Shpikja ime e thjeshtë, për ta ruajtur gjyshin tim.

60 përqind e njerëzve me Alzheimer, ecin në gjumë natën, një çështje që rezulton tepër e stresueshme për të dy: edhe pacientët edhe kujdestarët. Në këtë ligjeratë simpatike, dëgjoni se si adoleshenti Keneth Shinozuka erdhi me një zgjidhje inovative për të ndihmuar gjyshin somnabul, dhe tezen që kujdeset për të...tash ai shpreson të ndihmoje të tjerë të sëmurë me Alzheimer.

Cili është kërcënimi më në rritje
për shëndetin amerikan?

Kanceri? Sulmi kardiak? Diabeti?

Në fakt, nuk është asnjëri nga këto.

Është sëmundja e Alzheimerit.

Çdo 67 sekonda

dikush në SHBA është i diagnostikuar
me Alzheimer.

Duke qenë që numri i pacientëve
me Alzheimer trefishohet në vitin 2050

kujdesja ndaj këtyre, dhe kujdesja ndaj
pjesës tjetër të popullatës së moshuar,

do të bëhet një sfide shoqërore
e pakalueshme.

Familja ime është
përballur drejtëpërdrejt

me vështirësitë e kujdesjes,
për një pacient me Alzheimer.

I rritur në një familje me
mbi tre gjenerata,

gjithmonë kam qenë i afërt me gjyshin tim.

Kur isha 4 vjeç,

gjyshi im dhe unë po shëtisnim
në një park në Japoni

kur ai papritmas humbi.

Ishte një nga momentet më të frikshme
që kam përjetuar në jetën time.

gjithashtu ishte momenti i parë
që na informoi që gjyshi im

kishte sëmundjen e Alzheimerit.

Gjatë 12 viteve të fundit,

gjendja e tij vinte duke u përkeqësuar

dhe sidomos ecjet e tij në gjumë natën

i shkaktuan sidomos
shumë stres familjes time.

Tezja ime, kujdestarja e tij kryesore

ka hequr keq duke qëndruar natën
vonë për ta mbajtur nën vëzhgim

e megjithatë, shpeshherë nuk ia dilte
ta kapte kur po lëshonte shtratin.

Fillova të shqetësohem me
mirëqenien e tezes sime

si dhe për sigurinë e gjyshit tim.

Kam kërkuar shumë për një zgjidhje

me të cilën do të mund të
ndihmoja familjen time,

por nuk ia dilja.

Derisa një natë, para dy vitesh

po kujdesesha për gjyshin tim

dhe e pashë duke u çuar nga shtrati.

Në momentin që këmba e tij preku dyshemenë

Thash me vete : " pse nuk vë një sensor
presioni në thembrën e tij?"

Sapo të ecte mbi dysheme
dhe të çohej nga shtrati

Sensori shtypës do të detektonte
rritje presioni

të shkaktuar nga rëndesa e trupit
dhe pastaj, me anë të valëve wifi,

t'i dërgoje një sinjal me zë
smartfonit të kujdestarit.

Në këtë mënyrë, tezja do të mund të flinte
shumë më mirë natën,

pa u shqetësuar me ecjet
në gjumë të gjyshit.

Dhe tani do të doja të ju bëj
një demonstrim të kësaj çorapeje.

A mund të ma jepni një çorape në skenë,
ju lutem ?

(Të qeshura)

Shkëlqyeshëm.

Pra, sapo të shkelë pacienti mbi dysheme...

(Zile)

sinjali i dërgohet smartfonit të kujdestarit.

Ju falemnderit. (Duartrokitje)

Faleminderit, vajza e çorapes.

Ky është një vizatim i dizajnit fillestar.

Dëshira ime për të krijuar një teknologji
të bazuar në sensorë

ndoshta buronte nga një dashuri e përjetshme
për sensorët dhe teknologjinë.

Kur isha 6 vjeç,

një mik i moshuar i familjes
u rrëzua në banjë

dhe pësoi lëndime të rënda.

Aty nisa të shqetësohem për gjyshërit e mi

dhe vendosa të shpik
një sistem banjoje të mençur

Sensorë lëvizjesh që do të instaloheshin

brenda pllakave të dyshemesë së banjos
kurdo që ato të rrëzoheshin në të.

Meqenëse isha vetëm 6 vjeç në atë kohë
dhe nuk kisha dalur ende nga kopshti,

Nuk i kisha burimet dhe mjetet e nevojshme
për ta kthyer idenë time në realitet,

por megjithatë, hulumtimet e mia
me të vërtetë më dhanë një

dëshirë të çeliktë për të përdorur
sensorët që të ndihmoj të moshuarit.

Vërtet besoj që sensorët mund t'ua
përmirësojnë jetën të moshuarve.

Kur paraqita planin tim, e kuptova që
po përballesha me tre sfida kryesore :

e para, të krijoj sensorin;

e dyta, të dizenjoj një qark;

dhe e treta, të programoj
një aplikacion për smartfon.

Kjo më shtyu të kuptoj që projekti im ishte
në fakt shumë më i vështirë për t'u realizuar

se sa e kisha menduar në fillim.

E para, mu desh që të krijoj një sensor
që vishet e që ishte i hollë

dhe mjaft fleksibël për t'u mbajtur në
thembrën e pacientit.

Pas shumë hulumtimeve dhe testimeve,
në materiale si goma,

që doli të ishte shumë i trashë
për t'u veshur fiks në thembër

vendosa të printoj një film-sensor

me grimca përçuesish elektrikë.

Sapo të aplikohet presioni, lidhja
në mes grimcave zmadhohet.

Ndaj, munda të dizenjoj një qark që
do të maste presionin

duke e matur rezistencën elektrike.

Pastaj, m'u desh të dizenjoj një
qark wifi që mund të vishet lehtë.

por, transmisioni i sinjalit wifi
konsumon shumë energji

dhe kërkon bateri të rënda dhe voluminoze.

Fatmirësisht, munda të mësoj
mbi teknologjinë Bluetooth,

e cila konsumon shumë pak energji dhe
mund të përçohet me bateri të vogla.

Kjo parandaloi që aparati të harxhohet
në mes të natës.

Së fundi, m'u desh të kodoj një aplikacion
për smartfonë

që do të transformonte thelbësisht

smartfonin e kujdestarit në një
monitorues nga larg.

Për këtë, m'u desh që të zgjeroj
njohuritë e mia mbi kodimin Java dhe XCode

dhe poashtu, si të programoj për
aparate bluetooth të vogla në energji

duke parë kurse në Youtube
dhe duke lexuar libra të ndryshëm.

Duke i bashkuar gjitha këto,
isha i aftë të krijoj dy prototipe

në njërin, sensori është i futur
brenda në çorape

dhe tjetri që është një sensor
i montueshëm

që mund të ngjitet kudo ku mund
të ketë kontakt

me thembrën e pacientit.

E kam testuar këtë aparat tek
gjyshi im për gati një vit

dhe ka pasur 100 përqind sukses,

duke detektuar mbi 900 raste
të të ecurit e tij në gjumë.

Verën e shkuar munda të bëj një
beta testim aparatit tim

në shumë shtëpi kujdestarie në Kaliforni

dhe aktualisht jam duke grumbulluar
reagimet

në mënyrë që të përmirësoj aparatin
në një produkt që mund të shitet.

Duke e testuar aparatin në shumë pacientë

më bëri të kuptoj që duhet të
gjeja nje zgjidhje

për njerëz të cilët nuk donin
të vishnin çorape natën në gjumë.

Pra, të dhënat e sensorit, të grumbulluara
në shumë pacientë

mund të jenë të vlefshme për të përmirësuar
kujdesjen ndaj pacientit.

dhe poashtu, ndoshta duke e çuar atë
drejt kurimit.

Për shembull, tani për tani po shqyrtoj

ndërlidhjet në mes shpeshtësisë
së zgjuarjeve në gjumë të pacientit

aktivitetet e tij ditore, dhe dietës.

Një gjë që s'do ta harroj kurrë
është kur aparati im,

për herë të parë, zuri gjyshin tim
duke ecur në gjumë.

Në atë moment, isha i shtangur
nga fuqia e teknologjisë

e cila e përmirëson jetën.

Njerëzit që jetojnë të lumtur dhe
të shëndetshëm...

Kjo është bota që ëndërroj.

Falemnderit shumë.

(Duartrokitje).