Η οπτική μαγεία των κόμικ

Σε αυτή την αξιοσημείωτη ματιά στη μαγεία των κόμικς , ο Σκοτ ΜακΚλάουντ συγκεντρώνει την οργάνωση της παρουσίασης σε μια εμπειρία που μοιάζει με κινούμενα σχέδια, όπου πολύχρωμες διαστάσεις διασχίζουν παιδικές φαντασιώσεις και ένα φανταστικό μέλλον που τα μάτια μας μπορούν να ακούσουν και να αγγίξουν.

Από τις πέντε αισθήσεις,

η όραση είναι εκείνη που εκτιμώ περισσότερο,

και είναι αυτή που μπορώ να πάρω λιγότερο ως δεδομένη.

Νομίζω ότι αυτό οφείλεται μερικώς στον πατέρα μου, ο οποίος ήταν τυφλός.

Ήταν κάτι στο οποίο, συνήθως, δεν έκανε ιδιαίτερη αναφορά.

Κάποτε, στη Νέα Σκωτία,

όταν πήγαμε να δούμε μία ολική έκλειψη ηλίου --

ναι, όπως στο τραγούδι της Κάρλι Σάιμον,

το οποίο μπορεί ή και μπορεί να μην αναφέρεται

στον Τζέιμς Τέιλορ, στον Γουόρεν Μπίτι ή στον Μικ Τζάγγερ, δεν είμαστε σίγουροι.

Μας έδωσαν κάτι σκούρα πλαστικά γυαλιά

τα οποία μας επέτρεπαν να κοιτάξουμε κατευθείαν τον ήλιο

χωρίς να βλάψουμε τα μάτια μας.

Αλλά ο μπαμπάς φοβήθηκε πολύ:

δεν ήθελε να το κάνουμε.

Ήθελε αντί για αυτά να χρησιμοποιήσουμε κάτι φτηνά χάρτινα γυαλιά

για να μην υπάρξει καμία περίπτωση να πάθουν ζημιά τα μάτια μας.

Αυτό μου φάνηκε λίγο παράξενο τότε.

Αυτό που δεν γνώριζα τότε

ήταν ότι ο πατέρας μου είχε γεννηθεί με άριστη όραση.

Όταν αυτός και η αδελφή του Μάρθα ήταν πολύ μικροί,

η μαμά τους τους πήγε να δουν μια ολική έκλειψη --

ή μάλλον, μια έκλειψη ηλίου --

και λίγο καιρό μετά από αυτό,

και οι δύο τους άρχισαν να χάνουν την όρασή τους.

Δεκαετίες αργότερα,

αποδείχθηκε ότι η αιτία της τύφλωσης τους

ήταν πολύ πιθανόν κάποιου είδους μόλυνση.

Από όσο μπορούμε να ξέρουμε,

δεν είχε να κάνει καθόλου με εκείνη την έκλειψη ηλίου,

αλλά μέχρι τότε η γιαγιά μου είχε ήδη αποβιώσει

πιστεύοντας ότι ήταν δικό της λάθος.

Ο μπαμπάς, λοιπόν, αποφοίτησε από το Χάρβαρντ το 1946,

παντρεύτηκε τη μαμά μου,

και αγόρασε ένα σπίτι στο Λέξινγκτον, στη Μασαχουσέτη,

εκεί που έπεσαν τα πρώτα πυρά ενάντια στους Βρετανούς το 1775,

παρόλο που στην πραγματικότητα δεν χτυπήσαμε κανέναν τους μέχρι την Ομόνοια.

Αυτός βρήκε δουλειά στην Ρέιθιον,

όπου σχεδίαζε συστήματα χειρισμού,

τα οποία ήταν τμήμα του άξονα του δρόμου υψηλής τεχνολογίας 128 τότε --

κάτι αντίστοιχο με το Σίλικον Βάλεϊ τη δεκαετία του 70.

Ο μπαμπάς δεν ήταν πολύ o τύπος του μιλιταριστή,

απλά ένιωθε πολύ άσχημα που δεν μπορούσε να πολεμήσει στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο

εξ' αιτίας της αναπηρίας του,

παρόλο που τον άφησαν να περάσει

την αρκετών ωρών σωματική εξέταση του στρατού

πριν φτάσουν στο τελευταίο τεστ,

το οποίο ήταν για την όραση.

(Γέλια)

Έτσι, ο μπαμπάς άρχισε να συγκεντρώνει όλες αυτές τις πατέντες

και να κερδίζει τη φήμη της τυφλής ιδιοφυΐας, του επιστήμονα πυραύλων, του εφευρέτη.

Αλλά για μας ήταν απλά ο μπαμπάς,

και η οικογενειακή μας ζωή ήταν αρκετά φυσιολογική.

Σαν παιδί, έβλεπα πολύ τηλεόραση

και είχα πολλά χόμπι "σπασίκλα"

όπως μεταλλειολογία και μικροβιολογία και το διαστημικό πρόγραμμα

και λίγο πολιτική.

Έπαιζα πολύ σκάκι.

Αλλά στα 14,

ένας φίλος μου μου κίνησε το ενδιαφέρον για τα κόμικς,

και αποφάσισα ότι αυτό ήθελα να κάνω ως επάγγελμα.

Να λοιπόν ο μπαμπάς μου:

είναι επιστήμονας, είναι μηχανικός και είναι και στρατιωτικός εργολάβος.

Έχει λοιπόν τέσσερα παιδιά, σωστά;

Ο ένας μεγαλώνοντας γίνεται επιστήμονας υπολογιστών,

ο άλλος κατατάσσεται στο ναυτικό,

ο άλλος γίνεται μηχανικός,

και μετά είμαι εγώ:

ο καλλιτέχνης βιβλίων κόμικ.

(Γέλια)

Το οποίο, τυχαία, με κάνει το αντίθετο του Ντιν Κάμεν,

επειδή εγώ είμαι καλλιτέχνης βιβλίων κόμικ, γιος εφευρέτη,

και εκείνος είναι εφευρέτης, γιος καλλιτέχνη βιβλίων κόμικ.

(Γέλια)

Είναι αλήθεια.

(Χειροκρότημα)

Το αστείο είναι ότι ο μπαμπάς πίστευε πολύ σε εμένα.

Πίστευε σε μένα ως σκιτσογράφο κόμικ,

παρόλο που δεν είχε καμία απόδειξη ότι ήμουν καλός:

ότι έβλεπε ήταν μια θολούρα.

Τώρα, αυτό δίνει πραγματικό νόημα στη φράση "τυφλή εμπιστοσύνη,

η οποία δεν έχει τόσο αρνητικό υπονοούμενο για μένα όσο για τον υπόλοιπο κόσμο.

Η πίστη σε πράγματα που δεν μπορούμε να δούμε, που δεν αποδεικνύονται,

δεν είναι το είδος της πίστης με την οποία σχετίζομαι.

Έχω την τάση να μου αρέσει η επιστήμη,

όπου ότι βλέπουμε

και μπορούμε να εξακριβώσουμε είναι τα θεμέλια όσων γνωρίζουμε.

Αλλά υπάρχει και μια μέση έκταση.

Μια μέση έκταση όπου "περπατούν" άνθρωποι όπως ο καημένος ο γερο- Τσαρλς Μπάμπατζ,

και οι υπολογιστές του που λειτουργούσαν με ατμό και δεν κατασκευάστηκαν ποτέ.

Κανείς δεν κατάλαβε πραγματικά τι είχε στο μυαλό του,

εκτός από την Άντα Λάβλεϊς,

και αυτός απεβίωσε προσπαθώντας να κυνηγήσει αυτό το όνειρο.

Ο Βάνεβαρ Μπους με το Μέμεξ του --

αυτήν την ιδέα όλης της ανθρώπινης γνώσης στα ακροδάχτυλα μας --

είχε ένα όραμα.

Και νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι στις μέρες του

πιθανόν πίστευαν ότι ήταν λίγο ανισόρροπος.

Και μπορούμε να κοιτάξουμε πίσω αναδρομικά και να πούμε:

ναι, χα χα, ξέρεις -- είναι απλά μικροφίλμ. Αλλά αυτό --

αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Αυτός είχε καταλάβει το σχήμα του μέλλοντος.

Το ίδιο και ο Τζ.Σ.Ρ. Λίκλαϊντερ και οι έννοιες του περί διαδραστικότητας ανθρώπου- υπολογιστή.

Το ίδιο πράγμα: κατάλαβε το σχήμα του μέλλοντος,

παρόλο που ήταν κάτι το οποίο θα

εφαρμοζόταν μόνο από κάποιους πολύ αργότερα.

Ή ο Πολ Μπάρον και το όραμα του για τη μεταγωγή πακέτου.

Σχεδόν κανείς δεν τον άκουγε στις μέρες του.

Ή ακόμα και εκείνοι που στην πραγματικότητα τα κατάφεραν,

οι άνθρωποι στη Μπολτ, Μπέρανεκ και Νιούμαν στη Βοστώνη,

οι οποίοι απλά σχεδίαζαν αυτές τις δομές

αυτού που τελικά θα γινόταν ένα παγκόσμιο δίκτυο,

και σχεδίαζαν πράγματα στο πίσω μέρος από χαρτοπετσέτες και χαρτιά σημειώσεων

και διαφωνούσαν στο δείπνο στου Χάουαρντ Τζόνσον --

στον δρόμο 128 στο Λέξινγκτον, στη Μασαχουσέτη,

μόλις δύο μίλια από κει που μελετούσα την αναβαλλόμενη κίνηση της βασίλισσας στο σκάκι

και άκουγα την Γκλάντις Νάιτ με τους Πιπς

να τραγουδούν "το τρένο του μεσονυκτίου για τη Τζόρτζια," ενώ --

(Γέλια)

-- στη μεγάλη πολυθρόνα του μπαμπά μου, ξέρετε.

Λοιπόν, υπάρχουν τρία είδη όρασης, σωστά;

Η όραση που βασίζεται σε ότι δε μπορούμε να δούμε:

η όραση του αόρατου και του άγνωστου.

Η όραση όσων έχουν ήδη αποδειχθεί ή μπορούν να εξακριβωθούν.

Και ένα τρίτο είδος

όρασης, κάποιου πράγματος το οποίο

μπορεί να είναι

βασισμένο στη γνώση, αλλά δεν έχει ακόμα αποδειχθεί.

Έχουμε δει πολλά παραδείγματα ανθρώπων που κυνηγούν ένα όραμα στην επιστήμη,

αλλά πιστεύω ότι αυτό είναι αλήθεια και στις τέχνες, και στην πολιτική,

είναι αλήθεια ακόμα και στις προσωπικές προσπάθειες.

Συνοψίζεται, πραγματικά, σε τέσσερις βασικές αρχές:

να μαθαίνεις από όλους,

να μην ακολουθείς κανέναν,

να προσέχεις τα πρότυπα,

και να δουλεύεις ασταμάτητα.

Νομίζω ότι αυτές είναι οι αρχές που υπεισέρχονται σε αυτό.

Και είναι κυρίως η τρίτη,

όπου τα οράματα του μέλλοντος

αρχίζουν να εκδηλώνονται.

Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι αυτός ο συγκεκριμένος τρόπος να κοιτάζει κανείς τον κόσμο,

είναι, νομίζω, μόνο ένας από τους τέσσερις διαφορετικούς τρόπους

που εκδηλώνονται σε διαφορετικά πεδία προσπάθειας.

Στα κόμικς, ξέρω ότι

έχει ως αποτέλεσμα ενός είδους φορμαλιστική στάση

προς την προσπάθεια κατανόησης του πως λειτουργεί.

Μετά υπάρχει μια άλλη, πιο κλασσική στάση

η οποία περιλαμβάνει την ομορφιά και την δεξιοτεχνία.

Άλλη μια η οποία πιστεύει στην αγνή διαφάνεια του περιεχομένου.

Και έπειτα μια άλλη

η οποία δίνει έμφαση στην αυθεντικότητα της ανθρώπινης εμπειρίας --

και στην ειλικρίνεια, και την ωμότητα.

Αυτές είναι τέσσερις πολύ διαφορετικές οπτικές του κόσμου. Τους έδωσα ακόμα και ονόματα.

Η κλασικιστική, η ανιμιστική, η φορμαλιστική και η εικονοκλαστική.

Κατά έναν ενδιαφέροντα τρόπο, έμοιαζε να αντιστοιχεί λίγο πολύ

στις τέσσερις υποδιαιρέσεις της ανθρώπινης σκέψης του Γιούνγκ.

Και αντανακλούν μια διχοτόμηση μεταξύ τέχνης και απόλαυσης

στα αριστερά και στα δεξιά,

παράδοσης και επανάστασης στο πάνω και στο κάτω μέρος.

Και αν πάτε διαγώνια, έχετε το περιεχόμενο και τη μορφή --

και μετά την ομορφιά και την αλήθεια.

Και πιθανόν εφαρμόζεται εξίσου και

στη μουσική και στις ταινίες και στις καλές τέχνες,

κάτι το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την όραση,

ή σ' αυτήν την περίπτωση, δεν έχει να κάνει με το θέμα του συνεδρίου μας

"Εμπνευσμένο από τη Φύση" --

εκτός από το σημείο του μύθου του βατράχου

ο οποίος περνάει τον σκορπιό πάνω στην πλάτη του απέναντι στο ποτάμι

επειδή ο σκορπιός υπόσχεται να μην τον τσιμπήσει,

αλλά μετά ο σκορπιός τον τσιμπάει τελικά και πεθαίνουν και οι δύο,

αλλά όχι πριν ο βάτραχος τον ρωτήσει γιατί και ο σκορπιός λέει,

"Επειδή είναι η φύση μου" --

με αυτή την έννοια, ναι.

(Γέλια)

Λοιπόν --

λοιπόν αυτή ήταν η φύση μου. Το θέμα ήταν ότι, είδα

ότι ο δρόμος που πήρα προς την ανακάλυψη

αυτή τη συγκέντρωση στη δουλειά μου

και το ποιος ήμουν,

το είδα σαν έναν δρόμο προς την ανακάλυψη.

Στην πραγματικότητα, ήμουν απλά εγώ που ασπαζόμουν τη φύση μου,

το οποίο σημαίνει

ότι στην πραγματικότητα δεν έπεσα μακριά από το δέντρο τελικά.

Τι κάνει λοιπόν ένα "επιστημονικό μυαλό"

στις τέχνες;

Άρχισα λοιπόν να φτιάχνω κόμικς,

αλλά άρχισα επίσης να προσπαθώ να τα καταλάβω, σχεδόν αμέσως.

Και ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στα κόμικς, όπως ανακάλυψα,

ήταν ότι τα κόμικς είναι ένα οπτικό μέσο,

αλλά προσπαθούν να συμπεριλάβουν όλες τις αισθήσεις μέσα σ' αυτό.

Έτσι, τα διαφορετικά στοιχεία των κόμικς, όπως οι εικόνες και οι λέξεις,

και τα διαφορετικά σύμβολα και όλα τα ενδιάμεσα

που παρουσιάζουν τα κόμικς

όλα διοχετεύονται μέσα από τον μοναδικό αγωγό της όρασης.

Έχουμε λοιπόν πράγματα όπως η ομοιότητα,

όταν κάτι που μοιάζει στον φυσικό κόσμο μπορεί να γίνει αφηρημένο

προς μερικές διαφορετικές κατευθύνσεις:

αφηρημένο από την ομοιότητα,

αλλά διατηρώντας ακόμα το συνολικό νόημα,

ή αφηρημένο και από την ομοιότητα και από το νόημα προς το σχέδιο της εικόνας.

Βάλτε τα όλα αυτά μαζί, και έχετε έναν ωραίο μικρό χάρτη

ολόκληρου του ορίου της οπτικής εικονογραφίας

το οποίο μπορούν να συμπεριλάβουν.

Και αν κινηθείτε προς τα δεξιά έχετε επίσης τη γλώσσα,

επειδή αυτό είναι ακόμα πιο αφηρημένο από την ομοιότητα,

αλλά ακόμα διατηρεί το νόημα.

Η όραση καλείται να αναπαραστήσει τον ήχο

και να κατανοήσει τις κοινές ιδιότητες αυτών των δύο

και την κοινή τους κληρονομιά, επίσης.

Επίσης, το να προσπαθήσει κανείς να αναπαραστήσει την υφή του ήχου,

να συλλάβει τον απαραίτητο χαρακτήρα του μέσω των οπτικών μέσων.

Και υπάρχει επίσης και μια ισορροπία

ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο στα κόμικς.

Τα κόμικς είναι ενός είδους κάλεσμα και απόκριση

στο οποίο ο καλλιτέχνης μας δίνει

κάτι να βλέπουμε μέσα στα πλαίσια,

και μετά μας δίνει κάτι να φανταστούμε ανάμεσα στα πλαίσια.

Επίσης, άλλη μία έννοια

την οποία η όραση των κόμικς αναπαριστά, είναι ο χρόνος.

Η αλληλουχία είναι μια πολύ σημαντική πλευρά των κόμικς.

Τα κόμικς παρουσιάζουν ένα είδος χρονικού χάρτη.

Και αυτός ο χρονικός χάρτης ήταν κάτι που ενεργοποιεί τα μοντέρνα κόμικς,

αλλά αναρωτιόμουν αν ίσως ενεργοποιεί επίσης

άλλων ειδών μορφές,

και βρήκα μερικές στην ιστορία.

Και βλέπετε αυτήν την ίδια αρχή να λειτουργεί

σε αυτές τις αρχαίες εκδοχές της ίδιας ιδέας.

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι, η μορφή της τέχνης συγκρούεται

με την παρούσα τεχνολογία,

είτε είναι χρώμα πάνω σε πέτρα, όπως ο Τάφος του Γραφέα στην Αρχαία Αίγυπτο,

είτε ένα ανάγλυφο γλυπτό που υψώνεται πάνω σε μια πέτρινη στήλη,

ή ένα κέντημα μήκους 60 μέτρων,

ή ζωγραφισμένο δέρμα ελαφιού και φλοιός δέντρου

κατά πλάτος 88 ακορντεόν-διπλωμένων σελίδων.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι, μόλις φτάσουμε στην εκτύπωση --

και αυτό υπάρχει από το 1450, παρεμπιπτόντως --

όλες οι χειροτεχνίες μοντέρνου κόμικ αρχίζουν να παρουσιάζονται:

ευθύγραμμη διάταξη πλαισίων,

απλές σχεδιαστικές γραμμές χωρίς τόνο

και ακολουθία ανάγνωσης από τα αριστερά προς τα δεξιά.

Και μέσα σε 100 χρόνια,

αρχίζουμε ήδη να βλέπουμε πλαίσια λέξεων και λεζάντες,

και είναι στ' αλήθεια μόνο ένα πηδηματάκι από εδώ έως εδώ.

'Έγραψα λοιπόν ένα βιβλίο γι' αυτό το '93,

αλλά καθώς τελείωνα το βιβλίο,

έπρεπε να κάνω λίγη στοιχειοθεσία,

και είχα κουραστεί να πηγαίνω στο τοπικό κατάστημα αντιγράφων για να το κάνω,

οπότε αγόρασα έναν υπολογιστή.

ήταν ένα μικρό πραγματάκι -- δεν έκανε παρά μόνο για εισαγωγή κειμένου --

αλλά ο πατέρας μου μου είχε πει για τον νόμο του Μούρ,

για τον νόμο του Μούρ τη δεκαετία του 70, και ήξερα τι ερχόταν.

Κράτησα λοιπόν τα μάτια μου δεκατέσσερα

για να δω αν το είδος των αλλαγών που συνέβησαν

όταν περάσαμε από τα προ-εκτύπωσης κόμικς στα έντυπα κόμικς

θα συνέβαιναν όταν θα πηγαίναμε πιο πέρα, στα μετά-την-εκτύπωση κόμικς.

Έτσι, ένα από τα πρώτα πράγματα που προτάθηκαν

ήταν ότι θα μπορούσαμε να αναμίξουμε τα οπτικά των κόμικς

με τον ήχο, την κίνηση και την διαδραστικότητα

των CD-ROMs που κατασκευάζονταν τότε.

Αυτό ήταν πριν ακόμα από το Διαδίκτυο.

Και ένα από τα πρώτα πράγματα που έκαναν ήταν

να προσπαθήσουν να πάρουν την σελίδα των κόμικς ως έχει

και να την μεταφέρουν στις οθόνες,

το οποίο ήταν ένα κλασικό ΜακΛουθανικό λάθος

ιδιοποίησης του σχήματος της προηγούμενης τεχνολογίας

ως περιεχόμενο της νέας τεχνολογίας.

Και έτσι, αυτό που θα έκαναν ήταν,

θα είχαν σελίδες κόμικ που μοιάζουν με τις έντυπες σελίδες κόμικς,

και θα εισήγαγαν όλο τον ήχο και την κίνηση.

Το πρόβλημα ήταν, πως εάν πηγαίναμε με αυτήν την ιδέα --

αυτή τη βασική ιδέα ότι το κενό ισούται με χρόνο στα κόμικς--

αυτό που συμβαίνει είναι ότι όταν εισάγουμε ήχο και κίνηση,

τα οποία είναι χρονικά φαινόμενα που μπορούν μόνο να αναπαρίστανται μέσω χρόνου,

τότε σπάμε τη συνέχεια της παρουσίασης.

Η διαδραστικότητα ήταν κάτι ακόμα.

Υπήρχαν τα υπερκείμενα κόμικς.

Αλλά το θέμα με τα υπερκείμενα

αλλά τα πάντα στα υπερκείμενα είτε είναι εκεί, είτε δεν είναι εκεί ή συνδεδεμένα με το εκεί,

είναι βαθιά μη χωρικό.

Η απόσταση από τον Αβραάμ Λίνκολν μέχρι μια πέννυ με τον Λίνκολν,

από την Πένυ Μάρσαλ μέχρι το σχέδιο Μάρσαλ

μέχρι το ''Σχέδιο 9'' μέχρι τις εννιά ζωές:

είναι όλα τα ίδια.

(Γέλια)

Αλλά στα κόμικς, στα κόμικς,

κάθε πλευρά της δουλειάς, κάθε στοιχείο της δουλείας

έχει μια χωρική σχέση με κάθε άλλο στοιχείο σε κάθε περίπτωση.

Το ερώτημα λοιπόν ήταν:

Υπήρχε κανένας τρόπος να διατηρήσουμε αυτή τη χωρική σχέση

ενώ παράλληλα να εκμεταλλευτούμε όλα τα πράγματα

που το ψηφιακό είχε να μας προσφέρει;

Βρήκα την προσωπική μου απάντηση σε αυτό

σε αυτά τα αρχαία κόμικς που σας έδειχνα.

Καθένα από αυτά έχει μια μονή αδιάκοπη γραμμή ανάγνωσης,

είτε αυτή πηγαίνει ζικ ζακ κατά πλάτος των τοίχων

είτε ανεβαίνοντας ελικοειδώς σε μια στήλη

ή απλά ευθεία από τα αριστερά προς τα δεξιά, ή ακόμα πηγαίνοντας ανάποδα ζικ ζακ

κατά πλάτος αυτών των 88 ακορντεόν-διπλωμένων σελίδων.

Το ίδιο συμβαίνει, και αυτό είναι και η βασική ιδέα,

το ότι καθώς κινείσαι μέσα στο χώρο κινείσαι και μέσα στο χρόνο

συντελείται χωρίς κανένα συμβιβασμό,

αλλά υπήρχαν συμβιβασμοί στην εκτύπωση.

Τα παρακείμενα διαστήματα δεν ήταν πια παρακείμενες στιγμές,

και έτσι η βασική ιδέα των κόμικς παραβιαζόταν ξανά και ξανά

και ξανά και ξανά.

Και σκέφτηκα, εντάξει λοιπόν,

εάν αυτό είναι αλήθεια, υπάρχει κανένας τρόπος,

όταν προχωράμε πέρα από τη σημερινή εκτύπωση,

με κάποιο τρόπο να το επαναφέρουμε;

Τώρα, η οθόνη

είναι περιορισμένη όσο και η σελίδα, τεχνικά, σωστά;

Είναι ένα διαφορετικό σχήμα, αλλά πέρα από αυτό

είναι ο ίδιος βασικός περιορισμός.

Αλλά αυτό συμβαίνει μόνο αν κοιτάξεις την οθόνη σαν σελίδα,

αλλά όχι εάν κοιτάξεις την οθόνη σαν παράθυρο.

Και αυτό πρότεινα: ότι ίσως θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε αυτά τα κόμικς

σε έναν άπειρο καμβά:

κατά μήκος του άξονα Χ και του άξονα Ψ και σκαλοπατιών.

Θα μπορούσαμε να κάνουμε κυκλικές διηγήσεις οι οποίες θα ήταν κυριολεκτικά κυκλικές.

Θα μπορούσαμε να κάνουμε στροφή σε μια ιστορία η οποία θα ήταν κυριολεκτικά μια στροφή.

Παράλληλες διηγήσεις θα μπορούσαν να είναι κυριολεκτικά παράλληλες,

Χ, Ψ και επίσης Ζ.

Είχα λοιπόν όλες όλες αυτές τις έννοιες. Αυτό συνέβαινε στα τέλη της δεκαετίας '90,

και οι άλλοι άνθρωποι στη δουλεία μου με θεωρούσαν αρκετά τρελό,

αλλά πολλοί άνθρωποι αργότερα προχώρησαν και πραγματικά το κατάφεραν.

Θα σας δείξω μερικά τώρα.

Αυτό ήταν ένα πρώιμο κολάζ κόμικ από ένα τύπο με το όνομα Τζέησον Λέξ.

Και παρατηρήστε τι συμβαίνει εδώ.

Αυτό που ψάχνω είναι μια διαρκής μεταλλαγή--

αυτό ψάχνουμε όλοι.

Καθώς τα Μέσα κατευθύνονται σε αυτή τη νέα εποχή,

ψάχνουμε μεταλλαγές

που να είναι διαρκείς, που να έχουν κάποιο είδος μόνιμης δύναμης.

Τώρα, παίρνουμε αυτή τη βασική ιδέα παρουσίασης κόμικς σε ένα οπτικό μέσο,

και έπειτα την μεταφέρουμε από την αρχή μέχρι το τέλος.

Αυτό είναι ολόκληρο το κόμικ που μόλις είδατε

και είναι στην οθόνη τώρα.

Παρόλο που το βιώνουμε μόνο κομμάτι-κομμάτι,

σε αυτό το σημείο βρίσκεται η τεχνολογία αυτή τη στιγμή.

Ενώ η τεχνολογία εξελίσσεται,

και ενώ παίρνουμε πλήρως εμβαπτισμένες παρουσιάσεις και βιβλιοθήκες,

αυτό το πράγμα απλά θα αυξάνεται.

Θα προσαρμόζεται.

Θα προσαρμόζεται στο περιβάλλον του:

είναι μια διαρκής μετεξέλιξη.

Εδώ είναι άλλο ένα, θα σας δείξω. Είναι του Ντρου Γουίνγκ:

και λέγεται,

''Ο Ποπ σχεδιάζει τον θερμό θάνατο του σύμπαντος.''

Δείτε τι συμβαίνει εδώ

ενώ σχεδιάζουμε αυτές τις ιστορίες σε έναν άπειρο καμβά

δημιουργούμε μια πιο αγνή έκφραση

του λόγου ύπαρξης αυτού του μέσου.

Θα τα περάσουμε λίγο γρήγορα-- παίρνετε μια ιδέα.

Θέλω απλά να φτάσω στο τελευταίο πλαίσιο.

(Γέλια)

Ορίστε.

(Γέλια)

(Γέλια)

Άλλο ένα.

Αυτό εννοούμε άπειρος καμβάς.

Είναι από ένα τύπο που λέγεται Ντάνιελ Μέρλιν Γκούντμπρεϊ στη Βρετανία.

Γιατί είναι αυτό σημαντικό;

Νομίζω ότι είναι σημαντικό επειδή τα μέσα,

όλα τα μέσα,

μας παρέχουν ένα παράθυρο πίσω στον κόσμο μας.

Θα μπορούσε να είναι οι κινηματογραφικές ταινίες --

και τελικά η εικονική πραγματικότητα, ή κάτι αντίστοιχο --

κάποιο είδος εμβαπτισμένης παρουσίασης,

που θα μας παρέχει την πιο αποτελεσματική απόδραση από το κόσμο όπου βρισκόμαστε.

Για αυτό και οι περισσότεροι άνθρωποι στρέφονται στη διήγηση ιστοριών, για να δραπετεύουν.

Αλλά τα μέσα μας παρέχουν ένα παράθυρο

πίσω στον κόσμο που ζούμε.

Όταν τα μέσα εξελίσσονται

η ταυτότητα τους γίνεται αυξανόμενα μοναδική.

Γιατί αυτό που κοιτάζετε είναι τα κόμικς στο τετράγωνο:

κοιτάζετε κόμικς που είναι πιο κόμικς από όσο ήταν ποτέ.

Όταν αυτό συμβαίνει, παρέχουμε στους ανθρώπους πολλαπλούς τρόπους

να επανέλθουν στον κόσμο μέσα από διαφορετικά παράθυρα,

και όταν το κάνουμε, τους επιτρέπει να τριγωνίζουν τον κόσμο στον οποίο ζούν

και να βλέπουν το σχήμα του.

Και για αυτό πιστεύω πως είναι σημαντικό.

Ένας από τους πολλούς λόγους, αλλά πρέπει να φύγω τώρα.

Σας ευχαριστώ που με δεχθήκατε.