In 1962, met Rachel Carsons 'Silent Spring' denk ik dat voor creatieve mensen zoals ik, de kanarie in de mijn niet meer zong. De vraag of de vogels zouden verdwijnen, werd van fundamenteel belang voor diegenen onder ons zochten naar de spreeuwen die blijkbaar allemaal verdwenen waren. De vraag was: zongen de vogels? Ik ben geen wetenschapper, daarover wil ik duidelijk zijn. We bespraken zojuist wat een vogel zou kunnen zijn, Wat is een vogel? In mijn wereld is dit een rubberen eendje. In Californië staat er een waarschuwing op -- "Dit product bevat chemicaliën waarvan de staat Californië weet dat ze kanker en geboorteafwijkingen of andere reproductieve schade veroorzaken." Dit is een vogel. Wat voor een beschaving zou zo een product maken en het dan labelen en verkopen aan kinderen? Ik denk dat we een designprobleem hebben. Iemand hoorde de zes uur durende uiteenzetting die ik gaf de 'The Monticello Dialogues' op de National Public Radio (NPR) en stuurde me dit als bedankbriefje -- "We realiseren ons dat design een intentie overbrengt maar het moet ook plaats vinden in een wereld, en we moeten die wereld begrijpen zodat we onze ontwerpen doordringen met inherente intelligentie. Als we dan terugkijken naar de fundamentele omstandigheden waarin we ontwerpen, moeten we eigenlijk teruggaan naar de oorspronkelijke toestand om het werkingsmechanisme en de randvoorwaarden van een planeet te begrijpen. Het boeiende daarvan is dat er goed nieuws in zit, omdat het goede nieuws, het nieuws van overvloed is, en niet het nieuws van limieten en ik denk dat terwijl onze beschaving zichzelf nu foltert met tirannieën en zorgen over limieten en angst, kunnen we een andere dimensie van overvloed toevoegen. Die is coherent, gedreven door de zon en we kunnen beginnen dromen hoe het zou zijn om dat te delen." Dat was mooi om te begrijpen. Dat was één zin. Henry James zou er trots op zijn. Dit is -- ik heb het onderaan gezet, maar dat was geïmproviseerd, natuurlijk. De fundamentele kwestie is dat, voor mij, design het eerste signaal van de menselijke intenties is. Wat zijn onze intenties, en wat zouden onze intenties zijn -- als we 's morgens wakker worden, hebben we designs van de wereld -- wat zouden onze intenties zijn als een ras nu dat we het dominante ras zijn? Het is niet alleen een debat over rentmeesterschap en macht, omdat in werkelijkheid macht impliciet is in rentmeesterschap -- want hoe kan je heersen over iets dat je gedood hebt? Rentmeesterschap is impliciet in macht: je kan geen rentmeester van iets zijn als je het niet kan domineren. De vraag is: wat is de eerste vraag voor een designer? Nu als voogd -- laten we zeggen de staat, bijvoorbeeld, die zich het recht voorbehoudt om te doden, het recht om opzettelijk te misleiden, enzovoort -- de vraag die we aan de voogd stellen op dit punt is: hoe moeten we lokale gemeenschappen beschermen, wereldvrede creëren hoe moeten we lokale gemeenschappen beschermen, wereldvrede creëren en het milieu redden? Ik weet niet of dat het gangbare debat is. De handel, daarentegen, is relatief snel, vooral creatief, zeer effectief en efficiënt, en fundamenteel eerlijk, omdat we waarde niet lang kunnen uitwisselen als we elkaar niet vertrouwen. We gebruiken het gereedschap van de handel hoofdzakelijk voor ons werk, maar de vraag die we daarbij stellen is: hoe kunnen we voor altijd van alle kinderen en van alle soorten houden? en dus starten we onze design met die vraag. Want vandaag beseffen we dat onze moderne beschaving blijkbaar een strategie van tragedie hanteert. Als we naar hier komen en zeggen: "Het was niet mijn bedoeling de opwarming van de aarde te veroorzaken. Dat maakt niet deel uit van mijn plan", de opwarming van de aarde te veroorzaken. Dat maakt niet deel uit van mijn plan", dan realiseren we ons dat het deel uitmaakt van het feitelijke plan. Het gebeurt nu eenmaal omdat we geen ander plan hebben. Ik was in het Witte Huis bij president Bush, voor een ontmoeting met elk federaal departement en agentschap. Ik wees erop dat ze blijkbaar geen plan hebben. Als het einddoel de opwarming van de aarde is, doen ze het prima. Als het einddoel de kwikvergiftiging van onze kinderen is windafwaarts van de steenkoolfabrieken die de Clean Air Act in rook deden opgaan, dan moeten volgens mij onze onderwijsprogramma's expliciet als volgt beschreven worden: "De hersendood voor alle kinderen, geen enkel kind ontsnapt." (Applaus) De vraag is dus: hoeveel federale officials zijn bereid om te verhuizen naar Ohio en Pennsylvania met hun families? Als je geen schitterend eindspel hebt, dan beweeg je enkel schaakstukken doelloos rond als je niet weet dat je de koning moet nemen. Misschien kunnen we een strategie van verandering ontwikkelen. Dit vereist bescheidenheid. In mijn vak als architect is het jammer dat het woord bescheidenheid en het woord architect niet samen zijn verschenen in dezelfde paragraaf sinds 'The Fountainhead'. Als iemand hier problemen heeft met het concept van bescheiden design, denk hier eens over na -- we hebben er 5000 jaar voor nodig gehad om wielen onder onze bagage te zetten. Zoals Kevin Kelly dus opmerkte: er is geen eindspel. Er is een oneindig spel en we spelen in dit oneindig spel. We noemen het 'Cradle to cradle'. Ons doel is erg simpel. Dit is wat ik aan het Witte Huis voorstelde. Ons doel is een schitterend gevarieerd, veilig, gezond en correcte wereld met schone lucht, schoon water, bodem en energie -- economisch, eerlijk, ecologisch en elegant genietbaar, punt. (Applaus) Wat vind je hier niet goed aan? Welk deel hiervan vind je niet goed? We realiseren ons dat we volledige diversiteit willen, hoewel het misschien moeilijk is om te herinneren wat De Gaulle zei toen men hem vroeg hoe het was om president van Frankrijk te zijn. Hij zei: "Hoe denk je dat het is om te regeren over een land met 400 soorten kazen?" Tegelijkertijd realiseren we ons dat onze producten niet veilig en gezond zijn. Dus ontwierpen we producten en analyseerden we chemische producten tot op het deeltje per miljoen niveau. Dit is een babydekentje van Pendleton dat je kind voedt in plaats van Alzheimer later in het leven. We kunnen ons afvragen: wat is rechtvaardigheid en is rechtvaardigheid blind, of is rechtvaardigheid blindheid en op welk moment verkleurde dat uniform van wit naar zwart? Water is uitgeroepen tot een recht van de mens door de Verenigde Naties. Luchtkwaliteit is iets vanzelfsprekends voor iedereen die ademt. Is er hier iemand die niet ademt? Propere bodem is een kritisch probleem -- de nitrificatie, de dode zones in de Golf van Mexico. Een fundamentele kwestie die niet besproken wordt. We hebben de eerste vorm van zonne-energie gezien die de hegemonie van de fossiele brandstof overwonnen heeft in de vorm van wind hier in de Great Plains, en dus verdwijnt die hegemonie. Herinner je Sheikh Yamani toen hij de OPEC vormde. Ze vroegen hem: "Wanneer zullen we het einde van het olietijdperk zien?" ik weet niet of je je zijn antwoord herinnert, maar het was, "Het Steentijdperk eindigde niet omdat we geen stenen meer hadden." We zien dat bedrijven die ethisch handelen in deze wereld deze die dat niet doen, overtreffen. We zien de materialenstroom in een nogal angstaanjagend vooruitzicht. Dit is een ziekenhuismonitor van Los Angeles die naar China werd gezonden. Deze vrouw zal zichzelf blootstellen aan toxische fosfor, bijna 2 kilo toxisch lood uit koper lozen in de omgeving van haar kinderen, bijna 2 kilo toxisch lood uit koper lozen in de omgeving van haar kinderen, Aan de andere kant zien we grote tekens van hoop. Hier is Dr. Venkataswamy in India, die massa-geproduceerde-gezondheid uitvond. Hij gaf gratis zicht aan twee miljoen mensen. We zien in onze materialenstroom dat het staal van auto's niet terug staal voor auto's wordt door de contaminanten van de coatings -- bismut, antimonium, koper enzovoort. Ze worden bouwstaal. Aan de andere kant, we werken samen met Berkshire Hathaway, Warren Buffett en Shaw Carpet, het grootste tapijtenbedrijf ter wereld. Wij ontwierpen een tapijt dat continu recycleerbaar is, tot op het miljoenste deeltje. Het bovenste is Nylon 6 dat terug caprolactam kan vormen, het onderste, een plyolefine -- oneindig recycleerbare thermoplastiek. Voor een vogel is het gebouw links een obstakel. Het gebouw rechts van mij, dat onze bedrijfscampus is voor The Gap met een ouderwetse weide, is een voordeel: het zijn broedgebieden. Hier zie je van waar ik kom. Ik groeide op in Hong Kong. met zes miljoen mensen op 100 vierkante meter. Tijdens het droge seizoen, hadden we om de vier dagen vier uur water. Onze relatie met het landschap was als landbouwers die hetzelfde stuk grond gedurende 40 eeuwen bewerkten. Je kan hetzelfde stuk grond niet gedurende 40 eeuwen bewerken zonder de nutriëntenstroom te verstaan. In mijn jeugd bracht ik mijn zomers door in de Puget Sound in Washington, tussen de eerste groei en grote groei. Mijn grootvader was een houthakker in de Olympische spelen, dus ik heb een hele hoop boomkarma te verwerken. Ik ging naar Yale voor mijn bacheloropleiding, studeerde bouwkunde in de stijl van Le Corbusier, liefkozend gekend in onze business als Brutalisme. Als we kijken naar de wereld van de architectuur, met Mies' toren uit 1928 in Berlijn, zou de vraag kunnen zijn: waar is de zon?" Dit zou in Berlijn wel gewerkt hebben, maar we bouwden het in Houston, de ramen zijn allemaal gesloten. De meeste producten lijken niet te zijn ontworpen voor gebruik binnenshuis, dit is eigenlijk een verticale gaskamer. Toen ik naar Yale ging, hadden we de eerste energiecrisis. Ik ontwierp en bouwde als student het eerste zonne-energie verwarmde huis in Ierland. Ik ontwierp en bouwde als student het eerste zonne-energie verwarmde huis in Ierland. Dit kan je een idee geven van mijn ambitie. Richard Meiers, één van mijn onderwijzers, kwam steeds naar mijn tekentafel om me kritiek te geven, en hij zei: "Bill, je moet begrijpen- -- zonne-energie heeft niets met architectuur te maken." Ik veronderstel dat hij Vitruvius niet las. In 1984 deden we het eerste zogenaamde "Groene bureau" in Amerika voor Milieu Defensie. We startten met fabrikanten te vragen wat in hun materialen zat. Ze zeiden: "Ze zijn onze eigendom, ze zijn legaal, ga weg." Het enige kwaliteitswerk dat binnenshuis werd gedaan in dit land in die tijd werd gesponsord door R.J. Reynolds Tabacco Company, om te bewijzen dat er geen gevaar was van rook op de werkplaats. Plotseling, hier ben ik dan, afgestudeerd van de middelbare school in 1969 en dit gebeurt en we realiseren ons dat 'weg' wegging. Herinner je je dat we dingen weggooiden en we naar 'weg' wezen? Toch toonde NOAA ons, bijvoorbeeld -- zie je dit blauwe ding boven Hawaï? Dat is de Pacifische draaikolk Deze werd onlangs gedregd voor plankton door wetenschappers, en ze vonden zes keer meer plastiek dan plankton. Wanneer men ernaar vroeg, zeiden ze: "Het is als een gigantisch toilet dat niet doortrekt." Misschien is dat 'weg'. We zoeken dus naar de designregels hiervan -- dit is de grootste biodiversiteit van bomen in de wereld: Irian Jaya, 259 soorten bomen. We beschreven dit in het boek, 'Cradle to Cradle'. Het boek is zelf een polymeer. Het is geen boom. Zo heet het 1e hoofdstuk: 'Dit boek is geen boom'. In poëzie, zoals Margeret Atwood opmerkte, 'schrijven we geschiedenis op het vel van vissen met het bloed van beren.' Met zoveel polymeren, wat we echt nodig hebben, is technische voeding en om iets te gebruiken zo elegant als een boom -- stel je deze designopdracht voor: ontwerp iets dat zuurstof maakt, koolstof opslaat, stikstof vastlegt, water destilleert, zonne-energie opslaat als brandstof, complexe suikers en voeding maakt, microklimaten creëert, van kleur verandert met de seizoenen en zichzelf voortplant. Waarom kappen we dat niet om en schrijver erop? (Gelach) We kijken naar dezelfde criteria zoals de meeste mensen -- kan ik het me veroorloven? Werkt het? Hou ik er van? We voegen de Jeffersonian-agenda toe en ik kom van Charlottesville, waar ik het voorrecht had om in een huis te leven, ontworpen door Thomas Jefferson. We voegen leven toe, vrijheid en het streven naar geluk. Nu als we naar het woord 'competitie' kijken, Ik ben er zeker van dat de meesten onder ons het gebruikt hebben. De meeste mensen realiseren zich niet dat het komt van het Latijn competare, wat 'samen strijden' betekent in de betekenis van de manier waarop Olympische atleten samen trainen. Ze worden samen fit en dan strijden ze. De Williamszusters strijden, eentje wint Wimbledon. We onderzochten het idee van competitie als een manier van samenwerken om samen fit te worden. De Chinese overheid heeft nu -- Ik werk samen met de Chinese overheid nu -- heeft dit opgenomen. We kijken ook naar de overleving van de sterksten, niet enkel in term van competitie in onze moderne context als de ander afbreken of ten gronde richten, maar echt samen passen en niches uitbouwen. Groei ontwikkelen die goed is. Nu zeggen de meeste milieuactivisten dat groei niet goed is. In onze woordenschat, is as-falt twee woorden die schuld toekennen. Maar wij zien asfalt als onze groei. We beseffen dat we het fundamentele onderliggend werkingsmechanisme van de planeet vernielen. We beseffen we dat we het fundamentele onderliggende werkingsmechanisme van de planeet vernielen. Als we E = mc² zien vanuit een dichtersstandpunt, zien we energie als fysica, chemie als massa, en plotseling, krijg je deze biologie. We hebben energie in overvloed, dus zullen we dat probleem oplossen. Het biologieprobleem is moeilijk, want als we al deze toxische materialen blijven lozen zullen we er nooit van herstellen. Zoals Francis Crick opmerkte, negen jaar na het ontdekken van DNA met Mr. Watson, dat groei een voorwaarde is voor leven -- het heeft gratis energie, zonlicht nodig en het moet een open systeem van chemicaliën zijn. We verlangen dat menselijke creaties levend worden, en we willen groei, we willen gratis energie van zonlicht en we willen een open metabolisme voor chemicaliën. De vraag wordt dan niet: groei of geen groei, maar wat willen we groeien? In plaats van enkel vernieling te zaaien, willen we de dingen kweken waarvan we zouden kunnen genieten, en op een dag zal de FDA het ons toelaten om Franse kaas te maken. Daarom hebben we deze twee metabolismen. Ik werkte samen met een Duitse chemicus, Michael Braungart, en we hebben de twee fundamentele metabolismen geïdentificeerd. De biologische wel te verstaan, maar ook de technische, waarbij we materiaal nemen en ze in een gesloten cyclus zetten. We noemen ze de biologische voeding en de technische voeding. Technische voeding zal in orde grootte van de biologische voeding zijn. Biologische voeding kan zo'n 500 miljoen mensen voeden, wat inhoud dat als we allemaal Birkenstocks en katoen droegen, het kurk in de wereld zou opraken en opdrogen. We hebben materialen in gesloten cyclussen nodig, maar we moeten ze analyseren tot op het miljoenste deeltje voor kanker, geboorteafwijkingen, mutagene effecten, verstoren van ons immuunsysteem, bio-afbreekbaarheid, duurzaamheid, gehalte aan zware metalen, kennis van hoe we ze maken en hun productie enzovoort. Ons eerste product was een textiel waarvoor we 8000 chemicaliën analyseerden in de textielindustrie. Door gebruik te maken van die intellectuele filters, elimineerden we er 7962. Er bleven 38 chemicaliën over. Sindsdien hebben we de 4000 meest gebruikte chemicaliën in de menselijke productie in een database gestopt. We geven deze database vrij over zes weken. Zo kunnen designers over heel de wereld hun producten analyseren tot op het miljoenste deeltje voor menselijke en ecologische gezondheid (Applaus) We hebben een protocol ontwikkeld zodat bedrijven dezelfde boodschap kunnen zenden door hun hele aanvoerketen. Aks we vroegen aan de meeste bedrijven waarmee we samenwerken -- ongeveer 'n triljoen dollar -- -- waar hun grondstoffen vandaan kwamen, zeiden ze: "Aanvoerders". "Waar gaat het naartoe?" "Klanten". We hebben hier wat hulp nodig. De biologische voedingsstoffen, de eerste weefsels -- het water dat eruit kwam, was proper genoeg om te drinken Technische voedingsstoffen -- dit is voor Shaw Carpet, oneindig herbruikbaar tapijt. Hier zie je nylon dat omgevormd wordt tot caprolactam en opnieuw tot tapijt. Biotechnische voeding -- Het Model U voor Ford Motor, een cradle to cradle auto -- concept auto. Schoenen voor Nike, waarvan het bovenste polyester oneindig recycleerbaar is. Het onderste zijn bio-afbreekbare zolen. Draag je oude schoenen binnen, je nieuwe schoenen buiten. Er is geen eindlijn. Het idee van de auto is dat sommige materialen voor altijd terug naar de industrie gaan, sommige materialen terug naar de bodem -- het werkt allemaal op zonne-energie. Hier is een gebouw dat we ontwierpen aan het Oberlin College. Het maakt meer energie dan het nodig heeft en het zuivert zijn eigen water Hier is het gebouw voor The Gap, waar de oude grassen van San Bruno, Californië, op het dak groeien. Dit is ons project voor Ford Motor Company, het is de heropleving van de River Rouge in Dearborn. Dit is overduidelijk een kleurenfoto. Dit is ons gereedschap. Dit is hoe we het verkochten aan Ford. We hebben Ford zo 35 miljoen dollar doen uitsparen, vanaf de eerste dag, wat het equivalent is van de Ford Taurus aan een 4% marge van een bestelling voor auto's voor een waarde van 900 miljoen dollar. Hier is het: 's werelds grootste groene dak: 4 hectare. Dit is het dak dat geld uitspaart. Dit is de eerste soort die hier aankomt. Dit zijn plevieren. Ze kwamen opdagen binnen de vijf dagen. Nu hebben we 160 kilo autowerkers, die vogelliedjes leren op het internet. We ontwikkelen nu nieuwe protocols voor steden -- dat is de thuis voor technische voeding. Het land -- de thuis van biologische en het samenvoegen ervan. Ik sluit af met jullie een nieuwe stad te tonen, ontworpen voor de Chinese overheid. We doen op dit moment 12 steden voor China, gebaseerd op cradle to cradle als templates. Onze opdracht is om protocols voor de behuizing te ontwikkelen voor 400 miljoen mensen in 12 jaar. We voerden een massa-energiebalans uit -- als ze baksteen gebruiken, zullen ze al hun grond verliezen en al hun kolen verbranden. Ze zullen steden zonder energie of voedsel hebben. We ondertekenden een 'Memorandum of Understanding' -- hier zie je Madam Deng Lan, Deng Xiaopings dochter -- om voor China cradle to cradle toe te passen. Als ze zichzelf zouden vergiftigen, als laagste-kosten-producent, en het aan Wal-Mart, de laagste-kost-distributie zenden, en wij hen hiervoor betaalden, zouden we tot de ontdekking komen dat we, wat we toen ik student was, noemden: elkaar gegarandeerd wederzijds zouden vernietigen. Nu doen we het per molecule. Dit zijn onze steden. We bouwen een nieuwe stad naast deze stad. Kijk naar het landschap. Dit is de site. Normaal doen we geen groene velden, maar deze was in aanbouw, dus haalden ze er ons erbij. Dit is hun plan. Het is een raster dat ze met een bureaucratische stempel recht bovenop het landschap legden. Ze haalden ons erbij en vroegen: "Wat zou u doen?" Dit is waar ze mee zouden eindigen, wat een andere kleurenfoto is. Dit is de bestaande site, zo ziet het er nu uit. Dit is ons voorstel. (Applaus) We benaderden dit door de hydrologie zeer zorgvuldig te bestuderen. We bestudeerden de biota, de eeuwenoude biota, de huidige landbouw en de protocols. We bestudeerden de winden en de zon om er zeker van te zijn dat iedereen in de stad verse lucht zal hebben, vers water en direct zonlicht in elk appartement op een bepaald moment tijdens de dag. Daarna tekenden we de parken uit als ecologische infrastructuur. We tekenen het bouwgebieden uit. We starten met het integreren van de commerciële en de gemengde gebruiken zodat de mensen allemaal centra en plaatsen hebben om te zijn. Het transport is allemaal erg simpel, iedereen is binnen wandelafstand van mobiliteit. We hebben een 24-uur-straat, zodat er steeds een levendige plek is. De afvalsystemen zijn allemaal verbonden. Als je een toilet doortrekt, zullen je uitwerpselen naar de rioolwaterzuiveringsinstallatie gaan, die als een voordeel verkocht worden, geen nadeel. Want wie wil de meststoffenfabriek die natuurlijk gas aanmaakt? Het water wordt gebruikt om watergebieden aan te leggen voor restauratie van habitats. Dat maakt het natuurlijk gas, dat daarna terug de stad ingaat om de stad van energie te voorzien voor het koken. Dit zijn meststoffen gasfabrieken. Het compost wordt teruggebracht naar de daken van de stad, waar aan landbouw gedaan wordt. We brachten de stad omhoog, het landschap de lucht in om het oorspronkelijke landschap te herstellen op de daken van de gebouwen. De zonne-energie van alle fabriekscentra en al de industrieterreinen met hun zonnedaken voorzien de stad van energie. Dit is het concept voor de top van de stad. We hebben de aarde bovenop de daken geheven. De landbouwers kunnen via kleine bruggen van het ene naar het andere dak. We bewonen de stad met werk- en leefruimte in alle benedenverdiepingen. Dit is de bestaande stad en dit is de nieuwe stad. (Applaus)