Πώς το μυαλό σου παραισθάνεται τη συνειδητή σου πραγματικότητα

Αυτήν τη στιγμή, δισεκατομμύρια νευρώνες στο μυαλό σου δουλεύουν μαζί για να παράγουν μια συνειδητή εμπειρία - και όχι απλώς μια οποιαδήποτε συνειδητή εμπειρία, τη δική σου εμπειρία για τον κόσμο γύρω σου και του εαυτού σου μέσα σε αυτόν. Πώς συμβαίνει αυτό; Σύμφωνα με τον νευροεπιστήμονα Ανίλ Σεθ, όλοι μας έχουμε παραισθήσεις συνεχώς· όταν συμφωνούμε για τις παραισθήσεις μας, το αποκαλούμε αυτό «πραγματικότητα». Δείτε την ευχάριστα αποδιοργανωτική ομιλία του Σεθ που μπορεί να σας κάνει να αμφιβάλλετε για την ίδια τη φύση της ύπαρξης.

Μόλις έναν χρόνο πριν,

για τρίτη φορά στη ζωή μου,
έπαψα να υπάρχω.

Έκανα μια μικρή επέμβαση
και το μυαλό μου γέμισε με αναισθητικό.

Θυμάμαι μια αίσθηση
απόσπασης και κατάρρευσης

και μια ψυχρότητα.

Και μετά συνήλθα υπνωτισμένος
και αποπροσανατολισμένος,

αλλά σίγουρα εκεί.

Όταν ξυπνάς από βαθύ ύπνο,

μπορεί να νιώσεις μπερδεμένος για το χρόνο
ή ανήσυχος μήπως παρακοιμήθηκες,

αλλά έχεις πάντα μια βασική αίσθηση
της ώρας που πέρασε,

της συνέχειας ανάμεσα
στο τότε και το τώρα.

Η επάνοδος από την αναισθησία
είναι πολύ διαφορετική.

Θα μπορούσα να είμαι αναίσθητος
πέντε λεπτά, πέντε ώρες,

πέντε χρόνια ή ακόμα και 50 χρόνια.

Απλώς δεν ήμουν εκεί.

Ήταν η απόλυτη λήθη.

Η αναισθησία είναι
μια σύγχρονη μορφή μαγείας.

Μετατρέπει τους ανθρώπους σε αντικείμενα,

και μετά, ελπίζουμε,
ξανά πίσω σε ανθρώπους.

Και σε αυτή τη διαδικασία βρίσκεται

ένα από τα μεγαλύτερα εναπομείναντα
μυστήρια σε επιστήμη και φιλοσοφία.

Πώς δημιουργείται η συνείδηση;

Με κάποιο τρόπο, μέσα στον εγκέφαλό μας,

η συνδυασμένη δραστηριότητα
πολλών δισεκατομμυρίων νευρώνων,

κάθε ένας μια μικροσκοπική
βιολογική μηχανή,

παράγει μια συνειδητή εμπειρία.

Και όχι μια οποιαδήποτε
συνειδητή εμπειρία -

τη δική σας συνειδητή εμπειρία,
ακριβώς εδώ και ακριβώς τώρα.

Πώς γίνεται αυτό;

Η απάντηση της ερώτησης
είναι πολύ σημαντική,

επειδή για όλους μας,
η συνείδηση είναι τα πάντα.

Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει κόσμος,

δεν υπάρχει εαυτός,

δεν υπάρχει τίποτα απολύτως.

Και όταν υποφέρουμε, υποφέρουμε συνειδητά,

είτε λόγω μιας ψυχικής ασθένειας,
είτε λόγω πόνου.

Και αν εμείς μπορούμε
να βιώσουμε χαρά και βάσανα,

τι ισχύει με τα άλλα ζώα;

Μπορούν κι αυτά να έχουν συνείδηση;

Έχουν κι αυτά αίσθηση του εαυτού;

Και καθώς οι υπολογιστές γίνονται
γρηγορότεροι και εξυπνότεροι,

ίσως φτάσουμε σ' ένα σημείο,
μπορεί όχι τόσο μακρινό,

όπου το iPhone μου θα αναπτύξει
αίσθηση της δικής του ύπαρξης.

Θεωρώ πολύ μακρινή την προοπτική
της ενσυνείδητης τεχνικής νοημοσύνης.

Και το πιστεύω αυτό
επειδή η έρευνά μου μού λέει

ότι η συνείδηση έχει να κάνει λιγότερο
με την καθαρή νοημοσύνη

και περισσότερο με τη φύση μας
ως ζώντες και αναπνέοντες οργανισμοί.

Η συνείδηση και η νοημοσύνη
διαφέρουν πολύ.

Δεν χρειάζεται να είσαι έξυπνος
για να υποφέρεις,

αλλά ίσως χρειάζεται
για να είσαι ζωντανός.

Στην ιστορία που θα σας πω,

οι συνειδητές εμπειρίες μας
από τον κόσμο γύρω μας,

και από τους εαυτούς μας μέσα σε αυτόν,

είναι μορφές ελεγχόμενων παραισθήσεων

που συμβαίνουν με, μέσω, και εξαιτίας
των ζωντανών σωμάτων μας.

Μπορεί να έχετε ακούσει
ότι δεν έχουμε ιδέα

για το πώς το μυαλό και το σώμα
δημιουργούν τη συνείδηση.

Κάποιοι λένε ότι είναι πέραν
των δυνατοτήτων της επιστήμης.

Στην πραγματικότητα όμως,

τα τελευταία 25 χρόνια έχουν αυξηθεί πολύ

οι επιστημονικές έρευνες
γύρω απ' αυτόν τον τομέα.

Αν έρθετε στο εργαστήριό μου
στο Πανεπιστήμιο του Σάσεξ,

θα βρείτε επιστήμονες
από όλους τους κλάδους

και κάποιες φορές ακόμα και φιλοσόφους.

Όλοι μαζί, προσπαθούμε να καταλάβουμε
πώς δημιουργείται η συνείδηση

και τι γίνεται όταν κάνει λάθη.

Η στρατηγική είναι πολύ απλή.

Θα ήθελα να σκεφτείτε τη συνείδηση

έτσι όπως σκεφτόμαστε πλέον τη ζωή.

Κάποτε, οι άνθρωποι πίστευαν
ότι η ιδιότητα του να είσαι ζωντανός

δεν μπορούσε να εξηγηθεί
από τη φυσική και τη χημεία,

ότι η ζωή δεν ήταν μόνο ένας μηχανισμός.

Οι άνθρωποι, όμως,
δεν το πιστεύουν πια αυτό.

Καθώς οι βιολόγοι προχώρησαν

στο να εξηγήσουν τις ιδιότητες
των ζωντανών συστημάτων

από την άποψη της φυσικής και της χημείας,

για πράγματα όπως ο μεταβολισμός,
η αναπαραγωγή, η ομοιοστασία,

το βασικό μυστήριο του τι είναι η ζωή
άρχισε να ξεθωριάζει

και οι άνθρωποι δεν πρότειναν
άλλες μαγικές λύσεις

όπως μια ζωτική δύναμη, μια ελάν βιτάλ.

Όπως με τη ζωή, έτσι και με τη συνείδηση,

μόλις ξεκινήσουμε
να εξηγούμε τις ιδιότητές της

από την άποψη όσων συμβαίνουν
μέσα στα μυαλά και τα σώματά μας,

το φαινομενικά άλυτο μυστήριο
του τι είναι συνείδηση

θα πρέπει να αρχίσει να διαλύεται.

Τουλάχιστον αυτό είναι το σχέδιο.

Οπότε, ας ξεκινήσουμε.

Ποιες είναι οι ιδιότητες της συνείδησης;

Τι πρέπει να προσπαθήσει να εξηγήσει
μια επιστήμη της συνείδησης;

Για σήμερα, θα ήθελα απλώς να σκεφτώ
τη συνείδηση με δύο διαφορετικούς τρόπους.

Υπάρχουν εμπειρίες του κόσμου γύρω μας,
γεμάτες εικόνες, ήχους και μυρωδιές,

υπάρχει μια πολυαισθητηριακή,
πανοραμική, τρισδιάστατη,

και απόλυτα καθηλωτική εσωτερική ταινία.

Και μετά υπάρχει ο συνειδητός εαυτός,

η συγκεκριμένη εμπειρία
του να είσαι εσύ ή να είμαι εγώ,

ο πρωταγωνιστής αυτής
της εσωτερικής ταινίας,

και ίσως η πλευρά της συνείδησης
στην οποία είμαστε πιο προσκολλημένοι.

Ας ξεκινήσουμε με τις εμπειρίες
από τον κόσμο γύρω μας,

και με τη σημαντική ιδέα
του μυαλού ως μια μηχανή πρόβλεψης.

Φανταστείτε πως είστε ένα μυαλό.

Είστε κλειδωμένοι σε ένα οστέινο κρανίο,

προσπαθώντας να καταλάβετε
τι υπάρχει εκεί έξω στον κόσμο.

Δεν υπάρχουν φώτα στο κρανίο, ούτε ήχος.

Όλα όσα έχεις για να προχωρήσεις
είναι ρεύματα ηλεκτρικών παλμών,

που σχετίζονται μόνο έμμεσα
με τα πράγματα στον κόσμο,

οτιδήποτε κι αν είναι αυτά.

Οπότε, η αντίληψη
-η διαπίστωση του τι υπάρχει εκεί-

πρέπει να είναι μια διαδικασία
εμπεριστατωμένης εικασίας,

στην οποία ο εγκέφαλος συνδυάζει
αυτά τα αισθητήρια σήματα

με προηγούμενες προσδοκίες
ή πεποιθήσεις για το πώς είναι ο κόσμος

προκειμένου να κάνει την καλύτερη εικασία
του τι προκάλεσε αυτά τα σήματα.

Ο εγκέφαλος δεν ακούει ήχο,
ούτε βλέπει φως.

Αυτό που αντιλαμβανόμαστε
είναι η καλύτερη εικασία του

για το τι υπάρχει εκεί έξω στον κόσμο.

Επιτρέψτε μου να σας δώσω
κάποια παραδείγματα.

Μπορεί να έχετε ξαναδεί
αυτήν την οφθαλμαπάτη,

αλλά θα ήθελα να τη σκεφτείτε
με ένα νέο τρόπο.

Αν δείτε αυτά τα δυο τετράγωνα,
το Α και το Β,

σας φαίνονται σαν διαφορετικές
αποχρώσεις του γκρι, σωστά;

Στην πραγματικότητα, όμως,
είναι ακριβώς η ίδια απόχρωση.

Και μπορώ να το δείξω αυτό.

Αν προβάλλω μια δεύτερη
εκδοχή της εικόνας εδώ

και ενώσω τα δυο τετράγωνα
με μια γκριζωπή ράβδο,

βλέπετε ότι δεν υπάρχει διαφορά.

Είναι ακριβώς η ίδια απόχρωση του γκρι.

Και αν ακόμα δεν με πιστεύετε,

θα φέρω τη ράβδο απέναντι και θα τα ενώσω.

Είναι το ίδιο γκρι χωρίς καμία διαφορά.

Δεν είναι κάποιο μαγικό τρικ.

Είναι η ίδια απόχρωση του γκρι,

αλλά αν το απομακρύνουμε ξανά,
μοιάζει διαφορετική.

Οπότε, αυτό που συμβαίνει εδώ

είναι ότι ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί
την πρωτύτερη προοπτική εξέλιξης

που είναι εδραιωμένη βαθιά μέσα
στα κυκλώματα του οπτικού φλοιού,

ώστε μια σκιά που πέφτει σε μια επιφάνεια

να μας κάνει να βλέπουμε το Β
πιο φωτεινό από ό, τι είναι.

Ένα ακόμα παράδειγμα,

το οποίο δείχνει ακριβώς πόσο γρήγορα
ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί νέες προβλέψεις

για να αλλάξει αυτό
που συνειδητά βιώνουμε.

Ακούστε αυτό.

(Αλλοιωμένη φωνή)

Ακούστηκε παράξενο, σωστά;

Ακούστε το ξανά και δείτε
αν μπορείτε να βγάλετε νόημα.

(Αλλοιωμένη φωνή)

Και πάλι περίεργο.

Τώρα ακούστε αυτό.

(Ηχογράφηση) Ανίλ Σεθ: Νομίζω
ότι το Μπρέξιτ είναι φρικτή ιδέα.

(Γέλια)

Το οποίο το πιστεύω.

Ακούσατε κάποιες λέξεις εκεί, σωστά;

Τώρα ακούστε ξανά τον πρώτο ήχο.
Θα το ξαναπαίξω.

(Αλλοιωμένη φωνή)

Ναι; Οπότε τώρα
μπορείτε να ακούσετε λέξεις.

Ακόμα μία φορά για το καλό.

(Αλλοιωμένη φωνή)

Λοιπόν, τι γίνεται εδώ;

Το αξιοσημείωτο είναι ότι οι αισθητήριες
πληροφορίες που μπαίνουν στον εγκέφαλο

δεν έχουν αλλάξει καθόλου.

Αυτό που άλλαξε μόνο
είναι η εικασία του εγκεφάλου σας

για το τι προκάλεσε
τις αισθητήριες πληροφορίες.

Και αυτό αλλάζει όσα ακούτε συνειδητά.

Όλο αυτό βάζει τη βάση
της αντίληψης του εγκεφάλου

κάτω από ένα διαφορετικό πρίσμα.

Αντί η αντίληψη να εξαρτάται κυρίως
από σήματα που μπαίνουν στον εγκέφαλο

από τον εξωτερικό κόσμο,

εξαρτάται εξίσου, αν όχι περισσότερο,

από τις αντιληπτικές προβλέψεις
που ρέουν στην αντίθετη κατεύθυνση.

Δεν αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο
απλώς παθητικά,

τον παράγουμε ενεργητικά.

Ο κόσμος που βιώνουμε προέρχεται
εξίσου, αν όχι περισσότερο,

από μέσα προς τα έξω,
όσο και από έξω προς τα μέσα.

Θα σας δώσω ακόμη ένα
παράδειγμα της αντίληψης

ως μια ενεργή, δημιουργική διαδικασία.

Εδώ συνδυάσαμε την εικονική
πραγματικότητα με την επεξεργασία εικόνας

για να προσομοιώσουμε τις επιδράσεις
πολύ ισχυρών αντιληπτικών προβλέψεων

πάνω στην εμπειρία.

Σε αυτό το πανοραμικό βίντεο,
έχουμε μεταμορφώσει τον κόσμο

-που εδώ είναι
η πανεπιστημιούπολη του Σάσεξ-

σε μια ψυχεδελική παιδική χαρά.

Έχουμε επεξεργαστεί το βίντεο με αλγόριθμο
βασιζόμενο στο Deep Dream της Google

για να προσομοιώσουμε τις επιδράσεις
πολύ ισχυρών αντιληπτικών προβλέψεων.

Εν προκειμένω, για να δούμε σκύλους.

Και μπορείτε να δείτε
ότι είναι κάτι πολύ παράξενο.

Όταν οι αντιληπτικές προβλέψεις
είναι πολύ δυνατές, όπως εδώ,

το αποτέλεσμα μοιάζει πολύ
με τα είδη των παραισθήσεων

που μπορεί να εμφανιστούν
σε αλλοιωμένες καταστάσεις της συνείδησης,

ή ίσως ακόμα και στην ψύχωση.

Σκεφτείτε το αυτό για ένα λεπτό.

Αν η παραίσθηση είναι
ένα είδος ανεξέλεγκτης αντίληψης,

τότε η αντίληψη, ακριβώς εδώ και τώρα,
είναι επίσης ένα είδος παραίσθησης,

αλλά μια ελεγχόμενη παραίσθηση,

στην οποία οι προβλέψεις
του εγκεφάλου χαλιναγωγούνται

από τις αισθητηριακές
πληροφορίες από τον κόσμο.

Στην πραγματικότητα, όλοι έχουμε
παραισθήσεις συνεχώς,

ακόμα και τώρα.

Μόνο που όταν συμφωνούμε
για τις παραισθήσεις μας,

το αποκαλούμε αυτό πραγματικότητα.

(Γέλια)

Τώρα θα σας πω ότι η εμπειρία
του να είστε ένας εαυτός,

η συγκεκριμένη εμπειρία
του να είστε εσείς,

είναι, επίσης, μια ελεγχόμενη παραίσθηση
παραγόμενη από τον εγκέφαλο.

Αυτή η ιδέα ακούγεται
πολύ παράξενη, σωστά;

Ναι, οι εικονικές ψευδαισθήσεις
μπορεί να με ξεγελούν,

αλλά πώς θα μπορούσα να εξαπατηθώ
για αυτό που σημαίνει να είμαι εγώ;

Για τους περισσότερους,
η εμπειρία του να είσαι άνθρωπος

είναι τόσο οικεία, ενοποιημένη και συνεχής

που είναι δύσκολο
να μην τη θεωρήσουμε δεδομένη.

Δεν πρέπει, όμως, να τη θεωρούμε δεδομένη.

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν
πολλοί τρόποι που βιώνουμε έναν εαυτό.

Υπάρχει η εμπειρία του να έχεις ένα σώμα
και του να είσαι ένα σώμα.

Υπάρχουν εμπειρίες αντίληψης
του κόσμου σε πρώτο πρόσωπο.

Υπάρχουν εμπειρίες πρόθεσης
να κάνεις πράγματα

και του να είσαι η αιτία πραγμάτων
που συμβαίνουν στον κόσμο.

Και υπάρχουν εμπειρίες του να είσαι
συνεχές και διακριτό άτομο μέσα στο χρόνο,

δομημένο από ένα πλούσιο σετ αναμνήσεων
και κοινωνικών αλληλεπιδράσεων.

Πολλά πειράματα δείχνουν,

και ψυχίατροι και νευρολόγοι
γνωρίζουν πολύ καλά,

ότι οι διαφορετικοί τρόποι,
με τους οποίους βιώνουμε τον εαυτό

μπορούν όλοι να διαλυθούν.

Αυτό σημαίνει ότι η βασική παρελθούσα
εμπειρία ενός ενοποιημένου εαυτού

είναι μια εύθραυστη κατασκευή του μυαλού.

Μια άλλη εμπειρία, η οποία ακριβώς
σαν όλες τις άλλες, απαιτεί εξήγηση.

Οπότε ας επιστρέψουμε στο σωματικό εαυτό.

Πώς παράγει το μυαλό το βίωμα
του να είσαι ένα σώμα

και του να έχεις ένα σώμα;

Ισχύουν ακριβώς οι ίδιες αρχές.

Το μυαλό κάνει την καλύτερη δυνατή εικασία

για το τι είναι και τι δεν είναι
μέρος του σώματός του.

Υπάρχει ένα ωραίο πείραμα
στη νευροεπιστήμη που το δείχνει αυτό.

Αντίθετα με τα πιο πολλά
πειράματα της νευροεπιστήμης,

αυτό μπορείτε να το κάνετε σπίτι.

Το μόνο που χρειάζεστε είναι ένα από αυτά.

(Γέλια)

Και μερικά πινέλα ζωγραφικής.

Στην ψευδαίσθηση του ελαστικού χεριού,
κρύβουμε το πραγματικό χέρι του ατόμου,

και τοποθετούμε το ψεύτικο
ελαστικό χέρι μπροστά τους.

Στη συνέχεια, χαϊδεύουμε ταυτόχρονα
τα δύο χέρια με ένα πινέλο,

καθώς το άτομο κοιτάζει το ψεύτικο χέρι.

Για τους περισσότερους, μετά από λίγη ώρα,
αυτό οδηγεί στην πολύ αφύσικη αίσθηση

ότι το ψεύτικο χέρι είναι στην ουσία
μέλος του σώματός τους.

Η ιδέα είναι ότι η συμβατότητα μεταξύ
του να βλέπεις και να να νιώθεις άγγιγμα

πάνω σε ένα αντικείμενο
που μοιάζει σαν χέρι

και βρίσκεται περίπου εκεί
που θα ήταν το χέρι,

είναι αρκετή ώστε το μυαλό να εικάσει

ότι το ψεύτικο χέρι είναι
στην πραγματικότητα μέλος του σώματος.

(Γέλια)

Οπότε, μπορούμε να μετρήσουμε
πολλά έξυπνα πράγματα.

Μπορούμε να μετρήσουμε την αγωγιμότητα
του δέρματος και τα αντανακλαστικά,

αλλά δεν είναι αναγκαίο.

Είναι ξεκάθαρο πως ο τύπος με τα μπλε
έχει αφομοιώσει το ψεύτικο χέρι.

Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και εμπειρίες
του τι είναι το σώμα μας

είναι ένα είδος εικασίας,

ένα είδος ελεγχόμενης
παραίσθησης του μυαλού.

Υπάρχει και κάτι ακόμα.

Δεν βιώνουμε τα σώματά μας ως αντικείμενα
στον κόσμο, μόνο εξωτερικά,

τα βιώνουμε και εσωτερικά.

Όλοι μας βιώνουμε την εσωτερική
αίσθηση του να είσαι ένα σώμα.

Τα αισθητηριακά σήματα
που προέρχονται μέσα απ' το σώμα

ενημερώνουν διαρκώς τον εγκέφαλο
για την κατάσταση των εσωτερικών οργάνων,

πώς τα πηγαίνει η καρδιά,
πώς είναι η πίεση του αίματος,

για πολλά πράγματα.

Αυτού του είδους η αντίληψη,
την οποία αποκαλούμε εσωτερική αντίληψη,

μάλλον παραβλέπεται.

Είναι, όμως, εξαιρετικά σημαντική,

επειδή η αντίληψη και η ρύθμιση
της εσωτερικής κατάστασης του σώματος

είναι αυτό που μας κρατά ζωντανούς.

Εδώ είναι μια άλλη εκδοχή
της ψευδαίσθησης του ψεύτικου χεριού,

από το εργαστήριό μας στο Σάσεξ.

Εδώ, οι άνθρωποι βλέπουν μια εικονική
πραγματικότητα του χεριού τους,

που αναβοσβήνει κόκκινα

πότε συγχρονισμένα και πότε όχι
με το χτύπο της καρδιάς τους.

Και όταν αναβοσβήνει σε συγχρονισμό,

νιώθουν πιο έντονα ότι όντως
είναι μέλος του σώματός τους.

Έτσι, τα βιώματα του να έχεις σώμα

βασίζονται βαθιά στην εσωτερική
αντίληψη των σωμάτων μας.

Υπάρχει κάτι τελευταίο
που θέλω να προσέξετε,

κι αυτό είναι ότι το
πώς βιώνουμε το σώμα εσωτερικά

διαφέρει πολύ από το πώς βιώνουμε
τον κόσμο γύρω μας.

Όταν κοιτάζω γύρω μου, ο κόσμος
μοιάζει γεμάτος με αντικείμενα:

τραπέζια, καρέκλες, ελαστικά χέρια,

ανθρώπους, εσάς.

Ακόμα και το δικό μου σώμα στον κόσμο,

μπορώ να το αντιληφθώ
εξωτερικά, ως αντικείμενο.

Όμως το πώς βιώνω εσωτερικά το σώμα,
είναι κάτι τελείως διαφορετικό.

Δεν αντιλαμβάνομαι τα νεφρά μου εδώ,
το συκώτι μου εδώ, τον σπλήνα μου...

Δεν ξέρω πού είναι ο σπλήνας μου,
αλλά είναι κάπου.

Δεν αντιλαμβάνομαι
τα μέσα μου ως αντικείμενα.

Στην πραγματικότητα, δεν τα βιώνω
σχεδόν καθόλου, εκτός αν δυσλειτουργήσουν.

Και αυτό είναι σημαντικό, θεωρώ.

Η αντίληψη της εσωτερικής
κατάστασης του σώματος

δεν έχει να κάνει με τη διαπίστωση
του τι υπάρχει εκεί,

έχει σχέση με τον έλεγχο και τη ρύθμιση,

το να κρατάς τις φυσιολογικές
μεταβλητές εντός των στενών ορίων

που είναι συμβατά με την επιβίωση.

Όταν το μυαλό χρησιμοποιεί προβλέψεις
για να βρει τι υπάρχει εκεί,

αντιλαμβανόμαστε τα αντικείμενα
ως τις αιτίες των αισθήσεων.

Όταν το μυαλό χρησιμοποιεί προβλέψεις

για να ελέγξει
και να ρυθμίσει τα πράγματα,

βιώνουμε πόσο καλά
ή πόσο άσχημα πάει ο έλεγχος.

Οπότε, τα πιο βασικά μας βιώματα
του να είσαι ένας εαυτός,

του να είσαι ένας οργανισμός με σώμα,

βασίζονται στους βιολογικούς μηχανισμούς
που μας κρατούν ζωντανούς.

Και όταν ακολουθούμε
αυτήν την ιδέα μέχρι το τέλος,

μπορούμε να αρχίσουμε να βλέπουμε
ότι όλες οι συνειδητές μας εμπειρίες,

από τη στιγμή που όλες εξαρτώνται

από τους ίδιους μηχανισμούς
προγνωστικής αντίληψης,

όλες προέρχονται από το βασικό
κίνητρο να μείνεις ζωντανός.

Βιώνουμε τον κόσμο και εμάς,
με, μέσω, και χάρη στα έμβια σώματά μας.

Επιτρέψτε μου να συνδέσω
τα πράγματα βήμα - βήμα.

Ό,τι βλέπουμε συνειδητά,
βασίζεται στις εικασίες που κάνει ο νους

για το τι υπάρχει εκεί έξω.

Ο βιωθείς κόσμος μας
πηγάζει από μέσα προς τα έξω,

όχι απλώς από έξω προς τα μέσα.

Η ψευδαίσθηση του ελαστικού χεριού
δείχνει ότι αυτό ισχύει και για τα βιώματα

του τι είναι και τι δεν είναι το σώμα μας.

Και αυτές οι προβλέψεις
που σχετίζονται με τον εαυτό,

εξαρτώνται πολύ από τα αισθητήρια σήματα
που πηγάζουν από βαθιά μέσα στο σώμα.

Και τέλος,

τα βιώματα του να είσαι εαυτός με σώμα

έχουν να κάνουν περισσότερο
με τον έλεγχο και τη ρύθμιση

παρά με τις διαπιστώσεις
του τι υπάρχει εκεί.

Οπότε, τα βιώματά μας
από τον κόσμο γύρω μας

και από εμάς μέσα σε αυτόν,

είναι ένα είδος ελεγχόμενων παραισθήσεων

που διαμορφώθηκαν
μέσα σε εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης

για να μας κρατήσουν ζωντανούς σε κόσμους
γεμάτους κινδύνους και ευκαιρίες.

Προβλέπουμε την ύπαρξη του εαυτού μας.

Τώρα, σας αφήνω
με τρεις επιπτώσεις όλων αυτών.

Πρώτον, μπορούμε έχουμε
εσφαλμένη αντίληψη του κόσμου,

άρα και να έχουμε εσφαλμένη
αντίληψη του εαυτού μας

όταν οι μηχανισμοί
της πρόβλεψης αποτύχουν.

Η κατανόηση αυτού

ανοίγει πολλές, νέες ευκαιρίες
στην ψυχιατρική και τη νευρολογία,

επειδή μπορούμε επιτέλους
να έχουμε τους μηχανισμούς

αντί να θεραπεύουμε απλά τα συμπτώματα

σε παθήσεις όπως η κατάθλιψη
και η σχιζοφρένεια.

Δεύτερον:

Αυτό που σημαίνει να είμαι εγώ
δεν μπορεί να περιοριστεί ή να ανέβει

στο λογισμικό πρόγραμμα ενός ρομπότ,

όσο έξυπνο ή εξελιγμένο και αν είναι αυτό.

Είμαστε βιολογικά ζώα με σάρκα και αίμα,

των οποίων οι συνειδητές εμπειρίες
διαμορφώνονται σε όλα τα επίπεδα

από τους βιολογικούς μηχανισμούς
που μας κρατούν ζωντανούς.

Το να κάνεις τους υπολογιστές πιο έξυπνους
δεν θα τους κάνει ενσυνείδητους.

Κλείνοντας,

το ατομικό, εσωτερικό μας σύμπαν,

ο τρόπος του να έχουμε συνείδηση,

είναι απλώς ένας από τους πιθανούς τρόπους
του να έχουμε συνείδηση.

Ακόμη και η ανθρώπινη συνείδηση γενικά,

είναι απλώς μια μικροσκοπική περιοχή
σε έναν αχανή χώρο πιθανών συνειδήσεων.

Ο ατομικός μας εαυτός και κόσμος
είναι μοναδικοί σε κάθε έναν από εμάς,

αλλά όλοι βασίζονται
σε βιολογικούς μηχανισμούς

που τους μοιραζόμαστε
με πολλά άλλα έμβια όντα.

Αυτές είναι θεμελιώδεις αλλαγές
στο πώς αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας,

αλλά νομίζω ότι πρέπει να τις τιμούμε,

επειδή συχνά στην επιστήμη,

από τον Κοπέρνικο
-δεν είμαστε στο κέντρο του σύμπαντος-

έως τον Δαρβίνο
-συγγενεύουμε με όλα τα άλλα πλάσματα-

μέχρι σήμερα,

με μια μεγαλύτερη αίσθηση κατανόησης,

έρχεται μια μεγαλύτερη αίσθηση θαυμασμού,

και μια καλύτερη συνειδητοποίηση

ότι είμαστε μέρος, και όχι κάτι ξέχωρο,
από την υπόλοιπη φύση.

Και...

όταν έρθει το τέλος της συνείδησης,

δεν υπάρχει τίποτα να φοβάστε.

Τίποτα απολύτως.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)