Πώς οι πολλοί κανόνες στη δουλειά σε εμποδίζουν να κάνεις τη δουλειά σου.

Η εργασία στην εποχή μας -από το να σερβίρετε σε τραπέζια, να παλεύετε με αριθμούς ή να ονειρεύεστε νέα προϊόντα- είναι το να λύνετε νέα προβλήματα κάθε μέρα, με ευελιξία και με νέους τρόπους. Όπως δείχνει ο Ιβ Μοριέ σε αυτή τη διορατική ομιλία, πολύ συχνά, μια υπερφόρτωση με διαδικασίες, αναστολές και εσωτερικές στατιστικές μας εμποδίζουν από το να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Προσφέρει έναν νέο τρόπο να σκεφτείτε τη δουλειά - σαν συνεργασία, όχι σαν ανταγωνισμό.

Ο Πολ Κρούγκμαν, νικητής βραβείου
Νόμπελ στα οικονομικά, έγραψε κάποτε:

«Η παραγωγικότητα δεν είναι το παν,
αλλά μακροπρόθεσμα,

είναι σχεδόν το παν».

Αυτό είναι σοβαρό.

Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα στη γη
που είναι «σχεδόν τα πάντα».

Η παραγωγικότητα είναι η κινητήρια
δύναμη της ευημερίας της κοινωνίας.

Έτσι έχουμε πρόβλημα.

Στις μεγαλύτερες Ευρωπαϊκές οικονομίες,

η παραγωγικότητα συνήθιζε
να αυξάνεται κατά 5% ετησίως

το '50, το '60, στις αρχές του '70.

Από το '73 έως το '83: 3% ετησίως.

Από το '83 έως το '95: 2% ετησίως.

Από το 1995: λιγότερο από 1% ετησίως.

Το ίδιο στην Ιαπωνία.

Το ίδιο στις Ηνωμένες Πολιτείες,

παρά τη στιγμιαία ανάνηψη 15 χρόνια πριν,

και παρόλες τις τεχνολογικές καινοτομίες

γύρω μας: το Διαδίκτυο, την πληροφορική,

τις νέες πληροφορίες και
τις τεχνολογίες επικοινωνίας.

Όταν αυξάνεται η παραγωγικότητα
3% ετησίως,

διπλασιάζεται το κόστος ζωής
σε κάθε γενιά.

Κάθε γενιά είναι δύο φορές
πιο εύπορη από τους γονείς της.

Όταν αυξάνεται 1% ετησίως,

χρειάζεται τρεις γενιές
για να διπλασιαστεί το κόστος ζωής.

Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας,

πολλοί θα είναι λιγότερο εύποροι
από τους γονείς τους.

Θα έχουν λιγότερα από τα πάντα:
μικρότερες στέγες, ή ίσως καθόλου στέγη,

μικρότερη πρόσβαση στην εκπαίδευση,
σε βιταμίνες, σε αντιβιοτικά, σε εμβόλια,

στα πάντα.

Σκεφτείτε όλα τα προβλήματα
που αντιμετωπίζουμε αυτή τη στιγμή.

Όλα.

Είναι πιθανόν να έχουν τη ρίζα τους
στην κρίση της παραγωγικότητας.

Γιατί αυτή η κρίση;

Επειδή οι βασικές αρχές
σχετικά με την απόδοση

-- αποτελεσματικότητα
στις επιχειρήσεις, στη διαχείριση --

έχουν γίνει αντιπαραγωγικές
για τις ανθρώπινες προσπάθειες.

Παντού στις δημόσιες υπηρεσίες

-- σε εταιρίες, στον τρόπο που δουλεύουμε,
που καινοτομούμε, που επενδύουμε --

πρέπει να μάθετε να δουλεύετε καλύτερα.

Πάρτε την ιερή τριάδα της απόδοσης:
σαφήνεια, μέτρηση, υπευθυνότητα.

Κάνουν τις ανθρώπινες προσπάθειες
να εκτροχιαστούν.

Υπάρχουν δύο τρόποι
να το δει κανείς, να το αποδείξει.

Πρώτον, αυτός που προτιμώ,

είναι απαιτητικός, καλαίσθητος,
ωραίος -- τα μαθηματικά.

Αλλά η ολοκληρωμένη μαθηματική
εκδοχή παίρνει λίγο χρόνο,

οπότε υπάρχει ένας άλλος τρόπος.

Είναι να κοιτάξετε
έναν αγώνα σκυταλοδρομίας.

Αυτό θα κάνουμε σήμερα.

Είναι λίγο περισσότερο ζωντανό,
περισσότερο οπτικό και πιο γρήγορο,

είναι ένας αγώνας.
Ας ελπίσουμε ότι είναι πιο γρήγορος.

(Γέλια)

Παγκόσμιος τελικός κυπέλλου γυναικών.

Οκτώ ομάδες στο τελικό.

Η γρηγορότερη ομάδα είναι
των Ηνωμένων Πολιτειών.

Έχουν τις γρηγορότερες γυναίκες στη γη.

Είναι η πιθανότερη ομάδα για τη νίκη.

Ειδικά αν τις συγκρίνεις
με μια μέτρια ομάδα,

ας πούμε, την ομάδα της Γαλλίας,

(Γέλια)

με βάση τις καλύτερες αποδόσεις τους
στα 100 μέτρα,

αν προσθέσετε τους ατομικούς χρόνους
των αθλητριών των Ηνωμένων Πολιτειών,

φτάνουν στη γραμμή τερματισμού
3,2 μέτρα μπροστά από τις Γαλλίδες.

Φέτος, η ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών,
είναι σε άριστη φόρμα.

Με βάση την καλύτερη απόδοσή τους φέτος,

φτάνουν 6,4 μέτρα μπροστά
από την ομάδα της Γαλλίας,

με βάση τα δεδομένα.

Πρόκειται να δούμε τον αγώνα.

Σε κάποιο σημείο θα δείτε,
προς το τέλος,

ότι η Τόρι Εντουαρντς, η τέταρτη αθλήτρια
των Ηνωμένων Πολιτειών, προηγείται.

Όχι αναπάντεχα, φέτος πήρε
το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα.

Παρεμπιπτόντως, η Κρίστι Γκέινς,
η δεύτερη δρομέας των Ηνωμένων Πολιτειών,

είναι η γρηγορότερη γυναίκα στη γη.

Υπάρχουν 3,5 δισεκατομμύρια
γυναίκες στη γη.

Πού είναι οι δύο γρηγορότερες;
Στην ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ούτε οι άλλες δύο αθλήτριες
στην ομάδα είναι κακές.

(Γέλια)

Προφανώς, η αμερικανική ομάδα
έχει κερδίσει το πόλεμο του ταλέντου.

Αλλά από πίσω, η μέση ομάδα
προσπαθεί να καλύψει τη διαφορά.

Ας παρακολουθήσουμε τον αγώνα.

(Βίντεο: Γάλλοι εκφωνητές
περιγράφουν τον αγώνα)

(Βίντεο: Η περιγραφή του αγώνα τελειώνει)

Ιβ Μοριέ: Τι έγινε λοιπόν;

Η γρηγορότερη ομάδα δεν κέρδισε,
η πιο αργή κέρδισε.

Παρεμπιπτόντως, ελπίζω να εκτιμήσετε

την βαθιά ιστορική έρευνα που έκανα
για να κάνω τη Γαλλία να φαίνεται καλή.

(Γέλια)

Αλλά ας μην υπερβάλουμε --
δεν είναι ούτε αρχαιολογία.

(Γέλια)

Αλλά γιατί;

Εξαιτίας της συνεργασίας.

Όταν ακούτε αυτή την πρόταση:

«Χάρη στη συνεργασία, το σύνολο αξίζει
περισσότερο από το άθροισμα των τμημάτων».

Αυτό δεν είναι ποίηση,
δεν είναι φιλοσοφία.

Είναι μαθηματικά.

Αυτοί που μεταφέρουν τη σκυτάλη
είναι πιο αργοί,

αλλά η σκυτάλη τους είναι γρηγορότερη.

Το θαύμα της συνεργασίας:

πολλαπλασιάζει την ενέργεια,
την ευφυΐα στην ανθρώπινη προσπάθεια.

Είναι η ουσία της ανθρώπινης προσπάθειας:

πώς συνεργαζόμαστε, πώς κάθε προσπάθεια
συνεισφέρει στη προσπάθεια των άλλων.

Με τη συνεργασία, μπορούμε να κάνουμε
περισσότερα με τα λιγότερα.

Τι συμβαίνει στη συνεργασία

όταν το Άγιο Δισκοπότηρο,

η Αγία Τριάδα, της σαφήνειας,
της μέτρησης, της υπευθυνότητας,

εμφανίζεται;

Σαφήνεια.

Οι αναφορές διαχείρισης είναι γεμάτες
παράπονα για έλλειψη διαύγειας.

Έλεγχος συμμόρφωσης,
διάγνωση συμβούλων.

Χρειαζόμαστε περισσότερη σαφήνεια
στους ρόλους και στις διαδικασίες.

Είναι σαν να λένε οι αθλητές της ομάδας,

«Ας είμαστε ξεκάθαροι, πού ξεκινάει
ο ρόλος μου και πού τελειώνει;

Πρέπει να τρέξω 95 μέτρα, 96, 97...;»

Αφού είναι σημαντικό, ας είμαστε σαφείς.

Αν πείτε 97, μετά από 97 μέτρα,
οι άνθρωποι θα ρίξουν τη σκυτάλη,

είτε υπάρχει κάποιος εκεί
να την πιάσει είτε όχι.

Υπευθυνότητα.

Προσπαθούμε συνεχώς
να αναθέσουμε υπευθυνότητα

σε κάποιον.

Ποιος είναι υπεύθυνος
γι' αυτήν τη διαδικασία;

Χρειαζόμαστε κάποιον υπεύθυνο
γι' αυτήν τη διαδικασία.

Έτσι στη σκυταλοδρομία, αφού το να δώσεις
τη σκυτάλη είναι τόσο σημαντικό

χρειαζόμαστε κάποιον σαφώς
υπεύθυνο για να δώσει τη σκυτάλη.

Έτσι μεταξύ κάθε δρομέα,

τώρα θα έχουμε
ένα νέο καθορισμένο αθλητή,

σαφώς αφιερωμένο να πάρει
τη σκυτάλη από τον έναν αθλητή,

και να τη δώσει στον επόμενο.

Και θα έχουμε το λιγότερο δύο από αυτούς.

Λοιπόν, όντως θα κερδίσουμε τον αγώνα
σε αυτή τη περίπτωση;

Αυτό δεν το γνωρίζω, αλλά σίγουρα,

θα είχαμε μια ξεκάθαρη διασύνδεση,

μια ξεκάθαρη γραμμή υπευθυνότητας.

Θα ξέρουμε ποιον να κατηγορήσουμε.

Αλλά δεν θα κερδίσουμε ποτέ τον αγώνα.

Αν το σκεφτείτε,
δίνουμε περισσότερη προσοχή

στο να ξέρουμε ποιον θα κατηγορήσουμε
σε περίπτωση αποτυχίας,

παρά στο να δημιουργήσουμε
τις προϋποθέσεις για να επιτύχουμε.

Όλη η ανθρώπινη ευφυΐα
που μπαίνει στο σχεδιασμό οργάνωσης

-- αστικές κατασκευές,
επεξεργασία συστημάτων --

ποιος είναι ο πραγματικός της στόχος;

Να έχουν κάποιον ένοχο
σε περίπτωση που αποτύχουν.

Δημιουργούμε οργανώσεις
ικανές να αποτύχουν,

αλλά με έναν ανεκτικό τρόπο,

με κάποιον αναμφίβολα υπεύθυνο
όταν αποτύχουμε.

Και είμαστε αρκετά αποτελεσματικοί
σε αυτό -- στην αποτυχία.

Μέτρηση.

Ό,τι μετριέται, γίνεται.

Για να μεταβιβαστεί η σκυτάλη,
πρέπει να δοθεί στο κατάλληλο χρόνο,

στα κατάλληλα χέρια,
στην κατάλληλη ταχύτητα.

Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει
να βάλετε ενέργεια στα χέρια σας.

Αυτή η ενέργεια που είναι στα χέρια σας
δεν θα είναι στα πόδια σας.

Θα είναι εις βάρος
της μετρήσιμης ταχύτητας.

Πρέπει να φωνάξετε αρκετά νωρίς
στον επόμενο αθλητή

όταν θα μεταβιβάσετε τη σκυτάλη
για να σημάνετε ότι φτάνετε,

ώστε ο επόμενος αθλητής να μπορεί
να προετοιμαστεί, να περιμένει.

Και πρέπει να φωνάξετε δυνατά.

Αλλά το αίμα, η ενέργεια
που θα είναι στο λαιμό σας

δεν θα είναι στα πόδια σας.

Επειδή ξέρετε, υπάρχουν οκτώ άτομα
που φωνάζουν την ίδια στιγμή.

Έτσι πρέπει να αναγνωρίζετε
τη φωνή του συναδέλφου σας.

Δε μπορείτε να πείτε, «Είσαι εσύ;»

Πολύ αργά!

(Γέλια)

Ας δούμε τον αγώνα σε αργή κίνηση,

και ας επικεντρωθούμε στον τρίτο αθλητή.

Δείτε πού κατανέμει τις προσπάθειές της,

την ενέργεια της, την προσοχή της.

Όχι στα πόδια της -- που θα ήταν
τέλεια για την ταχύτητά της --

αλλά επίσης στον λαιμό, στα χέρια,
στα μάτια, στο μυαλό της.

Αυτό σε ποιανού τα πόδια κάνει τη διαφορά;

Στα πόδια του επόμενου δρομέα.

Αλλά όταν ο επόμενος αθλητής
τρέχει πολύ γρήγορα,

είναι επειδή κατέλαβε μεγάλη προσπάθεια,

ή εξαιτίας του τρόπου
που ο τρίτος αθλητής έδωσε τη σκυτάλη;

Δεν υπάρχει σύστημα μέτρησης στη γη
που θα μας δώσει την απάντηση.

Αν ανταμείβουμε ανθρώπους
με βάση τη μετρήσιμη απόδοσή τους,

θα βάλουν όλη τους την ενέργεια,
την προσοχή τους, το αίμα τους,

σε αυτό που μπορεί να μετρηθεί --
στα πόδια τους.

Η σκυτάλη θα πέσει και θα επιβραδυνθεί.

Η συνεργασία δεν είναι υπερπροσπάθεια,

είναι πώς καταμερίζετε την προσπάθειά σας.

Είναι το να παίρνετε ρίσκο,

επειδή θυσιάζετε την υπέρτατη προστασία

που χαρίζει η αντικειμενική μέτρηση
της ατομικής απόδοσης.

Είναι το να κάνετε μεγάλη διαφορά
στην απόδοση των άλλων,

με τους οποίους συγκρινόμαστε.

Χρειάζεται να είστε χαζοί
ώστε να συνεργαστείτε.

Οι άνθρωποι δεν είναι χαζοί,
δεν συνεργάζονται.

Ξέρετε, η σαφήνεια, η υπευθυνότητα,
η μέτρηση, ήταν όλες εντάξει

όταν ο κόσμος ήταν απλούστερος.

Αλλά η δουλειά έχει γίνει
πολύ πιο περίπλοκη.

Με τις ομάδες μου, έχουμε μετρήσει

την εξέλιξη της πολυπλοκότητας
στην εργασία.

Είναι πιο απαιτητικό σήμερα να
προσελκύσετε και να διατηρήσετε πελάτες,

να χτίσετε πλεονεκτήματα
σε παγκόσμια κλίμακα,

να δημιουργήσετε αξία.

Και όσο περιπλοκότερη
γίνεται η επιχείρηση,

τόσο περισσότερο, στο όνομα της σαφήνειας,
της υπευθυνότητας, της μέτρησης,

πολλαπλασιάζουμε τις δομές,
τις διαδικασίες, τα συστήματα.

Ξέρετε, αυτή η επιμονή για σαφήνεια
και υπευθυνότητα πυροδοτεί

έναν αντιπαραγωγικό πολλαπλασιασμό
διασύνδεσης, ενδιάμεσων αξιωμάτων,

συντονιστών που όχι μόνο δε κινητοποιούν
ανθρώπους και πηγές,

αλλά επιπλέον προσθέτουν εμπόδια.

Όσο πιο περίπλοκη γίνεται η οργάνωση,

τόσο πιο δύσκολο είναι να κατανοήσετε
τι πραγματικά συμβαίνει.

Έτσι χρειαζόμαστε περιλήψεις,
εκτιμήσεις, αναφορές,

βασικούς δείκτες απόδοσης, μετρήσεις.

Έτσι οι άνθρωποι καταναλώνουν ενέργεια
εκεί που μπορεί να μετρηθεί,

εις βάρος της συνεργασίας.

Όσο η απόδοση χειροτερεύει,

προσθέτουμε ακόμα περισσότερη δομή,
διαδικασία, συστήματα.

Οι άνθρωποι περνούν
την ώρα τους σε συσκέψεις,

γράφοντας αναφορές που πρέπει να κάνουν,
να αλλάξουν και να ξαναγράψουν.

Με βάση την ανάλυση μας,
οι ομάδες σε αυτές τις επιχειρήσεις

ξοδεύουν ανάμεσα στο 40% και 80%
του χρόνου τους σπαταλώντας την ώρα τους,

αλλά δουλεύοντας όλο και πιο σκληρά,
και όλο περισσότερο,

σε λιγότερες δραστηριότητες
που προσθέτουν αξία.

Αυτό είναι που σκοτώνει τη παραγωγικότητα,

που κάνει τους ανθρώπους
να υποφέρουν στη δουλειά.

Οι επιχειρήσεις μας σπαταλούν
την ανθρώπινη ευφυΐα.

Έχουν στραφεί ενάντια
στην ανθρώπινη προσπάθεια.

Όταν οι άνθρωποι δεν συνεργάζονται,

όταν δεν κατηγορούν τη νοοτροπία
και την προσωπικότητά τους,

τότε κοιτάζουν τις εργασιακές συνθήκες.

Είναι τελικά προσωπικό τους ενδιαφέρον
να συνεργάζονται ή όχι,

αν, όταν συνεργάζονται,
είναι ατομικά χειρότεροι;

Γιατί λοιπόν να συνεργαστούν;

Όταν κατηγορούμε προσωπικότητες

αντί για τη σαφήνεια,
την υπευθυνότητα, τη μέτρηση,

προσθέτουμε αδικία
στην αναποτελεσματικότητα.

Πρέπει να δημιουργήσουμε επιχειρήσεις

στις οποίες γίνεται ατομικά χρήσιμο
για τους ανθρώπους να συνεργάζονται.

Αφαιρέστε τις διασυνδέσεις,
τα ενδιάμεσα αξιώματα --

όλες αυτές τις περίπλοκες
συντονιστικές δομές.

Μην ψάχνετε για σαφήνεια,
επιδιώξτε την ασάφεια.

Η ασάφεια επικαλύπτει.

Καταργείστε τις περισσότερες ποσοτικές
μετρήσεις για να αξιολογήσετε την απόδοση.

Επιταχύνετε το «τι».

Ψάξτε για τη συνεργασία, το «πώς».

Πώς δώσατε τη σκυτάλη;

Την πετάξατε ή τη δώσατε επιτυχώς;

Βάζω την ενέργεια μου
σε ότι μπορεί να μετρηθεί

-- τα πόδια μου, την ταχύτητά μου --
ή στο να δώσω τη σκυτάλη;

Εσείς, ως αρχηγοί, ως διευθυντές,

το κάνετε ατομικά χρήσιμο
για τους ανθρώπους να συνεργάζονται;

Το μέλλον των επιχειρήσεων μας,

των εταιριών μας, της κοινωνίας μας

εξαρτάται από τις δικές σας απαντήσεις
σε αυτές τις ερωτήσεις.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)