Όταν ήμουν παιδί επίστευα ότι τα πορκ τσοπς και τα καράτε τσοπς ήταν το ίδιο πράγμα Νόμιζα ότι ήταν και τα δύο είδη χοιρινής μπριζόλας και επειδή η γιαγιά μου σκέφτηκε ότι ήταν χαριτωμένο και επειδή ήταν το αγαπημένο μου φαγητό μου επέτρεψε να το λέω πράγμα ασήμαντο και μια μέρα συνειδητοποίησα ότι τα χοντρά παιδία δεν σχεδιάστηκαν για να σκαρφαλώνουν δέντρα Έπεσα κάτω από ένα δέντρο και μελανίαστικε η δεξιά πλευρά του σώματός μου Δεν ήθελα να το πω της γιαγιάς μου, επειδή φοβόμουν ότι θα μου θύμωνε που έπαιζα σε μέρος που δεν έπρεπε να είμουν Λίγες μέρες αργότερα ο δάσκαλος της γυμναστικής παρατήρησε τη μελανιά και με έστειλε στο γραφείο του διευθυντή από εκεί είχα σταλεί σε ένα άλλο μικρό δωμάτιο με μια πραγματικά συμπαθητική κυρία που με ρώτησε ένα σωρό ερωτήσεις για τη ζωή μου στο σπίτι Δεν υπήρχε λόγος να πω ψέματα ζωή μου ήταν αρκετά καλή Της είπα οτι όποτε είμαι λυπημένος γιαγιά μου μου δίνει καράτε τσοπς Αυτό οδήγησε σε μια έρευνα και με είχαν πάρει από το σπίτι για τρεις ημέρες, μέχρι που αποφάσισαν να ρωτήσουν πώς απέκτησα τη μελανιά η ανόητη μικρή ιστορία γρήγορα εξαπλώθηκε στο σχολείο και κέρδισα το πρώτο μου ψευδώνυμο Χοιρινή μπριζόλα Μέχρι και σήμερα Μισώ τις χοιρινές μπριζόλες Δεν είμαι το μόνο παιδί που μεγάλωσε έτσι που περιβάλλοταν από ανθρώπους που ψάλανε των ρυθμό τους λες και τα ραβδιά και οι πέτρες που τσακίζουν κόκαλα πονάνε περισσότερο από τα ονόματα που μας φώναζαν μας φωνάζανε τα πάντα Έτσι μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι κανείς δεν θα μας ερωτευόταν ότι για πάντα θα είμασταν μονάχοι μας ότι ποτέ δεν θα συναντούσαμε κάποιον που θα μας έκανε να νιώθουμε ότι έφτιαξε τον ήλιο για εμάς Έτσι οι ραγισμένες χορδές της καρδιάς αιμοραγούσαν τα μπλους καθώς προσπαθούσαμε να μην νιώθουμε τίποτα μην πείτε μου ότι αυτό πονάει λιγότερο από ένα σπασμένο κόκαλο ότι η ψυχή μέσα μας μπορεί να αφαιρεθεί από χειρούργο ότι δεν γίνεται να κάνει μετάσταση ήταν 8 χρονών στην πρώτη μας ημέρα στην 6η τάξη την αποκάλεσαν άσχημη και οι δύο μας μετακινηθήκαμε στο πίσω μέρος της τάξη για να αποφύγουμαι το φτύσιμο αλλά οι διάδρομοι του σχολείου ήταν πεδία μάχης Συνηθίζαμε να μένουμε μέσα τα διαλείμματα, επειδή η αυλή ήταν χειρότερα έξω, θα πρέπει να κάνουμε πρόβα πως τρέχουμε μακριά ή να μάθουμε να μένουμε ακίνητοι σαν αγάλματα χωρις να δίνουμε ενδείξεις ότι ήμασταν εκεί και στην 5η τάξη κολλήσαν μια πινακίδα πάνω στο θρανίο της έλεγε "προσοχή σκύλος" μέχρι και σήμερα, παρά τον στοργικό της άντρα δεν σκέφτεται ότι είναι όμορφη λόγω ενός σήμαδιού, το οποίο καταλαμβάνει λίγο λιγότερο από το μισό πρόσωπό της τα παιδιά που συνήθιζαν να λένει, ότι φαίνεται σαν μια λανθασμένη απάντηση ότι κάποιος προσπάθησε να τη διαγράψει αλλά δεν τα κατάφερε και ποτέ δεν θα καταλάβουν ότι μεγαλώνει δύο παιδιά που ο ορισμός της ομορφιάς αρχίζει με τη λέξη μαμά επειδή βλέπουν την καρδιά της πριν από το δέρμα της επειδή πάντα ήταν υπέροχη Αυτός ήταν σπασμένο παρακλάδη ένος διαφορετικού οικογενειακού δέντρου υιοθετημένος, όχι επειδή οι γονείς του είχαν επιλέξει μια διαφορετική μοίρα ήταν τριων όταν έμεινε μόνος ήταν τα δύο μέρη μιας τραγωδίας ξεκίνησε θεραπεία στην 8η τάξη είχε μια προσωπικότητα που αποτελούνταν από εξετάσεις και χάπια ζώντας ανωδικά σαν βουνό και η κάθοδος σαν γκρεμοί κατάλληλα για τάσεις αυτοκτονίας ένα παλιρροιακό κύμα από αντικαταθλιπτικά και μια εφηβεία να ονομάζεται "ναρκωμανής" αφενός λόγω των χαπιων 99% λόγω της σκληρότητας προσπάθησε να αυτοκτονήσει στη 10η τάξη, όταν ένα παιδί, που θα μπορούσε να πάει σπίτι στη μαμά και τον μπαμπά είχε το θράσος να του πει "ξεπέρασε το" λες και η κατάθλιψη είναι κάτι που μπορεί να διορθωθεί με κάποια από τα περιεχόμενα που βρήσκονται σε ένα κουτί πρώτων βοηθειών μέχρι και σήμερα είναι σαν ένα ραβδί TNT που είναι αναμένο και από τα δύο άκρα θα μπορούσε να σας περιγράψει λεπτομερώς το πώς ο ουρανός φαίνεται όταν πέφτεις και παρά έναν στρατό από φίλους που τον φώναζαν "έμπνευση" παραμένει ένα θέμα συζήτησης μεταξύ των ανθρώπων που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι μερικές φορές το να παραμείνεις καθαρός έχει λιγότερο να κάνει με τον εθισμό και περισσότερο να κάνει με τα σώας τας φρένας δεν ήμασταν τα μόνα παιδιά που μεγαλώσαμε με τον τρόπο αυτό, μέχρι σήμερα παιδιά αποκαλούνται ονόματα τα κλασικά ήταν "είσαι ηλίθιος" είσαι σπαστικός φαίνεται ότι κάθε σχολείο έχει ένα οπλοστάσιο από ονόματα που αναβαθμίζεται κάθε χρόνο και όταν ένα παιδί καταρρέει σε ένα σχολείο και μένει απρόσχετο βγάζει κανένα ήχο; Ή είναι ο παρασιτικός θόρυβος από ηχογράφηση κολλημένος σε επανάληψη και οι άνθρωποι λένε τα πράγματα όπως "τα παιδιά μπορεί να είναι σκληρά" κάθε σχολείο ήταν μια σκηνή τσίρκου και η ιεραρχία ήταν απο ακροβάτες σε θυριοδαμαστές από παλίατσους σε παλαιστές όλα αυτά τα μίλια μπροστά από ποιοί είμαστε ήμασταν όλοι φρικιά Αστακοειδές μπράτσα αγόριων και γενειοφόρεις κυρίες παραδοξότητες παίζοντας με την κατάθλιψη και την μοναξιά παίζοντας ρώσικη ρουλέτα και μπουκάλα προσπαθώντας να φιλήσουμε τα πληγωμένο κομμάτια του εαυτού μας για να τα θεραπεύσουμε αλλά τις νύχτες ενώ οι υπόλοιποι κοιμόντουσαν εμείς περπάτούσαμε πάνω σε τεντωμένο σχοινί ως πρακτική και ναι, κάποιοι από εμάς πέσαμε αλλά θα ήθελα να τους πω ότι όλα αυτά είναι απλά τα συντρίμμια που έχουν απομείνει όταν αποφασίσουμε τελικά να συνθλίψουμε όλα τα πράγματα που νομίζαμε ότι είμαστε και αν δεν μπορείς να δείς κάτι όμορφο στον εαυτό σου πάρε καλύτερο καθρέφτη Κοιτάξτε λίγο πιο κοντά κοιτάξε λιγο περισσότερο διότι υπάρχει κάτι μέσα σου που σε έκανε να συνεχίσεις να προσπαθείς παρά το ότι σου έλεγαν να εγκαταλείψεις τον αγώνα έχτισες ένα τοίχο γύρω από την σπασμένη σου καρδιά σας και υπόγραψες εσύ υπόγράψες ότι "κάνανε λάθος" επειδή ίσως δεν άνηκες σε μια ομάδα ή μια κλίκα παρόλα που σε διάλέγαν τελευταίο για την ομάδα του μπάσκετ ή για τα πάντα Ίσως κουβαλούσες τους μώλωπες και τα σπασμένα δόντια για να δείξεις και να πείς αυτά που δεν έχουν υποθεί ποτέ Γιατί πως εσύ μπορείς να στηριχτείς στα πόδια σου όταν όλοι γύρω σου θέλουν να θάφτουν από κάτω πρέπει να πιστέψεις ότι κάνουν λάθος πρέπει να είναι λάθος πως αλλιώς θα είμασταν ακόμα εδώ μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να υποστηρίζουμε τον ασθενέστερο επειδή βλέπουμε τους εαυτούς μας σε αυτούς Εμείς προερχόμαστε από τη ρίζα που φυτεύτηκε με την πεποίθηση ότι δεν είμαστε αυτό που μας αποκαλούν δεν είμαστε εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα που είναι στάσιμα σε μια εθνική οδό και αν με κάποιο τρόπο είμαστε, μην ανησυχείτε βγήκαμε έξω για να πάρουμε βενζίνη αποφοιτούμε ως μέλοι της τάξης του "τα καταφέραμε" όχι ως ξεθωριασμένες ηχώ από φωνές που φώναζαν "οι κοροϊδίες δεν με πόνεσαν ποτέ" και βέβαια το έκαναν αλλά οι ζωές μας θα συνεχίζουν να είναι εξισορροπημένες πράξεις που έχουν λιγότερο να κάνουν με πόνο και περισσότερο να κάνουν με την ομορφιά.