολευτεί περισσότερο

να μας βοηθήσει να επιλύσουμε
το πρόβλημα της πείνας.

Γι' αυτό, οι ωκεανοί πρέπει να είναι
όσο πιο άφθονοι γίνεται,

ώστε να μας παρέχουν

όσο το δυνατόν περισσότερη τροφή.

Είναι κάτι που οι ωκεανοί
κάνουν για μας εδώ και πολύ καιρό.

Πηγαίνοντας όσο πίσω μπορούμε,
είδαμε μια αύξηση

στην ποσότητα του φαγητού
που καταφέραμε να αλιεύσουμε

από τους ωκεανούς μας.

Έδινε την εντύπωση
ότι συνέχιζε να αυξάνεται

μέχρι περίπου το 1980,

όπου αρχίσαμε να βλέπουμε μια ύφεση.

Έχετε ακούσει για την κορύφωση
παραγωγής πετρελαίου.

Ίσως αυτή να είναι
η κορύφωση της αλίευσης.

Ελπίζω όχι.
Θα επιστρέψω σε αυτό αργότερα.

Βλέπετε μια μείωση της τάξεως του 18%

στο ποσοστό των ψαριών
που έχουν αλιευθεί παγκοσμίως

από το 1980.

Είναι ένα τεράστιο πρόβλημα
που συνεχίζεται.

Αυτή η κόκκινη γραμμή συνεχίζει
να κατεβαίνει.

Ξέρουμε όμως πώς να την ανεβάσουμε

και γι' αυτό θα σας μιλήσω σήμερα.

Ξέρουμε πώς να γυρίσουμε την καμπύλη
ξανά προς τα πάνω.

Δεν χρειάζεται να είναι
η κορύφωση της αλίευσης.

Αν κάνουμε μερικές απλές ενέργειες
σε στοχευμένες περιοχές,

μπορούμε να επαναφέρουμε τις ψαριές μας

και να τις χρησιμοποιήσουμε
για να ταΐσουμε τον κόσμο.

Πρώτα θέλουμε να μάθουμε
πού είναι τα ψάρια,

οπότε ας δούμε πού βρίσκονται.

Όπως φαίνεται τελικά,
και βολικά για εμάς,

τα ψάρια βρίσκονται κατά κύριο λόγο

στις παραθαλάσσιες περιοχές των χωρών,

στις παράκτιες ζώνες,

και αυτές είναι περιοχές
που ελέγχει η νομοθεσία της κάθε χώρας

και μπορεί να διαχειριστεί
τα αλιεύματά της

σε αυτές τις παραθαλάσσιες περιοχές.

Οι παραθαλάσσιες χώρες έχουν νομοθεσίες

που εκτείνονται περί τα 200 ναυτικά μίλια,

σε περιοχές που ονομάζονται
αποκλειστικές οικονομικές ζώνες,

και είναι πολύ καλό το ότι μπορούν
να ελέγξουν τα αλιεύματά τους εκεί

επειδή στις ανοιχτές θάλασσες,

στις πιο σκούρες
περιοχές στον χάρτη,

είναι πιο δύσκολο να υπάρχει έλεγχος,

καθώς πρέπει να επιτευχθεί
σε διεθνές επίπεδο.

Έχει να κάνει με διεθνείς συμβάσεις,

και αν παρακολουθείτε
τη σύμβαση για την κλιματική αλλαγή,

τότε γνωρίζετε ότι είναι μια πολύ αργή,

αποκαρδιωτική και μονότονη διαδικασία.

Ο έλεγχος σε εθνικό επίπεδο

είναι σπουδαίο να μπορεί να συμβεί.

Πόσα ψάρια υπάρχουν
σε αυτές τις παράκτιες περιοχές

σε σύγκριση με τις ανοιχτές θάλασσες;

Μπορείτε εδώ να δείτε ότι υπάρχουν

επτά φορές περισσότερα ψάρια
στις παράκτιες περιοχές

απ' ό,τι στις ανοιχτές θάλασσες,

και είναι το τέλειο μέρος
για να εστιάσουμε,

επειδή μπορούμε
να καταφέρουμε πολλά εκεί.

Μπορούμε να επανακτήσουμε
ένα μεγάλο μέρος των αλιευμάτων μας

αν εστιάσουμε σε αυτές
τις παράκτιες περιοχές.

Αλλά, με πόσες από αυτές τις χώρες
πρέπει να ασχοληθούμε;

Υπάρχουν περίπου
80 παραθαλάσσιες χώρες.

Πρέπει να διορθώσουμε
τη διαχείριση των αλιευμάτων

σε όλες αυτές τις χώρες;

Αναρωτηθήκαμε λοιπόν
σε πόσες χώρες

θα πρέπει να εστιάσουμε

έχοντας υπόψη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση
διαχειρίζεται τα αλιεύματά της

μέσω μιας κοινής αλιευτικής πολιτικής;

Αν λοιπόν κάναμε καλή διαχείριση
των αλιευμάτων

στην Ευρωπαϊκή Ένωση και
σε εννέα ακόμα χώρες

πόσα από τα αλιεύματα θα καλύπταμε;

Φαίνεται τελικά ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση
συν άλλες εννέα χώρες

καλύπτει περίπου τα δύο τρίτα
της παγκόσμιας αλιείας.

Αν παίρναμε έως 24 χώρες
συν αυτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης,

θα ήμασταν στο 90%,

θα καλύπταμε δηλαδή σχεδόν
ολόκληρη την παγκόσμια αλιεία.

Πιστεύουμε ότι μπορούμε να εργαστούμε
σε περιορισμένο αριθμό περιοχών

για να επανακτήσουμε τα αλιεύματα.

Τι πρέπει όμως να κάνουμε
σε αυτά τα μέρη;

Βάσει της εργασίας μας
στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού,

ξέρουμε ότι πρέπει να κάνουμε
τρία βασικά πράγματα

για να επανακτήσουμε τα αλιεύματά μας,
και αυτά είναι τα εξής:

Πρέπει να θέσουμε
ποσοστώσεις ή όρια

στις ποσότητες που αλιεύουμε·

πρέπει να μειώσουμε
την παρεμπίπτουσα αλιεία,

που είναι η τυχαία αλίευση
και θανάτωση ψαριών

που δεν αποτελούσαν τον αρχικό στόχο,
και είναι σκέτη σπατάλη·

και τέλος, πρέπει να προστατεύσουμε
το φυσικό περιβάλλον των ψαριών,

τις περιοχές όπου αναπτύσσονται
και αναπαράγονται,

για επιτυχημένη ανάπτυξη
και αναπαραγωγή των ψαριών

ώστε να επανέλθει ο πληθυσμός τους.

Αν κάνουμε αυτά τα τρία πράγματα,
ξέρουμε ότι τα αλιεύματα θα επιστρέψουν.

Πώς το ξέρουμε αυτό;

Το ξέρουμε, επειδή το έχουμε δει
να συμβαίνει

σε πολλά διαφορετικά μέρη.

Αυτή η διαφάνεια δείχνει
τον πληθυσμό της ρέγγας στη Νορβηγία

που κατέρρεε από τη δεκαετία του '50.

Μειωνόταν δραματικά, και
όταν η Νορβηγία έθεσε όρια

ή ποσοστώσεις στα αλιεύματα,
τι έγινε;

Τα αλιεύματα ανέκαμψαν.

Άλλο ένα παράδειγμα,
συμπτωματικά κι αυτό από τη Νορβηγία,

και αφορά τον νορβηγικό βακαλάο.

Η ίδια κατάσταση.
Τα αλιεύματα μειώνονται.

Τίθενται όρια στις ανεπιθύμητες ψαριές.

Αυτά είναι τα ψάρια
που δεν προορίζονταν για ψάρεμα

και πετιούνται απερίσκεπτα
από το πλοίο στη θάλασσα.

Όταν τέθηκε λοιπόν όριο
στις ανεπιθύμητες ψαριές.

τα αλιεύματα επανήλθαν.

Δεν συμβαίνει μόνο στη Νορβηγία.

Το έχουμε να δει να συμβαίνει σε χώρες

παντού στον κόσμο,
ξανά και ξανά.

Όταν αυτές οι χώρες αναλαμβάνουν δράση

και εφαρμόζουν βιώσιμες πολιτικές
διαχείρισης των αλιευμάτων,

τα αλιεύματα, τα οποία πάντοτε
βρίσκονται σε παρακμή όπως φαίνεται,

αρχίζουν να ανακάμπτουν.

Λοιπόν εδώ,
υπάρχουν πολύ καλές προοπτικές.

Τι σημαίνει για την παγκόσμια αλιεία;

Σημαίνει ότι αν πάρουμε τα αλιεύματα
που βρίσκονται σε ύφεση

και αντιστρέψουμε την πορεία τους,
θα μπορούσαμε να τα αυξήσουμε

μέχρι και στα 100 εκατομμύρια
τόνους τον χρόνο.

Ακόμα δεν έχουμε φτάσει
στην κορύφωση της αλίευσης.

Έχουμε ακόμα μια ευκαιρία

όχι μόνο να φέρουμε τα ψάρια πίσω

αλλά να πιάσουμε και ακόμη πιο πολλά

που θα μπορούν να ταΐζουν
περισσότερο κόσμο

απ' ό,τι συμβαίνει τώρα.

Πόσους περισσότερους;
Αυτή τη στιγμή

μπορούμε να προσφέρουμε
σε περίπου 450 εκατομμύρια ανθρώπους

ένα γεύμα με ψάρι την ημέρα

βάσει της παρούσας παγκόσμιας αλιείας,

η οποία, φυσικά,
γνωρίζετε ότι μειώνεται,

οπότε αυτός ο αριθμός
θα μειωθεί με τον καιρό

αν δεν το διορθώσουμε,

αλλά αν αρχίσουμε να εφαρμόζουμε
τακτικές διαχείρισης

όπως αυτές που περιέγραψα

σε 10 με 25 χώρες,

θα μπορούσαμε να ανεβάσουμε
αυτόν τον αριθμό

και να ταΐζουμε μέχρι και
700 εκατομμύρια ανθρώπους τον χρόνο

ένα υγιεινό γεύμα με ψάρι.

Ασφαλώς και θα πρέπει
να δράσουμε έτσι,

επειδή είναι σημαντικό
να αντιμετωπιστεί το θέμα της πείνας

αλλά επειδή είναι φτηνό και αποδοτικό.

Καθώς φαίνεται, τα ψάρια
είναι η πιο οικονομική πρωτεΐνη

στον πλανήτη.

Αν αναλογιστείτε πόση πρωτεΐνη
παίρνουμε από ψάρια

για κάθε δολάριο που επενδύεται,

σε σύγκριση με τις άλλες
πρωτεΐνες ζωικής προέλευσης,

η αλιεία είναι προφανέστατα
μια καλή επιχειρηματική απόφαση.

Επιπλέον, δεν απαιτούνται
μεγάλες εκτάσεις γης,

η οποία δεν υπάρχει σε αφθονία,

σε σύγκριση με άλλες πηγές πρωτεΐνης.

Και δεν απαιτείται μεγάλη ποσότητα
γλυκού νερού.

Χρησιμοποιείται πολύ μικρότερη ποσότητα
γλυκού νερού για τα ψάρια απ' ό,τι,

για παράδειγμα, για τα βοοειδή,

όπου πρέπει να αρδευτεί το χωράφι

ώστε να καλλιεργηθεί το χωράφι
για να βοσκήσει το κοπάδι.

Επιπλέον, έχει πολύ χαμηλό
αποτύπωμα άνθρακα.

Έχει ένα μικρό αποτύπωμα άνθρακα,

επειδή απαιτείται μετακίνηση
για να ψαρέψουμε.

Χρειάζονται λίγα καύσιμα,

αλλά όπως γνωρίζετε, η γεωργία
έχει μεγάλο αποτύπωμα άνθρακα,

ενώ η αλιεία έχει πολύ μικρότερο,

και άρα είναι λιγότερο ρυπογόνος.

Τα ψάρια αποτελούν ήδη μεγάλο μέρος
της διατροφής μας,

αλλά μπορούν να αποτελέσουν
ακόμη μεγαλύτερο,

κάτι θετικό, επειδή όλοι ξέρουμε

ότι είναι υγιεινή τροφή για εμάς.

Μπορούν να μειώσουν
τις πιθανότητες καρκίνου,

τις καρδιοπάθειες και την παχυσαρκία.

Μάλιστα, ο διευθύνων σύμβουλός μας
Άντι Σάρπλες,

ο οποίος και συνέλαβε όλη την ιδέα,

θεωρεί ότι το ψάρι είναι
η τέλεια πηγή πρωτεΐνης.

Ο Άντι επιπλέον μιλάει για το ότι

το κίνημα προστασίας των ωκεανών
εξελίχτηκε

μέσα από το κίνημα προστασίας του εδάφους,

και σε αυτό το κίνημα

υπάρχει το πρόβλημα
της συνεχούς σύγκρουσης μεταξύ

βιοποικιλότητας και παραγωγής τροφής.

Το δάσος με τη βιοποικιλότητα
θα πρέπει να κοπεί

για να δημιουργηθεί το χωράφι

που θα καλλιεργηθεί το καλαμπόκι
που θα ταΐσει τον κόσμο,

επομένως υπάρχει ένα συνεχές πίσω-μπρος.

Υπάρχει η αιώνια δύσκολη απόφαση

που πρέπει να παρθεί μεταξύ

δύο πολύ σημαντικών πραγμάτων:

η διατήρηση της βιοποικιλότητας

και η σίτιση του κόσμου.

Στους ωκεανούς όμως,
δεν έχουμε αυτή τη σύγκρουση.

Στους ωκεανούς, η βιοποικιλότητα
δεν είναι σε αντιπαράθεση με την αφθονία.

Στην πραγματικότητα,
και τα δύο συγκλίνουν.

Όταν δρούμε ενισχύοντας
τη δημιουργία βιοποικιλότητας,

στην πραγματικότητα αποκτούμε
μεγαλύτερη αφθονία

κι αυτό είναι σημαντικό για να μπορέσουμε
να ταΐσουμε τον κόσμο.

Να όμως που πέφτουμε σε δίχτυα.

Το έπιασε κανείς αυτό;
(Γέλια)

Παράνομη αλιεία.

Η παράνομη αλιεία υποβαθμίζει το είδος

βιώσιμης διαχείρισης αλιευμάτων
στο οποίο αναφέρομαι.

Συμβαίνει όταν ψαρεύεις χρησιμοποιώντας

απαγορευμένο εξοπλισμό,

ή όταν ψαρεύεις σε μέρη
που δεν επιτρέπεται,

και πιάνεις ψάρια που έχουν
το λάθος μέγεθος ή είναι άλλου είδους.

Η παράνομη αλιεία εξαπατά τον καταναλωτή

και επίσης εξαπατά τους τίμιους ψαράδες,

και πρέπει να σταματήσει.

Τα παράνομα ψάρια εισχωρούν στην αγορά
μέσω της απάτης με τα θαλασσινά.

Μπορεί να το έχετε ακούσει.

Είναι όταν τα ψάρια φέρουν άλλη ετικέτα
από αυτό που πραγματικά είναι.

Σκεφτείτε την τελευταία φορά
που φάγατε ψάρι.

Τι φάγατε;

Είστε σίγουροι ότι ήταν αυτό που νομίζατε;

Γιατί εμείς ελέγξαμε 1.300
διαφορετικά δείγματα ψαριών

και περίπου το 1/3 από αυτά

δεν αντιστοιχούσαν
στην ετικέτα που έφεραν.

Εννέα στις δέκα λουτιανίδες
δεν ήταν λουτιανίδες.

Στο 59% του τόνου που ελέγχθηκε,

είχε τοποθετηθεί άλλη ετικέτα.

Ελέγξαμε 120 δείγματα
από κόκκινες λουτιανίδες,

και μόνο τα επτά ήταν
πράγματι κόκκινη λουτιανίδα,

οπότε καλή μας τύχη στην ανεύρεση
κόκκινης λουτιανίδας.

Τα θαλασσινά έχουν μια πολύ
πολύπλοκη εφοδιαστική αλυσίδα

και σε κάθε στάδιο αυτής της αλυσίδας,

υποβόσκει ο κίνδυνος απάτης,

εκτός και αν υπάρχει ανιχνευσιμότητα,

ένας τρόπος με τον οποίο
η βιομηχανία της αλιείας

μπορεί να παρακολουθεί την πορεία
των αλιευμάτων από τη βάρκα στο πιάτο

ώστε να σιγουρευτεί ότι
ο καταναλωτής μπορεί να μάθει

από πού προήλθε το φαγητό του.

Αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Μερικοί στη βιομηχανία το εφαρμόζουν,
αλλά δεν είναι αρκετοί,

επομένως προσπαθούμε να προωθήσουμε
ένα νομοσχέδιο στο Κογκρέσο

που ονομάζεται SAFE Seafood Act

και με πολλή χαρά ανακοινώνω σήμερα
τη δημοσιοποίηση

της έκκλησης ενός σεφ,
όπου έχουν υπογράψει 450 σεφ,

και που θα κατατεθεί στο Κογκρέσο

για να υποστηρίξει το νομοσχέδιο SAFE.

Υπέγραψαν πολλοί διάσημοι σεφ --

ο Άντονι Μπουρντέν, ο Μάριο Μπατάλι,

ο Μπάρτον Σίβερ και άλλοι --

υπέγραψαν επειδή πιστεύουν

ότι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα
να ξέρουν τι τρώνε.

(Χειροκρότημα)

Αρέσει και στους ψαράδες,
οπότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα

να λάβουμε την υποστήριξη
που χρειάζεται

για να περάσουμε αυτό το νομοσχέδιο,

και αυτό προκύπτει σε μια κρίσιμη στιγμή,

γιατί έτσι θα σταματήσουμε
την απάτη με τα θαλασσινά,

έτσι θα καταστείλουμε
την παράνομη αλιεία,

και έτσι θα βεβαιωθούμε

ότι οι ποσοστώσεις, η προστασία
του φυσικού περιβάλλοντος

και ο περιορισμός
της παρεμπίπτουσας αλιείας

λειτουργούν όπως πρέπει.

Ξέρουμε ότι μπορούμε να διαχειριστούμε
τα αλιεύματα με βιώσιμο τρόπο.

Ξέρουμε ότι μπορούμε να παράγουμε

υγιεινά γεύματα για εκατομμύρια ανθρώπους

χωρίς να χρησιμοποιηθεί
ούτε πολλή γη ούτε πολύ νερό,

με μικρό αποτύπωμα άνθρακα

και με μικρό κόστος.

Ξέρουμε ότι η διάσωση των ωκεανών

μπορεί να σιτίσει τον κόσμο,

και πρέπει να ξεκινήσουμε τώρα.

(Χειροκρότημα)

Σας ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)