เอมี่ มูลินส์ และขาทั้ง 12 คู่ของเธอ
-
0:00 - 0:03ครั้งหนึ่งฉันมีโอกาสคุยกับเด็กกลุ่มหนึ่งประมาณ 300 คน
-
0:03 - 0:05อายุ 6 ถึง 8 ปี ที่พิพิธภัณฑ์เด็ก
-
0:05 - 0:09และฉันก็เอาถุงที่เต็มไปด้วยขาเทียมมาด้วยหนึ่งถุง
-
0:09 - 0:11คล้ายๆ กับขาที่คุณเห็นบนเวทีนี้
-
0:11 - 0:13ฉันเรียงขาทั้งหมดบนโต๊ะให้เด็กๆ ดู
-
0:13 - 0:17จากประสบการณ์ของฉัน เด็กมีความอยากรู้อยากเห็นตามธรรมชาติ
-
0:17 - 0:19เกี่ยวกับสิ่งที่เขาไม่รู้ หรือไม่เข้าใจ
-
0:19 - 0:21หรือไม่เคยประสบพบเจอ
-
0:21 - 0:23เด็กเรียนรู้ที่จะกลัวความแตกต่าง
-
0:23 - 0:26เพียงเมื่อได้รับอิทธิพลจากผู้ใหญ่เท่านั้น
-
0:26 - 0:29ผู้ใหญ่อาจปิดกั้นความอยากรู้ตามธรรมชาติของเด็ก
-
0:29 - 0:32หรือตีกรอบในการตั้งคำถามของเด็ก
-
0:32 - 0:34ด้วยหวังว่าเด็กๆ จะรู้จักเป็นสุภาพชน
-
0:34 - 0:38ฉันเลยนึกถึงภาพครูประถมอยู่ที่ห้องรับรอง
-
0:38 - 0:41เธอบอกกับบรรดาเด็กๆ ซุกซน ว่า "เด็กๆ จ๊ะ ระวังนะ
-
0:41 - 0:43อย่าไปจ้องขาปลอมของเธอ (มันไม่สุภาพ)"
-
0:43 - 0:45แต่ นี่คือจุดประสงค์
-
0:45 - 0:48นี่คือเหตุผลที่ฉันไปที่นั่น ฉันอยากชักชวนให้เด็กๆ ได้มาศึกษาและเรียนรู้
-
0:48 - 0:52ฉันก็เลยตกลงกับผู้ใหญ่
-
0:52 - 0:55ว่าให้เด็กๆ เข้ามา โดยไม่มีผู้ใหญ่ เป็นเวลาสองนาที
-
0:55 - 0:57อยู่กันเอง
-
0:57 - 1:01พอประตูเปิด เด็กๆ ก็มุ่งไปที่โต๊ะ
-
1:01 - 1:04และพวกเขาก็ทั้งจิ้ม ทั้งจับ แล้วจับนิ้วเท้ากระดิกไปมา
-
1:04 - 1:06และพยายามเอาน้ำหนักทั้งตัวลงที่ขาเทียมสำหรับวิ่ง
-
1:06 - 1:08เพื่อดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น
-
1:08 - 1:10ฉันก็พูดว่า "เด็กๆ ขอเวลานิดนึงนะคะ"
-
1:10 - 1:14"ฉันตื่นขึ้นเช้าวันหนึ่ง ฉันตัดสินใจว่าอยากกระโดดข้ามบ้าน
-
1:14 - 1:16บ้านไม่ใหญ่มาก แค่สองหรือสามชั้น
-
1:16 - 1:21ถ้าให้เด็กๆ นึกถึงสัตว์ ฮีโร่ หรือตัวการ์ตูนอะไรก็ได้
-
1:21 - 1:23ที่คิดออกตอนนี้
-
1:23 - 1:25เด็กๆ จะสร้างขาแบบไหนให้ฉัน"
-
1:25 - 1:28เสียงหนึ่งตะโกนตอบทันที "จิงโจ้"
-
1:28 - 1:30"ไม่ ไม่ ไม่ กบสิ"
-
1:30 - 1:32"ไม่ ต้องเป็น โกโก แกดเจ็ต"
-
1:32 - 1:34"ไม่ ไม่ ไม่ น่าจะเป็นเดอะอินเครดิเบิ้ล"
-
1:34 - 1:37และอีกหลายอย่างที่ฉันไม่คุ้นเคย
-
1:37 - 1:39แล้วเด็กอายุแปดขวบคนหนึ่งพูดขึ้นว่า
-
1:39 - 1:43"แล้วไม่อยากบินบ้างหรือ"
-
1:44 - 1:47เด็กทั้งห้อง รวมทั้งฉัน ต่างพูดว่า "นั่นสิ"
-
1:47 - 1:49(เสียงหัวเราะ)
-
1:49 - 1:52ณ เวลานั้น ฉันได้ก้าวจากการเป็นผู้หญิง
-
1:52 - 1:56ที่เด็กๆ คงจะถูกสอนให้เรียกว่า "คนพิการ"
-
1:56 - 2:01เป็นคนหนึ่งที่สามารถทำในสิ่งที่ร่างกายพวกเขาทำไม่ได้
-
2:01 - 2:03คนหนึ่งที่อาจเรียกได้ว่าเป็นยอดมนุษย์
-
2:03 - 2:05น่าสนใจ
-
2:05 - 2:10บางคนอาจเห็นฉันที่ TED เมื่อ 11 ปีก่อน
-
2:10 - 2:14และมีการพูดคุยถึงการสัมมานานี้ว่าสามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตคนได้มากเพียงใด
-
2:14 - 2:18สำหรับทั้งผู้พูดและผู้เข้าร่วม รวมถึงตัวฉันด้วย
-
2:18 - 2:24TED ทำให้ฉันก้าวสู่ทศวรรษใหม่ของการศึกษาชีวิตตัวเอง
-
2:24 - 2:29ตอนนั้น ขาที่ฉันนำเสนอเป็นนวัตกรรมใหม่ในวงการอวัยวะเทียม
-
2:29 - 2:31ฉันได้ขาสำหรับวิ่งทำจากคาร์บอนไฟเบอร์
-
2:31 - 2:33ออกแบบจากขาหลังของเสือชีตาห์
-
2:33 - 2:35ซึ่งคุณคงเห็นบนเวทีเมื่อวานนี้
-
2:35 - 2:41แล้วยังมีขาซิลิโคนที่ทาสีได้เหมือนจริงมาก
-
2:41 - 2:45เวลานั้นเป็นโอกาสของฉันที่จะเรียกหา
-
2:45 - 2:49เหล่านักสร้างสรรค์นอกวงการแพทย์อวัยวะเทียม
-
2:49 - 2:53เพื่อนำความสามารถของพวกเขาสู่วงการวิทยาศาสตร์และศิลปะ
-
2:53 - 2:55ของการสร้างขาเทียม
-
2:55 - 3:00เราจะได้เลิกแยกรูปร่าง การใช้งาน และความสุนทรีย์ ออกจากกัน
-
3:00 - 3:02และหยุดให้คุณค่าแตกต่างกันไป
-
3:02 - 3:06ฉันโชคดีที่หลายคนยินดีให้ความร่วมมือกับฉัน
-
3:06 - 3:11และน่าแปลกที่การเดินทางได้เริ่มต้นขึ้นจากผู้เข้าร่วมสัมมนา TED ท่านหนึ่ง
-
3:11 - 3:14คุณชี เพิร์ลมัน ซึ่งหวังว่าวันนี้ท่านคงจะอยู่ในที่นี้ด้วย
-
3:14 - 3:17สมัยนั้นท่านเป็นบรรณาธิการของนิตยสาร ID
-
3:17 - 3:20ท่านให้ฉันเขียนเรื่องประจำฉบับ
-
3:20 - 3:23เป็นจุดเริ่มของการเดินทางที่ยิ่งใหญ่
-
3:23 - 3:25ช่วงนั้นฉันได้เจอเหตุการณ์ที่น่าสนใจหลายเหตุการณ์
-
3:25 - 3:28ฉันได้รับเชิญหลายต่อหลายครั้งให้ไปพูด
-
3:28 - 3:31เรื่องการออกแบบขาเสือชีตาห์รอบโลก
-
3:31 - 3:34ผู้คนจะเข้ามาหาฉันเมื่อฉันพูดจบ
-
3:34 - 3:36ทั้งชายและหญิง
-
3:36 - 3:38แล้วการสนทนาจะเป็นไปประมาณว่า
-
3:38 - 3:42คุณรู้มั้ยคุณเอมี่ คุณเป็นคนที่มีเสน่ห์มาก
-
3:42 - 3:44คุณไม่เหมือนคนพิการเลย
-
3:44 - 3:45(หัวเราะ)
-
3:45 - 3:47ฉันก็คิด "อืม น่าแปลกนะ
-
3:47 - 3:49"เพราะฉันไม่รู้สึกว่าฉันพิการ"
-
3:49 - 3:54นั่นทำให้ฉันเห็นถึงประเด็น
-
3:54 - 3:56ที่อาจศึกษาได้เกี่ยวกับความงาม
-
3:56 - 3:59ผู้หญิงที่สวยต้องหน้าตาอย่างไร
-
3:59 - 4:01เรือนร่างที่ดึงดูดเป็นอย่างไร
-
4:01 - 4:03และสิ่งที่น่าสนใจ ในแง่ของอัตลักษณ์
-
4:03 - 4:06การเป็นคนพิการนั้นหมายถึงอะไร
-
4:06 - 4:09อย่างพาเมลลา แอนเดอร์สัน มีของปลอมในร่างกายเธอมากกว่าฉันเสียอีก
-
4:09 - 4:11ไม่มีใครเรียกเธอว่าเป็นคนพิการสักคน
-
4:11 - 4:16(เสียงหัวเราะ)
-
4:17 - 4:21นิตยสารเล่มนี้ ผ่านมือของปีเตอร์ ซาวิลล์ นักออกแบบกราฟฟิก
-
4:21 - 4:26ไปยังนักออกแบบเสื้อผ้า อเล็กซานเดอร์ แม็คควีน และช่างภาพ นิก ไนท์
-
4:26 - 4:28ผู้ที่สนใจอยากศึกษาเรื่องนี้เหมือนกัน
-
4:28 - 4:313 เดือนหลังจากสัมมนา TED ฉันก็ได้นั่งเครื่องบิน
-
4:31 - 4:36ไปลอนดอนเพื่อถ่ายแฟชั่นเป็นครั้งแรก
-
4:36 - 4:37ผลที่ได้ก็คือหน้าปกนี้
-
4:37 - 4:40แฟชั่น ทำได้
-
4:40 - 4:443 เดือนหลังจากนั้น ฉันก็เดินแบบให้อเล็กซานเดอร์ แม็คควีน
-
4:44 - 4:49บนขาไม้ที่แกะสลักด้วยมือ ทำจากไม้แอชเนื้อแข็ง
-
4:49 - 4:52ไม่มีใครรู้ ทุกคนคิดว่าเป็นรองเท้าบูทไม้
-
4:52 - 4:54ที่จริง ฉันก็นำคู่นี้มาไว้บนเวทีวันนี้
-
4:55 - 4:59เถาองุ่น ดอกแม็กโนเลีย ยอดเยี่ยมมาก
-
5:00 - 5:03สุนทรียภาพ สำคัญ
-
5:03 - 5:08สุนทรียภาพยกระดับสิ่งที่น่าเบื่อและไม่น่าสนใจ
-
5:08 - 5:10สู่โลกของศิลปะ
-
5:10 - 5:16มันสามารถแปลงสิ่งที่อาจทำให้ผู้คนกลัว
-
5:16 - 5:18เป็นสิ่งที่ดึงดูดให้พวกเขามอง
-
5:18 - 5:21และมอง
-
5:21 - 5:23และอาจเกิดความเข้าใจได้
-
5:23 - 5:27ฉันเรียนรู้สิ่งนี้ด้วยตัวเองจากการผจญภัยครั้งต่อไป
-
5:27 - 5:31ศิลปิน แมททิว บาร์นี ในบทภาพยนตร์ของเขา คือ "วงจรเครมาสเตอร์"
-
5:31 - 5:34นี่เองที่ทำให้ฉันเกิดไอเดียบรรเจิด
-
5:34 - 5:36ว่าขาของฉันสามารถเป็นประติมากรรมที่สวมใส่ได้
-
5:36 - 5:43ถึงจุดนี้ ฉันเริ่มถอยจากความคิดที่ต้องเลียนแบบลักษณะของมนุษย์
-
5:43 - 5:45ที่เคยคิดว่าเป็นความงามสูงสุด
-
5:45 - 5:49เราก็เลยสร้างสิ่งที่คนมักเรียกกันเล่นๆ ว่า ขาแก้ว
-
5:49 - 5:53แม้ว่ามันจะทำจากโพลิยูรีเทนแบบใส
-
5:53 - 5:55ซึ่งก็คือ วัสดุทำลูกโบว์ลิ่งนั่นเอง
-
5:55 - 5:56หนักจริงๆ
-
5:56 - 5:58แล้วเราก็ทำขาคู่นี้ขึ้นโดยหล่อจากดิน
-
5:58 - 6:02โดยมีรากมันฝรั่งโตอยู่ในนั้น และบีทรูทโผล่ออกข้างบน
-
6:02 - 6:04และมีนิ้วเท้าทองเหลืองอย่างงาม
-
6:04 - 6:06รูปนี้จะเห็นชัด
-
6:06 - 6:08อีกตัวละครหนึ่งเป็นครึ่งหญิงครึ่งเสือชีตาห์
-
6:08 - 6:10อุทิศแด่ชีวิตนักกีฬาของฉัน
-
6:10 - 6:13ฉันใช้เวลา 14 ชั่วโมงในการเสริมแต่ง
-
6:13 - 6:17เพื่อเข้าไปอยู่ในร่างสิ่งมีชีวิตที่มีอุ้งเท้า
-
6:17 - 6:21กรงเล็บ และหางที่เหวี่ยงไปมาได้
-
6:21 - 6:23เหมือนจิ้งจก
-
6:23 - 6:24(เสียงหัวเราะ)
-
6:25 - 6:29และขาอีกคู่หนึ่งที่เราร่วมสร้างขึ้นมาคือคู่นี้
-
6:29 - 6:31คล้ายๆ แมงกะพรุน
-
6:31 - 6:33ทำจากโพลิยูรีเทนเช่นกัน
-
6:33 - 6:36และประโยชน์เดียวที่ขาเหล่านี้มี
-
6:36 - 6:39นอกเหนือจากใช้ในภาพยนตร์
-
6:39 - 6:42ก็คือ กระตุ้นความรู้สึกและจุดประกายจินตนาการ
-
6:42 - 6:45ฉะนั้น การคิดนอกกรอบก็สำคัญ
-
6:45 - 6:51วันนี้ฉันมีขาเทียมกว่าหนึ่งโหล
-
6:51 - 6:53ที่คนหลายคนทำมาให้ฉัน
-
6:53 - 6:57ด้วยขาเหล่านี้ ฉันมีอำนาจต่อรองกับพื้นที่ใต้เท้าของฉัน
-
6:57 - 6:59ฉันเปลี่ยนความสูงของตัวเองได้
-
6:59 - 7:01ฉันมีความสูงแตกต่างกันถึง 5 ระดับ
-
7:01 - 7:03(เสียงห้วเราะ)
-
7:03 - 7:05วันนี้ฉันสูง 6 ฟุต 1 นิ้ว
-
7:05 - 7:08ฉันได้คู่นี้มาเมื่อประมาณปีที่แล้ว
-
7:08 - 7:10ที่ดอร์เสต ออร์ธอเพดิก ที่ประเทศอังกฤษ
-
7:10 - 7:12พอฉันนำมันกลับบ้านที่แมนแฮตตัน
-
7:12 - 7:14คืนแรกที่กลับไป ฉันก็ไปงานเลี้ยงแฟนซีงานหนึ่ง
-
7:14 - 7:17และที่งานก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่รู้จักฉันเป็นเวลาหลายปี
-
7:17 - 7:19ที่ความสูงปกติของฉัน 5 ฟุต 8 นิ้ว
-
7:19 - 7:21เธออ้าปากค้างตอนเห็นฉัน
-
7:21 - 7:24และพูดว่า "แต่คุณสูงจังเลย"
-
7:24 - 7:26ฉันตอบว่า "ใช่ สนุกดี ว่ามั้ย"
-
7:26 - 7:28มันเหมือนกับเราใส่ไม้ต่อขายืนอยู่บนไม้ต่อขาอีกที
-
7:28 - 7:31แต่ฉันได้ความรู้สึกใหม่กับการถูกประตูหนีบ
-
7:31 - 7:33ที่ไม่เคยคิดว่าจะได้สัมผัสมาก่อน
-
7:33 - 7:36และฉันก็สนุกกับมัน
-
7:36 - 7:38เธอมองฉัน
-
7:38 - 7:40และพูดว่า "แต่เอมี่ มันไม่ยุติธรรมเลย"
-
7:40 - 7:43(เสียงหัวเราะ)
-
7:43 - 7:45(เสียงปรบมือ)
-
7:45 - 7:49สิ่งที่ตลกที่สุดคือ เธอหมายความอย่างที่พูดจริงๆ
-
7:49 - 7:51ไม่ยุติธรรมเลยที่คุณเปลี่ยนความสูงได้
-
7:51 - 7:53อย่างต้องการ
-
7:53 - 7:55และวินาทีนั้นฉันก็รู้
-
7:55 - 7:58ฉันรู้ว่าประเด็นของสังคม
-
7:58 - 8:00ได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
-
8:00 - 8:02ในทศวรรษที่ผ่านมา
-
8:02 - 8:07ไม่ใช่ประเด็นเกี่ยวกับการเอาชนะความบกพร่องอีกต่อไป
-
8:07 - 8:09แต่เป็นประเด็นของความลึกซึ้ง
-
8:09 - 8:13เป็นประเด็นของความสามารถ
-
8:13 - 8:18ขาเทียมไม่ได้แสดงถึงความจำเป็นที่ต้องทดแทนสิ่งที่ขาดหายอีกต่อไป
-
8:18 - 8:21แต่เป็นสัญลักษณ์ว่าผู้สวมนั้น
-
8:21 - 8:24มีพลังที่จะสร้างสรรค์อะไรก็ตามที่เขาต้องการสร้าง
-
8:24 - 8:26ในพื้นที่นั้น
-
8:26 - 8:29ดังนั้น คนที่สังคมเคยบัญญัติว่าเป็น "คนพิการ"
-
8:29 - 8:34บัดนี้ได้กลายเป็นเป็นสถาปนิกของอัตลักษณ์ตัวเอง
-
8:34 - 8:36และเปลี่ยนแปลงอัตลักษณ์ของตนไปเรื่อยๆ
-
8:36 - 8:38โดยการออกแบบร่างกายของตน
-
8:38 - 8:41จากอำนาจแห่งตัวตน
-
8:41 - 8:46สิ่งที่ทำให้ฉันตื่นเต้นตอนนี้
-
8:46 - 8:50คือเมื่อมีการรวมเทคโนโลยีล้ำยุค
-
8:50 - 8:52ศาสตร์หุ่นยนต์ ไบโอนิกส์
-
8:52 - 8:54กับสุนทรียภาพที่มีมานมนาน
-
8:54 - 9:00เราเริ่มเข้าใจความเป็นมนุษย์ของเรามากขึ้น
-
9:00 - 9:05ฉันคิดว่าถ้าเราอยากจะค้นพบที่สุดแห่งความสามารถ
-
9:05 - 9:07ของความเป็นมนุษย์
-
9:07 - 9:11เราต้องเฉลิมฉลองความแข็งแกร่งที่เจ็บปวด
-
9:11 - 9:14และความบกพร่องที่งดงามทั้งหมดที่เรามี
-
9:14 - 9:17อย่างที่ไชล็อก ตัวละครหนึ่งของเชคสเปียร์ พูดว่า
-
9:17 - 9:21หากท่านแทงเรา เลือดเราไม่ไหลหรือ
-
9:21 - 9:24และหากท่านแหย่เรา เราไม่หัวเราะหรอกหรือ"
-
9:24 - 9:27ความเป็นมนุษย์ของเรา
-
9:27 - 9:29และความสามารถทั้งหมดที่อยู่ในตัวเรา
-
9:29 - 9:32นี้เองที่ทำให้เรางดงาม
-
9:32 - 9:33ขอบคุณ
-
9:33 - 9:40(เสียงปรบมือ)
- Title:
- เอมี่ มูลินส์ และขาทั้ง 12 คู่ของเธอ
- Speaker:
- Aimee Mullins
- Description:
-
more » « less
นักกีฬา นักแสดง และนักกิจกรรม เอมี่ มูลินส์ มาพูดคุยเกี่ยวกับขาเทียมของเธอ ซึ่งมีถึง 12 คู่ด้วยกัน และพลังอำนาจที่ขาเทียมทั้ง 12 คู่นี้มอบให้แก่เธอ ไม่ว่าจะเป็นความเร็ว ความงาม และความสูงที่เพิ่มขึ้นอีก 6 นิ้ว ด้วยลีลาที่เรียบง่าย ไอมี มูลินส์ จะนำเสนอมิติใหม่ในการมองเรือนร่างของมนุษย์
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 09:46
|
Tanya Sritanyalucksana added a translation |