3 sposoby mówienia po angielsku

Jamila Lyiscott jest "trójjęzyczną oratorką" - w swoim przekonującym mówionym eseju "Połamany angielski" pochwala i celebruje trzy różne smaczki angielskiego: jednego do rozmowy z kumplami, drugiego do klasy i trzeciego w domu. Podczas odkrywania skomplikowanej historii i współczesnej tożsamości, którą każda z tych odmian angielskiego reprezentuje, ujawnia, co oznacza "elokwencja".

Dzisiaj

zdumiona paniusia zauważyła muszlę,

którą zamieszkuje moja dusza

i obwieściła, że jestem

"elokwentna".

Oznacza to,

że w kwestii wyrażania i dykcji

nie muszę się zastanawiać,

bo jestem "elokwentna".

Więc gdy profesor zadaje pytanie

i moja odpowiedź jest skażona konotacją

ze zurbanizowaną sugestią,

to nie ma tu chybionej intencji.

Zwróć uwagę,

jestem "elokwentna".

Więc kiedy ojciec pyta: "Co to je?",

Moja "elokwentna" odpowiedź
nigdy nie chybia.

Mówię: "Ojcze, oto nieuchronny problem".

A kiedy jestem na dzielni

przełączam się, bo potrafię.

Kiedy mój chłopak pyta: "Wassup Bro?",

mówię po prostu: "Wybyłam z ludźmi,
ale już po krzyku".

A czasami w klasie

mogę zatrzymać intelektualny
bełkot, żeby zapytać:

"E, czemu te książki nie są nigdy
o takich jak ja?".

Tak, zdecydowałam się traktować

wszystkie trzy języki równo,

bo jestem "elokwentna".

Ale kto kontroluje elokwencję?

Język angielski jest mową wielopostaciową.

Przedmiotem ciągłej transformacji.

Sądzisz, że tylko ignorant źle mówi,

ale ja ci mówię,
że nawet "elokwentni" Amerykanie

brzmią głupio dla Brytyjczyków.

Kiedy nauczyciel wpadnie na dzielnię
i powie "Cześć",

Zatrzymam go i powiem: "Nie",

To brak elokwencji...

Trzeba powiedzieć "Siema!".

Może sądzisz, że to przegięcie, do bani,

Ale mówię wam,
że nawet nasz język ma reguły.

Kiedy mama kpi ze mnie i mówi:

"Ciężko idąc będzie do sklepu",

mówię jej, że to zdanie
nie przestrzega reguł.

"Ciężko" nigdy nie występuje
przed imiesłowem czynnym.

To podstawowa zasada
tego angielskiego.

Gdybym mogła,

wyśpiewałabym z górskich szczytów,

z każdej peryferii, z każdego getta

że jedynym boskim językiem
jest ten z Księgi Rodzaju,

który o świecie mówi: "dobry".

Nie zawsze stanę przed wami

z wyśmienitą przemową,

ale nie sądźcie mnie po języku
i nie zakładajcie,

że jestem za głupia, by uczyć.

Przecież mówię trzema językami,

po jednym na miejsce:

dom, szkołę i przyjaciół.

Jestem trójjęzyczną oratorką.

Czasem trzymam się jednego języka,

czasem je zmieniam, żeby się nie nudzić.

Czasem odganiam dwa języki,

kiedy używam tego klasowego.

Kiedy je czasem mieszam,

czuję się jak wariat gotujący w łazience.

Wiem, że musiałam pożyczyć od was język,

bo mój ukradziono.

Nie oczekujcie,
że wiernie oddam waszą historię,

gdy moją zniszczono.

Te słowa są mówione

przez kogoś, kto ma dosyć

europocentrycznych ideałów

Mówię mieszanką waszego języka,

bo mój zgwałcono wraz z historią.

Mówię łamaną angielszczyzną,
by broczące rany przypominały,

że nasz stan nie jest zagadką.

Męczy mnie negatywny obraz,
który rozwściecza moich ludzi.

Moje włosy nie są złe,
póki nie napadły na bank,

rzygam przez idiotyczne
nierówności rasowe,

więc twoje włosy nie są lepsze,

chyba że dają na biednych.

Gwałtem oderwano nas od domu,

nie oczekuj, że ich piętno na twoim języku

potraktuję jako coś gorszego.

Żeby było jasne,

żeby nie było wahania,

to nie jest zew ignorancji.

To świętowanie języka.

Dlatego w podaniu o pracę
napisałam "trójjęzyczna".

Mogę pomóc w dywersyfikacji klientów,

to chciałam im powiedzieć,

I na rozmowie kwalifikacyjnej

chętnie pokażę, że umiem powiedzieć:

"Wassup"

"Siema"

i oczywiście: "Cześć",

bo jestem "elokwentna".

Dziękuję

(Oklaski)