"ഞാൻ മരിക്കുകയാണോ", സത്യസന്ധമായ ഉത്തരം.

ന്യൂയോര്ക്കിലെ സുഫോല്ക്കില് ഞാന്
കഴിഞ് ഏഴുവര്ഷങ്ങളായി അത്യാഹിത വിഭാഗ മെഡിക്കൽ ടെക്നീഷ്യനായിരുന്നു.

ഞാനായിരുന്നു മണല് ചുഴലികാറ്റിന് മൂലം

കാറപകടത്തില്പ്പെട്ട് രക്ഷപ്പെട്ടവരെ ആദ്യം പരിചരിച്ചയാൾ.

നിങ്ങളും മറ്റുള്ളവരെപോലെയാണെങ്കില്

നിങ്ങളുടെ ഏറ്റവും വലിയ പേടി മരണം തന്നെയാണ്

നമ്മളിലൊരാള് അത് നേര്ത്തേ
തന്നെ തിരിച്ചറിയും.

ചിലര് അങ്ങനെയായിരിക്കില്ല.

അപ്രസിദ്ധമായ ഒരു ഡോക്കുമെന്റഡ് മെഡിക്കല് ടേം

ആണ് ഇപ്പെന്ഡിങ്ങ് ഡൂം എന്നത്.

അതൊരു സൂചന കൂടിയാണ്.

ഒരു മരുന്ന നല്കുന്നയാളെന്ന നിലക്ക്,
എനിക്ക് അതിനെകുറിച്ച്

ആരേക്കാളും നന്നായി പറയാന് കഴിയും,

ഒരു രോഗിക്ക് ഹാര്ട്ട് അറ്റാക്ക്
വന്ന് എന്നെ നോക്കി

അവന് പറയും, "ഞാനിന്ന് മരിക്കുമോ".

ഞങ്ങള് രോഗികളുടെ നില നിരീക്ഷിക്കുന്നതിന്
പ്രാപ്തമായവരാണ്.

എന്റെ ജോലിയെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുകയാണെങ്കില്
ഞാന് പ്രതികരിച്ചത്

മിനുട്ടുകള്മാത്രം മരണത്തിനു ബാക്കിയുള്ള

രോഗികളുടെ അവസ്ഥകളിലാണ്.

അപ്പോള് എനിക്കൊന്നും അവര്ക്കായി ചെയ്യാന്
കഴിയില്ല.

ഇതില്, ഞാനപ്പോള് ചിന്താകുഴപ്പത്തെ
നേരിടുകയായിരുന്നു.

എനിക്ക്, നിങ്ങള് മരിക്കാന് പോകുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞ്,
അവരെ മരണഭീതിയിലാഴ്ത്താം.

അല്ലെങ്കില് അവരോട് നുണപറഞ്ഞ്,
സന്തോഷിപ്പിക്കാം.

എന്റെ ജോലിയുടെ തുടക്കക്കാലത്ത്,
ഞാന് ആശയകുഴപ്പത്തിലായിരുന്നു

ചെറിയ നുണ പറഞ്ഞ്.

ഞാന് പേടിച്ചിരുന്നു.

അവരോട് സത്യം പറയുന്നതിനെകുറിച്ച്
ഞാന് ഭയന്നിരുന്നു.

പറഞ്ഞിരുന്നുവെങ്കില് അവര് മരണ ഭയത്തില്
മരിച്ചേനെ.

ആ ഓര്മകള്ക്കുവേണ്ടി പിടിച്ച്
പറിക്കുന്നെന്നു മാത്രം.

അതെല്ലാം ഒരേയൊരു സംഭവത്താല്
മാറി മറിഞ്ഞു.

അഞ്ച് വര്ഷം മുമ്പ്,ഞാന് ഒരു ബൈക്ക്
ആക്സിഡെന്റിനെതിരെ പ്രതികരിച്ചു.

ഡ്രൈവറിന് നല്ലവണ്ണം പരിക്കേറ്റിരുന്നു.

ഞാനയാളെ പരിചരിച്ചപ്പോൾ,
ഞാന് മനസ്സിലാക്കി അവിടെ ഒന്നും

അവനുവേണ്ടി ചെയ്യാനില്ലെന്ന്.

മറ്റുള്ളവയെപോലെതന്നെ
അയാളും എന്നെയൊന്നു നോക്കി

ഇങ്ങനെ ചോദിച്ചു, ഞാന് മരിക്കാന് പോകുകയാണോ

ആ അവസരത്തില് ഞാന് മറ്റൊന്ന് ചെയ്തു.

അയാളോട് സത്യം പറയാന് തീരുമാനിച്ചു.

ഞാന് അയാളോട് നിങ്ങള് മരിക്കാന് പോകുന്നു എന്ന് പറയാൻ തീരുമാനിച്ചു.

എനിക്കൊന്നും ചെയ്യാനാവില്ല എന്ന് പറയാന്
തീരുമാനിച്ചു.

അയാളുടെ പ്രതിരകരണം എന്നെ സ്തബ്ദനാക്കി.

അയാള് ശാന്തമായി ഒന്നു നോക്കി

അയാളുടെ മുഖങ്ങളില് സമ്മതം മൂളിയിരുന്നു.

ഞാന് വിചാരിച്ചതുപോലെ അവന്

ഭീതിയേയും മരണത്തേയും ഭയന്നില്ല.

ശാന്തമായി നിന്ന്,എന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക്
നോക്കി.

ഞാനതില് ശാന്തിയും,സമാധാനവും കണ്ടു.

ആ നിമിഷത്തില് നിന്നും മുമ്പോട്ട്,
ഞാന് ഒന്നു തീരുമാനിച്ചു

എന്റെ നുണകള്കൊണ്ട് മരണത്തെ ശാന്തമാക്കുന്നത് ശരിയല്ല എന്ന്
എനിക്ക് മനസ്സിലായി.

ഇതുപോലെ എല്ലാവരോടും പ്രതികരിക്കുമ്പോള്

അവരുടെ അവസാന നിമിഷങ്ങളില്

എനിക്കൊന്നും അവരോട് ചെയ്യാനില്ല.

എല്ലായ്പ്പോഴും,

അവര്ക്കെല്ലാം ഒരേ പ്രതികരണമായിരുന്നു
സത്യം അറിയുമ്പോള്.

ശാന്തിയും,സമാധാനവും.

സത്യത്തില്,അവിടെയെല്ലാം ഒരേ
മൂന്നു നിര

ഞാന് നിരീക്ഷിച്ചതില് ഉണ്ടായിരുന്നു.

ആദ്യം നിര എന്നെ സ്ത്ബധനാക്കി.

വിശ്വാസങ്ങൾക്കും, സാംസ്കാരിക വ്യത്യാസങ്ങൾക്കും അതീതമായി,

അവിടെ മാപ്പിന്റെ ആവശ്യമുണ്ട്.

പ്രകൃതിയായി അതവര് തെറ്റ് എന്ന്
വിളിക്കും

അല്ലെങ്കില് കേവലം പശ്ചാതാപം എന്ന്
വിളിക്കും.

അവരുടെ തെറ്റ് പൂര്ണ്ണമാണ്.

ഞാന് ഒരിക്കല് ഒരു ഹാര്ട്ട് അറ്റാക്ക് ബാധിച്ച

ചെറുപ്പക്കാരനെ പരിശോധിച്ചിരുന്നു.

ഞാന് തന്നെത്താന് ഒരുങ്ങി,പിന്നെ
എന്റെ ഉപകരണങ്ങളും

ഈ ആസന്നമായ കാര്ഡിയാക്ക് ആറസ്റ്റിനുവേണ്ടി,

ഞാന് അവന്റെ രോഗത്തെ പറ്റി പറയുവാനൊരുങ്ങി.

എന്നാല് എന്റെ ഭാവം കണ്ട് അതവന്
നേര്ത്തേ മനസ്സിലാക്കി.

അവന്റെ നെഞ്ചില് ഹൃദയത്തെ പുനർപ്രവർത്തിപ്പിക്കുന്ന ഉപകരണം
വച്ചു,

നടക്കാൻ പോകുന്നതിന് ഞാൻ
തയ്യാറെടുക്കുകയായിരുന്നു .

അവനെന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി പറഞ്ഞു,

എന്റെയാഗ്രഹം എനിക്ക് ഇനിയും എന്റെ കുട്ടികളോടൊപ്പവും പേരകുട്ടികളോടൊപ്പവും സമയം ചെലവഴിക്കണം.

എന്റെ സ്വാര്ത്ഥതക്കായി ഞാന് ചെലാവാക്കിയ
സമയത്തിനു പകരം.

ആസ്സന്നമായ മരണത്തിനുമുമ്പില്
നിക്കുന്നു.

അവനും വേണ്ടത് മാപ്പായിരുന്നു.

രണ്ടാമത്തെ നിരയിൽ ഞാന് നിരീക്ഷിച്ചത്,

അവിടെ ഓര്മ്മകളായിരുന്നു.

മനസ്സിലെ ഓര്മ്മകളാണത്,

ആരെയെങ്കിലും സ്നേഹിച്ചത്,അവര്ക്ക്

ഒരുമിച്ച് ജീവിക്കുന്നതിനായി അവര്
വിഷമിക്കേണ്ടിവരുന്നു.

അവിടെ അനശ്വരതയാണ്.

സ്നേഹിച്ചവരുടെ ഹൃദയത്തിന്റെ
ചിന്തകളുടെ.

എന്നെ,എന്റെ സംഘം,അല്ലെങ്കില്
എന്റെ ചുറ്റുപാടിലുള്ളവര്.

എണ്ണാനാവാത്ത സമയത്തില്,എനിക്ക്, എന്റെ
കണ്ണിലേക്ക് നോക്കിയ ഒരു രോഗി

ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു, "നിങ്ങളെന്നെ ഓര്മിക്കില്ലേ".

അവസാനത്തെ നിര ഞാന് നിരീക്ഷിച്ചതില്

എന്റെ ആത്മാവിനെ തൊട്ടതാണ്.

മരണത്തിന് അവരുടെ ജീവിതത്തിന് അര്ത്ഥമുണ്ടോ
എന്നറിയണം.

അവര്ക്ക് അവര് തന്റെ ജീവിതം

അര്ത്ഥമില്ലാതായോ എന്നറിയണം,

ഇത്തരം അനുഭവങ്ങൾ എന്റെ ജോലിയില് നേര്ത്തേ തന്നെ
വന്നിരുന്നു.

ഞാന് ഒരു വിളിയോട് പ്രതികരിച്ചു.

അവിടെയൊരു സ്ത്രീയുണ്ടായിരുന്നു, 50 തോളം വയസ്സുള്ളവർ.

ഒരു വണ്ടിയുടെ ഉള്ളിൽ ഗുരുതരമായി കുടുങ്ങിപ്പോയവർ.

അവള് ടി തരത്തിലുള്ള എല്ലുപോലെയായി.
അമിതമായ വേഗത്തില്.

അത് ശരിക്കും അപകട നില തന്നെയാണ്.

അഗ്നിശമന സേന അവളെ കാറില് നിന്നും
രക്ഷപ്പെടുത്തി.

ഞാന് അവര്ക്ക് സംരക്ഷണം നല്കി.

ഞങ്ങള് സംസാരിക്കുമ്പോള് അവളെന്നോട്
പറഞ്ഞു.

എനിക്ക് എന്റെ ജീവിതത്തില്
ഇനിയും ഏറെ ചെയ്യാനുണ്ട്.

അവൾ ജീവിച്ചു എന്നതിന്റെ അടയാളം ഭൂമിയിൽ ബാക്കിവച്ചില്ലെന്ന്.

പിന്നേയും ഞങ്ങള് സംസാരിക്കുമ്പോള്,

അത്, അവള്ക്ക് രണ്ട് ദത്ത്
പുത്രന്മാർ ഉണ്ടെന്നതിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു.

അവര് മെഡിക്കൽ സ്കൂളിൽ ചേരാൻ തയ്യാറെടുക്കുകയാണ്.

കാരണം അവളുടെ,രണ്ട് കുട്ടികള്ക്കും

ഒര് അവസരം ലഭിച്ചു, വിധി മറ്റൊന്നാണെങ്കിൽ ലഭിക്കാത്തത്.

ആശുപത്രിയില് പോയി മറ്റുള്ളവരുടെ ജീവന്
രക്ഷിക്കുന്നു

ഒരു മെഡിക്കല് ഡോക്ടറായി.

അവളെ വണ്ടിയില് നിന്ന്

പുറത്തെടുക്കാന് 45 മിനുട്ട്
വേണ്ടിവന്നു.

എങ്ങനെയാണെങ്കിലും, അവരെ സ്വതന്ത്യയാക്കുന്നതിനു മുൻപേ അവർ പോയി.

സിനിമയിൽ കാണുന്നത് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുമായിരുന്നു,

നിങ്ങള് ആ അവസാന നിമിഷത്തിലെത്തുമ്പോള്

അത് ശരിക്കും ഭയപ്പെടുത്തുന്നതാണ്.

ഞാന് തിരിച്ചറിയാന് തുടങ്ങി,
അനവധാനമായ സന്ദര്ഭങ്ങളെകുറിച്ച്,

അത് സാധാരണയായി സമാധാനത്തോടൊപ്പവും,
ശാന്തിക്കുമൊപ്പമാണ് കാണാറ്.

അതാണ് ചെറിയ ഒന്ന്,ചെറിയ നിമിഷവും,

നിങ്ങള് ലോകത്തേക്ക് കൊണ്ടുവന്നിട്ടുള്ള
ചെറിയ ഒന്നാണ്

നിങ്ങളുടെ അവസാന നിമിഷങ്ങളില് നിങ്ങള്ക്ക്
സമാധാനം തരിക.

നന്ദി.

(കൈയ്യടി)