WEBVTT

00:00:00.000 --> 00:00:03.000
ครั้งหนึ่งฉันมีโอกาสคุยกับเด็กกลุ่มหนึ่งประมาณ 300 คน

00:00:03.000 --> 00:00:05.000
อายุ 6 ถึง 8 ปี ที่พิพิธภัณฑ์เด็ก

00:00:05.000 --> 00:00:09.000
และฉันก็เอาถุงที่เต็มไปด้วยขาเทียมมาด้วยหนึ่งถุง

00:00:09.000 --> 00:00:11.000
คล้ายๆ กับขาที่คุณเห็นบนเวทีนี้

00:00:11.000 --> 00:00:13.000
ฉันเรียงขาทั้งหมดบนโต๊ะให้เด็กๆ ดู

00:00:13.000 --> 00:00:17.000
จากประสบการณ์ของฉัน เด็กมีความอยากรู้อยากเห็นตามธรรมชาติ

00:00:17.000 --> 00:00:19.000
เกี่ยวกับสิ่งที่เขาไม่รู้ หรือไม่เข้าใจ

00:00:19.000 --> 00:00:21.000
หรือไม่เคยประสบพบเจอ

00:00:21.000 --> 00:00:23.000
เด็กเรียนรู้ที่จะกลัวความแตกต่าง

00:00:23.000 --> 00:00:26.000
เพียงเมื่อได้รับอิทธิพลจากผู้ใหญ่เท่านั้น

00:00:26.000 --> 00:00:29.000
ผู้ใหญ่อาจปิดกั้นความอยากรู้ตามธรรมชาติของเด็ก

00:00:29.000 --> 00:00:32.000
หรือตีกรอบในการตั้งคำถามของเด็ก

00:00:32.000 --> 00:00:34.000
ด้วยหวังว่าเด็กๆ จะรู้จักเป็นสุภาพชน

00:00:34.000 --> 00:00:38.000
ฉันเลยนึกถึงภาพครูประถมอยู่ที่ห้องรับรอง

00:00:38.000 --> 00:00:41.000
เธอบอกกับบรรดาเด็กๆ ซุกซน ว่า "เด็กๆ จ๊ะ ระวังนะ

00:00:41.000 --> 00:00:43.000
อย่าไปจ้องขาปลอมของเธอ (มันไม่สุภาพ)"

NOTE Paragraph

00:00:43.000 --> 00:00:45.000
แต่ นี่คือจุดประสงค์

00:00:45.000 --> 00:00:48.000
นี่คือเหตุผลที่ฉันไปที่นั่น ฉันอยากชักชวนให้เด็กๆ ได้มาศึกษาและเรียนรู้

00:00:48.000 --> 00:00:52.000
ฉันก็เลยตกลงกับผู้ใหญ่

00:00:52.000 --> 00:00:55.000
ว่าให้เด็กๆ เข้ามา โดยไม่มีผู้ใหญ่ เป็นเวลาสองนาที

00:00:55.000 --> 00:00:57.000
อยู่กันเอง

00:00:57.000 --> 00:01:01.000
พอประตูเปิด เด็กๆ ก็มุ่งไปที่โต๊ะ

00:01:01.000 --> 00:01:04.000
และพวกเขาก็ทั้งจิ้ม ทั้งจับ แล้วจับนิ้วเท้ากระดิกไปมา

00:01:04.000 --> 00:01:06.000
และพยายามเอาน้ำหนักทั้งตัวลงที่ขาเทียมสำหรับวิ่ง

00:01:06.000 --> 00:01:08.000
เพื่อดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น

00:01:08.000 --> 00:01:10.000
ฉันก็พูดว่า "เด็กๆ ขอเวลานิดนึงนะคะ"

00:01:10.000 --> 00:01:14.000
"ฉันตื่นขึ้นเช้าวันหนึ่ง ฉันตัดสินใจว่าอยากกระโดดข้ามบ้าน

00:01:14.000 --> 00:01:16.000
บ้านไม่ใหญ่มาก แค่สองหรือสามชั้น

00:01:16.000 --> 00:01:21.000
ถ้าให้เด็กๆ นึกถึงสัตว์ ฮีโร่ หรือตัวการ์ตูนอะไรก็ได้

00:01:21.000 --> 00:01:23.000
ที่คิดออกตอนนี้

00:01:23.000 --> 00:01:25.000
เด็กๆ จะสร้างขาแบบไหนให้ฉัน"

NOTE Paragraph

00:01:25.000 --> 00:01:28.000
เสียงหนึ่งตะโกนตอบทันที "จิงโจ้"

00:01:28.000 --> 00:01:30.000
"ไม่ ไม่ ไม่ กบสิ"

00:01:30.000 --> 00:01:32.000
"ไม่ ต้องเป็น โกโก แกดเจ็ต"

00:01:32.000 --> 00:01:34.000
"ไม่ ไม่ ไม่ น่าจะเป็นเดอะอินเครดิเบิ้ล"

00:01:34.000 --> 00:01:37.000
และอีกหลายอย่างที่ฉันไม่คุ้นเคย

00:01:37.000 --> 00:01:39.000
แล้วเด็กอายุแปดขวบคนหนึ่งพูดขึ้นว่า

00:01:39.000 --> 00:01:43.000
"แล้วไม่อยากบินบ้างหรือ"

00:01:44.000 --> 00:01:47.000
เด็กทั้งห้อง รวมทั้งฉัน ต่างพูดว่า "นั่นสิ"

00:01:47.000 --> 00:01:49.000
(เสียงหัวเราะ)

00:01:49.000 --> 00:01:52.000
ณ เวลานั้น ฉันได้ก้าวจากการเป็นผู้หญิง

00:01:52.000 --> 00:01:56.000
ที่เด็กๆ คงจะถูกสอนให้เรียกว่า "คนพิการ"

00:01:56.000 --> 00:02:01.000
เป็นคนหนึ่งที่สามารถทำในสิ่งที่ร่างกายพวกเขาทำไม่ได้

00:02:01.000 --> 00:02:03.000
คนหนึ่งที่อาจเรียกได้ว่าเป็นยอดมนุษย์

00:02:03.000 --> 00:02:05.000
น่าสนใจ

NOTE Paragraph

00:02:05.000 --> 00:02:10.000
บางคนอาจเห็นฉันที่ TED เมื่อ 11 ปีก่อน

00:02:10.000 --> 00:02:14.000
และมีการพูดคุยถึงการสัมมานานี้ว่าสามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตคนได้มากเพียงใด

00:02:14.000 --> 00:02:18.000
สำหรับทั้งผู้พูดและผู้เข้าร่วม รวมถึงตัวฉันด้วย

00:02:18.000 --> 00:02:24.000
TED ทำให้ฉันก้าวสู่ทศวรรษใหม่ของการศึกษาชีวิตตัวเอง

00:02:24.000 --> 00:02:29.000
ตอนนั้น ขาที่ฉันนำเสนอเป็นนวัตกรรมใหม่ในวงการอวัยวะเทียม

00:02:29.000 --> 00:02:31.000
ฉันได้ขาสำหรับวิ่งทำจากคาร์บอนไฟเบอร์

00:02:31.000 --> 00:02:33.000
ออกแบบจากขาหลังของเสือชีตาห์

00:02:33.000 --> 00:02:35.000
ซึ่งคุณคงเห็นบนเวทีเมื่อวานนี้

00:02:35.000 --> 00:02:41.000
แล้วยังมีขาซิลิโคนที่ทาสีได้เหมือนจริงมาก

NOTE Paragraph

00:02:41.000 --> 00:02:45.000
เวลานั้นเป็นโอกาสของฉันที่จะเรียกหา

00:02:45.000 --> 00:02:49.000
เหล่านักสร้างสรรค์นอกวงการแพทย์อวัยวะเทียม

00:02:49.000 --> 00:02:53.000
เพื่อนำความสามารถของพวกเขาสู่วงการวิทยาศาสตร์และศิลปะ

00:02:53.000 --> 00:02:55.000
ของการสร้างขาเทียม

00:02:55.000 --> 00:03:00.000
เราจะได้เลิกแยกรูปร่าง การใช้งาน และความสุนทรีย์ ออกจากกัน

00:03:00.000 --> 00:03:02.000
และหยุดให้คุณค่าแตกต่างกันไป

00:03:02.000 --> 00:03:06.000
ฉันโชคดีที่หลายคนยินดีให้ความร่วมมือกับฉัน

00:03:06.000 --> 00:03:11.000
และน่าแปลกที่การเดินทางได้เริ่มต้นขึ้นจากผู้เข้าร่วมสัมมนา TED ท่านหนึ่ง

00:03:11.000 --> 00:03:14.000
คุณชี เพิร์ลมัน ซึ่งหวังว่าวันนี้ท่านคงจะอยู่ในที่นี้ด้วย

00:03:14.000 --> 00:03:17.000
สมัยนั้นท่านเป็นบรรณาธิการของนิตยสาร ID

00:03:17.000 --> 00:03:20.000
ท่านให้ฉันเขียนเรื่องประจำฉบับ

NOTE Paragraph

00:03:20.000 --> 00:03:23.000
เป็นจุดเริ่มของการเดินทางที่ยิ่งใหญ่

00:03:23.000 --> 00:03:25.000
ช่วงนั้นฉันได้เจอเหตุการณ์ที่น่าสนใจหลายเหตุการณ์

00:03:25.000 --> 00:03:28.000
ฉันได้รับเชิญหลายต่อหลายครั้งให้ไปพูด

00:03:28.000 --> 00:03:31.000
เรื่องการออกแบบขาเสือชีตาห์รอบโลก

00:03:31.000 --> 00:03:34.000
ผู้คนจะเข้ามาหาฉันเมื่อฉันพูดจบ

00:03:34.000 --> 00:03:36.000
ทั้งชายและหญิง

00:03:36.000 --> 00:03:38.000
แล้วการสนทนาจะเป็นไปประมาณว่า

00:03:38.000 --> 00:03:42.000
คุณรู้มั้ยคุณเอมี่ คุณเป็นคนที่มีเสน่ห์มาก

00:03:42.000 --> 00:03:44.000
คุณไม่เหมือนคนพิการเลย

00:03:44.000 --> 00:03:45.000
(หัวเราะ)

00:03:45.000 --> 00:03:47.000
ฉันก็คิด "อืม น่าแปลกนะ

00:03:47.000 --> 00:03:49.000
"เพราะฉันไม่รู้สึกว่าฉันพิการ"

00:03:49.000 --> 00:03:54.000
นั่นทำให้ฉันเห็นถึงประเด็น

00:03:54.000 --> 00:03:56.000
ที่อาจศึกษาได้เกี่ยวกับความงาม

00:03:56.000 --> 00:03:59.000
ผู้หญิงที่สวยต้องหน้าตาอย่างไร

00:03:59.000 --> 00:04:01.000
เรือนร่างที่ดึงดูดเป็นอย่างไร

00:04:01.000 --> 00:04:03.000
และสิ่งที่น่าสนใจ ในแง่ของอัตลักษณ์

00:04:03.000 --> 00:04:06.000
การเป็นคนพิการนั้นหมายถึงอะไร

00:04:06.000 --> 00:04:09.000
อย่างพาเมลลา แอนเดอร์สัน มีของปลอมในร่างกายเธอมากกว่าฉันเสียอีก

00:04:09.000 --> 00:04:11.000
ไม่มีใครเรียกเธอว่าเป็นคนพิการสักคน

00:04:11.000 --> 00:04:16.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:04:17.000 --> 00:04:21.000
นิตยสารเล่มนี้ ผ่านมือของปีเตอร์ ซาวิลล์ นักออกแบบกราฟฟิก

00:04:21.000 --> 00:04:26.000
ไปยังนักออกแบบเสื้อผ้า อเล็กซานเดอร์ แม็คควีน และช่างภาพ นิก ไนท์

00:04:26.000 --> 00:04:28.000
ผู้ที่สนใจอยากศึกษาเรื่องนี้เหมือนกัน

00:04:28.000 --> 00:04:31.000
3 เดือนหลังจากสัมมนา TED ฉันก็ได้นั่งเครื่องบิน

00:04:31.000 --> 00:04:36.000
ไปลอนดอนเพื่อถ่ายแฟชั่นเป็นครั้งแรก

00:04:36.000 --> 00:04:37.000
ผลที่ได้ก็คือหน้าปกนี้

00:04:37.000 --> 00:04:40.000
แฟชั่น ทำได้

00:04:40.000 --> 00:04:44.000
3 เดือนหลังจากนั้น ฉันก็เดินแบบให้อเล็กซานเดอร์ แม็คควีน

00:04:44.000 --> 00:04:49.000
บนขาไม้ที่แกะสลักด้วยมือ ทำจากไม้แอชเนื้อแข็ง

00:04:49.000 --> 00:04:52.000
ไม่มีใครรู้ ทุกคนคิดว่าเป็นรองเท้าบูทไม้

00:04:52.000 --> 00:04:54.000
ที่จริง ฉันก็นำคู่นี้มาไว้บนเวทีวันนี้

00:04:55.000 --> 00:04:59.000
เถาองุ่น ดอกแม็กโนเลีย ยอดเยี่ยมมาก

00:05:00.000 --> 00:05:03.000
สุนทรียภาพ สำคัญ

00:05:03.000 --> 00:05:08.000
สุนทรียภาพยกระดับสิ่งที่น่าเบื่อและไม่น่าสนใจ

00:05:08.000 --> 00:05:10.000
สู่โลกของศิลปะ

00:05:10.000 --> 00:05:16.000
มันสามารถแปลงสิ่งที่อาจทำให้ผู้คนกลัว

00:05:16.000 --> 00:05:18.000
เป็นสิ่งที่ดึงดูดให้พวกเขามอง

00:05:18.000 --> 00:05:21.000
และมอง

00:05:21.000 --> 00:05:23.000
และอาจเกิดความเข้าใจได้

NOTE Paragraph

00:05:23.000 --> 00:05:27.000
ฉันเรียนรู้สิ่งนี้ด้วยตัวเองจากการผจญภัยครั้งต่อไป

00:05:27.000 --> 00:05:31.000
ศิลปิน แมททิว บาร์นี ในบทภาพยนตร์ของเขา คือ "วงจรเครมาสเตอร์"

00:05:31.000 --> 00:05:34.000
นี่เองที่ทำให้ฉันเกิดไอเดียบรรเจิด

00:05:34.000 --> 00:05:36.000
ว่าขาของฉันสามารถเป็นประติมากรรมที่สวมใส่ได้

00:05:36.000 --> 00:05:43.000
ถึงจุดนี้ ฉันเริ่มถอยจากความคิดที่ต้องเลียนแบบลักษณะของมนุษย์

00:05:43.000 --> 00:05:45.000
ที่เคยคิดว่าเป็นความงามสูงสุด

00:05:45.000 --> 00:05:49.000
เราก็เลยสร้างสิ่งที่คนมักเรียกกันเล่นๆ ว่า ขาแก้ว

00:05:49.000 --> 00:05:53.000
แม้ว่ามันจะทำจากโพลิยูรีเทนแบบใส

00:05:53.000 --> 00:05:55.000
ซึ่งก็คือ วัสดุทำลูกโบว์ลิ่งนั่นเอง

00:05:55.000 --> 00:05:56.000
หนักจริงๆ

00:05:56.000 --> 00:05:58.000
แล้วเราก็ทำขาคู่นี้ขึ้นโดยหล่อจากดิน

00:05:58.000 --> 00:06:02.000
โดยมีรากมันฝรั่งโตอยู่ในนั้น และบีทรูทโผล่ออกข้างบน

00:06:02.000 --> 00:06:04.000
และมีนิ้วเท้าทองเหลืองอย่างงาม

00:06:04.000 --> 00:06:06.000
รูปนี้จะเห็นชัด

00:06:06.000 --> 00:06:08.000
อีกตัวละครหนึ่งเป็นครึ่งหญิงครึ่งเสือชีตาห์

00:06:08.000 --> 00:06:10.000
อุทิศแด่ชีวิตนักกีฬาของฉัน

00:06:10.000 --> 00:06:13.000
ฉันใช้เวลา 14 ชั่วโมงในการเสริมแต่ง

00:06:13.000 --> 00:06:17.000
เพื่อเข้าไปอยู่ในร่างสิ่งมีชีวิตที่มีอุ้งเท้า

00:06:17.000 --> 00:06:21.000
กรงเล็บ และหางที่เหวี่ยงไปมาได้

00:06:21.000 --> 00:06:23.000
เหมือนจิ้งจก

00:06:23.000 --> 00:06:24.000
(เสียงหัวเราะ)

00:06:25.000 --> 00:06:29.000
และขาอีกคู่หนึ่งที่เราร่วมสร้างขึ้นมาคือคู่นี้

00:06:29.000 --> 00:06:31.000
คล้ายๆ แมงกะพรุน

00:06:31.000 --> 00:06:33.000
ทำจากโพลิยูรีเทนเช่นกัน

00:06:33.000 --> 00:06:36.000
และประโยชน์เดียวที่ขาเหล่านี้มี

00:06:36.000 --> 00:06:39.000
นอกเหนือจากใช้ในภาพยนตร์

00:06:39.000 --> 00:06:42.000
ก็คือ กระตุ้นความรู้สึกและจุดประกายจินตนาการ

00:06:42.000 --> 00:06:45.000
ฉะนั้น การคิดนอกกรอบก็สำคัญ

NOTE Paragraph

00:06:45.000 --> 00:06:51.000
วันนี้ฉันมีขาเทียมกว่าหนึ่งโหล

00:06:51.000 --> 00:06:53.000
ที่คนหลายคนทำมาให้ฉัน

00:06:53.000 --> 00:06:57.000
ด้วยขาเหล่านี้ ฉันมีอำนาจต่อรองกับพื้นที่ใต้เท้าของฉัน

00:06:57.000 --> 00:06:59.000
ฉันเปลี่ยนความสูงของตัวเองได้

00:06:59.000 --> 00:07:01.000
ฉันมีความสูงแตกต่างกันถึง 5 ระดับ

00:07:01.000 --> 00:07:03.000
(เสียงห้วเราะ)

00:07:03.000 --> 00:07:05.000
วันนี้ฉันสูง 6 ฟุต 1 นิ้ว

00:07:05.000 --> 00:07:08.000
ฉันได้คู่นี้มาเมื่อประมาณปีที่แล้ว

00:07:08.000 --> 00:07:10.000
ที่ดอร์เสต ออร์ธอเพดิก ที่ประเทศอังกฤษ

00:07:10.000 --> 00:07:12.000
พอฉันนำมันกลับบ้านที่แมนแฮตตัน

00:07:12.000 --> 00:07:14.000
คืนแรกที่กลับไป ฉันก็ไปงานเลี้ยงแฟนซีงานหนึ่ง

00:07:14.000 --> 00:07:17.000
และที่งานก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่รู้จักฉันเป็นเวลาหลายปี

00:07:17.000 --> 00:07:19.000
ที่ความสูงปกติของฉัน 5 ฟุต 8 นิ้ว

00:07:19.000 --> 00:07:21.000
เธออ้าปากค้างตอนเห็นฉัน

00:07:21.000 --> 00:07:24.000
และพูดว่า "แต่คุณสูงจังเลย"

00:07:24.000 --> 00:07:26.000
ฉันตอบว่า "ใช่ สนุกดี ว่ามั้ย"

00:07:26.000 --> 00:07:28.000
มันเหมือนกับเราใส่ไม้ต่อขายืนอยู่บนไม้ต่อขาอีกที

00:07:28.000 --> 00:07:31.000
แต่ฉันได้ความรู้สึกใหม่กับการถูกประตูหนีบ

00:07:31.000 --> 00:07:33.000
ที่ไม่เคยคิดว่าจะได้สัมผัสมาก่อน

00:07:33.000 --> 00:07:36.000
และฉันก็สนุกกับมัน

00:07:36.000 --> 00:07:38.000
เธอมองฉัน

00:07:38.000 --> 00:07:40.000
และพูดว่า "แต่เอมี่ มันไม่ยุติธรรมเลย"

00:07:40.000 --> 00:07:43.000
(เสียงหัวเราะ)

00:07:43.000 --> 00:07:45.000
(เสียงปรบมือ)

00:07:45.000 --> 00:07:49.000
สิ่งที่ตลกที่สุดคือ เธอหมายความอย่างที่พูดจริงๆ

00:07:49.000 --> 00:07:51.000
ไม่ยุติธรรมเลยที่คุณเปลี่ยนความสูงได้

00:07:51.000 --> 00:07:53.000
อย่างต้องการ

NOTE Paragraph

00:07:53.000 --> 00:07:55.000
และวินาทีนั้นฉันก็รู้

00:07:55.000 --> 00:07:58.000
ฉันรู้ว่าประเด็นของสังคม

00:07:58.000 --> 00:08:00.000
ได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

00:08:00.000 --> 00:08:02.000
ในทศวรรษที่ผ่านมา

00:08:02.000 --> 00:08:07.000
ไม่ใช่ประเด็นเกี่ยวกับการเอาชนะความบกพร่องอีกต่อไป

00:08:07.000 --> 00:08:09.000
แต่เป็นประเด็นของความลึกซึ้ง

00:08:09.000 --> 00:08:13.000
เป็นประเด็นของความสามารถ

00:08:13.000 --> 00:08:18.000
ขาเทียมไม่ได้แสดงถึงความจำเป็นที่ต้องทดแทนสิ่งที่ขาดหายอีกต่อไป

00:08:18.000 --> 00:08:21.000
แต่เป็นสัญลักษณ์ว่าผู้สวมนั้น

00:08:21.000 --> 00:08:24.000
มีพลังที่จะสร้างสรรค์อะไรก็ตามที่เขาต้องการสร้าง

00:08:24.000 --> 00:08:26.000
ในพื้นที่นั้น

00:08:26.000 --> 00:08:29.000
ดังนั้น คนที่สังคมเคยบัญญัติว่าเป็น "คนพิการ"

00:08:29.000 --> 00:08:34.000
บัดนี้ได้กลายเป็นเป็นสถาปนิกของอัตลักษณ์ตัวเอง

00:08:34.000 --> 00:08:36.000
และเปลี่ยนแปลงอัตลักษณ์ของตนไปเรื่อยๆ

00:08:36.000 --> 00:08:38.000
โดยการออกแบบร่างกายของตน

00:08:38.000 --> 00:08:41.000
จากอำนาจแห่งตัวตน

00:08:41.000 --> 00:08:46.000
สิ่งที่ทำให้ฉันตื่นเต้นตอนนี้

00:08:46.000 --> 00:08:50.000
คือเมื่อมีการรวมเทคโนโลยีล้ำยุค

00:08:50.000 --> 00:08:52.000
ศาสตร์หุ่นยนต์ ไบโอนิกส์

00:08:52.000 --> 00:08:54.000
กับสุนทรียภาพที่มีมานมนาน

00:08:54.000 --> 00:09:00.000
เราเริ่มเข้าใจความเป็นมนุษย์ของเรามากขึ้น

00:09:00.000 --> 00:09:05.000
ฉันคิดว่าถ้าเราอยากจะค้นพบที่สุดแห่งความสามารถ

00:09:05.000 --> 00:09:07.000
ของความเป็นมนุษย์

00:09:07.000 --> 00:09:11.000
เราต้องเฉลิมฉลองความแข็งแกร่งที่เจ็บปวด

00:09:11.000 --> 00:09:14.000
และความบกพร่องที่งดงามทั้งหมดที่เรามี

00:09:14.000 --> 00:09:17.000
อย่างที่ไชล็อก ตัวละครหนึ่งของเชคสเปียร์ พูดว่า

00:09:17.000 --> 00:09:21.000
หากท่านแทงเรา เลือดเราไม่ไหลหรือ

00:09:21.000 --> 00:09:24.000
และหากท่านแหย่เรา เราไม่หัวเราะหรอกหรือ"

00:09:24.000 --> 00:09:27.000
ความเป็นมนุษย์ของเรา

00:09:27.000 --> 00:09:29.000
และความสามารถทั้งหมดที่อยู่ในตัวเรา

00:09:29.000 --> 00:09:32.000
นี้เองที่ทำให้เรางดงาม

00:09:32.000 --> 00:09:33.000
ขอบคุณ

00:09:33.000 --> 00:09:40.000
(เสียงปรบมือ)