Maysoon Zayid: I got 99 problems... palsy is just one

Cześć TEDWomen, co słychać?

Głośniej! Co słychać?

(Owacje)

Nazywam się Maysoon Zayid
i nie jestem pijana,

ale ginekolog mojej mamy był.

Podczas porodu przeciął ją sześć razy,

w sześciu różnych kierunkach,

powodując moje niedotlenienie.

Przez to choruję na porażenie mózgowe,

co oznacza, że cały czas się trzęsę.

Patrzcie.

To wyczerpujące,
bo jestem jak Shakira

skrzyżowana z Muhammadem Ali.

( Śmiech)

Porażenie to nie choroba genetyczna,
ani wada wrodzona.

Nie można się tym zarazić.

Nikt nie przeklął
macicy mojej mamy.

Nie choruję bo mama
poślubiła swojego kuzyna.

Chociaż tak było

(Śmiech)

Zachorowałam wyniku wypadku,

który wydarzył się w dniu moich urodzin.

Musze was ostrzec,
że nie jestem inspirująca.

I nie chcę żebyście mi współczuli,

bo założę się ze w niektórych sytuacjach,

marzycie żeby być niepełnosprawni.

Wyobraźcie sobie że jest Wigilia,

jesteście w centrum handlowym,

jeździcie po parkingu
szukając wolnego miejsca,

i co wdzicie?

16 pustych miejsc
dla niepełnosprawnych.

(Śmiech)

I myślicie “Czy nie mogę być
choć trochę niepełnosprawny?”

(Śmiech)

Musze wam też powiedzieć,
że mam 99 problemów,

a porażenie to tylko jeden z nich.

Gdyby istniała
Olimpiada dla uciśnionych,

dostałabym złoto.

Jestem Palestynką, Muzułmanką,
kobietą, jestem niepełnosprawna

i mieszkam w New Jersey.

(Śmiech)

Jeśli nie czujecie się lepiej,
to powinniście.

Cliffside Park, New Jesrey
to moje rodzinne miasto.

Zawsze podobało mi się,

że inicjały mojego miasteczka i choroby
są takie same (CP).

Podobało mi się też,

że na pieszo mogłam dotrzeć
do Nowego Jorku.

Wiele osób z porażeniem nie chodzi,

ale moi rodzice w to nie uwierzyli.

Mantrą taty było:
„Możesz to zrobić, tak możesz!”

(Śmiech)

Jeśli moje trzy siostry myły podłogę,

ja również

Jeśli siostry poszły do szkoły publicznej,

rodzice pozwaliby system szkolnictwa

żeby zagwarantować że ja też pójdę.

A jeśli wszystkie
nie dostawałyśmy szóstek,

to czekał nas kapeć mamy.

(Śmiech)

Tata nauczył mnie chodzić
gdy miałam 5 lat.

Stawiał moje stopy na swoich i szedł.

Inną techniką było

machanie jednodolarowym banknotem

za którym goniłam.

(Śmiech)

Moja chciwość
okazała się przydatna.

(Śmiech)

Już przed pójściem
do przedszkola

chodziłam jak bokser,

który oberwał o jeden raz za dużo.

Kiedy dorastałam

w moim mieście było tylko sześciu Arabów.

Wszyscy to moja rodzina.

Obecnie w jest tam 20 Arabów

I wszyscy nadal są moją rodziną

Myślę, że nikt się nie zorientował,

że nie jesteśmy Włochami.

(Śmiech) (Oklaski)

To było przed zamachem 9/11

I przed czasami, w których politycy
zaczęli używać w kampaniach

słów “Nienawidzę Muzułmanów”.
jako slogan.

Ludzi z którymi dorastałam
nie mieli problemu z moją wiarą

Martwili się tylko,

czy nie zagłodzę się na śmierć
podczas Ramadanu.

Tłumaczyłam,
że mam zapasy tłuszczu

na 3 miesiące,

a poszczenie od świtu do zmierzchu
to bułka z masłem.

Stepowałam na Broadwayu.

Tak na Broadwayu,
to szaleństwo.

Nie było nas stać
na fizjoterapię,

więc poszłam do szkoły tańca.

Nauczyłam się tańczyć na obcasach,

więc mogę też na nich chodzić.

W Jersey lubimy się stroić,

więc jeśli przyjaciółki nosiły obcasy,
ja też.

Ale kiedy znajomi
spędzali wakacje na plaży,

mnie tam nie było.

Ja byłam w strefie wojennej.

Rodzice bali się, że jeśli

nie wrócimy do Palestyny każdego lata

to będę wiedzieć o niej tyle co Madonna.

(Śmiech)

W wakacje, tata najczęściej

starał się mnie wyleczyć.

więc piłam mleko jelenia,

stawiali mi bańki,
moczyłam się w Morzu Martwym.

Kiedy woda paliła mi oczy

pamiętam, że myślałam „To działa!”

(Śmiech)

Jedynym cudownym lekarstwem.
które znaleźliśmy była joga.

Powiem wam szczerze,
że to bardzo nudne.

Zanim zaczęłam ćwiczyć jogę
miałam problem

Bo jak tu stać na scenie,
kiedy nie jesteś w stanie stać.

Teraz mogę stać nawet na głowie.

Rodzice utwierdzali mnie w przekananiu

że mogę zrobić wszystko

i zrealizować każde marzenie

a moim marzenie było

było wystąpienie w serialu „General Hospital”

Poszłam na studia podczas
akcji zachęcającej

dostałam stupendium w ASU

Arizona State University

ponieważ spełniam każdy wymóg.

Byłam maskotką
wydziału teatralnego.

Wszyscy mnie uwielbiali.

Odrabiałam zadania
dla mniej inteligentnych

i zawsze dostawiałam szóstkę,

za każde możliwe zadanie.

Za każdym razem
kiedy odgrywałam rolę

w "Szklanej Menażerii"

moi profesorowie płakali.

Ale nigdy mnie nie obsadzili.

Na ostatnim roku

ASU przygotowało przedstawienie:
"And They Dance Real slow in Jackson"

To sztuka o dziewczynie z C.P.

Ja byłam dziewczyną z C.P.

Cieszyłam się,
że nareszcie dostanę rolę!

Nareszcie dostanę rolę!

Mam porażenie mózgowe!

Nareszcie! Nareszcie!

Dzięki Bogu, nareszcie dostanę rolę!

Nie dostałam jej. (Śmiech)

Sherry Brown dostała rolę.

Pobiegłam do dziekana
wydziału aktorskiego.

Histerycznie płacząc
zapytałam dlaczego,

A ona na to,

że "nie dam rady z akrobacjami"

Powiedziałam: "Przepraszam
ale jeśli ja tego nie zrobię,

to główny bohater też nie.”

(Śmiech) (Oklaski)

To była rola, do której
dosłownie się urodziłam,

a oni dali ją aktorce
beż porażenia.

Studia były imitacją życia.

Hollywood jest niechlubnie słynne

z zatrudniania sprawnych aktorów.

do ról osób niepełnosprawnych

Gdy wróciłam do domu,
po ukończeniu szkoły

moim pierwszym występem

był epizod w serialu.

Moje marzenia się spełniały.

Wiedziałam że po
kiepskiej operze mydlanej

nadejdzie czas telewizyjnych hitów.

Niestety moja kariera skończyła się

na byciu elementem scenografii.

Stało się dla mnie jasne,

że nikt nie zatrudnia

puszystych, etnicznych,
niepełnosprawnych aktorów.

Role dostają tylko idealnie piękni.

Są jednak wyjątki.

Dorastałam oglądałam Whoopi Goldberg,
Roseanne Barr, Ellen

i wszystkie te kobiety miały wspólną cechę:

były komikami.

Więc też zostałam komikiem.

(Śmiech) (Oklaski)

Moim pierwszym gigiem
było wożenie sławnych komików

z Nowego Jorku na przedstawienia
do New Jersey.

Nigdy nie zapomnę twarzy jednego z nich,

kiedy zorientował się
że pędzący samochód

prowadzi laska z porażeniem.

(Śmiech)

Występowałam w klubach
w całej Ameryce

Na Bliskim Wschodzie,
wystepowalam po Arabsku,

nie zakryta i nieocenzurowana.

Niektórzy mówią,
że jestem pierwszym

komikiem stand-upowym
w krajach Arabskich.

Nie wiem, czy to prawda.

Wiem natomiast że oni z pewnością

nie twierdzą, że kobiety
nie mogą być śmieszne.

Tak naprawdę
uważają, że jesteśmy przezabawne.

W 2003 r. wraz z przyrodnim bratem
Deanem Obeidallah

zorganizowaliśmy nowojorski
Amerykańsko-Arabski Festiwal Komediowy.

Który w tym roku
obchodzi dziesięciolecie.

Chcieliśmy zmienić

negatywny obraz Arabów w mediach

i pokazać światu filmowemu

że południowy Azjata i Arab
to nie to samo.

(Śmiech)

Ocieplanie wizerunku Arabów

było znacznie łatwiejsze,

niż walczenie z piętnem nięchęci

w stosunku do osób
niepełnosprawnych.

Mój wielki moment to rok 2010.

Zaproszono mnie w roli gościa

do telewizyjnego show Ketiha Olbermana

Weszłam tam
wystrojona jak na bal,

a oni wepchnęli mnie do studia

i posadzili na obrotowym krześle
na kółkach.

Popatrzyłam na asystenta reżysera

i zapytałam" Czy mogę dostać
inne krzesło"

A on na to:
"Pięć, cztery, trzy, dwa..."

I weszliśmy na antenę.

Program był na żywo,
a ja trzymałam się biurka,

żeby nie zjechać ze sceny.

Kiedy wywiad się skończył byłam wściekła.

Nareszcie dostałam szansę i ją zmarnowałam.

Wiedziałam, że już nigdy
mnie nie zaproszą.

Jednak pan Olberman
nie tylko zaprosił mnie znowu.

Uczynił mnie też
pełnoetatowym pracownikiem.

i przykleił moje krzesło.

(Śmiech) (Oklaski)

Podczas występów
w show Keitha Olbermana

dowiedziałam się też

że ludzie w intrenecie to świnie.

Mówi się że dzieci są okrutne.

Jendak nie byłam wyśmiewana
ani jako dziecko ani jako dorosła.

W internecie natomiast,
moja niepełnosprawność była zabawą

Oglądałam klipy
i czytałam komentarze typu:

„E, co się tak trzęsiesz?”

„Jesteś niedorozwinięta?”

I mój ulubiony:

"Biedna terrorystka z ustami Plastusia,

Na co ona cierpi?

Trzeba się za nią modlić"

Jeden z komentatorów sugerował

żebym dodała niepełnosprawność
do listy swoich cech

"scenarzysta, komik, porażenie"

Niepełnosprawność
jest tak widoczna jak rasa.

Jeśli osoba na wózku
nie może grać Beyonce

to Beyonce nie może
grać osoby na wózku.

Osoby niepełnosprawne...

No klaszczcie, dalej!

Niepełnosprawni są największą
mniejszością na świecie.

I jest nas najmniej w świecie rozrywki.

Lekarze mówili, ze nie będę chodzić,

a jednak jestem tu z wami.

Gdybym jednak dorastała
wśród mediów społecznościowych

byłoby pewnie inaczej.

Mam nadzieję, że wspólnie

stworzymy bardziej pozytywny
obraz niepełnosprawności.

W mediach i w życiu codziennym.

Może szerzenie pozytywnej świadomości

zmniejszy poziom nienawiści w Internecie.

A może nie.

Może " człowiek uczy się całe życie,
a głupim umiera"

Zycie zabrało mnie
w wiele zaskakujących miejsc.

Byłam na czerwonym dywanie

z serialową gwiazdą Susan Lucci

i z ikoną taką jak Lorraine Arbus.

grałam w filmie z Adamem Sandlerem

i pracowałam z moim idolem Davem Matthews.

Przemierzyłam świat
jako gwiazda „Arabs Gone Wild”

byłam delegatem

reprezentującym wspaniały stan
New Jersey

na Narodowej Konwencji
Partii Demokratycznej w 2008 r.

Założyłam też Maysoon's Kids

Fundację charytatywną,
która ma na celu

dawanie nadzieji Palestyńskim
dzieciom- uchodźcom.

chociaż cień szansy

którą dali mi moi rodzice.

Jednak momentem, który
zostanie w mojej pamięci,

oczywiście poza obecną chwilą,

(Śmiech) (Oklaski)

Momentem, który zapamiętam
i który był wyjątkowy

była chwila gdy występowałam

dla człowieka, który

"lata jak motyl, i żądli jak pszczoła"

ma Parkinsona i trzęsie się jak ja,

Muhammad Ali

(Aplauz)

To jedyny raz,

kiedy tata widział mnie
na scenie na żywo.

więc dedykuję to przemówienie
jego pamięci.

(Po Arabsku)

Nazywam się Maysoon Zayieed.

I jeśli ja mogę, to Wy też!

(Aplauz)