1
00:00:00,000 --> 00:00:03,000
ครั้งหนึ่งฉันมีโอกาสคุยกับเด็กกลุ่มหนึ่งประมาณ 300 คน

2
00:00:03,000 --> 00:00:05,000
อายุ 6 ถึง 8 ปี ที่พิพิธภัณฑ์เด็ก

3
00:00:05,000 --> 00:00:09,000
และฉันก็เอาถุงที่เต็มไปด้วยขาเทียมมาด้วยหนึ่งถุง

4
00:00:09,000 --> 00:00:11,000
คล้ายๆ กับขาที่คุณเห็นบนเวทีนี้

5
00:00:11,000 --> 00:00:13,000
ฉันเรียงขาทั้งหมดบนโต๊ะให้เด็กๆ ดู

6
00:00:13,000 --> 00:00:17,000
จากประสบการณ์ของฉัน เด็กมีความอยากรู้อยากเห็นตามธรรมชาติ

7
00:00:17,000 --> 00:00:19,000
เกี่ยวกับสิ่งที่เขาไม่รู้ หรือไม่เข้าใจ

8
00:00:19,000 --> 00:00:21,000
หรือไม่เคยประสบพบเจอ

9
00:00:21,000 --> 00:00:23,000
เด็กเรียนรู้ที่จะกลัวความแตกต่าง

10
00:00:23,000 --> 00:00:26,000
เพียงเมื่อได้รับอิทธิพลจากผู้ใหญ่เท่านั้น

11
00:00:26,000 --> 00:00:29,000
ผู้ใหญ่อาจปิดกั้นความอยากรู้ตามธรรมชาติของเด็ก

12
00:00:29,000 --> 00:00:32,000
หรือตีกรอบในการตั้งคำถามของเด็ก

13
00:00:32,000 --> 00:00:34,000
ด้วยหวังว่าเด็กๆ จะรู้จักเป็นสุภาพชน

14
00:00:34,000 --> 00:00:38,000
ฉันเลยนึกถึงภาพครูประถมอยู่ที่ห้องรับรอง

15
00:00:38,000 --> 00:00:41,000
เธอบอกกับบรรดาเด็กๆ ซุกซน ว่า "เด็กๆ จ๊ะ ระวังนะ

16
00:00:41,000 --> 00:00:43,000
อย่าไปจ้องขาปลอมของเธอ (มันไม่สุภาพ)"

17
00:00:43,000 --> 00:00:45,000
แต่ นี่คือจุดประสงค์

18
00:00:45,000 --> 00:00:48,000
นี่คือเหตุผลที่ฉันไปที่นั่น ฉันอยากชักชวนให้เด็กๆ ได้มาศึกษาและเรียนรู้

19
00:00:48,000 --> 00:00:52,000
ฉันก็เลยตกลงกับผู้ใหญ่

20
00:00:52,000 --> 00:00:55,000
ว่าให้เด็กๆ เข้ามา โดยไม่มีผู้ใหญ่ เป็นเวลาสองนาที

21
00:00:55,000 --> 00:00:57,000
อยู่กันเอง

22
00:00:57,000 --> 00:01:01,000
พอประตูเปิด เด็กๆ ก็มุ่งไปที่โต๊ะ

23
00:01:01,000 --> 00:01:04,000
และพวกเขาก็ทั้งจิ้ม ทั้งจับ แล้วจับนิ้วเท้ากระดิกไปมา

24
00:01:04,000 --> 00:01:06,000
และพยายามเอาน้ำหนักทั้งตัวลงที่ขาเทียมสำหรับวิ่ง

25
00:01:06,000 --> 00:01:08,000
เพื่อดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น

26
00:01:08,000 --> 00:01:10,000
ฉันก็พูดว่า "เด็กๆ ขอเวลานิดนึงนะคะ"

27
00:01:10,000 --> 00:01:14,000
"ฉันตื่นขึ้นเช้าวันหนึ่ง ฉันตัดสินใจว่าอยากกระโดดข้ามบ้าน

28
00:01:14,000 --> 00:01:16,000
บ้านไม่ใหญ่มาก แค่สองหรือสามชั้น

29
00:01:16,000 --> 00:01:21,000
ถ้าให้เด็กๆ นึกถึงสัตว์ ฮีโร่ หรือตัวการ์ตูนอะไรก็ได้

30
00:01:21,000 --> 00:01:23,000
ที่คิดออกตอนนี้

31
00:01:23,000 --> 00:01:25,000
เด็กๆ จะสร้างขาแบบไหนให้ฉัน"

32
00:01:25,000 --> 00:01:28,000
เสียงหนึ่งตะโกนตอบทันที "จิงโจ้"

33
00:01:28,000 --> 00:01:30,000
"ไม่ ไม่ ไม่ กบสิ"

34
00:01:30,000 --> 00:01:32,000
"ไม่ ต้องเป็น โกโก แกดเจ็ต"

35
00:01:32,000 --> 00:01:34,000
"ไม่ ไม่ ไม่ น่าจะเป็นเดอะอินเครดิเบิ้ล"

36
00:01:34,000 --> 00:01:37,000
และอีกหลายอย่างที่ฉันไม่คุ้นเคย

37
00:01:37,000 --> 00:01:39,000
แล้วเด็กอายุแปดขวบคนหนึ่งพูดขึ้นว่า

38
00:01:39,000 --> 00:01:43,000
"แล้วไม่อยากบินบ้างหรือ"

39
00:01:44,000 --> 00:01:47,000
เด็กทั้งห้อง รวมทั้งฉัน ต่างพูดว่า "นั่นสิ"

40
00:01:47,000 --> 00:01:49,000
(เสียงหัวเราะ)

41
00:01:49,000 --> 00:01:52,000
ณ เวลานั้น ฉันได้ก้าวจากการเป็นผู้หญิง

42
00:01:52,000 --> 00:01:56,000
ที่เด็กๆ คงจะถูกสอนให้เรียกว่า "คนพิการ"

43
00:01:56,000 --> 00:02:01,000
เป็นคนหนึ่งที่สามารถทำในสิ่งที่ร่างกายพวกเขาทำไม่ได้

44
00:02:01,000 --> 00:02:03,000
คนหนึ่งที่อาจเรียกได้ว่าเป็นยอดมนุษย์

45
00:02:03,000 --> 00:02:05,000
น่าสนใจ

46
00:02:05,000 --> 00:02:10,000
บางคนอาจเห็นฉันที่ TED เมื่อ 11 ปีก่อน

47
00:02:10,000 --> 00:02:14,000
และมีการพูดคุยถึงการสัมมานานี้ว่าสามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตคนได้มากเพียงใด

48
00:02:14,000 --> 00:02:18,000
สำหรับทั้งผู้พูดและผู้เข้าร่วม รวมถึงตัวฉันด้วย

49
00:02:18,000 --> 00:02:24,000
TED ทำให้ฉันก้าวสู่ทศวรรษใหม่ของการศึกษาชีวิตตัวเอง

50
00:02:24,000 --> 00:02:29,000
ตอนนั้น ขาที่ฉันนำเสนอเป็นนวัตกรรมใหม่ในวงการอวัยวะเทียม

51
00:02:29,000 --> 00:02:31,000
ฉันได้ขาสำหรับวิ่งทำจากคาร์บอนไฟเบอร์

52
00:02:31,000 --> 00:02:33,000
ออกแบบจากขาหลังของเสือชีตาห์

53
00:02:33,000 --> 00:02:35,000
ซึ่งคุณคงเห็นบนเวทีเมื่อวานนี้

54
00:02:35,000 --> 00:02:41,000
แล้วยังมีขาซิลิโคนที่ทาสีได้เหมือนจริงมาก

55
00:02:41,000 --> 00:02:45,000
เวลานั้นเป็นโอกาสของฉันที่จะเรียกหา

56
00:02:45,000 --> 00:02:49,000
เหล่านักสร้างสรรค์นอกวงการแพทย์อวัยวะเทียม

57
00:02:49,000 --> 00:02:53,000
เพื่อนำความสามารถของพวกเขาสู่วงการวิทยาศาสตร์และศิลปะ

58
00:02:53,000 --> 00:02:55,000
ของการสร้างขาเทียม

59
00:02:55,000 --> 00:03:00,000
เราจะได้เลิกแยกรูปร่าง การใช้งาน และความสุนทรีย์ ออกจากกัน

60
00:03:00,000 --> 00:03:02,000
และหยุดให้คุณค่าแตกต่างกันไป

61
00:03:02,000 --> 00:03:06,000
ฉันโชคดีที่หลายคนยินดีให้ความร่วมมือกับฉัน

62
00:03:06,000 --> 00:03:11,000
และน่าแปลกที่การเดินทางได้เริ่มต้นขึ้นจากผู้เข้าร่วมสัมมนา TED ท่านหนึ่ง

63
00:03:11,000 --> 00:03:14,000
คุณชี เพิร์ลมัน ซึ่งหวังว่าวันนี้ท่านคงจะอยู่ในที่นี้ด้วย

64
00:03:14,000 --> 00:03:17,000
สมัยนั้นท่านเป็นบรรณาธิการของนิตยสาร ID

65
00:03:17,000 --> 00:03:20,000
ท่านให้ฉันเขียนเรื่องประจำฉบับ

66
00:03:20,000 --> 00:03:23,000
เป็นจุดเริ่มของการเดินทางที่ยิ่งใหญ่

67
00:03:23,000 --> 00:03:25,000
ช่วงนั้นฉันได้เจอเหตุการณ์ที่น่าสนใจหลายเหตุการณ์

68
00:03:25,000 --> 00:03:28,000
ฉันได้รับเชิญหลายต่อหลายครั้งให้ไปพูด

69
00:03:28,000 --> 00:03:31,000
เรื่องการออกแบบขาเสือชีตาห์รอบโลก

70
00:03:31,000 --> 00:03:34,000
ผู้คนจะเข้ามาหาฉันเมื่อฉันพูดจบ

71
00:03:34,000 --> 00:03:36,000
ทั้งชายและหญิง

72
00:03:36,000 --> 00:03:38,000
แล้วการสนทนาจะเป็นไปประมาณว่า

73
00:03:38,000 --> 00:03:42,000
คุณรู้มั้ยคุณเอมี่ คุณเป็นคนที่มีเสน่ห์มาก

74
00:03:42,000 --> 00:03:44,000
คุณไม่เหมือนคนพิการเลย

75
00:03:44,000 --> 00:03:45,000
(หัวเราะ)

76
00:03:45,000 --> 00:03:47,000
ฉันก็คิด "อืม น่าแปลกนะ

77
00:03:47,000 --> 00:03:49,000
"เพราะฉันไม่รู้สึกว่าฉันพิการ"

78
00:03:49,000 --> 00:03:54,000
นั่นทำให้ฉันเห็นถึงประเด็น

79
00:03:54,000 --> 00:03:56,000
ที่อาจศึกษาได้เกี่ยวกับความงาม

80
00:03:56,000 --> 00:03:59,000
ผู้หญิงที่สวยต้องหน้าตาอย่างไร

81
00:03:59,000 --> 00:04:01,000
เรือนร่างที่ดึงดูดเป็นอย่างไร

82
00:04:01,000 --> 00:04:03,000
และสิ่งที่น่าสนใจ ในแง่ของอัตลักษณ์

83
00:04:03,000 --> 00:04:06,000
การเป็นคนพิการนั้นหมายถึงอะไร

84
00:04:06,000 --> 00:04:09,000
อย่างพาเมลลา แอนเดอร์สัน มีของปลอมในร่างกายเธอมากกว่าฉันเสียอีก

85
00:04:09,000 --> 00:04:11,000
ไม่มีใครเรียกเธอว่าเป็นคนพิการสักคน

86
00:04:11,000 --> 00:04:16,000
(เสียงหัวเราะ)

87
00:04:17,000 --> 00:04:21,000
นิตยสารเล่มนี้ ผ่านมือของปีเตอร์ ซาวิลล์ นักออกแบบกราฟฟิก

88
00:04:21,000 --> 00:04:26,000
ไปยังนักออกแบบเสื้อผ้า อเล็กซานเดอร์ แม็คควีน และช่างภาพ นิก ไนท์

89
00:04:26,000 --> 00:04:28,000
ผู้ที่สนใจอยากศึกษาเรื่องนี้เหมือนกัน

90
00:04:28,000 --> 00:04:31,000
3 เดือนหลังจากสัมมนา TED ฉันก็ได้นั่งเครื่องบิน

91
00:04:31,000 --> 00:04:36,000
ไปลอนดอนเพื่อถ่ายแฟชั่นเป็นครั้งแรก

92
00:04:36,000 --> 00:04:37,000
ผลที่ได้ก็คือหน้าปกนี้

93
00:04:37,000 --> 00:04:40,000
แฟชั่น ทำได้

94
00:04:40,000 --> 00:04:44,000
3 เดือนหลังจากนั้น ฉันก็เดินแบบให้อเล็กซานเดอร์ แม็คควีน

95
00:04:44,000 --> 00:04:49,000
บนขาไม้ที่แกะสลักด้วยมือ ทำจากไม้แอชเนื้อแข็ง

96
00:04:49,000 --> 00:04:52,000
ไม่มีใครรู้ ทุกคนคิดว่าเป็นรองเท้าบูทไม้

97
00:04:52,000 --> 00:04:54,000
ที่จริง ฉันก็นำคู่นี้มาไว้บนเวทีวันนี้

98
00:04:55,000 --> 00:04:59,000
เถาองุ่น ดอกแม็กโนเลีย ยอดเยี่ยมมาก

99
00:05:00,000 --> 00:05:03,000
สุนทรียภาพ สำคัญ

100
00:05:03,000 --> 00:05:08,000
สุนทรียภาพยกระดับสิ่งที่น่าเบื่อและไม่น่าสนใจ

101
00:05:08,000 --> 00:05:10,000
สู่โลกของศิลปะ

102
00:05:10,000 --> 00:05:16,000
มันสามารถแปลงสิ่งที่อาจทำให้ผู้คนกลัว

103
00:05:16,000 --> 00:05:18,000
เป็นสิ่งที่ดึงดูดให้พวกเขามอง

104
00:05:18,000 --> 00:05:21,000
และมอง

105
00:05:21,000 --> 00:05:23,000
และอาจเกิดความเข้าใจได้

106
00:05:23,000 --> 00:05:27,000
ฉันเรียนรู้สิ่งนี้ด้วยตัวเองจากการผจญภัยครั้งต่อไป

107
00:05:27,000 --> 00:05:31,000
ศิลปิน แมททิว บาร์นี ในบทภาพยนตร์ของเขา คือ "วงจรเครมาสเตอร์"

108
00:05:31,000 --> 00:05:34,000
นี่เองที่ทำให้ฉันเกิดไอเดียบรรเจิด

109
00:05:34,000 --> 00:05:36,000
ว่าขาของฉันสามารถเป็นประติมากรรมที่สวมใส่ได้

110
00:05:36,000 --> 00:05:43,000
ถึงจุดนี้ ฉันเริ่มถอยจากความคิดที่ต้องเลียนแบบลักษณะของมนุษย์

111
00:05:43,000 --> 00:05:45,000
ที่เคยคิดว่าเป็นความงามสูงสุด

112
00:05:45,000 --> 00:05:49,000
เราก็เลยสร้างสิ่งที่คนมักเรียกกันเล่นๆ ว่า ขาแก้ว

113
00:05:49,000 --> 00:05:53,000
แม้ว่ามันจะทำจากโพลิยูรีเทนแบบใส

114
00:05:53,000 --> 00:05:55,000
ซึ่งก็คือ วัสดุทำลูกโบว์ลิ่งนั่นเอง

115
00:05:55,000 --> 00:05:56,000
หนักจริงๆ

116
00:05:56,000 --> 00:05:58,000
แล้วเราก็ทำขาคู่นี้ขึ้นโดยหล่อจากดิน

117
00:05:58,000 --> 00:06:02,000
โดยมีรากมันฝรั่งโตอยู่ในนั้น และบีทรูทโผล่ออกข้างบน

118
00:06:02,000 --> 00:06:04,000
และมีนิ้วเท้าทองเหลืองอย่างงาม

119
00:06:04,000 --> 00:06:06,000
รูปนี้จะเห็นชัด

120
00:06:06,000 --> 00:06:08,000
อีกตัวละครหนึ่งเป็นครึ่งหญิงครึ่งเสือชีตาห์

121
00:06:08,000 --> 00:06:10,000
อุทิศแด่ชีวิตนักกีฬาของฉัน

122
00:06:10,000 --> 00:06:13,000
ฉันใช้เวลา 14 ชั่วโมงในการเสริมแต่ง

123
00:06:13,000 --> 00:06:17,000
เพื่อเข้าไปอยู่ในร่างสิ่งมีชีวิตที่มีอุ้งเท้า

124
00:06:17,000 --> 00:06:21,000
กรงเล็บ และหางที่เหวี่ยงไปมาได้

125
00:06:21,000 --> 00:06:23,000
เหมือนจิ้งจก

126
00:06:23,000 --> 00:06:24,000
(เสียงหัวเราะ)

127
00:06:25,000 --> 00:06:29,000
และขาอีกคู่หนึ่งที่เราร่วมสร้างขึ้นมาคือคู่นี้

128
00:06:29,000 --> 00:06:31,000
คล้ายๆ แมงกะพรุน

129
00:06:31,000 --> 00:06:33,000
ทำจากโพลิยูรีเทนเช่นกัน

130
00:06:33,000 --> 00:06:36,000
และประโยชน์เดียวที่ขาเหล่านี้มี

131
00:06:36,000 --> 00:06:39,000
นอกเหนือจากใช้ในภาพยนตร์

132
00:06:39,000 --> 00:06:42,000
ก็คือ กระตุ้นความรู้สึกและจุดประกายจินตนาการ

133
00:06:42,000 --> 00:06:45,000
ฉะนั้น การคิดนอกกรอบก็สำคัญ

134
00:06:45,000 --> 00:06:51,000
วันนี้ฉันมีขาเทียมกว่าหนึ่งโหล

135
00:06:51,000 --> 00:06:53,000
ที่คนหลายคนทำมาให้ฉัน

136
00:06:53,000 --> 00:06:57,000
ด้วยขาเหล่านี้ ฉันมีอำนาจต่อรองกับพื้นที่ใต้เท้าของฉัน

137
00:06:57,000 --> 00:06:59,000
ฉันเปลี่ยนความสูงของตัวเองได้

138
00:06:59,000 --> 00:07:01,000
ฉันมีความสูงแตกต่างกันถึง 5 ระดับ

139
00:07:01,000 --> 00:07:03,000
(เสียงห้วเราะ)

140
00:07:03,000 --> 00:07:05,000
วันนี้ฉันสูง 6 ฟุต 1 นิ้ว

141
00:07:05,000 --> 00:07:08,000
ฉันได้คู่นี้มาเมื่อประมาณปีที่แล้ว

142
00:07:08,000 --> 00:07:10,000
ที่ดอร์เสต ออร์ธอเพดิก ที่ประเทศอังกฤษ

143
00:07:10,000 --> 00:07:12,000
พอฉันนำมันกลับบ้านที่แมนแฮตตัน

144
00:07:12,000 --> 00:07:14,000
คืนแรกที่กลับไป ฉันก็ไปงานเลี้ยงแฟนซีงานหนึ่ง

145
00:07:14,000 --> 00:07:17,000
และที่งานก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่รู้จักฉันเป็นเวลาหลายปี

146
00:07:17,000 --> 00:07:19,000
ที่ความสูงปกติของฉัน 5 ฟุต 8 นิ้ว

147
00:07:19,000 --> 00:07:21,000
เธออ้าปากค้างตอนเห็นฉัน

148
00:07:21,000 --> 00:07:24,000
และพูดว่า "แต่คุณสูงจังเลย"

149
00:07:24,000 --> 00:07:26,000
ฉันตอบว่า "ใช่ สนุกดี ว่ามั้ย"

150
00:07:26,000 --> 00:07:28,000
มันเหมือนกับเราใส่ไม้ต่อขายืนอยู่บนไม้ต่อขาอีกที

151
00:07:28,000 --> 00:07:31,000
แต่ฉันได้ความรู้สึกใหม่กับการถูกประตูหนีบ

152
00:07:31,000 --> 00:07:33,000
ที่ไม่เคยคิดว่าจะได้สัมผัสมาก่อน

153
00:07:33,000 --> 00:07:36,000
และฉันก็สนุกกับมัน

154
00:07:36,000 --> 00:07:38,000
เธอมองฉัน

155
00:07:38,000 --> 00:07:40,000
และพูดว่า "แต่เอมี่ มันไม่ยุติธรรมเลย"

156
00:07:40,000 --> 00:07:43,000
(เสียงหัวเราะ)

157
00:07:43,000 --> 00:07:45,000
(เสียงปรบมือ)

158
00:07:45,000 --> 00:07:49,000
สิ่งที่ตลกที่สุดคือ เธอหมายความอย่างที่พูดจริงๆ

159
00:07:49,000 --> 00:07:51,000
ไม่ยุติธรรมเลยที่คุณเปลี่ยนความสูงได้

160
00:07:51,000 --> 00:07:53,000
อย่างต้องการ

161
00:07:53,000 --> 00:07:55,000
และวินาทีนั้นฉันก็รู้

162
00:07:55,000 --> 00:07:58,000
ฉันรู้ว่าประเด็นของสังคม

163
00:07:58,000 --> 00:08:00,000
ได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

164
00:08:00,000 --> 00:08:02,000
ในทศวรรษที่ผ่านมา

165
00:08:02,000 --> 00:08:07,000
ไม่ใช่ประเด็นเกี่ยวกับการเอาชนะความบกพร่องอีกต่อไป

166
00:08:07,000 --> 00:08:09,000
แต่เป็นประเด็นของความลึกซึ้ง

167
00:08:09,000 --> 00:08:13,000
เป็นประเด็นของความสามารถ

168
00:08:13,000 --> 00:08:18,000
ขาเทียมไม่ได้แสดงถึงความจำเป็นที่ต้องทดแทนสิ่งที่ขาดหายอีกต่อไป

169
00:08:18,000 --> 00:08:21,000
แต่เป็นสัญลักษณ์ว่าผู้สวมนั้น

170
00:08:21,000 --> 00:08:24,000
มีพลังที่จะสร้างสรรค์อะไรก็ตามที่เขาต้องการสร้าง

171
00:08:24,000 --> 00:08:26,000
ในพื้นที่นั้น

172
00:08:26,000 --> 00:08:29,000
ดังนั้น คนที่สังคมเคยบัญญัติว่าเป็น "คนพิการ"

173
00:08:29,000 --> 00:08:34,000
บัดนี้ได้กลายเป็นเป็นสถาปนิกของอัตลักษณ์ตัวเอง

174
00:08:34,000 --> 00:08:36,000
และเปลี่ยนแปลงอัตลักษณ์ของตนไปเรื่อยๆ

175
00:08:36,000 --> 00:08:38,000
โดยการออกแบบร่างกายของตน

176
00:08:38,000 --> 00:08:41,000
จากอำนาจแห่งตัวตน

177
00:08:41,000 --> 00:08:46,000
สิ่งที่ทำให้ฉันตื่นเต้นตอนนี้

178
00:08:46,000 --> 00:08:50,000
คือเมื่อมีการรวมเทคโนโลยีล้ำยุค

179
00:08:50,000 --> 00:08:52,000
ศาสตร์หุ่นยนต์ ไบโอนิกส์

180
00:08:52,000 --> 00:08:54,000
กับสุนทรียภาพที่มีมานมนาน

181
00:08:54,000 --> 00:09:00,000
เราเริ่มเข้าใจความเป็นมนุษย์ของเรามากขึ้น

182
00:09:00,000 --> 00:09:05,000
ฉันคิดว่าถ้าเราอยากจะค้นพบที่สุดแห่งความสามารถ

183
00:09:05,000 --> 00:09:07,000
ของความเป็นมนุษย์

184
00:09:07,000 --> 00:09:11,000
เราต้องเฉลิมฉลองความแข็งแกร่งที่เจ็บปวด

185
00:09:11,000 --> 00:09:14,000
และความบกพร่องที่งดงามทั้งหมดที่เรามี

186
00:09:14,000 --> 00:09:17,000
อย่างที่ไชล็อก ตัวละครหนึ่งของเชคสเปียร์ พูดว่า

187
00:09:17,000 --> 00:09:21,000
หากท่านแทงเรา เลือดเราไม่ไหลหรือ

188
00:09:21,000 --> 00:09:24,000
และหากท่านแหย่เรา เราไม่หัวเราะหรอกหรือ"

189
00:09:24,000 --> 00:09:27,000
ความเป็นมนุษย์ของเรา

190
00:09:27,000 --> 00:09:29,000
และความสามารถทั้งหมดที่อยู่ในตัวเรา

191
00:09:29,000 --> 00:09:32,000
นี้เองที่ทำให้เรางดงาม

192
00:09:32,000 --> 00:09:33,000
ขอบคุณ

193
00:09:33,000 --> 00:09:40,000
(เสียงปรบมือ)