Dennis Hong: Görme yetisi olmayan sürücüler için araba yapmak

Robotik ürünler, lazerle mesafe ölçme, GPS ve akıllı geri dönüşüm sistemleri, Dennis Hong görme yetisi olmayan sürücüler için araba yapıyor. Üzerine basarak söylüyor, bu "kendi kendine giden" bir araba değil. Öyle bir araba ki görüşü olmayan bir sürücü, hızını, mesafesini ve rotasını belirleyebilir -- ve istediği gibi sürebilir.

Bir çoğumuz araba sürmeyi sadece görebilenlere

ayrılmış bir faaliyet olarak algılar.

Şimdiye kadar güvenli ve istediği gibi bir araç sürmenin

imkansız bir şey olduğu düşünüldü.

Merhaba, adım Dennis Hong,

ve biz görme yetisi olmayanlar için bir araç yaparak

onlara özgürlük ve bağımsızlık getiriyoruz.

Bu arabayla ilgili konuşmama başlamadan önce,

size kısaca daha önce çalışmış olduğum DARPA Şehir Yarışı

diye adlandırılan bir projeden bahsedeceğim.

Şimdi burada kendi kendine gidebilen

bir robot araç yapılıyor.

Başlata basıyorsunuz, kimse hiçbir şeye dokunmuyor,

ve hedefine tamamen otomatik olarak ulaşıyor.

Ve 2007 yılında, takımımız bu yarışmada

üçüncü olarak yarım milyon dolar kazandı.

O zamandan beri,

Ulusal Körler Federasyonu, yada UKF,

görme yetisi olmayanlar için güvenli ve bağımsız

bu arabayı kim yapabilir diye

araştırma komitesine davette bulundu.

Bizler de denemeye karar verdik,

Çünkü biz, ne kadar zor olabilir ki, diye düşünüyorduk.

Bizim zaten kendi kendini süren bir aracımız var.

İçine sadece görme yetisi olmayan birisini koyacagız ve oldu, değil mi?

(Gülüşmeler)

Bundan daha kötü yanılamazdık.

UKF'nin aradığı

göremeyen insanı etrafta dolaştıracak bir araç değildi,

göremeyen insanın karar verebileceği ve sürebileceği bir araçtı.

Ve herşeyi camdan dışarı atarak

en baştan başladık.

Bu çılgın fikri denemek ve

fizibilitesini araştırmak için kücük bir prototip

araç geliştirdik.

2009 yazında,

Ülkenin çeşitli yerlerinden onlarca göremeyen genci deneme yapmaları için

davet ettik ve onlara bir imkan tanıdık.

Bu kesinlikle müthiş bir deneyim oldu.

Ama arabada ki sorun şuydu

sadece düz bir kapalı otoparkta, çok kontrollü bir ortamda

sürülmek üzere tasarlanmıştı --

hatta kırmızı trafik konileri ile şeritler vardı.

Bu başarıyla,

bundan sonraki büyük adımı atmaya

yani gerçek yollarda, gerçek bir araba geliştirmeye karar verdik.

Peki nasıl çalısıyor?

Bu oldukça karmaşık bir sistem,

ama belki basitleştirerek anlatmayı deneyebilirim.

Üç basamağımız var.

Algılama, hesaplama ve

görsel olmayan arayüzler.

Şimdi besbelli sürücü göremiyor,

bu yüzden sistemin çevreyi algılaması gerekiyor ki

sürücü için bilgi toplayabilsin.

Bunun için, bir ilk ölçü birimi kullanmalıyız.

Böylece ivme ve açısal ivme ölçer --

bir insan kulağı gibi, iç kulak gibi.

Arabanın tahmini yerini bulmak için

bu bilgiyi bir GPS ünitesine aktarıyoruz.

Yolun şeritlerini algılamak için iki kamera kullanıyoruz.

Ve üç tane lazerle mesafe ölçme cihazı kullanıyoruz.

Laserler çevreyi tarayarak engelleri belirliyor --

önden, arkadan yaklaşan araba

ve yoldaki herhangi bir engel,

aracın etrafındaki herhangi bir engel için.

Böylece büyük miktardaki tüm bu veriler bilgisayara gönderilir,

ve bilgisayar iki iş yapar.

Birincisi, verileri işleyerek

çevre hakkında bilgi edinmek --

bunlar yol şeritleri, bunlar engeller --

ve bilgiler sürücüye iletilir.

Sistem güvenli yolun ne olduğunu

anlayarak arabayı yönetebilecek kadar zekidir.

Bu sayede aracı yönetmek için gereken

talimatları oluşturabilirsiniz.

Ama sorun şu: Görmeyen bir insana

nasıl yeterince hızlı ve doğru bir şekilde

bilgileri ve talimatları iletebiliriz ki

arabayı sürebilsin?

Bundan dolayı, çok farklı türlerde görsel olmayan

kullanıcı arayüzü teknolojisi geliştirdik.

Böylece üç boyutlu bir uyarı ses sistemi kurduk,

bir titreşimli yelek,

ses komutları ile çalışan tekerlek, bir bacak şeridi,

hatta ayağa basınç uygulayan bir ayakkabı.

Ama bugün bu üç görsel olmayan

kullanıcı arayüzü hakkında konuşacağım.

Birinci arayüz Sürücü Kavrama.

Bu bir çift eldiven,

ve bilek kısmında titreşim veriyor,

bu sayede yön ve şiddet konusunda nasıl yönlendireceğiniz

hakkında talimatlar alabilirsiniz.

Bir başka cihaz Hız Şeridi.

Yani bu bir sandalye -- İşin aslı, bu bir masaj koltuğu.

Dışarı aldık ve farklı işlevlerdeki titreşim sensörleri ile yeniden düzenledik.

Ve onları harekete geçirerek hız hakkında ve ayrıca talimatlar ile

nasıl gaz ve fren pedalını kullanacakları bilgisini aktarıyoruz.

Burada, bilgisayar

çevreyi nasıl algılıyor görebilirsiniz.

Aslında burada sürücüye kırmızı bir

LED koyduk ki neler olduğunu görebilsin çünkü titreşimi göremiyorsunuz.

Bu sensörlerden gelen veri,

ve bu veri bilgisayar yardımıyla cihazlara iletiliyor.

Bu iki cihaz, Sürücü Kavrama ve Hız Şeridi

çok kullanışlılar.

Ama sorun şu ki,

bunlar talimat amaçlı işaret cihazlarıdır.

Bu gerçekten özgürlük değil, değil mi?

Bilgisayar size nasıl kullanacağınızı söylüyor --

sola dön, sağa dön, hızlan, dur.

Buna arka koltuk sürücüsü sorunu diyoruz.

Sonuç olarak talimat amaçlı işaret cihazlarını kaldırdık.

ve bilgilendirme amaçlı cihazlara

daha fazla yoğunlaştık.

AirPix olarak adlandırılan görsel olmayan kullanıcı arayüzü bilgilendirme için

iyi bir örnek.

Bunu göremeyenler için bir monitör olarak düşünebilirsiniz.

Bu küçük bir tablet, birçok deliği vardır,

sıkıştırılmış hava çıkar,

sanki resim çiziyormuş gibi.

Yani göremeyen birisi olsanız bile elinizi bunun üzerine koyabilirsiniz,

yol şeritlerini ve engelleri görebilirsiniz.

Aslına bakarsanız çıkan havanın frekansını ve sıcaklığını

değiştirme imkanınız var.

Sonuç olarak, çok boyutlu bir kullanıcı arayüzü.

Burada aracın solundaki ve sağındaki kameraları

ve bilgisayarın nasıl yorumlayıp, AirPix'e bu bilgileri gönderdiğini görebilirsiniz.

Burada AirPix kullanarak araba süren,

göremeyen bir kişinin simülatörü.

Bu simülatör farklı fikirler için farklı tipdeki görsel olmayan kullanıcı arayüzleri için

hızlı bir test süreci sağladı ve

görmeyen sürücülerin eğitimi için çok faydalı oldu.

Bu basitçe nasıl çalıştığıydı.

Yaklaşık bir ay önce

29 ocakta,

bu aracı ilk defa Rolex 24 yarışı sırasında

dünyaca ünlü Daytona International Speedway'de

halka tanıttık.

Ve bazı sürprizlerimiz vardı. Bir göz atalım.

(Müzik)

(Video) Spiker: Bu tarihi bir gün [ses net değil].

Dostumuz tribüne yaklaşıyor.

(Tezahürat)

(Korna sesleri)

Ve şimdi tribünün önünden geçiyor.

Önündeki minibüsü takip ediyor[ses net değil].

İlk kutuda geliyor.

Bakalım Mark onu farkedebilecek mi?

Evet. Sağından geçti.

Üçüncü kutu atıldı. Dördüncü kutu atıldı.

Ve mükemmel bir şekilde ikisinin arasından da geçiyor.

Minibüsü geçmek için

ona yaklaşıyor.

Aslında bu tam anlamıyla

cesaret ve becerinin enerjik bir ürünü.

Yolunun sonuna yaklaşıyor,

dizilmiş varillerin arasından geçiyor.

(Korna sesleri)

(Alkışlar)

Dennis Hong: Senin adına çok mutluyum.

Mark beni otele geri götürecek.

Mark Riccobono: Evet.

(Alkışlar)

DH: Projeyi başlattığımızdan beri,

dünyanın her tarafındaki insanlardan yüzlerce mektup,

e-posta, telefon alıyoruz.

Teşekkür eden mektuplar, ama bazen de bunun gibi komik mektuplar alıyorsunuz:

"Şimdi ATM makinesinin üzerinde neden Braille alfabesi olduğunu anladım, onu sürmek için."

(Gülüşmeler)

Ama bazen --

(Gülüşmeler)

Ama bazen nefret içerikli

diyemeyeceğim fakat ciddi

endişe dolu mektuplar alıyorum:

"Dr. Hong, delirdiniz mi?

bu insanları yollara çıkarmayı deneyerek.

Kesinlikle aklınızı kaçırmış olmalısınız."

Ama bu araç bir prototip,

ve ta ki bugün ki araçlardan güvenli

yada daha güvenli olana kadar yollarda olmayacak.

Ve ben inanıyorum ki bir gün gerçekleşecek.

Ama yine de toplum,

böyle radikal bir fikiri kabul edecek mi?

Sigorta işini nasıl halledeceğiz?

Sürücü ehliyetlerini nasıl alacağız?

Bu gerçeğe dönüşmeden önce ele alınması gereken

bir çok farklı teknolojik zorluklar var.

Tabii ki bu projedeki asıl amacımız

göremeyenler için araba geliştirmek.

Ama potansiyel olarak projeden

ortaya çıkabilecek olan teknolojinin muazzam değeri

bundan daha önemlidir.

Karanlık, sis ve yağmurda sensörler

kullanılabilir.

Ve bu yeni tip arayüzlerle, bu teknolojileri

kullanabilir ve görebilen insanların

daha güvenli arabalar kullanmasını sağlayabiliriz.

Ya da göremeyenlerin kullandıkları günlük ev aletleri için --

eğitim ortamında, ofis ortamında.

Sadece hayal edin, bir sınıfta bir öğretmen tahtaya yazıyor ve

göremeyen bu öğrenci görsel olmayan arayüzleri kullanarak

yazılanları görebiliyor ve okuyabiliyor.

Bu paha biçilemez.

Bu yüzden bugün, sizlere gösterdiklerim, sadece bir başlangıç.

Çok teşekkür ederim.

(Alkışlar)