William McDonough over 'cradle to cradle'-design

De 'groene' architect en designer William McDonough vraagt zich af hoe gebouwen en producten eruit zouden zien als designers rekening zouden houden met "alle kinderen, alle soorten, voor altijd"

In 1962, met Rachel Carsons "Silent Spring"

denk ik dat voor mensen zoals mij, in de wereld van het maken van dingen,

de kanarie in de mijn niet meer zong.

Zo werd de vraag of we nog vogels zouden hebben,

van fundamenteel belang voor diegenen onder ons die rondliepen,

zoekend naar de spreeuwen die allemaal blijkbaar verdwenen waren.

En de vraag was: zongen de vogels?

Nu, ik ben geen wetenschapper, daarover wil ik duidelijk zijn.

Maar, weet je, we bespreken zojuist wat een vogel zou kunnen zijn,

Wat is een vogel?

Wel, in mijn wereld, is dit een rubberen eendje.

In Californië staat er een waarschuwing op --

"Dit product bevat chemicaliën waarvan de staat Californië weet

dat ze kanker en geboorteafwijkingen of andere reproductieve schade veroorzaken."

Dit is een vogel.

Wat voor een beschaving zou zo een product maken

en het dan labelen en het verkopen aan kinderen?

Ik denk dat we een design probleem hebben.

Iemand hoorde de zes uur durende uiteenzetting die ik gaf

de "The Monticello Dialogues" genoemd, op de National Public Radio (NPR) en stuurde me dit als bedankbriefje --

"We realiseren ons dat design een signaal van intentie is

maar het moet ook plaats vinden in een wereld,

en we moeten die wereld begrijpen zodat we

onze ontwerpen doordringen met inherente intelligentie

zodat wanneer we terugkijken naar de fundamentele omstandigheden

waarin we ontwerpen, we, eigenlijk terug moeten gaan naar de primordiale toestand

om het besturingssysteem en de randvoorwaarden van een planeet te begrijpen,

en ik denk dat het boeiende daarvan is dat er goed nieuws in zit,

omdat het goede nieuws het nieuws van overvloed is,

en niet het nieuws van limieten,

en ik denk dat terwijl onze beschaving zichzelf nu foltert

met tiranieën en zorgen over limieten en angst,

kunnen we deze andere dimensie van overvloed toevoegen, die coherent is.

gedreven door de zon, en begin te verbeelden

hoe het zou zijn om dat te delen."

Dat was mooi om te krijgen.

Dat was één zin.

Henry James zou er trots op zijn.

Dit is -- ik heb het vanonderaan gezet,

maar dat was geïmprovideerd, natuurlijk.

De fundamentele kwestie is dat, voor mij,

design het eerste signaal van de menselijke intenties is.

Dus wat zijn onze intenties, en wat zouden onze intenties zijn --

als we 's morgens wakker worden, hebben we designs van de wereld --

wel, wat zouden onze intenties zijn als een ras

nu dat we het dominante ras zijn?

En het is niet alleen een debat over stewardship en macht,

omdat in werkelijkheid, macht is impliciet in stewardship --

en hoe kan je heersen over iets dat je gedood hebt?

En stewardship is impliciet in macht,

omdat je geen steward van iets kan zijn als je het niet kan domineren.

Dus de vraag is, wat is de eerste vraag voor een designer?

Nu als voogd -- laten we zeggen de staat, bijvoorbeeld,

die zich het recht voorbehoudt om te doden, het recht om opzettelijk te misleiden en ga zo maar door --

de vraag die we aan de voogd stellen op dit punt is

is het de bedoeling dat we, hoe is het de bedoeling dat we

de lokale gemeenschappen beschermen, wereld vrede creëren

en het milieu redden?

Maar ik weet niet of dat het gangbare debat is.

De handel, daar tegen over, is relatief snel,

vooral creatief, zeer effectief en efficiënt,

en fundamenteel eerlijk, omdat we waarde niet lang kunnen uitwisselen

als we elkaar niet vertrouwen.

Dus gebruiken we het gereedschap van de handel hoofdzakelijk voor ons werk,

maar de vraag die we daarbij stellen is,

hoe kunnen we houden van alle kinderen van alle soorten voor altijd?

en dus starten we onze design met die vraag.

Want vandaag beseffen we dat onze moderne beschaving

blijkbaar een strategie van tragedie hanteert.

Als we naar hier komen en zeggen, "Wel, het was niet mijn bedoeling

om de opwarming van de aarde te veroorzaken op weg hier naar toe,"

en we zeggen, "Dat maakt niet deel uit van mijn plan,"

dan realiseren we ons dat het deel uit maakt van het feitelijke plan.

Omdat het dat is wat nu eenmaal gebeurt omdat we geen ander plan hebben.

En ik was in het Witte Huis voor president Bush,

voor een ontmoeting met elk federaal departement en agentschap,

ik wees erop dat ze blijkbaar geen plan hebben.

Als het eind doel de opwarming van de aarde is, doen ze het prima.

Als het eind doel de kwikvergiftiging van onze kinderen is

windafwaards van de steenkool fabrieken die de Clean Air Act in rook deden opgaan,

dan moeten volgens mij onze onderwijsprogrammas expliciet als volgt beschreven worden

"De hersendood voor alle kinderen, geen enkel kind ontsnapt."

(applaus)

Dus, de vraag is, hoeveel federale officiëlen

zijn bereid om te verhuizen naar Ohio en Pennsylvania met hun families?

Dus als je geen schitterend eindspel hebt,

dan beweeg je enkel schaakstukken doelloos rond,

als je niet weet dat je de koning moet nemen.

Dus misschien kunnen we een strategie van verandering ontwikkelen,

dit vereist bescheidenheid. En in mijn vak als architect,

is het jammer dat het woord bescheidenheid en het woord architect

niet samen zijn verschenen in dezelfde paragraaf sinds "The Fountainhead."

Dus als iemand hier problemen heeft met het concept van bescheiden design,

denk hier eens over na -- we hadden er 5000 jaar voor nodig gehad

om wielen onder onze bagage te zetten.

Dus, zoals Kevin Kelly opmerkte, er is geen eindspel.

Er is een oneindig spel, en we spelen in dit oneindig spel.

En dus noemen we het "Cradle to cradle,"

en ons doel is erg simpel.

Dit is wat ik aan het Witte Huis voorstelde.

Ons doel is een schitterend gevarieerd, veilig, gezond en correcte wereld,

met schone lucht, schoon water, bodem en energie --

economisch, eerlijk, ecologisch en elegant genietbaar, punt.

(Applaus)

Wat vind je hier niet goed aan?

Welk deel hiervan vind je niet goed?

Dus we realiseren ons dat we volledige diversiteit willen,

hoewel het misschien moeilijk is om te herinneren wat De Gaulle zei

wanneer men hem vroeg hoe het was om president van Frankrijk te zijn.

Hij zei, "Hoe denk je dat het is om te regeren over een land met 400 soorten kazen?"

Maar tegelijkertijd realiseren we ons dat onze producten niet veilig en gezond zijn.

Dus ontwierpen we producten

en analyseerden we chemische producten tot op het deeltje per miljoen niveau.

Dit is een babydekentje van Pendleton dat je kind voeding geeft

in plaats van Alzheimer later in het leven.

We kunnen onszelf afvragen, wat is rechtvaardigheid,

en is rechtvaardigheid blind, of is rechtvaardigheid blindheid

en op welk moment verkleurde dat uniform van wit naar zwart?

Water is uitgeroepen tot een recht van de mens door de Verenigde Naties.

Luchtkwaliteit is iets vanzelfsprekends voor iedereen die ademt.

Is er hier iemand die niet ademt?

Propere bodem is een critisch probleem -- de nitrificatie, de dode zones

in de Golf van Mexico.

Een fundamentele kwestie die niet besproken wordt.

We hebben de eerste vorm van zonne-energie gezien

die de hegemonie van de fossiele brandstof overwonnen heeft in de vorm van wind

hier in de Great Plains, en dus verdwijnt die hegemonie.

Herinneren je Sheikh Yamani toen hij de OPEC vormde,

ze vroegen hem, "Wanneer zullen we het einde van het olie tijdperk zien?"

ik weet niet of je zijn antwoord herinnert, maar het was,

"Het Steentijdperk eindigde niet omdat we geen stenen meer hadden."

We zien dat bedrijven die ethisch handelen in deze wereld

die dat het niet doen overtreffen.

We zien de materialenstroom in 'n nogal angstaanjagend vooruitzicht.

Dit is een ziekenhuis monitor van Los Angeles, die naar China werd gezonden.

Deze vrouw zal haarzelf bloodstellen aan toxische fosfor,

bijna 2 kilo toxisch lood lozen in het milieu van haar kinderen,

dat van koper is.

Aan de andere kant, zien we grote tekens van hoop.

Hier is Dr. Venkataswamy in India, die uitgedacht heeft

hoe massa geproduceerde gezondheid te doen.

Hij gaf zicht aan twee miljoen mensen, gratis.

We zien in onze materialenstroom dat het staal van auto's niet terug staal voor auto's wordt

door de contaminanten van de coatings --

bismut, antimonium, koper en zo voort.

Ze worden bouw staal.

Aan de andere kant, we werken samen met Berkshire Hathaway,

Warren Buffett en Shaw Carpet,

het grootste tapijtenbedrijf ter wereld.

Wij ontwierpen een tapijt dat continu recycleerbaar is,

tot op het miljoenste deeltje

Het bovenste is Nylon 6 dat terug caprolactam kan vormen,

het onderste, een plyolephine -- oneindig recycleerbare thermoplastiek.

Nu als ik een vogel was, is het gebouw links een nadeel.

Het gebouw rechts van mij, dat ons bedrijfs campus is voor The Gap

met een ouderwetse weide, is een voordeel -- het zijn broedgebieden.

Hier zie je van waar ik kom. I groeide op in Honk Kong.

met zes miljoen mensen op 100 vierkante meter.

Tijdens het droge seizoen, hadden we vier uur water om de vier dagen.

En de relatie met het landschap was dat van landbouwers die hetzelfde

stuk grond bewerkten gedurende 40 eeuwen.

Je kan hetzelfde stuk grond niet gedurende 40 eeuwen bewerken

zonder de nutriëntenstroom te verstaan.

In mijn jeugd bracht ik mijn zomers door in de Puget Sound van Washington,

tussen de eerste groei en grote groei.

Mijn grootvader was een houthakker in de Olympische spelen,

dus ik heb een hele hoop boom karma te verwerken.

Ik ging naar Yale voor middelbare school,

studeerde bouwkunde in de stijl van Le Corbusier,

Liefkozend gekend in onze business als Brutalisme.

Als we kijken naar de wereld van de architectuur,

zien we met de toren van Nies van 1928 voor Berlijn,

de vraag zou kunnen zijn,"Wel, waar is de zon?"

En dit zou in Berlijn wel gewerkt hebben, maar we bouwden het in Houston,

de ramen zijn allemaal gesloten. En de meeste producten

lijken niet te zijn ontworpen voor binnenshuis gebruik,

dit is eigenlijk een verticale gaskamer.

Toen ik naar Yale ging, hadden we de eerste energiecrisis,

en ik was het eerste zonne-energie verwarmde huis in Ierland aan het ontwerpen

als student, dat ik daarna bouwde --

dit kan je een idee geven van mijn ambitie.

En Richard Meiers, die één van mijn onderwijzers was,

kwam steeds naar mijn tekentafel om me critiek te geven,

en hij zei, "Bill, je moet begrijpen- --

zonne-energie heeft niets met architectuur te maken."

Ik veronderstel dat hij Vitruvius niet las.

In 1984, deden we het eerste zogenaamde "Groene bureau" in Amerika

voor Milieu Defensie.

We startte met fabrikanten te vragen wat in hun materialen zat.

Ze zeiden, "Ze zijn privaat, ze zijn legaal, ga weg."

Het enige binnenshuis kwaliteitswerk dat werd gedaan in dit land in die tijd

was gesponsord door R.J. Reynolds Tabacco Company,

en het was om te bewijzen dat er geen gevaar was

van rook op de werkplaats.

Dus, plotseling, was ik daar, aan het afstuderen van de middelbare school in 1969,

en dit gebeurt en we realiseren ons dat "weg: weg ging.

Herhinner je je dat we dingen weggooiden en we naar "weg" wezen?

En toch, NOAA heeft ons getoond, bijvoorbeeld --

zie je dit blauwe ding boven Hawaii?

Dat is de Pacifische draaikolk

Deze werd onlangs gedregd voor plankton door wetenschappers,

en ze vonden zes keer meer plastiek dan plankton.

Wanneer men ernaar vroeg, zeiden ze, "Het is als een reuzegrote toilet die niet doortrekt."

Misschien is dat "weg".

Dus we zoeken naar de design regels hiervan --

dit is de grootste biodiversiteit van bomen in de wereld, Irian Jaya,

259 soorten bomen en we beschreven dit

in het boek, "Cradle to Cradle."

Het boek is zelf een polymeer. Het is geen boom.

Zo heet het 1e hoofdstuk -- "Dit boek is geen boom."

In poëzie, zoals Margeret Atwood opmerkte,

"We schrijven geschiedenis op het vel van vissen

met het bloed van beren."

En met zo veel polymeren, wat we echt nodig hebben

is technische voeding en om iets te gebruiken

zo elegant als een boom -- stel je deze design opdracht voor:

Ontwerp iets dat zuurstof maakt, koolstof opslaat,

stikstof vastlegt, water destilleert, zonne-energie opslaat als brandstof,

complexe suikers en voedings maakt, microklimaten creeërt,

van kleur verandert met de seizoenen en zichzelf voortplant.

Wel, waarom kappen we dat niet om en schrijver erop?

(Gelach)

Dus, we kijken naar de zelfde criteria

zoals de meeste mensen -- weet je, kan ik het me veroorloven?

Werkt het? Hou ik er van?

We voegen de Jeffersonian agenda toe en ik kom van Charlottesville,

waar ik het voorrecht had om in een huis te leven ontworpen door Thomas Jefferson.

We voegen leven toe, vrijheid en het streven naar geluk.

Nu als we naar het woord competitie kijken,

Ik ben er zeker van dat de meesten onder ons het gebruikt hebben.

Weet je, de meeste mensen realiseren zich niet dat het komt van

het Latijn competare, wat 'samen strijden' betekent

Het bedoelt de manier waarop Olympische atleten samen trainen.

Ze worden samen fit en dan strijden ze.

De Williams zusters strijden -- eentje wint Wimbledon.

Dus we hebben gekeken naar het idee van competitie

als een manier van samenwerken om samen fit te worden.

En de Chinese overheid heeft nu --

Ik werk samen met de Chinese overheid nu --

heeft dit opgenomen.

We kijken ook naar de overleving van de sterksten,

niet enkel in term van competitie in onze moderne context

of de andere afbreken of ten gronde richten,

maar echt samen passen en niches uitbouwen

en groei hebben die goed is.

Nu zeggen de meeste milieuactivisten dat groei niet goed is,

omdat, in onze woordenschat, as-falt zijn twee woorden die schuld toekennen.

Maar wij zien asfalt als onze groei,

dan beseffen we dat alles wat we doen, is het vernielen van

het fundamentele onderliggende werkingsmechanisme van de planeet.

Dus als we E = mc² zien vanuit dichters standpunt,

zien we energie als fysica, chemie als massa,

en plotseling, krijg je deze biologie.

En we hebben energie in overvloed, dus zullen we dat probleem oplossen,

maar het biologie probleem is moeilijk, omdat als we

al deze toxische materialen die we lozen er door laten gaan

we er nooit van zullen herstellen.

En zoals Francis Crick opmerkte, negen jaar

na het ontdekken van DNA met Mr. Watson,

dat het leven zelf groei nodig heeft als een voorwaarde --

het heeft gratis energie, zonlicht nodig

en het moet een open systeem van chemicaliën zijn.

Dus we vragen om menselijke creaties levend te laten worden,

en we willen groei, we willen gratis energie van zonlicht

en we willen een open metabolisme voor chemicaliën.

Dan, wordt de vraag niet groei of geen groei,

maar wat willen we groeien?

Dus in plaats van enkel vernieling te zaaien,

willen we de dingen kweken waarvan we zouden kunnen genieten,

en op een dag zal de FDA het ons toelaten om Franse kaas te maken.

Dus daarom, we hebben deze twee metabolismen,

en ik werkte samen met een Duitse chemicus, Michael Braungart,

en we hebben de twee fundamentele metabolismen geïndentificeerd.

De biologische begrijp je wel,

maar ook de technische, waarbij we materiaal nemen

en ze in een gesloten cyclus zetten.

We noemen ze de biologische voeding en de technische voeding.

Technische voeding zal in orde grootte van de biologische voeding zijn.

Biologische voeding kan zo'n 500 miljoen mensen voeden,

wat inhoud dat als we allemaal Birkenstocks en katoen droegen,

het kurk in de wereld zou opraken en zou opdrogen.

Dus hebben we materialen in gesloten cyclussen nodig,

maar we moeten ze analyseren tot op het miljoenste deeltje

voor kanker, geboorteafwijkingen, mutagene effecten,

verstoren van ons imuunsysteem, bioafbreekbaarheid, persistentie,

gehalte aan zware metalen, kennis van hoe we ze maken

en hun productie en ga zo maar door.

Ons eerste product was een textiel waarvoor we 8000 chemicaliën analyseerden

in de textiel industrie.

Door gebruik te maken van die intellectuele filters, elimineerden we er 7962.

Er bleven 38 chemicaliën over.

Sindsdien hebben we de 4000 meest gebruikte chemicaliën in de menselijke productie in een database gestopt

en we geven deze database vrij aan het publiek over zes weken.

Zo kunnen designers over heel de wereld hun producten analyseren

tot op het miljoenste deeltje voor menselijke en ecologische gezondheid

(Applaus)

We hebben een protocol ontwikkeld zodat bedrijven dezelfde boodschap

kunnen zenden door hun hele aanvoerketen,

want wanneer we vroegen aan de meeste bedrijven waarmee we samenwerken -- ongeveer 'n trillioen dollar --

-- en zeiden, "Waar komen jullie spullen vandaan?", zeiden ze, "Aanvoerders."

"En waar gaat het naartoe?"

"Klanten."

Dus we hebben hier wat hulp nodig.

Dus de biologische voeding, de eerste stoffen --

het water dat eruit kwam was proper genoeg om te drinken

Technische voeding -- dit is voor Shaw Carpet, oneindig herbruikbaar tapijt

Hier zie je nylon dat terug omgevormd wordt tot caprolactam en terug tot tapijt.

Biotechnische voeding -- Het Model U voor Ford Motor,

een cradle to cradle auto -- concept auto.

Schoenen voor Nike, waarbij het bovenste polyesters zijn, oneindig recycleerbaar,

Het onderste zijn biodegradeerbare zolen.

Draag je oude schoenen binnen, je nieuwe schoennen buiten.

Er is geen eindlijn.

Het idee van de auto is dat sommige materialen

terug voor altijd naar de industrie gaan, sommige materialen terug naar de bodem --

het werkt allemaal op zonne-energie.

Hier is een gebouw aan het Oberlin College dat we ontwierpen

dat meer energie maakt dan het nodig heeft om te werken en het zuivert zijn eigen water

Hier is het gebouw voor The Gap, waar de oude grassen

van San Bruno, Californië, op het dak zijn.

En dit is ons project voor Ford Motor Company,

het is de heropleving van de River Rouge in Dearborn.

Dit is overduidelijk een kleurenfoto.

Dit is ons gereedschap. Dit is hoe we het verkochten aan Ford.

We hebben Ford zo 35 miljoen dollar doen uitsparen, vanaf de eerste dag,

wat het equivalent is van de Ford Taurus

aan een vier percent marge van een bestelling voor auto's voor een waarde van 900 miljoen dollar.

Hier is het. Het is werelds grootste groene dak, 4 hectare.

Dit is het dak, terwijl het geld uitspaart,

en dit is de eerste soort die hier aankomt. Dit zijn Killdeerplevieren.

Ze kwamen opdagen binnen de vijf dagen.

En nu hebben we 160 kilo autowerkers

die vogelliedjes leren op het internet.

We ontwikkelen nu nieuwe protocols voor steden --

dat is de thuis voor technische voeding.

Het land -- de thuis van biologische. En het samenstellen ervan.

En zo zal ik nu eindigen met jullie een nieuwe stad te laten zien

die we ontwerpen voor de Chinese overheid.

We doen op dit moment 12 steden voor China,

gebaseerd op cradle to cradle als templates.

Onze opdracht is om protocols voor de behuizing te ontwikkelen

voor 400 miljoen mensen in 12 jaar.

We voerden een massa energie balans uit -- als ze baksteen gebruiken,

zullen ze al hun grond verliezen en al hun kool verbranden.

Ze zullen steden zonder energie of voedsel hebben.

We ondertekenden een Memorandum of Understanding --

hier zie je Madam Deng Lan, Deng Xiaopings dochter --

om voor China cradle to cradle toe te passen.

Omdat als ze zichzelf vergiftigen, als laagste kosten producent,

het zenden aan de laagste kost distributie -- Wal-Mart --

en dan zenden wij hun al ons geld, wat we dan zullen ontdekken is

we hebben wat, werkelijk, toen ik student was,

men wederzijds gedeelde vernietiging noemde

Nu doen we het per molecule. Dit zijn onze steden.

We bouwen een nieuwe stad naast deze stad; kijk naar het landschap.

Dit is de site.

Normaal doen we geen groene velden, maar deze staat op het punt gebouwd te worden,

dus haalden ze er ons bij om tussen te komen.

Dit is hun plan.

Het is een raster dat ze met een bureaucratische stempel recht bovenop het landschap legden.

En ze haalden ons erbij en zeiden, "Wat zou u doen?"

Dit is waar ze mee zouden eindigen, wat een andere kleuren foto is.

Dus dit is de bestaande site, dus dit is hoe het nu uitziet,

en dit is ons voorstel.

(Applaus)

Dus de manier waarop we dit benaderden

is dat we de hydrologie zeer zorgvuldig bestudeerden.

We bestudeerde de biota, de eeuwenoude biota,

de huidige landbouw en de protocols.

We bestudeerde de winden en de zon om er zeker van te zijn dat iedereen in de stad

verse lucht zal hebben, vers water en direct zonlicht

in elk appartement op een bepaald moment tijdens de dag.

Daarna tekenden we de parken uit als ecologische infrastructuur.

We tekenen het bouwgebieden uit.

We starten met het integreren van de commerciële en de gemengde gebruiken

zodat de mensen allemaal centrums en plaatsen hebben om te zijn.

Het transport is allemaal erg simpel,

iedereen is binnen een vijf minuten bereik voor de mobiliteit.

We hebben een 24-uur straat, zodat er steeds een levendige plek is.

De afvalsystemen zijn allemaal verbonden.

Als je een toilet doortrekt, zullen je uitwerpselen naar de rioolwaterzuiveringsinstallatie gaan,

die als een voordeel verkocht worden, en geen nadeel.

Wie wil de meststoffenfabriek die natuurlijk gas aanmaakt?

Het water wordt gebruikt om watergebieden aan te leggen voor restoratie van habitat.

En dan maakt het natuurlijk gas, dat daarna terug de stad ingaat

om de stad van energie te voorzien voor het koken.

Dus dit is -- dit zijn meststoffen gasfabrieken.

En daarna wordt de compost teruggenomen

naar de daken van de stad, waar we landbouw hebben,

want wat we gedaan hebben is het omhoogheffen van de stad,

het landschap, in de lucht om -- het oorspronkelijke landschap te herstellen

op de daken van de gebouwen.

De zonne-energie van alle fabriekscentra

en all de industrieterreinen met hun zonnedaken voorzien de stad van energie.

En dit is het concept voor de top van de stad.

We hebben de aarde bovenop de daken geheven.

De landbouwers hebben kleine bruggen om van één naar het andere dak te geraken.

We bewonen de stad met werk- en leefruimte in alle benedenverdiepingen.

En dus dit is de bestaande stad en dit is de nieuwe stad.

(Applaus)