Obesitas is een zaak van nationale veiligheid | Luitenant-generaal Mark Hertling | TEDxMidAtlantic

Luitenant-generaal Mark Hertling is de algemene bevelhebber van het Amerikaanse leger in Europa en het Zevende Amerikaanse Leger. Met zijn talk 'Obesitas is een zaak van nationale veiligheid' focust hij op de reden waarom obesitas de voornaamste medische reden is dat kandidaten niet gekwalificeerd zijn voor het Amerikaanse leger. Luitenant-generaal Mark Hertling laat zien welke stappen het Amerikaanse leger genomen heeft om ervoor te zorgen dat hij nog genoeg rekruten zal hebben.

Hallo, mijn naam is Hertling

en ik ben een soldaat --

dat konden jullie wel zien.

Ik heb 38 jaar in het leger gezeten,
misschien maak ik er mijn beroep van.

Ik heb ...

(Gelach)

Ik heb allerlei bedreigingen
voor de veiligheid

gezien, bestudeerd en geanalyseerd.

Ik heb in verschillende
oorlogen gevochten.

Er komt echter een nieuwe bedreiging op

en daar wil ik vandaag
wat over vertellen.

Volgens mij zal het een effect
hebben op onze toekomst,

onze economie,

onze jongeren

en ons economisch systeem.

Het is een opkomende bedreiging
die mij zeer verontrust

en die op deze foto afgebeeld staat.

Nu kunnen jullie denken:
waarom spreekt een soldaat

over een duidelijk inactieve jongeman
die misschien wat te veel weegt?

Omdat ik bepaalde dingen
heb gezien in de jongste jaren

waar ik het vandaag over wil hebben

en waarom het volgens mij een bedreiging
kan vormen voor de nationale veiligheid

in de komende 20 tot 30 jaar.

Eerst even dit.

In 1983 stuurde het leger me op wat ze
een 'verruimende ervaring' noemden.

Ik werd gevraagd om te gaan studeren
aan de universiteit van Indiana.

Ik had een bachelor internationale
betrekkingen behaald, maar ze zeiden:

"We willen dat je een master
inspanningsfysiologie behaalt

en daarna LO op West Point gaat geven."

Ik zei: "Ok, lijkt me een leuk idee.

Het is zeker verruimend."

Ik ging erheen ...

(Gelach)

Ik ging naar de universiteit van Indiana

en mijn eerste vak was anatomie,

een anatomiepracticum.

Ik kwam het lokaal binnen

en ze gaven me een lijk.

De rest kreeg er ook een.

Mijn lijk had een medisch verleden.

De professor zei ons:
"Uit respect voor de mensen

die hun lichaam aan de
wetenschap hebben gegeven,

vragen we dat jullie ze ook respecteren.

Je kunt ze een naam geven

zodat je beseft
dat ze ooit een persoon waren,

hoewel we hun echte naam niet geven."

Ik noemde mijn lichaam 'Charlie'.

Charlie had een medische geschiedenis.

Hij had twee pakjes per dag gerookt,

had de afgelopen 20 jaar niet gesport,

leed aan extreem overgewicht

en was aan een hart- en vaatziekte
gestorven op 46-jarige leeftijd.

Toen we hem optilden
en wij, de studenten in het lokaal,

de lichamen begonnen te dissecteren,

had ik het lastiger
dan andere studenten,

omdat ik door verschillende lagen
vetweefsel moest snijden.

Toen ik bij de interne
lichaamsholten kwam,

was ik verbluft toen ik
Charlie's organen vergeleek

met de organen van de
andere studenten in het lokaal.

Het hart was omgeven
door verschillende centimeters vet.

Een trucje dat onze leraars
ons bijbrachten --

we moesten van die practica bijwonen

waarbij je moest zeggen hoe deze
of gene ader of slagader heette --

de professoren zeiden:

"Als je aan een slagader trekt,
is het precies een elastiek.

Een ader staat zo strak
als een gitaarsnaar."

Toen ik aan de aders
en slagaders van Charlie trok,

braken ze in mijn handen.

Ik kwam uit de vervolgopleiding

en gaf drie jaar LO
op West Point, van '83 tot '86.

En na die opdracht ging ik weer
naar het operationele leger

en deed wat alle soldaten doen:

afdelingen bevelen, trainen
en verschillende keren gaan vechten.

In 2009 keerde ik terug uit de strijd
als divisiecommandant.

Toen besliste het leger

om me te bevorderen
tot driesterrengeneraal.

Ik denk dat ze wilden bewijzen
dat ze gevoel voor humor hebben.

Ze stelden me daarna aan

als commandant
van de militaire basistraining.

Ik moest dus de ongeveer
160.000 soldaten trainen,

of beter gezegd,

soldaten maken van burgers
die elk jaar bij het leger kwamen.

Wat ik aantrof toen ik me meldde
voor die opdracht, schokte me.

Verschillende feiten vielen me op.

Ten eerste: 75% van de burgers,
eigenlijk net iets meer,

die bij het leger wilden,
waren daar niet geschikt voor.

75% van de 17- tot 24-jarigen
die in het leger wilden gaan,

waren niet geschikt.

De voornaamste reden: ze waren obees.

Bij de 25% die wel bij het leger kon,

merkten we op de eerste dag
van de basistraining

dat ongeveer 60% van hen
niet voor de fysieke test kon slagen

die we op de eerste dag gaven.

En dat was: 1 minuut push-ups,
1 minuut sit-ups

en 1,5 kilometer lopen.

Dat is niet eens een moeilijke test.

Maar we ondervonden dat het merendeel
van onze nieuwe soldaten

die uit het burgermilieu kwamen,
niet voor de test kon slagen.

Ik begreep niet wat er gebeurd was.

Dat had ik niet achtergelaten

toen ik in 1986 was gestopt
met LO te geven.

Toen we een paar analyses deden,

merkte ik dat een aantal dingen
veranderd waren.

De eerste en belangrijkste reden was
dat in de late jaren 90

de meeste Amerikaanse basisscholen
en middelbare scholen

stopten LO te geven.

Slechts vijf van de 50 Amerikaanse staten
hebben nog verplichte eisen

voor lichamelijke opvoeding
tussen de kleuterklas

en het laatste jaar secundair.

Vijf van de 50.

Je kunt zeggen: "Interessant,
maar wat kan dat het leger schelen?"

Wel, we krijgen er
het resultaat van binnen.

Maar naast de secundaire
en tertiaire gevolgen

hadden we jongeren
die bij het leger kwamen

en niet konden lopen, ontwijken,
springen, duiken of rollen.

De dingen die je van soldaten
verwacht in gevechtssituaties.

Het tweede wat we, of ik,
opmerkten of vaststelden:

ons eetpatroon was radicaal veranderd
in de afgelopen 15 jaar.

We maakten alles steeds groter.

Ik was in Duitsland gelegerd geweest
en daar is dat niet zo.

Maar ze maakten alles groter.

Als je een grote friet wil,
kun je extra groot en supergroot krijgen.

Je kon niet alleen drankjes krijgen
van een halve liter,

maar ook van 70 cl, 125 cl of twee liter.

Dat had een vernietigend effect.

Ik vond het fascinerend,
zo hoorde ik van een wetenschapper,

dat in de afgelopen 15 jaar,

van mijn vertrek
bij West Point tot vandaag,

Amerikanen per dag ongeveer
30% meer calorieën eten dan in 1983.

Ze eten ook 7 kg meer suiker per jaar.

Fenomenale cijfers.

Maar een tekort aan lichamelijke opvoeding
en meer slechte voeding samen

veroorzaakten secundaire effecten.

Dit is trouwens de voedselgroep 'O'.

Ik begon het de O-groep te noemen,

omdat wat op 'o' eindigt
waarschijnlijk niet goed voor je is.

(Gelach)

Ik heb nog niets eindigend op 'o' gevonden

dat van nature zeer voedzaam is.

We begonnen secundaire
en tertiaire gevolgen op te merken

en dit is er één van.

Dit is op een van onze trainingsbasissen

we hebben er zo vijf
in het Amerikaanse leger.

We zagen een ziekte opduiken genaamd
de stressfractuur van de femurhals.

Dan breekt de top van het bekken,

en niet met een zuivere breuk,

maar met een stressfractuur
met ernstige problemen tot gevolg.

En je ziet dat we het
vanaf 2000 beginnen te zien

omdat onze rekruten
net volwassen aan het worden waren

en velen hadden geen LO gehad

en waren net begonnen met slecht eten.

In 2009, toen onze nieuwe rekruten
18 of 19 jaar waren,

hadden ze hun hele leven geen les LO gehad

en geleefd op slecht eten.

Die 135 letsels op een trainingsbasis
zijn ernstige letsels

omdat ze herstellen
tussen $150.000 en $300.000 kost.

Dit is een economische kwestie,
niet alleen een gezondheidskwestie.

Voor mij was het een economische kwestie.

De derde reden die ik kort wil noemen,

was een toename van technologie.

Ik ben een grote fan van technologie,

maar onderzoekers hebben me verteld

dat de gemiddelde Amerikaan
ongeveer 150 uur tv per maand kijkt.

Dat is vijf uur per dag!

Toen we in 2009
met het onderzoek begonnen,

werd er 30-40 uur besteed
aan dingen opzoeken op het internet

per gemiddelde Amerikaanse man per maand.

Dat is een, twee uur per dag.

Gaming was buitenproportioneel.

In 2009, en de cijfers stijgen nog steeds,

speelde de gemiddelde tiener
13 uur videospelletjes per week.

Al die uren voor een scherm
vervingen de tijd om te spelen.

Dat is behoorlijk.

Daarenboven is er nog een vierde
en laatste reden:

we zijn vreselijke voorbeelden
voor onze kinderen.

We zijn veel te gehaast.

We eten slecht.

We eten fastfood.

We ontspannen voor de tv
op het einde van de dag.

We hangen ook van technologie af
in plaats van te spelen.

Ons leven is niet evenwichtig.

Mijn vrouw heeft thuis een borduurwerkje

nu we twee kinderen
hebben grootgebracht

en nu een paar kleinkinderen.

Er staat op: "Je kinderen kijken naar je."

Wat je doet, vertelt meer dan je woorden.

We deden niet het juiste
voor onze kinderen.

Zoals het het leger betaamt, zei ik:

"We moeten de problemen
bij nieuwe rekruten aanpakken."

En we veranderden verschillende zaken.

We startten een programma
genaamd 'Soldier Athlete Initiative'.

Tegen 18-jarigen
kun je niet zomaar zeggen:

"We brengen jullie in conditie

en geven jullie geen kaasburgers meer."

Je moet het een wat sexy naam geven,

dus we noemden het
Soldier Athlete Initiative.

Als je op het slagveld wil presteren,

moet je als een kampioen trainen.

Wat we deden, was
-- op basis van drie pijlers --

de trainingsmethodes volledig veranderen

als compensatie voor wat er niet
in het lager en middelbaar gebeurde.

We plaatsten kinesisten
en atletentrainers bij elke organisatie.

We wilden letsels voorkomen

en ze behandelen voordat ze
stressfracturen van $100.000 werden.

We wilden ze repareren
zodra ze zichtbaar werden.

En het derde en belangrijkste
wat we deden:

we veranderden het aanbod
in de kantines van het leger.

We noemden het 'Fueling the Soldier'.

Je kan niet gewoon zeggen:
"Neem een slaatje."

In plaats daarvan zeggen we ...

(Gelach)

Bij soldaten moet je reclame maken.

We zeiden dus: "We geven je brandstof

om maximaal te presteren."

Dat doen sportploegen.

In de NFL, de eerste klasse
van het baseball,

weten ze dat ze juist moeten eten

om maximaal te kunnen presteren.

Ik ga hier niet afdwalen.

Binnen het eerste jaar
noteerden we ongelofelijke cijfers

die de werkzaamheid aantoonden.

We hadden minder letsels.

We bespaarden dat eerste jaar
$30 miljoen aan letsels behandelen -

30 miljoen bij het leger,

gewoon door letselpreventie.

En we stelden gewichtsdaling vast

en we verminderden
het aantal obese soldaten.

Er is nog een lange weg te gaan.

We hebben 'Fueling the Soldier'

naar 'Fueling the Teams' uitgebreid.

Daarnaast hebben we het ook toegepast

in het departement voor legerscholen
voor onze jonge mensen

met de naam 'Fueling the Future'.

We hebben het hersteld.
Of we zijn het aan het doen.

Het interessante hier is

dat het Amerikaanse leger met de zeemacht,

de mariniers, de luchtmacht
en de kustwacht

slechts 1% bedraagt
van de Amerikaanse bevolking.

Mijn zorg is: "Wat gebeurt er
met de andere 99%?"

Daarmee kom ik er weer terug

bij waarom deze kwestie
de nationale veiligheid bedreigt.

Ik laat jullie één cijfer zien

en dat zijn de obesitaspercentages.

Deze kaart toont
het aantal Amerikaanse staten

waar de gemiddelde obesitaspercentages
lager dan 20% lagen

bij kinderen tussen 14 en 19 jaar.

Dit was in 1985.

Kijk wat er gebeurt.

Zoals jullie zien,

is het in 2009 duidelijk slechter.

De voorspellingen voor 2030
zijn de volgende.

Jullie kunnen het aantal staten zien

waar meer dan 65%
van de kinderen obees zijn.

Niet slechts overgewicht,
maar met obesitas.

Er hangen problemen
mee samen, zoals ik al zei:

de vele letsels en hoeveel we betalen
om ze te herstellen - vergaand dus.

We besteden ongeveer -

zo stellen de Ministeries van Gezondheid
en Onderwijs beide vast -

gemiddeld $150 tot 200 miljard per jaar

om de gevolgen van obesitas
bij kinderen te behandelen.

We zien de diabetescijfers stijgen.

We schatten dat 40% van de mensen

aan hart- en vaatziektes
zal lijden tegen 2030.

Dit is veelzeggend.

Dit is een kwestie
voor de gezondheidszorg;

een economische kwestie;

een paraatheidskwestie voor mij,

omdat mijn vijver rekruten
daardoor kleiner wordt,

ik kan ze niet binnenhalen
om ze op te lappen;

en het is ook een kwestie van competitie.

Andere onderzoeken tonen aan

wat obesitas en te weinig beweging
doen met jonge mensen.

Dus ik geloof vast

dat dit zeker een kwestie
voor de nationale veiligheid is.

Verschillende organisaties
proberen het aan te pakken.

Misschien heb je al gehoord

over burgemeester Bloomberg van New York,

die alle zoete drankjes
van meer dan 50 cl verboden heeft

in scholen en restaurants in New York.

Hij heeft daar heel wat
kritiek voor gekregen.

Nike, Blue Cross, Blue Shield en Subway

gebruiken allemaal
obese acteurs in hun spotjes

om het uit te lichten
in een poging dit om te draaien.

Nickelodeon besliste vorig jaar
op de Werelddag van het Spel

om hun schermen zwart te laten

in plaats van programma's te laten zien

om kinderen buiten te doen spelen.

Onze First Lady probeert de laatste jaren

het 'Let's move'-programma te ondersteunen

en maatregelen tegen obesitas te nemen.

Dit baart me zorgen.

Dit baart me veel zorgen.

Zoals ik al zei, mijn naam is Hertling.

Ik ben een soldaat.
Ik ben 38 jaar lang soldaat geweest.

Dit kan het leger niet op orde brengen.

Hier kun je geen lintje
op plakken en zeggen:

"Laat iemand anders het oplossen."

Dit kunnen we niet aan de regering
en organisaties overlaten.

Wees niet bang
om naar je school te schrijven.

Wees niet bang en probeer kantines
weer goed eten te laten aanbieden.

Wees niet bang om evenwichtig te leven

en buiten te gaan sporten.

Wees niet bang om van je gedrag
een model te maken voor jongeren.

Zo kunnen we in de toekomst
veel Charlies vermijden.

Dank u wel!

(Applaus)