To This Day Project - Shane Koyczan

Shane Koyczan "To This Day" http://www.tothisdayproject.com Help this message have a far reaching and long lasting effect in confronting bullying. Please share generously.

Find Shane on Facebook - http://on.fb.me/Vwdi65
or on Twitter - http://www.twitter.com/koyczan

I send out one new poem each month via email. You might like to join us. http://www.shanekoyczan.com

"My experiences with violence in schools still echo throughout my life but standing to face the problem has helped me in immeasurable ways.

Schools and families are in desperate need of proper tools to confront this problem. This piece is a starting point." - Shane

Find anti-bullying resources at http://www.bullying.org

Dozens of collaborators from around the world helped to bring this piece to life. Learn more about them and the project at http://www.tothisdayproject.com

Buy "To This Day" on BandCamp http://bit.ly/VKGjgU

or iTunes http://bit.ly/W47QK2

Credits:

Ryan Kothe
Mike Healey
Will Fortanbary
Brian San
Diego De la Rocha
Gizelle Manalo
Adam Plouff
Mike Wolfram
Hyun Min Bae
Oliver Sin
Seth Eckert
Viraj Ajmeri
Vishnu Ganti
Yun Wang
Boris Wilmot
Cameron Spencer
DeAndria Mackey
Matt Choi
Reimo Õun
Samantha Bjalek
Eli Treviño
Ariel Costa
Caleb Coppock
James Mabery
Samir Hamiche
Waref Abu Quba
Deo Mareza and Clara
Josh Parker
Scott Cannon
Thomas McKeen
Kaine Asika
Marcel Krumbiegel
Teresa del Pozo
Eric Paoli Infanzón
Maxwell Hathaway
Rebecca Berdel
Zach Ogilvie
Anand Mistry
Chase Ogden
Dominik Grejc
Gideon Prins
Lucy Chen
Mercedes Testa
Rickard Bengtsson
Stina Seppel
Daniel Göttling
Julio C. Kurokodile
Marilyn Cherenko
Tim Darragh
Jaime Ugarte
Joe Donaldson
Josh Beaton
Margaret Schiefer
Rodrigo Ribeiro
Ryan Kaplan
Yeimi Salazar
Daniel Bartels
Joe Donaldson
Daniel Molina
Sitji Chou
Tong Zhang
Luc Journot
Vincent Bilodeau
Amy Schmitt
Bert Beltran
Daniel Moreno Cordero
Marie Owona
Mateusz Kukla
Sean Procter
Steven Fraser
Aparajita R
Ben Chwirka
Cale Oglesby
Igor Komolov
Markus Magnusson
Remington McElhaney
Tim Howe
Agil Pandri
Jessie Tully
Sander Joon
Kumphol Ponpisute
James Waters
Chris Koelsch
Ronald Rabideau
Alessandro & Manfredi
Andrea López
Howey Mitsakos

Giant Ant Studios
Leah Nelson
Jorge R. Canedo Estrada
Alicia Katz
for having the bravery to helm such a monumental project.

Brett Wilson
Joni Avram
for their generosity of spirit and tireless support.

Olivia Mennell
Maiya Robbie
Stefan Bienz
Corwin Fox
Aaron Joyce
Christina Zaenker
Melissa Bandura
for creating such a beautiful piece of music and having the patience to explore this art form with me.

Christi Thompson
Jess Sloss
for keeping me organized and making me appear to look like I know what I'm doing.

Loretta Mozart AKA my Grandmother
Sandy Garossino
Nea Reid
bullying.org
for never saying "You can't do that." For always saying "OK... how can I help?"

Όταν ήμουν παιδί επίστευα ότι τα πορκ τσοπς και τα καράτε τσοπς ήταν το ίδιο πράγμα

Νόμιζα ότι ήταν και τα δύο είδη χοιρινής μπριζόλας

και επειδή η γιαγιά μου σκέφτηκε ότι ήταν χαριτωμένο και επειδή ήταν το αγαπημένο μου φαγητό

μου επέτρεψε να το λέω

πράγμα ασήμαντο

και μια μέρα συνειδητοποίησα ότι τα χοντρά παιδία δεν σχεδιάστηκαν για να σκαρφαλώνουν δέντρα

Έπεσα κάτω από ένα δέντρο και μελανίαστικε η δεξιά πλευρά του σώματός μου

Δεν ήθελα να το πω της γιαγιάς μου, επειδή φοβόμουν ότι θα μου θύμωνε που έπαιζα σε μέρος που δεν έπρεπε να είμουν

Λίγες μέρες αργότερα ο δάσκαλος της γυμναστικής παρατήρησε τη μελανιά και με έστειλε στο γραφείο του διευθυντή

από εκεί είχα σταλεί σε ένα άλλο μικρό δωμάτιο με μια πραγματικά συμπαθητική κυρία που με ρώτησε ένα σωρό ερωτήσεις για τη ζωή μου στο σπίτι

Δεν υπήρχε λόγος να πω ψέματα

ζωή μου ήταν αρκετά καλή

Της είπα οτι όποτε είμαι λυπημένος γιαγιά μου μου δίνει καράτε τσοπς

Αυτό οδήγησε σε μια έρευνα

και με είχαν πάρει από το σπίτι για τρεις ημέρες, μέχρι που αποφάσισαν να ρωτήσουν πώς απέκτησα τη μελανιά

η ανόητη μικρή ιστορία γρήγορα εξαπλώθηκε στο σχολείο και κέρδισα το πρώτο μου ψευδώνυμο

Χοιρινή μπριζόλα

Μέχρι και σήμερα

Μισώ τις χοιρινές μπριζόλες

Δεν είμαι το μόνο παιδί που μεγάλωσε έτσι

που περιβάλλοταν από ανθρώπους που ψάλανε των ρυθμό τους

λες και τα ραβδιά και οι πέτρες που τσακίζουν κόκαλα πονάνε περισσότερο από τα ονόματα που μας φώναζαν

μας φωνάζανε τα πάντα

Έτσι μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι κανείς δεν θα μας ερωτευόταν

ότι για πάντα θα είμασταν μονάχοι μας

ότι ποτέ δεν θα συναντούσαμε κάποιον που θα μας έκανε να νιώθουμε ότι έφτιαξε τον ήλιο για εμάς

Έτσι οι ραγισμένες χορδές της καρδιάς αιμοραγούσαν τα μπλους καθώς προσπαθούσαμε να μην νιώθουμε τίποτα

μην πείτε μου ότι αυτό πονάει λιγότερο από ένα σπασμένο κόκαλο

ότι η ψυχή μέσα μας μπορεί να αφαιρεθεί από χειρούργο

ότι δεν γίνεται να κάνει μετάσταση

ήταν 8 χρονών

στην πρώτη μας ημέρα στην 6η τάξη την αποκάλεσαν άσχημη

και οι δύο μας μετακινηθήκαμε στο πίσω μέρος της τάξη για να αποφύγουμαι το φτύσιμο

αλλά οι διάδρομοι του σχολείου ήταν πεδία μάχης

Συνηθίζαμε να μένουμε μέσα τα διαλείμματα, επειδή η αυλή ήταν χειρότερα

έξω, θα πρέπει να κάνουμε πρόβα πως τρέχουμε μακριά ή να μάθουμε να μένουμε ακίνητοι σαν αγάλματα

χωρις να δίνουμε ενδείξεις ότι ήμασταν εκεί

και στην 5η τάξη κολλήσαν μια πινακίδα πάνω στο θρανίο της

έλεγε "προσοχή σκύλος"

μέχρι και σήμερα, παρά τον στοργικό της άντρα

δεν σκέφτεται ότι είναι όμορφη

λόγω ενός σήμαδιού, το οποίο καταλαμβάνει λίγο λιγότερο από το μισό πρόσωπό της

τα παιδιά που συνήθιζαν να λένει, ότι φαίνεται σαν μια λανθασμένη απάντηση

ότι κάποιος προσπάθησε να τη διαγράψει αλλά δεν τα κατάφερε

και ποτέ δεν θα καταλάβουν ότι μεγαλώνει δύο παιδιά που ο ορισμός της ομορφιάς αρχίζει με τη λέξη μαμά

επειδή βλέπουν την καρδιά της πριν από το δέρμα της

επειδή πάντα ήταν υπέροχη

Αυτός

ήταν σπασμένο παρακλάδη ένος διαφορετικού οικογενειακού δέντρου

υιοθετημένος,

όχι επειδή οι γονείς του είχαν επιλέξει μια διαφορετική μοίρα

ήταν τριων όταν έμεινε μόνος

ήταν τα δύο μέρη μιας τραγωδίας

ξεκίνησε θεραπεία στην 8η τάξη

είχε μια προσωπικότητα που αποτελούνταν από εξετάσεις και χάπια

ζώντας ανωδικά σαν βουνό

και η κάθοδος σαν γκρεμοί

κατάλληλα για τάσεις αυτοκτονίας

ένα παλιρροιακό κύμα από αντικαταθλιπτικά

και μια εφηβεία να ονομάζεται "ναρκωμανής"

αφενός λόγω των χαπιων

99% λόγω της σκληρότητας

προσπάθησε να αυτοκτονήσει στη 10η τάξη,

όταν ένα παιδί, που θα μπορούσε να πάει σπίτι στη μαμά και τον μπαμπά

είχε το θράσος να του πει "ξεπέρασε το"

λες και η κατάθλιψη είναι κάτι που μπορεί να διορθωθεί με κάποια από τα περιεχόμενα που βρήσκονται σε ένα κουτί πρώτων βοηθειών

μέχρι και σήμερα είναι σαν ένα ραβδί TNT που είναι αναμένο και από τα δύο άκρα

θα μπορούσε να σας περιγράψει λεπτομερώς το πώς ο ουρανός φαίνεται όταν πέφτεις

και παρά έναν στρατό από φίλους που τον φώναζαν "έμπνευση"

παραμένει ένα θέμα συζήτησης μεταξύ των ανθρώπων που δεν μπορούν να καταλάβουν

ότι μερικές φορές το να παραμείνεις καθαρός έχει λιγότερο να κάνει με τον εθισμό και περισσότερο να κάνει με τα σώας τας φρένας

δεν ήμασταν τα μόνα παιδιά που μεγαλώσαμε με τον τρόπο αυτό,

μέχρι σήμερα παιδιά αποκαλούνται ονόματα

τα κλασικά ήταν "είσαι ηλίθιος"

είσαι σπαστικός

φαίνεται ότι κάθε σχολείο έχει ένα οπλοστάσιο από ονόματα που αναβαθμίζεται

κάθε χρόνο

και όταν ένα παιδί καταρρέει σε ένα σχολείο και μένει απρόσχετο

βγάζει κανένα ήχο;

Ή είναι ο παρασιτικός θόρυβος από ηχογράφηση κολλημένος σε επανάληψη

και οι άνθρωποι λένε τα πράγματα όπως "τα παιδιά μπορεί να είναι σκληρά"

κάθε σχολείο ήταν μια σκηνή τσίρκου

και η ιεραρχία ήταν απο ακροβάτες σε θυριοδαμαστές

από παλίατσους σε παλαιστές

όλα αυτά τα μίλια μπροστά από ποιοί είμαστε

ήμασταν όλοι φρικιά

Αστακοειδές μπράτσα αγόριων και γενειοφόρεις κυρίες

παραδοξότητες παίζοντας με την κατάθλιψη και την μοναξιά

παίζοντας ρώσικη ρουλέτα και μπουκάλα

προσπαθώντας να φιλήσουμε τα πληγωμένο κομμάτια του εαυτού μας για να τα θεραπεύσουμε

αλλά τις νύχτες ενώ οι υπόλοιποι κοιμόντουσαν

εμείς περπάτούσαμε πάνω σε τεντωμένο σχοινί

ως πρακτική και ναι, κάποιοι από εμάς πέσαμε

αλλά θα ήθελα να τους πω ότι όλα αυτά

είναι απλά τα συντρίμμια

που έχουν απομείνει όταν αποφασίσουμε τελικά να συνθλίψουμε όλα τα πράγματα που νομίζαμε ότι είμαστε

και αν δεν μπορείς να δείς κάτι όμορφο στον εαυτό σου

πάρε καλύτερο καθρέφτη

Κοιτάξτε λίγο πιο κοντά

κοιτάξε λιγο περισσότερο

διότι υπάρχει κάτι μέσα σου που σε έκανε να συνεχίσεις να προσπαθείς παρά το ότι σου έλεγαν να εγκαταλείψεις τον αγώνα

έχτισες ένα τοίχο γύρω από την σπασμένη σου καρδιά σας και υπόγραψες εσύ

υπόγράψες ότι "κάνανε λάθος"

επειδή ίσως δεν άνηκες σε μια ομάδα ή μια κλίκα

παρόλα που σε διάλέγαν τελευταίο για την ομάδα του μπάσκετ ή για τα πάντα

Ίσως κουβαλούσες τους μώλωπες και τα σπασμένα δόντια

για να δείξεις και να πείς αυτά που δεν έχουν υποθεί ποτέ

Γιατί πως εσύ μπορείς να στηριχτείς στα πόδια σου

όταν όλοι γύρω σου θέλουν να θάφτουν από κάτω

πρέπει να πιστέψεις ότι κάνουν λάθος

πρέπει να είναι λάθος

πως αλλιώς θα είμασταν ακόμα εδώ

μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να υποστηρίζουμε τον ασθενέστερο

επειδή βλέπουμε τους εαυτούς μας σε αυτούς

Εμείς προερχόμαστε από τη ρίζα που φυτεύτηκε με την πεποίθηση ότι δεν είμαστε αυτό που μας αποκαλούν

δεν είμαστε εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα που είναι στάσιμα σε μια εθνική οδό

και αν με κάποιο τρόπο είμαστε, μην ανησυχείτε

βγήκαμε έξω για να πάρουμε βενζίνη

αποφοιτούμε ως μέλοι της τάξης του "τα καταφέραμε"

όχι ως ξεθωριασμένες ηχώ από φωνές που φώναζαν "οι κοροϊδίες δεν με πόνεσαν ποτέ"

και βέβαια το έκαναν

αλλά οι ζωές μας θα συνεχίζουν να είναι εξισορροπημένες πράξεις

που έχουν λιγότερο να κάνουν με πόνο

και περισσότερο να κάνουν με την ομορφιά.