William McDonough over 'cradle to cradle'-design

De 'groene' architect en designer William McDonough vraagt zich af hoe gebouwen en producten eruit zouden zien als designers rekening zouden houden met 'alle kinderen, alle soorten, voor altijd'

In 1962, met Rachel Carsons 'Silent Spring'

denk ik dat voor creatieve mensen zoals ik,

de kanarie in de mijn niet meer zong.

De vraag of de vogels
zouden verdwijnen, werd

van fundamenteel belang
voor diegenen onder ons

zochten naar de spreeuwen
die blijkbaar allemaal verdwenen waren.

De vraag was: zongen de vogels?

Ik ben geen wetenschapper,
daarover wil ik duidelijk zijn.

We bespraken zojuist
wat een vogel zou kunnen zijn,

Wat is een vogel?

In mijn wereld is dit een rubberen eendje.

In Californië staat er een waarschuwing op --

"Dit product bevat chemicaliën
waarvan de staat Californië weet

dat ze kanker en geboorteafwijkingen
of andere reproductieve schade veroorzaken."

Dit is een vogel.

Wat voor een beschaving zou zo een product maken

en het dan labelen
en verkopen aan kinderen?

Ik denk dat we een designprobleem hebben.

Iemand hoorde de zes uur durende
uiteenzetting die ik gaf

de 'The Monticello Dialogues' op de National Public Radio (NPR) en stuurde me dit als bedankbriefje --

"We realiseren ons dat design
een intentie overbrengt

maar het moet ook plaats vinden in een wereld,

en we moeten die wereld begrijpen zodat we

onze ontwerpen doordringen
met inherente intelligentie.

Als we dan terugkijken naar
de fundamentele omstandigheden

waarin we ontwerpen, moeten we eigenlijk
teruggaan naar de oorspronkelijke toestand

om het werkingsmechanisme en
de randvoorwaarden van een planeet te begrijpen.

Het boeiende daarvan is dat er goed nieuws in zit,

omdat het goede nieuws, het nieuws van overvloed is,

en niet het nieuws van limieten

en ik denk dat terwijl
onze beschaving zichzelf nu foltert

met tirannieën en zorgen over limieten en angst,

kunnen we een andere
dimensie van overvloed toevoegen. Die is coherent,

gedreven door de zon en
we kunnen beginnen dromen

hoe het zou zijn om dat te delen."

Dat was mooi om te begrijpen.

Dat was één zin.

Henry James zou er trots op zijn.

Dit is -- ik heb het onderaan gezet,

maar dat was geïmproviseerd, natuurlijk.

De fundamentele kwestie is dat, voor mij,

design het eerste signaal
van de menselijke intenties is.

Wat zijn onze intenties,
en wat zouden onze intenties zijn --

als we 's morgens wakker worden,
hebben we designs van de wereld --

wat zouden onze intenties zijn als een ras

nu dat we het dominante ras zijn?

Het is niet alleen een debat
over rentmeesterschap en macht,

omdat in werkelijkheid
macht impliciet is in rentmeesterschap --

want hoe kan je heersen
over iets dat je gedood hebt?

Rentmeesterschap is impliciet in macht:

je kan geen rentmeester van iets zijn
als je het niet kan domineren.

De vraag is: wat is de eerste vraag voor een designer?

Nu als voogd --
laten we zeggen de staat, bijvoorbeeld,

die zich het recht voorbehoudt om te doden,
het recht om opzettelijk te misleiden, enzovoort --

de vraag die we aan de voogd stellen op dit punt is:

hoe moeten we lokale gemeenschappen
beschermen, wereldvrede creëren

hoe moeten we lokale gemeenschappen
beschermen, wereldvrede creëren

en het milieu redden?

Ik weet niet of dat het gangbare debat is.

De handel, daarentegen, is relatief snel,

vooral creatief, zeer effectief en efficiënt,

en fundamenteel eerlijk,
omdat we waarde niet lang kunnen uitwisselen

als we elkaar niet vertrouwen.

We gebruiken het gereedschap
van de handel hoofdzakelijk voor ons werk,

maar de vraag die we daarbij stellen is:

hoe kunnen we voor altijd
van alle kinderen en van alle soorten houden?

en dus starten we onze design met die vraag.

Want vandaag beseffen we
dat onze moderne beschaving

blijkbaar een strategie van tragedie hanteert.

Als we naar hier komen en zeggen:
"Het was niet mijn bedoeling

de opwarming van de aarde te veroorzaken.
Dat maakt niet deel uit van mijn plan",

de opwarming van de aarde te veroorzaken.
Dat maakt niet deel uit van mijn plan",

dan realiseren we ons dat
het deel uitmaakt van het feitelijke plan.

Het gebeurt nu eenmaal
omdat we geen ander plan hebben.

Ik was in het Witte Huis bij president Bush,

voor een ontmoeting met
elk federaal departement en agentschap.

Ik wees erop dat ze blijkbaar geen plan hebben.

Als het einddoel de opwarming van de aarde is,
doen ze het prima.

Als het einddoel de kwikvergiftiging
van onze kinderen is

windafwaarts van de steenkoolfabrieken
die de Clean Air Act in rook deden opgaan,

dan moeten volgens mij onze onderwijsprogramma's
expliciet als volgt beschreven worden:

"De hersendood voor alle kinderen,
geen enkel kind ontsnapt."

(Applaus)

De vraag is dus: hoeveel federale officials

zijn bereid om te verhuizen
naar Ohio en Pennsylvania met hun families?

Als je geen schitterend eindspel hebt,

dan beweeg je enkel schaakstukken doelloos rond

als je niet weet dat je de koning moet nemen.

Misschien kunnen we
een strategie van verandering ontwikkelen.

Dit vereist bescheidenheid. In mijn vak als architect

is het jammer dat het woord
bescheidenheid en het woord architect

niet samen zijn verschenen
in dezelfde paragraaf sinds 'The Fountainhead'.

Als iemand hier problemen heeft
met het concept van bescheiden design,

denk hier eens over na -- we hebben
er 5000 jaar voor nodig gehad

om wielen onder onze bagage te zetten.

Zoals Kevin Kelly dus opmerkte:
er is geen eindspel.

Er is een oneindig spel
en we spelen in dit oneindig spel.

We noemen het 'Cradle to cradle'.

Ons doel is erg simpel.

Dit is wat ik aan het Witte Huis voorstelde.

Ons doel is een schitterend gevarieerd,
veilig, gezond en correcte wereld

met schone lucht, schoon water, bodem en energie --

economisch, eerlijk, ecologisch
en elegant genietbaar, punt.

(Applaus)

Wat vind je hier niet goed aan?

Welk deel hiervan vind je niet goed?

We realiseren ons dat we volledige diversiteit willen,

hoewel het misschien moeilijk is
om te herinneren wat De Gaulle zei

toen men hem vroeg hoe het was
om president van Frankrijk te zijn.

Hij zei: "Hoe denk je dat het is om te regeren over een land met 400 soorten kazen?"

Tegelijkertijd realiseren we ons
dat onze producten niet veilig en gezond zijn.

Dus ontwierpen we producten

en analyseerden we chemische producten
tot op het deeltje per miljoen niveau.

Dit is een babydekentje van Pendleton
dat je kind voedt

in plaats van Alzheimer later in het leven.

We kunnen ons afvragen: wat is rechtvaardigheid

en is rechtvaardigheid blind,
of is rechtvaardigheid blindheid

en op welk moment verkleurde
dat uniform van wit naar zwart?

Water is uitgeroepen tot een recht van de mens
door de Verenigde Naties.

Luchtkwaliteit is iets vanzelfsprekends
voor iedereen die ademt.

Is er hier iemand die niet ademt?

Propere bodem is een kritisch probleem --
de nitrificatie, de dode zones

in de Golf van Mexico.

Een fundamentele kwestie die niet besproken wordt.

We hebben de eerste vorm van zonne-energie gezien

die de hegemonie van de fossiele brandstof
overwonnen heeft in de vorm van wind

hier in de Great Plains,
en dus verdwijnt die hegemonie.

Herinner je Sheikh Yamani toen hij de OPEC vormde.

Ze vroegen hem: "Wanneer zullen we het einde
van het olietijdperk zien?"

ik weet niet of je je zijn antwoord herinnert, maar het was,

"Het Steentijdperk eindigde niet
omdat we geen stenen meer hadden."

We zien dat bedrijven
die ethisch handelen in deze wereld

deze die dat niet doen, overtreffen.

We zien de materialenstroom
in een nogal angstaanjagend vooruitzicht.

Dit is een ziekenhuismonitor van Los Angeles
die naar China werd gezonden.

Deze vrouw zal zichzelf blootstellen
aan toxische fosfor,

bijna 2 kilo toxisch lood uit koper lozen
in de omgeving van haar kinderen,

bijna 2 kilo toxisch lood uit koper lozen
in de omgeving van haar kinderen,

Aan de andere kant zien we grote tekens van hoop.

Hier is Dr. Venkataswamy in India, die

massa-geproduceerde-gezondheid uitvond.

Hij gaf gratis zicht aan twee miljoen mensen.

We zien in onze materialenstroom dat het staal
van auto's niet terug staal voor auto's wordt

door de contaminanten van de coatings --

bismut, antimonium, koper enzovoort.

Ze worden bouwstaal.

Aan de andere kant, we werken
samen met Berkshire Hathaway,

Warren Buffett en Shaw Carpet,

het grootste tapijtenbedrijf ter wereld.

Wij ontwierpen een tapijt
dat continu recycleerbaar is,

tot op het miljoenste deeltje.

Het bovenste is Nylon 6
dat terug caprolactam kan vormen,

het onderste, een plyolefine --
oneindig recycleerbare thermoplastiek.

Voor een vogel is het gebouw links een obstakel.

Het gebouw rechts van mij,
dat onze bedrijfscampus is voor The Gap

met een ouderwetse weide, is een voordeel:
het zijn broedgebieden.

Hier zie je van waar ik kom.
Ik groeide op in Hong Kong.

met zes miljoen mensen
op 100 vierkante meter.

Tijdens het droge seizoen,
hadden we om de vier dagen vier uur water.

Onze relatie met het landschap was
als landbouwers die hetzelfde

stuk grond gedurende 40 eeuwen bewerkten.

Je kan hetzelfde stuk grond
niet gedurende 40 eeuwen bewerken

zonder de nutriëntenstroom te verstaan.

In mijn jeugd bracht ik mijn zomers
door in de Puget Sound in Washington,

tussen de eerste groei en grote groei.

Mijn grootvader was een houthakker
in de Olympische spelen,

dus ik heb een hele
hoop boomkarma te verwerken.

Ik ging naar Yale voor mijn bacheloropleiding,

studeerde bouwkunde
in de stijl van Le Corbusier,

liefkozend gekend
in onze business als Brutalisme.

Als we kijken naar de wereld van de architectuur,

met Mies' toren uit 1928 in Berlijn,

zou de vraag kunnen zijn: waar is de zon?"

Dit zou in Berlijn wel gewerkt hebben,
maar we bouwden het in Houston,

de ramen zijn allemaal gesloten.
De meeste producten

lijken niet te zijn ontworpen
voor gebruik binnenshuis,

dit is eigenlijk een verticale gaskamer.

Toen ik naar Yale ging,
hadden we de eerste energiecrisis.

Ik ontwierp en bouwde als student
het eerste zonne-energie verwarmde huis in Ierland.

Ik ontwierp en bouwde als student
het eerste zonne-energie verwarmde huis in Ierland.

Dit kan je een idee geven van mijn ambitie.

Richard Meiers, één van mijn onderwijzers,

kwam steeds naar mijn tekentafel om me kritiek te geven,

en hij zei: "Bill, je moet begrijpen- --

zonne-energie heeft niets met architectuur te maken."

Ik veronderstel dat hij Vitruvius niet las.

In 1984 deden we het eerste
zogenaamde "Groene bureau" in Amerika

voor Milieu Defensie.

We startten met fabrikanten
te vragen wat in hun materialen zat.

Ze zeiden:
"Ze zijn onze eigendom, ze zijn legaal, ga weg."

Het enige kwaliteitswerk dat binnenshuis
werd gedaan in dit land in die tijd

werd gesponsord door
R.J. Reynolds Tabacco Company,

om te bewijzen dat er geen gevaar was

van rook op de werkplaats.

Plotseling, hier ben ik dan,
afgestudeerd van de middelbare school in 1969

en dit gebeurt en we realiseren ons dat 'weg' wegging.

Herinner je je dat we dingen weggooiden
en we naar 'weg' wezen?

Toch toonde NOAA ons, bijvoorbeeld --

zie je dit blauwe ding boven Hawaï?

Dat is de Pacifische draaikolk

Deze werd onlangs gedregd
voor plankton door wetenschappers,

en ze vonden zes keer meer
plastiek dan plankton.

Wanneer men ernaar vroeg, zeiden ze:
"Het is als een gigantisch toilet dat niet doortrekt."

Misschien is dat 'weg'.

We zoeken dus naar de designregels hiervan --

dit is de grootste biodiversiteit van bomen
in de wereld: Irian Jaya,

259 soorten bomen.
We beschreven dit

in het boek, 'Cradle to Cradle'.

Het boek is zelf een polymeer.
Het is geen boom.

Zo heet het 1e hoofdstuk:
'Dit boek is geen boom'.

In poëzie, zoals Margeret Atwood opmerkte,

'schrijven we geschiedenis op het vel van vissen

met het bloed van beren.'

Met zoveel polymeren,
wat we echt nodig hebben,

is technische voeding
en om iets te gebruiken

zo elegant als een boom
-- stel je deze designopdracht voor:

ontwerp iets dat zuurstof maakt, koolstof opslaat,

stikstof vastlegt, water destilleert,
zonne-energie opslaat als brandstof,

complexe suikers en voeding maakt,
microklimaten creëert,

van kleur verandert met de seizoenen
en zichzelf voortplant.

Waarom kappen we dat niet om
en schrijver erop?

(Gelach)

We kijken naar dezelfde criteria

zoals de meeste mensen
-- kan ik het me veroorloven?

Werkt het? Hou ik er van?

We voegen de Jeffersonian-agenda toe
en ik kom van Charlottesville,

waar ik het voorrecht had om in een huis te leven,
ontworpen door Thomas Jefferson.

We voegen leven toe,
vrijheid en het streven naar geluk.

Nu als we naar het woord
'competitie' kijken,

Ik ben er zeker van dat de meesten
onder ons het gebruikt hebben.

De meeste mensen realiseren zich niet
dat het komt van

het Latijn competare,
wat 'samen strijden' betekent

in de betekenis van de manier
waarop Olympische atleten samen trainen.

Ze worden samen fit en dan strijden ze.

De Williamszusters strijden,
eentje wint Wimbledon.

We onderzochten het idee van competitie

als een manier van samenwerken
om samen fit te worden.

De Chinese overheid heeft nu --

Ik werk samen met de Chinese overheid nu --

heeft dit opgenomen.

We kijken ook naar de overleving van de sterksten,

niet enkel in term van competitie
in onze moderne context

als de ander afbreken
of ten gronde richten,

maar echt samen passen
en niches uitbouwen.

Groei ontwikkelen die goed is.

Nu zeggen de meeste milieuactivisten
dat groei niet goed is.

In onze woordenschat,
is as-falt twee woorden die schuld toekennen.

Maar wij zien asfalt als onze groei.

We beseffen dat we het fundamentele
onderliggend werkingsmechanisme
van de planeet vernielen.

We beseffen we dat we het fundamentele
onderliggende werkingsmechanisme
van de planeet vernielen.

Als we E = mc² zien vanuit een dichtersstandpunt,

zien we energie als fysica, chemie als massa,

en plotseling, krijg je deze biologie.

We hebben energie in overvloed,
dus zullen we dat probleem oplossen.

Het biologieprobleem is moeilijk,

want als we al deze toxische materialen
blijven lozen

zullen we er nooit van herstellen.

Zoals Francis Crick opmerkte, negen jaar

na het ontdekken van DNA met Mr. Watson,

dat groei een voorwaarde is voor leven --

het heeft gratis energie, zonlicht nodig

en het moet een open systeem van chemicaliën zijn.

We verlangen dat menselijke creaties
levend worden,

en we willen groei,
we willen gratis energie van zonlicht

en we willen
een open metabolisme voor chemicaliën.

De vraag wordt dan niet: groei of geen groei,

maar wat willen we groeien?

In plaats van enkel vernieling te zaaien,

willen we de dingen kweken
waarvan we zouden kunnen genieten,

en op een dag zal de FDA
het ons toelaten om Franse kaas te maken.

Daarom hebben we deze twee metabolismen.

Ik werkte samen met een Duitse chemicus,
Michael Braungart,

en we hebben de twee fundamentele
metabolismen geïdentificeerd.

De biologische wel te verstaan,

maar ook de technische,
waarbij we materiaal nemen

en ze in een gesloten cyclus zetten.

We noemen ze de biologische voeding
en de technische voeding.

Technische voeding zal in orde grootte
van de biologische voeding zijn.

Biologische voeding
kan zo'n 500 miljoen mensen voeden,

wat inhoud dat als we allemaal
Birkenstocks en katoen droegen,

het kurk in de wereld
zou opraken en opdrogen.

We hebben materialen
in gesloten cyclussen nodig,

maar we moeten ze analyseren
tot op het miljoenste deeltje

voor kanker, geboorteafwijkingen,
mutagene effecten,

verstoren van ons immuunsysteem,
bio-afbreekbaarheid, duurzaamheid,

gehalte aan zware metalen,
kennis van hoe we ze maken

en hun productie enzovoort.

Ons eerste product was een textiel
waarvoor we 8000 chemicaliën analyseerden

in de textielindustrie.

Door gebruik te maken van die intellectuele filters, elimineerden we er 7962.

Er bleven 38 chemicaliën over.

Sindsdien hebben we de 4000 meest gebruikte
chemicaliën in de menselijke productie

in een database gestopt. We geven deze database
vrij over zes weken.

Zo kunnen designers over heel de wereld
hun producten analyseren

tot op het miljoenste deeltje voor menselijke
en ecologische gezondheid

(Applaus)

We hebben een protocol ontwikkeld
zodat bedrijven dezelfde boodschap

kunnen zenden door hun hele aanvoerketen.

Aks we vroegen aan de meeste bedrijven waarmee we samenwerken -- ongeveer 'n triljoen dollar --

-- waar hun grondstoffen vandaan kwamen, zeiden ze: "Aanvoerders".

"Waar gaat het naartoe?"

"Klanten".

We hebben hier wat hulp nodig.

De biologische voedingsstoffen, de eerste weefsels --

het water dat eruit kwam,
was proper genoeg om te drinken

Technische voedingsstoffen -- dit is voor Shaw Carpet,
oneindig herbruikbaar tapijt.

Hier zie je nylon dat omgevormd
wordt tot caprolactam en opnieuw tot tapijt.

Biotechnische voeding -- Het Model U voor Ford Motor,

een cradle to cradle auto -- concept auto.

Schoenen voor Nike, waarvan het bovenste polyester
oneindig recycleerbaar is.

Het onderste zijn bio-afbreekbare zolen.

Draag je oude schoenen binnen,
je nieuwe schoenen buiten.

Er is geen eindlijn.

Het idee van de auto is dat sommige materialen

voor altijd terug naar de industrie gaan,
sommige materialen terug naar de bodem --

het werkt allemaal op zonne-energie.

Hier is een gebouw dat we ontwierpen
aan het Oberlin College.

Het maakt meer energie dan het nodig heeft
en het zuivert zijn eigen water

Hier is het gebouw voor The Gap,
waar de oude grassen

van San Bruno, Californië, op het dak groeien.

Dit is ons project voor Ford Motor Company,

het is de heropleving van de
River Rouge in Dearborn.

Dit is overduidelijk een kleurenfoto.

Dit is ons gereedschap.
Dit is hoe we het verkochten aan Ford.

We hebben Ford zo 35 miljoen dollar
doen uitsparen, vanaf de eerste dag,

wat het equivalent is van de Ford Taurus

aan een 4% marge van een bestelling voor auto's
voor een waarde van 900 miljoen dollar.

Hier is het:
's werelds grootste groene dak: 4 hectare.

Dit is het dak dat geld uitspaart.

Dit is de eerste soort die hier aankomt.
Dit zijn plevieren.

Ze kwamen opdagen binnen de vijf dagen.

Nu hebben we 160 kilo autowerkers,

die vogelliedjes leren op het internet.

We ontwikkelen nu nieuwe protocols voor steden --

dat is de thuis voor technische voeding.

Het land -- de thuis van biologische
en het samenvoegen ervan.

Ik sluit af met jullie een nieuwe stad te tonen,

ontworpen voor de Chinese overheid.

We doen op dit moment 12 steden voor China,

gebaseerd op cradle to cradle als templates.

Onze opdracht is om protocols
voor de behuizing te ontwikkelen

voor 400 miljoen mensen in 12 jaar.

We voerden een massa-energiebalans uit
-- als ze baksteen gebruiken,

zullen ze al hun grond verliezen
en al hun kolen verbranden.

Ze zullen steden zonder energie of voedsel hebben.

We ondertekenden een
'Memorandum of Understanding' --

hier zie je Madam Deng Lan,
Deng Xiaopings dochter --

om voor China cradle to cradle toe te passen.

Als ze zichzelf zouden vergiftigen,
als laagste-kosten-producent,

en het aan Wal-Mart,
de laagste-kost-distributie zenden,

en wij hen hiervoor betaalden,
zouden we tot de ontdekking komen

dat we, wat we toen ik student was, noemden:

elkaar gegarandeerd wederzijds zouden vernietigen.

Nu doen we het per molecule.
Dit zijn onze steden.

We bouwen een nieuwe stad naast deze stad.
Kijk naar het landschap.

Dit is de site.

Normaal doen we geen groene velden,
maar deze was in aanbouw,

dus haalden ze er ons erbij.

Dit is hun plan.

Het is een raster dat ze met een bureaucratische
stempel recht bovenop het landschap legden.

Ze haalden ons erbij en vroegen: "Wat zou u doen?"

Dit is waar ze mee zouden eindigen,
wat een andere kleurenfoto is.

Dit is de bestaande site,
zo ziet het er nu uit.

Dit is ons voorstel.

(Applaus)

We benaderden dit

door de hydrologie
zeer zorgvuldig te bestuderen.

We bestudeerden de biota,
de eeuwenoude biota,

de huidige landbouw en de protocols.

We bestudeerden de winden en de zon
om er zeker van te zijn dat iedereen in de stad

verse lucht zal hebben, vers water en direct zonlicht

in elk appartement
op een bepaald moment tijdens de dag.

Daarna tekenden we de parken
uit als ecologische infrastructuur.

We tekenen het bouwgebieden uit.

We starten met het integreren van de commerciële
en de gemengde gebruiken

zodat de mensen allemaal centra
en plaatsen hebben om te zijn.

Het transport is allemaal erg simpel,

iedereen is binnen wandelafstand van mobiliteit.

We hebben een 24-uur-straat,
zodat er steeds een levendige plek is.

De afvalsystemen zijn allemaal verbonden.

Als je een toilet doortrekt, zullen je uitwerpselen
naar de rioolwaterzuiveringsinstallatie gaan,

die als een voordeel verkocht worden,
geen nadeel.

Want wie wil de meststoffenfabriek
die natuurlijk gas aanmaakt?

Het water wordt gebruikt om watergebieden aan te leggen voor restauratie van habitats.

Dat maakt het natuurlijk gas,
dat daarna terug de stad ingaat

om de stad van energie te voorzien voor het koken.

Dit zijn meststoffen gasfabrieken.

Het compost wordt teruggebracht

naar de daken van de stad,
waar aan landbouw gedaan wordt.

We brachten de stad omhoog,

het landschap de lucht in
om het oorspronkelijke landschap te herstellen

op de daken van de gebouwen.

De zonne-energie van alle fabriekscentra

en al de industrieterreinen met hun zonnedaken
voorzien de stad van energie.

Dit is het concept voor de top van de stad.

We hebben de aarde bovenop de daken geheven.

De landbouwers kunnen via kleine bruggen
van het ene naar het andere dak.

We bewonen de stad met werk- en leefruimte
in alle benedenverdiepingen.

Dit is de bestaande stad
en dit is de nieuwe stad.

(Applaus)