Bouw een school in de wolken

Op het podium op TED2013 doet Sugata Mitra zijn gedurfde TED Prize-wens: help me een School in de Wolken ontwerpen, een leerlab in India waar kinderen op verkenning kunnen gaan en van elkaar kunnen leren, met middelen en mentoren in de wolk. Luister naar zijn inspirerende visie over Zelf-organiserende leeromgevingen (Self Organized Learning Environments , SOLE) en verneem meer op tedprize.org.

Hoe wordt er in de toekomst geleerd?

Ik heb daar wel een plan voor,

maar om dat te kunnen uitleggen

moet ik jullie een verhaaltje vertellen

dat duidelijk maakt
waar het om gaat.

Ik probeerde erachter te komen

waar onze
schoolleermethode

vandaan komt.

Je kunt ver teruggaan in het verleden,

maar het is heel duidelijk

waar de huidige scholingsmethode
vandaan komt.

Ze is ongeveer 300 jaar oud

en stamt uit het laatste en grootste

wereldrijk ter aarde, het Britse Rijk.

Probeer maar eens
een volledige planeet te regeren

Probeer maar eens
een volledige planeet te regeren

zonder computers en telefoons.

Met handgeschreven data
op papier

en reizend per schip.

De Victorianen kregen het
toch maar voor elkaar.

Het was ongelooflijk wat ze deden.

Ze creëerden een
wereldwijde computer,

die bestond uit mensen.

Hij bestaat nog steeds.

We noemen hem de
bureaucratische administratieve machine.

Om die machine
aan de gang te houden

heb je heel veel mensen nodig.

Om die mensen te produceren
maakten ze een andere machine:

de school.

De scholen produceerden de mensen

die deel gingen uitmaken

van de bureaucratische
administratieve machine.

Ze moesten identiek zijn.

Ze moesten over 3 dingen beschikken:

een goed handschrift
om de data mee op te schrijven,

leesvaardigheid

en ze moesten uit het hoofd
kunnen vermenigvuldigen,

delen, optellen en aftrekken.

Ze moesten zo identiek zijn
dat je iemand uit Nieuw-Zeeland

kon inschepen naar Canada,

waar hij meteen aan de slag kon.

De Victorianen waren geweldige ingenieurs.

Ze bedachten een systeem
dat zo degelijk was,

dat we er nog steeds gebruik van maken.

Er worden eindeloos
identieke mensen geproduceerd,

voor een machine die niet meer bestaat.

Het wereldrijk is verleden tijd.

Wat moeten we dus met een ontwerp

dat identieke mensen produceert

en wat is de volgende stap

als we er voortaan
iets anders mee willen doen?

"Scholen zoals wij ze kennen
zijn verouderd."

Dat is nogal een stevige uitspraak.

Ik zei dat scholen zoals wij ze nu kennen,
verouderd zijn.

Ik zeg niet dat ze niet werken.

Het is nogal in de mode om te zeggen
dat het schoolsysteem niet meer werkt.

Dat is niet zo.
Het zit fantastisch in elkaar.

We hebben het alleen niet meer nodig.
Het is ouderwets.

Wat voor soort banen hebben we tegenwoordig?

Nou, het kantoorpersoneel
bestaat uit computers.

In ieder kantoor staan er duizenden.

Dan heb je de mensen
die deze computers aansturen

zodat ze hun
administratieve werk kunnen doen.

Die mensen hoeven geen
prachtig handschrift te hebben.

Ze hoeven niet te kunnen hoofdrekenen.

Ze moeten wel kunnen lezen.

Ze moeten zelfs kritisch kunnen lezen.

Dat gaat dan over vandaag,
maar we weten niet

hoe de banen van morgen
eruit zullen zien.

We weten dat mensen zullen werken
waar ze willen,

wanneer ze willen,
in de baan van hun keuze..

Hoe kan het huidige schoolsysteem
ze op die wereld voorbereiden?

Hoe kan het huidige schoolsysteem
ze op die wereld voorbereiden?

Ik liep geheel bij toeval
tegen deze kwestie aan.

14 jaar geleden gaf ik in New Delhi les

in het maken van computerprogramma's.

Naast mijn werk was een sloppenwijk.

Ik vroeg me af hoe die kinderen daar
in godsnaam

ooit zouden kunnen leren
computerprogramma's te maken.

Of was dat voor hun niet weggelegd?

Tegelijkertijd hadden we te maken
met veel - rijke - ouders,

die computers hadden.

Ze zeiden: "Weet u, mijn zoon
heeft volgens mij talent,

Ze zeiden: "Weet u, mijn zoon
heeft volgens mij talent,

want hij doet
geweldige dingen op de computer.

En mijn dochter is beslist hoogbegaafd."

Enzovoort, enzovoort.
Dus toen vroeg ik me ineens af

hoe toch al die rijke mensen

aan zulke bijzonder
getalenteerde kinderen kwamen.

(Gelach)

Wat deden de arme mensen verkeerd?

Ik maakte een gat in de muur

rond de sloppenwijk,
vlak naast mijn kantoor.

Daarin zette ik een computer,
om te zien wat er zou gebeuren

als ik een computer gaf aan kinderen
die er nooit een zouden hebben,

die geen Engels kenden
en niet wisten wat Internet was.

De kinderen renden erop af.

Het ding stond 1 m boven de grond.
Ze zeiden: "Wat is dit?"

Ik zei: "Tja, het is...ik weet het niet."

(Gelach)

Ze zeiden: "Waarom hebt u het daar neergezet?"

Ik zei: "Gewoon, daarom."

Ze zeiden: "Mogen we er aan komen?"
Ik zei: "Als jullie dat willen."

Toen ging ik weg.

Ongeveer 8 uur later

waren ze erop aan het browsen
en leerden ze het aan elkaar.

Ik zei: "Dat is toch onmogelijk.

Hoe kan dat? Ze weten nergens iets van."

Mijn collega's zeiden: "De oplossing is simpel.

Waarschijnlijk is een van je studenten
voorbij gekomen

en heeft ze voorgedaan hoe ze
de muis moeten gebruiken."

Ik zei: "Ja, dat zou kunnen."

Ik herhaalde het experiment.
Ik ging naar een verafgelegen dorp,

300 mijl buiten New Delhi,

waar de kans op een passerende
software-ontwikkelaar

erg klein was.

Daar deed ik het experiment opnieuw.

Ik kon daar nergens overnachten,
dus installeerde ik mijn computer

en ging weg.
Toen ik na een paar maanden terugkwam

zag ik dat kinderen
er spelletjes op speelden.

Toen ze me zagen zeiden ze:

"We hebben een snellere processor
en een betere muis nodig."

(Gelach)

Ik zei: "In godsnaam,
hoe weten jullie dat allemaal?"

Het antwoord vond ik zeer interessant.

Op geïrriteerde toon zeiden ze:

"U hebt ons een machine gegeven
die alleen in het Engels werkt,

dus moesten we onszelf Engels leren
om hem te kunnen gebruiken." (Gelach)

Het was voor het eerst
in mijn werk als docent

dat ik de woorden 'zelf leren'
zo terloops hoorde gebruiken.

Hier is een korte terugblik
op die tijd.

Dat is op de eerste dag van het
'gat in de muur'.

Rechts zie je een jongen van 8.

Links van hem zijn studente, ze is 6.

Hij leert haar
hoe ze moet browsen.

Daarna volgden andere delen
van het land.

Ik herhaalde dit steeds weer,

met telkens exact hetzelfde resultaat.

('Gat-in-de-muur'-film - 1999)

Een 8-jarige jongen die zijn oudere zusje
vertelt wat ze moet doen.

Tot slot een meisje dat in het Marathi
uitlegt wat het is.

Ze zei: "Er zit een processor binnenin."

Vervolgens begon ik
overal te publiceren.

Ik noteerde alles en deed overal metingen.

Ik zei: "In 9 maanden tijd
zal een groep kinderen

die alleen gelaten wordt met een computer
in wat voor taal ook

hetzelfde niveau bereiken
als een kantoorbediende in het Westen."

Ik had het talloze keren zien gebeuren.

Maar als ze hier al toe in staat waren,
was ik nieuwsgierig

naar wat er nog meer mogelijk was.

Ik ging experimenteren
met andere onderwerpen,

waaronder bijvoorbeeld uitspraak.

Er is een groep kinderen in Zuid-India

die een zeer slechte Engelse uitspraak heeft.

Hun uitspraak zou moeten verbeteren
met het oog op beter werk.

Ik gaf ze een computer met
spraakherkenning.

Ik zei: "Blijf er net zo lang tegen praten,
tot hij typt wat je zegt."

(Gelach)

Dat deden ze.
Kijk hier maar eens naar.

Computer: Aangenaam kennis te maken.
Kind: Aangenaam kennis te maken.

Sugata Mitra: Ik eindig met opzet
met het gezicht van deze jongedame,

omdat ik vermoed dat
velen van u haar kennen.

Ze werkt nu bij een call-center
in Hyderabad.

Misschien heeft ze je
met een duidelijk Engels accent

lastiggevallen over je
creditcardrekeningen.

Daarna zeiden mensen:
"Waar leidt dit toe?

Waar houdt het op?"

Ik besloot mijn eigen redenering
onderuit te halen

door een absurd voorstel te doen.

Ik maakte een belachelijke hypothese.

Tamil is een taal uit Zuid-India
en ik vroeg:

"Kunnen Tamilkinderen in een dorpje
in het Zuiden van India

de biotechnologie van DNA-vermenigvuldiging
in het Engels leren

van een computer op straat?"

Ik zei dat ik ze zou testen.
Ze zouden een 0 halen.

Ik zou ze een paar maanden de tijd geven.

Daarna zou ik ze weer testen
en ze zouden weer een 0 halen.

Ik zou teruggaan naar het laboratorium
en om docenten vragen.

Ik vond een dorpje,
genaamd Kallikuppam in Zuid-India.

Ik zette er 'Gat-in-de-muur'-computers neer

en downloadde allerlei informatie van Internet
over DNA-replicatie,

waarvan ik het meeste zelf niet begreep.

De kinderen stormden erop af en zeiden:
"Wat is dit allemaal?"

Ik zei: "Het is heel actueel en belangrijk,
maar allemaal in het Engels."

Ze zeiden: "Hoe kunnen wij zulke moeilijke
Engelse woorden

als diagrammen en scheikunde begrijpen?"

Ik had inmiddels een nieuwe pedagogische
methode ontwikkeld,

die ik nu toepaste. Ik zei:
"Ik heb geen flauw idee."

(Gelach)

"Trouwens, ik ga er nu vandoor."

(Gelach)

Ik bleef een paar maanden weg.

Ze hadden een 0 gekregen
op mijn test.

Na 2 maanden kwam ik terug.

De kinderen marcheerden naar binnen
en zeiden: "We snapten er niets van."

Dat had ik kunnen verwachten.

Ik zei: "Oké, maar hoe lang duurde het

voor je besloot dat je er niets van snapt?"

Ze zeiden:
"We hebben het niet opgegeven.

We kijken er elke dag naar."

Ik zei: "Wat?
Je begrijpt niets van die schermen

en toch blijf je er 2 maanden naar staren?
Waarom?"

Toen stak het meisje dat je hier ziet,

haar hand op en vertelde me,
in Tamil en Engels door elkaar:

"Behalve het feit dat

onjuiste replicatie van het DNA-molecuul
ziekte veroorzaakt,

hebben we er verder niets van gesnapt."

(Gelach) (Applaus)

Waarop ik ze een test gaf.

Er kwam een educatieve onmogelijkheid uit.
Van 0 tot 30%

in 2 maanden in de tropische hitte,

met een computer onder de boom
in een onbekende taal,

bezig met iets
waar ze 10 jaar te jong voor waren.

Absurd.
Maar ik moest uitgaan van de Victoriaanse norm.

30% betekent niet geslaagd.

Hoe kon ik ze laten slagen?
Ze hadden nog 20 punten nodig.

Een docent was niet te vinden.
Wel een vriendin van de kinderen,

een meisje van 22 dat accountant was

en dat altijd met ze speelde.

Ik vroeg het meisje: "Kun jij ze helpen?"

Ze zei: "Geen sprake van.

Ik had geen exacte vakken op school.
Ik heb geen enkel idee

wat ze de hele dag uitvoeren onder die boom.
Ik kan u niet helpen."

Ik zei: "Weet je wat?
Gebruik de grootmoedermethode."

Ze antwoordde: "Wat is dat?"

Ik zei: "Ga achter ze staan.

Wat ze ook doen, je zegt gewoon:

Wow zeg, hoe deed je dat?

Wat is de volgende pagina?
Jeetje, dat had ìk niet gekund op jouw leeftijd.

Je weet wel,
zoals oma's altijd doen."

Dat deed ze gedurende de volgende 2 maanden.

De scores sprongen omhoog naar 50%.

Kallikuppam had mijn controleschool
in New Delhi ingehaald.

Kallikuppam had mijn controleschool
in New Delhi ingehaald,

een dure privéschool met een
speciale docent voor biotechnologie.

Die grafiek liet me zien dat er een manier was
om iedereen gelijke kansen te geven.

Dit is Kallikuppam.

(Pratende kinderen) Neuronen...
communicatie.

Ik film hier vanuit de verkeerde hoek...
amateurwerk.

Maar je kon horen
dat ze het had over neuronen.

Ze hield haar handen zó

en ze zei: "Neuronen communiceren."

12 jaar...

Hoe zal het werk eruit gaan zien?

We weten hoe het nu is.

Hoe zal het leren eruit gaan zien?
We weten hoe het nu is.

Kinderen die de ene hand
gekluisterd hebben aan hun mobieltje

en met de andere hand
met tegenzin hun schoolboeken pakken.

Hoe zal het morgen zijn?

Is het misschien niet eens meer nodig
om naar school te gaan?

Gaan we toe naar een tijd waarin
je binnen 2 minuten

kunt vinden wat je wilt weten?

Het is misschien
een onthutsende vraag,

een vraag die voor mij geformuleerd werd
door Nicholas Negroponte,

maar zou het kunnen zijn dat we
afstevenen op - of ons al bevinden in -

een toekomst waarin kennis achterhaald is?

Dat is verschrikkelijk.
Wij zijn homo sapiens.

Kennis is wat ons onderscheidt van de apen.

Maar bekijk het eens zó.

De natuur had er
100 miljoen jaar voor nodig

om de aap rechtop te laten staan

en homo sapiens te worden.

In slechts 10.000 jaar kregen wij het voor elkaar
om kennis achterhaald te maken.

Als dat geen prestatie is...

Maar we moeten dat integreren
in onze toekomst.

Aanmoediging lijkt
het sleutelwoord te zijn.

In Kuppam

en bij al mijn andere experimenten,

was het simpele woordje 'wow'
genoeg, als eerbewijs aan het leren.

Er is bewijs
vanuit de neurowetenschappen.

Het centrum van ons brein
bevat een reptielachtig deel.

Als het wordt bedreigd,
sluit het alle andere delen af.

De prefrontale cortex,
de delen die kennis opnemen,

alles wordt afgesloten.

Straf en examens
worden gezien als bedreigingen.

We zorgen ervoor dat de hersens
van onze kinderen worden afgesloten

en dan zeggen we: "Presteren."

Waarom bedachten ze zo'n systeem?

Omdat het nodig was.

In de tijd van de grote wereldrijken

had je mensen nodig die konden overleven
in bedreigende situaties.

Als je alleen in een loopgraaf stond

en je overleefde dat,
dan was je geslaagd.

Als je het niet overleefde,
was je gezakt.

Maar die tijd is voorbij.

Hoe moet dat met creativiteit in onze tijd?

We moeten het zwaartepunt
verschuiven

van bedreiging naar plezier.

Ik keerde terug naar Engeland
om Britse grootmoeders te zoeken.

Ik verspreidde oproepen waarin stond:

Ben je een Britse grootmoeder
en heb je breedband en een webcamera,

wil je me dan 1 uur per week
van je vrije tijd geven?

Ik kreeg er 200
in de eerste 2 weken.

Ik ken meer Britse grootmoeders
dan wie ook ter wereld. (Gelach)

Ze worden de 'Omawolk' genoemd.

De 'Omawolk' zit op Internet.

Als een kind problemen heeft,
roepen we een oma op.

Via Skype-contact
zorgt ze voor een oplossing.

Ik heb ze het zien doen
vanuit Diggles,

een dorp in het noordwesten van Engeland,

naar een dorp dat 10.000 km verder ligt,

in Tamil Nadu in India.

Ze krijgt het voor elkaar
met een eeuwenoud gebaar.

"Ssst."

Oké?

Kijk maar.

Grootmoeder: "Je kunt me niet pakken.
Zeg me maar na.

Je kunt me niet pakken."

Kinderen: "Je kunt me niet pakken."

Grootmoeder; "Ik ben het koekenmannetje."
Kinderen: "Ik ben het koekenmannetje."

Grootmoeder: "Goed gedaan! Heel goed."

SM: Wat is hier nu aan de hand?

Volgens mij moeten we

het leerproces zien

als een product van onderwijskundige
zelforganisatie.

Als het onderwijsproces zelf
georganiseerd mag worden,

komt daar leren uit voort.

Je hoeft het leren
niet op te leggen.

Laat het maar gebeuren.

De leerkracht zet het proces in gang

en ziet vanaf afstand toe

hoe het leren tot stand komt.

Dat is waar het om gaat volgens mij.

Maar hoe komen we aan de kennis?

Ik ben van plan om

zelfgeorganiseerde leerruimtes te bouwen.

Het is een combinatie van breedband,.

samenwerking en aanmoediging.

Ik heb dit al op vele scholen,

overal ter wereld uitgeprobeerd.

Docenten zeiden sceptisch:
"Gaat het helemaal vanzelf?"

Ik zei: "Ja, het gaat vanzelf."
"Hoe kom je daarbij?"

Ik zei: "Voor jullie zijn de kinderen
die me dit vertelden,

gezien hun achtergrond
vast niet geloofwaardig."

Hier zie je een SOLE in de praktijk.

(Kinderen praten met elkaar)

Dit is in Engeland.

Hij houdt de orde en rust in de gaten,

want zoals je weet is er geen docent aanwezig.

Meisje: Het totale aantal elektronen is niet gelijk
aan het totale aantal protonen -
SM: Australië

Meisje: - als je er een netto positieve
negatief-elektrische lading aan geeft.

De nettolading van een ion is gelijk
aan het aantal protonen in de ion,

minus het aantal electronen.

SM: Ze is haar leeftijd 10 jaar vooruit.

Voor SOLEs hebben we een leerplan nodig
met belangrijke vragen.

Jullie hebben al gehoord
wat dat betekent.

In de Steentijd keken de mensen

omhoog naar de lucht en zeiden:

"Wat zijn dat voor twinkelende lichtjes?"

Zo ontstond het eerste leerplan,
maar dit soort wonderlijke vragen zijn er niet meer.

Wij houden ons bezig
met de tangens van een hoek.

Maar dat is niet sexy genoeg.

Je zou aan kind van 9 jaar
moeten vragen:

"Als er een meteoriet
op de aarde af zou komen,

hoe zou je dan uitrekenen
of hij zou inslaan of niet?"

Als hij dan zegt: "Hoe doe ik dat?",

dan zeg je: "Het toverwoord is:
de tangens van een hoek."

Laat hem dan alleen
en hij zal er zelf achterkomen.

Hier zie je wat beelden van SOLEs.

Ik heb onvoorstelbare vragen uitgeprobeerd:

Wanneer is de wereld begonnen?
Hoe zal ze eindigen?

Bij kinderen van 9 jaar.

Deze gaat over wat er gebeurt met
de lucht die we inademen.

Kinderen lossen dit op
zonder de hulp van een leerkracht.

De docent stelt alleen maar de vraag,

neemt afstand en prijst het antwoord.

Wat is dus mijn wens?

Mijn wens is,

dat we de toekomst van het leren ontwerpen.

We willen toch geen onderdelen

van een grote menselijke computer zijn?

Dus moeten we een toekomst
voor het leren ontwerpen.

En ik moet - wacht even,

ik moet dit even goed formuleren,

want dit is heel belangrijk.

Ik zou willen helpen bij het ontwerpen
van een leertoekomst,

door kinderen overal ter wereld
te ondersteunen,

hun nieuwsgierigheid en samenwerkingsvermogen
aan te spreken.

Help me bij het bouwen van deze school.

Ze zal de 'School in de wolken' heten.

Het zal een school worden waar kinderen
op intellectueel avontuur gaan,

gedreven door de grote vragen die
hun begeleiders ze hebben gesteld.

Ik wil dit bereiken

door het bouwen van een faciliteit
waar ik dit kan bestuderen.

Een praktisch onbemande faciliteit.

Er is maar één oma,

die gaat over
gezondheid en veiligheid.

De rest gaat via de wolk.

Het licht wordt door de wolk
aan- en uitgedaan

etcetera, etcetera.
Alles komt vanuit de wolk.

Maar ik heb jullie
ergens anders voor nodig.

Jullie kunnen
zelfgeorganiseerde leerplekken creëren.

Thuis, binnen en buiten school,
in clubs.

Het is heel makkelijk.

TED heeft een geweldig document
waarin ze uitleggen hoe je dat doet.

Zouden jullie dat
op alle 5 de continenten

willen doen

en de data naar mij sturen?

Dan zal ik allles samenvoegen,
het overbrengen naar de Wolkenschool

en de toekomst van het leren
vorm geven.

Dat is mijn wens.

En dan tot slot nog dit.

Ik neem jullie mee naar de
top van de Himalaya.

Op 3.600 meter, waar de lucht ijl is,

plaatste ik ooit 2 'Gat-in-de-muur'-computers

en de kinderen vlogen erop af.

Er was een klein meisje
dat overal achter me aan liep.

Ik zei tegen haar:
"Weet je, ik wil ieder kind een computer geven.

Hoe zal ik dat aanpakken?"

Ik probeerde stilletjes een foto
van haar te maken.

Plotseling stak ze zó haar hand op
en zei:

"Schiet maar eens op dan."

(Gelach) (Applaus)

Volgens mij was dat een goed advies.

Ik zal het opvolgen
en stoppen met praten.

Dankjewel. Hartelijk dank.

(Applaus)

Dankjewel. Dankjewel. (Applaus)

Hartelijk dank. Wow. (Applaus)