Filmy koreańskie dla światowej publiczności | Darcy Paquet | TEDxSeoul

Prelekcja wygłoszona na konferencji TEDx. Konferencje TEDx korzystają z formatu TED, ale organizowane są niezależnie, przez lokalnych ochotników.

Od ponad dekady jest ważnym głosem w kwesti koreańskich filmów na arenie międzynarodowej. Prowadzi stronę Korean Film (www.koreanfilm.org), a jego artykuły są publikowane w Screen International, Variety i Cine 21. Toruje drogę koreańskich i azjatyckich filmów do reszty świata jako konsultant przy międzynarodowych festiwalach filmowych, gdzie służy jako krytyk i juror. Jak na eksperta przystało, widział większość koreańskich filmów, a jego ulubionym reżyserem jest Sang Soo Hong. Może to wpływ Honga spowodował, że Darcy chce zorganizować niskobudżetowy festiwal filmowy.

Witajcie.

Kiedy słyszę słowo "Włochy",

myśli wypełniają mi obrazy.

Widzę kopułę katedry we Florencji

albo kanały w Wenecji.

Ale gdy słyszę słowo "Słowenia",

kiedy słyszę słowo "Słowenia"

nie widzę takich obrazów.

Jest kilka rzeczy,
które wiem o Słowenii.

To pierwsza z byłych republik Jugosławii,
która wstąpiła do UE.

Mówiono mi, że to świetne
miejsce na wakacje,

ale nie widzę obrazów
Słowenii w wyobraźni.

Może powiecie, że dla większości ludzi
są dwa rodzaje krajów:

te, które widzicie w wyobraźni
i takie, których nie widzicie.

Zanim przyjechałem do Seulu
w 1997 roku, żeby tu żyć i uczyć,

Korea była dla mnie tym drugim rodzajem.

Niektóre rzeczy wiedziałem o Korei.

Wiedziałem o sytuacji politycznej
między Koreą Północną a Południową.

Wiedziałem o wojnie koreańskiej.

Najwięcej o Korei wiedziałem
od koreańskich znajomych

z uniwersytetu i studiów podyplomowych.

Opowiedzieli mi wiele historii,
ale nadal nie miałem obrazów Korei.

Był jeden azjatycki kraj, który kojarzyłem
ze świeżymi, żywymi obrazami

i był to Hongkong.

Głównie dlatego, że byłem
fanem filmów z Hongkongu,

takich jak "Chungking Express"
Wonga Kar-Waia.

To były stylizowane obrazy,

zdawałem sobie sprawę,
że mogą mieć niewiele wspólnego

z prawdziwym Hongkongiem,

lecz obudziły moją ciekawość.

Byłem ciekaw, jak duża jest przepaść

między moimi obrazami
a prawdziwym Hongkongiem.

Częściowo to ta ciekawość
spowodowała, że Hongkong

odwiedziłem w Azji jako pierwszy.

Wierzę w moc i wpływ obrazów.

Nie w to, że obrazy same mogą
prowadzić do lepszego zrozumienia,

ale że mogą pobudzić ciekawość
i obudzić wyobraźnię.

Obrazy mogą przybliżyć jakieś miejsce,

nawet jeśli naprawdę nigdy tam nie byłeś.

Nie umniejszam fotografii,

ale to filmy dostarczają

najbardziej natychmiastowych
i zapadających w pamięć obrazów miejsc.

Pozwólcie, że cofnę się na chwilę

i opowiem trochę o swoim
własnym doświadczeniu.

Przyjechałem do Korei w 1997 roku,
żeby uczyć angielskiego,

chciałem spędzić tam dwa lata
i przenieść się do Europy Wschodniej.

Jak widzicie nadal tu jestem.

(Śmiech)

Jako fanowi filmów,

pierwsze wrażenie na temat
kultury filmów koreańskich

dała mi wycieczka na drugi
Busan International Film Festival.

Byłem zachwycony pełnymi kinami
i entuzjazmem widowni.

Film "Christmas in August"

jako pierwszy zawładnął moją wyobraźnią.

Nie był stylizowany,
jak "Chungking Express",

ale obrazy z tego filmu
były niezapomniane.

Osadzony w zwyczajnym mieście,

o dwojgu zwykłych ludziach,
którzy prawie się zakochują,

ten film ukazuje piękno codziennego życia:

jazdę skuterem,
wywoływanie zdjęć, jedzenie arbuza

lub uczenie ojca jak używać pilota.

Wszystkie te zwyczajne sceny
były dodatkowo dojmujące

przez elegancki styl produkcji

i naszą wiedzę,

że jedno z dwojga bohaterów jest
chore i może długo nie pożyć.

Spójrzmy na jedną scenę z tego filmu.

To jedna z najbardziej
zwyczajnych scen w filmie,

po prostu jedzą lody,

ale najbardziej zapadła mi w pamięć.

(Wideo startuje) (Muzyka)

(koreański) Da-rim: Proszę pana!
Jung-won: Och!

DR: Dokąd pan jedzie?

JW: Muszę zrobić parę zdjęć.

DR: Co ja zrobię? To bardzo pilne!

Co ja zrobię?

(Koniec wideo)

Darcy Paquet: Oglądanie filmów
jak ten w późnych latach 90.

sprawiło, że zapragnąłem
zgłębić koreańskie kino.

Ale gdy szukałem informacji w internecie,

nie było prawie żadnych
źródeł po angielsku.

Zainspirowany, stworzyłem
własną stronę o koreańskim kinie,

mimo że formalnie nigdy
nie studiowałem kinematografii

i tak naprawdę nie miałem kwalifikacji.

Koreanfilm.org ruszył
w kwietniu 1999 roku.

Choć nie liczyłem
na natychmiastowy sukces strony,

wkrótce zaczęli do mnie pisać
ludzie z całego świata,

którzy odkrywali koreańskie kino.

Wokół strony zaczęła powstawać
wirtualna społeczność.

Dla mnie osobiście strona
była początkiem nowej kariery.

Najpierw praca dziennikarza

w czasopiśmie filmowym
Screen International,

potem praca autora, nauczyciela
i konsultanta festiwalowego.

W 2003 roku przeprowadziłem eksperyment.

W grupie dyskusyjnej zadałem pytanie:

"Który koreański film dał ci

najbardziej żywe i trwałe obrazy Korei?".

Większość ówczesnych użytkowników
strony nigdy nie była w Korei.

Oglądali koreańskie filmy na DVD
lub na festiwalach filmowych,

więc byłem ciekaw, który film

wywarł na nich największe wrażenie.

Filmy, które wybrali,

to nie wyidealizowane
lub egzotyczne portrety Korei.

To filmy jak "I Wish I Had a Wife"
Parka Heung-sika,

"One Fine Spring Day" Hura Jin-ho,

albo "Memories of Murder" Bonga Joon-ho.

Najwięcej wybrało przede wszystkim film

"Take Care of My Cat" Jeonga Jae-euna.

Na mnie również wywarł on duże wrażenie.

Film jest przemyślanym,
realistycznym portretem

pięciu młodych kobiet z Incheon,

których przyjaźń może ucierpieć

w rok po tym, jak kończą liceum.

Postacie są żywe i interesujące,

a reżyser sprawia, że czujemy to, co one.

Scenografia również zapada w pamięć.

Jeden z gości mojej strony,
mieszkaniec Bostonu,

napisał w grupie dyskusyjnej

"Nigdy nie myślałem o Korei, zanim
nie zobaczyłem 'Take Care of My Cat',

ale teraz chcę tam pojechać.

Piękna sceneria nie robi
na mnie takiego wrażenia,

jak miejskie krajobrazy
Jeonga Jae-euna".

Spójrzmy, jak reżyser ukazuje

miejskie krajobrazy Incheon i Seulu.

(Koreański) Bi-ryu: Taehee będzie działał.

Hae-joo: Co, z taką twarzą?

(Muzyka)

(Koniec wideo)

DP: Przez ostatnie 15 lat koreańskie
kino dostarczyło szerokiego spektrum

niezatartych obrazów
widzom z całego świata.

Widzieliśmy zuchwałe dziewczyny,

starego wyjadacza,

potwory,

duchy,

żołnierzy,

klaunów,

włóczęgów

i artystów.

Wielu ludzi zna Koreę przez te obrazy.

Podczas prowadzenia strony

otrzymałem wiele e-maili
od ludzi z całego świata,

którzy zaczęli odkrywać koreańskie kino.

Poznałem osoby adoptowane,
żyjących w innych krajach,

którzy dorastali w miastach,
gdzie byli jedynymi Koreańczykami.

Dla nich te obrazy z dalekiego kraju

stały się ważną częścią tożsamości.

Poznałem ludzi,
którzy nic nie wiedzieli o Korei,

zanim nie obejrzeli koreańskiego filmu.

Byli tak zainspirowani, że się tu
przeprowadzili i zaczęli nowe życie.

Otrzymałem też dużo
mniej poważnych komentarzy i pytań.

Jeden czytelnik spytał:

"Co to za zielone butelki, które zawsze
widzę na stołach w koreańskich filmach?".

(Śmiech)

Moja prelekcja dzisiaj to mieszanka
optymizmu i pesymizmu.

Mój optymizm bierze się z wiary,

że filmy i obrazy mogą mieć większy
wpływ, niż zdajemy sobie sprawę.

Wierzę, że gdy filmy przekraczają różne
kultury, dzieją się dobre rzeczy.

Ale stałem się bardziej pesymistyczny,
gdy napotkałem praktyczny problem:

jak przybliżyć koreańskie kino
szerszej widowni na świecie.

Zacytuję jednego z ulubionych
reżyserów z Hollywood:

"W branży filmowej jest pełno fatalistów,

którzy myślą że wartościowy
film osiągnie swe przeznaczenie,

a słaby nie,

że wszystko jest jakoś
określone z góry.

ja myślę, że to nie prawda".

Niektóre nasze przekonania
są wynikiem przemyśleń,

inne przyjmujemy bez refleksji,

bez zastanawiania się, co za nimi stoi.

Pomysł, że dobry film
znajdzie szeroką widownię,

a kiepski nie,

jest przykładem myślenia drugiego rodzaju.

Niektórzy mogą uważać,

że istnieje jakaś selekcja
naturalna najlepszych dzieł,

gdzie dobre filmy pokonują złe
i zdobywają szerszą widownię.

Ale łatwo zauważyć, że w tym wypadku

zwyciężają nie zawsze najlepsze filmy,

ale te z najlepszym
marketingiem i promocją.

Miłośnicy kina lepiej zrozumieją,

że duzi dystrybutorzy mają w garści
komercyjny sektor filmowy.

Ale mogą oni wyznawać inny mit,

że trzy główne festiwale filmowe:
Cannes, Wenecja i Berlin

to alternatywny i sprawiedliwy system,
który równoważy ten komercyjny.

Osobiście w to też nie wierzę.

Lata pracy w branży filmowej
przekonały mnie,

że organizatorzy tych festiwali mogą
mieć tak samo wąskie horyzonty

jak studia z Hollywood.

Po prostu skupiają się
na innych rodzajach filmów.

Jaki był najważniejszy koreański
film z ubiegłych 10 lat?

Można wybrać "Memories of Murder"
Bonga Joon-hoa,

ale został beztrosko pominięty
przez większe festiwale filmowe,

bo w tamtym czasie reżyser
nie był dość sławny.

Przeciętna osoba nie rozumie

jak działa globalny system
dystrybucji filmów,

ale zazwyczaj przyjmuje,
że działa w dobry sposób.

Niebezpieczeństwo wiary w system
to po bierne oczekiwanie,

że dobre filmy do ciebie dotrą

i nie będziesz trzeba ich aktywnie szukać.

Dla mnie to tragedia.

Martwi mnie zepsuty system,
który uniemożliwia ludziom

dotarcie do filmów,
które mogą ich naprawdę poruszyć.

Jak więc działać poza tym systemem?

Wejść do internetu

i poszukać informacji
o filmach z innych krajów.

Iść na festiwal filmowy i obejrzeć małą
produkcję, o której nic nie wiecie.

Zapytać zagranicznych
znajomych o rekomendacje.

Gdy już to zrobicie,
polecić im jakieś koreańskie filmy.

Na zakończenie mam proste życzenie,
które nie zmieni świata,

ale może zmieni wasze doświadczenia:

mam nadzieję, że więcej ludzi
porzuci wiarę w system

i zacznie aktywnie poszukiwać
filmów z całego świata.

Dziękuję za uwagę.

(Brawa)