Ντένις Χονγκ: κατασκευάζοντας ένα αυτοκίνητο για τυφλούς οδηγούς

Χρησιμοποιώντας τη ρομποτική, τηλέμετρα με λέιζερ, GPS και έξυπνα εργαλεία ανάδρασης, ο Ντένις Χονγκ κατασκευάζει ένα αυτοκίνητο για τυφλούς οδηγούς. Δεν είναι ένα "αυτοκινούμενο" όχημα, επισημαίνει, αλλά ένα αυτοκίνητο στο οποίο ένας οδηγός χωρίς όραση μπορεί να ορίσει την ταχύτητα, την εγγύτητα και την πορεία -- και να οδηγήσει αυτόνομα.

Πολλοί πιστεύουν ότι η οδήγηση είναι μια δραστηριότητα

αποκλειστικά για όσους μπορούν και βλέπουν.

Ένας τυφλός που οδηγεί ένα όχημα με ασφάλεια και αυτονομία

θεωρείτο κάτι αδύνατο, μέχρι τώρα.

Γεια σας, είμαι ο Ντένις Χονγκ

και φέρνουμε ελευθερία και αυτονομία στους τυφλούς

κατασκευάζοντας ένα όχημα για άτομα με προβλήματα όρασης.

Αλλά πριν σας μιλήσω για το αυτοκίνητο για τους τυφλούς,

θα σας πω εν συντομία για ένα άλλο έργο στο οποίο συμμετείχα,

στον διαγωνισμό σε αστικό περιβάλλον της DARPA.

Αφορούσε την κατασκευή ενός ρομποτικού αυτοκινήτου

που θα κινούταν μόνο του.

Πατώντας το κουμπί λειτουργίας, χωρίς καμία άλλη κίνηση

θα έφτανε στον προορισμό του απολύτως αυτόνομα.

Έτσι το 2007, η ομάδα μας κέρδισε μισό εκατομμύριο δολάρια

παίρνοντας την τρίτη θέση στον διαγωνισμό.

Περίπου την ίδια εποχή,

η Εθνική Ομοσπονδία Τυφλών

ζήτησε από την ερευνητική επιτροπή

να κατασκευάσει ένα αυτοκίνητο

το οποίο θα μπορούν να οδηγούν τυφλοί με ασφάλεια και αυτονομία.

Αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε,

επειδή σκεφτήκαμε ότι δεν θα ήταν πολύ δύσκολο.

Ήδη είχαμε ένα αυτόνομο όχημα.

Θα βάζαμε μέσα έναν τυφλό και έτοιμο, σωστά;

(Γέλια)

Κάναμε πολύ μεγάλο λάθος.

Αυτό που ήθελε η Ομοσπονδία

δεν ήταν ένα όχημα που θα μετέφερε τυφλούς

αλλά ένα όχημα στο οποίο ο τυφλός θα έπαιρνε ενεργές αποφάσεις και θα οδηγούσε.

Έτσι εγκαταλείψαμε το αρχικό σχέδιο

και ξεκινήσαμε από το μηδέν.

Για να δοκιμάσουμε αυτήν την τρελή ιδέα,

κατασκευάσαμε ένα μικρό πρωτότυπο όχημα

για να ελέγξουμε τις δυνατότητες υλοποίησης του εγχειρήματος.

Και το καλοκαίρι του 2009,

καλέσαμε δεκάδες τυφλούς νέους από όλη τη χώρα

και τους είπαμε να κάνουν μια βόλτα.

Ήταν μια εντελώς απίστευτη εμπειρία.

Όμως το πρόβλημα με το αυτοκίνητο ήταν

ότι ήταν σχεδιασμένο για οδήγηση μόνο σε πολύ ελεγχόμενο περιβάλλον,

σε ένα επίπεδο κλειστό πάρκινγκ --

όπου ακόμα και οι λωρίδες ορίζονται από κόκκινους κώνους.

Έχοντας πετύχει αυτό,

αποφασίσαμε να κάνουμε το επόμενο μεγάλο βήμα,

να κατασκευάσουμε ένα αληθινό αυτοκίνητο για οδήγηση σε αληθινούς δρόμους.

Πώς λειτουργεί λοιπόν;

Έχει ένα αρκετά σύνθετο σύστημα,

αλλά θα σας το εξηγήσω με απλά λόγια.

Έχουμε τρία στάδια.

Την αντίληψη, τον υπολογισμό

και τις μη οπτικές διασυνδέσεις.

Ο οδηγός προφανώς δεν βλέπει,

έτσι πρέπει το σύστημα να αντιληφθεί το περιβάλλον

και να συγκεντρώσει πληροφορίες για τον οδηγό.

Γι' αυτό, χρησιμοποιούμε μια μονάδα αρχικών μετρήσεων.

Μετρά την επιτάχυνση, τη γωνιακή επιτάχυνση --

σαν ανθρώπινο αυτί, εσωτερικό αυτί.

Ενισχύουμε τις πληροφορίες με μια μονάδα GPS

για να έχουμε εκτίμηση της θέσης του αυτοκινήτου.

Χρησιμοποιούμε επίσης δύο κάμερες για να εντοπίσουμε τις λωρίδες κυκλοφορίας.

Και τρία τηλέμετρα με λέιζερ.

Τα λέιζερ σαρώνουν το περιβάλλον για να εντοπίσουν εμπόδια --

ένα αυτοκίνητο που πλησιάζει από μπροστά, από πίσω

και οποιαδήποτε εμπόδια υπάρχουν στους δρόμους,

γύρω από το αυτοκίνητο.

Όλες αυτές οι πληροφορίες εισάγονται στον υπολογιστή

και ο υπολογιστής κάνει δύο πράγματα.

Πρώτα από όλα, επεξεργάζεται τις πληροφορίες

για να κατανοήσει το περιβάλλον --

αυτές είναι οι λωρίδες κυκλοφορίας, αυτά τα εμπόδια --

και μεταφέρει τις πληροφορίες στον οδηγό.

Το σύστημα είναι επίσης αρκετά έξυπνο

ώστε να επιλέγει τον ασφαλέστερο τρόπο λειτουργίας του αυτοκινήτου.

Έτσι μπορούμε να δημιουργούμε οδηγίες

για τον τρόπο λειτουργίας των ρυθμίσεων του οχήματος.

Το πρόβλημα όμως είναι το εξής: πώς μεταφέρουμε

τις πληροφορίες και τις οδηγίες

σε ένα άτομο που δεν βλέπει

αρκετά γρήγορα και με ακρίβεια ώστε να μπορέσει να οδηγήσει;

Γι' αυτό αναπτύξαμε πολλούς διαφορετικούς τύπους

τεχνολογίας μη οπτικής διασύνδεσης χρήστη.

Ξεκινήσαμε από ένα τρισδιάστατο σύστημα ήχου ανάκλασης,

ένα γιλέκο δονήσεων,

έναν τροχό επιλογών με φωνητικές εντολές, έναν ιμάντα ποδιού,

ακόμα και ένα παπούτσι που ασκεί πίεση στο πόδι.

Σήμερα όμως θα μιλήσουμε

για τρεις από αυτές τις μη οπτικές διασυνδέσεις χρήστη.

Η πρώτη διασύνδεση λέγεται Ντράιβ Γκριπ.

Είναι ένα ζευγάρι γάντια

με δονούμενα στοιχεία στις κλειδώσεις των δακτύλων,

ώστε να μεταφέρονται οδηγίες για την οδήγηση --

την κατεύθυνση και την ένταση.

Μια άλλη συσκευή ονομάζεται Σπιντ Στριπ.

Είναι ένα κάθισμα -- στην πραγματικότητα είναι μια πολυθρόνα μασάζ.

Αφαιρούμε το εσωτερικό και τοποθετούμε τα δονούμενα στοιχεία σε διαφορετικές θέσεις.

Και τα ενεργοποιούμε ώστε να μεταφέρουν πληροφορίες για την ταχύτητα

καθώς και οδηγίες για το γκάζι και το φρένο.

Εδώ μπορείτε να δείτε

πώς ο υπολογιστής κατανοεί το περιβάλλον.

Και επειδή δεν μπορείτε να δείτε τη δόνηση,

τοποθετήσαμε κόκκινες λυχνίες στον οδηγό, για να μπορεί να βλέπει τι συμβαίνει.

Είναι τα αισθητηριακά δεδομένα

και τα δεδομένα αυτά μεταφέρονται στις συσκευές μέσω του υπολογιστή.

Αυτές οι συσκευές, το Ντράιβ Γκριπ και το Σπιντ Στριπ,

είναι πολύ αποτελεσματικές.

Αλλά το πρόβλημα είναι

ότι πρόκειται για συσκευές που λειτουργούν βάσει οδηγιών.

Άρα δεν προσφέρουν ελευθερία, σωστά;

Ο υπολογιστής σου λέει πώς να οδηγήσεις --

να στρίψεις αριστερά, δεξιά, να επιταχύνεις, να σταματήσεις.

Το ονομάσαμε πρόβλημα του συνοδηγού.

Απομακρυνόμαστε λοιπόν από τις συσκευές οδηγιών

και εστιάζουμε περισσότερο

στις πληροφοριακές συσκευές.

Ένα καλό παράδειγμα πληροφοριακής μη οπτικής διασύνδεσης χρήστη

είναι το Έαρπιξ.

Είναι σαν μια οθόνη για τυφλούς.

Μια μικρή ταμπλέτα, με πολλές τρύπες

από τις οποίες βγαίνει συμπιεσμένος αέρας,

ώστε να σχεδιάζονται εικόνες.

Ακόμα και αν είστε τυφλοί, μπορείτε να βάλετε από πάνω το χέρι σας

και να δείτε τις λωρίδες κυκλοφορίας και τα εμπόδια.

Μπορείτε επίσης να αλλάξετε τη συχνότητα του αέρα που βγαίνει

και ίσως τη θερμοκρασία.

Είναι δηλαδή μια πολυδιάσταση διασύνδεση χρήστη.

Εδώ βλέπετε την αριστερή κάμερα, τη δεξιά κάμερα του οχήματος

και πώς ο υπολογιστής μεταφράζει και στέλνει τις πληροφορίες στο Έαρπιξ.

Σας δείχνουμε σε προσομοιωτή,

έναν τυφλό να οδηγεί χρησιμοποιώντας το Έαρπιξ.

Ο προσομοιωτής ήταν επίσης πολύ χρήσιμος για την εκπαίδευση των τυφλών οδηγών

και για τη γρήγορη δοκιμή διαφορετικών ιδεών

για διαφορετικούς τύπους μη οπτικών διασυνδέσεων χρήστη.

Και έτσι λειτουργεί βασικά.

Ένα μήνα πριν

στις 29 Ιανουαρίου,

αποκαλύψαμε αυτό το όχημα για πρώτη φορά στο κοινό

στην παγκοσμίου φήμης πίστα της Ντεϊτόνα

στη διάρκεια του 24ωρου αγώνα Rolex.

Είχαμε και μερικές εκπλήξεις. Ας τις δούμε.

(Μουσική)

(Βίντεο) Εκφωνητής: Σήμερα είναι μια ιστορική μέρα [ασαφές].

Έρχεται προς την εξέδρα, αγαπητοί φίλοι.

(Ζητωκραυγές)

(Κορναρίσματα)

Να η εξέδρα.

Και [ασαφές] ακολουθεί το φορτηγάκι που είναι μπροστά του.

Να η πρώτη κούτα.

Για να δούμε αν θα την αποφύγει ο Μαρκ.

Την αποφεύγει. Την προσπερνάει στα δεξιά.

Η τρίτη κούτα. Η τέταρτη κούτα.

Και περνάει τέλεια ανάμεσά τους.

Πλησιάζει το φορτηγάκι

για την προσπέραση.

Αυτό είναι,

μια δυναμική επίδειξη τόλμης και εφευρετικότητας.

Πλησιάζει στο τέλος της διαδρομής,

περνάει ανάμεσα στα βαρέλια που είναι τοποθετημένα.

(Κορναρίσματα)

(Χειροκρότημα)

Ντένις Χονγκ: Χαίρομαι πολύ για σένα.

Ο Μαρκ θα με πάει στο ξενοδοχείο με το αυτοκίνητο.

Μαρκ Ρικομπόνο: Ναι.

(Χειροκρότημα)

Ντ. Χ.: Από τότε που ξεκινήσαμε το εγχείρημα,

λαμβάνουμε εκατοντάδες γράμματα, μέιλ, τηλεφωνήματα

από ανθρώπους σε όλον τον κόσμο.

Γράμματα με ευχαριστείες αλλά μερικές φορές και αστεία γράμματα όπως αυτό:

"Τώρα καταλαβαίνω γιατί υπάρχει σύστημα Μπράιγ στα ΑΤΜ των δρόμων."

(Γέλια)

Αλλά μερικές φορές --

(Γέλια)

Αλλά μερικές φορές λαμβάνω --

δεν θα τα έλεγα ακριβώς επιθετικά γράμματα --

αλλά γράμματα με πολύ σοβαρούς προβληματισμούς:

"Δρ. Χονγκ, είσαι τρελός,

που θέλεις να βγάλεις τους τυφλούς στον δρόμο;

Πρέπει να τα έχεις εντελώς χαμένα."

Αλλά αυτό το όχημα είναι πρωτότυπο

και δεν θα βγει στο δρόμο

μέχρι να αποδειχθεί εξίσου ασφαλές ή ασφαλέστερο από τα σημερινά οχήματα.

Και πραγματικά πιστεύω ότι αυτό μπορεί να συμβεί.

Παρόλα αυτά, η κοινωνία

θα αποδεχθεί μια τέτοια ριζοσπαστική ιδέα;

Πώς θα χειριστούμε το θέμα της ασφάλισης;

Πώς θα εκδίδονται τα διπλώματα οδήγησης;

Υπάρχουν πολλά διαφορετικά ζητήματα εκτός από τις τεχνολογικές προκλήσεις

που πρέπει να διευθετήσουμε πριν να κάνουμε το εγχείρημα πραγματικότητα.

Φυσικά, ο βασικός σκοπός του εγχειρήματος

είναι να κατασκευάσουμε ένα αυτοκίνητο για τυφλούς.

Ενδεχομένως πιο σημαντική

είναι η τεράστια αξία της αντίστοιχης τεχνολογίας

που προκύπτει από το εγχείρημα.

Οι αισθητήρες που χρησιμοποιούνται βλέπουν στο σκοτάδι,

την ομίχλη και τη βροχή.

Και μαζί με το νέο τύπο διασυνδέσεων,

μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις τεχνολογίες αυτές

και να τις εφαρμόσουμε σε ασφαλέστερα αυτοκίνητα για ανθρώπους που βλέπουν.

Ή για τυφλούς, σε καθημερινές οικιακές συσκευές --

σε εκπαιδευτικό περιβάλλον, σε περιβάλλον γραφείου.

Φανταστείτε, σε μια τάξη ο δάσκαλος γράφει στον πίνακα,

ο τυφλός μαθητής μπορεί και βλέπει τι γράφει και διαβάζει

χρησιμοποιώντας τις μη οπτικές διασυνδέσεις.

Ανεκτίμητο.

Έτσι, όσα σας έδειξα σήμερα, είναι μόνο η αρχή.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)