Challenging environment 1

(Kanpaia)

(Kanpaia)

Zelan egon orainean
jasanezina denean?

Zelan egon orainean
jasanezina denean?

Plum Villagen hau esaten dugu:

'Ez gaitezen iraganean edo
etorkizunean harrapatuta geratu',

'Itzul gaitezen orainera'.

Hau da galdera: nola egon orainean

orainaldi hau
jasanezina denean?

Oso galdera ona da.

(Barreak)

Kontzientzia osoa lantzen dakienak

ondo daki orainera etorri behar dela.

Orainera zatozenean, aurki ditzakezu

egoera mota bi.

Lehenengo egoera mota da

zoriontsu izateko baldintza ugari
daudela zure esku

oraintxe, hementxe.

Arnasa hartu eta gogoa
gorputzera dakarzunean

orainean hartzen duzu bizilekua.

Nabaritzen duzu elementu freskagarri
eta sendatzaile asko

eskuragarri daudela une honetan.

Zorionerako baldintza asko daudela
eskuragarri une honetan.

Eta egiaztapen horri esker

erreza da poztasun eta
zoriontasun sentsazio bat sortzea.

Zure burua elikatzeko
egin dezakezu hau.

Pozez eta zoriontasunez elikatzeko.

Orainera zatozenean hauxe da
zure lehenengo aurkikuntza.

Bigarren egoera mota da
orainera etorri

eta min sentsazio bat aurkitzea.

Emozio mingarri bat sentitzen duzu,

zugan dagoena.

Izan ere, sentsazio mingarriak,
emozio mingarriak

noizean behin agertu egiten dira.

Eta agertzen hasten direnean,
ez duzu bertan egon nahi.

Beraz, alde egiten saiatzen zara,

emozioari ez ikusia egiten diozu.

Eta ez da inor egongo emozio edo
sentsazio mingarri hura zaintzeko.

Orainera etortzea, kasu honetan,
ez du helburu gisa

poz eta zoriontasun elementuak ikustea,

baizik eta gugan dagoen mina
zaindu ahal izatea.

Eta min hori eraldatzea.

Oraina jasanezina bada ere,

une horretan egotea da
gure aukera bakarra

min hori baretzeko zerbait egin

eta mina eraldatzeko.

Jende gehienek ez dute hori egiten,

beldur direlako,
bere baitan sartzean

eta daukaten mina sentitzean

minak ito egingo dituela.

Beraz, euren praktika da ihes egitea.

Etorkizuneko gauzak asmatu
dena ahazteko,

iraganera jo, dena ahazteko.

Baina iragana eta etorkizuna
irudipen hutsak dira.

Ez dira errealitatea.

Oraina da erreala den bakarra.

Jende askok barruko mina estaltzen du

ez bakarrik iraganera ihes eginez
edo etorkizunera korrika joanez,

mina amaituko den itxaropena irudikatuz,

etorkizunean sufrimendua
amaituko dela,

baina ilusio horrek
ez du luze irauten.

Eta jende gehienak
barruko mina estaltzen du

kontsumismoaren bidez.

Aldizkariak irakurtzen,
telebista ikusten,

jateko zeozer bilatzen,

musika entzuten, telefonoa hartu
eta norbaitekin hitz egiten,

egiten dugun guztiak zio bakarra du:

gugan dagoen sufrimenduari
aurre ez egiteko.

Horrela, uzten dugu barruko mina
hazten jarraitzen.

Kontzientzia osoa lantzeak
orainera etortzen laguntzen digu.

Oraina atsegina ez bada ere.

Baina momentu horretan bertan

uler dezakegu sufrimendua.

Eta sufrimendua baretzeko modua aurkitu.

Sufrimendua eraldatu.

Oraina desatsegina dela
ikusten duzun hurrengoan,

ez ezazu pentsa alde egitea
modu onena denik.

Ez, aukera bat izan daiteke.

Geratu orainean. Sakon behatu
sufrimenduaren izaerari.

Arnasketa kontzientea
praktikatzen badakizu,

edo kontzienteki ibiltzen,

kontzientzia osoren energia sortuko duzu.

Eta praktikaren bidez lortutako
kontzientzia osoaren energiak

lagunduko dizu indar nahiko edukitzen

mina ikusteko
eta berau samur besarkatzeko.

Zure pena samurtasunez besarkatzean,

minutu gutxi barru
mina baretu egingo da.

Eta,

beste inor badago
zurekin praktikatzen,

besteen kontzientzia oso
eta erruki-energiek

lagunduko dizute,

Sufrimendua ukitzeak

sufrimendua ulertzea dakar.

Eta

errukiaren energiak,
erruki eta ulermenaren energiak

sendatzeko ahalmena du.

Zu sendatu eta une horretan
zurekin daudenak ere.

Jende talde batek
elkarrekin praktikatzen badu,

sufrimendua samurtasunez besarkatzen,

errukizko energia kolektibo bat
sentituko dute, sendatuko dituena.

Eta gutxiago sufritzen dutenean,
besteei lagundu ahal izango diete

gauza bera egiten.

Bada bodhisattva bat
Kṣitigarbha izenekoa.

Kṣitigarbhak boto egin zuen
leku guztietara joateko

bertan min handia egonez gero

lagundu ahal izateko.

Medikuak, erizainak, gizarte-langileak,
gauza bera egiten ari dira.

Boluntarioak dira Ama Lurrean
mina dagoen lekuetara joateko

jendeari laguntzeko.

Benetako Kṣitigarbha bodhisattvak dira,
ez dira irudi hutsak.

Oso jende gaztea ari da lanean
Kṣitigarbha bodhisattva gisa.

Ez dira sufrimenduaren beldur,

badakitelako mina arindu dezaketela.

Kṣitigarbha bodhisattvak energia iturri
ikaragarria du beragan:

bere asmoa,

hirugarren elikagai-mota, bolizioa.

Konturatzen zara hor zaudela, bizirik.

Eta zure bizitzarekin
zerbait egin nahi duzu.

Zure bizitza baliagarria eta
adierazgarria izatea nahi duzu.

Beraz, boto egiten duzu
sufritzen dutenei laguntzeko.

Jada ez zara sufrimendua dagoen
lekuetara joateko beldur.

Eta bodhisattva horiek
gure laguntza behar dute.

Laguntzen dituzu ez dezaten galdu kemena
urte batzuetako zerbitzuaren ondoren.

Gure adorearen indarra
bidali behar diegu.

Elikadura eta sendabidea behar dute.

Sei hilabetez egoera zailean lan egin
ondoren, etxera datoz.

Eta hor gaude gu haiek zaintzeko,

sendatzen laguntzeko, eta bigarren eta
hirugarren aldiz aterako dira.

Kṣitigarbha bodhisattvak
laguntza behar du ere.

Hor gaude gu Kṣitigarbha gazteei
laguntzeko prest, lanean jarrai dezaten

mundu zabalean.

Zugan errukia baduzu,

ez zaizu axola egoera zail eta
mingarrietan egotea.

Zugan erruki nahikoa baduzu,

babestuta zaude. Ez zaitu itoko
inguruko jendeak duen

sufrimenduaren energia kolektiboak.

Kṣitigarbha bodhisattvak ondo daki
sangha bat behar duela

luzaroan jarraitu ahal izateko.

Beraz, praktikak ez luke
bakarkakoa bakarrik izan behar.

Praktikak taldekoa izan behar du ere.

Saia gaitezen senideak
praktikara ekartzen.

Hori egiteko modurik onena da
gu gero eta atseginago bihurtzea.

Irribarretsuagoa, gozoagoa.

Eta praktikak beraientzat ere
balioko duela sinetsiko dute.

Zure familiak eta komunitateak
harmonia gehiago izango du,

osasun, senidetasun gehiago.

Eta zure asmoa errazago gauzatzen da.

Sangha gabe, talderik gabe,

gure ametsa ezin da egia bihurtu.

Beraz, pertsona gisa saiatzen gara,

baina badakigu talde gisa jardutea,
sangha bezala,

askoz hobe dela.

(Kanpaia)