Önem verdiğiniz şeylerde nasıl daha iyi olursunuz

Çok çalışıyorsunuz ama ilerleme yok mu? Yalnız değilsiniz. Eğitimci Eduardo Briceño, işte, ebeveynlikte ya da yaratıcı hobilerde olsun, yaptığınız işlerde daha iyi olmayı düşünmeniz için basit bir yol ortaya koyuyor. Ayrıca, öğrenmeyi sürdürebileceğiniz ve her zaman ilerlediğinizi hissedebileceğiniz yararlı teknikler paylaşıyor.

Çoğumuzun hayatı her şeyin
en iyisini yapmaya

çalışarak geçiyor;
işimizde, ailemizde, okulda,

herhangi bir şeyde...

Ben de elimden gelenin en
iyisini yapmaya çalışıyorum.

Fakat bir süre önce,
en fazla önem verdiğim

şeylerde pek bir gelişme
sağlamadığımın farkına vardım,

bu bir eş veya
bir arkadaş ya da

bir profesyonel veya bir takım
arkadaşı olmak olabilir,

bunlar üzerinde çalışmama

ve fazlaca zaman ayırmama rağmen

gelişim göstermiyordum.

Ettiğim sohbetlerden ve
yaptığım araştırmalardan yola çıkarak

sıkı çalışmaya rağmen bu kesatlığın

oldukça yaygın olduğunu fark ettim.

Bunun nedenine ve bu konuda
ne yapabileceğimize dair

anladıklarımı paylaşmak isterim.

Öğrendiğim şey,
herhangi bir alandaki en etkili

insanlar ve takımlar,
örnek alabileceğimiz

bir şey yapıyorlar.

Hayatlarını iki alan hâlinde
tasarlayarak yaşıyorlar:

öğrenme alanı ve performans alanı.

Öğrenme alanı,
kendimizi geliştirdiğimiz zamandır.

Henüz uzmanlaşmadığımız
bir konuya odaklanarak

gelişim için tasarlanmış
aktiviteler yaparız, bu da

hata yaparak öğreneceğimizi bilerek

hata yapmayı beklediğimiz anlamına gelir.

Bu, amacımızın bir şeyi olabildiğince
iyi şekilde yapmak, sergilemek olduğu

performans alanında yaptığımız
şeyden çok farklıdır.

Daha sonra uzmanlaştığımız
konuya odaklanırız

ve hataları indirgemeye çalışırız.

Her iki alan da
yaşamlarımızın birer parçası olmalı

fakat her birinde ne zaman, ne amaçla,
hangi odak ve beklentilerle

bulunmak istediğimiz konusunda net olmak

daha iyi performans göstermemizi
ve gelişmemizi sağlar.

Performans alanı, anlık
performansımızı yükseltirken,

öğrenme alanı da büyümemizi
ve gelecekteki

performansımızı yükseltir.

Çoğumuzun sıkı çalışmaya rağmen

yol alamamasının nedeni,

vaktimizin neredeyse tamamını
performans alanında geçiriyor olmamızdır.

Bu büyümemizi engeller

ve ironiktir ki uzun vadede
performansımızı da engeller.

Peki, öğrenme alanı nasıl bir şeydir?

Demostenes'i düşünün,
politik bir lider ve

antik Yunan'daki en iyi konuşmacı
ve avukat.

En iyi olmak için
tüm vaktini yalnızca bir konuşmacı

veya avukat olarak geçirmedi,

ki bu performans alanı olurdu.

Bunun yerine, gelişim için
tasarlanan aktiviteler yaptı.

Elbette çok çalıştı.

Akıl hocalarının rehberliğinde
hukuk ve felsefe çalıştı

fakat aynı zamanda avukat olmanın
insanları ikna etmeyi de içerdiğini

fark ettiği için konuşma ve rol yapma

üzerine de çalıştı.

İstemsizce omzunu kaldırma
huyundan kurtulmak için

ayna karşısında konuşma pratikleri yaptı

ve omzunu kaldırdığı takdirde omzuna batıp

canını acıtsın diye tavandan aşağı

bir kılıç sarkıttı.

(Gülüşmeler)

Peltekliğine rağmen daha net konuşabilmek

için savunmalarını ağzında
taşlarla tekrar etti.

Başkalarını rahatsız etmeden

ve rahatsız edilmeden pratik yapabileceği

bir yeraltı odası inşa etti.

O zamanlarda mahkemeler
çok sesli olduğu için

ayrıca okyanusun yanında da

sesini yüksek dalga seslerine uydurarak
pratik yaptı.

Öğrenme alanındaki aktiviteleri

performans alanı olan
mahkemelerdeki aktivitelerinden

çok farklıydı.

Öğrenme alanında

Dr. Anders Ericsson'ın
incelikli pratik dediği şeyi yaptı.

Bu, kabiliyetleri beceri
parçalarına ayırmayı,

geliştirmeye çalıştığımız alt beceri
konusunda net olmayı,

-omuzlarımızı aşağıda tutmak gibi-

konfor alanımızın dışında
sıkı bir mücadele vermeye

konsantre olmayı,

tekrar ve düzeltmelerle
devamlı destek alarak

şu anda yapabildiğimizin ötesine geçmeyi

ve yetenekli bir koçun
rehberliğinde çalışmayı içeriyor

çünkü gelişim için
tasarlanan aktiviteler

birer uzmanlık alanıdır ve

iyi öğretmenler ve koçlar
bu aktivitelerin neler olduğunu

bilir ve uzman görüşü verebilirler.

Bizleri gerçek gelişime
doğru götürecek olan

bu tarz öğrenme alanı aktiviteleridir,

yalnızca görev yerine getirmek değildir.

Örneğin, araştırmalara göre

bir mesleğin ikinci yılından sonra

genelde performans durağanlaşıyor.

Bunun öğretmenlik, genel tıp,
hemşirelik ve diğer alanlarda

doğru olduğu ortaya çıktı

ve bunun nedeni, bir kez
yeterince iyi ve yeterli olduğumuzu

düşündüğümüz zaman

öğrenme alanında zaman
harcamayı bırakmamızdır.

Tüm zamanımızı yalnızca
işimizi yapmaya,

performansa ayırıyoruz ve

bu da iyi bir gelişim yolu değil.

Fakat öğrenme alanında
vakit harcamaya devam eden insanlar

her zaman gelişmeye devam ederler.

En iyi satıcılar haftada en az bir kez

gelişim amacıyla aktivite yaparlar.

Bilgi edinmek için okurlar

meslektaşlarla veya
uzmanlarla görüşürler

yeni stratejiler dener
geri bildirim isterler.

En iyi satranç oyuncuları

zamanın çoğunu performans alanında,
yani satranç oynayarak değil

büyük üstadların hamlelerini

tahmin etmeye ve analiz
etmeye çalışarak geçirirler.

Her birimiz muhtemelen klavyede
saatlerce yazı yazmışızdır.

Buna rağmen hiç

hızlanmamışızdır.

Ancak mevcut hızımızdan yüzde 10 ila 20

oranla daha hızlı yazmaya
tamamen odaklanarak her gün

10 ila 20 dakikamızı harcasak

hızlanırız, özellikle de

yaptığımız hataları
saptarsak ve bu kelimeleri yazma

konusunda pratik yaparsak.

İşte bu incelikli pratiktir.

Yaşamlarımızın diğer kısımlarında

sıkı çalışmaya rağmen daha çok önem

verdiğimiz şeylerde gelişmememizin nedeni

daima performans alanında
olmamız olabilir mi?

Performans alanının
değersiz olduğunu söylemiyorum.

Gayet değerli.

Dizimden ameliyat olacağım zaman doktora,

"Oraları kurcala
ve bilmediğin şeye odaklan" demedim.

(Gülüşmeler)

"Hatalarından ders çıkarırız!"

İyi iş çıkaracağını düşündüğüm
bir cerrah aradım

ve başarılı olmasını istedim.

Performans alanında olmak,

işleri yapabileceğimiz en iyi şekilde
yapmamızı sağlar.

Ayrıca motive edici olabilir

ve bir sonraki sefer öğrenme alanında
neye yoğunlaşmamız gerektiği

hakkında bilgi sahibi olmamızı sağlar.

Neticede başarının sırrı

öğrenme alanı ile performans alanı
arasında gidip gelmektir.

Öğrenme alanında
becerilerimizi geliştirmek

ve o becerileri performans
alanında göstermektir.

Beyonce turnedeyken,

konser esnasında performans alanındadır

ama her akşam otel odasına döndüğünde

doğruca öğrenme alanına geçer.

Az evvel biten konserin kaydını izler.

Kendisini, dansçılarını
ve kameramanlarını

geliştirecek hamleleri tanımlar.

Ertesi sabah da

herkese nelerin ayarlanacağı ile
ilgili sayfalarca not bırakılır

ve bir sonraki konserden önce
gün boyu bunlar üzerinde çalışılır.

Bu, yeteneklerin

sürekli arttığı bir sarmaldır

ama ne zaman öğrenmemiz ve ne zaman
performans göstermemiz gerektiğini

ve her ikisini de yapacaksak,

öğrenme alanına ne kadar
çok zaman ayırırsak

o kadar gelişeceğimizi bilmeliyiz.

Nasıl öğrenme alanına
daha çok zaman ayırabiliriz?

Öncelikle, kendimizi geliştirebileceğimize

inanmalıyız ve anlamalıyız.

Buna gelişim zihniyeti diyoruz.

İkincisi, bir özelliğimizi
geliştirmek istememiz lazım.

Önemsediğimiz bir amaç olmalı

çünkü zaman ve emek harcayacağız.

Üçüncüsü, nasıl gelişeceğimiz hakkında
bir fikrimiz olmalı,

ne yapabileceğimiz hakkında.

Benim ergenliğimde şarkıları
tekrar tekrar çalarak

gitar çalmayı öğrenmeye
çalışmam gibi değil,

incelikli pratik yaparak.

Ve dördüncüsü,
düşük risk altında olmalıyız.

Çünkü beklenen hataları yapmanın sonucu

felaket etkisi yaratmamalıdır
hatta öyle pek

önemli de olmamalıdır.

Bir ip cambazı yeni hareketlerini
altında ağ olmadan denemez

ve bir sporcu yeni bir hareketin
ilk denemesini

bir şampiyonada sergilemez.

Performans alanında

çok fazla zaman geçirmemizin bir sebebi de

çevremizin sıklıkla,
gereksiz biçimde, riskli olması.

Sadece öğrenmekle alakalı olması gereken

okullarda bile birbirimiz için
sosyal riskler yaratıyoruz

ve kast ettiğim tek tip sınavlar değil.

Söylemek istediğim, her gün her saniye

ilkokuldan üniversiteye pek çok öğrenci

hata yaptıkları an yetersiz
görüneceklerini düşünüyorlar.

Hep stresli olmalarına ve öğrenmek için

gerekli riskleri almamalarına
şaşmamak lazım.

Öğretmenler veya ebeveynler sadece

doğru cevapları duymak istediğinde

hataları hoş karşılayarak düzeltmek,
hatalardan öğrenmek yerine

onları reddettiğinde
veya yaratıcı düşünmeyi

teşvik etmek yerine

doğruya yakın cevaplar aradığımızda,

hataların dikkatsiz ve istenmeyen şeyler

olduğunu öğreniyorlar.

Ödevlerin üzerinde bir not
veya açıklama olduğunda

okulun uygulama, hata yapma,

geri bildirim ve revizyon için olmadığı,

aslında bir performans alanı olduğu
mesajını veriyoruz.

Aynısı iş yerlerimiz için de geçerli.

Danışmanlığını yaptığım şirketlerde,
liderlerin başarı için

kusursuz uygulamayı teşvik ettiğini
sık sık görüyorum.

Ama bu, çalışanları
bildiklerine bağlı kalmaya ve

yeni şeyler denememeye yönlendiriyor.

Dolayısıyla şirketler yenilik ve gelişimde

sıkıntı yaşıyor ve geri kalıyorlar.

Büyümek için öncelikle

birbirimizle ne zaman
hangi alanda olmak istediğimiz

konusunda iletişim kurmalıyız.

Neyde daha iyi olmak istiyoruz ve nasıl?

Ve ne zaman uygulamak ve hataları
azaltmak istiyoruz?

Nasıl ve ne zaman birbirimize
en iyi şekilde destek olacağımızı

bilirsek başarı netlik kazanır.

Peki sürekli bir risk
altındaysak ve henüz

bu konuşmaları yapamayacağımızı
düşünüyorsak?

O zaman kendi başımıza
yapabileceğimiz üç şey var.

İlki, yüksek riskler denizinde bir
düşük risk adası yaratabiliriz.

Bunlar hataların
az sonuç doğurduğu alanlardır.

Mesela, kendisiyle fikir alışverişi
ve hassas konuşmalar

yapabileceğimiz ve hatta rol
çalışabileceğimiz bir danışman veya

güvenilir bir meslektaş bulabiliriz.

Geri bildirim odaklı toplantılar
isteyebiliriz.

Okuma, videolar izleme ya da çevrim içi
kurslar almaya zaman ayırabiliriz.

Bunlar bir kısım örnekler.

İkincisi, performansımızı ortaya koyar

ama bir sonraki sefer neyi
daha iyi yapabileceğimizi bulabiliriz

-aynı Beyonce gibi-

ve ustaları gözlemleyebilir, özenebiliriz.

Gözlem, yansıtma ve düzeltme
öğrenme alanıdır.

Son olarak, öncü olabiliriz ve

neyde gelişmek istediğimizi paylaşarak,

bilmediklerimizi sorarak,
geri bildirim isteyerek

ve aynı hataları yaptıklarında
korkmasınlar diye

hatalarımızdan öğrendiklerimizi paylaşarak

diğerleri için riskleri azaltabiliriz.

Gerçek özgüven sürekli öğrenmeyi
model almakta saklı.

Bütün hayatımızı yapmak, yapmak, yapmak

yerine getirmek, sergilemekle
harcamak yerine

keşfetmeye,

sormaya,

dinlemeye,

denemeye, yansıtmaya,

uğraşmaya ve başarmaya harcasaydık?

Her birimizin her zaman,
geliştirmeye çalıştığı

bir şeyler olsaydı?

Daha fazla düşük risk adaları ve

denizleri yaratsaydık?

Ve kendi içimizde
ve takım arkadaşlarımıza karşı,

gelişimimiz hiç durmasın,

çabalarımız daha önemli olabilsin ve

iyinin iyisini yapabilelim diye,
ne zaman öğrenip

ne zaman performans göstereceğimiz
konusunda

daha net olsaydık?

Teşekkür ederim.