Cześć TEDWomen, co słychać? Głośniej! Co słychać? (Owacje) Nazywam się Maysoon Zayid i nie jestem pijana, ale ginekolog mojej mamy był. Podczas porodu przeciął ją sześć razy, w sześciu różnych kierunkach, powodując moje niedotlenienie. Przez to choruję na porażenie mózgowe, co oznacza, że cały czas się trzęsę. Patrzcie. To wyczerpujące, bo jestem jak Shakira skrzyżowana z Muhammadem Ali. ( Śmiech) Porażenie to nie choroba genetyczna, ani wada wrodzona. Nie można się tym zarazić. Nikt nie przeklął macicy mojej mamy. Nie choruję bo mama poślubiła swojego kuzyna. Chociaż tak było (Śmiech) Zachorowałam wyniku wypadku, który wydarzył się w dniu moich urodzin. Musze was ostrzec, że nie jestem inspirująca. I nie chcę żebyście mi współczuli, bo założę się ze w niektórych sytuacjach, marzycie żeby być niepełnosprawni. Wyobraźcie sobie że jest Wigilia, jesteście w centrum handlowym, jeździcie po parkingu szukając wolnego miejsca, i co wdzicie? 16 pustych miejsc dla niepełnosprawnych. (Śmiech) I myślicie “Czy nie mogę być choć trochę niepełnosprawny?” (Śmiech) Musze wam też powiedzieć, że mam 99 problemów, a porażenie to tylko jeden z nich. Gdyby istniała Olimpiada dla uciśnionych, dostałabym złoto. Jestem Palestynką, Muzułmanką, kobietą, jestem niepełnosprawna i mieszkam w New Jersey. (Śmiech) Jeśli nie czujecie się lepiej, to powinniście. Cliffside Park, New Jesrey to moje rodzinne miasto. Zawsze podobało mi się, że inicjały mojego miasteczka i choroby są takie same (CP). Podobało mi się też, że na pieszo mogłam dotrzeć do Nowego Jorku. Wiele osób z porażeniem nie chodzi, ale moi rodzice w to nie uwierzyli. Mantrą taty było: „Możesz to zrobić, tak możesz!” (Śmiech) Jeśli moje trzy siostry myły podłogę, ja również Jeśli siostry poszły do szkoły publicznej, rodzice pozwaliby system szkolnictwa żeby zagwarantować że ja też pójdę. A jeśli wszystkie nie dostawałyśmy szóstek, to czekał nas kapeć mamy. (Śmiech) Tata nauczył mnie chodzić gdy miałam 5 lat. Stawiał moje stopy na swoich i szedł. Inną techniką było machanie jednodolarowym banknotem za którym goniłam. (Śmiech) Moja chciwość okazała się przydatna. (Śmiech) Już przed pójściem do przedszkola chodziłam jak bokser, który oberwał o jeden raz za dużo. Kiedy dorastałam w moim mieście było tylko sześciu Arabów. Wszyscy to moja rodzina. Obecnie w jest tam 20 Arabów I wszyscy nadal są moją rodziną Myślę, że nikt się nie zorientował, że nie jesteśmy Włochami. (Śmiech) (Oklaski) To było przed zamachem 9/11 I przed czasami, w których politycy zaczęli używać w kampaniach słów “Nienawidzę Muzułmanów”. jako slogan. Ludzi z którymi dorastałam nie mieli problemu z moją wiarą Martwili się tylko, czy nie zagłodzę się na śmierć podczas Ramadanu. Tłumaczyłam, że mam zapasy tłuszczu na 3 miesiące, a poszczenie od świtu do zmierzchu to bułka z masłem. Stepowałam na Broadwayu. Tak na Broadwayu, to szaleństwo. Nie było nas stać na fizjoterapię, więc poszłam do szkoły tańca. Nauczyłam się tańczyć na obcasach, więc mogę też na nich chodzić. W Jersey lubimy się stroić, więc jeśli przyjaciółki nosiły obcasy, ja też. Ale kiedy znajomi spędzali wakacje na plaży, mnie tam nie było. Ja byłam w strefie wojennej. Rodzice bali się, że jeśli nie wrócimy do Palestyny każdego lata to będę wiedzieć o niej tyle co Madonna. (Śmiech) W wakacje, tata najczęściej starał się mnie wyleczyć. więc piłam mleko jelenia, stawiali mi bańki, moczyłam się w Morzu Martwym. Kiedy woda paliła mi oczy pamiętam, że myślałam „To działa!” (Śmiech) Jedynym cudownym lekarstwem. które znaleźliśmy była joga. Powiem wam szczerze, że to bardzo nudne. Zanim zaczęłam ćwiczyć jogę miałam problem Bo jak tu stać na scenie, kiedy nie jesteś w stanie stać. Teraz mogę stać nawet na głowie. Rodzice utwierdzali mnie w przekananiu że mogę zrobić wszystko i zrealizować każde marzenie a moim marzenie było było wystąpienie w serialu „General Hospital” Poszłam na studia podczas akcji zachęcającej dostałam stupendium w ASU Arizona State University ponieważ spełniam każdy wymóg. Byłam maskotką wydziału teatralnego. Wszyscy mnie uwielbiali. Odrabiałam zadania dla mniej inteligentnych i zawsze dostawiałam szóstkę, za każde możliwe zadanie. Za każdym razem kiedy odgrywałam rolę w "Szklanej Menażerii" moi profesorowie płakali. Ale nigdy mnie nie obsadzili. Na ostatnim roku ASU przygotowało przedstawienie: "And They Dance Real slow in Jackson" To sztuka o dziewczynie z C.P. Ja byłam dziewczyną z C.P. Cieszyłam się, że nareszcie dostanę rolę! Nareszcie dostanę rolę! Mam porażenie mózgowe! Nareszcie! Nareszcie! Dzięki Bogu, nareszcie dostanę rolę! Nie dostałam jej. (Śmiech) Sherry Brown dostała rolę. Pobiegłam do dziekana wydziału aktorskiego. Histerycznie płacząc zapytałam dlaczego, A ona na to, że "nie dam rady z akrobacjami" Powiedziałam: "Przepraszam ale jeśli ja tego nie zrobię, to główny bohater też nie.” (Śmiech) (Oklaski) To była rola, do której dosłownie się urodziłam, a oni dali ją aktorce beż porażenia. Studia były imitacją życia. Hollywood jest niechlubnie słynne z zatrudniania sprawnych aktorów. do ról osób niepełnosprawnych Gdy wróciłam do domu, po ukończeniu szkoły moim pierwszym występem był epizod w serialu. Moje marzenia się spełniały. Wiedziałam że po kiepskiej operze mydlanej nadejdzie czas telewizyjnych hitów. Niestety moja kariera skończyła się na byciu elementem scenografii. Stało się dla mnie jasne, że nikt nie zatrudnia puszystych, etnicznych, niepełnosprawnych aktorów. Role dostają tylko idealnie piękni. Są jednak wyjątki. Dorastałam oglądałam Whoopi Goldberg, Roseanne Barr, Ellen i wszystkie te kobiety miały wspólną cechę: były komikami. Więc też zostałam komikiem. (Śmiech) (Oklaski) Moim pierwszym gigiem było wożenie sławnych komików z Nowego Jorku na przedstawienia do New Jersey. Nigdy nie zapomnę twarzy jednego z nich, kiedy zorientował się że pędzący samochód prowadzi laska z porażeniem. (Śmiech) Występowałam w klubach w całej Ameryce Na Bliskim Wschodzie, wystepowalam po Arabsku, nie zakryta i nieocenzurowana. Niektórzy mówią, że jestem pierwszym komikiem stand-upowym w krajach Arabskich. Nie wiem, czy to prawda. Wiem natomiast że oni z pewnością nie twierdzą, że kobiety nie mogą być śmieszne. Tak naprawdę uważają, że jesteśmy przezabawne. W 2003 r. wraz z przyrodnim bratem Deanem Obeidallah zorganizowaliśmy nowojorski Amerykańsko-Arabski Festiwal Komediowy. Który w tym roku obchodzi dziesięciolecie. Chcieliśmy zmienić negatywny obraz Arabów w mediach i pokazać światu filmowemu że południowy Azjata i Arab to nie to samo. (Śmiech) Ocieplanie wizerunku Arabów było znacznie łatwiejsze, niż walczenie z piętnem nięchęci w stosunku do osób niepełnosprawnych. Mój wielki moment to rok 2010. Zaproszono mnie w roli gościa do telewizyjnego show Ketiha Olbermana Weszłam tam wystrojona jak na bal, a oni wepchnęli mnie do studia i posadzili na obrotowym krześle na kółkach. Popatrzyłam na asystenta reżysera i zapytałam" Czy mogę dostać inne krzesło" A on na to: "Pięć, cztery, trzy, dwa..." I weszliśmy na antenę. Program był na żywo, a ja trzymałam się biurka, żeby nie zjechać ze sceny. Kiedy wywiad się skończył byłam wściekła. Nareszcie dostałam szansę i ją zmarnowałam. Wiedziałam, że już nigdy mnie nie zaproszą. Jednak pan Olberman nie tylko zaprosił mnie znowu. Uczynił mnie też pełnoetatowym pracownikiem. i przykleił moje krzesło. (Śmiech) (Oklaski) Podczas występów w show Keitha Olbermana dowiedziałam się też że ludzie w intrenecie to świnie. Mówi się że dzieci są okrutne. Jendak nie byłam wyśmiewana ani jako dziecko ani jako dorosła. W internecie natomiast, moja niepełnosprawność była zabawą Oglądałam klipy i czytałam komentarze typu: „E, co się tak trzęsiesz?” „Jesteś niedorozwinięta?” I mój ulubiony: "Biedna terrorystka z ustami Plastusia, Na co ona cierpi? Trzeba się za nią modlić" Jeden z komentatorów sugerował żebym dodała niepełnosprawność do listy swoich cech "scenarzysta, komik, porażenie" Niepełnosprawność jest tak widoczna jak rasa. Jeśli osoba na wózku nie może grać Beyonce to Beyonce nie może grać osoby na wózku. Osoby niepełnosprawne... No klaszczcie, dalej! Niepełnosprawni są największą mniejszością na świecie. I jest nas najmniej w świecie rozrywki. Lekarze mówili, ze nie będę chodzić, a jednak jestem tu z wami. Gdybym jednak dorastała wśród mediów społecznościowych byłoby pewnie inaczej. Mam nadzieję, że wspólnie stworzymy bardziej pozytywny obraz niepełnosprawności. W mediach i w życiu codziennym. Może szerzenie pozytywnej świadomości zmniejszy poziom nienawiści w Internecie. A może nie. Może " człowiek uczy się całe życie, a głupim umiera" Zycie zabrało mnie w wiele zaskakujących miejsc. Byłam na czerwonym dywanie z serialową gwiazdą Susan Lucci i z ikoną taką jak Lorraine Arbus. grałam w filmie z Adamem Sandlerem i pracowałam z moim idolem Davem Matthews. Przemierzyłam świat jako gwiazda „Arabs Gone Wild” byłam delegatem reprezentującym wspaniały stan New Jersey na Narodowej Konwencji Partii Demokratycznej w 2008 r. Założyłam też Maysoon's Kids Fundację charytatywną, która ma na celu dawanie nadzieji Palestyńskim dzieciom- uchodźcom. chociaż cień szansy którą dali mi moi rodzice. Jednak momentem, który zostanie w mojej pamięci, oczywiście poza obecną chwilą, (Śmiech) (Oklaski) Momentem, który zapamiętam i który był wyjątkowy była chwila gdy występowałam dla człowieka, który "lata jak motyl, i żądli jak pszczoła" ma Parkinsona i trzęsie się jak ja, Muhammad Ali (Aplauz) To jedyny raz, kiedy tata widział mnie na scenie na żywo. więc dedykuję to przemówienie jego pamięci. (Po Arabsku) Nazywam się Maysoon Zayieed. I jeśli ja mogę, to Wy też! (Aplauz)