Part 2 - Chapter 01 - Gulliver's Travels by Jonathan Swift

DEEL II. Een reis naar Brobdingnag.

HOOFDSTUK I.

Een grote storm beschreven; de lange boot gestuurd om water te halen, de schrijver gaat met het aan

ontdek het land.

Hij is links op de wal, is in beslag genomen door een van de inboorlingen, en vervoerd naar een boer

woning. Zijn ontvangst, met een aantal ongevallen dat

er daar gebeurde.

Een beschrijving van de bewoners.

Na zijn veroordeeld, door de natuur en fortuin, om actief en rusteloos leven, in

twee maanden na mijn terugkeer, heb ik weer links mijn geboorteland, en nam de scheepvaart in de

Downs, op de 20e dag van juni, 1702, in

de Adventure, kapitein John Nicholas, een Cornish man, commandant, op weg naar Surat.

We hadden een zeer welvarend storm, totdat we aankwamen bij de Kaap de Goede Hoop, waar we

aangevoerd voor zoet water, maar het ontdekken van een lek, we unshipped onze goederen en overwinterde

daar, voor de kapitein vallen zieken van een

koorts, konden we niet verlaten de Kaap tot eind maart.

Vervolgens varen, en had een goede reis tot we voorbij de Straat van Madagascar;

maar met het noorden kreeg van dat eiland, en om ongeveer vijf graden zuiderbreedte,

de winden, die in die zeeën in acht worden genomen

om een constante gelijk storm waaien tussen het noorden en westen, vanaf het begin van

December tot begin mei, op 19 april begon te waaien met veel

meer geweld, en meer westelijk dan

gebruikelijk, blijft dus voor twintig dagen bij elkaar: in die tijd, we werden gedreven

een beetje ten oosten van de Molukken, en ongeveer drie graden naar het noorden

van de lijn, als onze kapitein gevonden door een

observatie nam hij de 02 mei, op welk moment de wind ging liggen en het was een

perfect kalm, whereat was ik niet een beetje blij.

Maar hij, een man zeer ervaren in de navigatie van die zeeën, bid ons allemaal

voor te bereiden tegen een storm, die dus gebeurde de dag volgende op: voor de

zuidelijke wind, de zogenaamde zuidelijke moesson, begonnen met het opzetten inch

Vinden het was waarschijnlijk wegwaaien, namen wij in onze geest-zeil, en stond aan de hand

fok, maar het maken van slecht weer, keken we de geweren waren allemaal snel, en overhandigde

de Mizen.

Het schip lag zeer breed uit, dus we dachten dat het beter lepelend voor de zee, dan

proberen of pellen.

We rif in het voor-zeil en zette hem, en trok achter de voorgrond-sheet, het roer was

moeilijk a-weer. Het schip droeg dapper.

We belayed de voorgrond down-haul, maar het zeil werd gesplitst, en we neergehaald het erf, en de

kreeg het zeil in het schip, en ongebonden alle dingen uit de buurt van het.

Het was een zeer zware storm, als de zee brak vreemd en gevaarlijk.

We afgevoerd op de draagriem van de zweep-personeel, en hielp de man aan het roer.

We zouden niet get down onze steng, maar laten we allemaal staan, want ze scudded voor de

zee heel goed, en we wisten dat de top-mast omhoog wezen, het schip was de

wholesomer, en maakte betere manier door de zee, zien we hadden zee-kamer.

Toen de storm voorbij was, zetten we voor-zeil en de belangrijkste zeil-, en bracht het schip.

Vervolgens zetten we de Mizen, de belangrijkste-top-zeil, en de voor-top-zeil.

Onze koers was oost-noord-oosten, de wind was zuid-west.

We hebben aan boord van de stuurboord overstag, we afgeworpen onze weer-beugels en liften, die we in

de lee-braces, en trok naar voren door het weer-Bowlings, en trok ze strak,

en belayed ze, en trok over de Mizen

tack naar loef, en hield haar volledige en door zo dichtbij als ze zou liegen.

Tijdens deze storm, die werd gevolgd door een sterke wind west-zuid-westen, waren we

gedragen, door mijn berekening, ongeveer vijfhonderd mijl naar het oosten, zodat de

oudste zeiler aan boord kon niet zeggen in welk deel van de wereld die we waren.

Onze voorzieningen hield goed uit, onze trouwe schip was, en onze crew alles in goede gezondheid;

maar wij lag in de uiterste nood voor water.

We dachten dat het beste te houden op dezelfde koers, in plaats van weer meer noordelijke,

die zou kunnen hebben bracht ons naar het noord-westen van Groot-Tartarije, en in de

Bevroren zee.

Op de 16e dag van juni, 1703, een jongen op de top-mast ontdekte land.

Op de 17e, kwamen we in het volle zicht van een groot eiland of continent (want we wisten niet

of;) aan de zuidkant waarvan was een klein nek van de grond uitsteekt in de

zee, en een kreek te ondiep om een schip van te houden boven de honderd ton.

We anker in een liga van deze kreek, en onze kapitein stuurde een dozijn van zijn

mannen goed gewapend in de lange-boot, met schepen voor water, eventueel gevonden kon worden.

Ik wilde zijn verlof om te gaan met hen, dat ik misschien het land te zien, en wat te maken

ontdekkingen die ik kon. Toen we aan land zagen we geen rivier of

lente, noch enig teken van inwoners.

Onze mannen dus wandelde op het strand om uit te vinden wat vers water in de buurt van de zee, en

Ik liep alleen over een mijl aan de andere kant, waar ik gezien het land alle

kaal en rotsachtig.

Ik begon nu te moe, en zag niets om mijn nieuwsgierigheid te vermaken, keerde ik terug

voorzichtig af naar de beek, en de zee zijn vol in mijn ogen, zag ik onze mannen

al stapte in de boot en roeien voor het leven op het schip.

Ik was van plan om holla na hen, hoewel het was te weinig doel, toen ik

waargenomen een reusachtig wezen wandelen na hen in de zee, zo snel als hij kon: hij waadde

niet veel dieper dan zijn knieën, en nam

enorme vooruitgang geboekt, maar onze mannen hadden het begin van hem half een competitie, en de zee

daaromtrent wordt vol van scherpe puntige rotsen, het monster was niet in staat om in te halen

de boot.

Dat was ik naderhand verteld, want ik durfde niet verblijf in om de kwestie van het avontuur te zien, maar

rende zo snel als ik kon de manier waarop ik voor het eerst ging, en toen klom een steile heuvel,

die gaf me enig uitzicht op het land.

Ik vond het helemaal verbouwd, maar dat die voor het eerst mij verbaasde was de lengte van de

gras, die in deze gronden die leek te worden gehouden voor hooi, was ongeveer twintig meter

hoog.

Ik viel in een grote weg, want zo heb ik dat het is, maar het diende om de bewoners

alleen als een mond-weg door een veld van gerst.

Hier heb ik gelopen op een tijdje, maar kon weinig zien aan beide kanten, het wordt nu

de buurt van de oogst, en het koren stijgende minstens veertig meter.

Ik was een uur lopen naar het einde van dit gebied, die werd omheind met een haag van

minstens honderdtwintig meter hoog, en de bomen zo verheven dat ik geen make

berekening van de hoogte ervan.

Er was een stijl om van dit veld gaan naar de volgende.

Het had vier stappen, en een steen te steken over wanneer je kwam tot de bovenste.

Het was onmogelijk voor mij om deze stijl te klimmen, want elke stap was zes-meter

hoog, en de bovenste steen ongeveer twintig.

Ik was streven naar een gat in de heg, vinden toen ik ontdekte een van de

inwoners in het volgende veld, het bevorderen van de richting van de stijl, van dezelfde grootte met

hem die ik zag in de zee het nastreven van onze boot.

Hij verscheen zo groot als een gewone spits steeple, en ongeveer tien meter nam bij elke

stap, zo dicht als ik kon raden.

Ik werd getroffen met de grootste angst en verwondering, en liep om me te verbergen in de

maïs, waar ik zag hem op de top van de stijl terug te kijken naar het volgende veld op

de rechterhand, en hoorde hem roepen in een

stem vele graden luider dan een spreken-trompet, maar het geluid was zo hoog in de

lucht, dat ik eerst dacht dat het zeker was donder.

Waarop zeven monsters, net als hij, kwam naar hem toe met oogsten-haken in

hun handen, elke haak over de grootte van zes zeisen.

Deze mensen waren niet zo goed gekleed als de eerste, wiens bedienden of arbeiders die

leek te zijn, want, op enkele woorden die hij sprak, gingen ze naar de maïs oogsten in de

veld waar ik lag.

Ik hield van hen op een even grote afstand als ik kon, maar werd gedwongen om te gaan met

extreme moeilijkheid, om de stengels van het graan waren soms niet boven een voet

ver, zodat ik nauwelijks kon knijp mijn lichaam tussen hen.

Toch maakte ik een verschuiving naar vooruit te gaan, totdat ik kwam tot een deel van het veld, waar de

maïs was gelegd door de regen en wind.

Hier was het voor mij onmogelijk om een stap vooruit, want de stengels waren zo met elkaar verweven,

dat ik niet kon kruipen door, en de baarden van de gevallen oren zo sterk en

wees, dat zij doorstoken door mijn kleren in mijn vlees.

Tegelijkertijd hoorde ik de maaiers niet een honderd meter achter me.

Omdat heel moedeloos met arbeid, en volledig overmand door verdriet en wanhoop, ik leg

neer tussen twee bergruggen, en van harte wenste dat ik zou er mijn dag te beëindigen.

Ik betreurde mijn troosteloze weduwe en vaderloze kinderen.

Ik betreurde mijn eigen dwaasheid en eigenzinnigheid, in een poging een tweede reis, tegen de

advies van al mijn vrienden en relaties.

In deze verschrikkelijke agitatie van de geest, kon ik niet nalaten te denken van Lilliput, waarvan

inwoners keek op mij als de grootste wonderkind dat ooit verscheen in de wereld;

waar ik was in staat om een keizerlijke vloot te tekenen

in mijn hand, en het uitvoeren van die andere acties, die zullen worden opgenomen voor altijd in

de kronieken van dat rijk, wanneer deze zich nageslacht nauwelijks geloven,

hoewel bevestigd door miljoenen.

Ik dacht wat een vernedering het moet bewijzen voor mij, om zo te verwaarlozen verschijnen in

deze natie zou worden als een enkele kleine landje onder ons.

Maar dit ik bedacht was om de minste van mijn ongeluk, want, als menselijke wezens zijn

waargenomen om meer wild en wreed in verhouding tot hun bulk, wat zou ik

verwachten, maar om een hapje in de mond van

de eerste onder deze enorme barbaren die moet gebeuren om me te grijpen?

Ongetwijfeld filosofen in de juiste, wanneer ze vertellen ons dat niets groots is of

weinig anders dan door vergelijking.

Het kan zijn blij geluk te hebben laat de Lilliputters u enkele natie, waar de

de mensen waren als verkleinwoord ten aanzien van hen, als ze waren voor mij.

En wie weet, maar dat zelfs deze wonderbaarlijke ras van stervelingen kunnen eveneens worden

overmatched in een afgelegen deel van de wereld, waarvan wij hebben nog geen ontdekking.

Bang en beschaamd als ik was, kon ik niet nalaten er aan de hand met deze reflecties,

wanneer een van de maaiers, naderende binnen tien meter van de rand waar ik lag, maakte mij

begrijpen dat met de volgende stap moet ik

worden geplet tot de dood onder zijn voet, of in tweeën te snijden met zijn oogst de haak.

En daarom, toen hij weer stond te bewegen, ik schreeuwde zo hard als angst zou kunnen maken

me: waarna het enorme beest betrad kort, en, op zoek naar rondom onder hem voor een aantal

tijd, eindelijk bespeurde me als ik op de grond lag.

Hij beschouwde een tijdje, met de voorzichtigheid van iemand die probeert vast te houden op een klein

gevaarlijke dier op een zodanige wijze dat het niet zal kunnen hetzij krabben of bijten

hem, zoals ik zelf heb wel eens gedaan met een wezel in Engeland.

Eindelijk waagde hij achter me te nemen, door het midden, tussen zijn wijsvinger en

duim, en bracht mij binnen drie meter van zijn ogen, opdat Hij ziet mijn figuur

meer perfect.

Ik geraden zijn betekenis, en mijn geluk gaf me zoveel tegenwoordigheid van geest, dat ik

besloten niet te worstelen in het minst omdat hij hield me in de lucht boven de zestig meter afstand van

de grond, hoewel hij smartelijk geknepen

mijn zijden, uit angst dat ik zou glijden door zijn vingers.

Het enige wat ik waagde was om mijn ogen naar de zon te verhogen, en mijn handen plaats

samen in een smeken houding, en spreken een paar woorden in een nederige melancholie

toon, geschikt om de toestand ik toen was

in: want ik aangehouden elk moment dat hij me zou Dash tegen de grond, zoals wij

meestal een beetje hatelijk dier, dat we een geest te vernietigen.

Maar mijn goede ster zou hebben, dat hij is verschenen tevreden met mijn stem en

gebaren, en begon op mij zien als een curiositeit, veel af om mij te horen

spreken gearticuleerde woorden, hoewel hij niet kon begrijpen.

In de tussentijd was ik niet in staat om zuchten en tranen, en draaien nalaten mijn

hoofd naar mijn zijden; hem te laten weten, zo goed als ik kon, hoe wreed ik was gekwetst door

de druk van zijn duim en wijsvinger.

Hij leek mijn betekenis te vatten, want, het optillen van de lappet van zijn jas, hij zette

me zachtjes in, en meteen liep langs met mij mee naar zijn meester, die een

grote boer, en dezelfde persoon die ik eerst had gezien in het veld.

De boer die (zoals ik veronderstel door hun te praten) kreeg een dergelijke rekening van mij als zijn

knecht hem kon geven, nam een stuk van een kleine stro, ongeveer de grootte van een wandel-

personeel, en daarmee hief het slippen

van mijn jas, waarin het lijkt erop dat hij dacht dat een soort van bedekking die de natuur had gegeven worden

mij. Hij blies mijn haren opzij om een beter rekening te

uitzicht op mijn gezicht.

Hij hinden riep over hem, en vroeg hen, zoals ik later geleerd, of ze

had ooit in het gebied een wezentje die mij leek.

Hij plaatste me zachtjes op de grond op handen en voeten, maar ik kreeg meteen op, en

liep langzaam achteruit en vooruit, laten die mensen zien ik had geen intentie om te lopen

weg.

Ze zaten allemaal in een kring over mij, hoe beter om mijn bewegingen te observeren.

Ik trok mijn hoed af, en maakte een diepe buiging naar de boer.

Ik viel op mijn knieën en hief mijn handen en ogen, en een aantal woorden sprak zo luid

als ik kon: ik nam een tas van goud uit mijn zak, en nederig voorgelegd aan hem.

Hij kreeg het op de palm van zijn hand, toen paste het dicht bij zijn oog te zien

wat het was, en daarna draaide hem een paar keer met de punt van een speld

(Die hij uit zijn mouw,) maar kon er niets van.

Waarop ik een teken dat hij zijn hand op de grond.

Ik heb toen nam de portemonnee, en te openen, goot al het goud in zijn handpalm.

Er waren zes Spaanse stukken van vier pistolen elk, naast de twintig of dertig

kleinere munten.

Ik zag hem nat het topje van zijn pink op zijn tong, en nemen een van mijn

grootste stukken, en dan nog een, maar hij leek te zijn geheel onwetend wat ze

waren.

Hij maakte me een teken om weer leg ze in mijn tas, en de portemonnee weer in mijn zak,

die, na het aanbieden van het aan hem een paar keer, dacht ik dat het best te doen.

De boer, tegen die tijd, was overtuigd dat ik moet een rationeel wezen te worden.

Hij sprak vaak om mij, maar het geluid van zijn stem mijn oren doorboord als dat van een water-

molen, maar zijn woorden waren genoeg verwoorden.

Ik antwoordde zo hard als ik kon in verschillende talen, en hij vaak legde zijn oor binnen

twee meter van mij: maar alles tevergeefs, want wij waren geheel onbegrijpelijk elkaar.

Hij dan zijn knechten naar hun werk, en het nemen van zijn zakdoek uit zijn

pocket, hij verdubbelde en spreidde het op zijn linkerhand, die hij plat op de

grond met de palm naar boven, zodat ik een

teken te stappen in het, als ik kon gemakkelijk doen, want het was niet meer dan een voet in dikte.

Ik dacht dat het mijn kant om te gehoorzamen, en voor angst om te vallen, legde mij in volle lengte op

de zakdoek, met de rest van dat hij likte me naar het hoofd voor de

nadere zekerheid, en op deze wijze bracht mij naar zijn huis.

Daar riep hij zijn vrouw, en liet ik haar, maar zij schreeuwde en rende terug, zoals

vrouwen in Engeland doen bij de aanblik van een pad of een spin.

Echter, toen ze een tijdje gezien mijn gedrag, en hoe goed ik de waargenomen

ondertekent haar man maakte ze al snel was verzoend, en door graden groeide zeer

aanbesteding van mij.

Het was ongeveer twaalf 's middags, en een lakei voerde in het diner.

Het was slechts een grote schotel van vlees (geschikt voor de vlakte conditie van een

landman,) in een schaal van ongeveer vier-en-twintig meter diameter.

Het bedrijf waren, de boer en zijn vrouw, drie kinderen en een oude grootmoeder.

Toen ze ging zitten, de boer plaatste me op enige afstand van hem op de tafel,

dat was dertig meter hoog vanaf de vloer.

Ik was in een verschrikkelijke angst, en hield zo ver ik kon vanaf de rand, uit angst voor

vallen.

De vrouw gehakt een stukje vlees, dan verkruimeld brood op een trencher, en

plaatste het voor mij.

Ik maakte haar een diepe buiging, pakte mijn mes en vork, en viel om te eten, die hen

meer dan vreugde.

De vrouw des huizes liet haar dienstmeisje voor een klein kopje dram, waarvan aangehouden ongeveer twee liter, en

gevuld met drank, ik nam het schip met veel moeite in beide handen, en in

een zeer respectvolle manier dronk om haar te

ladyship de gezondheid, de uiting van de woorden zo hard als ik kon in het Engels, waarin de gemaakte

bedrijf zo hartelijk lachen, dat ik bijna doof was met het geluid.

Deze likeur smaakte als een kleine cider, en was niet onaangenaam.

Dan is de heer heeft mij een teken om te komen tot zijn sleuvengraver kant, maar toen ik op de

tabel, die in grote verrassing de hele tijd, als de toegeeflijke lezer zal gemakkelijk

bedenken en excuus, ik toevallig te struikelen

tegen een korst, en viel plat op mijn gezicht, maar kreeg geen kwaad.

Ik kreeg meteen, en het observeren van de goede mensen om in veel bezorgdheid, nam ik

mijn hoed (die ik hield onder mijn arm uit van goede manieren,) en zwaaide het over mijn hoofd,

maakte drie huzzas, om te laten zien had ik geen kattenkwaad gekregen door mijn val.

Maar vooruit vooruit naar mijn meester (zoals ik voortaan zal hem noemen,) zijn jongste

zoon, die naast hem zat, een boog jongen van ongeveer tien jaar oud, nam mij door de

benen en hield me zo hoog in de lucht, dat de

Ik beefde elke ledemaat: maar zijn vader greep me van hem, en op hetzelfde moment

gaf hem zo'n doos op het linkeroor, zoals zou worden gekapt een Europese troep

paard naar de aarde, het bestellen van hem over te nemen van de tafel.

Maar bang zijn van de jongen zou me in het krijt een Desondanks, en goed herinneren hoe ondeugend

alle kinderen onder ons van nature zijn mussen, konijnen, jonge kittens en puppy

honden, viel ik op mijn knieën, en wijst op

de jongen, die mijn meester te begrijpen, zo goed als ik kon, dat ik zijn zoon gewenst

zou kunnen vergeven.

De vader voldaan, en de jongen nam zijn zetel weer, waarna ik ging naar hem toe, en

kuste zijn hand, die mijn meester was, en maakte hem viel me zachtjes mee.

In het midden van het diner, mijn meesteres favoriete kat sprong in haar schoot.

Ik hoorde een geluid achter me als dat van een tiental kous-wevers op het werk, en draaien

mijn hoofd, ik vond het voort uit het spinnen van dat dier, die leek te zijn

drie keer zo groot als een os, als ik

berekend door de mening van haar hoofd, en een van haar poten, terwijl haar meesteres was het voeden

en strelen haar.

De felheid van gelaat dit schepsel is helemaal ontdaan me;

hoewel ik stond aan het andere einde van de tafel, boven vijftig meter af, en hoewel

mijn meesteres hield haar vasten, uit angst dat ze

misschien een bron geven en grijpen me in haar klauwen.

Maar het gebeurde was er geen gevaar, want de kat had niet de minste kennis van mij

toen mijn meester plaatste me binnen drie meter van haar.

En zoals ik heb altijd gezegd, en vond ware door de ervaring in mijn reizen, dat de

vliegen of het ontdekken van angst voor een woest dier, is een bepaalde manier om het na te streven

of je aanvallen, dus ik besloot, in dit

gevaarlijk moment, geen manier van zorg geven.

Ik liep met onverschrokkenheid vijf of zes keer voor het hoofd van de kat, en kwam

binnen een halve meter van haar, waarna ze trok zich terug, alsof ze meer

bang voor me: ik had minder angst

met betrekking tot de honden, waarvan drie of vier kwam de kamer in, want het is gebruikelijk in

boeren 'huizen, waarvan er een een mastiff, gelijk in bulk aan vier olifanten,

en een ander een windhond, iets groter dan de mastiff, maar niet zo groot.

Als het eten bijna klaar was, de verpleegster kwam met een kind van een jaar oud in haar armen,

die onmiddellijk zag me, en begon een rukwind die u zou kunnen hebben gehoord van

London-Bridge naar Chelsea, na de gebruikelijke

welsprekendheid van baby's, voor mij te krijgen voor een speelbal.

De moeder, uit pure verwennerij, nam mij op, en zette me aan het kind, die

op dit moment greep me door het midden, en heb mijn hoofd in zijn mond, waar ik brulde zo

luid dat de egel was frighted, en laat

me laten vallen, en ik zou onfeilbaar heb brak mijn nek, als de moeder niet had hield haar

schort onder mij.

De verpleegster, haar baby rustig, gebruik gemaakt van een rammelaar, die was een soort hol vat

gevuld met grote stenen, en bevestigd door een kabel aan op de taille van het kind: maar al bij

ijdel, dus dat ze werd gedwongen om de laatste redmiddel toe te passen door het geven van het zuigen.

Ik moet bekennen geen object ooit walg me zo veel als de aanblik van haar monsterlijke

borst, die ik niet kan vertellen wat te vergelijken met, om zo de nieuwsgierige lezer een geven

idee van hun omvang, vorm en kleur.

Het stond prominent zes meter, en kon niet minder dan zestien zijn in omtrek.

De tepel was ongeveer de helft van de grootheid van mijn hoofd, en de kleurtoon zowel van die en de dug,

zo gevarieerd met vlekken, puistjes, en sproeten, zou dat niets lijkt meer

misselijk: want ik had een bijna aanblik van haar,

ze zitten, hoe meer gemakkelijk te zuigen geven, en ik stond op de tafel.

Dat deed me nadenken over de lichte huid van onze Engels dames, die lijken zo mooi

voor ons, alleen maar omdat ze van onze eigen grootte, en hun gebreken niet om gezien te worden, maar

door een vergrootglas, waar vinden we

door experiment dat de soepelste en witste skins kijken ruw en grof, en

slecht gekleurd.

Ik herinner me dat ik op Lilliput, de teint van die verkleinwoord mensen

leek me de mooiste in de wereld, en praten over dit onderwerp met een persoon

van leren zijn er, die een intieme

vriend van mij, hij zei dat mijn gezicht verscheen veel eerlijker en gladder, toen hij

keek op mij van de grond, dan is het wel op een nader te bekijken, toen ik nam hem op in

mijn hand, en bracht hem dicht, die hij

bekend was in het begin een zeer schokkend gezicht.

Hij zei: "kon hij grote gaten in mijn huid te ontdekken, dat de stompen van mijn baard was

tien keer sterker dan de haren van een zwijn, en mijn teint bestaat uit verschillende

kleuren helemaal onaangenaam: "hoewel

Ik moet bedelen laat om te zeggen voor mezelf, dat ik zo eerlijk als de meeste van mijn geslacht en land,

en zeer weinig gebruind door al mijn reizen.

Aan de andere kant, verhandelingen van de dames in de rechtbank dat de keizer, hij gebruikt om de

vertel me, "een had sproeten, een ander een te grote bek, een derde te grote neus;"

niets van dat ik in staat was te onderscheiden.

Ik moet bekennen deze reflectie was duidelijk genoeg, die echter,, Ik kon het niet

verdragen, zou kunnen denken opdat de lezer die enorme beesten waren eigenlijk vervormd: voor

Ik moet doen ze het recht om te zeggen, ze zijn

een bevallige ras van mensen, en in het bijzonder de kenmerken van aangezicht mijn meester,

hoewel hij was, maar een boer, toen ik hem zag van de hoogte van zestig meter, bleek

zeer goed geproportioneerd.

Als het eten klaar was, mijn meester ging uit om zijn arbeiders, en, als ik kon ontdekken door

zijn stem en gebaar, gaf zijn vrouw streng in rekening brengen voor me zorgen.

Ik was heel erg moe, en afgevoerd om te slapen, wat mijn meesteres waarnemen, zij

zette me op haar eigen bed, en bedekt mij met een schone witte zakdoek, maar groter en

grover dan het grootzeil van een man-van-oorlog.

Ik sliep ongeveer twee uur, en droomde ik was thuis met mijn vrouw en kinderen, die

verergerd mijn verdriet toen ik ontwaakte, en vond ik alleen in een grote kamer, tussen

twee-en driehonderd meter breed, en vooral

tweehonderd hoog, liggend in een bed twintig meter breed.

Mijn meesteres was weg over haar huishoudelijke zaken, en had opgesloten me binnen

Het bed was acht meter van de vloer.

Sommige natuurlijke behoeften moest ik om aan de slag, ik durfde niet de pretentie om te bellen, en als ik

had, zou het voor niets geweest, met zo'n stem als de mijne, op zo grote afstand

vanuit de kamer waar ik lag naar de keuken waar de familie bewaard.

Terwijl ik onder deze omstandigheden, twee ratten kropen de gordijnen, en liep

ruiken naar achteren en naar voren op het bed.

Een van hen kwam bijna tot mijn gezicht, waarna ik stond in een schrik, en haalde

mijn hanger om mezelf te verdedigen.

Deze afschuwelijke dieren hadden de moed mij te vallen aan beide kanten, en een van hen

Zijn voorpoten gehouden op mijn halsband, maar ik had het geluk om te scheuren op zijn buik voor

hij kon doen mij geen kwaad.

Hij viel neer op mijn voeten en de andere, het zien van het lot van zijn kameraad, maakte zijn

ontsnappen, maar niet zonder een goede wond op de rug, die ik gaf hem als hij vluchtte, en

maakte het bloed lopen druppelende van hem.

Na deze te exploiteren, liep ik zachtjes heen en weer op het bed, op mijn adem en herstellen

verlies van de geesten.

Deze wezens waren van de grootte van een grote mastiff, maar oneindig veel meer wendbaar en

heftig, dus dat als ik had mijn gordel voordat ik ging slapen, ik moet

onfeilbaar is aan stukken gescheurd en verslonden.

Ik mat de staart van de dode rat, en vond dat het twee meter lang, wil een

inch, maar het ging tegen mijn buik aan het karkas te slepen van het bed, waar het lag

nog steeds bloeden, ik zag het had nog een aantal

het leven, maar met een sterke schuine streep in de nek, ik grondig verzonden het.

Al snel na mijn meesteres kwam in de kamer, die mij te zien alle bloedige, liep en nam me

in haar hand.

Ik wees naar de dode rat, glimlachend, en het maken van andere tekens om te laten zien ik was niet gewond;

whereat was ze erg blij en riep de meid tot het nemen van de dode rat met een

tang, en gooi het uit het raam.

Ze zette me op een tafel, waar ik liet haar mijn hanger alle bloedige, en vegen het op

de lappet van mijn jas, terug aan de schede.

Ik was gedrukt om meer dan een ding, die een ander niet kon doen voor me doen, en

dan ook geprobeerd om mijn meesteres te begrijpen, dat ik wilde worden vastgelegd

op de vloer, die nadat ze had gedaan, mijn

verlegenheid zou niet lijden me om verder te uiten mezelf, dan door te wijzen op de

deur, en buigen meerdere malen.

De goede vrouw, met veel moeite, eindelijk ervaren wat ik zou willen zijn op, en

brengt me weer in haar hand, liep de tuin in, waar ze zette me neer.

Ik ging aan de ene kant ongeveer twee honderd meter, en wenkte haar niet om te kijken of te

volg mij, ik verstopte me tussen twee bladeren van zuring, en daar geloosde

noodzakelijkheden van de natuur.

Ik hoop dat de zachte lezer zal me excuus voor woning op deze en dergelijke gegevens,

die, hoe onbelangrijk ze lijken te kruipen vulgair geesten, zal nog

zeker helpen een filosoof aan zijn te vergroten

gedachten en fantasie, en toepassen in het belang van publieke als private

leven, dat mijn enige ontwerp werd bij de presentatie van deze en andere rekeningen van mijn

reist naar de wereld waarin ik ben

vooral leergierige van de waarheid, zonder dat enige versieringen van leren of van

stijl.

Maar de hele scène van deze reis maakte zo sterk een indruk op mijn geest, en is zo

diep in mijn geheugen, dat bij het plegen van het aan het papier heb ik niet nalaten een

materiaal omstandigheid: echter, op een

strikte toetsing, ik uitgewist verschillende passages.

Van minder moment dat in mijn eerste exemplaar, uit angst te worden gecensureerd als vervelend en

onbeduidend, waarvan reizigers worden vaak, misschien niet zonder gerechtigheid, beschuldigd.