'Arızanızı' kullanarak sınırları aşmak | Grace Quantock | TEDxAylesbury

Acı, sıkıntı ve çok büyük zorluklar tecrübe etmek insanoğlu için kaçınılmazdır. Ancak, ya 'arzızalı olmak veya diğer bir deyişle uyumsuzluk, özgürlük ve daha yüce bir amaç için katalizör görevi görüyorsa.

Bu konuşma, TEDx etkinliğinde TED konferans formatını kullanarak gerçekleştirilmiştir fakat yerel bir kuruluş tarafından organize edilmiştir. http://ted.com/tedx sitesini ziyaret ederek daha fazla bilgi edinebilirsiniz.

Eminim ki, şaşkın bir şekilde
yerde yatan tek öğrenci ben değildim.

Kelimeler bulanıklaşıp dünya fırıl fırıl
dönerken ayakta durmakta güçlük çeken.

Ama benimki Cuma gecesi
öğrenci birliğinde olmadı.

Tarih seminerime giderken,
Beşeri Bilimler binasına çıkan

6.katta

yerde yatıyordum.

Ve sarhoş değildim ama engelliydim.

Arkadaşlarımın sınıfa giderken
benim yanımdan geçmelerini izlerken

kendimi nasıl bu durumda
bulduğumu merak ettim.

Ve sizlere bunun nasıl
gerçekleştiğini anlatmak için

biraz geçmişe doğru gitmeliyim.

Dünyada iz bırakmak isteyen
genç bir kız için hayallerinin elinden

alınmasından daha yıkıcı olabilecek
pek az durum olabilir.

İşte ben bu kızdım.

Birçok kişi gibi, ben de normaldim.

Umutlarım ve hayallerim vardı.

Ve sonra birden bire normal değildim.

18 yaşındayken, bana kalıtsal kökenli

kronik, ciddi bir hastalık teşhisi kondu.

Daha sonra hayatım acı,
sıkıntı, teşhis ve kargaşa içinde

hayatım yok olup gidiverdi.

Benim durumumda,

hayata karışmak bile
imkansız geldi bana.

Ve şimdi sizlere soruyorum.

Hangi dönemde hayat
size imkansız göründü.

Nerede o istenmeyen
ötekileşme duygusunu hissettiniz?

Ötekileştiğimi güçlü bir şekilde

basit bir alışveriş listesi
planlarken hissettim.

Alışveriş gitmek için
önce yataktan çıkmak gerekiyordu.

Bana inanın, bu zorlu bir iş.

Bir de tabii işin giyinmek kısmı var.

ancak bu acılı eklemler, ağrılar

ve sorunlarla çok ama çok zordu.

Hafıza kaybı ve idrak bozukluğu
yaşarken, alışveriş listesi yapmak

bir başka sorundu ama ondan da öte

otobüs durağına gitmek en zoruydu.

Ben komşularımın evlerinin duvarlarına

tutunmaya çalışarak
sokaklarda ilerlerdim.

Biliyor musunuz? İnsanlar çitlerini
planlarken çok düşüncesizler.

Bahçeye çit planlıyorsanız,
size sesleniyorum.

İşimiz çok zor.

çünkü bazı çitler alçak, bazısı yüksek

ve bazıları da dikenli
ki bu gaddarlık.

(kahkaha)

Kendi çitinizi planlıyorsanız

bana kulak verin lütfen.

ideali güzelce ayarlanmış bir kutudur.

böylece ona bir güzel toslayıp
ileri geri sendeleyip yere kapaklanabilirim.

Ama sonra otobüs durağına ulaşsam bile

ötekileşme vardı, sıkıntı vardı.

insanlar öylece gözünü dikip bana bakardı.

Bende 'öteki' kimliğimi insanlara
savunmak zorunda kalırdım.

"Canım, neyin var?
Çok hastasın ama çok gençsin.

Çok hastasın ama çok gençsin!"
Defalarca bunu duyardım.

İstediğim sadece onlar gibi
alışverişe çıkabilmekti.

İstediğim sadece normal olabilmekti.

Ve sonra normalliğe ulaşmanın tek yolunun

artık hasta olmamak, 'öteki' olmamak
anlamında geldiğini idrak ettim.

Bundan dolayı bir tedavi aradım.

Ve bana doktorlarım tarafından
bir tedavi olmadığı,

eve gidip böyle yaşamaya
alışmam gerektiği söylendi.

Ancak tabii, bu yaşamak değildi,
öyle değil mi?

Bu hikaye, "Tekerlekli sandalyeli
kız iyileşti." değildi.

Benim mutlu sonum şuydu.

Mucizevi bir tedavi olmaksızın
yaşamaya devam etmekti.

Ve bu hikâye yalnızca
benim hakkımda değil.

Tekerlekli sandalyeli veya hasta

fark etmeden
hepimize ait.

Çünkü hepimiz insanız,
hepimiz sıkıntılar yaşıyoruz.

Ve hepimiz kendimizce yaralar taşıyoruz.

Ve bu hikaye uyum
sağlayamamakla ilgili değil.

çünkü öteki kimliğinizi kucakladığınızda
çok daha fazlasını yapabilirsiniz.

Tarih uyumsuzların hikayeleri ile doludur.

Fiziksel veya zihinsel anlamda
mükemmel olmayan bir dolu kişi.

Bir şekilde öteki kimliğini
benimsemeyi başarmış kişiler.

Sıkıntılarını kabul ederek
yollarına devam eden kişiler.

Onları kısıtlayan durumla tanımlanmayanlar

bunun yerine başarılarının
büyüklüğüyle özdeşleşenler.

Sözde 'öteki' durumlarının hemen ardından.

Sanatçı, Frida Kahlo

Özgürlük savaşçısı, Malala Yousafzai

ve paralimpik sporcu Tanni Grey-Thompson.

Şimdi de, ismi bilinmeyen ama
anmamız gereken tüm uyumsuzlar.

Ancak tabii ki kendimi
Frida Kahlo ile mukayese edemem.

Çünkü korkarım ama benim
portre ressamlığım tam anlamıyla

özçekim (selfie) ile sınırlı.

Ve Malala Yousafzai'nin cesaretinin
zerresine sahip olduğumu iddia edemem.

çünkü Harry Potter'ı okuduğumda
çarşafların altına saklanmam gerekiyor.

Zira Voldemort'un gelip de
beni yakalamasından gerçekten korkuyorum.

Ve her ne kadar hareket etmeye bayılsam da

benimki Paralimpik Tanni Grey-Thompson'un

sporculuğuna benzerlik göstermiyor.

Ancak onların
istenmeyen, akla hayale gelmeyen

geri dönüşü olmayan
öteki damgasını takiben

arayışlarını, kazanımlarını
kabullenmelerini ve anlam arayışlarını

kendimle özdeşleştirebiliyorum.

Birkaç yıl önce, bana
'tedavi yok' dendikten sonra

arkadaşımla oturup konuşurken
şöyle bir karara vardık.

"İyileşme için vücuduma
en iyi ortamı sağlamaya çalışıp

ona bir şans verelim.

Ve ne olacağını birlikte görelim."

İltihaplanmaya karşı bir
beslenme sistemi takip edecektim.

Böylelikle, daha fazla
bu tarz besin tükettiğimde

daha az iltihap karşıtı
ağrı kesiciye ihtiyaç duyacaktım.

Orada oturup bunlar hakkında konuşurken

arkadaşımın erkek kardeşi odaya giriverdi.

Ve bana şöyle bir bakıp dedi ki:

"Grace, bu gerçekten iğrenç!"

"Tamam ama neyi kast ediyorsun?"

Ve saçlarımın filan dağınık
olduğunu sandım ama hayır değildi.

ve çıplak falan da değildim.

"Peki iğrenç olan neydii?"

O şey, benim içi yeşil, ışıltılı,
sert sebze suyu kavanozumdu.

(Kahkaha)

İşte iğrenç bulduğu şey buydu.

Ve işte o anda kendimi
tam bir eksantrik gibi hissettim.

Bir uyumsuz ve bir ucube gibi.

Kendimi hep bıçak sırtında
hissetmekten yorulmuştum.

Kimsenin duymadığı dahası
bizim de faydasından emin olmadığımız

şu deli saçması iyileşme
taktiklerini deneyen kişi olmak yorucuydu.

Ve bu durum canımı yaktı.

Eve gidip eşime
ağlayarak dedim ki:

"Artık hasta kız olmaktan,
ortamdaki tuhaf kişi

olmaktan bıktım usandım."

Ve o da dedi ki: "Grace, ya öyle değilsen?
Ya sen uyumsuz değil

öncülük edensen?

Ya sen ucube değil,

yolu açan kişiysen?"

İşte o an benim için her şeyi değiştirdi.

Bununla beraber, inanıyorum ki;

"arızalı olmak" uyum sağlamamızı
gerektiren bir durum değil

Bu durum onur nişanesi de değil

Bir yara ile yaşamak sizi, illa ki
ilham veren bir konuşmacıya dönüştürmez.

tersini işaret eden durumlar olsa da.

(Kahkaha)

Aslında, ben kendin olarak ve
kendini severek günü yaşamaya inanıyorum.

olduğun gibi kalmak,
bir uyumsuz için devrimsel bir hareket.

Ancak ya uyumsuz düşüncesinin
ta kendisi sadece bir söylentiden ibaretse?

Bilirsiniz yaygın bir kanı vardır.

Eğer yeterince çalışırsak ve denersek

doğru kitaplar satın alırsak
ve doğru derslere girersek,

doğru kıyafetleri alıp
doğru kişilerle yeterince para ödersek,

o zaman günün birinde,
biz de kusursuz olup

biz de uyum sağlayabiliriz.

Ancak uyumsuzlar hata yaparlar
ve büyülüdürler.

Mükemmeliyetçi olmak
öncü olmanın tam tersidir.

Son dönemde doktorların inme
olduğunu düşündüğü bir durum yaşadım.

Yıllarca kendini adama ve
gelişimden sonra her şey dağılmış gibiydi.

Neredeyse tüm duyularımı

vücudumun sağ tarafındaki güç
ve hareket yeteneğiyle birlikte kaybettim.

Yeniden yazmayı öğrenmem gerekti.

Tekrardan yürümeyi öğrenmem gerekti.

Ama bedenimin bir tarafının diğerine
uyum sağlayamadığı o anda

beni hastaneden taburcu ettikleri gün,

vücudumun hissedemediğim
tarafına kına ile güzel bir sanat

çalışması yapması için
bir dövme ustası buldum.

Ve bu şekilde,
mücadele ettiğim tarafımı

kabullenerek onunla
barış imzaladım.

Ve sanıyorum ki
kendimizi kabullendiğimiz anda

içimizdeki, duygusal boyuttaki
mucizelerimiz gerçekleşiyor.

Ancak ben başardım, bana harika
şeyler yapmak için fırsatlar bahşedildi.

Konuşmamın başında
bahsettiğim kızın asla gerçek

olabileceğini düşünmediği şeyler.

Uluslararası iki iş kurdum.

İnsanlara hastalıkları ve sıkıntılarıyla
yaşamayı öğrenmeleri için yardım ediyorum.

Eğer tüm enerjimi uyum
sağlamak için harcamış olsaydım,

hiçbir zaman kadınlara,
engelli insanlara,

uyumsuzlara ve tabii

öncülere kendi çapımda destek veremezdim.

Yani belki de kendi yaranızla
kendi derdinizle uğraşıyorsunuz.

Belki de benim gibi
acı ve engelle.

Veya belki de alkol sorunu
ailevi sorunlar ya da fakirlikle.

Veya belki uğraştığınız şey
eşcinselliğe karşı çıkanlar

ya da belki de sorununuz ırkçılık.

Fakat ben derinden inanıyorum ki
asıl değişikliği biz yaratıyoruz.

Çünkü her birimiz öncüyüz.

Bizler kırılan parçalarımızla varız.

Hangi parçamız
aksarsa aksasın

hangi parçamız değersiz, ucube veya
uyumsuz hissettirirse hissettirsin

hangi parçamız mücadele ederse etsin.

İşte tam bu anda sizden istediğim şey,

kendinize bakıp şu konuda karar vermeniz.

Devrimi tetikleyip değişiklik yaratacak
kişinin, biz olduğu gerçeğini idrak ederek

hangi parçanızı uyumsuzdan
öncüye çevirmeyi planlıyorsunuz?

Sizleri bana katılmaya davet ediyorum
birlikte kendi izlerimizi bırakabiliriz.

Teşekkür ediyorum.