Hallo, mijn naam is Hertling en ik ben een soldaat -- dat konden jullie wel zien. Ik heb 38 jaar in het leger gezeten, misschien maak ik er mijn beroep van. Ik heb ... (Gelach) Ik heb allerlei bedreigingen voor de veiligheid gezien, bestudeerd en geanalyseerd. Ik heb in verschillende oorlogen gevochten. Er komt echter een nieuwe bedreiging op en daar wil ik vandaag wat over vertellen. Volgens mij zal het een effect hebben op onze toekomst, onze economie, onze jongeren en ons economisch systeem. Het is een opkomende bedreiging die mij zeer verontrust en die op deze foto afgebeeld staat. Nu kunnen jullie denken: waarom spreekt een soldaat over een duidelijk inactieve jongeman die misschien wat te veel weegt? Omdat ik bepaalde dingen heb gezien in de jongste jaren waar ik het vandaag over wil hebben en waarom het volgens mij een bedreiging kan vormen voor de nationale veiligheid in de komende 20 tot 30 jaar. Eerst even dit. In 1983 stuurde het leger me op wat ze een 'verruimende ervaring' noemden. Ik werd gevraagd om te gaan studeren aan de universiteit van Indiana. Ik had een bachelor internationale betrekkingen behaald, maar ze zeiden: "We willen dat je een master inspanningsfysiologie behaalt en daarna LO op West Point gaat geven." Ik zei: "Ok, lijkt me een leuk idee. Het is zeker verruimend." Ik ging erheen ... (Gelach) Ik ging naar de universiteit van Indiana en mijn eerste vak was anatomie, een anatomiepracticum. Ik kwam het lokaal binnen en ze gaven me een lijk. De rest kreeg er ook een. Mijn lijk had een medisch verleden. De professor zei ons: "Uit respect voor de mensen die hun lichaam aan de wetenschap hebben gegeven, vragen we dat jullie ze ook respecteren. Je kunt ze een naam geven zodat je beseft dat ze ooit een persoon waren, hoewel we hun echte naam niet geven." Ik noemde mijn lichaam 'Charlie'. Charlie had een medische geschiedenis. Hij had twee pakjes per dag gerookt, had de afgelopen 20 jaar niet gesport, leed aan extreem overgewicht en was aan een hart- en vaatziekte gestorven op 46-jarige leeftijd. Toen we hem optilden en wij, de studenten in het lokaal, de lichamen begonnen te dissecteren, had ik het lastiger dan andere studenten, omdat ik door verschillende lagen vetweefsel moest snijden. Toen ik bij de interne lichaamsholten kwam, was ik verbluft toen ik Charlie's organen vergeleek met de organen van de andere studenten in het lokaal. Het hart was omgeven door verschillende centimeters vet. Een trucje dat onze leraars ons bijbrachten -- we moesten van die practica bijwonen waarbij je moest zeggen hoe deze of gene ader of slagader heette -- de professoren zeiden: "Als je aan een slagader trekt, is het precies een elastiek. Een ader staat zo strak als een gitaarsnaar." Toen ik aan de aders en slagaders van Charlie trok, braken ze in mijn handen. Ik kwam uit de vervolgopleiding en gaf drie jaar LO op West Point, van '83 tot '86. En na die opdracht ging ik weer naar het operationele leger en deed wat alle soldaten doen: afdelingen bevelen, trainen en verschillende keren gaan vechten. In 2009 keerde ik terug uit de strijd als divisiecommandant. Toen besliste het leger om me te bevorderen tot driesterrengeneraal. Ik denk dat ze wilden bewijzen dat ze gevoel voor humor hebben. Ze stelden me daarna aan als commandant van de militaire basistraining. Ik moest dus de ongeveer 160.000 soldaten trainen, of beter gezegd, soldaten maken van burgers die elk jaar bij het leger kwamen. Wat ik aantrof toen ik me meldde voor die opdracht, schokte me. Verschillende feiten vielen me op. Ten eerste: 75% van de burgers, eigenlijk net iets meer, die bij het leger wilden, waren daar niet geschikt voor. 75% van de 17- tot 24-jarigen die in het leger wilden gaan, waren niet geschikt. De voornaamste reden: ze waren obees. Bij de 25% die wel bij het leger kon, merkten we op de eerste dag van de basistraining dat ongeveer 60% van hen niet voor de fysieke test kon slagen die we op de eerste dag gaven. En dat was: 1 minuut push-ups, 1 minuut sit-ups en 1,5 kilometer lopen. Dat is niet eens een moeilijke test. Maar we ondervonden dat het merendeel van onze nieuwe soldaten die uit het burgermilieu kwamen, niet voor de test kon slagen. Ik begreep niet wat er gebeurd was. Dat had ik niet achtergelaten toen ik in 1986 was gestopt met LO te geven. Toen we een paar analyses deden, merkte ik dat een aantal dingen veranderd waren. De eerste en belangrijkste reden was dat in de late jaren 90 de meeste Amerikaanse basisscholen en middelbare scholen stopten LO te geven. Slechts vijf van de 50 Amerikaanse staten hebben nog verplichte eisen voor lichamelijke opvoeding tussen de kleuterklas en het laatste jaar secundair. Vijf van de 50. Je kunt zeggen: "Interessant, maar wat kan dat het leger schelen?" Wel, we krijgen er het resultaat van binnen. Maar naast de secundaire en tertiaire gevolgen hadden we jongeren die bij het leger kwamen en niet konden lopen, ontwijken, springen, duiken of rollen. De dingen die je van soldaten verwacht in gevechtssituaties. Het tweede wat we, of ik, opmerkten of vaststelden: ons eetpatroon was radicaal veranderd in de afgelopen 15 jaar. We maakten alles steeds groter. Ik was in Duitsland gelegerd geweest en daar is dat niet zo. Maar ze maakten alles groter. Als je een grote friet wil, kun je extra groot en supergroot krijgen. Je kon niet alleen drankjes krijgen van een halve liter, maar ook van 70 cl, 125 cl of twee liter. Dat had een vernietigend effect. Ik vond het fascinerend, zo hoorde ik van een wetenschapper, dat in de afgelopen 15 jaar, van mijn vertrek bij West Point tot vandaag, Amerikanen per dag ongeveer 30% meer calorieën eten dan in 1983. Ze eten ook 7 kg meer suiker per jaar. Fenomenale cijfers. Maar een tekort aan lichamelijke opvoeding en meer slechte voeding samen veroorzaakten secundaire effecten. Dit is trouwens de voedselgroep 'O'. Ik begon het de O-groep te noemen, omdat wat op 'o' eindigt waarschijnlijk niet goed voor je is. (Gelach) Ik heb nog niets eindigend op 'o' gevonden dat van nature zeer voedzaam is. We begonnen secundaire en tertiaire gevolgen op te merken en dit is er één van. Dit is op een van onze trainingsbasissen we hebben er zo vijf in het Amerikaanse leger. We zagen een ziekte opduiken genaamd de stressfractuur van de femurhals. Dan breekt de top van het bekken, en niet met een zuivere breuk, maar met een stressfractuur met ernstige problemen tot gevolg. En je ziet dat we het vanaf 2000 beginnen te zien omdat onze rekruten net volwassen aan het worden waren en velen hadden geen LO gehad en waren net begonnen met slecht eten. In 2009, toen onze nieuwe rekruten 18 of 19 jaar waren, hadden ze hun hele leven geen les LO gehad en geleefd op slecht eten. Die 135 letsels op een trainingsbasis zijn ernstige letsels omdat ze herstellen tussen $150.000 en $300.000 kost. Dit is een economische kwestie, niet alleen een gezondheidskwestie. Voor mij was het een economische kwestie. De derde reden die ik kort wil noemen, was een toename van technologie. Ik ben een grote fan van technologie, maar onderzoekers hebben me verteld dat de gemiddelde Amerikaan ongeveer 150 uur tv per maand kijkt. Dat is vijf uur per dag! Toen we in 2009 met het onderzoek begonnen, werd er 30-40 uur besteed aan dingen opzoeken op het internet per gemiddelde Amerikaanse man per maand. Dat is een, twee uur per dag. Gaming was buitenproportioneel. In 2009, en de cijfers stijgen nog steeds, speelde de gemiddelde tiener 13 uur videospelletjes per week. Al die uren voor een scherm vervingen de tijd om te spelen. Dat is behoorlijk. Daarenboven is er nog een vierde en laatste reden: we zijn vreselijke voorbeelden voor onze kinderen. We zijn veel te gehaast. We eten slecht. We eten fastfood. We ontspannen voor de tv op het einde van de dag. We hangen ook van technologie af in plaats van te spelen. Ons leven is niet evenwichtig. Mijn vrouw heeft thuis een borduurwerkje nu we twee kinderen hebben grootgebracht en nu een paar kleinkinderen. Er staat op: "Je kinderen kijken naar je." Wat je doet, vertelt meer dan je woorden. We deden niet het juiste voor onze kinderen. Zoals het het leger betaamt, zei ik: "We moeten de problemen bij nieuwe rekruten aanpakken." En we veranderden verschillende zaken. We startten een programma genaamd 'Soldier Athlete Initiative'. Tegen 18-jarigen kun je niet zomaar zeggen: "We brengen jullie in conditie en geven jullie geen kaasburgers meer." Je moet het een wat sexy naam geven, dus we noemden het Soldier Athlete Initiative. Als je op het slagveld wil presteren, moet je als een kampioen trainen. Wat we deden, was -- op basis van drie pijlers -- de trainingsmethodes volledig veranderen als compensatie voor wat er niet in het lager en middelbaar gebeurde. We plaatsten kinesisten en atletentrainers bij elke organisatie. We wilden letsels voorkomen en ze behandelen voordat ze stressfracturen van $100.000 werden. We wilden ze repareren zodra ze zichtbaar werden. En het derde en belangrijkste wat we deden: we veranderden het aanbod in de kantines van het leger. We noemden het 'Fueling the Soldier'. Je kan niet gewoon zeggen: "Neem een slaatje." In plaats daarvan zeggen we ... (Gelach) Bij soldaten moet je reclame maken. We zeiden dus: "We geven je brandstof om maximaal te presteren." Dat doen sportploegen. In de NFL, de eerste klasse van het baseball, weten ze dat ze juist moeten eten om maximaal te kunnen presteren. Ik ga hier niet afdwalen. Binnen het eerste jaar noteerden we ongelofelijke cijfers die de werkzaamheid aantoonden. We hadden minder letsels. We bespaarden dat eerste jaar $30 miljoen aan letsels behandelen - 30 miljoen bij het leger, gewoon door letselpreventie. En we stelden gewichtsdaling vast en we verminderden het aantal obese soldaten. Er is nog een lange weg te gaan. We hebben 'Fueling the Soldier' naar 'Fueling the Teams' uitgebreid. Daarnaast hebben we het ook toegepast in het departement voor legerscholen voor onze jonge mensen met de naam 'Fueling the Future'. We hebben het hersteld. Of we zijn het aan het doen. Het interessante hier is dat het Amerikaanse leger met de zeemacht, de mariniers, de luchtmacht en de kustwacht slechts 1% bedraagt van de Amerikaanse bevolking. Mijn zorg is: "Wat gebeurt er met de andere 99%?" Daarmee kom ik er weer terug bij waarom deze kwestie de nationale veiligheid bedreigt. Ik laat jullie één cijfer zien en dat zijn de obesitaspercentages. Deze kaart toont het aantal Amerikaanse staten waar de gemiddelde obesitaspercentages lager dan 20% lagen bij kinderen tussen 14 en 19 jaar. Dit was in 1985. Kijk wat er gebeurt. Zoals jullie zien, is het in 2009 duidelijk slechter. De voorspellingen voor 2030 zijn de volgende. Jullie kunnen het aantal staten zien waar meer dan 65% van de kinderen obees zijn. Niet slechts overgewicht, maar met obesitas. Er hangen problemen mee samen, zoals ik al zei: de vele letsels en hoeveel we betalen om ze te herstellen - vergaand dus. We besteden ongeveer - zo stellen de Ministeries van Gezondheid en Onderwijs beide vast - gemiddeld $150 tot 200 miljard per jaar om de gevolgen van obesitas bij kinderen te behandelen. We zien de diabetescijfers stijgen. We schatten dat 40% van de mensen aan hart- en vaatziektes zal lijden tegen 2030. Dit is veelzeggend. Dit is een kwestie voor de gezondheidszorg; een economische kwestie; een paraatheidskwestie voor mij, omdat mijn vijver rekruten daardoor kleiner wordt, ik kan ze niet binnenhalen om ze op te lappen; en het is ook een kwestie van competitie. Andere onderzoeken tonen aan wat obesitas en te weinig beweging doen met jonge mensen. Dus ik geloof vast dat dit zeker een kwestie voor de nationale veiligheid is. Verschillende organisaties proberen het aan te pakken. Misschien heb je al gehoord over burgemeester Bloomberg van New York, die alle zoete drankjes van meer dan 50 cl verboden heeft in scholen en restaurants in New York. Hij heeft daar heel wat kritiek voor gekregen. Nike, Blue Cross, Blue Shield en Subway gebruiken allemaal obese acteurs in hun spotjes om het uit te lichten in een poging dit om te draaien. Nickelodeon besliste vorig jaar op de Werelddag van het Spel om hun schermen zwart te laten in plaats van programma's te laten zien om kinderen buiten te doen spelen. Onze First Lady probeert de laatste jaren het 'Let's move'-programma te ondersteunen en maatregelen tegen obesitas te nemen. Dit baart me zorgen. Dit baart me veel zorgen. Zoals ik al zei, mijn naam is Hertling. Ik ben een soldaat. Ik ben 38 jaar lang soldaat geweest. Dit kan het leger niet op orde brengen. Hier kun je geen lintje op plakken en zeggen: "Laat iemand anders het oplossen." Dit kunnen we niet aan de regering en organisaties overlaten. Wees niet bang om naar je school te schrijven. Wees niet bang en probeer kantines weer goed eten te laten aanbieden. Wees niet bang om evenwichtig te leven en buiten te gaan sporten. Wees niet bang om van je gedrag een model te maken voor jongeren. Zo kunnen we in de toekomst veel Charlies vermijden. Dank u wel! (Applaus)